«همنوع‌خواری در ساحل رود»
—------------------------—
کهکشان‌های بزرگ با خوردن کهکشان‌های کوچکتر رشد می‌کنند. حتی راه شیری خود ما هم تجربه‌ی این کهکشان‌خواری را دارد: کهکشان‌های کوچکی که گستاخی کرده و بیش از حد به حریم گرانشی آن نزدیک شده بودند را بلعیده.
در واقع این رویه‌ای رایج در سرتاسر کیهان است و در این تصویر از یک جفت کهکشان برهم‌کنشی در کرانه‌های صورت فلکی جنوبی "جوی" (نهر) هم به خوبی دیده می‌شود.
در این عکس کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۱۵۳۲ در فاصله‌ی ۵۰ میلیون سال نوری را می‌بینیم که درگیر کشمکشی گرانشی با کهکشان کوتوله‌ی ان‌جی‌سی ۱۵۳۱ (سمت راست مرکز) شده، نبردی که پیکره‌ی کهکشان بزرگ را کمی به هم ریخته ولی بازنده‌ی پایانی‌اش کهکشان کوچک خواهد بود.
کهکشان ان‌جی‌سی ۱۵۳۲ نزدیک به ۱۰۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و از چشم‌انداز ما از لبه دیده می‌شود (یک کهکشان لبه‌نما).
گمان می‌رود سامانه‌ی ان جی‌سی ۱۵۳۲/۱۵۳۱ که در این تصویر پُروضوح با جزییاتی خوب نشان داده شده همسان با سامانه‌ی شناخته شده‌ی دیگری باشند که از یک کهکشان مارپیچی رونما و همدم کوچکش تشکیل شده: سامانه‌ی پرآوازه‌ی ام۵۱ (کهکشان گرداب).
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/BFNxDQ
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180510.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------—
کهکشان‌های بزرگ با خوردن کهکشان‌های کوچکتر رشد می‌کنند. حتی راه شیری خود ما هم تجربه‌ی این کهکشان‌خواری را دارد: کهکشان‌های کوچکی که گستاخی کرده و بیش از حد به حریم گرانشی آن نزدیک شده بودند را بلعیده.
در واقع این رویه‌ای رایج در سرتاسر کیهان است و در این تصویر از یک جفت کهکشان برهم‌کنشی در کرانه‌های صورت فلکی جنوبی "جوی" (نهر) هم به خوبی دیده می‌شود.
در این عکس کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۱۵۳۲ در فاصله‌ی ۵۰ میلیون سال نوری را می‌بینیم که درگیر کشمکشی گرانشی با کهکشان کوتوله‌ی ان‌جی‌سی ۱۵۳۱ (سمت راست مرکز) شده، نبردی که پیکره‌ی کهکشان بزرگ را کمی به هم ریخته ولی بازنده‌ی پایانی‌اش کهکشان کوچک خواهد بود.
کهکشان ان‌جی‌سی ۱۵۳۲ نزدیک به ۱۰۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و از چشم‌انداز ما از لبه دیده می‌شود (یک کهکشان لبه‌نما).
گمان می‌رود سامانه‌ی ان جی‌سی ۱۵۳۲/۱۵۳۱ که در این تصویر پُروضوح با جزییاتی خوب نشان داده شده همسان با سامانه‌ی شناخته شده‌ی دیگری باشند که از یک کهکشان مارپیچی رونما و همدم کوچکش تشکیل شده: سامانه‌ی پرآوازه‌ی ام۵۱ (کهکشان گرداب).
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/BFNxDQ
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180510.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«نبرد تماشایی دو کهکشان»
—---------------------—
این کهکشان دارد هزاره‌ی بدی را می‌گذراند. در حقیقت ۱۰۰ میلیون سال گذشته برایش چندان خوب نبوده، و شاید یک میلیارد سال آینده‌ی بدی هم پیش رو داشته باشد.
پایین، سمت راست تصویر ان‌جی‌سی ۴۰۳۸ را می‌بینیم که زمانی یک کهکشان مارپیچی معمولی بود که کاری به کسی نداشت، تا این که ان‌جی‌سی ۴۰۳۹ از بالا، سمت چپ از راه رسید و با آن سرشاخ شد.
ویرانه‌ی رو به دگرگونی‌ای که از این برخورد به جا مانده و به نام "آنتن" شناخته می‌شود را در این تصویر می‌بینیم.
همچنان که گرانش دارد ساختار این دو را به هم می‌زند، ابرهای گازی آنها به یکدیگر می‌خورند، توده‌های ستارگان آبی درخشان پدید می‌آیند، ستارگان سنگین شکل می‌گیرند و منفجر می‌شوند و رگه‌های قهوه‌‌ای رنگ غبار در گوشه و کنار پراکنده می‌شود. در پایان، دو کهکشان به هم پیوسته و یک کهکشان بزرگ‌تر را خواهند آفرید.
چنین برخوردهایی نامعمول نیستند، و حتی کهکشان راه شیری خودمان هم در گذشته چندین برخورد را پشت سر گذاشته بوده و پیش‌بینی می‌شود تا چند میلیارد سال دیگر نبردی میان او با همسایه‌اش، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) آغاز شود.
این تصویر از پیوند عکس‌هایی درست شده که اخترشناسان حرفه‌ای برای بهتر شناختن فرآیند #برخورد_کهکشانی به کمک تلسکوپ فضایی مدارگرد هابل گرفته بودند.
این عکس‌ها —و بسیاری دیگر از عکس‌هایی که هابل از فضای دوردست گرفته— در دسترس همگان است و اخترشناسان آماتور علاقمند می‌توانند آنها را دریافت کرده و با پردازششان، نماهایی خیره‌کننده، مانند همین تصویر پدید بیاورند.
#apod
https://goo.gl/ZTmp1k
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180523.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------—
این کهکشان دارد هزاره‌ی بدی را می‌گذراند. در حقیقت ۱۰۰ میلیون سال گذشته برایش چندان خوب نبوده، و شاید یک میلیارد سال آینده‌ی بدی هم پیش رو داشته باشد.
پایین، سمت راست تصویر ان‌جی‌سی ۴۰۳۸ را می‌بینیم که زمانی یک کهکشان مارپیچی معمولی بود که کاری به کسی نداشت، تا این که ان‌جی‌سی ۴۰۳۹ از بالا، سمت چپ از راه رسید و با آن سرشاخ شد.
ویرانه‌ی رو به دگرگونی‌ای که از این برخورد به جا مانده و به نام "آنتن" شناخته می‌شود را در این تصویر می‌بینیم.
همچنان که گرانش دارد ساختار این دو را به هم می‌زند، ابرهای گازی آنها به یکدیگر می‌خورند، توده‌های ستارگان آبی درخشان پدید می‌آیند، ستارگان سنگین شکل می‌گیرند و منفجر می‌شوند و رگه‌های قهوه‌‌ای رنگ غبار در گوشه و کنار پراکنده می‌شود. در پایان، دو کهکشان به هم پیوسته و یک کهکشان بزرگ‌تر را خواهند آفرید.
چنین برخوردهایی نامعمول نیستند، و حتی کهکشان راه شیری خودمان هم در گذشته چندین برخورد را پشت سر گذاشته بوده و پیش‌بینی می‌شود تا چند میلیارد سال دیگر نبردی میان او با همسایه‌اش، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) آغاز شود.
این تصویر از پیوند عکس‌هایی درست شده که اخترشناسان حرفه‌ای برای بهتر شناختن فرآیند #برخورد_کهکشانی به کمک تلسکوپ فضایی مدارگرد هابل گرفته بودند.
این عکس‌ها —و بسیاری دیگر از عکس‌هایی که هابل از فضای دوردست گرفته— در دسترس همگان است و اخترشناسان آماتور علاقمند می‌توانند آنها را دریافت کرده و با پردازششان، نماهایی خیره‌کننده، مانند همین تصویر پدید بیاورند.
#apod
https://goo.gl/ZTmp1k
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180523.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دستاورد یک برخورد تمام عیار کیهانی»
--------------------------
در این تصویر پروضوح تلسکوپ فضایی #هابل کهکشان شگفت‌انگیز ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ را می‌بینیم که با منطقه‌ی مرکزی درخشانش، رگه‌های در هم تابیده‌ی غبارش، و دنباله‌های کشندی بلندی که از آن بیرون زده، دستاورد یک برخورد کلاسیک تمام عیار کیهانیست.
این برخورد که از ۵۰۰ میلیون سال پیش آغاز شده میان دو کهکشان مارپیچی جداگانه و هم‌جرم، به پهنای حدود ۱۰۰ هزار سال نوری رخ داده.
گفتن ندارد که در برخورد دو کهکشان، به ندرت برخوردی میان ستارگان آنها رخ می‌دهد. این برخورد و برهمکنش میان ابرهای مولکولی غول‌پیکر دو کهکشان رخ می‌دهد که به ستاره‌زایی‌هایی گسترده و چشمگیر هم می‌انجامد.
دو کهکشانی که در این برخورد شرکت داشتند اکنون دیگر قرصشان را نمی‌توان بازشناخت و هسته‌هایشان هم پشت غبارهای تیره پنهان شده. به احتمال بسیار تا چند صد میلیون سال دیگر، هسته‌های این دو با هم یکی می‌شوند و ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ هم تبدیل به یک تک‌کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خواهد شد.
ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی جنوبی #بادبان دیده می‌شود. در پس‌زمینه‌ی این تصویر چندین کهکشان دورتر را می‌بینیم و در پیش‌زمینه هم شماری ستارگان کهکشان خودمان با تیزی‌های پراششان به چشم می‌خورد.
#برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/dwW741
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180607.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------
در این تصویر پروضوح تلسکوپ فضایی #هابل کهکشان شگفت‌انگیز ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ را می‌بینیم که با منطقه‌ی مرکزی درخشانش، رگه‌های در هم تابیده‌ی غبارش، و دنباله‌های کشندی بلندی که از آن بیرون زده، دستاورد یک برخورد کلاسیک تمام عیار کیهانیست.
این برخورد که از ۵۰۰ میلیون سال پیش آغاز شده میان دو کهکشان مارپیچی جداگانه و هم‌جرم، به پهنای حدود ۱۰۰ هزار سال نوری رخ داده.
گفتن ندارد که در برخورد دو کهکشان، به ندرت برخوردی میان ستارگان آنها رخ می‌دهد. این برخورد و برهمکنش میان ابرهای مولکولی غول‌پیکر دو کهکشان رخ می‌دهد که به ستاره‌زایی‌هایی گسترده و چشمگیر هم می‌انجامد.
دو کهکشانی که در این برخورد شرکت داشتند اکنون دیگر قرصشان را نمی‌توان بازشناخت و هسته‌هایشان هم پشت غبارهای تیره پنهان شده. به احتمال بسیار تا چند صد میلیون سال دیگر، هسته‌های این دو با هم یکی می‌شوند و ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ هم تبدیل به یک تک‌کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خواهد شد.
ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی جنوبی #بادبان دیده می‌شود. در پس‌زمینه‌ی این تصویر چندین کهکشان دورتر را می‌بینیم و در پیش‌زمینه هم شماری ستارگان کهکشان خودمان با تیزی‌های پراششان به چشم می‌خورد.
#برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/dwW741
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180607.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«برخوردی که یک حلقه پرتو X برای یک کهکشان پدید آورد» --------------------------------------------------------- * اخترشناسان به کمک رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا حلقه‌ای از سیاهچالهها یا ستارگان نوترونی را در کهکشانی به فاصله‌ی ۳۰۰ میلیون سال نوری زمین یافته‌اند.…
ادامه‌ی پست پیشین 👆👆👆👆
... تا همین اواخر بیشتر اخترشناسان فکر می‌کردند که یوال‌ایکس‌ها به طور کلی در بردارنده‌ی یک ستاره هستند که همدمش یک سیاهچاله‌ی ستاره‌جرم و یا در برخی موارد سیاهچاله‌ی میان‌جرم به جرم چند صد برابر خورشید است. ولی هنگامی که چند یوال‌ایکس در کهکشان‌های دیگر، از جمله ام۸۲ و ام۵۱ یافته شد که یکی از همدم‌ها در آنها ستاره‌ی نوترونی بود، این پنداشت هم کنار گذاشته شد.
به جز سیاهچاله‌های میان‌جرم، چندین توضیح دیگر هم برای درخشش پرتو X شدید یوال‌ایکس‌ها ارایه شده، از جمله رشد بسیار سریع و نامعمول سیاهچاله یا ستاره‌ی نوترونی، و اثرهایی هندسی که دستاورد فروکشیده شدن مواد در راستای خطوط میدان مغناطیسی‌اند.
سرشت یوال‌ایکس‌های درون ای‌ام ۰۶۴۴ هنوز ناشناخته است. آنها می‌توانند آمیزه‌ای از سیاهچالهها و ستارگان نوترونی باشند، و یا ممکن است همگی ستاره‌ی نوترونی یا همگی سیاهچاله باشند.
@onestar_in_sevenskies
همه‌ی چشمه‌های پرتو X در این تصویر، درون حلقه‌ی ای‌ام ۰۶۴۴ نیستند. یکی از آنها سیاهچاله‌ای با رشد سریع است که درست پشت ای‌ام ۰۶۴۴ و در فاصله‌ی ۹.۱ میلیون سال نوری زمینست. یکی دیگر از چشمه‌های شگفت‌انگیزی که چاندرا دیده ابرسیاهچاله‌ی رو به رشدِ مرکز همین کهکشانست.
در این پژوهش تازه، پژوهشگران به کمک چاندرا شش کهکشان حلقوی دیگر به جز ای‌ام ۰۶۴۴ را هم بررسی کردند. روی هم رفته در این هفت کهکشان، ۶۳ چشمه‌ی پرتو X شناسایی شد که ۵۰ تایشان از رده‌ی فراتابناک (یوال‌ایکس) بودند. شمار میانگین یوال‌ایکس‌ها در هر یک از این هفت #کهکشان_حلقوی، بیش از همه‌ی دیگر گونه‌های کهکشان بود. کهکشان‌های حلقوی توجه اخترشناسان را برانگیخته‌اند زیرا بستری آرمانی برای آزمایش مدل‌های پیدایش ستارگان دوتایی، و شناخت ریشه‌ی یوال‌ایکس‌ها هستند.
این پژوهش به رهبری آنا ولتر از رصدخانه‌ی اخترشناسی بریرا-بنیاد ملی اخترفیزیک (INAF) در میلان ایتالیا انجام شده. گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۱۰ اوت ۲۰۱۸ نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال انتشار یافته و در اینترنت هم در دسترس است.
#برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/AM0644.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
... تا همین اواخر بیشتر اخترشناسان فکر می‌کردند که یوال‌ایکس‌ها به طور کلی در بردارنده‌ی یک ستاره هستند که همدمش یک سیاهچاله‌ی ستاره‌جرم و یا در برخی موارد سیاهچاله‌ی میان‌جرم به جرم چند صد برابر خورشید است. ولی هنگامی که چند یوال‌ایکس در کهکشان‌های دیگر، از جمله ام۸۲ و ام۵۱ یافته شد که یکی از همدم‌ها در آنها ستاره‌ی نوترونی بود، این پنداشت هم کنار گذاشته شد.
به جز سیاهچاله‌های میان‌جرم، چندین توضیح دیگر هم برای درخشش پرتو X شدید یوال‌ایکس‌ها ارایه شده، از جمله رشد بسیار سریع و نامعمول سیاهچاله یا ستاره‌ی نوترونی، و اثرهایی هندسی که دستاورد فروکشیده شدن مواد در راستای خطوط میدان مغناطیسی‌اند.
سرشت یوال‌ایکس‌های درون ای‌ام ۰۶۴۴ هنوز ناشناخته است. آنها می‌توانند آمیزه‌ای از سیاهچالهها و ستارگان نوترونی باشند، و یا ممکن است همگی ستاره‌ی نوترونی یا همگی سیاهچاله باشند.
@onestar_in_sevenskies
همه‌ی چشمه‌های پرتو X در این تصویر، درون حلقه‌ی ای‌ام ۰۶۴۴ نیستند. یکی از آنها سیاهچاله‌ای با رشد سریع است که درست پشت ای‌ام ۰۶۴۴ و در فاصله‌ی ۹.۱ میلیون سال نوری زمینست. یکی دیگر از چشمه‌های شگفت‌انگیزی که چاندرا دیده ابرسیاهچاله‌ی رو به رشدِ مرکز همین کهکشانست.
در این پژوهش تازه، پژوهشگران به کمک چاندرا شش کهکشان حلقوی دیگر به جز ای‌ام ۰۶۴۴ را هم بررسی کردند. روی هم رفته در این هفت کهکشان، ۶۳ چشمه‌ی پرتو X شناسایی شد که ۵۰ تایشان از رده‌ی فراتابناک (یوال‌ایکس) بودند. شمار میانگین یوال‌ایکس‌ها در هر یک از این هفت #کهکشان_حلقوی، بیش از همه‌ی دیگر گونه‌های کهکشان بود. کهکشان‌های حلقوی توجه اخترشناسان را برانگیخته‌اند زیرا بستری آرمانی برای آزمایش مدل‌های پیدایش ستارگان دوتایی، و شناخت ریشه‌ی یوال‌ایکس‌ها هستند.
این پژوهش به رهبری آنا ولتر از رصدخانه‌ی اخترشناسی بریرا-بنیاد ملی اخترفیزیک (INAF) در میلان ایتالیا انجام شده. گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۱۰ اوت ۲۰۱۸ نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال انتشار یافته و در اینترنت هم در دسترس است.
#برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/AM0644.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ابرهای ماژلانی در گذشته سه تا بوده‌اند»
--------------------------------------
* به باور اخترشناسان، دو تا از نزدیک‌ترین همسایه‌های کهکشان راه شیری راه شیری (ابرهای کوچک و بزرگ ماژلانی) احتمالا زمانی یک همدم سومی هم داشته‌اند.
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، ابر ماژلانی بزرگ ۳ تا ۵ میلیارد سال پیش یک کهکشان "درخشان" را بلعیده بوده.
بنجامین آرمسترانگ از مرکز بین المللی پژوهش‌های رادیواخترشناسی (ICRAR) و دانشگاه استرالیای باختری می‌گوید بیشتر ستارگان در ابر ماژلانی بزرگ چرخشی ساعتگرد دور مرکز کهکشان دارند. ولی برخی از ستارگانش به گونه‌ای نامعمول در جهت پادساعتگرد می‌چرخند.
آرمسترانگ که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش است می‌گوید: «در آغاز گمان می‌رفت این ستارگان از همدمش، ابر ماژلانی کوچک آمده‌اند [۱].»«[ولی] پنداشت ما این بود که احتمالا این ستارگان دستاورد ادغام با کهکشانی دیگر در گذشته‌اند.»
آرمسترانگ برای بررسی این موضوع یک شبیه‌سازی رایانه‌ای برای ادغام کهکشان‌ها انجام داد. وی می‌گوید: «چیزی که پی بردیم اینست که در چنین رویداد ادغامی، چرخش‌های وارونه پس از ادغام بسیار رخ می‌دهد.»«این با چیزی که در ادغام‌های کهکشانی واقعی می‌بینیم سازگاری دارد.»
ابرهای ماژلانی با چشم نامسلح در آسمان نیمکره‌ی جنوبی دیده می‌شوند. ابر ماژلانی بزرگ حدود ۱۶۰ هزار سال نوری و ابر ماژلانی کوچک حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارند.
به گفته‌ی آرمسترانگ، این کشف می‌تواند به یافتن پاسخ یک پرسش دیگر که سال‌هاست ذهن _خترشناسان را درگیر کرده هم کمک کند- این که چرا ستارگان #ابر_ماژلانی_بزرگ به طور کلی یا بسیار جوانند یا بسیار پیر؟
وی می‌گوید: «در کهکشان‌ها اجرام بزرگی به نام خوشه‌های ستاره‌ای هست. این خوشه‌ها دربردارنده‌ی شمار بسیار بسیار زیادی ستاره‌اند که همگی همسن‌اند در محیطی یکسان به دنیا آمده‌اند.»«... در ابر ماژلانی بزرگ هم خوشه‌های بسیار پیر دیده می‌شود و هم خوشه‌های بسیار جوان- ولی سن میانگین نمی‌بینیم.»
به گفته‌ی آرمسترانگ این چیزیست که به نام مساله‌ی "شکاف سنی" شناخته می‌شود: «چنانچه می‌بینیم در ابر ماژلانی بزرگ، ستاره‌زایی دوباره آغاز شده بوده، که می‌تواند نشانگر یک ادغام کهکشانی بوده باشد.»
آرمسترانگ می‌گوید این یافته می‌تواند به توضیح این هم کمک کند که چرا به نظر می‌رسد ابر ماژلانی بزرگ قرص ضخیمی دارد. او می‌گوید: «پژوهش ما هنوز بسیار مقدماتی است ولی نشان می‌دهد که این گونه فرآیندها می‌توانند دلیل کلفت‌تر شدن قرص کهکشان در گذشته باشند.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در شماره‌ی ۱۸ سپتامبر ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی انتشار یافته است.
#برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------
یادداشت:
۱] درباره‌ی این نظریه خوانده بودید: * ابر بزرگ ماژلان یک دزد ستاره است!
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/LMC.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------------------
* به باور اخترشناسان، دو تا از نزدیک‌ترین همسایه‌های کهکشان راه شیری راه شیری (ابرهای کوچک و بزرگ ماژلانی) احتمالا زمانی یک همدم سومی هم داشته‌اند.
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، ابر ماژلانی بزرگ ۳ تا ۵ میلیارد سال پیش یک کهکشان "درخشان" را بلعیده بوده.
بنجامین آرمسترانگ از مرکز بین المللی پژوهش‌های رادیواخترشناسی (ICRAR) و دانشگاه استرالیای باختری می‌گوید بیشتر ستارگان در ابر ماژلانی بزرگ چرخشی ساعتگرد دور مرکز کهکشان دارند. ولی برخی از ستارگانش به گونه‌ای نامعمول در جهت پادساعتگرد می‌چرخند.
آرمسترانگ که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش است می‌گوید: «در آغاز گمان می‌رفت این ستارگان از همدمش، ابر ماژلانی کوچک آمده‌اند [۱].»«[ولی] پنداشت ما این بود که احتمالا این ستارگان دستاورد ادغام با کهکشانی دیگر در گذشته‌اند.»
آرمسترانگ برای بررسی این موضوع یک شبیه‌سازی رایانه‌ای برای ادغام کهکشان‌ها انجام داد. وی می‌گوید: «چیزی که پی بردیم اینست که در چنین رویداد ادغامی، چرخش‌های وارونه پس از ادغام بسیار رخ می‌دهد.»«این با چیزی که در ادغام‌های کهکشانی واقعی می‌بینیم سازگاری دارد.»
ابرهای ماژلانی با چشم نامسلح در آسمان نیمکره‌ی جنوبی دیده می‌شوند. ابر ماژلانی بزرگ حدود ۱۶۰ هزار سال نوری و ابر ماژلانی کوچک حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارند.
به گفته‌ی آرمسترانگ، این کشف می‌تواند به یافتن پاسخ یک پرسش دیگر که سال‌هاست ذهن _خترشناسان را درگیر کرده هم کمک کند- این که چرا ستارگان #ابر_ماژلانی_بزرگ به طور کلی یا بسیار جوانند یا بسیار پیر؟
وی می‌گوید: «در کهکشان‌ها اجرام بزرگی به نام خوشه‌های ستاره‌ای هست. این خوشه‌ها دربردارنده‌ی شمار بسیار بسیار زیادی ستاره‌اند که همگی همسن‌اند در محیطی یکسان به دنیا آمده‌اند.»«... در ابر ماژلانی بزرگ هم خوشه‌های بسیار پیر دیده می‌شود و هم خوشه‌های بسیار جوان- ولی سن میانگین نمی‌بینیم.»
به گفته‌ی آرمسترانگ این چیزیست که به نام مساله‌ی "شکاف سنی" شناخته می‌شود: «چنانچه می‌بینیم در ابر ماژلانی بزرگ، ستاره‌زایی دوباره آغاز شده بوده، که می‌تواند نشانگر یک ادغام کهکشانی بوده باشد.»
آرمسترانگ می‌گوید این یافته می‌تواند به توضیح این هم کمک کند که چرا به نظر می‌رسد ابر ماژلانی بزرگ قرص ضخیمی دارد. او می‌گوید: «پژوهش ما هنوز بسیار مقدماتی است ولی نشان می‌دهد که این گونه فرآیندها می‌توانند دلیل کلفت‌تر شدن قرص کهکشان در گذشته باشند.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در شماره‌ی ۱۸ سپتامبر ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی انتشار یافته است.
#برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------
یادداشت:
۱] درباره‌ی این نظریه خوانده بودید: * ابر بزرگ ماژلان یک دزد ستاره است!
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/LMC.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشان پوسته‌ای»
------------------
کهکشان‌ها چگونه بزرگ می‌شوند؟
برای کمک در یافتن پاسخ این پرسش، اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی هابل به بررسی کهکشان شگفت‌انگیز بیضیگون پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ پرداختند.
چندین لایه از پوسته‌های ستاره‌ای این کهکشان را در میان گرفته که چگونگی پیدایش آنها می‌تواند سرنخ‌هایی درباره‌ی زندگی و فرگشت آن به ما بدهد.
این پوسته‌های افشان و محو در دل خود خوشه‌های ستاره‌ای کروی غول‌پیکری را جای داده‌اند، با ستارگانی که بر پایه‌ی بررسی‌ها، در سه دوره‌ی گوناگون از زندگی کهکشان ساخته شده‌اند.
این سرنخ و داده‌های دیگر نشان می‌دهند که پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ در گذشته دو برخورد کهکشانی داشته، که دستکم در یکی از آنها، کهکشانی که به آن برخورد کرده احتما یک کهکشان مارپیچی بوده است.
کهکشان مارپیچی‌ای که سمت چپ تصویر دیده می‌شود فاصله‌اش از ما به همان اندازه‌ی پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ است و می‌توانسته در گذشته برخوردهایی با این کهکشان انجام داده باشد.
پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ حدود ۲۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با فاصله‌ی ۲۷۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی قنطورس دیده می‌شود.
#برخورد_کهکشانی #کهکشان_بیضیگون #apod
***************
اینجا نوشته‌ی کامل‌تری را درباره‌ی این کهکشان بخوانید:
🔷 کهکشانی با پوسته‌های نابرابر (https://goo.gl/rr2zV6)
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181029.html«»
---------------------------------------------------
یک ستاره در هفت آسمان
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------
کهکشان‌ها چگونه بزرگ می‌شوند؟
برای کمک در یافتن پاسخ این پرسش، اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی هابل به بررسی کهکشان شگفت‌انگیز بیضیگون پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ پرداختند.
چندین لایه از پوسته‌های ستاره‌ای این کهکشان را در میان گرفته که چگونگی پیدایش آنها می‌تواند سرنخ‌هایی درباره‌ی زندگی و فرگشت آن به ما بدهد.
این پوسته‌های افشان و محو در دل خود خوشه‌های ستاره‌ای کروی غول‌پیکری را جای داده‌اند، با ستارگانی که بر پایه‌ی بررسی‌ها، در سه دوره‌ی گوناگون از زندگی کهکشان ساخته شده‌اند.
این سرنخ و داده‌های دیگر نشان می‌دهند که پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ در گذشته دو برخورد کهکشانی داشته، که دستکم در یکی از آنها، کهکشانی که به آن برخورد کرده احتما یک کهکشان مارپیچی بوده است.
کهکشان مارپیچی‌ای که سمت چپ تصویر دیده می‌شود فاصله‌اش از ما به همان اندازه‌ی پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ است و می‌توانسته در گذشته برخوردهایی با این کهکشان انجام داده باشد.
پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ حدود ۲۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با فاصله‌ی ۲۷۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی قنطورس دیده می‌شود.
#برخورد_کهکشانی #کهکشان_بیضیگون #apod
***************
اینجا نوشته‌ی کامل‌تری را درباره‌ی این کهکشان بخوانید:
🔷 کهکشانی با پوسته‌های نابرابر (https://goo.gl/rr2zV6)
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181029.html«»
---------------------------------------------------
یک ستاره در هفت آسمان
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کوتوله جوان و پرانرژی»
-------------------------
در این تصویر فریبنده‌‌ی تلسکوپ فضایی هابل یک کهکشان کوتوله‌ی تنها در فاصله‌ی ۱۰۰ میلیون سال نوری زمین را می‌بینیم. این یک کهکشان از رده‌ی کهکشان‌های "کوتوله‌ی فشرده‌ی آبی" به نام اِسو ۳۳۸-۴ در صورت فلکی تاج جنوبی است.
کوتوله‌های فشرده‌ی آبی یا BCDها به دلیلِ داشتن مناطق ستاره‌زایی به شدت آبی‌فام در هسته‌هایشان چنین نامی گرفته‌اند. هسته‌ی اسو ۳۳۸-۴ هم چنین ویژگی‌ای دارد و انباشته از ستارگان درخشان جوانیست که حریصانه هیدروژن می‌سوزاند. این ستارگان با وجود داشتن سوخت فراوان هیدروژن، عمری کوتاه دارند زیرا این همه هیدروژن را تنها در چند میلیون سال، که چشم بر هم زدنی در استاندارد کیهانیست، می‌سوزانند و به پایان زندگی می‌رسند.
ستارگان آبی جوانی که در مرکز این تصویر، غرق در ابرهای گاز و غبار دیده می‌شوند دستاورد برخوردی تازه میان اسو ۳۳۸-۴ و یک کهکشان سرگردان است. این رویارویی کهکشانی ابرهای گاز و غبار پیرامون اسو ۳۳۸-۴ را آشفته کرده و همین به آغاز ستاره‌فشانی‌های آتشین در آن انجامیده.
یک نمونه‌ی دیگر از این کهکشان‌ها را اینجا دیده بودید: 🔹کهکشان کوتوله با ظاهر جوان
#کهکشان_کوتوله #برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ESO338-4.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------
در این تصویر فریبنده‌‌ی تلسکوپ فضایی هابل یک کهکشان کوتوله‌ی تنها در فاصله‌ی ۱۰۰ میلیون سال نوری زمین را می‌بینیم. این یک کهکشان از رده‌ی کهکشان‌های "کوتوله‌ی فشرده‌ی آبی" به نام اِسو ۳۳۸-۴ در صورت فلکی تاج جنوبی است.
کوتوله‌های فشرده‌ی آبی یا BCDها به دلیلِ داشتن مناطق ستاره‌زایی به شدت آبی‌فام در هسته‌هایشان چنین نامی گرفته‌اند. هسته‌ی اسو ۳۳۸-۴ هم چنین ویژگی‌ای دارد و انباشته از ستارگان درخشان جوانیست که حریصانه هیدروژن می‌سوزاند. این ستارگان با وجود داشتن سوخت فراوان هیدروژن، عمری کوتاه دارند زیرا این همه هیدروژن را تنها در چند میلیون سال، که چشم بر هم زدنی در استاندارد کیهانیست، می‌سوزانند و به پایان زندگی می‌رسند.
ستارگان آبی جوانی که در مرکز این تصویر، غرق در ابرهای گاز و غبار دیده می‌شوند دستاورد برخوردی تازه میان اسو ۳۳۸-۴ و یک کهکشان سرگردان است. این رویارویی کهکشانی ابرهای گاز و غبار پیرامون اسو ۳۳۸-۴ را آشفته کرده و همین به آغاز ستاره‌فشانی‌های آتشین در آن انجامیده.
یک نمونه‌ی دیگر از این کهکشان‌ها را اینجا دیده بودید: 🔹کهکشان کوتوله با ظاهر جوان
#کهکشان_کوتوله #برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ESO338-4.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همسایگانش را می‌بلعد»
------------------------------------------------------
* بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان سه همسایه‌ی کوچکترش راا می‌بلعد. [این تصویر یک برداشت هنری از آنست]
درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان دستکم سه کهکشان کوچکتر را می‌بلعد و تاکنون حدود نیمی از جرمشان را از آنها جدا کرده. نور این کهکشان که به نام W2246-0526 ناخته می‌شود ۱۲.۴ میلیارد سال در راه بوده تا به زمین برسد، بنابراین ما داریم آن را در زمانی که جهان هسستی یک دهم سن امروزش را داشته می‌بینیم. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.
در داده‌های تازه‌ی آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) چریان‌های آشکاری از مواد دیده می‌شود که از سه کهکشان کوچکتر جدا شده و به درون این کهکشان بزرگ‌تر سرازیر شده‌اند. این کهکشان در سال ۲۰۱۵ به کمک کاوشگر پیمایشی فروسرخ میدان گسترده‌ی ناسا (وایز) یافته شده بود [خبرش را اینجا خوانده بودید]. این کهکشان نه بزرگ‌ترین کهکشانِ شناخته شده است و نه پرجرم‌ترین آنها، ولی درخششی بی‌همتا دارد و پرتوی فروسرخی هم‌ارز پرتوی ۳۵۰ تریلیون خورشید می‌گسیلد.
مواد درون رشته‌های (همان جریان‌های) میان این کهکشان‌ها تقریبا به اندازه‌ی جرم خود آنهاست. واگشود (وضوح) و حسمندی شگفت‌انگیز آلما به پژوهشگران امکان داد این رشته‌های کم‌نور و دوردست فراکهکشانی را ببینند.
تانیو دیاز-سانتوس از دانشگاه دیه‌گو پورتالس در سانتیاگوی شیلی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما از روی داده‌های پیشین به وجود سه کهکشان همدم پی برده بودیم، ولی نشانه‌ای از برهمکنش آنها با جرم مرکزی نیافتیم. ما در جستجوی یک رفتار کهکشان‌خواری نبودیم و انتظارش را هم نداشتیم، ولی دید ژرف آلما این فرآیندها را بسیار آشکارا نمایان کرد.»
همنوع‌خواری کهکشانی پدیده‌ی کمیابی نیست، ولی این دورترین کهکشانیست که با چنین رفتاری دیده می‌شود و این پژوهشگران می‌گویند تاکنون تصویری از یک کهکشان که دارد همزمان چند کهکشان دیگر را می‌بلعد در روزگاری تا این اندازه آغازین ندیده‌اند.
به گفته‌ی آنها، مقدار گازی که دارد به کام دبلیو۲۲۴۶-۰۵۲۶ فروکشیده می‌شود به اندازه‌ایست که می‌تواند تا صدها میلیون سال سیاهچاله‌ی مرکز این کهکشان را تغذیه کند و فرآیندهای ستاره‌زایی را در آن فعال نگه دارد.
درخشش بی‌اندازه‌ی این کهکشان از ستارگانش نیست، بلکه از یک قرص گازی کوچک ولی به گونه‌ی گفت‌انگیزی پرانرژی است که دارد مارپیچ‌وار به سوی ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان کشیده می‌شود و در این فرآیند بی‌اندازه داغ شده. نوری که از این قرص برافزایشی بسیار داغ و فروزان گسیلیده می‌شود توسط غبارهای پیرامون درآشامیده (جذب) می‌شود و سپس به شکل پرتوی فروسرخ بازگسیلیده می‌شود.
این کهکشان به دلیل همین تابش فروسرخ خیره‌کننده، در رده‌ای از اختروش‌های کمیاب به نام "کهکشان‌های داغ پنهان در غبار" یا "هات داگ"ها جای می‌گیرد. از هر ۳۰۰۰ اختروشی که تلسکوپ وایز رصد کرده تقریبا تنها یکی از این گونه است.
به احتمال بسیار، بیشتر گاز و غباری که دارد از سه کهکشان همدم فروکشیده می‌شود به ستارگان تازه در کهکشان بزرگ‌تر تبدیل شده و ابرسیاهچاله‌ی مرکز آن را تغذیه می‌کند. ولی شکم‌پرسستی این کهکشان می‌تواند به خودویرانی آن بیانجامد. پژوهش‌های گذشته نشان داده بود که انرژی یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN)، مانند همین کهکشان، سرانجام اگر نه همه، ولی بیشتر موادی که سوخت ستاره‌زایی آن هستند را به بیرون پرتاب خواهد کرد.
در یکی از پژوهش‌های گذشته که توسط چائو-وی سای، یکی از نویسندگان همین پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس انجام شده بود، جرم سیاهچاله‌ی مرکز W2246-0526 حدود ۴ میلیارد برابر خورشید برآورد شده بود. جرم ابرسیاهچاله‌ی یک AGN تاثیری سرراست بر درخشش آن دارد، ولی درخشش AGN حدود ۳ برابر درخششی است که باید باشد. یافتن پاسخ این پادگویی (تناقض) ظاهری نیاز به رصدهای بیشتر دارد. #برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/W2246-0526.html«»
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------------
* بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان سه همسایه‌ی کوچکترش راا می‌بلعد. [این تصویر یک برداشت هنری از آنست]
درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان دستکم سه کهکشان کوچکتر را می‌بلعد و تاکنون حدود نیمی از جرمشان را از آنها جدا کرده. نور این کهکشان که به نام W2246-0526 ناخته می‌شود ۱۲.۴ میلیارد سال در راه بوده تا به زمین برسد، بنابراین ما داریم آن را در زمانی که جهان هسستی یک دهم سن امروزش را داشته می‌بینیم. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.
در داده‌های تازه‌ی آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) چریان‌های آشکاری از مواد دیده می‌شود که از سه کهکشان کوچکتر جدا شده و به درون این کهکشان بزرگ‌تر سرازیر شده‌اند. این کهکشان در سال ۲۰۱۵ به کمک کاوشگر پیمایشی فروسرخ میدان گسترده‌ی ناسا (وایز) یافته شده بود [خبرش را اینجا خوانده بودید]. این کهکشان نه بزرگ‌ترین کهکشانِ شناخته شده است و نه پرجرم‌ترین آنها، ولی درخششی بی‌همتا دارد و پرتوی فروسرخی هم‌ارز پرتوی ۳۵۰ تریلیون خورشید می‌گسیلد.
مواد درون رشته‌های (همان جریان‌های) میان این کهکشان‌ها تقریبا به اندازه‌ی جرم خود آنهاست. واگشود (وضوح) و حسمندی شگفت‌انگیز آلما به پژوهشگران امکان داد این رشته‌های کم‌نور و دوردست فراکهکشانی را ببینند.
تانیو دیاز-سانتوس از دانشگاه دیه‌گو پورتالس در سانتیاگوی شیلی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما از روی داده‌های پیشین به وجود سه کهکشان همدم پی برده بودیم، ولی نشانه‌ای از برهمکنش آنها با جرم مرکزی نیافتیم. ما در جستجوی یک رفتار کهکشان‌خواری نبودیم و انتظارش را هم نداشتیم، ولی دید ژرف آلما این فرآیندها را بسیار آشکارا نمایان کرد.»
همنوع‌خواری کهکشانی پدیده‌ی کمیابی نیست، ولی این دورترین کهکشانیست که با چنین رفتاری دیده می‌شود و این پژوهشگران می‌گویند تاکنون تصویری از یک کهکشان که دارد همزمان چند کهکشان دیگر را می‌بلعد در روزگاری تا این اندازه آغازین ندیده‌اند.
به گفته‌ی آنها، مقدار گازی که دارد به کام دبلیو۲۲۴۶-۰۵۲۶ فروکشیده می‌شود به اندازه‌ایست که می‌تواند تا صدها میلیون سال سیاهچاله‌ی مرکز این کهکشان را تغذیه کند و فرآیندهای ستاره‌زایی را در آن فعال نگه دارد.
درخشش بی‌اندازه‌ی این کهکشان از ستارگانش نیست، بلکه از یک قرص گازی کوچک ولی به گونه‌ی گفت‌انگیزی پرانرژی است که دارد مارپیچ‌وار به سوی ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان کشیده می‌شود و در این فرآیند بی‌اندازه داغ شده. نوری که از این قرص برافزایشی بسیار داغ و فروزان گسیلیده می‌شود توسط غبارهای پیرامون درآشامیده (جذب) می‌شود و سپس به شکل پرتوی فروسرخ بازگسیلیده می‌شود.
این کهکشان به دلیل همین تابش فروسرخ خیره‌کننده، در رده‌ای از اختروش‌های کمیاب به نام "کهکشان‌های داغ پنهان در غبار" یا "هات داگ"ها جای می‌گیرد. از هر ۳۰۰۰ اختروشی که تلسکوپ وایز رصد کرده تقریبا تنها یکی از این گونه است.
به احتمال بسیار، بیشتر گاز و غباری که دارد از سه کهکشان همدم فروکشیده می‌شود به ستارگان تازه در کهکشان بزرگ‌تر تبدیل شده و ابرسیاهچاله‌ی مرکز آن را تغذیه می‌کند. ولی شکم‌پرسستی این کهکشان می‌تواند به خودویرانی آن بیانجامد. پژوهش‌های گذشته نشان داده بود که انرژی یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN)، مانند همین کهکشان، سرانجام اگر نه همه، ولی بیشتر موادی که سوخت ستاره‌زایی آن هستند را به بیرون پرتاب خواهد کرد.
در یکی از پژوهش‌های گذشته که توسط چائو-وی سای، یکی از نویسندگان همین پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس انجام شده بود، جرم سیاهچاله‌ی مرکز W2246-0526 حدود ۴ میلیارد برابر خورشید برآورد شده بود. جرم ابرسیاهچاله‌ی یک AGN تاثیری سرراست بر درخشش آن دارد، ولی درخشش AGN حدود ۳ برابر درخششی است که باید باشد. یافتن پاسخ این پادگویی (تناقض) ظاهری نیاز به رصدهای بیشتر دارد. #برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/W2246-0526.html«»
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشان بچه قورباغه»
----------------------
چرا این کهکشان چنین دُم بلندی دارد؟
در این نمای خیره‌کننده که با پردازش داده‌های موجود در بایگانی میراث هابل به دست آمده، کهکشان مارپیچیِ آشفته‌ی "آرپ ۱۸۸" یا "کهکشان بچه قورباغه" را بر پس‌زمینه‌ای زیبا از کهکشان‌های دوردست می‌بینیم.
این بچه قورباغه‌ی کیهانی با ۴۲۰ میلیون سال نوری فاصله از زمین، در راستای صورت فلکی شمالی #اژدها (تنین) دیده می‌شود. بلندی دُم چشم‌نواز آن در حدود ۲۸۰ هزار سال نوری است و خوشه‌هایی از ستارگان سنگین آبی و درخشان هم در جای جایش به چشم می‌خورد.
یک روایت برای چگونگی پیدایش این دم اینست که در گذشته یک کهکشان فشرده‌تر از جلوی آرپ ۱۸۸ گذشته بوده -از راست به چپ در این تصویر- و در اثر برهمکنش گرانشی هر دو، به پشت بچه قورباغه پرتاب شده.
در این رویاروییِ نزدیک، نیروهای کشندی باعث شده‌اند ستارگان و گاز و غبار کهکشان مارپیچی از آن بیرون کشیده شده و چنین دم زیبایی را پدید بیاورند. [تصویر متحرک روبرو را ببینید]
برآورد می‌شود خود کهکشان دوم اکنون با فاصله‌ی حدود ۳۰۰ هزار سال نوری، پشت کهکشان بچه قورباغه جای گرفته باشد. آن را می‌توان از لا به لای بازوهای مارپیچیِ بالا سمت راستِ بچه قورباغه دید.
این بچه قورباغه، احتمالا مانند همنام زمینی‌اش با گذشت عمر دُمش را از دست خواهد داد و خوشه‌های ستاره‌ای درون دم هم تبدیل به کهکشان‌های ماهواره‌ای کوچکتر برای کهکشان مارپیچی بزرگ خواهند شد.
#apod #برخورد_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181211.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------
چرا این کهکشان چنین دُم بلندی دارد؟
در این نمای خیره‌کننده که با پردازش داده‌های موجود در بایگانی میراث هابل به دست آمده، کهکشان مارپیچیِ آشفته‌ی "آرپ ۱۸۸" یا "کهکشان بچه قورباغه" را بر پس‌زمینه‌ای زیبا از کهکشان‌های دوردست می‌بینیم.
این بچه قورباغه‌ی کیهانی با ۴۲۰ میلیون سال نوری فاصله از زمین، در راستای صورت فلکی شمالی #اژدها (تنین) دیده می‌شود. بلندی دُم چشم‌نواز آن در حدود ۲۸۰ هزار سال نوری است و خوشه‌هایی از ستارگان سنگین آبی و درخشان هم در جای جایش به چشم می‌خورد.
یک روایت برای چگونگی پیدایش این دم اینست که در گذشته یک کهکشان فشرده‌تر از جلوی آرپ ۱۸۸ گذشته بوده -از راست به چپ در این تصویر- و در اثر برهمکنش گرانشی هر دو، به پشت بچه قورباغه پرتاب شده.
در این رویاروییِ نزدیک، نیروهای کشندی باعث شده‌اند ستارگان و گاز و غبار کهکشان مارپیچی از آن بیرون کشیده شده و چنین دم زیبایی را پدید بیاورند. [تصویر متحرک روبرو را ببینید]
برآورد می‌شود خود کهکشان دوم اکنون با فاصله‌ی حدود ۳۰۰ هزار سال نوری، پشت کهکشان بچه قورباغه جای گرفته باشد. آن را می‌توان از لا به لای بازوهای مارپیچیِ بالا سمت راستِ بچه قورباغه دید.
این بچه قورباغه، احتمالا مانند همنام زمینی‌اش با گذشت عمر دُمش را از دست خواهد داد و خوشه‌های ستاره‌ای درون دم هم تبدیل به کهکشان‌های ماهواره‌ای کوچکتر برای کهکشان مارپیچی بزرگ خواهند شد.
#apod #برخورد_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ap181211.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشان ما پیش از آندرومدا، برخوردی هم با ابر ماژلانی بزرگ خواهد داشت»
--------------------------------------------------------------------
* پر پایه‌ی پژوهشی تازه، کهکشان راه شیری در آینده بیش از یک برخورد با همسایگانش خواهد داشت.
احتمالا می‌دانید که کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای زن درزنجیر (آندرومدا) تا حدود ۵ میلیارد سال دیگر نبردی را با کهکشان راه شیری آغاز کرده و آسمان هر زمینی‌ای که در آن هنگام زنده باشد را زنده و پرجوش و خروش خواهد کرد. ولی ۱.۵ میلیارد سال پیش از آغاز این نبرد حماسی، راه شیری یک رویارویی دیگر خواهد داشت- با یکی از همسایه‌های کوچکترش، ابر ماژلانی بزرگ (ال‌ام‌سی).
گروه پژوهشگران می‌گویند کهکشان راه شیری (ام‌دبلیو) با پهنای ۱۰۰ هزار سال نوری‌اش، ال‌ام‌سی با پهنای ۱۴۰۰۰ سال نوری را خواهد بلعید.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، ماریوس کاوتون از دانشگاه دورام انگلستان می‌گوید: «بلعیده شدن ابر ماژلانی بزرگ آشوبی در کهکشان راه شیری به پا کرده و با بیدار کردن ابرسیاهچاله‌ی مرکزی‌اش، آن را به یک "هسته‌ی کهکشانی فعال" (ای‌جی‌ان) یا اختروش تبدیل خواهد کرد.» ابَرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان ما که "کمان ای*" نام دارد، حدود ۴ میلیون بار پرجرم‌تر از خورشید ماست.
کاوتون می‌افزاید: «این پدیده فواره‌های نیرومندی از پرتوهای پرانرژی تولید خواهد کرد که از ابرسیاهچاله‌ی مرکزی به بیرون افشانده خواهند شد.»
ولی کاوتون می‌گوید نگران نباشید: این فواره‌ها اثری بر سامانه‌ی خورشیدی نخواهند داشت، و اگرچه برهم‌کنش‌های گرانشی در این رویداد می‌تواند ما را به فضای میان‌کهکشانی پرتاب کند، ولی شانس چنین چیزی بسیار ناچیز است. فضا به اندازه‌ای گسترده است و فاصله‌ی میان ستارگان به اندازه‌ای بزرگ است که حتی یک برخورد کهکشانی هم احتمالا نمی‌تواند سامانه‌ی خورشیدی ما را تکانی بدهد.
ال‌ام‌سی با فاصله‌ی ۱۶۳۰۰۰ سال نوری، ماهواره‌ی خانه‌ی مارپیچی ما است. در گذشته گمان نمی‌رفت که این کهکشان نامزد برخورد با راه شیری باشد، بلکه می‌پنداشتند ال‌ام‌سی تا میلیون‌ها سال به چرخش سریع خود به گرد راه شیری ادامه خواهد داد و سرانجام هم از دام آن گریخته و خوش و خرم به راه خود خواهد رفت.
ولی مشاهدات تازه نشان می‌دهند که ماده‌ی تاریک درون ال‌ام‌سی حدود دو برابر چیزیست که پنداشته می‌شد، و بنابراین جرم آن به اندازه‌ی چشمگیری بیشتر از برآوردهای کنونی است. چنین جرمی پیامدهای جدی برای آینده‌ی این کهکشان، و خود ما خواهد داشت.
در گزارش این پژوهشگران که روز ۴ ژانویه، در نگارش برخطِ ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده آمده: «با آن که ال‌ام‌سی اکنون دارد از ما دور می‌شود، ولی اصطکاک دینامیکی که بر چنین کهکشان پرجرمی وارد می‌شود به سرعت انرژی مداری آن را گرفته و تقریبا تا یک میلیارد سال دیگر برگشته و به سوی مرکز [ِ مدارش] بیاید، و تا یک و نیم میلیارد سال دیگر هم با راه شیری ادغام شود.»
کهکشان راه شیری در این رویارویی جرمش افزایش خواهد یافت. ابرسیاهچاله‌ی مرکزی، کمان ای*، هشت برابر، و "هاله"ی ستاره‌ای گرداگرد کهکشان هم ۵ برابرِ امروز پرجرم‌تر خواهد شد.
#برخورد_کهکشانی
🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹
🔴 توضیح تصویر:
تصویر تلسکوپ فضایی هابل از برخورد کهکشان مارپیچی ام۵۱ای یا گرداب (سمت چپ) و کهکشان ام۵۱بی. کهکشان ما و ابر ماژلانی بزرگ هم تا ۲.۵ میلیارد سال دیگر چنین چشم‌اندازی را خواهند آفرید.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/LMC-MW.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------------------------------------------------
* پر پایه‌ی پژوهشی تازه، کهکشان راه شیری در آینده بیش از یک برخورد با همسایگانش خواهد داشت.
احتمالا می‌دانید که کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای زن درزنجیر (آندرومدا) تا حدود ۵ میلیارد سال دیگر نبردی را با کهکشان راه شیری آغاز کرده و آسمان هر زمینی‌ای که در آن هنگام زنده باشد را زنده و پرجوش و خروش خواهد کرد. ولی ۱.۵ میلیارد سال پیش از آغاز این نبرد حماسی، راه شیری یک رویارویی دیگر خواهد داشت- با یکی از همسایه‌های کوچکترش، ابر ماژلانی بزرگ (ال‌ام‌سی).
گروه پژوهشگران می‌گویند کهکشان راه شیری (ام‌دبلیو) با پهنای ۱۰۰ هزار سال نوری‌اش، ال‌ام‌سی با پهنای ۱۴۰۰۰ سال نوری را خواهد بلعید.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، ماریوس کاوتون از دانشگاه دورام انگلستان می‌گوید: «بلعیده شدن ابر ماژلانی بزرگ آشوبی در کهکشان راه شیری به پا کرده و با بیدار کردن ابرسیاهچاله‌ی مرکزی‌اش، آن را به یک "هسته‌ی کهکشانی فعال" (ای‌جی‌ان) یا اختروش تبدیل خواهد کرد.» ابَرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان ما که "کمان ای*" نام دارد، حدود ۴ میلیون بار پرجرم‌تر از خورشید ماست.
کاوتون می‌افزاید: «این پدیده فواره‌های نیرومندی از پرتوهای پرانرژی تولید خواهد کرد که از ابرسیاهچاله‌ی مرکزی به بیرون افشانده خواهند شد.»
ولی کاوتون می‌گوید نگران نباشید: این فواره‌ها اثری بر سامانه‌ی خورشیدی نخواهند داشت، و اگرچه برهم‌کنش‌های گرانشی در این رویداد می‌تواند ما را به فضای میان‌کهکشانی پرتاب کند، ولی شانس چنین چیزی بسیار ناچیز است. فضا به اندازه‌ای گسترده است و فاصله‌ی میان ستارگان به اندازه‌ای بزرگ است که حتی یک برخورد کهکشانی هم احتمالا نمی‌تواند سامانه‌ی خورشیدی ما را تکانی بدهد.
ال‌ام‌سی با فاصله‌ی ۱۶۳۰۰۰ سال نوری، ماهواره‌ی خانه‌ی مارپیچی ما است. در گذشته گمان نمی‌رفت که این کهکشان نامزد برخورد با راه شیری باشد، بلکه می‌پنداشتند ال‌ام‌سی تا میلیون‌ها سال به چرخش سریع خود به گرد راه شیری ادامه خواهد داد و سرانجام هم از دام آن گریخته و خوش و خرم به راه خود خواهد رفت.
ولی مشاهدات تازه نشان می‌دهند که ماده‌ی تاریک درون ال‌ام‌سی حدود دو برابر چیزیست که پنداشته می‌شد، و بنابراین جرم آن به اندازه‌ی چشمگیری بیشتر از برآوردهای کنونی است. چنین جرمی پیامدهای جدی برای آینده‌ی این کهکشان، و خود ما خواهد داشت.
در گزارش این پژوهشگران که روز ۴ ژانویه، در نگارش برخطِ ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده آمده: «با آن که ال‌ام‌سی اکنون دارد از ما دور می‌شود، ولی اصطکاک دینامیکی که بر چنین کهکشان پرجرمی وارد می‌شود به سرعت انرژی مداری آن را گرفته و تقریبا تا یک میلیارد سال دیگر برگشته و به سوی مرکز [ِ مدارش] بیاید، و تا یک و نیم میلیارد سال دیگر هم با راه شیری ادغام شود.»
کهکشان راه شیری در این رویارویی جرمش افزایش خواهد یافت. ابرسیاهچاله‌ی مرکزی، کمان ای*، هشت برابر، و "هاله"ی ستاره‌ای گرداگرد کهکشان هم ۵ برابرِ امروز پرجرم‌تر خواهد شد.
#برخورد_کهکشانی
🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹
🔴 توضیح تصویر:
تصویر تلسکوپ فضایی هابل از برخورد کهکشان مارپیچی ام۵۱ای یا گرداب (سمت چپ) و کهکشان ام۵۱بی. کهکشان ما و ابر ماژلانی بزرگ هم تا ۲.۵ میلیارد سال دیگر چنین چشم‌اندازی را خواهند آفرید.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/LMC-MW.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشان‌های دوقلو»
--------------------
در این چشم‌انداز زیبا و باکیفیت کیهانی جفت کهکشان‌های مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۵۶۷ و ان‌جی‌سی ۴۵۶۸ را به همراه کهکشانِ بیضیگون و تنهای ان‌جی‌سی ۴۵۶۴ می‌بینیم. هر سه کهکشان عضو خوشه‌ی کهکشانی بزرگ دوشیزه‌اند.
آن جفت کهکشان چشم‌نواز با بازوهای مارپیچی و رگه‌های غبار و خوشه‌های ستاره‌ایشان، با هم به نام کهکشان‌های پروانه یا دوقلوهای سیامی شناخته می‌شوند.
این دو که بسیار به هم نزدیکند، به نظر نمی‌رسد در اثر کشندهای گرانشی چندان دگرگون شده باشند. ولی می‌دانیم که ابرهای مولکولی غول‌پیکرشان دارند با هم برخورد می‌کنند و به احتمال بسیار ستاره‌زایی‌های تازه به راه انداخته و خوشه‌های ستاره‌ای بزرگ پدید آورده‌اند.
این دوقلوها چیزی نزدیک به ۵۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند. جدایی میان هسته‌های درخشانشان هم به نظر می‌رسد حدود ۲۰ هزار سال نوری باشد.
گفتن ندارد که تک‌ستارگان پرنور با تیزی‌های پراش درون تصویر، همگی ستارگان کهکشان خودمانند و در پیش‌زمینه‌ی تصویر دیده می‌شوند.
#apod #برخورد_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/ap190201.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------
در این چشم‌انداز زیبا و باکیفیت کیهانی جفت کهکشان‌های مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۵۶۷ و ان‌جی‌سی ۴۵۶۸ را به همراه کهکشانِ بیضیگون و تنهای ان‌جی‌سی ۴۵۶۴ می‌بینیم. هر سه کهکشان عضو خوشه‌ی کهکشانی بزرگ دوشیزه‌اند.
آن جفت کهکشان چشم‌نواز با بازوهای مارپیچی و رگه‌های غبار و خوشه‌های ستاره‌ایشان، با هم به نام کهکشان‌های پروانه یا دوقلوهای سیامی شناخته می‌شوند.
این دو که بسیار به هم نزدیکند، به نظر نمی‌رسد در اثر کشندهای گرانشی چندان دگرگون شده باشند. ولی می‌دانیم که ابرهای مولکولی غول‌پیکرشان دارند با هم برخورد می‌کنند و به احتمال بسیار ستاره‌زایی‌های تازه به راه انداخته و خوشه‌های ستاره‌ای بزرگ پدید آورده‌اند.
این دوقلوها چیزی نزدیک به ۵۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند. جدایی میان هسته‌های درخشانشان هم به نظر می‌رسد حدود ۲۰ هزار سال نوری باشد.
گفتن ندارد که تک‌ستارگان پرنور با تیزی‌های پراش درون تصویر، همگی ستارگان کهکشان خودمانند و در پیش‌زمینه‌ی تصویر دیده می‌شوند.
#apod #برخورد_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/ap190201.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«نمایی ثابت از نبرد دو کهکشان»
-------------------------------
کهکشان ان‌جی‌سی ۶۰۵۲ که با فاصله‌ی حدود ۲۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی زانوزَده (هرکول) دیده می‌شود در حقیقت نه یک تک‌کهکشان، بلکه یک جفت کهکشان برخوردی است. این زوج نخستین بار در سال ۱۷۸۴ میلادی توسط ویلیام هرشل یافته شده و به عنوان یک کهکشان نامنظم رده‌بندی شدند، ولی اکنون می‌دانیم که ان‌جی‌سی ۶۰۵۲ در واقع از دو کهکشان برخوردی تشکیل شده و ما داریم نمایی ثابت از نبرد آنها را می‌بینیم. این عکس را تلسکوپ فضایی هابل با بهره از دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود گرفته.
در گذشته‌های دور، نیروی گرانش میان این دو کهکشان آنها را وارد وضعیت پرآشوبی که امروزه می‌بینیم کرد. پس از آغاز برخورد، ستارگان هر دو کهکشان در اثر فرآیندهای گرانشیِ تازه دچار تغییر مسیر شدند، ولی به ندرت برخوردی میانشان رخ می‌داد زیرا ستارگان نسبت به فاصله‌ی میان آنها بسیار کوچکند (بیشتر یک کهکشان را فضای خالی تشکیل می‌دهد). این دو کهکشان سرانجام به هم پیوسته و کهکشانی یگانه و پایدار را پدید خواهند آورد.
کهکشان خودمان، راه شیری، هم در آینده چنین برخوردی را با نزدیک‌ترین کهکشان بزرگ انجام خواهد داد- کهکشان زن در زنجیر یا آندرومدا. البته هنوز جای نگرانی نیست؛ این برخورد چیزی حدود ۴ میلیارد سال دیگر انجام خواهد شد.
#برخورد_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/03/NGC6052.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------
کهکشان ان‌جی‌سی ۶۰۵۲ که با فاصله‌ی حدود ۲۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی زانوزَده (هرکول) دیده می‌شود در حقیقت نه یک تک‌کهکشان، بلکه یک جفت کهکشان برخوردی است. این زوج نخستین بار در سال ۱۷۸۴ میلادی توسط ویلیام هرشل یافته شده و به عنوان یک کهکشان نامنظم رده‌بندی شدند، ولی اکنون می‌دانیم که ان‌جی‌سی ۶۰۵۲ در واقع از دو کهکشان برخوردی تشکیل شده و ما داریم نمایی ثابت از نبرد آنها را می‌بینیم. این عکس را تلسکوپ فضایی هابل با بهره از دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود گرفته.
در گذشته‌های دور، نیروی گرانش میان این دو کهکشان آنها را وارد وضعیت پرآشوبی که امروزه می‌بینیم کرد. پس از آغاز برخورد، ستارگان هر دو کهکشان در اثر فرآیندهای گرانشیِ تازه دچار تغییر مسیر شدند، ولی به ندرت برخوردی میانشان رخ می‌داد زیرا ستارگان نسبت به فاصله‌ی میان آنها بسیار کوچکند (بیشتر یک کهکشان را فضای خالی تشکیل می‌دهد). این دو کهکشان سرانجام به هم پیوسته و کهکشانی یگانه و پایدار را پدید خواهند آورد.
کهکشان خودمان، راه شیری، هم در آینده چنین برخوردی را با نزدیک‌ترین کهکشان بزرگ انجام خواهد داد- کهکشان زن در زنجیر یا آندرومدا. البته هنوز جای نگرانی نیست؛ این برخورد چیزی حدود ۴ میلیارد سال دیگر انجام خواهد شد.
#برخورد_کهکشانی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/03/NGC6052.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خطای دید در چشم‌اندازی کیهانی»
---------------------------------
برخی از خیره کننده‌ترین نماهایی که در کیهان می‌بینیم زیبایی خود را وامدار خطای دید ما یا به عبارتی ترفند چشم‌انداز خودشان هستند، مانند چیزی که در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل می‌بینیم.
کهکشان‌های بالا و پایین این تصویر به ترتیب پی‌سی‌جی ۳۷۶۳۹ و پی‌سی‌جی ۱۰۱۳۷۴ نام دارند. گرچه شاید به نظر برسد که این دو کهکشان با جریان آبی‌فامی که میانشان است به هم پیوند خورده و درگیر یک "طناب کشی" کیهانی شده‌اند، ولی واقعیت اینست که کهکشان بالایی تا اندازه‌ای به زمین نزدیک‌تر از پایینی است و هیچ پیوند فیزیکی با هم ندارند.
یک ترفند دیداری دیگر در این عکس اینست که اینجا اصولا نه دو کهکشان، بلکه دستکم چهار کهکشان وجود دارد. توده‌ی بالا، سمت چپ در واقع از دو کهکشان برخوردی تشکیل شده که در نخستین گام‌های پیوستن به یکدیگر هستند. مرکزهای درخشان آن دو را هنوز هم می‌شود به طور جدا از هم دید که در میان گردابی از گاز و غبار پرتو می‌افشانند.
در سمت راست این دو کهکشانِ برخوردی نیز یک کهکشان مارپیچی کوچک و به نسبت دست نخورده به نام اس‌دی‌اس‌اس‌سی‌جی‌بی ۱۹.۴ را می‌بینیم. این سه کهکشان با هم یک گروه کهکشانی به نام آرپ ۱۹۴ یا یو‌جی‌سی ۶۹۴۵ را در فاصله‌ی ۶۰۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی قیفاووس ساخته‌اند.
به باور دانشمندان، جریان آبی فام مرکز تصویر از برهم کنش‌های گرانشی آشفته‌ای سرچشمه گرفته که در بالای تصویر، میان همان دو کهکشان بالا، سمت چپ دارد رخ می‌دهد- بالاترین توده‌ی کهکشانی، گردابیست که از برخورد ساختارهایی پدید آمده که روزگاری بازوهای مارپیچی بوده‌اند. این جریان آبی‌فام حدود ۱۰۰ هزار سال نوری درازا دارد و از گاز، غبار، و چندین میلیون ستاره‌ی نوزاد تشکیل شده. این ستارگان که با هم خوشه‌های ستاره‌ای را ساخته اند و از گرد آمدن خوشه‌هایشان هم ابرخوشه‌های ستاره‌ای درست شده، همگی با هم سرچشمه‌ی تابش آبی‌فام خیره‌کننده‌ای هستند که در تصویر دیده می‌شود. بیشتر این ستارگان جوان، داغ و پرجرمند و همین سه ویژگی باعث شده این نور آبی را بگسیلند.
تا حدود یک میلیارد سال دیگر آن سه کهکشان بالایی با هم یکی شده و یک تک‌کهکشان غول‌پیکر را خواهند ساخت.
#برخورد_کهکشانی #apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/03/ap190325.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------
برخی از خیره کننده‌ترین نماهایی که در کیهان می‌بینیم زیبایی خود را وامدار خطای دید ما یا به عبارتی ترفند چشم‌انداز خودشان هستند، مانند چیزی که در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل می‌بینیم.
کهکشان‌های بالا و پایین این تصویر به ترتیب پی‌سی‌جی ۳۷۶۳۹ و پی‌سی‌جی ۱۰۱۳۷۴ نام دارند. گرچه شاید به نظر برسد که این دو کهکشان با جریان آبی‌فامی که میانشان است به هم پیوند خورده و درگیر یک "طناب کشی" کیهانی شده‌اند، ولی واقعیت اینست که کهکشان بالایی تا اندازه‌ای به زمین نزدیک‌تر از پایینی است و هیچ پیوند فیزیکی با هم ندارند.
یک ترفند دیداری دیگر در این عکس اینست که اینجا اصولا نه دو کهکشان، بلکه دستکم چهار کهکشان وجود دارد. توده‌ی بالا، سمت چپ در واقع از دو کهکشان برخوردی تشکیل شده که در نخستین گام‌های پیوستن به یکدیگر هستند. مرکزهای درخشان آن دو را هنوز هم می‌شود به طور جدا از هم دید که در میان گردابی از گاز و غبار پرتو می‌افشانند.
در سمت راست این دو کهکشانِ برخوردی نیز یک کهکشان مارپیچی کوچک و به نسبت دست نخورده به نام اس‌دی‌اس‌اس‌سی‌جی‌بی ۱۹.۴ را می‌بینیم. این سه کهکشان با هم یک گروه کهکشانی به نام آرپ ۱۹۴ یا یو‌جی‌سی ۶۹۴۵ را در فاصله‌ی ۶۰۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی قیفاووس ساخته‌اند.
به باور دانشمندان، جریان آبی فام مرکز تصویر از برهم کنش‌های گرانشی آشفته‌ای سرچشمه گرفته که در بالای تصویر، میان همان دو کهکشان بالا، سمت چپ دارد رخ می‌دهد- بالاترین توده‌ی کهکشانی، گردابیست که از برخورد ساختارهایی پدید آمده که روزگاری بازوهای مارپیچی بوده‌اند. این جریان آبی‌فام حدود ۱۰۰ هزار سال نوری درازا دارد و از گاز، غبار، و چندین میلیون ستاره‌ی نوزاد تشکیل شده. این ستارگان که با هم خوشه‌های ستاره‌ای را ساخته اند و از گرد آمدن خوشه‌هایشان هم ابرخوشه‌های ستاره‌ای درست شده، همگی با هم سرچشمه‌ی تابش آبی‌فام خیره‌کننده‌ای هستند که در تصویر دیده می‌شود. بیشتر این ستارگان جوان، داغ و پرجرمند و همین سه ویژگی باعث شده این نور آبی را بگسیلند.
تا حدود یک میلیارد سال دیگر آن سه کهکشان بالایی با هم یکی شده و یک تک‌کهکشان غول‌پیکر را خواهند ساخت.
#برخورد_کهکشانی #apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/03/ap190325.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
