این اردیبهشت برام خبرایی از بهشت داره انگار.

I don't know what to do.
How do people know what to do?

دوباره برگشته‌ام به طنزنویسی. عاشقانه نوشتن هیچوقت به من نمی‌آمد عزیزم. نه اینکه خوب نتوانم از عشق بنویسم، می‌شد؛ اما انگار مال من نبود. آدم‌ها بامزه‌هایی که می‌نویسم را دوست دارند. تو هم اگر می‌شنیدی شاید خوشت می‌آمد. شاید تعریف می‌کردی، شاید هم خیلی جدی ایرادهایشان را می‌گفتی. فرقی نمی‌کرد؛ من در هر صورت گوش نمی‌دادم. محو صورت شاد یا جدی‌ات می‌شدم. من همینم دیگر، عوض هم نمی‌شوم انگار.
این اردیبهشت از هر راهی که می‌شد با من حرف زدی. از باران‌های ناگهان تا نوازش نسیم. لبخندت را انگار دیدم.
بیش از هر وقتی حس می‌کنم نزدیکی...
بگو عزیزم، من و خستگی‌هایم هیچ؛ تو از خیالی بودن خسته نشدی؟

از Persian Lessons خیلی بیشتر از اونی که فکر می‌کردم خوشم اومد. ببینید.

به قول یه دوست قدیمی:
«همیشه با عقلت انتخاب کن با دلت زندگی کن.»

پنجشنبه‌ها خیلی برام شیرین و پر آرامشن. دلم می‌خواد هی کش بیان.

می‌گفت: "زمانی می‌تونی انتخاب درستی داشته باشی که از بی‌نیازی انتخاب کرده باشی."

به طرز عجیبی هر اتفاقی که افتاده، حالا داره مصلحتش رو نشونم میده. چه در خدمتم بوده، چه خیانتم.

هیچ ارتشی اندازه‌ی چشم مامان‌ها مسلح نیست.

این روزها دلم میخواد دم در خونه بشینم و پیپ بکشم و منتظر بمونم گندالف با ارابه پر از فشفشه‌ش بیاد و ازم بخواد تو یه ماجراجویی همراهش کنم.بعد از کلی بهونه آوردن صبح وسایلم رو جمع کنم و بدو بدو خودم رو به گندالف و دورف‌ها برسونم و سر راه اگر همسایه‌ام ازم پرسید که دارم کجا میرم بگم:.
I'm going on an adventure!

زیادی داری فکر می‌کنی.
پاشو!

به کجا چنین شتابان؟
بشین یه چایی بزنیم حالا!

خوب و بدش فرقی نداره؛
«پایان» همیشه منو به گریه میندازه.