می‌گفت: "زمانی می‌تونی انتخاب درستی داشته باشی که از بی‌نیازی انتخاب کرده باشی."

به طرز عجیبی هر اتفاقی که افتاده، حالا داره مصلحتش رو نشونم میده. چه در خدمتم بوده، چه خیانتم.

هیچ ارتشی اندازه‌ی چشم مامان‌ها مسلح نیست.

این روزها دلم میخواد دم در خونه بشینم و پیپ بکشم و منتظر بمونم گندالف با ارابه پر از فشفشه‌ش بیاد و ازم بخواد تو یه ماجراجویی همراهش کنم.بعد از کلی بهونه آوردن صبح وسایلم رو جمع کنم و بدو بدو خودم رو به گندالف و دورف‌ها برسونم و سر راه اگر همسایه‌ام ازم پرسید که دارم کجا میرم بگم:.
I'm going on an adventure!

زیادی داری فکر می‌کنی.
پاشو!

به کجا چنین شتابان؟
بشین یه چایی بزنیم حالا!

خوب و بدش فرقی نداره؛
«پایان» همیشه منو به گریه میندازه.

این ذهن مثل ماهی لیزه!

همه چیز نه، ولی بیشتر اتفاق‌ها دلیلی داره انگار. فقط کاش من بفهمم اون دلایل چی‌ان.

اتفاق افتادن اون چیزی که تا لب مرز نا امیدیش رفتی خیلی قشنگ تره.

نمیدونم هرکی رو میخوام دوره، یا هرکی دوره رو میخوام همه‌ش.

در تکمیلش باید عرض کنم که هر کی که می‌خوامش و نزدیکه هم دور میشه. مثلاً در عرض ۲ ماهی که ندیدیش یهو مهاجرت کرده رفته، بی خداحافظی.

کسی می‌دونه موزیک پلیر مغز دکمه‌ش کجاست؟ آهنگه رو گذاشته رو repeat ول نمی‌کنه.

تجربه: کم‌رو باشی باختی. پررو شو تااااا می‌تونی. مرزت هم فقط بیشعوری باشه و بس.

آماده‌سازی انجام دادن نیست، برنامه‌ریزی انجام دادن نیست، ساختن to do لیست انجام دادن نیست، به دوستات بگی ممکنه یا انجامش میدم انجام دادن نیست، توییت زدن درباره برنامت انجام دادن نیست، از خودت متنفر بشی که چرا رو برنامه نیستی انجام دادن نیست، خوندن درباره اینکه چطور انجامش بدی انجام دادن نیست، فلان مقاله رو بخونی انجام دادن نیست، تنها چیزی که انجام دادنه انجام دادنه!

تو درکم می‌کنی و تازه فهمیدم چقدر به این درک شدن نیاز داشتم.

ولی غم وزن داره. وقتی غم داری کندتر میشی، اگه دراز کشیدی نمیتونی بلند شی؛ راه که میری دوست داری پخش زمین شی.
: هره برز

هر کاری می‌کنم انگار این خلأ پر نمی‌شه. اگه بذارم دوباره احساس استیصال وجودم رو بگیره کارم تمومه.

بیشتر امیدهام رو دیگران نابود کردن، باقیمونده‌ش رو هم خودم روش کبریت کشیدم.