«سایه‌های تردید بر نظریه "جهان شتابدار"»

* پنج سال پیش، جایزه‌‎ی نوبل فیزیک به سه اخترشناس به دلیل این که در اواخر دهه‌ی ۱۹۹۰ میلادی نشان داده‌ بودند نرخ گسترش (انبساط) کیهان شتابدار است اهدا شد.

نتیجه‌گیری آنها بر پایه‌ی بررسی‌هایی بود که با بهره از مشاهدات تلسکوپ فضایی هابل و چند تلسکوپ زمینی روی ابرنواخترهای گونه‌ی Ia -انفجار سهمگین گرماهسته‌ای ستارگان- انجام شده بود. این باعث پذیرش گسترده‌ی این نظریه‌ شد که جهان هستی در تسلط جوهره‌ای رازگونه به نام "انرژی تاریک" است که به گسترش آن شتاب می‌دهد.

اکنون گروهی از دانشمندان به رهبری سوبیر سرکار از بخش فیزیک دانشگاه آکسفورد سایه‌های تردید بر این مفهوم کیهان‌شناختی استاندارد انداخته‌اند. این پژوهشگران با بهره گرفتن از یک مجموعه‌ی رو به گسترش از داده‌ها -کاتالوگی از ۷۴۰ ابرنواختر رده‌ی Ia، (بیش از ده برابر نمونه‌های دهه‌ی ۱۹۹۰)، پی بردند که شواهد شتاب کیهان شاید سست‌تر از چیزی باشد که گمان می‌رفت، زیرا این داده‌ها با یک نرخ ثابتِ گسترش همخوانی دارند.

این پژوهش در گزارش‌های علمی نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
پرفسور سرکار، که در بنیاد نیلز بوهر کپنهاگ نیز جایگاهی دارد می‌گوید: «کشف گسترش شتابدار کیهان برنده‌ی جایزه‌ی نوبل و جایزه‌ی کیهان‌شناسی گروبر شد، و همچنین جایزه‌ی Breakthrough در فیزیک بنیادی را هم به دست آورد. این یافته به پذیرش گسترده‌ی این اندیشه انجامید که جهان هستی در تسلط "انرژی تاریک" است که مانند یک ثابت کیهان‌شناسی رفتار می‌کند- این نظریه اکنون به نام "مدل استاندارد" کیهان‌شناسی شناخته می‌شود.»
@onestar_in_sevenskies

«ولی اکنون داده‌های بسیار بیشتری درباره‌ی ابرنواخترها در دست داریم که به کمکشان می‌توانیم بررسی آماری دقیق و پرجزییاتی انجام دهیم. ما تازه‌ترین فهرست از ۷۴۰ ابرنواختر گونه‌ی Ia -بیش از ده برابر نمونه‌هایی که کشف پیشین بر پایه‌ی آنها انجام شد- را بررسی کردیم و دریافتیم که شواهد گسترش شتابدار حداکثر باید امتیاز ۳ سیگما بگیرد. این بسیار کمتر از "۵ سیگما" است، بالاترین امتیاز در یافته‌های علمی و امتیاز استاندارد که برای ادعای کشفی با ارزش بنیادین نیازست.» [امتیازی که به آشکارسازی امواج گرانشی در سال گذشته داده شد ۵ سیگما بود-م]

«به عنوان نمونه‌ای مشابه در این زمینه می‌توان از ادعای دانشمندان در کشف یک ذره‌ی تازه با وزن ۷۵۰ گیگاالکترون ولت یاد کرد که بر پایه‌ی داده‌های به دست آمده از برخورددهنده‌ی هادرونی بزرگ در سرن انجام شده بود. این یافته در آغاز امتیازی بالاتر از کشف شتاب گسترش کیهان گرفت که دسامبر پارسال به ۳.۹ و ۳.۴ هم رسید- و بیش از ۵۰۰ پژوهشنامه‌ی نظری هم درباره‌اش نوشته شد. ولی در ماه اوت اعلام شد که داده‌های تازه نشان می‌دهند امتیاز این کشف به ۱ سیگما هم نمی‌رسد. این کشف تنها یک نوسان آماری بود و چنین ذره‌ای وجود نداشت.»

داده‌های دیگری هم در دسترس هست که به نظر می‌رسد از نظریه‌ی گسترش شتابدار کیهان پشتیبانی می‌کنند، مانند داده‌هایی درباره‌ی تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان (پس‌تاب کم‌سوی مهبانگ) که از ماهواره‌ی پلانک به دست آمده. ولی پرفسور سرکار می‌گوید: «همه‌ی اینها بررسی‌های نامستقیمی است که در چارچوب یک مدل فرضی انجام شده‌اند، و زمینه‌ی ریزموج کیهان به طور مستقیم تحت تاثیر انرژی تاریک نیست. در واقع، عملا یک اثر نامحسوس وجود دارد -اثر یکپارچه‌ی ساش-ولف، ولی به طور متقاعدکننده‌ای آشکار نشده.»

«پس کاملا امکان این هست که گمراه شده باشیم و وجود انرژی تاریک نتیجه‌ی بررسی داده‌ها در یک مدل نظری باشد که بیش از حد ساده شده: نظریه‌ای که در واقع در دهه‌ی ۱۹۳۰ پی‌ریزی شد، بسیار پیش از آن که داده‌های واقعی در دست باشد. اگر مشاهدات بر پایه‌ی یک چارچوب نظری پیچیده‌تر انجام شود، چارچوبی که در آن، کیهان دقیقا همگن نیست و محتوای ماده‌ی آن شاید مانند یک گاز آرمانی (ایده‌آل) نباشد (دو پنداشت کلیدیِ مدل استاندارد کیهان‌شناسی)، شاید به خوبی بتواند به دستاوردی بدون نیاز به انرژی تاریک بیانجامد. در واقع، انرژی خلا چیزیست که ما مطلقا هیچ شناختی از آن در نظریه‌ی بنیادی نداریم.»...
ادامه در پست بعد...
@onestar_in_sevenskies
#انبساط_کیهان #گسترش_کیهان #مدل_استاندارد #جهان_شتابدار

استاد سرکار می‌افزاید: «به طور طبیعی، برای قانع کردن جامعه‌ی فیزیک باید پژوهش‌ها و کارهای بسیاری انجام شود، ولی بررسی ما توانست لرزان بودن یک ستون کلیدیِ مدل استاندارد را نشان داد. امید می‌رود این انگیزه‌ای برای بررسی‌های بهترِ داده‌های کیهان‌شناختی پدید آورد، و همچنین الهام‌بخش نظریه‌پردازان برای آزمودن مدل‌های کیهان‌شناختی دیگری باشد. پیشرفت چشمگیر زمانی به دست خواهد آمد که تلسکوپ بی‌اندازه بزرگ اروپا (European Extremely Large Telescope) با یک جستجوگر فرا-حسمند لیزری رصدهایی انجام دهد و در یک دوره‌ی ۱۰ تا ۱۵ ساله، به طور دقیق شتابدار بودن یا نبودن نرخ گسترش کیهان را بسنجد.»

#جهان_شتابدار #انبساط_کیهان #گسترش_کیهان #مدل_استاندارد
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_21.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کیهان بخشی از ماده تاریکش را از دست داده»
—------------------------------------------------

*بر پایه‌ی پژوهشی تازه، جهان آغازین شاید بیش از امروز ماده‌ی تاریک در بر داشته. این یافته‌ها می‌تواند به دانشمندان در بهتر شناختن کیهان در زمانی درست پس از #مهبانگ (بیگ بنگ) کمک کند.

بیشتر ماده‌ی موجود در کیهان نادیدنی و تا حد بسیاری توصیف‌ناپذیر است؛ کهکشان‌ها را در کنار هم نگاه داشته و تنها از راه نیروی گرانشی که بر ماده‌ی معمولی وارد می‌کند خود را به ما نشان می‌دهد. پژوهشگران این جوهره‌ی شگفت‌انگیز را #ماده‌_تاریک نامیده‌اند، و یکی از بزرگ‌ترین پرسش‌ها برای اخترفیزیک‌دانان چیستی آن در زمان کنونی و چگونگی تکامل یا فروپاشی احتمالی آن در گذر زمان است.

پژوهش تازه‌ای که به دست گروهی از دانشمندان روس انجام شده ممکن است بینش‌هایی درباره‌ی این پرسش فراهم کند. دیمیتری گربونف، ایگور تکاچیف، و آنتون چودایکین این را بررسی کردند که آیا گونه‌ای ماده‌ی تاریک ناپایدار می‌توانسته از آغاز کیهان تاکنون واپاشیده و ذره یا ذراتی که سازنده‌ی ماده‌ی تاریک هستند -خود این هنوز روشن نیست- را به ذرات سبک‌تر تبدیل کرده باشند؟

تکاچوف در بیانیه‌ای گفت: «ما اکنون توانسته‌ایم -برای نخستین بار- محاسبه کنیم که چه مقدار ماده‌ی تاریک می‌توانسته از دست برود و درصد ناپایدار آن چقدر می‌توانسته باشد.»

محاسبه‌های تازه‌ی این گروه نشان می‌دهد که مقدار ماده‌ی تاریک از دست رفته از مهبانگ تاکنون، نمی‌توانسته بیش از ۵ درصد مقدار کنونی بوده باشد.

به گفته‌ی این دانشمندان، پژوهش آنها افزون بر پیشنهاد ویژگی‌های تازه برای ماده‌ی تاریک، می‌تواند برای کمک به پژوهشگران در شناخت دگرگونی‌های جهان هستی در گذر زمان اهمیت داشته باشد. برای نمونه، این یافته‌ها شاید بگویند که نرخ #گسترش_کیهان چگونه تغییر کرده و در چند صدهزار سال نخست پس از مهبانگ، زمانی که ماده از گونه‌ای که می‌شناسیم آغاز به ساخت اتم کرد چه روی داده بوده.
@onestar_in_sevenskies
ماده رازگونه
ماده‌ی تاریک گونه‌ای از ماده است که جرم دارد، پس کشش گرانشی وارد می‌کند. ولی هیچ برهم‌کنش الکترومغناطیسی با ماده‌ی معمولی ندارد، از همین رو ناپیداست، یعنی هیچ نوری را نه باز می‌تاباند و نه در می‌آشامد (جذب می‌کند). نبود بار الکتریکی هم ماده‌ی تاریک را ناملموس کرده. فیزیکدانان هنوز در پی یافتن ذرات سازنده‌ی ماده‌ی تاریکند، ولی بیشتر پژوهشگران بر این همرَایَند که این ماده حدود چهار-پنجم ماده‌ی موجود در جهان هستی را تشکیل داده.

به گفته‌ی دانشمندان، داده‌های ماهواره‌ی پلانک نشان می‌دهد که تنها حدود ۴.۹ درصد از کیهان از ماده‌ی معمولی تشکیل شده، حدود ۲۶.۸ درصد از ماده‌ی تاریک، و ۶۸.۳ باقیمانده هم از انرژی تاریک، که به سرعت گسترش (انبساط) کیهان شتاب بخشیده.

این یافته‌ها می توانند به دانشمندان در شناخت چگونگی دگرگونی‌های کیهان در گذر زمان کمک مهمی کنند. برای نمونه، این پژوهش می‌تواند تغییرات در نرخ گسترش (انبساط) کیهان و این که در چندصد هزار سال نخست تاریخ گیتی، زمانی که ماده‌ی معمولی آغاز به ساختن اتم کرد چه رخ داده بوده. در آن دوره، نخستین فوتون‌ها (نور) توانسته بودند برای نخستین بار به نسبت آزادانه در کیهان جابجا شوند.
@onestar_in_sevenskies
جهان ناپایدار
دانشمندان در این پژوهش داده‌های #ماهواره‌_پلانک را بررسی کردند که از فاصله‌ی حدود ۱.۵ میلیون کیلومتری زمین، تابش #زمینه‌_ریزموج_کیهانی (#CMB) را می‌سنجد. تابش زمینه‌ی ریزموج کیهانی یک "پژواک" از مهبانگ است؛ فوتون‌هایی (نوری) است که نخستین بار آزادانه در کیهان آغاز به حرکت کردند. با بررسی نوسان‌های درون این تابش، می‌توان مقدار پارامترهای گوناگون را محاسبه کرد، مانند سرعت گسترش کیهان در زمان آزاد شدن این تابش.

چیزی که آنها دریافتند این بود که کیهان در نخستین روزهایش -حدود ۳۰۰ هزار سال پس از پیدایش- رفتارش کمی متفاوت با رفتار امروزش بوده. این نتیجه‌گیری از محاسبه‌ی نرخ گسترش کیهان، و همچنین شمار کهکشان‌های درون خوشه‌ها به دست می‌آید که اگر مقدار ماده‌ی تاریک ۲ تا ۵ درصد بیش از امروز در نظر گرفته شود، توضیحشان آسان‌تر خواهد بود.

دانشمندان برای یافتن پاسخ، کیهان واقعی را با دو مدل بررسی کردند: یک کیهان با فرض پایدار بودن ماده‌ی تاریک و یک کیهان با فرض تغییرپذیر بودن "مقدار کل" ماده‌ی تاریک.

مدل دومی بهتر به پیدایش جهانی مانند آنچه که امروزه می‌بینیم می‌انجامید. به گفته‌ی پژوهشگران، بنابراین احتمالا ماده‌ی تاریکِ کیهان آغازین از دو بخش تشکیل شده بوده: یک بخش که به ذرات دیگر وامی‌پاشد و یک بخش که در درازنای میلیاردها سال پایدار می‌ماند... ادامه در پست بعد👇🏼👇🏼👇🏼

«پاسخ به یکی از بزرگ‌ترین پرسش‌های طبیعت: چه چیزی به گسترش کیهان شتاب می‌دهد؟»
—---------------------------------------------------------------

* فیزیکدانان دانشگاه بریتیش کلمبیا شاید پاسخ یکی از چیستان‌های بزرگ کیهان را یافته باشند: چه چیزی گسترش (انبساط) جهان هستی را شتابدار کرده؟

دانشجوی پسادکترا، چینگ‌دی وانگ در پژوهشی تازه که برای حل یک ناسازگاری مهم میان دو تا از پیروزترین نظریه‌های توضیح‌دهنده ی کارکرد کیهان، یعنی مکانیک کوانتومی و نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین انجام داده بود، پاسخ این پرسش را یافت.

این پژوهش نشان می‌دهد که اگر در جهان هستی بی‌اندازه زوم کنیم، پی می‌بریم که از فضا و زمانی درست شده که پیوسته در نوسان است.

وانگ می‌گوید: «#فضازمان برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد ایستا و ساکن نیست، بلکه پیوسته در جنبش است.»

بیل آنرو، استاد فیزیک و اخترشناسی که بَرنِگر (ناظر) این پژوهش بود می‌گوید: «این یک اندیشه‌ی تازه در زمینه‌ایست که اندیشه‌های تازه‌ی چندانی در تلاش برای حل این راز در آن وجود نداشته.»

در سال ۱۹۹۸، اخترشناسان دریافتند که جهان هستی دارد با نرخی فزاینده گسترش می‌یابد، این بدان معناست که فضا خالی نیست و انباشته از انرژی تاریکی است که بر ماده فشار وارد می کند.

ساده‌ترین نامزد برای انرژی تاریک، انرژی خلا است. هنگامی که فیزیکدانان نظریه‌ی مکانیک کوانتومی را برای انرژی خلا به کار می‌برند، وجود چگالی بی‌اندازه بزرگی از انرژی خلا پیش‌بینی می‌شود، بسیار بیش از کل انرژی همه‌ی ذرات کیهان. اگر این درست باشد، نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین می‌گوید که این انرژی می‌بایست اثر گرانشی نیرومندی داشته باشد و به گمان بیشتر فیزیکدانان، این باید جهان را به گسترشی انفجاری وادارد.

خوشبختانه چنین چیزی رخ نمی‌دهد و #گسترش_کیهان بسیار آرام است. ولی این یک مساله است که باید برای پیشرفت فیزیک بنیادی حل شود.

برخلاف دانشمندان دیگر که می‌کوشند برای حل این مساله، نظریه‌های مکانیک کوانتومی یا نسبیت عام را اصلاح کنند، وانگ و همکارانش آنرو و ژن‌ ژو که او هم یک دانشجوی پی‌اچ‌دی در دانشگاه بریتیش کلمبیا است، رویکرد متفاوتی را پیشنهاد می‌کنند. آنها چگالی هنگفت انرژی خلا که توسط مکانیک کوانتومی پیش‌بینی می‌شود را جدی گرفته و پی بردند که اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی انرژی خلا در آنست که در محاسبه‌های پیشین نادیده گرفته شده بود.

محاسبه‌های آنها یک تصویر فیزیکی کاملا متفاوت را برای کیهان به نمایش می‌گذارد. در این تصویر تازه، فضایی که در آن زندگی می‌کنیم به شدت در نوسان است. فضا در هر نقطه‌، میان گسترش (انبساط) و ترنگش (انقباض) نوسان می‌کند. با نوسان میان این دو، هر دو یکدیگر را خنثی می‌کنند ولی اثر خالص بسیار کوچکی به جا می‌ماند که کیهان را به گسترشی آرام و شتابنده وامی‌دارد.

ولی اگر فضا و زمان دارد نوسان می‌کند، پس چرا حسش نمی‌کنیم؟

وانگ می‌گوید: «این در مقیاسی بسیار خُرد رخ می‌دهد، حتی میلیاردها و میلیاردها بار کوچک‌تر از یک الکترون.»

اونروه می‌گوید: «این مانند امواجیست که در اقیانوس می‌بینیم. رقص تند و شدید تک‌اتم‌های سازنده‌ی آب‌هایی که این امواج روی آن جابجا می‌شوند، اثری رویشان نمی‌گذارد.»

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در فیزیکال ریویو دی منتشر شده است.

#انرژی_تاریک #انرژی_خلا
https://goo.gl/Deu39V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/expansion.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«آیا انرژی تاریک با گذشت زمان تغییری می‌کند؟»
—------------------------------------------—

* دانشمندان به این فکر افتاده‌اند که شاید "نیروی" اسرارآمیزی که به گسترش کیهان شتاب می‌دهد، در گذر زمان تغییر می‌کند.

چندیست که یک درگیری علمی بر سر یک پرسش کوچک ولی چشمگیر در اندازه‌گیر ی‌های نرخ گسترش (انبساط) کیهان به راه افتاده. نرخ کنونی که به نام ثابت هابل (H0- بخوانید: اچ-هیچ) شناخته می‌شود، پیوندی میان سرخگراییِ (انتقال به سرخ) طیف نور یک جرم و فاصله‌ی فیزیکی‌اش تعریف می‌کند. همچنین سن و اندازه، و همچنین چگالی لازم برای این که کیهان از دید هندسی تخت باشد را بیان می‌کند. [۱].

کوتاه سخن، این ثابت یک عدد به نسبت مهم است.
@onestar_in_sevenskies
#گسترش_کیهان یکی از بزرگ‌ترین یافته‌های سده‌ی ۲۰ بود. ولی با گذشت حدود یک سده، دانشمندان هنوز درباره‌ی نرخ کنونی آن به پاسخی قطعی نرسیده‌اند. کسانی که از تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان برای این سنجش بهره می‌برند، این نرخ را حدود ۶۵ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه گرفته‌اند (km/s/Mpc، هر مگاپارسک هم‌ارز ۳.۲۶ میلیون سال نوریست). ولی آنهایی که از ابرنواخترها و اجرام کیهانیِ نزدیک‌تر کمک می‌گیرند، به نرخی حدود ۷۳ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک رسیده‌اند [نمودار را ببینید].

این اختلاف یادآور جدال دیگری در اواخر سده‌ی بیستم است که در آن، گروهی پشتیبان حدود ۵۰ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک بودند و گروهی دیگر پشتیبان حدود ۱۰۰ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک. پژوهش‌های دقیق وندی فریدمن از دانشگاه شیکاگو، و همکارانش به کمک تلسکوپ فضایی هابل به این جنگ و ستیز پایان داد.
@onestar_in_sevenskies
اختلاف کنونی تنها می‌تواند مربوط به پژوهش‌ها و انگاشت‌ها باشد (حتی چه بسا زیر سر یک پوچی کیهانی). با این وجود فریدمن یادآوری می‌کند که بخشی از راه حل جدال پیشین، این کشف تاریخی بود که در نیمه‌ی گذشته‌ی تاریخ جهان، گسترش کیهان شتاب پیدا کرده. چیزی به نام "انرژی تاریک" تعریف شد که به این شتاب دامن می‌زند. اگرچه هنوز از چیستیِ #انرژی_تاریک چیزی نمی‌دانیم، ولی دیدگاه پرطرفدار اینست که آن را گونه‌ای انرژی در سرشتِ خودِ فضا بدانیم. اگر چنین باشد، با گسترش فضا، انرژی تاریک هم با آن افزایش می‌یابد و به جای آن که رقیق شود، چگالی‌اش دست نخورده می‌ماند.

آیا فیزیک نوین هم می‌تواند پشت درگیری کنونی باشد؟

گونگ-بو ژائو از آکادمی علوم چین و دانشگاه پورتسمورث بریتانیا، به همراه همکارانش به یافتن پاسخ این پرسش بر آمدند. آنها به بررسی این پرداختند که آیا این ناسازگاری تازه می‌تواند زیر سر یک "انرژی تاریکِ تغییرپذیر" باشد؟ انرژی تاریکی که نه تنها چگالی‌اش با گذشت زمان تغییر می‌کند، بلکه خودش هم به همین شیوه‌ی دگرگونی چگالی، با گذشت زمان تغییر می‌کند.

به زبان ریاضی، اگر ...

ادامه ی مطلب در پست یعد 👇👇👇👇👇👇👇

«سرعت گسترش کیهان بیش از برآوردهای پیشین است- آیا فیزیک ناشناخته‌ای در کارست؟»
—------------------------------------------------—

* بر پایه‌ی داده‌های تازه‌ی تلسکوپ فضایی هابل، کیهان دارد بسیار سریع‌تر از چیزی که انتظار می‌رفت گسترده می‌شود- و اخترشناسان می‌گویند شاید برای توضیح چرایی این سرعت نیاز به بازنویسی قوانین فیزیک داشته باشیم.

دانشمندان به کمک تلسکوپ فضایی هابل سنجش‌های دقیقی از نرخ گسترش (انبساط) کیهان انجام داده‌اند. ولی یافته‌های این رصدهای تازه با پیش‌بینی‌های گذشته ناهمخوانی دارد؛ پیش‌بینی‌های گذشته بر پایه‌ی مسیر #گسترش_کیهان اندکی پس از مهبانگ انجام شده بود.

تازه‌ترین یافته‌های #تلسکوپ_فضایی_هابل که سنجش استوارتری از نردبان فاصله‌های کیهانی فراهم می‌کند، یک ناسازگاری آزاردهنده را نشان می‌دهد- بر پایه‌ی این یافته‌ها، نرخ گسترش کیهان سریع‌تر از چیزیست که از روی مسیر دیده شده‌اش اندکی پس از مهبانگ انتظار می‌رفت. پژوهشگران احتمال می‌دهند فیزیک تازه‌ای برای توضیح این ناسازگاری نیاز باشد.
@onestar_in_sevenskies
آدام ریس، برنده‌ی نوبل و پژوهشگر اصلی می‌گوید: «اخترشناسان واقعا در توضیح این ناسازگاری سر در گم شده‌اند.» ریس اخترشناس بنیاد علمی تلسکوپ فضایی و استاد دانشگاه جانز هاپکینز است.

در این پژوهش، دانشمندان به کمک هابل فاصله‌ی دیگر کهکشان‌ها را با بهره از ستارگانی اندازه گرفت که درخشندگی متغیری دارند. این ستارگان که به نام متغیرهای قیفاووسی شناخته می‌شوند، به گونه‌ای پیش‌بینی‌پذیر کم‌نور و پرنور می‌شوند و پژوهشگران از این راه می‌توانند فاصله‌شان را اندازه بگیرند. سپس پژوهشگران با بهره از این داده‌ها نرخ گسترش کیهان که به نام #ثابت_هابل شناخته می‌شود را اندازه گرفته شد.

هشت #متغیر_قیفاووسی در کهکشان راه شیری که در این پژوهش به کار رفتند تا ۱۰ برابر دورتر از همه‌ی ستارگانی از این گونه بودند که تاکنون بررسی شده. بررسی آن قیفاووسی‌ها سخت‌تر از دیگران بوده زیرا میان ۶۰۰۰ تا ۱۲۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله داشته‌اند. برای به دست آوردن این فاصله، پژوهشگران یک شگرد تازه پدید آوردند که به هابل اجازه می‌داد به گونه‌ی دوره‌ای، جایگاه یک ستاره را با نرخ ۱۰۰۰ بار در دقیقه بسنجد و از این راه، درخشندگی واقعی ستاره و فاصله‌ی آن با دقتی بیشتر اندازه گرفته شود.
@onestar_in_sevenskies
این پژوهشگران یافته‌های خود را با داده‌های گذشته که از ماهواره‌ی اروپایی پلانک به دست آمده بود مقایسه کردند. پلانک در چهار سال ماموریتش، نقشه‌ی تابش زمینه‌ ریزموج کیهان (سی‌ام‌بی) که یادگار مهبانگ است را تهیه کرده بود. داده‌های این ماهواره نشان می‌داد که ثابت هابل میان ۶۷ و ۶۹ کیلومتر بر ثانیه بر مگارپارسک است (هر مگاپارسک حدود ۳ میلیون سال نوریست).

ولی ثابت هابل بر پایه‌ی داده‌های پلانک حدود ۹ درصد کمتر از ثابت پلانکیست که از داده‌های تازه‌ی هابل به دست آمده- این داده‌های تازه ثابت هابل را ۷۳ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک برآورد می‌کنند، و این نشان می‌دهد که کهکشان‌ها دارند سریع‌تر از چشمداشت‌ها حرکت می‌کنند.
@onestar_in_sevenskies
ریس می‌گوید: «هر دو یافته از چندین راه آزموده شده‌اند، پس سوای یک رشته اشتباهات نامرتبط، احتمال فزاینده‌ای هست که این یک اشکال در داده‌ها نیست بلکه یک ویژگی کیهان است.»

یک توضیح احتمالی برای ناهمخوانی می‌تواند این باشد که انرژی تاریک (نیروی رازگونه‌ای که شتاب گسترش کیهان به آن نسبت داده شده) دارد کهکشان‌ها را با شدت بیشتری هل می‌دهد و از هم دور می‌کند. در این صورت، مقدار شتاب گسترش کیهان می‌تواند ثابت نباشد و با گذشت زمان تغییر کند.

احتمال دیگر اینست که برهمکنش ماده‌ی تاریک با ماده‌ی معمولی یا تابش نیرومنتر از چیزیست که پنداشته می‌شد- ماده‌ی تاریک جوهره‌ای نادیدنیست که ۸۰ درصد ماده‌ی (جرم) درون کیهان را تشکیل داده.

یک احتمال دیگر وجود یک ...
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇