«خورشید از آغاز تا پایان ۲۰۱۶»
—----------------------------------
https://goo.gl/KjG9Uu
این تصویر چیدمانی از ۳۶۶ تصویر است که #خورشید را در تک تک روزهای سال ۲۰۱۶ از چشم ماهواره‌ی اروپایی #پروبا-۲ نشان می‌دهد. یکی از دوربین‌های این ماهواره به نام #SWAP در طول موج‌های فرابنفش-دور کار می‌کند و جو پرآشوب خورشید یا به عبارتی "تاج خورشیدی" را به تصویر می‌کشد.
هر یک از این عکس‌ها از ۳۰ نمای جداگانه درست شده که هر روز، در زمان‌هایی به مرکزیت ساعت ۰۱:۰۰ به وقت جهانی گرفته شده و برای نمایان‌تر کردن ساختارهای بیرون زده از قرص خورشید، پردازش شده‌اند.
در درازنای سال ۲۰۱۶، چرخه‌ی فعالیت خورشید رو به کمینه‌ی فعالیت‌ها ادامه یافت؛ کمینه‌ی خورشیدی زمانیست که شمار لکه‌های خورشیدی، مناطق فعال، شراره‌ها و فوران‌های تاجی خورشید به کمترین اندازه می‌رسند. فعال‌ترین منطقه‌ای که در سال ۲۰۱۶ روی خورشید پدید آمد در تصویر روز ۱۷ ژوییه دیده می‌شود. در آن روز، منطقه‌ی روشنی که نزدیک به مرکز خورشید دیده می‌شود هشت شراره از ۲۰ شرارهی نیرومندی که سال گذشته دیده شد را پدید آورد.
از دیگر ویژگی‌های نمایان در این عکس‌ها می‌توان به حفره‌های تاجی اشاره کرد- مناطق تیره‌ای که نشانگر دما و تابش کمتر نسبت به بخش های دیگر سطح خورشیدند. ولی همین حفره‌های تاجی می‌توانند جریان‌هایی از بادهای پرسرعت خورشیدی تولید کنند که با برخورد به مغناطکره‌ی زمین، توفان‌هایی زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) به راه بیاندازند. یکی از بزرگ‌ترین حفره‌های تاجی پارسال را می‌توان در شمال عکس ۲۴ نوامبر دید. این حفره تا چند دور چرخش خورشید روی آن دوام آورد.
[برای دیدن اندازه های بزرگ تر، به وبلاگ مراجعه کنید]
#چرخه_خورشید #حفره_تاجی
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Proba-2.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie
—----------------------------------
https://goo.gl/KjG9Uu
این تصویر چیدمانی از ۳۶۶ تصویر است که #خورشید را در تک تک روزهای سال ۲۰۱۶ از چشم ماهواره‌ی اروپایی #پروبا-۲ نشان می‌دهد. یکی از دوربین‌های این ماهواره به نام #SWAP در طول موج‌های فرابنفش-دور کار می‌کند و جو پرآشوب خورشید یا به عبارتی "تاج خورشیدی" را به تصویر می‌کشد.
هر یک از این عکس‌ها از ۳۰ نمای جداگانه درست شده که هر روز، در زمان‌هایی به مرکزیت ساعت ۰۱:۰۰ به وقت جهانی گرفته شده و برای نمایان‌تر کردن ساختارهای بیرون زده از قرص خورشید، پردازش شده‌اند.
در درازنای سال ۲۰۱۶، چرخه‌ی فعالیت خورشید رو به کمینه‌ی فعالیت‌ها ادامه یافت؛ کمینه‌ی خورشیدی زمانیست که شمار لکه‌های خورشیدی، مناطق فعال، شراره‌ها و فوران‌های تاجی خورشید به کمترین اندازه می‌رسند. فعال‌ترین منطقه‌ای که در سال ۲۰۱۶ روی خورشید پدید آمد در تصویر روز ۱۷ ژوییه دیده می‌شود. در آن روز، منطقه‌ی روشنی که نزدیک به مرکز خورشید دیده می‌شود هشت شراره از ۲۰ شرارهی نیرومندی که سال گذشته دیده شد را پدید آورد.
از دیگر ویژگی‌های نمایان در این عکس‌ها می‌توان به حفره‌های تاجی اشاره کرد- مناطق تیره‌ای که نشانگر دما و تابش کمتر نسبت به بخش های دیگر سطح خورشیدند. ولی همین حفره‌های تاجی می‌توانند جریان‌هایی از بادهای پرسرعت خورشیدی تولید کنند که با برخورد به مغناطکره‌ی زمین، توفان‌هایی زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) به راه بیاندازند. یکی از بزرگ‌ترین حفره‌های تاجی پارسال را می‌توان در شمال عکس ۲۴ نوامبر دید. این حفره تا چند دور چرخش خورشید روی آن دوام آورد.
[برای دیدن اندازه های بزرگ تر، به وبلاگ مراجعه کنید]
#چرخه_خورشید #حفره_تاجی
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Proba-2.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie
«خورشید تیره در آسمان وارونه»
—----------------------------
https://goo.gl/sK8oYY
این گوی شگفت‌انگیز تیره رنگ برایتان آشنا نیست؟
اگر به نظرتان آشناست دلیلش شاید این باشد که #خورشید خودمانست.
این تصویر در سال ۲۰۱۲ گرفته شده و نمای پرجزییاتی از خورشید را نشان می‌دهد که در آغاز در یک رنگ بسیار ویژه از نور سرخ (هیدروژن آلفا) ثبت شده بود، سپس آن را سیاه و سفید کرده‌اند و بعد هم "واژگونه‌رنگ" شده است. پس از انجام این کار، تصویر به دست آمده را به یک زمینه‌ی پرستاره افزودند و نتیجه را دوباره "واژگونه‌رنگ" کردند.
در این تصویر رشته‌های بلند روشن، مناطق فعال تیره، زبانه‌هایی که از کنار لبه‌ها بیرون زده‌اند، و فرشی پرتحرک از گاز داغ دیده می‌شود.
سطح خورشید می‌تواند جایی شلوغ و پرجنب و جوش باشد، به ویژه در زمان بیشینه‌ی خورشیدی، هنگامی که میدان مغناطیسی سطح آن دچار بیشترین تنش و گسیختگی می‌شود.
یک خورشید فعال بسیار تماشاییست و اگر پلاسمایی که هنگام فعالیت پس می‌زند هم به مغناطکره‌ی زمین برخورد کند، شفق قطبی پدید می‌آورد که زیباییش را دوچندان خواهد کرد.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2012/10/blog-post_15.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------
https://goo.gl/sK8oYY
این گوی شگفت‌انگیز تیره رنگ برایتان آشنا نیست؟
اگر به نظرتان آشناست دلیلش شاید این باشد که #خورشید خودمانست.
این تصویر در سال ۲۰۱۲ گرفته شده و نمای پرجزییاتی از خورشید را نشان می‌دهد که در آغاز در یک رنگ بسیار ویژه از نور سرخ (هیدروژن آلفا) ثبت شده بود، سپس آن را سیاه و سفید کرده‌اند و بعد هم "واژگونه‌رنگ" شده است. پس از انجام این کار، تصویر به دست آمده را به یک زمینه‌ی پرستاره افزودند و نتیجه را دوباره "واژگونه‌رنگ" کردند.
در این تصویر رشته‌های بلند روشن، مناطق فعال تیره، زبانه‌هایی که از کنار لبه‌ها بیرون زده‌اند، و فرشی پرتحرک از گاز داغ دیده می‌شود.
سطح خورشید می‌تواند جایی شلوغ و پرجنب و جوش باشد، به ویژه در زمان بیشینه‌ی خورشیدی، هنگامی که میدان مغناطیسی سطح آن دچار بیشترین تنش و گسیختگی می‌شود.
یک خورشید فعال بسیار تماشاییست و اگر پلاسمایی که هنگام فعالیت پس می‌زند هم به مغناطکره‌ی زمین برخورد کند، شفق قطبی پدید می‌آورد که زیباییش را دوچندان خواهد کرد.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2012/10/blog-post_15.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«رشته دایره‌ای کمیاب روی خورشید»
—------------------------------—
رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا (SDO) چیز شگفت‌انگیزی را روی خورشید به تصویر کشیده که تاکنون بسیار کم مانندش دیده بود: یک رشته‌ی تاریک که به گرد یک منطقه‌ی فعال حلقه زده (۲۹ تا ۳۱ اکتبر ۲۰۱۷).
رشته‌های خورشیدی ابرهایی از ذرات باردارند که میدان مغناطیسی خورشید آنها را بر فراز سطح شناور کرده. آنها به طور معمول مانند رگه‌های بلند و کشیده‌‌ی ناهمواری دیده می‌شوند [اگر این رشته‌ها روی لبه‌ی خورشید، یعنی بر پس‌زمینه‌ی فضا دیده شوند، "زبانه‌ی خورشیدی" نام می‌‌گیرند- م]. تاکنون شمار بسیار کمی از این رشته‌های دایره‌‌مانند دیده شده.
منطقه‌ی سیاه در سمت چپِ منطقه‌ی فعال درخشان یک "سوراخ تاجی" است، منطقه‌ای که در آن، خطوط میدان مغناطیسی #خورشید "باز می‌شوند": خطوطی که از سطح بیرون زده اند، به جای آن که دوباره به درون بخش دیگری از سطح خورشید بروند، به درون فضای میان‌سیاره‌ای کشیده می‌شوند.
اگرچه این رشته‌های دایره‌ای از نظر علمی اهمیت چندانی ندارند، ولی کمیاب بودنشان از آنها پدیده‌هایی چشمگیر ساخته.
#رصدخانه_دینامیک_خورشیدی این عکس را در طیف نهایت فرابنفش گرفته.
https://goo.gl/SDgydu
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا (SDO) چیز شگفت‌انگیزی را روی خورشید به تصویر کشیده که تاکنون بسیار کم مانندش دیده بود: یک رشته‌ی تاریک که به گرد یک منطقه‌ی فعال حلقه زده (۲۹ تا ۳۱ اکتبر ۲۰۱۷).
رشته‌های خورشیدی ابرهایی از ذرات باردارند که میدان مغناطیسی خورشید آنها را بر فراز سطح شناور کرده. آنها به طور معمول مانند رگه‌های بلند و کشیده‌‌ی ناهمواری دیده می‌شوند [اگر این رشته‌ها روی لبه‌ی خورشید، یعنی بر پس‌زمینه‌ی فضا دیده شوند، "زبانه‌ی خورشیدی" نام می‌‌گیرند- م]. تاکنون شمار بسیار کمی از این رشته‌های دایره‌‌مانند دیده شده.
منطقه‌ی سیاه در سمت چپِ منطقه‌ی فعال درخشان یک "سوراخ تاجی" است، منطقه‌ای که در آن، خطوط میدان مغناطیسی #خورشید "باز می‌شوند": خطوطی که از سطح بیرون زده اند، به جای آن که دوباره به درون بخش دیگری از سطح خورشید بروند، به درون فضای میان‌سیاره‌ای کشیده می‌شوند.
اگرچه این رشته‌های دایره‌ای از نظر علمی اهمیت چندانی ندارند، ولی کمیاب بودنشان از آنها پدیده‌هایی چشمگیر ساخته.
#رصدخانه_دینامیک_خورشیدی این عکس را در طیف نهایت فرابنفش گرفته.
https://goo.gl/SDgydu
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«امروز خورشید در قلب کهکشان جای می‌گیرد»
—------------------------------------------
از راه رسیدن انقلاب زمستانیِ یکم دی‌ماه (۲۱ دسامبر)، و شب یلدا یا شب چله را به شما شادباش می‌گوییم.
از دید نجومی، انقلاب‌ها و اعتدال‌های (برابران‌های) فصلی نشانگر تغییر فصل بوده و به جایگاه خورشید در مسیر سالانه‌اش در صفحه‌ی برجگاهی آسمان زمین بستگی دارند.
در #انقلاب زمستانی، مانند امروز، خورشید در ساعت ۱۶:۲۸ به وقت جهانی به جنوبی‌ترین میل خود در ۲۳- درجه‌ی آسمان، و بُعدش در کره‌ی آسمانی به ۱۸ ساعت می‌رسد.
این باعث می‌شود #خورشید در #صورت_فلکی_کمان (قوس)، در راستای مرکز کهکشان راه شیری جای بگیرد. در حقیقت، اگر می‌توانستید خورشیدِ امروز را بر پس‌زمینه‌ی کم‌نور ستارگان و سحابی‌های آسمان ببینید (کاری که بسیار دشوار است، به ویژه به هنگام روز)، آنچه که می‌دیدید مانند چیزی بود که در این تصویر همنهاده‌ی (ترکیبی) سراسرنما دیده می‌شود.
برای درست کردن این تصویر، نخست عکس‌هایی از کهکشان خوبمان زیر آسمان تاریک شب‌های نامیبیا گرفته شده و از پیوند آنها یک سراسرنما (پانوراما) پدید آمده. سپس عکسی که در روز ۲۱ دسامبر ۲۰۱۵ از خورشید انقلابی گرفته شده بود به روش دیجیتالی به آن افزوده شده، که مانند ستاره‌ای بسیار درخشان در نقطه‌ای که جایگاه آن در آسمان امروز نیمکره‌ی شمالی را نشان می‌دهد دیده می‌شود، جایی نزدیک مرکز کهکشان راه شیری.
#apod
https://goo.gl/pAA8s8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Yalda.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------
از راه رسیدن انقلاب زمستانیِ یکم دی‌ماه (۲۱ دسامبر)، و شب یلدا یا شب چله را به شما شادباش می‌گوییم.
از دید نجومی، انقلاب‌ها و اعتدال‌های (برابران‌های) فصلی نشانگر تغییر فصل بوده و به جایگاه خورشید در مسیر سالانه‌اش در صفحه‌ی برجگاهی آسمان زمین بستگی دارند.
در #انقلاب زمستانی، مانند امروز، خورشید در ساعت ۱۶:۲۸ به وقت جهانی به جنوبی‌ترین میل خود در ۲۳- درجه‌ی آسمان، و بُعدش در کره‌ی آسمانی به ۱۸ ساعت می‌رسد.
این باعث می‌شود #خورشید در #صورت_فلکی_کمان (قوس)، در راستای مرکز کهکشان راه شیری جای بگیرد. در حقیقت، اگر می‌توانستید خورشیدِ امروز را بر پس‌زمینه‌ی کم‌نور ستارگان و سحابی‌های آسمان ببینید (کاری که بسیار دشوار است، به ویژه به هنگام روز)، آنچه که می‌دیدید مانند چیزی بود که در این تصویر همنهاده‌ی (ترکیبی) سراسرنما دیده می‌شود.
برای درست کردن این تصویر، نخست عکس‌هایی از کهکشان خوبمان زیر آسمان تاریک شب‌های نامیبیا گرفته شده و از پیوند آنها یک سراسرنما (پانوراما) پدید آمده. سپس عکسی که در روز ۲۱ دسامبر ۲۰۱۵ از خورشید انقلابی گرفته شده بود به روش دیجیتالی به آن افزوده شده، که مانند ستاره‌ای بسیار درخشان در نقطه‌ای که جایگاه آن در آسمان امروز نیمکره‌ی شمالی را نشان می‌دهد دیده می‌شود، جایی نزدیک مرکز کهکشان راه شیری.
#apod
https://goo.gl/pAA8s8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Yalda.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
لحظه‌ی رخ دادن #فوران_تاج_خورشید در روز ۱۲ فوریه از چشم ماهواره‌ی سوهو @onestar_in_sevenskies
در روز ۱۲ فوریه، توده‌هایی از پلاسمای #خورشید که بر روی لکه‌ی AR2699 شناور بودند دستخوش فورانی شدند که بیش از ۶ ساعت به درازا کشید.
این انفجارِ سرعت-آهسته شراره‌ای از رده‌ی سی۱ (یا C1-class) و فوران تاجی (سی‌ام‌ئی) پدید آورد که تقریبا رو به زمین بود.
این پویانمایی که توسط رصدخانه‌ی خورشیدی و هورسپهری (سوهو) ثبت شده، همین سی‌ام‌ئی را به هنگام جدا شدن از خورشید نشان می‌دهد. این توده‌ی پلاسمای خورشیدی روز ۱۴ یا ۱۵ فوریه به زمین خواهد رسید.
@onestar_in_sevenskies
این انفجارِ سرعت-آهسته شراره‌ای از رده‌ی سی۱ (یا C1-class) و فوران تاجی (سی‌ام‌ئی) پدید آورد که تقریبا رو به زمین بود.
این پویانمایی که توسط رصدخانه‌ی خورشیدی و هورسپهری (سوهو) ثبت شده، همین سی‌ام‌ئی را به هنگام جدا شدن از خورشید نشان می‌دهد. این توده‌ی پلاسمای خورشیدی روز ۱۴ یا ۱۵ فوریه به زمین خواهد رسید.
@onestar_in_sevenskies
«۲۲ سال با خورشید»
—------------------
حدود ۲۵۰ سالست که چرخه‌ی فعالیت خورشید - که در آن شمار لکه‌هایش کاهش و افزایش پیدا می‌کنند- به طور منظم توسط دانشمندان دیدبانی می‌شود، ولی به کارگیری تلسکوپ‌های فضایی دیدگاهی به کلی تازه از این نزدیک‌ترین ستاره به ما داده.
در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷، رصدخانه‌ی خورشیدی و هورسپهری (سوهو، #SOHO) بیست و دومین سالگرد حضورش در فضا را جشن گرفت. این مدت، بازه‌ی چشمگیر و مهمیست زیرا برابر با دوره‌ی میانگین یک چرخه‌ی مغناطیسی کامل خورشید است. چرخه‌ی لکه‌های خورشیدی تقریبا هر ۱۱ سال یک بار است، ولی چرخه‌ی کامل دو برابر اینست می‌شود که بر پایه‌ی رفتار میدان مغناطیسی خورشید سنجیده می‌شود.
در درازنای این چرخه، راستای قطبش مغناطیسی #خورشید به آرامی تغییر می‌کند به گونه‌ای که پس از ۱۱ سال، جهتگیری میدان مغناطیسی میان نیمکره‌های جنوب و شمال جابجا می‌شود (وارونه می‌شود). در ۱۱ سال بعدی این روند تکرار می‌شود تا جایی که در پایان هر چرخه‌ی ۲۲ ساله، دوباره به جهتگیری پیشین برمی‌گردد.
هر یک از عکس‌های درون این چارچوب یک تک‌نما از خورشید است که رصدخانه‌ی سوهو در بهار هر سال در طیف فرابنفش-دور گرفته. در این طیف، تاج خورشید نمایان می‌شود- جو بی‌اندازه داغ خورشید که دمایش به ۲ میلیون درجه می‌رسد و تا میلیون‌ها کیلومتر در فضا گسترده شده.
هنگامی که خورشید در اوج فعالیتش بوده، میدان‌های مغناطیسی در طیف فرابنفش خود را مانند لکه‌هایی روشن در تاج آن نشان می‌دهند. فعالیت خورشید همچنین در نورسپهر آن هم خود را نشان می‌دهد؛ نورسپهر یا فوتوسفر سطح خورشید است که در نور دیدنی (مریی) دیده می‌شود.
زمانی که خورشید فعالست، لکه‌هایی بر چهره‌اش پدیدار می‌شوند. انباشت میدان‌های مغناطیسی می‌تواند دمای سطح را در برخی مناطق کاهش دهد و این کاهش دما هم باعث می‌شود این مناطق در طیف دیدنی (مریی) به شکل لکه‌هایی تیره دیده شوند که به آنها لکه‌های خورشیدی می‌گویند.
چرخه‌ی پیشین خورشید در سال ۱۹۹۶، و چرخه‌ی کنونی هم از سال ۲۰۰۸ آغاز شد. در این میان، بیشینه‌ی خورشید در ۲۰۱۴ رخ داد.
سوهو با دیدبانی خورشید در یک چرخه‌ی تقریبا کامل ۲۲ ساله گنجینه‌ای از داده‌ها درباره‌ی دگرگونی‌های خورشید گرد آورده. این داده‌ها برای پیگیری تاثیر فعالیت خورشید بر زمین ارزشی کلیدی دارند و به دانشمندان در بهتر پیش‌بینی کردن شرایط اقلیمی فضای نزدیک زمین کمک می‌کنند.
سوهو تاکنون به کمک دستگاه‌های خود کشف‌های مهم بسیاری انجام داده، از جمله وجود پدیده‌ی هورلرزه (لرزه‌ی خورشیدی)، مشاهده‌ی امواجی که از درون تاج خورشید می‌گذرند، و شناسایی بادهای خورشیدی "پرسرعت" (تندبادهای خورشیدی).
https://goo.gl/rtNQ2w
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/SOHO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------
حدود ۲۵۰ سالست که چرخه‌ی فعالیت خورشید - که در آن شمار لکه‌هایش کاهش و افزایش پیدا می‌کنند- به طور منظم توسط دانشمندان دیدبانی می‌شود، ولی به کارگیری تلسکوپ‌های فضایی دیدگاهی به کلی تازه از این نزدیک‌ترین ستاره به ما داده.
در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷، رصدخانه‌ی خورشیدی و هورسپهری (سوهو، #SOHO) بیست و دومین سالگرد حضورش در فضا را جشن گرفت. این مدت، بازه‌ی چشمگیر و مهمیست زیرا برابر با دوره‌ی میانگین یک چرخه‌ی مغناطیسی کامل خورشید است. چرخه‌ی لکه‌های خورشیدی تقریبا هر ۱۱ سال یک بار است، ولی چرخه‌ی کامل دو برابر اینست می‌شود که بر پایه‌ی رفتار میدان مغناطیسی خورشید سنجیده می‌شود.
در درازنای این چرخه، راستای قطبش مغناطیسی #خورشید به آرامی تغییر می‌کند به گونه‌ای که پس از ۱۱ سال، جهتگیری میدان مغناطیسی میان نیمکره‌های جنوب و شمال جابجا می‌شود (وارونه می‌شود). در ۱۱ سال بعدی این روند تکرار می‌شود تا جایی که در پایان هر چرخه‌ی ۲۲ ساله، دوباره به جهتگیری پیشین برمی‌گردد.
هر یک از عکس‌های درون این چارچوب یک تک‌نما از خورشید است که رصدخانه‌ی سوهو در بهار هر سال در طیف فرابنفش-دور گرفته. در این طیف، تاج خورشید نمایان می‌شود- جو بی‌اندازه داغ خورشید که دمایش به ۲ میلیون درجه می‌رسد و تا میلیون‌ها کیلومتر در فضا گسترده شده.
هنگامی که خورشید در اوج فعالیتش بوده، میدان‌های مغناطیسی در طیف فرابنفش خود را مانند لکه‌هایی روشن در تاج آن نشان می‌دهند. فعالیت خورشید همچنین در نورسپهر آن هم خود را نشان می‌دهد؛ نورسپهر یا فوتوسفر سطح خورشید است که در نور دیدنی (مریی) دیده می‌شود.
زمانی که خورشید فعالست، لکه‌هایی بر چهره‌اش پدیدار می‌شوند. انباشت میدان‌های مغناطیسی می‌تواند دمای سطح را در برخی مناطق کاهش دهد و این کاهش دما هم باعث می‌شود این مناطق در طیف دیدنی (مریی) به شکل لکه‌هایی تیره دیده شوند که به آنها لکه‌های خورشیدی می‌گویند.
چرخه‌ی پیشین خورشید در سال ۱۹۹۶، و چرخه‌ی کنونی هم از سال ۲۰۰۸ آغاز شد. در این میان، بیشینه‌ی خورشید در ۲۰۱۴ رخ داد.
سوهو با دیدبانی خورشید در یک چرخه‌ی تقریبا کامل ۲۲ ساله گنجینه‌ای از داده‌ها درباره‌ی دگرگونی‌های خورشید گرد آورده. این داده‌ها برای پیگیری تاثیر فعالیت خورشید بر زمین ارزشی کلیدی دارند و به دانشمندان در بهتر پیش‌بینی کردن شرایط اقلیمی فضای نزدیک زمین کمک می‌کنند.
سوهو تاکنون به کمک دستگاه‌های خود کشف‌های مهم بسیاری انجام داده، از جمله وجود پدیده‌ی هورلرزه (لرزه‌ی خورشیدی)، مشاهده‌ی امواجی که از درون تاج خورشید می‌گذرند، و شناسایی بادهای خورشیدی "پرسرعت" (تندبادهای خورشیدی).
https://goo.gl/rtNQ2w
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/SOHO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
دیواره‌ای از پلاسمای داغ به بلندی ۴۰ هزار کیلومتر که چند روزیست از لبه‌ی جنوب خاوری #خورشید بیرون زده. این زبانه به شدت در تغییر است و اکنون رصدگران آن را زیر نظر دارند.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
شراره و فورانی چشمگیر که در ژوئن سال ۲۰۱۱ روی خورشید رخ داد @onestar_in_sevenskies
«انفجار تماشایی روی سطح خورشید»
—------------------------------—
یکی از تماشایی‌ترین چشم‌اندازهای #خورشید یک شرارهی انفجاری در آنست.
در ژوئن سال ۲۰۱۱، در یکی از مناطق فعال لکه‌ای خورشید که با چرخش آن داشت به لبه‌اش می‌رسید شراره‌ای چشمگیر رخ داد.
این شراره شدتی میانگین داشت ولی بارانی شگفت‌انگیز و دیدنی از پلاسمای مغناطیده در پی آورد- یک رشته‌ی غول‌پیکر که از لبه‌ی خورشید بیرون زد و در این ویدیو که توسط رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا و در طیف فرابنفش-دور گرفته شده به خوبی دیده می‌شود.
این یک ویدیوی #زمان‌گریز (دور تند) است و رویدادی چندساعته را نشان می‌دهد که در آن پلاسمای خنک‌تر و تیره‌تر، با کمانه زدن در مسیر خطوط میدان مغناطیسی خورشید بر بخش گسترده‌ای از سطح این ستاره می‌ریزد.
این رویداد یک فوران تاج خورشیدی را هم در پی داشت- ابر بزرگی از ذرات باردار پرانرژی تاج خورشید که از آن جدا شد و با پیش رفتن در فضای سامانه‌ی خورشیدی، برخوردی کوتاه هم با مغناطکره‌ی زمین داشت.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180409.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------—
یکی از تماشایی‌ترین چشم‌اندازهای #خورشید یک شرارهی انفجاری در آنست.
در ژوئن سال ۲۰۱۱، در یکی از مناطق فعال لکه‌ای خورشید که با چرخش آن داشت به لبه‌اش می‌رسید شراره‌ای چشمگیر رخ داد.
این شراره شدتی میانگین داشت ولی بارانی شگفت‌انگیز و دیدنی از پلاسمای مغناطیده در پی آورد- یک رشته‌ی غول‌پیکر که از لبه‌ی خورشید بیرون زد و در این ویدیو که توسط رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا و در طیف فرابنفش-دور گرفته شده به خوبی دیده می‌شود.
این یک ویدیوی #زمان‌گریز (دور تند) است و رویدادی چندساعته را نشان می‌دهد که در آن پلاسمای خنک‌تر و تیره‌تر، با کمانه زدن در مسیر خطوط میدان مغناطیسی خورشید بر بخش گسترده‌ای از سطح این ستاره می‌ریزد.
این رویداد یک فوران تاج خورشیدی را هم در پی داشت- ابر بزرگی از ذرات باردار پرانرژی تاج خورشید که از آن جدا شد و با پیش رفتن در فضای سامانه‌ی خورشیدی، برخوردی کوتاه هم با مغناطکره‌ی زمین داشت.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180409.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خورشید در سه رنگ فرابنفش»
—----------------------------
https://goo.gl/eziQbB
رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی ناسا (اس‌دی‌او) از ۲۰ تا ۲۳ ماه مارس ۲۰۱۸ سه رشته عکس در سه بخش گوناگون از طیف فرابنفش-دور از خورشید گرفت. در این عکس‌ها می‌بینیم که ویژگی‌ها و ساختارهای دیده شده در این طیف‌ها تا چه اندازه متفاوتند و چگونه چیزی که در یکی دیده می‌شود را به سختی می‌توان در دیگری شناسایی کرد.
در رشته تصویر سرخ‌رنگ (طول موج ۳۰۴ آنگستروم) سیخک‌های بسیار کوچک -فواره‌هایی از مواد خورشیدی- را می‌بینیم به همراه زبانه‌هایی کوچک در لبه‌ی خورشید. هیچ یک از این دو گونه ساختار به آسانی در رشته تصاویر دیگر دیده نمی‌شوند.
در رشته تصویر دوم (طول موج۱۹۳ آنگستروم) با سادگی می‌توانیم حفره‌های تاجی بزرگ و تیره را ببینیم، چیزی که به سختی در دو رشته عکس دیگر دیده می‌شود.
در رشته تصویر سوم (طول موج ۱۷۱ آنگستروم) می‌توانیم رشته‌هایی از پلاسما را ببینیم که بر فراز سطح خورشید شناورند، به ویژه بر فراز یک منطقه‌ی فعال کوچک ولی درخشان نزدیک لبه‌ی سمت راست.
اینها تنها ۳ طول موج از طول موج‌های فرابنفشیست که رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی (دینامیک) خورشیدی می‌بیند. این فضاپیما هر ۱۲ ثانیه در ۱۰ طول موجِ #فرابنفش از #خورشید عکس می‌گیرد.
#SDO
در همین زمینه: * چرا ناسا خورشید را در طیف فرابنفش رصد می کند؟ (https://goo.gl/WBu2Xs)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
https://goo.gl/eziQbB
رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی ناسا (اس‌دی‌او) از ۲۰ تا ۲۳ ماه مارس ۲۰۱۸ سه رشته عکس در سه بخش گوناگون از طیف فرابنفش-دور از خورشید گرفت. در این عکس‌ها می‌بینیم که ویژگی‌ها و ساختارهای دیده شده در این طیف‌ها تا چه اندازه متفاوتند و چگونه چیزی که در یکی دیده می‌شود را به سختی می‌توان در دیگری شناسایی کرد.
در رشته تصویر سرخ‌رنگ (طول موج ۳۰۴ آنگستروم) سیخک‌های بسیار کوچک -فواره‌هایی از مواد خورشیدی- را می‌بینیم به همراه زبانه‌هایی کوچک در لبه‌ی خورشید. هیچ یک از این دو گونه ساختار به آسانی در رشته تصاویر دیگر دیده نمی‌شوند.
در رشته تصویر دوم (طول موج۱۹۳ آنگستروم) با سادگی می‌توانیم حفره‌های تاجی بزرگ و تیره را ببینیم، چیزی که به سختی در دو رشته عکس دیگر دیده می‌شود.
در رشته تصویر سوم (طول موج ۱۷۱ آنگستروم) می‌توانیم رشته‌هایی از پلاسما را ببینیم که بر فراز سطح خورشید شناورند، به ویژه بر فراز یک منطقه‌ی فعال کوچک ولی درخشان نزدیک لبه‌ی سمت راست.
اینها تنها ۳ طول موج از طول موج‌های فرابنفشیست که رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی (دینامیک) خورشیدی می‌بیند. این فضاپیما هر ۱۲ ثانیه در ۱۰ طول موجِ #فرابنفش از #خورشید عکس می‌گیرد.
#SDO
در همین زمینه: * چرا ناسا خورشید را در طیف فرابنفش رصد می کند؟ (https://goo.gl/WBu2Xs)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«بررسی دی‌ان‌ای ستارگان برای یافتن خانواده خورشید»
—------------------------------------------------
* آیا خورشید ما می‌تواند خانواده‌ی کیهانی‌اش را پیدا کند؟ پیمایشی که روی ۱ میلیون ستاره‌ی کهکشان راه شیری انجام شده می‌تواند به اخترشناسان در یافتن اعضای خانواده‌ی #خورشید که دیرزمانیست از آنها جدا شده کمک کند.
در این پیمایش (نقشه‌برداری)، "دی‌ان‌ای" ستارگان شناسایی خواهد شد: میزان عنصرهای شیمیایی -مانند آهن، آلومینیوم، و اکسیژن- در هر ستاره. سپس اخترشناسان می‌توانند با بهره از این داده‌ها، ستارگانی که خوشه‌ی زادگاهشان در پرورشگاه‌های ستاره‌ای با هم یکی بوده را بیابند و از این راه "خانواده‌های ستاره‌ای" را شناسایی کنند.
در آغاز تاریخ کیهان پس از مهبانگ (انفجار بزرگ)، تنها دو عنصر وجود داشت: هیدروژن و هلیوم. عنصرهایی که بعدها پدید آمدند به پیدایش ستارگان و سیاره‌ها کمک کردند و ریشه زدن زندگی در زمین را امکان‌پذیر کردند. شمار ستارگان درون این پیمایش بیش همه‌ی پیمایش‌های گذشته، و با دقتی بی‌سابقه است که به اخترشناسان در چگونگی شکل گرفتن و دگرگونی کهکشان‌ها در گذر زمان نیز کمک می‌کند.
روز چهارشنبه، ۱۸ آوریل نخستین داده‌های این پروژه‌ی رصدی عظیم، که به نام "باستان‌شناسی کهکشانی با هرمس" (گالاه، GALAH) شناخته می‌شود منتشر شد. دستگاه هرمس (HERMES) روی تلسکوپ انگلیس-استرالیا (AAT) در نیوساوث ولز استرالیا نصب شده و در چهار #طیف نور تصویر می‌گیرد: سرخ، آبی، سبز و فروسرخ.
دانشمندان در این داده‌های منتشرشده رصدهایشان از ۳۴۰ هزار ستاره‌ی کهکشان راه شیری را توصیف کرده و یافته‌هایشان را در ۱۱ پژوهشنامه که همزمان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی و آسترونومی اند آستروفیزیکز منتشر شده گزارش کرده‌اند.
در پروژه‌ی گالاه، تلسکوپ AAT نور ۳۶۰ ستاره را یکجا گرد آورد و دستگاه هرمس نورشان را به طیف‌های (طول موج‌های) گوناگون تجزیه کرد. نوارهای تاریک در این طیف‌ها نشانگر مقدار عنصرهای گوناگون در هر ستاره بود و هر عنصر الگوی طول موج ویژه‌ی خود را داشت.
نرم‌افزاری به نام "کانن" (Cannon) -که نامش برگرفته از نام آنی جامپ کانن، شتاره‌شناس آمریکایی است- این نوارهای درون طیف‌ها را موشکافی کرده و همخوانی‌ها میان ستارگان را در آنها جستجو می‌کند. خورشید ما هم مانند دیگر ستارگان در یک خوشه به دنیا آمده که به احتمال بسیار هزاران ستاره‌ی دیگر را نیز پدید آورده بوده. ولی از آنجایی که خوشه‌های درون راه شیری معمولا به سرعت از هم می‌پاشند و اعضایشان در گوشه و کنار کهکشان پراکنده می‌شوند، به سختی می‌توان ستارگان هم‌پرورشگاهی را شناسایی کرد. گردآوری "دی‌ان‌ای" ستارگان و مقایسه‌ی "اثر انگشت‌ها" در طیف‌های نورشان می‌تواند به اخترشناسان در یافتن هم‌خانواده‌های خورشید که میلیاردها سال پیش با آن در یک پرورشگاه به دنیا آمده بودند کمک کند.
یکی از دانشمندان همراه این پروژه، گایاندی دسیلوا می‌گوید: «هیچ پیمایش دیگری نتوانسته به اندازه‌ی گالاه، این شمار از عنصرها را برای این همه ستاره بسنجد. این داده‌ها می‌توانند چیزهایی مانند یافتن نخستین خوشه‌های ستاره‌ایِ کهکشان، از جمله خوشه‌ی زادگاه خورشید و خانواده‌اش را امکان‌پذیر کنند.»
https://goo.gl/vJnyPs
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/SunDNA.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------------
* آیا خورشید ما می‌تواند خانواده‌ی کیهانی‌اش را پیدا کند؟ پیمایشی که روی ۱ میلیون ستاره‌ی کهکشان راه شیری انجام شده می‌تواند به اخترشناسان در یافتن اعضای خانواده‌ی #خورشید که دیرزمانیست از آنها جدا شده کمک کند.
در این پیمایش (نقشه‌برداری)، "دی‌ان‌ای" ستارگان شناسایی خواهد شد: میزان عنصرهای شیمیایی -مانند آهن، آلومینیوم، و اکسیژن- در هر ستاره. سپس اخترشناسان می‌توانند با بهره از این داده‌ها، ستارگانی که خوشه‌ی زادگاهشان در پرورشگاه‌های ستاره‌ای با هم یکی بوده را بیابند و از این راه "خانواده‌های ستاره‌ای" را شناسایی کنند.
در آغاز تاریخ کیهان پس از مهبانگ (انفجار بزرگ)، تنها دو عنصر وجود داشت: هیدروژن و هلیوم. عنصرهایی که بعدها پدید آمدند به پیدایش ستارگان و سیاره‌ها کمک کردند و ریشه زدن زندگی در زمین را امکان‌پذیر کردند. شمار ستارگان درون این پیمایش بیش همه‌ی پیمایش‌های گذشته، و با دقتی بی‌سابقه است که به اخترشناسان در چگونگی شکل گرفتن و دگرگونی کهکشان‌ها در گذر زمان نیز کمک می‌کند.
روز چهارشنبه، ۱۸ آوریل نخستین داده‌های این پروژه‌ی رصدی عظیم، که به نام "باستان‌شناسی کهکشانی با هرمس" (گالاه، GALAH) شناخته می‌شود منتشر شد. دستگاه هرمس (HERMES) روی تلسکوپ انگلیس-استرالیا (AAT) در نیوساوث ولز استرالیا نصب شده و در چهار #طیف نور تصویر می‌گیرد: سرخ، آبی، سبز و فروسرخ.
دانشمندان در این داده‌های منتشرشده رصدهایشان از ۳۴۰ هزار ستاره‌ی کهکشان راه شیری را توصیف کرده و یافته‌هایشان را در ۱۱ پژوهشنامه که همزمان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی و آسترونومی اند آستروفیزیکز منتشر شده گزارش کرده‌اند.
در پروژه‌ی گالاه، تلسکوپ AAT نور ۳۶۰ ستاره را یکجا گرد آورد و دستگاه هرمس نورشان را به طیف‌های (طول موج‌های) گوناگون تجزیه کرد. نوارهای تاریک در این طیف‌ها نشانگر مقدار عنصرهای گوناگون در هر ستاره بود و هر عنصر الگوی طول موج ویژه‌ی خود را داشت.
نرم‌افزاری به نام "کانن" (Cannon) -که نامش برگرفته از نام آنی جامپ کانن، شتاره‌شناس آمریکایی است- این نوارهای درون طیف‌ها را موشکافی کرده و همخوانی‌ها میان ستارگان را در آنها جستجو می‌کند. خورشید ما هم مانند دیگر ستارگان در یک خوشه به دنیا آمده که به احتمال بسیار هزاران ستاره‌ی دیگر را نیز پدید آورده بوده. ولی از آنجایی که خوشه‌های درون راه شیری معمولا به سرعت از هم می‌پاشند و اعضایشان در گوشه و کنار کهکشان پراکنده می‌شوند، به سختی می‌توان ستارگان هم‌پرورشگاهی را شناسایی کرد. گردآوری "دی‌ان‌ای" ستارگان و مقایسه‌ی "اثر انگشت‌ها" در طیف‌های نورشان می‌تواند به اخترشناسان در یافتن هم‌خانواده‌های خورشید که میلیاردها سال پیش با آن در یک پرورشگاه به دنیا آمده بودند کمک کند.
یکی از دانشمندان همراه این پروژه، گایاندی دسیلوا می‌گوید: «هیچ پیمایش دیگری نتوانسته به اندازه‌ی گالاه، این شمار از عنصرها را برای این همه ستاره بسنجد. این داده‌ها می‌توانند چیزهایی مانند یافتن نخستین خوشه‌های ستاره‌ایِ کهکشان، از جمله خوشه‌ی زادگاه خورشید و خانواده‌اش را امکان‌پذیر کنند.»
https://goo.gl/vJnyPs
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/SunDNA.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«سرنوشت پایانی خورشید چه خواهد بود؟»
—------------------------------------
همه‌ی ستارگان می‌میرند، و #خورشید ما هم سرانجام -تا حدود ۵ میلیارد سال دیگر- خواهد مرد. در آن هنگام، ستاره‌ی مادری ما سوخت هیدروژن به پایان می‌رسد و گام‌های پایانی چشمگیرِ زندگی‌اش آغاز می‌شوند- پف می‌کند و تبدیل به یک غول سرخ می‌شود، پاره‌های پیکرش در فضا پخش می‌شوند و سرانجام هسته‌اش فشرده شده و از آن یک کوتوله‌ی سفید بر جا می‌ماند.
ولی پس از پایان زندگی، خورشید ما چه شکلی خواهد شد؟ اخترشناسان پاسخ تازه‌ای برای این پرسش دارند، و نتیجه‌گیریشان درخشان است.
طول عمر یک ستاره به بزرگی (جرم) آن بستگی دارد. به گفته‌ی ناسا، خورشید ما یک ستاره‌ی کوتوله‌ی زرد [در اصل یک ستاره‌ی رده‌ی جی از رشته‌ی اصلی-م] با قطری حدود ۱.۴ میلیون کیلومتر، یا حدود ۱۰۹ برابر زمین است. کوتوله‌های زرد حدود ۱۰ میلیارد سال عمر می‌کنند و خورشیدِ ما با ۴.۵ میلیارد سال سن، اکنون دوره‌ی میانسالی زندگی‌اش را می‌گذراند و در نیمه‌ی راه است.
خورشید با ته کشیدن سوخت هیدروژنش، آغاز به سوزاندن عنصرهای سنگین‌تر می‌کند. در این گام ناپایدار و پرآشوب، مقدار هنگفتی از مواد ستاره‌ای به فضا رانده شده، خورشید پف می‌کند و به ۱۰۰ برابر اندازه‌ی کنونی‌اش می‌رسد و به یک غول سرخ تبدیل می‌شود. سپس [هر آنچه از آن مانده] فشرده و کوچک می‌شود و یک کوتوله‌ی سفید بی‌اندازه چگال و کوچک، به اندازه‌ی زمین می‌سازد.
ابر گاز و غباری که خورشید در گام غول سرخ به هوا پس زده از نور کوتوله‌ی سفید که دارد سرد می‌شود روشن می‌شود. این که آیا این ابر دیدارپذیر خواهد بود یا نه برای دانشمندان یک پرسش بوده. برآورد شده ۹۰ درصد از ستارگانِ رو به مرگ هاله‌ای شبح‌گون از غبار پس می‌زنند که تا چند هزار سال دوام می‌آورد، ولی مدل‌های رایانه‌ای در چند دهه پیش نشان داده بودند که یک ستاره باید جرمی حدود دو برابر خورشید داشته باشد تا بتواند ابری تولید کند که به اندازه‌ی کافی برای دیدن درخشان باشد.
ولی این پیش‌بینی با شواهدی که در گوشه و کنار کهکشان دیده شده همخوانی ندارد. سحابی‌های دیدارپذیر در کهکشان‌های مارپیچی جوان فراوانند؛ این کهکشان‌ها به داشتن ستارگان داغ و پرجرمی شناخته می‌شوند که به آسانی می‌توانند در پایان زندگی‌شان ابرهای درخشان غبار بسازند.
ولی سحابی‌ها در کهکشان‌های بیضیگون پیر که انباشته از ستارهگان کم‌جرم‌تر هستند نیز دیده می‌شوند؛ بر پایه‌ی مدل‌های رایانه‌ای، این ستارگان نباید بتوانند هیچ ابر دیدارپذیری درست کنند. این تناقض آشکار و گیج‌کننده دانشمندان را با یک "راز دیرپا" درباره‌ی گام‌های پایان زندگیِ ستارگان کم‌جرم روبرو کرده است.
دانشمندان برای گشودن این راز یک مدل رایانه‌ای تازه پدید آورند که چرخه‌های زندگی ستارگان را پیش‌بینی می‌کرد.
بر پایه‌ی محاسبه‌های تازه، گاز و غباری که غول سرخ برای ساختن سحابی پس می‌زند سه برابر سریع‌تر از مدل‌های پیشین گرم می‌شود. این گرمایش سریع‌تر می‌تواند باعث شود که حتی ستاره‌ای با جرم کمتر -مانند خورشید ما- یک سحابی دیدارپذیر درست کند.
آلبرت زیلسترا، استاد اخترفیزیک دانشگاه منچستر و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «ما دریافتیم که ستارگان با جرم کمتر از ۱.۱ برابر خورشید سحابی‌های کم‌نورتری تولید می‌کنند، و ستارگان پرجرم‌تر از ۳ برابر خورشید سحابی‌هایشان درخشان‌تر است.» پس در واقع خورشید ما تقریبا درست روی مرزیست که می‌تواند یک #سحابی_سیاره‌نما ی دیدارپذیر، هرچند کم‌نور بسازد.
زیلسترا می‌افزاید: «ولی برای دیگر ستارگان، پیش‌بینی‌ها بسیار نزدیک به مشاهدات بود.»«مساله حل شد، پس از ۲۵ سال!»
این یافته‌ها در شماره‌ی برخط ۷ می نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده.
******
🔹تصویر: سحابی سیاره‌نمای آبل ۳۹ به قطر ۵ سال نوری در فاصله‌ی ۷۰۰۰ سال نوری زمین.
https://goo.gl/FyQSCD
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/sun.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------
همه‌ی ستارگان می‌میرند، و #خورشید ما هم سرانجام -تا حدود ۵ میلیارد سال دیگر- خواهد مرد. در آن هنگام، ستاره‌ی مادری ما سوخت هیدروژن به پایان می‌رسد و گام‌های پایانی چشمگیرِ زندگی‌اش آغاز می‌شوند- پف می‌کند و تبدیل به یک غول سرخ می‌شود، پاره‌های پیکرش در فضا پخش می‌شوند و سرانجام هسته‌اش فشرده شده و از آن یک کوتوله‌ی سفید بر جا می‌ماند.
ولی پس از پایان زندگی، خورشید ما چه شکلی خواهد شد؟ اخترشناسان پاسخ تازه‌ای برای این پرسش دارند، و نتیجه‌گیریشان درخشان است.
طول عمر یک ستاره به بزرگی (جرم) آن بستگی دارد. به گفته‌ی ناسا، خورشید ما یک ستاره‌ی کوتوله‌ی زرد [در اصل یک ستاره‌ی رده‌ی جی از رشته‌ی اصلی-م] با قطری حدود ۱.۴ میلیون کیلومتر، یا حدود ۱۰۹ برابر زمین است. کوتوله‌های زرد حدود ۱۰ میلیارد سال عمر می‌کنند و خورشیدِ ما با ۴.۵ میلیارد سال سن، اکنون دوره‌ی میانسالی زندگی‌اش را می‌گذراند و در نیمه‌ی راه است.
خورشید با ته کشیدن سوخت هیدروژنش، آغاز به سوزاندن عنصرهای سنگین‌تر می‌کند. در این گام ناپایدار و پرآشوب، مقدار هنگفتی از مواد ستاره‌ای به فضا رانده شده، خورشید پف می‌کند و به ۱۰۰ برابر اندازه‌ی کنونی‌اش می‌رسد و به یک غول سرخ تبدیل می‌شود. سپس [هر آنچه از آن مانده] فشرده و کوچک می‌شود و یک کوتوله‌ی سفید بی‌اندازه چگال و کوچک، به اندازه‌ی زمین می‌سازد.
ابر گاز و غباری که خورشید در گام غول سرخ به هوا پس زده از نور کوتوله‌ی سفید که دارد سرد می‌شود روشن می‌شود. این که آیا این ابر دیدارپذیر خواهد بود یا نه برای دانشمندان یک پرسش بوده. برآورد شده ۹۰ درصد از ستارگانِ رو به مرگ هاله‌ای شبح‌گون از غبار پس می‌زنند که تا چند هزار سال دوام می‌آورد، ولی مدل‌های رایانه‌ای در چند دهه پیش نشان داده بودند که یک ستاره باید جرمی حدود دو برابر خورشید داشته باشد تا بتواند ابری تولید کند که به اندازه‌ی کافی برای دیدن درخشان باشد.
ولی این پیش‌بینی با شواهدی که در گوشه و کنار کهکشان دیده شده همخوانی ندارد. سحابی‌های دیدارپذیر در کهکشان‌های مارپیچی جوان فراوانند؛ این کهکشان‌ها به داشتن ستارگان داغ و پرجرمی شناخته می‌شوند که به آسانی می‌توانند در پایان زندگی‌شان ابرهای درخشان غبار بسازند.
ولی سحابی‌ها در کهکشان‌های بیضیگون پیر که انباشته از ستارهگان کم‌جرم‌تر هستند نیز دیده می‌شوند؛ بر پایه‌ی مدل‌های رایانه‌ای، این ستارگان نباید بتوانند هیچ ابر دیدارپذیری درست کنند. این تناقض آشکار و گیج‌کننده دانشمندان را با یک "راز دیرپا" درباره‌ی گام‌های پایان زندگیِ ستارگان کم‌جرم روبرو کرده است.
دانشمندان برای گشودن این راز یک مدل رایانه‌ای تازه پدید آورند که چرخه‌های زندگی ستارگان را پیش‌بینی می‌کرد.
بر پایه‌ی محاسبه‌های تازه، گاز و غباری که غول سرخ برای ساختن سحابی پس می‌زند سه برابر سریع‌تر از مدل‌های پیشین گرم می‌شود. این گرمایش سریع‌تر می‌تواند باعث شود که حتی ستاره‌ای با جرم کمتر -مانند خورشید ما- یک سحابی دیدارپذیر درست کند.
آلبرت زیلسترا، استاد اخترفیزیک دانشگاه منچستر و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «ما دریافتیم که ستارگان با جرم کمتر از ۱.۱ برابر خورشید سحابی‌های کم‌نورتری تولید می‌کنند، و ستارگان پرجرم‌تر از ۳ برابر خورشید سحابی‌هایشان درخشان‌تر است.» پس در واقع خورشید ما تقریبا درست روی مرزیست که می‌تواند یک #سحابی_سیاره‌نما ی دیدارپذیر، هرچند کم‌نور بسازد.
زیلسترا می‌افزاید: «ولی برای دیگر ستارگان، پیش‌بینی‌ها بسیار نزدیک به مشاهدات بود.»«مساله حل شد، پس از ۲۵ سال!»
این یافته‌ها در شماره‌ی برخط ۷ می نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده.
******
🔹تصویر: سحابی سیاره‌نمای آبل ۳۹ به قطر ۵ سال نوری در فاصله‌ی ۷۰۰۰ سال نوری زمین.
https://goo.gl/FyQSCD
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/sun.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«شراره نیرومند خورشید در سال ۲۰۰۳»
-------------------------------------
چیزی که در این ویدیو می‌بینید یکی از نیرومندترین شراره‌های خورشیدی ثبت شده در تاریخ است.
این شراره که در سال ۲۰۰۳ روی داد، در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی دیده شد و در پی آن به مدت کوتاهی، درخشش #خورشید در طیف پرتو X تا بیش از ۱۰۰ برابرِ زمان‌های دیگر شد.
این شرارهی سهمگینِ رده‌ی "ایکس۱۷" (یا X17) یک فوران تاج خورشیدی (سی‌ام‌بی) هم به دنیال داشت که ذرات پرانرژیِ بیرون زده از انفجار را روانه‌ی زمین کرد. این توده‌ی پلاسما فردای آن روز به زمین رسید و هم شفق‌های قطبی زیبا آفرید و هم بر ماهواره‌ها اثر گذاشت.
دانشمندان فضاپیمای سوهو که رشته نماهای این ویدیو را گرفته را از روی دوراندیشی و برای آسیب کمتر در این رویداد و توفان ذرات خورشیدی‌ای که در پی‌اش می‌آمد، در حالت امن لاک‌پشتی گذاشته بودند.
آن رویداد ۴ ساعت زمان برد ولی در این ویدیوی زمان‌گریز در ۱۰ ثانیه فشرده شده.
دایره‌ی مرکز ویدیو قرص خورشید را پوشانده. فوران تاجی که از پشت این دایره بیرون می‌زند تا سه چهارم میدان دید فضاپیما را پر می‌کند. در نماهای پایانی هم ویدیو بسیار شلوغ‌تر می‌شود که دلیلش برخورد پروتون‌های انفجار به آشکارساز لاسکوی #سوهو ( LASCO) است.
سال ۱۸۵۹، در روزی چون دیروز شراره‌ای از این هم نیرومندتر فوران کرد که در رویدادی به نام رویداد کاینگتون، باعث جرقه زدن خطوط تلگراف در سراسر جهان شد [این رویداد نامش را از ستاره‌شناس انگلیسی، ریچارد کارینگتون گرفته که عملا برخاستن شرارهی توفنده‌ای که آن توفان را به پا کرد را با چشم خود دیده بود. اینجا بیشتر بخوانید: * زیبایی که می‌تواند هیولا شود]
توفان‌های خورشیدی نیرومندی از این دست می‌توانند آسمان را پر از شفق‌های زیبا کنند، ولی خطرهایی واقعی نیز در پی دارند- آنها می‌توانند به ماهواره‌ها و حتی شبکه‌های برق-قدرت روی زمین آسیب برسانند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180902.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------
چیزی که در این ویدیو می‌بینید یکی از نیرومندترین شراره‌های خورشیدی ثبت شده در تاریخ است.
این شراره که در سال ۲۰۰۳ روی داد، در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی دیده شد و در پی آن به مدت کوتاهی، درخشش #خورشید در طیف پرتو X تا بیش از ۱۰۰ برابرِ زمان‌های دیگر شد.
این شرارهی سهمگینِ رده‌ی "ایکس۱۷" (یا X17) یک فوران تاج خورشیدی (سی‌ام‌بی) هم به دنیال داشت که ذرات پرانرژیِ بیرون زده از انفجار را روانه‌ی زمین کرد. این توده‌ی پلاسما فردای آن روز به زمین رسید و هم شفق‌های قطبی زیبا آفرید و هم بر ماهواره‌ها اثر گذاشت.
دانشمندان فضاپیمای سوهو که رشته نماهای این ویدیو را گرفته را از روی دوراندیشی و برای آسیب کمتر در این رویداد و توفان ذرات خورشیدی‌ای که در پی‌اش می‌آمد، در حالت امن لاک‌پشتی گذاشته بودند.
آن رویداد ۴ ساعت زمان برد ولی در این ویدیوی زمان‌گریز در ۱۰ ثانیه فشرده شده.
دایره‌ی مرکز ویدیو قرص خورشید را پوشانده. فوران تاجی که از پشت این دایره بیرون می‌زند تا سه چهارم میدان دید فضاپیما را پر می‌کند. در نماهای پایانی هم ویدیو بسیار شلوغ‌تر می‌شود که دلیلش برخورد پروتون‌های انفجار به آشکارساز لاسکوی #سوهو ( LASCO) است.
سال ۱۸۵۹، در روزی چون دیروز شراره‌ای از این هم نیرومندتر فوران کرد که در رویدادی به نام رویداد کاینگتون، باعث جرقه زدن خطوط تلگراف در سراسر جهان شد [این رویداد نامش را از ستاره‌شناس انگلیسی، ریچارد کارینگتون گرفته که عملا برخاستن شرارهی توفنده‌ای که آن توفان را به پا کرد را با چشم خود دیده بود. اینجا بیشتر بخوانید: * زیبایی که می‌تواند هیولا شود]
توفان‌های خورشیدی نیرومندی از این دست می‌توانند آسمان را پر از شفق‌های زیبا کنند، ولی خطرهایی واقعی نیز در پی دارند- آنها می‌توانند به ماهواره‌ها و حتی شبکه‌های برق-قدرت روی زمین آسیب برسانند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180902.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«انفجار باشکوه روی سطح خورشید»
---------------------------------
چه بلایی سر خورشید آمده؟
هیچ بلایی! این تنها یک افروزه (رشته) است که از سطح آن بیرون زده.
این رشته که در میانه‌های سال ۲۰۱۲ پدید آمده و تا چندین روز به کمک میدان مغناطیسیِ پیوسته در تغییرِ خورشید بر روی سطح شناور مانده بود، ناگهان و به گونه‌ی نامنتظره‌ای در ۳۱ اوت منفجر شد و یک فوران تاجی پرانرژی (سی‌ام‌بی) را پدید آورد [به همراه یک شراره رده‌ی سی۸ یا C8-class]
رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی ناسا (#اس‌دی‌او) که این رویداد را به دقت زیر نظر داشت، انفجار پایانی را هم ثبت کرد که یکی از زیباترین فیلم‌های ثبت شده توسط این رصدخانه بود.
این انفجار ابری از یون‌ها و الکترون‌ها را به درون فضای سامانه‌ی خورشیدی فرستاد که بخشی از آن سه روز بعد به زمین رسید و با برخورد به مغناطکره‌ی سیاره‌مان، شفق‌هایی زیبا در بخش‌های قطبی پدید آورد.
این تصویر در طیف فرابنفش گرفته شده. بالای رشته‌ی انفجاری، حلقه‌هایی از پلاسما دیده می‌شود که یک منطقه‌ی فعال را در بر گرفته‌اند.
اگرچه #خورشید اکنون در وضعیتی به نسبت آرام در چرخه‌ی ۱۱ ساله‌ی فعالیتش به سر می‌برد، ولی حفره‌های نامنتظره‌ای در تاجش پدید آمده که به ذرات باردار اجازه‌ی گریز به فضا را می‌دهند.
این ذرات هم مانند همیشه شفق‌هایی زیبا پدید آورده‌اند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180916.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------
چه بلایی سر خورشید آمده؟
هیچ بلایی! این تنها یک افروزه (رشته) است که از سطح آن بیرون زده.
این رشته که در میانه‌های سال ۲۰۱۲ پدید آمده و تا چندین روز به کمک میدان مغناطیسیِ پیوسته در تغییرِ خورشید بر روی سطح شناور مانده بود، ناگهان و به گونه‌ی نامنتظره‌ای در ۳۱ اوت منفجر شد و یک فوران تاجی پرانرژی (سی‌ام‌بی) را پدید آورد [به همراه یک شراره رده‌ی سی۸ یا C8-class]
رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی ناسا (#اس‌دی‌او) که این رویداد را به دقت زیر نظر داشت، انفجار پایانی را هم ثبت کرد که یکی از زیباترین فیلم‌های ثبت شده توسط این رصدخانه بود.
این انفجار ابری از یون‌ها و الکترون‌ها را به درون فضای سامانه‌ی خورشیدی فرستاد که بخشی از آن سه روز بعد به زمین رسید و با برخورد به مغناطکره‌ی سیاره‌مان، شفق‌هایی زیبا در بخش‌های قطبی پدید آورد.
این تصویر در طیف فرابنفش گرفته شده. بالای رشته‌ی انفجاری، حلقه‌هایی از پلاسما دیده می‌شود که یک منطقه‌ی فعال را در بر گرفته‌اند.
اگرچه #خورشید اکنون در وضعیتی به نسبت آرام در چرخه‌ی ۱۱ ساله‌ی فعالیتش به سر می‌برد، ولی حفره‌های نامنتظره‌ای در تاجش پدید آمده که به ذرات باردار اجازه‌ی گریز به فضا را می‌دهند.
این ذرات هم مانند همیشه شفق‌هایی زیبا پدید آورده‌اند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180916.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«رنگ‌های گم شده در طیف نور خورشید»
---------------------------------------
هنوز کسی نمی‌داند چرا بعضی رنگ‌ها در نور خورشید وجود ندارد.
در این تصویر که در اثر گذر نور خورشید از ابزاری منشور-مانند به دست آمده، همه‌ی رنگ‌های دیدنی (مریی) آن دیده می‌شود. این طیف در رصدخانه‌ی خورشیدی مک‌مث-پیرس (McMath-Pierce) به دست آمده و پیش از هر چیز نشان می‌دهد که گرچه خورشید سپیدروی ما به ظاهر نوری را می تاباند که تقریبا آمیخته از همه‌ی رنگ‌هاست، ولی واقعیت اینست که نور زرد-سبز آن درخشان‌تر از هر نور دیگریست.
بخش‌های تاریک این طیف ناشی از گازهای رو و بالای سطح #خورشید است که نورِ تابیده شده از زیرشان را می درآشامند (جذب می‌کنند). از آنجایی که گازهای گوناگون، رنگ‌های گوناگون نور را می‌درآشامند، می‌توان از این راه گازهای سازنده‌ی خورشید را شناسایی کرد.
برای نمونه، هلیوم نخستین بار در سال ۱۸۷۰ در یک طیف نور خورشید شناسایی شد و تنها پس از آن بود که بر روی زمین نیز یافته شد. امروزه بیشتر خطوط درآشامی (جذبی) طیف نور خورشید، هرچند هنوز هم نه همه‌ی آن، شناسایی شده‌اند. #apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180926.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------
هنوز کسی نمی‌داند چرا بعضی رنگ‌ها در نور خورشید وجود ندارد.
در این تصویر که در اثر گذر نور خورشید از ابزاری منشور-مانند به دست آمده، همه‌ی رنگ‌های دیدنی (مریی) آن دیده می‌شود. این طیف در رصدخانه‌ی خورشیدی مک‌مث-پیرس (McMath-Pierce) به دست آمده و پیش از هر چیز نشان می‌دهد که گرچه خورشید سپیدروی ما به ظاهر نوری را می تاباند که تقریبا آمیخته از همه‌ی رنگ‌هاست، ولی واقعیت اینست که نور زرد-سبز آن درخشان‌تر از هر نور دیگریست.
بخش‌های تاریک این طیف ناشی از گازهای رو و بالای سطح #خورشید است که نورِ تابیده شده از زیرشان را می درآشامند (جذب می‌کنند). از آنجایی که گازهای گوناگون، رنگ‌های گوناگون نور را می‌درآشامند، می‌توان از این راه گازهای سازنده‌ی خورشید را شناسایی کرد.
برای نمونه، هلیوم نخستین بار در سال ۱۸۷۰ در یک طیف نور خورشید شناسایی شد و تنها پس از آن بود که بر روی زمین نیز یافته شد. امروزه بیشتر خطوط درآشامی (جذبی) طیف نور خورشید، هرچند هنوز هم نه همه‌ی آن، شناسایی شده‌اند. #apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180926.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی ناسا (#SDO) خورشید را در چند طول موج گوناگون رصد می‌کند زیرا هر طول موج ویژگی‌های متفاوتی از خورشید را نشان می‌دهد.
در اینجا نمایی از خورشید را در دو طول موجِ فرابنفش-دور می‌بینیم که هر دو عملا همزمان، در روز ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۸ ثبت شده‌اند.
نیمه‌ی سرخ‌رنگ موادی نه چندان بالاتر از سطح #خورشید را نشان می‌دهد. این طول موج به ویژه برای آشکار کردن جزییات در لبه‌ی خورشید کارایی دارد، مانند همان زبانه‌ی کوچکی که در جایگاه ساعت ۱۰ روی لبه‌ی قرص خورشید دیده می‌شود.
نیمه‌ی قهوه‌ای‌رنگ به روشنی دو حفره‌ی تاجی بزرگ را نمایان کرده (بخش‌های تیره)، و همچنین خطوط مغناطیسی محوی که نشانه‌ی فعالیت خورشیدند (بخش‌های روشن‌تر). این فعالیت تا حدودی بالاتر از سطح، در تاج خورشید انجام می‌شود.
عکس‌های تقریبا همزمانِ رصدخانه‌ی اس‌دی‌او در طول موج‌های گوناگون، با آشکار کردن لایه‌های گوناگون خورشید، کاری مانند جدا کردنِ تقریبا همزمانِ لایه‌های یک پیاز را انجام می‌دهد.
@onestar_in_sevenskies
در اینجا نمایی از خورشید را در دو طول موجِ فرابنفش-دور می‌بینیم که هر دو عملا همزمان، در روز ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۸ ثبت شده‌اند.
نیمه‌ی سرخ‌رنگ موادی نه چندان بالاتر از سطح #خورشید را نشان می‌دهد. این طول موج به ویژه برای آشکار کردن جزییات در لبه‌ی خورشید کارایی دارد، مانند همان زبانه‌ی کوچکی که در جایگاه ساعت ۱۰ روی لبه‌ی قرص خورشید دیده می‌شود.
نیمه‌ی قهوه‌ای‌رنگ به روشنی دو حفره‌ی تاجی بزرگ را نمایان کرده (بخش‌های تیره)، و همچنین خطوط مغناطیسی محوی که نشانه‌ی فعالیت خورشیدند (بخش‌های روشن‌تر). این فعالیت تا حدودی بالاتر از سطح، در تاج خورشید انجام می‌شود.
عکس‌های تقریبا همزمانِ رصدخانه‌ی اس‌دی‌او در طول موج‌های گوناگون، با آشکار کردن لایه‌های گوناگون خورشید، کاری مانند جدا کردنِ تقریبا همزمانِ لایه‌های یک پیاز را انجام می‌دهد.
@onestar_in_sevenskies
«رقصی شورانگیز بر روی خورشید»
----------------------------------
گاهی به نظر می‌رسد سطح خورشید به رقص در می‌آید.
برای نمونه، درنیمه‌های سال ۲۰۱۲، فضاپیمای رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی (#SDO) یک زبانه‌ی خورشیدی تماشایی را به تصویر کشید که گویی مانند یک رقصنده‌ی آکروبات داشت رقصی شورانگیز و پرپیچ و تاب را اجرا می‌کرد.
در این ویدیوی زمان‌گریز (دور تند) که حدود سه ساعت را در بر دارد، همین انفجار چشمگیر را در طیف فرابنفش از چشم اس‌دی‌او می‌بینیم.
اینجا پلاسمای داغ خورشید را می‌بینیم که در راستای خطوط یک میدان مغناطیسی حلقه‌ای بلند شده و بر روی سطح کمانه می‌زند. این زبانه‌ی رقصان بسیار بزرگ و غول‌پیکر است به گونه‌ای که سیاره‌ی زمین را یکپارچه می‌توان زیر حلقه‌ی آن جا داد.
یک زبانه‌ی آرام خورشیدی می‌تواند تا یک ماه دوام بیاورد، ولی گاهی فوران کرده و ابری از پلاسمای داغ تاج خورشید را به فضای سامانه‌ی خورشیدی پرتاب کند (یک فوران تاج خورشیدی یا سی‌ام‌ئی).
سازوکار انرژی‌ای که یک زبانه‌ی خورشیدی را پدید می‌آورد هنوز به خوبی شناخته نشده و در دست پژوهش است.
بر خلاف سال ۲۰۱۲، امسال سطح #خورشید بسیار آرام‌تر است و چنین زبانه‌هایی کمتر روی آن پدید می‌آید زیرا این ستاره اکنون دارد به کمینه‌ی خود در چرخه‌ی مغناطیسی ۱۱ ساله‌اش نزدیک می‌شود.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181010.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------
گاهی به نظر می‌رسد سطح خورشید به رقص در می‌آید.
برای نمونه، درنیمه‌های سال ۲۰۱۲، فضاپیمای رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی (#SDO) یک زبانه‌ی خورشیدی تماشایی را به تصویر کشید که گویی مانند یک رقصنده‌ی آکروبات داشت رقصی شورانگیز و پرپیچ و تاب را اجرا می‌کرد.
در این ویدیوی زمان‌گریز (دور تند) که حدود سه ساعت را در بر دارد، همین انفجار چشمگیر را در طیف فرابنفش از چشم اس‌دی‌او می‌بینیم.
اینجا پلاسمای داغ خورشید را می‌بینیم که در راستای خطوط یک میدان مغناطیسی حلقه‌ای بلند شده و بر روی سطح کمانه می‌زند. این زبانه‌ی رقصان بسیار بزرگ و غول‌پیکر است به گونه‌ای که سیاره‌ی زمین را یکپارچه می‌توان زیر حلقه‌ی آن جا داد.
یک زبانه‌ی آرام خورشیدی می‌تواند تا یک ماه دوام بیاورد، ولی گاهی فوران کرده و ابری از پلاسمای داغ تاج خورشید را به فضای سامانه‌ی خورشیدی پرتاب کند (یک فوران تاج خورشیدی یا سی‌ام‌ئی).
سازوکار انرژی‌ای که یک زبانه‌ی خورشیدی را پدید می‌آورد هنوز به خوبی شناخته نشده و در دست پژوهش است.
بر خلاف سال ۲۰۱۲، امسال سطح #خورشید بسیار آرام‌تر است و چنین زبانه‌هایی کمتر روی آن پدید می‌آید زیرا این ستاره اکنون دارد به کمینه‌ی خود در چرخه‌ی مغناطیسی ۱۱ ساله‌اش نزدیک می‌شود.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181010.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Telegram
یک ستاره در هفت آسمان
رقص شورانگیز پلاسما بر روی خورشید
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«رابطه چرخش خورشید با فعالیت‌های آذرخشی زمین»
------------------------------------------
* دانشمندان ژاپنی برای بررسی نقش چرخش خورشید در فعالیت‌های آذرخشی زمین در ژاپن به سراغ دفترهای خاطرات چند سده پیش رفتند.
گروهی از پژوهشگران ژاپنی نخستین گام‌ها در شناخت تاثیر چرخش #خورشید بر فعالیت‌های آذرخشی زمین را برداشته‌اند. آنها پاسخ را در یک منبع نامعمول یافتند: خاطراتی که در سده‌ی ۱۷ میلادی نگاشته شده بود.
در این پژوهش چندین دانشمند از دانشگاه‌های گوناگون ژاپن، و همچنین ریوهو کاتائوکا، استادیار بنیاد ملی پژوهش‌های قطبی (NIPR) شرکت داشتند. این بنیاد از پژوهش‌ها و مشاهدات علمی مناطق قطبی پشتیبانی می‌کند.
هیروکو میاهارا، نویسنده‌ی نخست پژوهش از بخش علمی دانشگاه هنر توکیو می‌گوید: «این را به خوبی می‌دانیم که تغییرات بلندمدت فعالیت خورشید (از چند سده تا چند میلیون سال) بر محیط زیست زمین تاثیر می‌گذارد. ولی این که آیا بر شرایط آب و هوایی روزانه یا ماهانه هم اثر دارد یا نه، به خوبی شناخته نشده.»
میاهارا به دوره‌ی ۲۷-روزه‌ی چرخش خورشید اشاره می‌کند که سرعت میانگین چرخش خورشید به گرد محورش است. از آنجایی که خورشید از پلاسما تشکیل شده، سرعت چرخش در استوای آن بیش از قطب‌های آنست. هنگامی که مناطق فعال روی سطح خورشید، مانند لکه‌های خورشیدی، رو به زمین می‌شوند، تابش فرابنفش رو به زمین افزایش یافته و بارش ذرات پرانرژی بر جو زمین کاهش می‌یابد.
میاهارا و گروهش می‌خواستند بدانند این چرخه‌ی ۲۷ روزه بر پدیده‌های آب و هوایی زمین -مانند رعد و برق- تاثیر می‌گذارد یا نه. آنها به سراغ دفتر خاطرات‌هایی رفتند که با هم، یک بازه‌ی ۱۵۰ ساله را به طور پیوسته می‌پوشاندند. یکی خاطرات یک خانواده‌ی کشاورز در جایی که اکنون در بخش باختری توکیوست و دیگری گزارش‌های دقیق کارمندان دولت در مرکز توکیو. این دو نقطه حدود ۴۰ کیلومتر از هم فاصله داشتند.
دانشمندان اشاره‌هایی که در این خاطرات به رویدادهای تندر و آذرخشی (رعد و برقی) میان ماه‌های می تا سپتامبر شده بود را بررسی کردند؛ این بازه‌ی زمانی، هنگامی‌ست که نفوذ توده‌ی هوای سرد سیبری در ژاپن ضعیف است.
آنها مشاهده کردند که فعالیت‌های تندر و آذرخشی هر ۲۴ تا ۳۱ روز به اوج می‌رسیدند، یعنی همان بازه‌ی زمانی برای چرخش کامل لکه‌های خورشیدی. این یک نشانه‌ی نیرومند است، به ویژه هنگامی که شمار میانگین سالانه‌ی لکه‌های خورشیدی بالاست.
میاهارا با یادآوری به این که آهنگ فعالیت‌های آذرخشی با افزایش فعالیت خورشید بیشتر می‌شود می‌گوید: «رفتار چرخه‌ای خورشید نقش بسیار مهمی در دگرگونی آب و هوای ژاپن دارد.»
برنامه‌ی بعدی این گروه پژوهشِ سازوکار دقیق تاثیری که خورشید روی رویدادهای آب و هوایی می‌گذارد، و این که این اثر چگونه می‌تواند به ژاپن برسد است.
میاهارا می‌گوید: «هدف پایانی ما اینست که تاثیر فعالیت خورشید را نیز به پیش‌بینی‌های هواشناسی بیافزاییم. این می‌تواند دقت پیش‌بینی‌ها را بالا برده، و حتی چه بسا پیش‌بینی‌های بلندمدت‌تر را هم امکان‌پذیر کند.»
گزارش این دانشمندان روز ۱۸ آوریل در نشریه‌ی Annales Geophysicae منتشر شد.
#آذرخش
--------------------------------------------
پیش از این نیز پژوهشی درباره‌ی احتمال تاثیر بادهای خورشید بر شمار آذرخش‌های زمین در وبلاگ یک ستاره در هفت آسمان منتشر شده بود که اینجا خواندید
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/Sun-Lightning.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------
* دانشمندان ژاپنی برای بررسی نقش چرخش خورشید در فعالیت‌های آذرخشی زمین در ژاپن به سراغ دفترهای خاطرات چند سده پیش رفتند.
گروهی از پژوهشگران ژاپنی نخستین گام‌ها در شناخت تاثیر چرخش #خورشید بر فعالیت‌های آذرخشی زمین را برداشته‌اند. آنها پاسخ را در یک منبع نامعمول یافتند: خاطراتی که در سده‌ی ۱۷ میلادی نگاشته شده بود.
در این پژوهش چندین دانشمند از دانشگاه‌های گوناگون ژاپن، و همچنین ریوهو کاتائوکا، استادیار بنیاد ملی پژوهش‌های قطبی (NIPR) شرکت داشتند. این بنیاد از پژوهش‌ها و مشاهدات علمی مناطق قطبی پشتیبانی می‌کند.
هیروکو میاهارا، نویسنده‌ی نخست پژوهش از بخش علمی دانشگاه هنر توکیو می‌گوید: «این را به خوبی می‌دانیم که تغییرات بلندمدت فعالیت خورشید (از چند سده تا چند میلیون سال) بر محیط زیست زمین تاثیر می‌گذارد. ولی این که آیا بر شرایط آب و هوایی روزانه یا ماهانه هم اثر دارد یا نه، به خوبی شناخته نشده.»
میاهارا به دوره‌ی ۲۷-روزه‌ی چرخش خورشید اشاره می‌کند که سرعت میانگین چرخش خورشید به گرد محورش است. از آنجایی که خورشید از پلاسما تشکیل شده، سرعت چرخش در استوای آن بیش از قطب‌های آنست. هنگامی که مناطق فعال روی سطح خورشید، مانند لکه‌های خورشیدی، رو به زمین می‌شوند، تابش فرابنفش رو به زمین افزایش یافته و بارش ذرات پرانرژی بر جو زمین کاهش می‌یابد.
میاهارا و گروهش می‌خواستند بدانند این چرخه‌ی ۲۷ روزه بر پدیده‌های آب و هوایی زمین -مانند رعد و برق- تاثیر می‌گذارد یا نه. آنها به سراغ دفتر خاطرات‌هایی رفتند که با هم، یک بازه‌ی ۱۵۰ ساله را به طور پیوسته می‌پوشاندند. یکی خاطرات یک خانواده‌ی کشاورز در جایی که اکنون در بخش باختری توکیوست و دیگری گزارش‌های دقیق کارمندان دولت در مرکز توکیو. این دو نقطه حدود ۴۰ کیلومتر از هم فاصله داشتند.
دانشمندان اشاره‌هایی که در این خاطرات به رویدادهای تندر و آذرخشی (رعد و برقی) میان ماه‌های می تا سپتامبر شده بود را بررسی کردند؛ این بازه‌ی زمانی، هنگامی‌ست که نفوذ توده‌ی هوای سرد سیبری در ژاپن ضعیف است.
آنها مشاهده کردند که فعالیت‌های تندر و آذرخشی هر ۲۴ تا ۳۱ روز به اوج می‌رسیدند، یعنی همان بازه‌ی زمانی برای چرخش کامل لکه‌های خورشیدی. این یک نشانه‌ی نیرومند است، به ویژه هنگامی که شمار میانگین سالانه‌ی لکه‌های خورشیدی بالاست.
میاهارا با یادآوری به این که آهنگ فعالیت‌های آذرخشی با افزایش فعالیت خورشید بیشتر می‌شود می‌گوید: «رفتار چرخه‌ای خورشید نقش بسیار مهمی در دگرگونی آب و هوای ژاپن دارد.»
برنامه‌ی بعدی این گروه پژوهشِ سازوکار دقیق تاثیری که خورشید روی رویدادهای آب و هوایی می‌گذارد، و این که این اثر چگونه می‌تواند به ژاپن برسد است.
میاهارا می‌گوید: «هدف پایانی ما اینست که تاثیر فعالیت خورشید را نیز به پیش‌بینی‌های هواشناسی بیافزاییم. این می‌تواند دقت پیش‌بینی‌ها را بالا برده، و حتی چه بسا پیش‌بینی‌های بلندمدت‌تر را هم امکان‌پذیر کند.»
گزارش این دانشمندان روز ۱۸ آوریل در نشریه‌ی Annales Geophysicae منتشر شد.
#آذرخش
--------------------------------------------
پیش از این نیز پژوهشی درباره‌ی احتمال تاثیر بادهای خورشید بر شمار آذرخش‌های زمین در وبلاگ یک ستاره در هفت آسمان منتشر شده بود که اینجا خواندید
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/Sun-Lightning.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«نمایی از قطب خورشید، چیزی که هرگز آن را درست ندیده‌ایم»
----------------------------------------------------------
تاکنون فضاپیماهای بسیاری برای بررسی #خورشید به فضا رفته‌اند. ولی بیشتر آنها دید اصلی‌شان رو به منطقه‌ی استوای خورشید بوده. تنها کاوشگر اولیس بود که با گرفتن کمک گرانشی از مشتری، مدارش را تغییر داد و وارد مداری شد که صفحه‌ی استوایی خورشید را قطع می‌کرد. این کاوشگر به مدت نزدیک به دو دهه، تا سال ۲۰۰۹، طیف گسترده‌ای از عرض‌های جغرافیایی خورشید را رصد کرد.
ولی قطب‌های خورشید حتی از چشم اولیس هم تا اندازه‌ای پنهان ماندند. با نبود داده‌های تصویری کافی، دانشمندان ناچار شده‌اند از خلاقیت خود بهره گرفته و با پیوند عکس‌های مناطق قطبی خورشید، تصویری از قطب آن بسازند، مانند همین عکس که قطب شمال ستاره‌ی مادریمان را نشان می‌دهد.
این تصویر از پیوند عکس‌های ماهواره‌ی پروبا-۲ از عرض‌های پایین‌ترِ نیمکره‌ی شمالی خورشید درست شده و نمایی از قطب شمال آن را نشان می‌دهد.
با این که قطب‌های خورشید به طور مستقیم دیده نمی‌شوند، ولی رصدخانه‌ها به هنگام رصد خورشید از هر چیزی که در خط دیدشان است داده گرد می‌آورند، از جمله جَوی که سرتاسر قرص خورشید را در بر گرفته، روشنایی‌ای که پیرامون قرص اصلی خورشید دیده می‌شود، از جمله در قطب‌های آن.
دانشمندان با بهره از همین می‌توانند نمایی از مناطق قطبی خورشید پدید بیاورند. آنها برای برآورد ویژگی‌های جو خورشید در مناطق قطبی، به طور پیوسته از قرص خورشید عکس گرفتند و همزمان با چرخش خورشید، برش‌های نازکی از داده‌های به دست آمده از مناطق قطبی و بیرونی خورشید گرفتند تا این واقعیت که سرعت چرخش خورشید در عرض‌های گوناگون یکسان نیست را جبران کنند. با گذشت زمان، این برش‌های کوچک به هم پیوند داده شد تا نمایی تقریبی از قطب خورشید را نشان دهد.
نشانه‌های این چسبانه‌کاری را در تصویر می‌توان دید. این تصویر از داده‌هایی پدید آمده که پروبا-۲ به کمک تصویرگر فرابنفش-دورِِ خود (SWAP) به دست آورده. خط میانی تصویر ناشی از تغییرات کوچکی‌ست که در بازه‌ی زمانی تصویربرداری در جو خورشید رخ داده بود.
یک برآمدگی روشن در بالا، سمت راست خورشید دیده می‌شود که دستاورد چرخش یک حفره‌ی تاجیِ عرض پایین به گرد قرص خورشید است. [این حفره‌ها جاهایی هستند که بادهای پرسرعت خورشیدی از آنها به بیرون می‌وزد و به همین دلیل تاج خورشید در آن منطقه برجسته‌تر شده-م]. تیرگی‌های روی قطب هم نشانگر منطقه‌ای با حفره‌ی تاجی در قطب است. ساختارهای ظریف تیره و روشن روی آن می‌توانند به دلیل تغییرات در سرعت بادهای خورشیدی باشند.
این تصویر با این که پیکرنما (mock-up) است ولی می‌تواند به دانشمندان در گشودن رازهایی از خورشید کمک کند، از جمله چگونگی پیدایش حفره‌ها و فوران‌های تاجی. با این وجود برای بررسی درستِ قطب‌های خورشید باید تا سال ۲۰۲۰ که سازمان فضایی اروپا "مدارگرد خورشید" (Solar Orbiter) را به فضا بفرستد منتظر بمانیم.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/Sun-Pole.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------------------------------
تاکنون فضاپیماهای بسیاری برای بررسی #خورشید به فضا رفته‌اند. ولی بیشتر آنها دید اصلی‌شان رو به منطقه‌ی استوای خورشید بوده. تنها کاوشگر اولیس بود که با گرفتن کمک گرانشی از مشتری، مدارش را تغییر داد و وارد مداری شد که صفحه‌ی استوایی خورشید را قطع می‌کرد. این کاوشگر به مدت نزدیک به دو دهه، تا سال ۲۰۰۹، طیف گسترده‌ای از عرض‌های جغرافیایی خورشید را رصد کرد.
ولی قطب‌های خورشید حتی از چشم اولیس هم تا اندازه‌ای پنهان ماندند. با نبود داده‌های تصویری کافی، دانشمندان ناچار شده‌اند از خلاقیت خود بهره گرفته و با پیوند عکس‌های مناطق قطبی خورشید، تصویری از قطب آن بسازند، مانند همین عکس که قطب شمال ستاره‌ی مادریمان را نشان می‌دهد.
این تصویر از پیوند عکس‌های ماهواره‌ی پروبا-۲ از عرض‌های پایین‌ترِ نیمکره‌ی شمالی خورشید درست شده و نمایی از قطب شمال آن را نشان می‌دهد.
با این که قطب‌های خورشید به طور مستقیم دیده نمی‌شوند، ولی رصدخانه‌ها به هنگام رصد خورشید از هر چیزی که در خط دیدشان است داده گرد می‌آورند، از جمله جَوی که سرتاسر قرص خورشید را در بر گرفته، روشنایی‌ای که پیرامون قرص اصلی خورشید دیده می‌شود، از جمله در قطب‌های آن.
دانشمندان با بهره از همین می‌توانند نمایی از مناطق قطبی خورشید پدید بیاورند. آنها برای برآورد ویژگی‌های جو خورشید در مناطق قطبی، به طور پیوسته از قرص خورشید عکس گرفتند و همزمان با چرخش خورشید، برش‌های نازکی از داده‌های به دست آمده از مناطق قطبی و بیرونی خورشید گرفتند تا این واقعیت که سرعت چرخش خورشید در عرض‌های گوناگون یکسان نیست را جبران کنند. با گذشت زمان، این برش‌های کوچک به هم پیوند داده شد تا نمایی تقریبی از قطب خورشید را نشان دهد.
نشانه‌های این چسبانه‌کاری را در تصویر می‌توان دید. این تصویر از داده‌هایی پدید آمده که پروبا-۲ به کمک تصویرگر فرابنفش-دورِِ خود (SWAP) به دست آورده. خط میانی تصویر ناشی از تغییرات کوچکی‌ست که در بازه‌ی زمانی تصویربرداری در جو خورشید رخ داده بود.
یک برآمدگی روشن در بالا، سمت راست خورشید دیده می‌شود که دستاورد چرخش یک حفره‌ی تاجیِ عرض پایین به گرد قرص خورشید است. [این حفره‌ها جاهایی هستند که بادهای پرسرعت خورشیدی از آنها به بیرون می‌وزد و به همین دلیل تاج خورشید در آن منطقه برجسته‌تر شده-م]. تیرگی‌های روی قطب هم نشانگر منطقه‌ای با حفره‌ی تاجی در قطب است. ساختارهای ظریف تیره و روشن روی آن می‌توانند به دلیل تغییرات در سرعت بادهای خورشیدی باشند.
این تصویر با این که پیکرنما (mock-up) است ولی می‌تواند به دانشمندان در گشودن رازهایی از خورشید کمک کند، از جمله چگونگی پیدایش حفره‌ها و فوران‌های تاجی. با این وجود برای بررسی درستِ قطب‌های خورشید باید تا سال ۲۰۲۰ که سازمان فضایی اروپا "مدارگرد خورشید" (Solar Orbiter) را به فضا بفرستد منتظر بمانیم.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/Sun-Pole.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky