👆#پروازی که هیچوقت به مقصد نرسید.چمدان‌هایت را میبندی، بوسه‌ها و آغوش‌های خداحافظی را رد و بدل میکنی درحالیکه در این فکری که آیا بار دیگر و دیداردیگری هم خواهد بود؟
از تونل مخصوص فرودگاه میگذری و سوار هواپیما میشوی که بروی به سمت دنیایی جدید و زندگی تازه.جاییکه زندگی را ارج مینهند وفرزندت در جایی بدون ترس از آینده بدنیا بیاید، کودکانه در آغوشت آرام بگیرد.
میروی برای زندگی بدور از درگیری با #حکومتی_خونخوار.
اما شلیک دو موشک به فاصله‌ی بیست ثانیه به هواپیمازندگی رامی‌کشد.نفس‌ها را در سینه‌هامیشکند.دو موشک از جایی که وطن می‌نامی‌اش شلیک میشود و عزیزانت طعمه شعله شعارهای پوچ و‌توخالی میشوند.دو موشک، سپرانسانی،انتقام سخت، بهت،حیرت وجنایت!
داستان کشته شدن ۱۷۶ سرنشین هواپیمای ۷۵۲، داستان یک ایران است. ایرانی که هر روز امیدها و آرزوهایش را برداشت، با خود برد و تلاش کرد که فردایش را روشن‌تر بسازد اما هدف موشک‌های فقر، تعصب، دستپاچگی، نادانی، و درندگی رژیمی عصیان زده شد.
دو موشکی که بعد از #آبان_خونین به #هواپیمای_۷۵۲ شلیک شد،
انتقام سختی بود که باز هم از ملت گرفته شد.
هواپیما سقوط کرد،
سه روز انکار ،سفسطه،دروغ
و البته حنایی که دیگر رنگی نداشت.
چرا که از همان دقایق اولیه تمام مردم باوجدان، یک صدا می‌گفتند و میدانستند که کار خودشان است!
که شلیک عمدی بوده!
که هیچ خطای انسانی‌ای درکار نبوده و هرچه گفته میشود فقط دروغ است و نیرنگ و وقاحت.
حکومتی که با آبان تمام شده بود حالا با شلیک عمدی به هواپیمای مسافربری بار دیگر نشان داد که برای حفظ دیکتاتوری پوشالی‌اش از هیچ جنایتی فروگذاری نخواهد کرد.
آن هواپیما هیچوقت به مقصد نرسید ولی ما ماندیم که #انتقام بگیریم.
ماندیم که دادخواهی کنیم.
ماندیم که فریاد بزنیم.
و اکنون با گذشت بیش از صد روز از شروع انقلاب باشکوه مردمی که دیگر از این همه بیداد و ستم به ستوه آمده‌اند،
ما یک صدا و همدل با خانواده‌های قربانیان پرواز، خانواده‌ی قهرمانان دربند، #اعدام شده، کشته شده، و خانواده‌های #داغدار #آبان با صدای بلند فریاد میزنیم
که #نه_می‌بخشیم_و_نه_فراموش_میکنیم.
فریاد میزنیم که ما مادران پارک لاله‌ایم،مادران آبان،خانواده‌های پرواز، ماایرانیم و یک #ایران #دادخواه این جنایت‌هاست.
این بار فرق میکند
و بدان که طناب دار جلاد،
بر گردن دماوند، هرگز اثر ندارد.
از تونل مخصوص فرودگاه میگذری و سوار هواپیما میشوی که بروی به سمت دنیایی جدید و زندگی تازه.جاییکه زندگی را ارج مینهند وفرزندت در جایی بدون ترس از آینده بدنیا بیاید، کودکانه در آغوشت آرام بگیرد.
میروی برای زندگی بدور از درگیری با #حکومتی_خونخوار.
اما شلیک دو موشک به فاصله‌ی بیست ثانیه به هواپیمازندگی رامی‌کشد.نفس‌ها را در سینه‌هامیشکند.دو موشک از جایی که وطن می‌نامی‌اش شلیک میشود و عزیزانت طعمه شعله شعارهای پوچ و‌توخالی میشوند.دو موشک، سپرانسانی،انتقام سخت، بهت،حیرت وجنایت!
داستان کشته شدن ۱۷۶ سرنشین هواپیمای ۷۵۲، داستان یک ایران است. ایرانی که هر روز امیدها و آرزوهایش را برداشت، با خود برد و تلاش کرد که فردایش را روشن‌تر بسازد اما هدف موشک‌های فقر، تعصب، دستپاچگی، نادانی، و درندگی رژیمی عصیان زده شد.
دو موشکی که بعد از #آبان_خونین به #هواپیمای_۷۵۲ شلیک شد،
انتقام سختی بود که باز هم از ملت گرفته شد.
هواپیما سقوط کرد،
سه روز انکار ،سفسطه،دروغ
و البته حنایی که دیگر رنگی نداشت.
چرا که از همان دقایق اولیه تمام مردم باوجدان، یک صدا می‌گفتند و میدانستند که کار خودشان است!
که شلیک عمدی بوده!
که هیچ خطای انسانی‌ای درکار نبوده و هرچه گفته میشود فقط دروغ است و نیرنگ و وقاحت.
حکومتی که با آبان تمام شده بود حالا با شلیک عمدی به هواپیمای مسافربری بار دیگر نشان داد که برای حفظ دیکتاتوری پوشالی‌اش از هیچ جنایتی فروگذاری نخواهد کرد.
آن هواپیما هیچوقت به مقصد نرسید ولی ما ماندیم که #انتقام بگیریم.
ماندیم که دادخواهی کنیم.
ماندیم که فریاد بزنیم.
و اکنون با گذشت بیش از صد روز از شروع انقلاب باشکوه مردمی که دیگر از این همه بیداد و ستم به ستوه آمده‌اند،
ما یک صدا و همدل با خانواده‌های قربانیان پرواز، خانواده‌ی قهرمانان دربند، #اعدام شده، کشته شده، و خانواده‌های #داغدار #آبان با صدای بلند فریاد میزنیم
که #نه_می‌بخشیم_و_نه_فراموش_میکنیم.
فریاد میزنیم که ما مادران پارک لاله‌ایم،مادران آبان،خانواده‌های پرواز، ماایرانیم و یک #ایران #دادخواه این جنایت‌هاست.
این بار فرق میکند
و بدان که طناب دار جلاد،
بر گردن دماوند، هرگز اثر ندارد.