‍ بیشتر آدم ها همه عمر تلاش می کنند به دیگران ثابت کنند که انسان های بدجنسی نیستند و برعکس بسیار رئوف و خوش طینت و خیرخواه اند. آنها معمولاً درگیر نقش بازی کردن در یک تئاتر فرضیِ درجه هشتِ دبستانی می شوند و دیالوگ ها را فراموش می کنند و از شدت مصنوعی بودن، بیننده را یاد انگورهای پلاستیکی آویزان از گوشه دیوار یک چلوکبابیِ بین جاده ای می اندازند. اگر از بیشتر آنها بپرسی بزرگترین ایرادت چیست؟ بدون فوت وقت آهی کوتاه می کشند و جواب می دهند: «متاسفانه زیادی مهربونم و بدی هارو زود می بخشم.» آنها همان هایی هستند که معتقدند جهان لیاقت شان را ندارد و هر روز دنبال موقعیتی می گردند تا یک جایی از جمله ی "گذشت زمان لیاقت من و بی لیاقتی تو رو نشون داد" استفاده کنند. آنها دوست دارند وقت و بی وقت از رافت و مهربانی خویش مثال بیاورند و در مقابل از بدی و کثافات جهان گله کنند.

واقعیت این است که هیچکس به آن بی نقصی و یا به آن وحشتناکی که فکر می کند نیست. همه ما در درونمان یک جعبه مداد رنگی 24 رنگ داریم که در شرایط و موقعیت های مختلف از یکی از آنها استفاده می کنیم. در روزهای سرخوشی سبزیم یا سرخ، در روزهای افسردگی زردیم یا خاکستری، در روزهای عاشقی سفیدیم یا صورتی و در زمان خشم و نفرت سیاهیم و سیاه.

همه ما بدجنسی هایی داریم. همه ما روزهایی حس کرده ایم که حالمان از کل ساکنین زمین به هم می خورد. همه ما اشتباهات کثیفی کرده ایم. همه مان یک روزی آنقدر گرفتار خشم شده ایم که به چیزی جز انتقام فکر نکرده باشیم. همه مان دست کم یکبار احساس گناهکار بودن کرده ایم.

اما چه اهمیتی دارد؟ مهم این است که هنوز چندین مداد رنگی دیگر در درونمان هست. مهم این است که هر روز می شود مدادی جدید را در دست گرفت و خود را رنگ کرد.

غم انگیزترین آدم های دنیا آنهایی هستند که به تک رنگ بودن خود می بالند.

✍ #آنالی_اکبری