«تخم مرغ فیروزهای در فضا»
—------------------------—
این ابر زیبای کیهانی در فاصلهی حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، پیکره و رنگی دارد که ما را به یاد تخم گونهای پرنده به نام "سینهسرخ آمریکایی" میاندازد. تخمهای این پرنده رنگ فیروزهای زیبایی دارد که در زبان انگلیسی به نام رنگ "آبی تخم سینهسرخ آمریکایی" (Robin egg blue) شناخته میشود.
این سحابی که انجیسی ۱۳۶۰ نامیده شده یک #سحابی_سیارهنما به پهنای حدود ۳ سال نوریست و در صورت فلکی جنوبیِ #کوره جای دارد.
اگر چه تخم پرندگان نماد آغاز زندگیست، ولی این سحابی به عنوان یک سحابی سیارهنما نه تنها آغازگر چیزی نیست بلکه خود نشانگر گامی کوتاه در پایان زندگی یک ستارهی پیر است.
عکسهای تلسکوپی نشان داده که ستارهی مرکزی این سحابی یک ستارهی دوتاییست. هر دوی آنها کوتولههای سفید کمجرمتر از خورشید ولی بسیار داغ تر از آن هستند.
پرتوهای فرابنفش پرانرژی و نادیدنی این دو ستاره با تابش بر پوستهی گازی پیرامونشان، اتمهای آنها را برانگیخته و الکترونهایشان را از آنها جدا کرده. رنگ آبی فیروزهای انجیسی ۱۳۶۰ دستاورد بازپسگیری الکترونها توسط اتمهای دو بار یونیدهی اکسیژن در این گازها است.
#apod
https://goo.gl/FwVbFf
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180511.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------—
این ابر زیبای کیهانی در فاصلهی حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، پیکره و رنگی دارد که ما را به یاد تخم گونهای پرنده به نام "سینهسرخ آمریکایی" میاندازد. تخمهای این پرنده رنگ فیروزهای زیبایی دارد که در زبان انگلیسی به نام رنگ "آبی تخم سینهسرخ آمریکایی" (Robin egg blue) شناخته میشود.
این سحابی که انجیسی ۱۳۶۰ نامیده شده یک #سحابی_سیارهنما به پهنای حدود ۳ سال نوریست و در صورت فلکی جنوبیِ #کوره جای دارد.
اگر چه تخم پرندگان نماد آغاز زندگیست، ولی این سحابی به عنوان یک سحابی سیارهنما نه تنها آغازگر چیزی نیست بلکه خود نشانگر گامی کوتاه در پایان زندگی یک ستارهی پیر است.
عکسهای تلسکوپی نشان داده که ستارهی مرکزی این سحابی یک ستارهی دوتاییست. هر دوی آنها کوتولههای سفید کمجرمتر از خورشید ولی بسیار داغ تر از آن هستند.
پرتوهای فرابنفش پرانرژی و نادیدنی این دو ستاره با تابش بر پوستهی گازی پیرامونشان، اتمهای آنها را برانگیخته و الکترونهایشان را از آنها جدا کرده. رنگ آبی فیروزهای انجیسی ۱۳۶۰ دستاورد بازپسگیری الکترونها توسط اتمهای دو بار یونیدهی اکسیژن در این گازها است.
#apod
https://goo.gl/FwVbFf
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180511.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«بازوهای پیچیده و زیبای یک کهکشان»
------------------------------------
کهکشان مارپیچی میلهای انجیسی ۱۳۶۵ با داشتن پهنایی حدود ۲۰۰ هزار سال نوری، به تمام معنا یک جزیرهی باعظمت کیهانیست.
انجیسی ۱۳۶۵ که با فاصلهی ۶۰ میلیون سال نوری از ما، در صورت فلکی شیمیایی #کوره جای دارد، یکی از اعضای برجستهی خوشهی کهکشانیِ شناخته شدهی کوره است.
این تصویر رنگی بسیار واضح و روشن، منطقههای ستارهزایی پرانرژی در دو سر میلهی کهکشان و در راستای بازوهای مارپیچی آن را به همراه رگههای غبار روی هستهی پرنورش نشان میدهد. در دل هسته هم یک ابرسیاهچاله لانه دارد.
به باور اخترشناسان، میلهی بزرگ انجیسی ۱۳۶۵ با کشاندن گاز و غبار به درون مناطق ستارهزا و سرانجام، ریختن مواد در کام سیاهچالهی مرکزی، نقشی کلیدی در روند فرگشت این کهکشان بازی میکند.
#apod #کهکشان_مارپیچی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181228.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------
کهکشان مارپیچی میلهای انجیسی ۱۳۶۵ با داشتن پهنایی حدود ۲۰۰ هزار سال نوری، به تمام معنا یک جزیرهی باعظمت کیهانیست.
انجیسی ۱۳۶۵ که با فاصلهی ۶۰ میلیون سال نوری از ما، در صورت فلکی شیمیایی #کوره جای دارد، یکی از اعضای برجستهی خوشهی کهکشانیِ شناخته شدهی کوره است.
این تصویر رنگی بسیار واضح و روشن، منطقههای ستارهزایی پرانرژی در دو سر میلهی کهکشان و در راستای بازوهای مارپیچی آن را به همراه رگههای غبار روی هستهی پرنورش نشان میدهد. در دل هسته هم یک ابرسیاهچاله لانه دارد.
به باور اخترشناسان، میلهی بزرگ انجیسی ۱۳۶۵ با کشاندن گاز و غبار به درون مناطق ستارهزا و سرانجام، ریختن مواد در کام سیاهچالهی مرکزی، نقشی کلیدی در روند فرگشت این کهکشان بازی میکند.
#apod #کهکشان_مارپیچی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181228.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky