ایران زمینم
سرزمینم، سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
سبزی و شادابی ات را دوست دارم
روزهای آبی ات
ابرهایت را ، شبِ مهتابی ات را دوست دارم
من گلِ آزادی ات را دوست دارم
لحظه لحظه شادی ات را دوست دارم
نو نهالی سرزده
از خاکِ پاکِ این زمینم
از تبارِ آریایی، افتخارِ سرزمینم
مهرِ تو
در خونِ من می جوشد و بِنشسته در جان و جبینم
من برایِ سر بلندی ها
که از دیرینه داری
با درفشِ کاوه و در تیرِ آرش
دوستی می آفرینم.
سرزمینم،
سرزمینِ نازنینم
من ترا با نامِ ایران می شناسم
در پناهِ فَرِّ یزدان می شناسم
من جنوبَت را به نامِ پارس
و خلیج ات را به نامِ فارس
تا ابد، این گونه، این سان می شناسم.
ریشه های خشکِ جنگل های دوریِ عزیزانِ وطن را
هر کجا باشند
آب خواهم داد
باد خواهم شد
نَرم نَرمَک هر غباری از نگاهِ خسته ها را
پاک خواهم کرد
هر غُباری را که دیرین زاست
هر غبارِ کهنه ای را.
سرزمینم
سرزمین نازنینم،
من ترا آزاد می خواهم
نغمه های مَردُمت را شاد می خواهم
من ترا در مهربانی ها
در تمام خدمتِ تاریخ
بر سَریرِ علم و دانش
در جهانِ تازه های صلح
سربلند، آباد می خواهم.
سربلند و شادمان و برقرار
با گُلِ آزادگی دَم ساز
در تبِ آزاد بودن های انسان ساز
روز و شب خندان و خوش
در ساز و در آواز
زنده باشی سرزمینم
سرزمین نازنینم
زنده باشد مَردُمت
زنده باشم من
ترا و خویش را
هر زمان در اوجِ این امیدهای خوش ببینم.
پیشِ روی هر که آبادات نخواهد
هر که آزادت نخواهد
بُغض و کینَم
آری، آری
سرزمینِ نازنینم
این منم
من این چنینَم
من چنان انگشتری
دورِ نگینم
دوستی را انگبینم
دشمنی را بغض و کینَم.
من ترا ای سرزمینم
دوست دارم
مثلِ جانِ نازنینم
و برای هر زلالِ تکه خاکت
در سروشِ چشمه های سرزده
از ابرهای روشنِ آزادگی ها
شادمانی آفرینم.
من ترا ای سرزمینم
دوست دارم
مثلِ جانِ نازنینم
سرزمینم
اینک، اینک
هر کجا باید دوباره بال گیرد این طنینم:
آن که آبادت نمی خواهد، مَباد
آن که آزادت نمی خواهد، مَباد
آن که در هر گوشه ی این چرخِ گردون
نورِ مهتابِ تو و مهرِ تو و بادت نمی خواهد، مَباد.
سرزمینم
سرزمین نازنینم
تو میانِ پیکرِ من نبضِ فریادی برای نغمه ی آزادبودن
هر که آزادیِ فریادت نمی خواهد، مباد.
سرزمینم
❤️
سرزمین نازنینم
من ترا پُرجوش و تابان
در خروشِ دوستی ها، در تمامِ سرزمین ها،
شادمان
بی جَنگ می خواهم
من ترا ای سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
تا زمین باقیست دور از نَنگ می خواهم
چهره ات را تا ابد پُررنگ می خواهم.
سرزمینم ، سرزمینم
خوش تر از جانِ عزیزم
نازنینم
من ترا با نامِ ایران می شناسم
در پناهِ فَرِّ یزدان می شناسم
من جنوبَت را به نامِ پارس
و خلیج ات را به نامِ فارس
من ترا این گونه این سان می شناسم.
ذرّه ذرّه، خاكِ خفته، در دلِ این نیل گون،
تُنبِ بزرگ، تُنبِ كوچك، ابوموسی،
تُربَتِ پاكِ جَبینَم،
می دَمَد در پهنه ی آغوشِ تنگستان،
دوباره این طنینم
زنده باد این سرزمینم
زنده باد ایران زمینم
زنده باد این جانِ جانان
زنده باد ایران، ایران .
سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
سبزی و شادابی ات را دوست دارم
روزهای آبی ات را
ابرهایت را، شبِ مهتابی ات را دوست دارم
سرزمینم
من بیان خالص پیوندهایم
گفتگویم،
باده های آرزوی بی ستیزم
سرخوش از پیمانه ی امید
از ستم ها
از شکستن ها، بریدن ها، فِتادن ها
از گُسستن ها گریزانم.
سرزمینم
سرزمین نازنینم
دَردهای فصل ها را می شناسم
و همیشه تا افق باقیست
بر فَلَق سوگند
تا نهایت های عزت
تا رسیدن ها به اوج پُرشُکوهَت
زردها را می تِکانم
من ترا از لابلای
بَرگ ریزِ فصل ها
در میانِ سرخ های آبرو
در شَفَق های بهاران می نشانم.
من ترا آزاد می خواهم
عزیزم، سرزمینم
بی نگاهِ هر گَزندی
بی تبِ هر زَهرخندی
خنده بر لب، شاد می خواهم.
من ترا با نامِ ایران می شناسم
در پناهِ فَرِّ یزدان می شناسم
من جنوبَت را به نامِ پارس
و خلیج ات را به نامِ فارس
من ترا، ای سرزمینِ نازنینم
قرن ها، این گونه، این سان می شناسم.
سرزمینم، سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
کوه هایت استوار
قله هایت پایدار
دشت هایت سبز و رنگین و همیشه پُر زِ بار
مَردُمانت نامدار
آری، آری سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
عزّتِ دیرینه ات را پاس خواهم داشت
و به عمُقِ ذره ذره خاکِ پاکت
عشق خواهم کاشت
من برای خیزشِ پیغام ها
در شکوهِ یک خلوصِ بی نهایت
با کیانِ سرخوشِ پیوندِ آدم ها
چشم ها را فرش خواهم کرد.
سرزمینم
سرزمین نازنینم
من میانِ خلوتِ شیرینِ آغوشِ دل انگیزت
تیشه را
بر هر چَکادی نوش خواهم گفت
من ترا
از لابلایِ تلخِ واوِیلایِ دوران
در میانِ دشت هایِ شوق و شادی
تا سروشِ کهکشانِ سربلندی
بال خواهم داد.
❤️
خلیج فارس
#سمفونی_خلیج_فارس
خواننده سالار عقیلی
متن: دکترعلی غضنفری
ارکستر ملی به همراه استاد فرهاد
فخر الدینی
@persiangulfnik20
👍❤️
سرزمینم، سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
سبزی و شادابی ات را دوست دارم
روزهای آبی ات
ابرهایت را ، شبِ مهتابی ات را دوست دارم
من گلِ آزادی ات را دوست دارم
لحظه لحظه شادی ات را دوست دارم
نو نهالی سرزده
از خاکِ پاکِ این زمینم
از تبارِ آریایی، افتخارِ سرزمینم
مهرِ تو
در خونِ من می جوشد و بِنشسته در جان و جبینم
من برایِ سر بلندی ها
که از دیرینه داری
با درفشِ کاوه و در تیرِ آرش
دوستی می آفرینم.
سرزمینم،
سرزمینِ نازنینم
من ترا با نامِ ایران می شناسم
در پناهِ فَرِّ یزدان می شناسم
من جنوبَت را به نامِ پارس
و خلیج ات را به نامِ فارس
تا ابد، این گونه، این سان می شناسم.
ریشه های خشکِ جنگل های دوریِ عزیزانِ وطن را
هر کجا باشند
آب خواهم داد
باد خواهم شد
نَرم نَرمَک هر غباری از نگاهِ خسته ها را
پاک خواهم کرد
هر غُباری را که دیرین زاست
هر غبارِ کهنه ای را.
سرزمینم
سرزمین نازنینم،
من ترا آزاد می خواهم
نغمه های مَردُمت را شاد می خواهم
من ترا در مهربانی ها
در تمام خدمتِ تاریخ
بر سَریرِ علم و دانش
در جهانِ تازه های صلح
سربلند، آباد می خواهم.
سربلند و شادمان و برقرار
با گُلِ آزادگی دَم ساز
در تبِ آزاد بودن های انسان ساز
روز و شب خندان و خوش
در ساز و در آواز
زنده باشی سرزمینم
سرزمین نازنینم
زنده باشد مَردُمت
زنده باشم من
ترا و خویش را
هر زمان در اوجِ این امیدهای خوش ببینم.
پیشِ روی هر که آبادات نخواهد
هر که آزادت نخواهد
بُغض و کینَم
آری، آری
سرزمینِ نازنینم
این منم
من این چنینَم
من چنان انگشتری
دورِ نگینم
دوستی را انگبینم
دشمنی را بغض و کینَم.
من ترا ای سرزمینم
دوست دارم
مثلِ جانِ نازنینم
و برای هر زلالِ تکه خاکت
در سروشِ چشمه های سرزده
از ابرهای روشنِ آزادگی ها
شادمانی آفرینم.
من ترا ای سرزمینم
دوست دارم
مثلِ جانِ نازنینم
سرزمینم
اینک، اینک
هر کجا باید دوباره بال گیرد این طنینم:
آن که آبادت نمی خواهد، مَباد
آن که آزادت نمی خواهد، مَباد
آن که در هر گوشه ی این چرخِ گردون
نورِ مهتابِ تو و مهرِ تو و بادت نمی خواهد، مَباد.
سرزمینم
سرزمین نازنینم
تو میانِ پیکرِ من نبضِ فریادی برای نغمه ی آزادبودن
هر که آزادیِ فریادت نمی خواهد، مباد.
سرزمینم
❤️
سرزمین نازنینم
من ترا پُرجوش و تابان
در خروشِ دوستی ها، در تمامِ سرزمین ها،
شادمان
بی جَنگ می خواهم
من ترا ای سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
تا زمین باقیست دور از نَنگ می خواهم
چهره ات را تا ابد پُررنگ می خواهم.
سرزمینم ، سرزمینم
خوش تر از جانِ عزیزم
نازنینم
من ترا با نامِ ایران می شناسم
در پناهِ فَرِّ یزدان می شناسم
من جنوبَت را به نامِ پارس
و خلیج ات را به نامِ فارس
من ترا این گونه این سان می شناسم.
ذرّه ذرّه، خاكِ خفته، در دلِ این نیل گون،
تُنبِ بزرگ، تُنبِ كوچك، ابوموسی،
تُربَتِ پاكِ جَبینَم،
می دَمَد در پهنه ی آغوشِ تنگستان،
دوباره این طنینم
زنده باد این سرزمینم
زنده باد ایران زمینم
زنده باد این جانِ جانان
زنده باد ایران، ایران .
سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
سبزی و شادابی ات را دوست دارم
روزهای آبی ات را
ابرهایت را، شبِ مهتابی ات را دوست دارم
سرزمینم
من بیان خالص پیوندهایم
گفتگویم،
باده های آرزوی بی ستیزم
سرخوش از پیمانه ی امید
از ستم ها
از شکستن ها، بریدن ها، فِتادن ها
از گُسستن ها گریزانم.
سرزمینم
سرزمین نازنینم
دَردهای فصل ها را می شناسم
و همیشه تا افق باقیست
بر فَلَق سوگند
تا نهایت های عزت
تا رسیدن ها به اوج پُرشُکوهَت
زردها را می تِکانم
من ترا از لابلای
بَرگ ریزِ فصل ها
در میانِ سرخ های آبرو
در شَفَق های بهاران می نشانم.
من ترا آزاد می خواهم
عزیزم، سرزمینم
بی نگاهِ هر گَزندی
بی تبِ هر زَهرخندی
خنده بر لب، شاد می خواهم.
من ترا با نامِ ایران می شناسم
در پناهِ فَرِّ یزدان می شناسم
من جنوبَت را به نامِ پارس
و خلیج ات را به نامِ فارس
من ترا، ای سرزمینِ نازنینم
قرن ها، این گونه، این سان می شناسم.
سرزمینم، سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
کوه هایت استوار
قله هایت پایدار
دشت هایت سبز و رنگین و همیشه پُر زِ بار
مَردُمانت نامدار
آری، آری سرزمینم
سرزمینِ نازنینم
عزّتِ دیرینه ات را پاس خواهم داشت
و به عمُقِ ذره ذره خاکِ پاکت
عشق خواهم کاشت
من برای خیزشِ پیغام ها
در شکوهِ یک خلوصِ بی نهایت
با کیانِ سرخوشِ پیوندِ آدم ها
چشم ها را فرش خواهم کرد.
سرزمینم
سرزمین نازنینم
من میانِ خلوتِ شیرینِ آغوشِ دل انگیزت
تیشه را
بر هر چَکادی نوش خواهم گفت
من ترا
از لابلایِ تلخِ واوِیلایِ دوران
در میانِ دشت هایِ شوق و شادی
تا سروشِ کهکشانِ سربلندی
بال خواهم داد.
❤️
خلیج فارس
#سمفونی_خلیج_فارس
خواننده سالار عقیلی
متن: دکترعلی غضنفری
ارکستر ملی به همراه استاد فرهاد
فخر الدینی
@persiangulfnik20
👍❤️