تجربه: کم‌رو باشی باختی. پررو شو تااااا می‌تونی. مرزت هم فقط بیشعوری باشه و بس.

آماده‌سازی انجام دادن نیست، برنامه‌ریزی انجام دادن نیست، ساختن to do لیست انجام دادن نیست، به دوستات بگی ممکنه یا انجامش میدم انجام دادن نیست، توییت زدن درباره برنامت انجام دادن نیست، از خودت متنفر بشی که چرا رو برنامه نیستی انجام دادن نیست، خوندن درباره اینکه چطور انجامش بدی انجام دادن نیست، فلان مقاله رو بخونی انجام دادن نیست، تنها چیزی که انجام دادنه انجام دادنه!

تو درکم می‌کنی و تازه فهمیدم چقدر به این درک شدن نیاز داشتم.

ولی غم وزن داره. وقتی غم داری کندتر میشی، اگه دراز کشیدی نمیتونی بلند شی؛ راه که میری دوست داری پخش زمین شی.
: هره برز

هر کاری می‌کنم انگار این خلأ پر نمی‌شه. اگه بذارم دوباره احساس استیصال وجودم رو بگیره کارم تمومه.

بیشتر امیدهام رو دیگران نابود کردن، باقیمونده‌ش رو هم خودم روش کبریت کشیدم.

چه خوب که چایی هست.

اگه آدم سپاسگزاری هستی و از بقیه حتی بابت ابتدایی‌ترین کارها تشکر می‌کنی، خیلی به خودت افتخار کن.

نترس.
هر کاری می‌کنی، فقط نترس.

دروغ چرا، انگار وقتی یکی دوستت داره خوشگلتری.

پول که نداری انگار زندگی متوقف میشه. هیچ غلطی نمی‌تونی بکنی تا وقتی پول دستت نیاد.

چقدر من عوض شدم.

آدم‌هایی که سختی‌‌های عمیقی کشیدن جهان‌بینی بزرگ‌تری دارن. راحت حرف نمی‌ز‌نن و سخنرانی که هرگز.

یه‌چیزایی رو یه‌جاهایی نیاز داری بشنوی. غذای روحتن. وقتی نمی‌شنوی یه‌‌‌جایی تو وجودت از دست می‌ره و به زندگی ادامه می‌دی.

سواد مالی یاد بگیرید. مزخرف و رو مخه، ولی لازمه. هر چقدر ازش فرار کنید بالاخره یه جا یقه‌تون رو می‌گیره.

خیلی عجیبه که کمبود خواب حتی روی امید به زندگی من هم اثر داره. اصلاً به آدم دیگه میشم که الان خودم هم نمی‌فهممش.

باید عادت کنم که یهو چندتا چیز با هم اتفاق بیفته. بیشتر زندگی همین شکلیه. مشکلات منتظر همدیگه نمی‌مونن که به نوبت بیان سراغت.

یه کاریش می‌کنم، هنوز نمردم که!

چقدر این‌روزها نیاز دارم به شنیدنِ «تنها نیستی، من پیشتم.» و ندارمش.

تن من و این خستگی بی‌نهایت، سرچشمه‌اش کجاست؟

نمی‌دونم چرا وقتی می‌خوای باشعور باشی فکر می‌کنن احمقی.