پرنیان خیال (ادبی اجتماعی)

خاطره ای از يکی از استادان ايرانی دانشگاه در استراليا را شنیدم که جالب بود ، اين استاد دانشگاه ميگفت : برای شرکت در کنفرانسی راهی کشور آمريکا بودم که ناگهان در فرودگاه سیدنی يادم افتاد که يک کار اداری بسيار مهم را انجام ندادم و از طرفی نیم ساعت بعد بايد پرواز ميکردم . در حالی که هيچ اميدی نداشتم به ادارۀ مربوطه تلفن زدم و مشکلم را گفتم ، کسی که جواب تلفن من را داد وقتی متوجه شرایط شد گفت : ما سعی ميکنيم کارتان را انجام دهيم ولی شما حتما چند دقيقه ديگر تماس بگيريد تا نتيجه را بگويم ، چند دقيقه بعد وقتی تماس گرفتم همان کارمندی که در عمرش حتی يکبار هم من را نديده بود گفت : نگران نباشيد کارتان انجام شد و سفر خوبی را برایم آرزو کرد

آن کارمند استراليايی اين تبعه ايرانی را هرگز ملاقات نکرده بود در نتیجه وظيفه‌ای هم برای پيگيری نداشت و می‌توانست مثل اکثر ما بگويد : بايد خودتان بياييد و مشکل خودتان است بعد زارت تلفن را قطع کند . ولی چه چيزی باعث میشود او بر خلاف ما رفتاری انسانی را از خود نشان دهد ؟ چون او برای هم‌نوعان خود احترام قائل است و مثل ما به ارباب رجوع به چشم مزاحم نگاه نميکند ، کافیست به اداره‌ای مراجعه کمید تا ببينيد اساساً به شما به عنوان يک انسان ذی‌شعور و دارای شخصيت فردی نگاه نميشود چه برسد به اينکه آن ورميزی به احترام شما بخواهد تکانی هم به هیکل مبارک خود دهد و کارتان را به فرداها موکول نکند ، در حالی که اگر آن کارمنو به عنوان يک هم‌نوع برای دیگران احترام قائل بود هرگز به خود اجازه نميداد کسی را سر بدواند

ما #احترام_گذاشتن به یکدیگر را فراموش کرده‌ايم یا شاید هم اصلا بلد نبوده‌ایم ، فقط کافيست تعداد فحش‌هایی را که در طول روز رانندگان ايرانی به مردم ميدهند بشمارید تا ببينيد که احترام گذاشتن تا چه اندازه در رفتارهای ما نهادينه شده ، در تولید و صنعت هم وضع مشابهی داریم ، مثلا اگر خودروساز برای مشتری‌هایش به اندازۀ یک انسان احترام قائل باشد هرگز خودروهای تولیدیش را با برداشتن لوازمی مانند کیسه هوا و ترمز ABS به حداقل ممکن ایمنی نمی‌رساند و خدا میداند تاکنون چند انسان ایرانی از رهگذر همین بی‌احترامی جان خود را از دست داده و در قبرستان خوابیده‌اند

اگر ما به یکدیگر از صمیم قلب احترام بگذاریم قطعا بسیاری از رفتارهای ما تغییر خواهد کرد ، مثلا مهندس سازندۀ یک برج مسکونی هرگز در ساخت آن خیانت نمی‌کند چون میداند در نهایت انسان‌هایی قابل احترام در آن زندگی خواهند کرد . اگر به هم احترام بگذاریم هیچ رستورانی غذای آلوده به مشتری نخواهد داد ، هیچ پزشکی برای گرفتن حق ویزیت نبض بیمار را نخواهد گرفت ، هیچ کارگر و کارمندی کم‌کاری نخواهد کرد و ... ما یعنی مردم ایران تا یاد نگیریم برای هم احترام متقابل قائل شویم پیشرفت نخواهیم کرد چون ، زاویۀ دید ما به انسان یکی از مهم‌ترین شاخصه‌ها درمسیر توسعه است.

52 viewsedited 06:14