«خورشید ما احتمالا یک همزاد داشته!»
—----------------------------------

* گویا نمسیس به راستی وجود داشته هر چند که سزاوار این همه بدنامی‌ نبوده.

چندین دهه است که که برخی از دانشمندان باور دارند که خورشید یک همدم دارد که کشش گرانشی آن به طور دوره‌ای دنباله‌دارهایی را از مدارشان بیرون رانده و به سوی زمین می‌فرستد. انقراض‌های گونه‌ای که دستاورد برخورد این دنباله‌دارها با زمین بوده باعث شده نام نمسیس [ایزدبانوی انتقام] به این ستاره داده شود.

اکنون بر پایه‌ی یک پژوهش تازه، به احتمال بسیار تقریبا همه‌ی ستارگان خورشیدسان با همزاد به دنیا می‌آیند، چیزی که اندیشه‌ی وجود #نمسیس را تقویت می‌کند.

استیون استالر، اخترشناس این پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا، برکلی می‌گوید: «ما می‌خواهیم بگوییم که بله، احتمالا در گذشته‌ی دور، نمسیسی وجود داشته.»

ولی این پژوهش تازه نمسیس را یک قاتل نمی‌داند: به گفته‌ی اعضای گروه پژوهشی، همزاد خورشید احتمالا میلیاردها سال پیش خورشید را ترک کرد و در دل کهکشان راه شیری گم شد.

سامانه‌های چندستاره‌ای مانند آلفا قنطورس (نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، که سه ستاره دارد) در کهکشان راه شیری فراوان هستند. در حقیقت این پژوهش‌ که بر پایه‌ی شبیه‌سازی رایانه‌ای انجام شده نشان می‌دهد که اگر نگوییم همه، ولی بیشتر ستارگان با همزاد به دنیا می‌آیند.

در پژوهش تازه، این پنداشت با داده‌های رصدی آزمایش شده. استالر و نویسنده‌ی اصلی پژوهش، سارا ساداووی از رصدخانه‌ی اخترفیزیکی اسمیتسونیان، ابر مولکولی برساووش را بررسی کردند، یک منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی در فاصله‌ی حدود ۶۰۰ سال نوری زمین.

رصدهای رادیوییِ این ابر مولکولی که به کمک آرایه‌ی بسیار بزرگ در نیومکزیکو و تلسکوپ جیمز کلارک ماکسول در هاوایی انجام شده ۵۵ ستاره‌ی جوان را در ۲۴ سامانه‌ی چندستاره‌ای (بیشترشان سامانه‌های دوتایی)، و همچنین ۴۵ سامانه‌ی تک-ستاره‌ای را آشکار کرده.

استالر می‌گوید: «نکته اینست که هیچ کس تاکنون پیوند میان ستارگان جوان واقعی با ابرهای زاینده‌شان را به شیوه‌ای سامان‌مند (سیستماتیک) بررسی نکرده بود.»

ساداووی و استالر دریافتند که همه‌ی سامانه‌های "دوتایی بازِ" رصد شده -آنهایی که ستارگانشان دستکم ۵۰۰ یکای اخترشناسی (AU) از هم فاصله دارند- بسیار جوان هستند. به گفته‌ی آنها، سامانه‌های دوتایی پیرتر فشرده‌تر بودند (فاصله‌ی اعضایشان از هم کمتر بود). هر AU هم‌ارز فاصله‌ی میانگین زمین تا خورشید است- حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر.

این دانشمندان سپس چند کار مدل‌سازی انجام دادند تا چیزی که می‌بینند را بهتر درک کنند.

استالر می‌گوید: «ما یک رشته مدل‌ آماری پدید آوردیم که بتواند این جمعیت‌های هم‌خانواده از تک‌ستارگان و دوتایی‌ها -با هر فاصله‌ای- در ابر مولکولی برساووش را توجیه کند. و تنها مدلی که توانست داده‌ها را بازتولید کند مدلی بود که در آن، همه‌ی ستارگان در آغاز به شکل دوتایی‌های باز پدید آمده بودند. اعضای این سامانه‌ها در درازنای چند میلیون سال، یا به هم نزدیک‌تر می‌شدند یا همدیگر را ترک می‌کردند.»

این دو پژوهشگر پی بردند که در حقیقت، بیشتر ستارگان دوتایی نوزاد (حدود ۶۰ درصد) سرانجام از هم جدا شده و به راه خود می‌رفتند. پس بر پایه‌ی این پژوهش، سرنوشت نمسیس و خورشید ما هم می‌توانسته همین بوده باشد.

گزارش این پژوهش برای انتشار در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی پذیرفته شده و نگارش برخط پیش‌چاپ آن نیز در تارنمای arXiv در دسترس است.

#سامانه_دوتایی

🔴 تصویر این پست نمای رادیویی از یک سامانه‌ی سه‌ستاره‌ای است که دارد درون قرصی از غبار در ابر مولکولی برساووش ساخته می‌شود. این عکس به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما در شیلی گرفته شده است.
https://goo.gl/zPsdkn
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Nemesis.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies