«دستاورد بزرگ اخترشناسان در یافتن سیاهچاله‌ای کوچک بیرون از کهکشان راه شیری»
--------------------------------------------------
یافتن یک سیاهچاله کار ساده‌ای نیست و هرچه این هیولاها دورتر باشند، این کار دشوارتر هم می‌شود.
از آنجایی که سیاهچاله‌ها همه‌ی مزه‌های نور را درمی‌آشامند (جذب می‌کنند)، معمولا هیچ تلسکوپی نمی‌تواند آنها را به روش مستقیم ببیند. ولی هر سیاهچاله‌ای اثر انگشتی را از خود به جا می‌گذارد: برای نمونه، گرانش آن می‌توانند بر حرکت اجرام پیرامونش اثر بگذارد و تلسکوپ‌ها هم که خوب، می‌توانند آن اجرام را بررسی کنند. اکنون اخترشناسان با دنبال کردن یک چنین سرنخی توانسته‌اند یک سیاهچاله را درون خوشه‌ای بیرون از کهکشان راه شیری پیدا کنند. این نخستین بارست که سیاهچاله‌ای در ورای کهکشانمان با این ترفند یافته می‌شود.
اخترشناسان این کشف را با بهره از تلسکوپی بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در بیابان آتاکامای شمال شیلی انجام دادند. آنها چشمان وی‌ال‌تی را رو به ان‌جی‌سی ۱۸۵۰ گرفتند، یک خوشه[ی ستاره‌ای] در کهکشان همسایه‌مان، ابر ماژلانی بزرگ، حدود ۱۶۰ هزار سال نوری دورتر از زمین. در این خوشه، دانشمندان می‌توانند هزاران ستاره را یکجا ببینند.
سارا ساراچینو، اخترفیزیکدان دانشگاه جان مورز لیورپول در انگلستان می‌گوید: «همان گونه که شرلوک هولمز یک دارودسته‌ی جنایتکار را از روی گام‌های اشتباهشان ردیابی می‌کند، ما هم با یک ذره‌بین در دست به تک تک این ستارگان نگاه می‌کنیم، در تلاش برای یافتن نشانه‌هایی از حضورِ سیاهچاله‌ها بدون دیدنِ مستقیمِ آنها.»
این پژوهشگران جابجایی‌های این ستارگان را برای یافتن هر نشانه‌ای از یک سیاهچاله‌ی شبحگون رصد کردند. گواهِ انکارناپذیر از یک ستاره‌ی ساده به جرم پنج برابر خورشید به دست آمد. اخترشناسان لنگش‌های ظریفی را در حرکت این ستاره یافتند: نشانه‌ی گویا از وجود یک سیاهچاله که ستاره دارد به گرد آن می‌چرخد.
مجرم؟ یک سیاهچاله با جرمی حدود ۱۱ برابر خورشید (یک سیاهچاله‌ی ستاره‌ای یا ستاره‌وار). خانه‌اش، یک خوشه‌ی ستاره‌ای به نام ان‌جی‌سی ۱۸۵۰ با سنی نزدیک به تنها ۱۰۰ میلیون سال، عملا یک نوزاد در سنجه‌ی کیهانی. به گفته‌ی خترشناسان، تاکنون هیچ سیاهچاله‌ای در خوشه‌ای به این جوانی یافته نشده بود.
استفان دریزلر از دانشگاه گوتینگن آلمان می‌گوید: «بیشترِ نزدیک به همه‌ی سیاهچاله‌های ستاره‌ای را تنها می‌توان به روش‌های دینامیکی آشکار کرد. هنگامی که آنها با یک ستاره یک سامانه می‌سازند، به گونه‌ای ظریف ولی آشکارپذیر بر حرکت این ستاره اثر می‌گذارند و ما از همین راه می‌توانیم آنها را با دستگاه‌های پیچیده بیابیم.»
یافته‌های این پژوهشگران در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر خواهد شد. اکنون دانشمندان فکر می‌کنند همین ترفند می‌تواند در پیدا کردن سیاهچاله‌های دیگر در دیگر گوشه‌های تاریک کیهان به آنها کمک کند و ما را در شناختِ چگونگیِ بزرگ شدن و دگرگونی این اجرام شگفت‌انگیز یاری رساند.
ساراچینو می‌گوید: «نتیجه‌ی نشان داده شده در اینجا نشان‌دهنده‌ی یکی از بزهکارانِ تحت پیگرد است.»«ولی هنگامی که یکی را پیدا کردید، در راهِ درست برای پیدا کردنِ بسیاری دیگر، در خوشه‌های گوناگون خواهید بود.»
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/black-hole.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------------------------------
یافتن یک سیاهچاله کار ساده‌ای نیست و هرچه این هیولاها دورتر باشند، این کار دشوارتر هم می‌شود.
از آنجایی که سیاهچاله‌ها همه‌ی مزه‌های نور را درمی‌آشامند (جذب می‌کنند)، معمولا هیچ تلسکوپی نمی‌تواند آنها را به روش مستقیم ببیند. ولی هر سیاهچاله‌ای اثر انگشتی را از خود به جا می‌گذارد: برای نمونه، گرانش آن می‌توانند بر حرکت اجرام پیرامونش اثر بگذارد و تلسکوپ‌ها هم که خوب، می‌توانند آن اجرام را بررسی کنند. اکنون اخترشناسان با دنبال کردن یک چنین سرنخی توانسته‌اند یک سیاهچاله را درون خوشه‌ای بیرون از کهکشان راه شیری پیدا کنند. این نخستین بارست که سیاهچاله‌ای در ورای کهکشانمان با این ترفند یافته می‌شود.
اخترشناسان این کشف را با بهره از تلسکوپی بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در بیابان آتاکامای شمال شیلی انجام دادند. آنها چشمان وی‌ال‌تی را رو به ان‌جی‌سی ۱۸۵۰ گرفتند، یک خوشه[ی ستاره‌ای] در کهکشان همسایه‌مان، ابر ماژلانی بزرگ، حدود ۱۶۰ هزار سال نوری دورتر از زمین. در این خوشه، دانشمندان می‌توانند هزاران ستاره را یکجا ببینند.
سارا ساراچینو، اخترفیزیکدان دانشگاه جان مورز لیورپول در انگلستان می‌گوید: «همان گونه که شرلوک هولمز یک دارودسته‌ی جنایتکار را از روی گام‌های اشتباهشان ردیابی می‌کند، ما هم با یک ذره‌بین در دست به تک تک این ستارگان نگاه می‌کنیم، در تلاش برای یافتن نشانه‌هایی از حضورِ سیاهچاله‌ها بدون دیدنِ مستقیمِ آنها.»
این پژوهشگران جابجایی‌های این ستارگان را برای یافتن هر نشانه‌ای از یک سیاهچاله‌ی شبحگون رصد کردند. گواهِ انکارناپذیر از یک ستاره‌ی ساده به جرم پنج برابر خورشید به دست آمد. اخترشناسان لنگش‌های ظریفی را در حرکت این ستاره یافتند: نشانه‌ی گویا از وجود یک سیاهچاله که ستاره دارد به گرد آن می‌چرخد.
مجرم؟ یک سیاهچاله با جرمی حدود ۱۱ برابر خورشید (یک سیاهچاله‌ی ستاره‌ای یا ستاره‌وار). خانه‌اش، یک خوشه‌ی ستاره‌ای به نام ان‌جی‌سی ۱۸۵۰ با سنی نزدیک به تنها ۱۰۰ میلیون سال، عملا یک نوزاد در سنجه‌ی کیهانی. به گفته‌ی خترشناسان، تاکنون هیچ سیاهچاله‌ای در خوشه‌ای به این جوانی یافته نشده بود.
استفان دریزلر از دانشگاه گوتینگن آلمان می‌گوید: «بیشترِ نزدیک به همه‌ی سیاهچاله‌های ستاره‌ای را تنها می‌توان به روش‌های دینامیکی آشکار کرد. هنگامی که آنها با یک ستاره یک سامانه می‌سازند، به گونه‌ای ظریف ولی آشکارپذیر بر حرکت این ستاره اثر می‌گذارند و ما از همین راه می‌توانیم آنها را با دستگاه‌های پیچیده بیابیم.»
یافته‌های این پژوهشگران در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر خواهد شد. اکنون دانشمندان فکر می‌کنند همین ترفند می‌تواند در پیدا کردن سیاهچاله‌های دیگر در دیگر گوشه‌های تاریک کیهان به آنها کمک کند و ما را در شناختِ چگونگیِ بزرگ شدن و دگرگونی این اجرام شگفت‌انگیز یاری رساند.
ساراچینو می‌گوید: «نتیجه‌ی نشان داده شده در اینجا نشان‌دهنده‌ی یکی از بزهکارانِ تحت پیگرد است.»«ولی هنگامی که یکی را پیدا کردید، در راهِ درست برای پیدا کردنِ بسیاری دیگر، در خوشه‌های گوناگون خواهید بود.»
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/black-hole.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
خوشه‌ی ستاره‌ای ان‌جی‌سی ۱۸۵۰ از چشم تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) و تلسکوپ فضایی هابل
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«پرورشگاهی پنهان پشت غبار»
-----------------------------------
سحابی بازتابی ان‌جی‌سی ۳۳۳۳ در نورِ دیدنی (مریی) به رنگ آبی دیده می‌شود، رنگی که ویژه‌ی نورِ بازتابیده‌ی ستارگان از روی غبارهای میان‌ستاره‌ایست.
این سحابی ۱۰۰۰ سال نوری دورتر از زمین، در لبه‌ی یک ابر مولکولی بزرگ و ستاره‌ساز جای گرفته و در راستای صورت فلکی قهرمانانه‌ی برساووش دیده می‌شود.
این نمای نزدیکِ تلسکوپی پهنه‌ای نزدیک به ده قرص کامل ماه را در آسمانِ زمین می‌پوشاند که بر پایه‌ی فاصله‌ی برآورد شده‌ی ان‌جی‌سی ۳۳۳۳، هم‌ارزِ کمی بیش از ۱۵ سال نوریست.
در این چارچوب جزییاتی از این منطقه‌ی پرغبار را می‌بینیم و همچنین نشانه‌های گویایی از اجرام هربیگ-هارو که با رنگ سرخشان، یک پادسانی (تضاد) با رنگ آبی سحابی پدید آورده. اجرام هربیگ-هارو فواره‌ها و گازهای برانگیخته‌ای هستند که از یک ستاره‌ی تازه به دنیا آمده سرچشمه می‌گیرند.
در حقیقت ان‌جی‌سی ۳۳۳۳ دربردارنده‌ی سدها ستاره با سن کمتر از یک میلیون ساله است که بیشترشان پشت غبارهای فراگیرِ منطقه، از چشم تلسکوپ‌های نوری پنهانند.
این محیط پرآشوب می‌توانند همانند محیطی باشد که خورشید خودمان در زمانی بیش از ۴.۵ میلیارد سال پیش در آن به دنیا آمد.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211111.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------
سحابی بازتابی ان‌جی‌سی ۳۳۳۳ در نورِ دیدنی (مریی) به رنگ آبی دیده می‌شود، رنگی که ویژه‌ی نورِ بازتابیده‌ی ستارگان از روی غبارهای میان‌ستاره‌ایست.
این سحابی ۱۰۰۰ سال نوری دورتر از زمین، در لبه‌ی یک ابر مولکولی بزرگ و ستاره‌ساز جای گرفته و در راستای صورت فلکی قهرمانانه‌ی برساووش دیده می‌شود.
این نمای نزدیکِ تلسکوپی پهنه‌ای نزدیک به ده قرص کامل ماه را در آسمانِ زمین می‌پوشاند که بر پایه‌ی فاصله‌ی برآورد شده‌ی ان‌جی‌سی ۳۳۳۳، هم‌ارزِ کمی بیش از ۱۵ سال نوریست.
در این چارچوب جزییاتی از این منطقه‌ی پرغبار را می‌بینیم و همچنین نشانه‌های گویایی از اجرام هربیگ-هارو که با رنگ سرخشان، یک پادسانی (تضاد) با رنگ آبی سحابی پدید آورده. اجرام هربیگ-هارو فواره‌ها و گازهای برانگیخته‌ای هستند که از یک ستاره‌ی تازه به دنیا آمده سرچشمه می‌گیرند.
در حقیقت ان‌جی‌سی ۳۳۳۳ دربردارنده‌ی سدها ستاره با سن کمتر از یک میلیون ساله است که بیشترشان پشت غبارهای فراگیرِ منطقه، از چشم تلسکوپ‌های نوری پنهانند.
این محیط پرآشوب می‌توانند همانند محیطی باشد که خورشید خودمان در زمانی بیش از ۴.۵ میلیارد سال پیش در آن به دنیا آمد.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211111.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دنباله‌دار "لئونارد" می‌آید»
-------------------------------
درخشان‌ترین دنباله‌دارِ سال دارد به سوی زمین می‌آید. در روز ۱۲ دسامبر ۲۰۲۱ برابر با ۲۱ آذر، دنباله‌دار لئونارد (سی/۲۰۲۱ ای۱) تنها ۳۵ میلیون کیلومتربا زمین فاصله خواهد داشت و باید بتوان آن را در آسمان بامدادی با چشم نامسلح دید. این تصویر پریشب از آن گرفته شده:
این عکس را عکاس نجومی اتریشی، میشاییل یاگر در روز ۱۱ نوامبر، با بهره از یک تلسکوپ ۱۱ اینچی گرفت. دنباله‌دار داشت مانند یک ستاره با بزرگای (قدرِ) ۹+ در صورت فلکی شمالی تازی‌ها می‌درخشید. نمای نزدیکِ آن (چارچوب پیوست) یک فواره‌ی گازی باریک را نمایان کرده که از جو این دنباله‌دار بیرون زده است. این "دُم یونی" دنباله‌دار است.
درخشش این دنباله‌دار در درازنای ماه آینده به شدت افزایش می‌یابد، چه بسا تا بیش از ۱۰۰ برابر. بیشترِ پیش‌بینی‌کنندگان همرایند که دنباله‌دار لئونارد به بزرگای ۴+ خواهد رسید، یک هدف خوب برای تلسکوپی‌های کوچک که در دومین هفته‌ی ماه دسامبر، در جاهایی با آسمان تاریک با چشم نامسلح هم دیده خواهد شد.
با نزدیک شدن لئونارد به خورشید در اوایل ماه ژانویه، پیش‌پراکنشِ نور خورشید (پراکنش رو به جلو) از روی جو غبارآلودش می‌تواند افزایش‌های بیشتری در درخشش آن پدید بیاورد و روشنایی‌اش را به بزرگای ۱+ برساند. همین پدیده برای دنباله‌دار مک‌نات هم در سال ۲۰۰۷ رخ داد و باعث شد در روشنیِ هنگام روز هم دیده شود.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/Leonard-1.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------
درخشان‌ترین دنباله‌دارِ سال دارد به سوی زمین می‌آید. در روز ۱۲ دسامبر ۲۰۲۱ برابر با ۲۱ آذر، دنباله‌دار لئونارد (سی/۲۰۲۱ ای۱) تنها ۳۵ میلیون کیلومتربا زمین فاصله خواهد داشت و باید بتوان آن را در آسمان بامدادی با چشم نامسلح دید. این تصویر پریشب از آن گرفته شده:
این عکس را عکاس نجومی اتریشی، میشاییل یاگر در روز ۱۱ نوامبر، با بهره از یک تلسکوپ ۱۱ اینچی گرفت. دنباله‌دار داشت مانند یک ستاره با بزرگای (قدرِ) ۹+ در صورت فلکی شمالی تازی‌ها می‌درخشید. نمای نزدیکِ آن (چارچوب پیوست) یک فواره‌ی گازی باریک را نمایان کرده که از جو این دنباله‌دار بیرون زده است. این "دُم یونی" دنباله‌دار است.
درخشش این دنباله‌دار در درازنای ماه آینده به شدت افزایش می‌یابد، چه بسا تا بیش از ۱۰۰ برابر. بیشترِ پیش‌بینی‌کنندگان همرایند که دنباله‌دار لئونارد به بزرگای ۴+ خواهد رسید، یک هدف خوب برای تلسکوپی‌های کوچک که در دومین هفته‌ی ماه دسامبر، در جاهایی با آسمان تاریک با چشم نامسلح هم دیده خواهد شد.
با نزدیک شدن لئونارد به خورشید در اوایل ماه ژانویه، پیش‌پراکنشِ نور خورشید (پراکنش رو به جلو) از روی جو غبارآلودش می‌تواند افزایش‌های بیشتری در درخشش آن پدید بیاورد و روشنایی‌اش را به بزرگای ۱+ برساند. همین پدیده برای دنباله‌دار مک‌نات هم در سال ۲۰۰۷ رخ داد و باعث شد در روشنیِ هنگام روز هم دیده شود.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/Leonard-1.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
تصویری که روز ۱۱ نوامبر از دنباله‌دار لئونارد (سی/۲۰۲۱ ای۱) گرفته شده.
نمای نزدیکِ آن (سیاه و سسفید) یک فواره‌ی گازی باریک را نمایان کرده که از جو این دنباله‌دار بیرون زده است. این "دُم یونی" دنباله‌دار است.
@onestar_in_sevenskies
نمای نزدیکِ آن (سیاه و سسفید) یک فواره‌ی گازی باریک را نمایان کرده که از جو این دنباله‌دار بیرون زده است. این "دُم یونی" دنباله‌دار است.
@onestar_in_sevenskies
منحنی آبی درخششِ پیش‌بینی شده‌ی دنباله‌دار لئونارد را دنبال می‌کند. +ها مشاهدات ازه را نشان می‌دهند
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«سومین کهکشان بزرگ در گروه محلی»
--------------------------------------------
صورت فلکی شمالی کوچک مثلث (سه‌سو)، جایگاه این کهکشان مارپیچی شکوهمند است که از روبرو دیده می‌شود: ام۳۳. این کهکشان به نام‌هایی مانند "چرخ دنده" یا "مثلثی" (سه‌سو) نیز شناخته می‌شود.
قطر ام۳۳ بیش از ۵۰ هزار سال نوری است و پس از آندرومدا یا زن در زنجیر (ام۳۱) و راه شیری خودمان، سومین کهکشان بزرگ در گروه محلی کهکشان‌هاست. گمان می‌رود این کهکشان که فاصله‌اش از راه شیری ۳ میلیون سال نوری است، خود یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ای کهکشان زن در زنجیر باشد و ستاره‌شناسان در ساختار مارپیچی شکوهمند هر دو کهکشان نماهای تماشایی از سامانه‌های ستاره‌ای را می‌بینند.
این تصویر پُروضوح به خوبی خوشه‌های ستاره‌ای آبی‌فام و مناطق صورتیِ ستاره‌زایی که در بازوان مارپیچی تاب خورده و گشوده‌ی ام۳۳ پراکنده شدهاند را از دید بینندگان زمینی نشان می‌دهد.
از میان این مناطقِ ستاره‌زایی، سحابی غارمانند ان‌جی‌سی ۶۰۴ درخشان‌ترین آنهاست که در جایگاه ساعت ۴ نسبت به مرکز کهکشان در تصویر دیده می‌شود (پایین، سمت سمت- بیش از ۲۰۰ ستاره‌ی سنگین و داغ و درخشانِ مرکزِ این سحابی، دیواره‌های گازی آن را برافروخته و روشن کرده‌اند، همچون فانوسی در دل یک غار - م).
در ام۳۳ هم مانند ام۳۱ ستارگان متغیری وجود دارد که فاصله‌شان به دقت اندازه گرفته شده. بنابراین این همسایه‌ی مارپیچی به دلیل وجود همین جمعیت ستارگان متغیرش به معیار و سنجه‌ای کیهانی برای ایجاد یکای (واحد) مسافت کیهان و در حقیقت یکی از پله‌های نردبان فاصله‌های کیهانی تبدیل شده است.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211112.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------------------------
صورت فلکی شمالی کوچک مثلث (سه‌سو)، جایگاه این کهکشان مارپیچی شکوهمند است که از روبرو دیده می‌شود: ام۳۳. این کهکشان به نام‌هایی مانند "چرخ دنده" یا "مثلثی" (سه‌سو) نیز شناخته می‌شود.
قطر ام۳۳ بیش از ۵۰ هزار سال نوری است و پس از آندرومدا یا زن در زنجیر (ام۳۱) و راه شیری خودمان، سومین کهکشان بزرگ در گروه محلی کهکشان‌هاست. گمان می‌رود این کهکشان که فاصله‌اش از راه شیری ۳ میلیون سال نوری است، خود یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ای کهکشان زن در زنجیر باشد و ستاره‌شناسان در ساختار مارپیچی شکوهمند هر دو کهکشان نماهای تماشایی از سامانه‌های ستاره‌ای را می‌بینند.
این تصویر پُروضوح به خوبی خوشه‌های ستاره‌ای آبی‌فام و مناطق صورتیِ ستاره‌زایی که در بازوان مارپیچی تاب خورده و گشوده‌ی ام۳۳ پراکنده شدهاند را از دید بینندگان زمینی نشان می‌دهد.
از میان این مناطقِ ستاره‌زایی، سحابی غارمانند ان‌جی‌سی ۶۰۴ درخشان‌ترین آنهاست که در جایگاه ساعت ۴ نسبت به مرکز کهکشان در تصویر دیده می‌شود (پایین، سمت سمت- بیش از ۲۰۰ ستاره‌ی سنگین و داغ و درخشانِ مرکزِ این سحابی، دیواره‌های گازی آن را برافروخته و روشن کرده‌اند، همچون فانوسی در دل یک غار - م).
در ام۳۳ هم مانند ام۳۱ ستارگان متغیری وجود دارد که فاصله‌شان به دقت اندازه گرفته شده. بنابراین این همسایه‌ی مارپیچی به دلیل وجود همین جمعیت ستارگان متغیرش به معیار و سنجه‌ای کیهانی برای ایجاد یکای (واحد) مسافت کیهان و در حقیقت یکی از پله‌های نردبان فاصله‌های کیهانی تبدیل شده است.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211112.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دنباله‌ار روزتا در خانه دوقلوها»
-------------------------------------
این نمای تلسکوپی روز ۷ نوامبر گرفته شده و دنباله‌دارِ دوره‌ایِ چوریموف-گراسیمنکو (۶۷پی) را نشان می‌دهد که در ادامه‌ی مدار ۶.۴ ساله‌اش بازگشته و دارد بر پس‌زمینه‌ای پرستاره در راستای صورت فلکی دوپیکر (جوزا) پیش می‌رود، با دُمی غباری که به بالا، سمت را ست چارچوب، رو به ستاره‌ی اپسیلون دوپیکر کشیده شده است.
بتای دوپیکر، درخشان‌ترین ستاره‌ی صورت فلکی دوپیکر که به نام سرپَسین خم شناخته می‌شود درست بیرون از لبه‌ی بالا، سمت چپِ این میدان دید جای دارد.
دنباله‌دار ۶۷پی در روز ۲ نوامبر به نقطه‌ی پیراهور یا حضیض مدارش در سال ۲۰۲۱ رسید، نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید.
در روز ۱۲ نوامبر هم به پیرازَم، نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به زمین رسید. در آن هنگام، فاصله‌ی این دنباله‌دار از زمین حدود ۰.۴۲ یکای اخترشناسی بود، هرچند کم‌نورتر از آن بود که با چشم دیده شود.
دنباله‌دارِ ۶۷پی که در واپسین دیدارش از بخشِ درونی سامانه‌ی خورشیدی توسط روبات‌های زمینی بررسی شد، دنباله‌دارِ بسیار شناخته شده‌ایست و هم‌اکنون آرامگاه دو تا از این روبات‌های تاریخ‌سازست: فضاپیمای روزتا و سطح‌نشینِ فیله.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211113.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------
این نمای تلسکوپی روز ۷ نوامبر گرفته شده و دنباله‌دارِ دوره‌ایِ چوریموف-گراسیمنکو (۶۷پی) را نشان می‌دهد که در ادامه‌ی مدار ۶.۴ ساله‌اش بازگشته و دارد بر پس‌زمینه‌ای پرستاره در راستای صورت فلکی دوپیکر (جوزا) پیش می‌رود، با دُمی غباری که به بالا، سمت را ست چارچوب، رو به ستاره‌ی اپسیلون دوپیکر کشیده شده است.
بتای دوپیکر، درخشان‌ترین ستاره‌ی صورت فلکی دوپیکر که به نام سرپَسین خم شناخته می‌شود درست بیرون از لبه‌ی بالا، سمت چپِ این میدان دید جای دارد.
دنباله‌دار ۶۷پی در روز ۲ نوامبر به نقطه‌ی پیراهور یا حضیض مدارش در سال ۲۰۲۱ رسید، نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید.
در روز ۱۲ نوامبر هم به پیرازَم، نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به زمین رسید. در آن هنگام، فاصله‌ی این دنباله‌دار از زمین حدود ۰.۴۲ یکای اخترشناسی بود، هرچند کم‌نورتر از آن بود که با چشم دیده شود.
دنباله‌دارِ ۶۷پی که در واپسین دیدارش از بخشِ درونی سامانه‌ی خورشیدی توسط روبات‌های زمینی بررسی شد، دنباله‌دارِ بسیار شناخته شده‌ایست و هم‌اکنون آرامگاه دو تا از این روبات‌های تاریخ‌سازست: فضاپیمای روزتا و سطح‌نشینِ فیله.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211113.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«گویا تکه‌ای از ماه دارد همراه با زمین به گرد خوشید می‌گردد!»
---------------------------------------------------------------------
کاموئوله‌وا (Kamo‘oalewa)، جرمی که همراه با زمین به گرد خورشید می گردد، به گونه‌ای نامنتظره سرخ‌رنگ است، ویژگی‌ای که پژوهشگران را به این گمان انداخته که از ماه آمده است.
گویا تکه‌ی کوچکی از ماه دارد کنار زمین و همراه با آن به گرد خورشید می‌گردد. این جرم که کاموئوله‌وا نامیده شده، دارای همنهشِ نامنتظره‌ایست که نشان می‌دهد احتمالا از ماه جدا شده و به مدار پرتاب شده بوده است.
ماهواره-وش‌ها یا ماه‌وش‌هایی مانند کاموئوله‌وا (که زمین پنج تایشان را دارد) همراه با یک سیاره در مدارهایی همسان با آن به گرد خورشید می‌گردند. بنجامین شارکی و ویشنو ردی از دانشگاه آریزونا گروهی را رهبری می‌کنند که به کمک "تلسکوپ بزرگ دوچشمی" (ال‌بی‌تی) و "تلسکوپ دیسکاوری لاول" (ای‌دی‌تی)، هر دو در آریزونا، به بررسی طیف نوری که از کاموئوله‌وا بازمی‌تابد پرداختند.
دیده‌های آنها نشان می‌داد که این جرم به گونه‌ی نامنتظره‌ای سرخ است. شارکی می‌گوید: «مانند چیزی که از دیدن یک سیارک "معمولی" انتظار داریم نیست.»«ما به حدود ۲۰۰۰ طیف از دیگر سیارک‌های نزدیک-زمین نگاه کردیم و هیچ کدام همخوانی با این یکی نداشت.»
آنها همچنین مشاهداشان را با جزییاتی از چند گونه‌ی دیگر از سیارک‌ها که می‌توانستند به گونه‌ی نامنتظره‌ای سرخ باشند نیز همسنجیدند (مقایسه کردند)، از جمله سیارک‌هایی با محتوای بالای فلز و سیارک‌هایی که با ذرات ریز غبار پوشیده شدهاند، ولی هیچ یک با این نمی‌خواند. تنها همخوانِ نزدیکی که پژوهشگران یافتند نمونه‌هایی از سنگ‌های ماه بود که فضانوردان آپولو به خود آورده بودند، نشانه‌ی این که کاموئوله‌وا احتمالا در یک برخورد، از ماه به بیرون پرتاب شده بوده.
ردی می‌گوید: «این به گونه‌ای تکه‌ی گمشده‌ی جورچین (پازل) است.»«ما شهاب‌سنگ‌هایی روی زمین داریم، گودال‌هایی در ماه داریم که برخی از این سنگ‌ها از آنها آمده‌اند، و این شاید تکه‌ای میان این دو باشد.»
تعیینِ این که چه مدتی‌ست دارد با زمین همراهی می‌کند پرسش دشوارتری‌ست. ردی می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم این از ماه بیرون زده. همنهش آن که به نظر می‌رسد همخوانی دارد، ولی پی بردن به این که چه زمانی از ماه جدا شده یا از کجای ماه جدا شده کار سختی‌ست.»«تنها راه برای انجام دادن این کار، آوردن یک نمونه [از آن] است.» سازمان فضایی چین هم‌اکنون دارد روی چنین مامورتی کار می‌کند به نام ژنگ‌هی که برای پرتاب در میانه‌های ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده.
یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی "کامیونیکیشنز ارث اند اینوایرنمنت" منتشر شده است.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/Kamooalewa.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------------------------------------
کاموئوله‌وا (Kamo‘oalewa)، جرمی که همراه با زمین به گرد خورشید می گردد، به گونه‌ای نامنتظره سرخ‌رنگ است، ویژگی‌ای که پژوهشگران را به این گمان انداخته که از ماه آمده است.
گویا تکه‌ی کوچکی از ماه دارد کنار زمین و همراه با آن به گرد خورشید می‌گردد. این جرم که کاموئوله‌وا نامیده شده، دارای همنهشِ نامنتظره‌ایست که نشان می‌دهد احتمالا از ماه جدا شده و به مدار پرتاب شده بوده است.
ماهواره-وش‌ها یا ماه‌وش‌هایی مانند کاموئوله‌وا (که زمین پنج تایشان را دارد) همراه با یک سیاره در مدارهایی همسان با آن به گرد خورشید می‌گردند. بنجامین شارکی و ویشنو ردی از دانشگاه آریزونا گروهی را رهبری می‌کنند که به کمک "تلسکوپ بزرگ دوچشمی" (ال‌بی‌تی) و "تلسکوپ دیسکاوری لاول" (ای‌دی‌تی)، هر دو در آریزونا، به بررسی طیف نوری که از کاموئوله‌وا بازمی‌تابد پرداختند.
دیده‌های آنها نشان می‌داد که این جرم به گونه‌ی نامنتظره‌ای سرخ است. شارکی می‌گوید: «مانند چیزی که از دیدن یک سیارک "معمولی" انتظار داریم نیست.»«ما به حدود ۲۰۰۰ طیف از دیگر سیارک‌های نزدیک-زمین نگاه کردیم و هیچ کدام همخوانی با این یکی نداشت.»
آنها همچنین مشاهداشان را با جزییاتی از چند گونه‌ی دیگر از سیارک‌ها که می‌توانستند به گونه‌ی نامنتظره‌ای سرخ باشند نیز همسنجیدند (مقایسه کردند)، از جمله سیارک‌هایی با محتوای بالای فلز و سیارک‌هایی که با ذرات ریز غبار پوشیده شدهاند، ولی هیچ یک با این نمی‌خواند. تنها همخوانِ نزدیکی که پژوهشگران یافتند نمونه‌هایی از سنگ‌های ماه بود که فضانوردان آپولو به خود آورده بودند، نشانه‌ی این که کاموئوله‌وا احتمالا در یک برخورد، از ماه به بیرون پرتاب شده بوده.
ردی می‌گوید: «این به گونه‌ای تکه‌ی گمشده‌ی جورچین (پازل) است.»«ما شهاب‌سنگ‌هایی روی زمین داریم، گودال‌هایی در ماه داریم که برخی از این سنگ‌ها از آنها آمده‌اند، و این شاید تکه‌ای میان این دو باشد.»
تعیینِ این که چه مدتی‌ست دارد با زمین همراهی می‌کند پرسش دشوارتری‌ست. ردی می‌گوید: «ما فکر می‌کنیم این از ماه بیرون زده. همنهش آن که به نظر می‌رسد همخوانی دارد، ولی پی بردن به این که چه زمانی از ماه جدا شده یا از کجای ماه جدا شده کار سختی‌ست.»«تنها راه برای انجام دادن این کار، آوردن یک نمونه [از آن] است.» سازمان فضایی چین هم‌اکنون دارد روی چنین مامورتی کار می‌کند به نام ژنگ‌هی که برای پرتاب در میانه‌های ۲۰۲۰ برنامه‌ریزی شده.
یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی "کامیونیکیشنز ارث اند اینوایرنمنت" منتشر شده است.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/Kamooalewa.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Forwarded from 👑یک ستاره در هفت آسمان👑 (یک ستاره در هفت آسمان)
«چگونه نورهای آسمان را از هم بازشناسیم؟»
—---------------------------------------
"این نور در آسمان از چیست؟" چند نگاه سریع کافیست تا پاسخ این پرسش که شاید یکی از شایع‌ترین پرسش‌های تاریخ بشر باشد داده شود.
برای نمونه:
آیا این نور جابجا می شود یا چشمک می‌زند؟ اگر آری، و اگر نزدیک یک شهر زندگی می‌کنید، پاسخ معمولا یک هواپیماست، زیرا شمار هواپیماها در آسمان نزدیک شهرها بسیار است و همچنین کمتر ماهواره یا ستاره‌ای آنقدر پرنور است که در آسمان‌های روشن از نورِ چراغ شهرها دیده شود.
اگر چشمک نمی‌زند یا جابجا نمی‌شود، و اگر دور از یک شهر زندگی‌می کنید، این نور به احتمال بسیار از سیاره‌ای مانند ناهید یا بهرام (مریخ) است؛ که البته ناهید تنها نزدیک افق و در زمان‌های نزدیک به غروب یا طلوع خورشید پدیدار می‌شود.
گاهی فاصله‌ی دور یک هواپیما از ما، و نزدیکی آن به افق باعث می‌شود جابجایی ظاهری‌اش کُند به نظر آید و در این صورت، گفتن این که نور از آنِ یک هواپیماست یا یک سیاره‌ی پرنور دشوار خواهد بود، ولی حتی پاسخ چنین موردی را هم می‌توان با چند دقیقه نگاه کردن به دست آورد، زیرا هواپیما هر چقدر هم دور باشد، باز هم تنها در چند دقیقه از چشم ما ناپدید خواهد شد.
هنوز هم تردید دارید؟ این نمودار را ببینید که گرچه کمی با شوخی همراه شده، ولی روش تقریبا درست ارزیابی و شناسایی نقطه‌های نورانی آسمان را بیان می‌کند.
#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
"این نور در آسمان از چیست؟" چند نگاه سریع کافیست تا پاسخ این پرسش که شاید یکی از شایع‌ترین پرسش‌های تاریخ بشر باشد داده شود.
برای نمونه:
آیا این نور جابجا می شود یا چشمک می‌زند؟ اگر آری، و اگر نزدیک یک شهر زندگی می‌کنید، پاسخ معمولا یک هواپیماست، زیرا شمار هواپیماها در آسمان نزدیک شهرها بسیار است و همچنین کمتر ماهواره یا ستاره‌ای آنقدر پرنور است که در آسمان‌های روشن از نورِ چراغ شهرها دیده شود.
اگر چشمک نمی‌زند یا جابجا نمی‌شود، و اگر دور از یک شهر زندگی‌می کنید، این نور به احتمال بسیار از سیاره‌ای مانند ناهید یا بهرام (مریخ) است؛ که البته ناهید تنها نزدیک افق و در زمان‌های نزدیک به غروب یا طلوع خورشید پدیدار می‌شود.
گاهی فاصله‌ی دور یک هواپیما از ما، و نزدیکی آن به افق باعث می‌شود جابجایی ظاهری‌اش کُند به نظر آید و در این صورت، گفتن این که نور از آنِ یک هواپیماست یا یک سیاره‌ی پرنور دشوار خواهد بود، ولی حتی پاسخ چنین موردی را هم می‌توان با چند دقیقه نگاه کردن به دست آورد، زیرا هواپیما هر چقدر هم دور باشد، باز هم تنها در چند دقیقه از چشم ما ناپدید خواهد شد.
هنوز هم تردید دارید؟ این نمودار را ببینید که گرچه کمی با شوخی همراه شده، ولی روش تقریبا درست ارزیابی و شناسایی نقطه‌های نورانی آسمان را بیان می‌کند.
#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
Forwarded from 👑یک ستاره در هفت آسمان👑 (یک ستاره در هفت آسمان)
«دیدار ماه و تصویرش روی آب»
------------------------------------
در روز دهم نوامبر میینگ لی عکاس سرگرم تماشای غروب هلال ماه در ساحل تایوان بود که یک ماهِ دوم از موج‌های دریا برخاست و به ماهی که داشت پایین می‌رفت رسید. لی که به شتاب دست به دوربین برد می‌گوید: «این یک سرابِ زیرین دوست‌داشتنی بود.»
وی می افزاید: «در روز ۱۰ نوامبر هوا خوب و آسمان پاکیزه بود.»«این به من امکان داد که ماه را در فرازای (ارتفاعِ) بسیار پایین ببینیم [هنگامی که داشت در موج‌های تنگه‌ی تایوان فرو می‌رفت].»
سراب زمانی آغاز شد که ماه از پشت یک لایه هوای گرم که درست روی سطح دریا شناور بود گذشت. این گونه ناهنجاری‌های دمایی پدیده‌هایی رایجند؛ هنگام روز، خورشید آب را گرم می‌کند و هنگام شب، آب بخشی از این گرما را به هوایی که درست بالایش است برمی‌گرداند. شکست نور در این لایه هوای گرم به پیدایشِ تصویرِ ماه می‌انجامد، تصویری که بالا می‌آید و به ماه واقعی که دارد پایین می‌رود می‌چسبد.
لی نگاه دقیق‌تری کرد و دهانه‌های ماه را هم در تصویرش دید که داشتند از موج‌های دریا بالا می آمدند.
«در این تصویر، دریای بحران‌ها و دریای باروری روی ماهِ بالایی (ماه واقعی) و تصویر وارونه‌اش دیده می‌شوند.»«دریاهای ماه با سراب به هم پیوند خورده‌اند.»
سراب‌های زیرین همیشه برای خورشید تصویربرداری شدهاند. ولی عکس گرفتن از این سراب‌ها برای ماه دشوارتر است زیرا در آن زمان نور کمتری برای کار کردن هست. لی می‌گوید: «من بسیار خوش‌شانس بودم که این یکی را گیر انداختم.»
یک ستاره در هفت آسمان:
🔴 ژول ورن این سراب را "سراب گلدان اتروسکی" خوانده، ولی به دلیل همانندی‌اش با آخرین حرف الفبای یونانی، به نام "سراب اُمگا" نیز نامید شده.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/OmegaMoon.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------
در روز دهم نوامبر میینگ لی عکاس سرگرم تماشای غروب هلال ماه در ساحل تایوان بود که یک ماهِ دوم از موج‌های دریا برخاست و به ماهی که داشت پایین می‌رفت رسید. لی که به شتاب دست به دوربین برد می‌گوید: «این یک سرابِ زیرین دوست‌داشتنی بود.»
وی می افزاید: «در روز ۱۰ نوامبر هوا خوب و آسمان پاکیزه بود.»«این به من امکان داد که ماه را در فرازای (ارتفاعِ) بسیار پایین ببینیم [هنگامی که داشت در موج‌های تنگه‌ی تایوان فرو می‌رفت].»
سراب زمانی آغاز شد که ماه از پشت یک لایه هوای گرم که درست روی سطح دریا شناور بود گذشت. این گونه ناهنجاری‌های دمایی پدیده‌هایی رایجند؛ هنگام روز، خورشید آب را گرم می‌کند و هنگام شب، آب بخشی از این گرما را به هوایی که درست بالایش است برمی‌گرداند. شکست نور در این لایه هوای گرم به پیدایشِ تصویرِ ماه می‌انجامد، تصویری که بالا می‌آید و به ماه واقعی که دارد پایین می‌رود می‌چسبد.
لی نگاه دقیق‌تری کرد و دهانه‌های ماه را هم در تصویرش دید که داشتند از موج‌های دریا بالا می آمدند.
«در این تصویر، دریای بحران‌ها و دریای باروری روی ماهِ بالایی (ماه واقعی) و تصویر وارونه‌اش دیده می‌شوند.»«دریاهای ماه با سراب به هم پیوند خورده‌اند.»
سراب‌های زیرین همیشه برای خورشید تصویربرداری شدهاند. ولی عکس گرفتن از این سراب‌ها برای ماه دشوارتر است زیرا در آن زمان نور کمتری برای کار کردن هست. لی می‌گوید: «من بسیار خوش‌شانس بودم که این یکی را گیر انداختم.»
یک ستاره در هفت آسمان:
🔴 ژول ورن این سراب را "سراب گلدان اتروسکی" خوانده، ولی به دلیل همانندی‌اش با آخرین حرف الفبای یونانی، به نام "سراب اُمگا" نیز نامید شده.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/OmegaMoon.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«"ستون نور بر فراز آتشفشان اتنا»
-------------------------------------
چیزی بسیار نامعمول بر فراز این آتشفشان رخ داده: پیدایشِ یک ستون نورِ آتشفشانی.
ستون‌های نور به طور معمول از نور خورشید پدید می‌آیند و مانند ستونی درخشان دیده می‌شوند که در زمان طلوع یا غروبِ خورشید، راست از بالای آن به آسمان کشیده شده.
این پدیده بر فراز چراغ‌های خیابان‌ها یا نور خانه‌ها هم دیده شده که برخی بسیار هم رنگارنگ بوده‌اند.
ولی ستون نور در این تصویر دستاوردِ نور سرخیست که از گدازه‌های این آتشفشان فعال تابیده.
این آتشفشان، کوه اِتنا در ایتالیاست و این تصویر هم با تنها یک بار نوردهی، چند ساعت پس از نشستنِ آفتاب در روزی از میانه‌های ماه ژوئن گرفته شده.
هوای بسیار سرد بالای ابرِ خاکسترهای کهکشان باعث پیدایش بلورهای یخ هم در ابرهای پَرسا (سیروس) بر فراز کوه و هم در بخار آب چگالیده‌ای که از کوه اتنا بیرون می‌زند شده بود.
سپس این بلورهای یخ -که بیشترشان تخت، با رویه‌ی رو به زمین بودند و در آسمان پرپرزنان پایین می‌آمدند- نوری که از کاسه‌ی آتشفشان بیرون می‌زد را بازتابانده و چنین ستونی را آفریدند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211115.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------
چیزی بسیار نامعمول بر فراز این آتشفشان رخ داده: پیدایشِ یک ستون نورِ آتشفشانی.
ستون‌های نور به طور معمول از نور خورشید پدید می‌آیند و مانند ستونی درخشان دیده می‌شوند که در زمان طلوع یا غروبِ خورشید، راست از بالای آن به آسمان کشیده شده.
این پدیده بر فراز چراغ‌های خیابان‌ها یا نور خانه‌ها هم دیده شده که برخی بسیار هم رنگارنگ بوده‌اند.
ولی ستون نور در این تصویر دستاوردِ نور سرخیست که از گدازه‌های این آتشفشان فعال تابیده.
این آتشفشان، کوه اِتنا در ایتالیاست و این تصویر هم با تنها یک بار نوردهی، چند ساعت پس از نشستنِ آفتاب در روزی از میانه‌های ماه ژوئن گرفته شده.
هوای بسیار سرد بالای ابرِ خاکسترهای کهکشان باعث پیدایش بلورهای یخ هم در ابرهای پَرسا (سیروس) بر فراز کوه و هم در بخار آب چگالیده‌ای که از کوه اتنا بیرون می‌زند شده بود.
سپس این بلورهای یخ -که بیشترشان تخت، با رویه‌ی رو به زمین بودند و در آسمان پرپرزنان پایین می‌آمدند- نوری که از کاسه‌ی آتشفشان بیرون می‌زد را بازتابانده و چنین ستونی را آفریدند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211115.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Forwarded from 👑یک ستاره در هفت آسمان👑
شیوه ی پدید آمدن ستون نور از روشنایی یک لامپ
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
ستون آفتاب در آسمان نروژ
درباره‌ی این عکس اینجا بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180606.html
@onestar_in_sevenskies
درباره‌ی این عکس اینجا بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180606.html
@onestar_in_sevenskies
ستون های نور بر فراز چراغ خانه‌ها در آلاسکا
درباره‌ی این عکس اینجا بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/02/blog-post_98.html
@onestar_in_sevenskies
درباره‌ی این عکس اینجا بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/02/blog-post_98.html
@onestar_in_sevenskies
«"دونات یوفو" بر فراز سوئیس؟»
-------------------------------------
یک عکاس در زوریخ سوییس، جرمی درخشان را در زمانی که چهار فضانورد اسپیس‌ایکس چند هزار مایل دورتر، داشتند به زمین برمی‌گشتند در آسمان دید.
در شب دوشنبه، ۸ نوامبر، یک عکاس در زوریخ سوییس، با شناسه‌ی توییتریِ @Eavix1Eavix، دوربینش را رو به آسمان گرفت و چندین عکس از چیزی که آن را "یوفوی دوناتی" (donut UFO) می‌خواند گرفت.
این جرم پرنده که از چندین حلقه‌ی درخشان هم‌مرکز به رنگ آبی تشکیل شده بود به همان اندازه که به یک فضاپیما می‌ماند، مانند یک خوراکی صبحانه هم بود. عکاس گمان برد که در حقیقت کپسول اندیوور شرکت اسپیس‌ایکس را دیده که بر پایه‌ی برنامه، باید چهار فضانورد را در پایان ماموریتی ۲۰۰ روزه از ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین برمی‌گرداند. روزنامه‌ی انگلیسی دیلی‌میل که حتی روز بعد، این عکس‌های وهم‌آور را هم در خبری با تصویرهای بازگشت اندیوور جای داد.
ولی این داستان [ربط دادن چیزی که عکاس در سوییس دیده با فضاپیمای اسپیس‌ایکس] یک مشکلی دارد: کپسول اندیور کمی پس از ۱۰:۳۰ شب به وقت خاور آمریکا، در شاخاب مکزیک که آن سر دنیا بود فرود آمد، بیش از ۸۰۰۰ کیلومتر دورتر از زوریخ.
اگرچه تماشاگران در لوییزیانا، آلاباما و چند ایالت دیگر می‌توانستند نماهایی آشکار از کپسول که داشت در آسمان پایین می‌آمد ببینند، ولی دیدن ورود این کپسول به جو برای هر بیننده‌ای در سوییس تقریبا ناشدنی است، این را مارکو لنگبروک که یک ردیاب آماتور ماهواره‌ها و پژوهشگری در دانشگاه لیدن هلند است می‌گوید.
لنگبروک می‌گوید: «هر گونه گذشتن [اندیور] بر فراز سوییس تا پیش از فرود در آن شب، به طور کامل در سایه‌ی زمین بوده، یعنی خورشید نمی‌توانسته آن را روشن کند تا کسی در سوییس بتواند آن را ببیند.»«خودِ ورود اندیور به جو بر فراز مکزیک و شاخاب مکزیک بود و از سوییس دیده نمی‌شد. روشن شدن موتورِ آن برای تغییر مدار، پیش از ورود به جو هم بر فراز اقیانوس هند انجام شد و بنابراین آن هم از سوییس دیده نمی‌شد.»
خوب اگر یوفوی دوناتی کپسول اسپیس‌ایکس نبوده، پس چه بوده؟ به گفته‌ی لنگبروک، این جرم ناشناس پرنده‌ی بر فراز سوییس شاید اصلا پرواز نمی‌کرده؛ این شی می‌توانسته تصویرِ به هم ریخته‌ی یک ستاره‌ی دوردست باشد.
لنگبروک می‌گوید: «من کاملا مطمئنم که "یوفوی دوناتی" در تصویرهای سوییس یک تصویرِ ناکانونی از ستاره‌ای پرنور است.»«بسیار به آن می‌ماند.»
با این همه، به نظر می‌رسد عکس‌های دیگری که این عکاس در آن شب گرفته دنباله‌ای زیگزاگی از نور را پشت این جرم نشان می‌دهند- نشانه‌ی این که به راستی حرکت می‌کرده.»
به گفته‌ی جاناتان مک‌داول، آخترفیزیکدان مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در ماساچوست، احتمالش هست که یوفوی دوناتی بخش پایانیِ یک موشک (تکه‌ی بالایی و کوچکِ ساختمان موشک که برای پیش راندن فضاپیما به درون مدار به کار می‌رود) بوده که داشته وارد جو می‌شده و در آن می‌سوخته.
مک‌داول در ایمیلی به لایوساینس نوشت ولی بدون یک چارچوب زمانی دقیق برای این عکس‌ها، به دشواری می‌توان آن نور اسرارآمیز را به هر جرم شناخته شده‌ای که در آن شب در آسمان بوده پیوند داد. (لایوساینس برای برچسب‌های زمانیِ عکس‌ها درخواست داده ولی عکاس نتوانسته آنها را فراهم کند).
ستاره، موشک یا به کلی یک چیز دیگر؟ یوفوی دوناتی آسمان سوییس همچنان راز خود را نگهداشته- و به راستی یک "جرم ناشناس پرنده" بر جا مانده است.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/DoughnutUFO.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------
یک عکاس در زوریخ سوییس، جرمی درخشان را در زمانی که چهار فضانورد اسپیس‌ایکس چند هزار مایل دورتر، داشتند به زمین برمی‌گشتند در آسمان دید.
در شب دوشنبه، ۸ نوامبر، یک عکاس در زوریخ سوییس، با شناسه‌ی توییتریِ @Eavix1Eavix، دوربینش را رو به آسمان گرفت و چندین عکس از چیزی که آن را "یوفوی دوناتی" (donut UFO) می‌خواند گرفت.
این جرم پرنده که از چندین حلقه‌ی درخشان هم‌مرکز به رنگ آبی تشکیل شده بود به همان اندازه که به یک فضاپیما می‌ماند، مانند یک خوراکی صبحانه هم بود. عکاس گمان برد که در حقیقت کپسول اندیوور شرکت اسپیس‌ایکس را دیده که بر پایه‌ی برنامه، باید چهار فضانورد را در پایان ماموریتی ۲۰۰ روزه از ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین برمی‌گرداند. روزنامه‌ی انگلیسی دیلی‌میل که حتی روز بعد، این عکس‌های وهم‌آور را هم در خبری با تصویرهای بازگشت اندیوور جای داد.
ولی این داستان [ربط دادن چیزی که عکاس در سوییس دیده با فضاپیمای اسپیس‌ایکس] یک مشکلی دارد: کپسول اندیور کمی پس از ۱۰:۳۰ شب به وقت خاور آمریکا، در شاخاب مکزیک که آن سر دنیا بود فرود آمد، بیش از ۸۰۰۰ کیلومتر دورتر از زوریخ.
اگرچه تماشاگران در لوییزیانا، آلاباما و چند ایالت دیگر می‌توانستند نماهایی آشکار از کپسول که داشت در آسمان پایین می‌آمد ببینند، ولی دیدن ورود این کپسول به جو برای هر بیننده‌ای در سوییس تقریبا ناشدنی است، این را مارکو لنگبروک که یک ردیاب آماتور ماهواره‌ها و پژوهشگری در دانشگاه لیدن هلند است می‌گوید.
لنگبروک می‌گوید: «هر گونه گذشتن [اندیور] بر فراز سوییس تا پیش از فرود در آن شب، به طور کامل در سایه‌ی زمین بوده، یعنی خورشید نمی‌توانسته آن را روشن کند تا کسی در سوییس بتواند آن را ببیند.»«خودِ ورود اندیور به جو بر فراز مکزیک و شاخاب مکزیک بود و از سوییس دیده نمی‌شد. روشن شدن موتورِ آن برای تغییر مدار، پیش از ورود به جو هم بر فراز اقیانوس هند انجام شد و بنابراین آن هم از سوییس دیده نمی‌شد.»
خوب اگر یوفوی دوناتی کپسول اسپیس‌ایکس نبوده، پس چه بوده؟ به گفته‌ی لنگبروک، این جرم ناشناس پرنده‌ی بر فراز سوییس شاید اصلا پرواز نمی‌کرده؛ این شی می‌توانسته تصویرِ به هم ریخته‌ی یک ستاره‌ی دوردست باشد.
لنگبروک می‌گوید: «من کاملا مطمئنم که "یوفوی دوناتی" در تصویرهای سوییس یک تصویرِ ناکانونی از ستاره‌ای پرنور است.»«بسیار به آن می‌ماند.»
با این همه، به نظر می‌رسد عکس‌های دیگری که این عکاس در آن شب گرفته دنباله‌ای زیگزاگی از نور را پشت این جرم نشان می‌دهند- نشانه‌ی این که به راستی حرکت می‌کرده.»
به گفته‌ی جاناتان مک‌داول، آخترفیزیکدان مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونین در ماساچوست، احتمالش هست که یوفوی دوناتی بخش پایانیِ یک موشک (تکه‌ی بالایی و کوچکِ ساختمان موشک که برای پیش راندن فضاپیما به درون مدار به کار می‌رود) بوده که داشته وارد جو می‌شده و در آن می‌سوخته.
مک‌داول در ایمیلی به لایوساینس نوشت ولی بدون یک چارچوب زمانی دقیق برای این عکس‌ها، به دشواری می‌توان آن نور اسرارآمیز را به هر جرم شناخته شده‌ای که در آن شب در آسمان بوده پیوند داد. (لایوساینس برای برچسب‌های زمانیِ عکس‌ها درخواست داده ولی عکاس نتوانسته آنها را فراهم کند).
ستاره، موشک یا به کلی یک چیز دیگر؟ یوفوی دوناتی آسمان سوییس همچنان راز خود را نگهداشته- و به راستی یک "جرم ناشناس پرنده" بر جا مانده است.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/DoughnutUFO.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تیرهایی که همه از یک جا می‌آیند»
----------------------------------------
این شهاب‌ها از کجا دارند می‌آیند؟
اگر جهتشان در آسمان را بگوییم، پاسخش صورت فلکی دوپیکر (جوزا) است.
از همین روست که بارش شهابیِ بزرگِ ماه دسامبر که هر سال در آوریل به اوج می‌رسد به نام بارش دوپیکری (جوزایی) شناخته می‌شود- همه‌ی این شهاب‌ها به نظر می‌رسد از یک نقطه‌ی کانونی در صورت فلکی دوپیکر بر زمین می‌بارند.
ولی اگر سه‌بعدی و جرم مادری‌شان را بگوییم، پاسخش اینست که ذرات و سنگریزه‌های پدیدآوردنده‌ی بارش دوپیکری همگی از سیارک شگفت‌انگیزِ "۳۲۰۰ فیتون" جدا شدهاند که دارای مدارِ به خوبی شناخته شده‌ای به گرد خورشید است، و بخشی از این مدار که به زمین نزدیک می‌شود در برابر صورت فلکی دوپیکر جای گرفته.
بنابراین هر گاه زمین از این مدار می‌گذرد (این مدار را قطع می‌کند)، کانونِ فرود آوارهای دنباله‌دار هم در دوپیکر دیده می‌شود.
آنچه اینجا می‌بینید پیوندی از چندین تصویر است که در شب ۱۴ دسامبر ۲۰۲۰، به هنگام بارش شهابی دوپیکری آن سال گرفته شده بودند و با هم رد بیش از ۲۰۰ شهاب درخشان را نشان می‌دهند.
بهترین بارش شهابی ماه نوامبر، بارش شیری (اسدی)، دیشب به اوج رسید و امشب هم در این اوج می‌ماند.
شوربختانه امسال، بیشینه‌ی این بارش به هنگام سپیده‌دم است و ماه نیز که در گامِ گوژ است به شدت می‌درخشد، چیزی که دیدنِ شهاب‌های کم‌نور را دشوار می‌کند.
هر چند که در هر ساعت، چند شهابِ درخشانِ شیری را باید بتوان دید.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211116.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------------
این شهاب‌ها از کجا دارند می‌آیند؟
اگر جهتشان در آسمان را بگوییم، پاسخش صورت فلکی دوپیکر (جوزا) است.
از همین روست که بارش شهابیِ بزرگِ ماه دسامبر که هر سال در آوریل به اوج می‌رسد به نام بارش دوپیکری (جوزایی) شناخته می‌شود- همه‌ی این شهاب‌ها به نظر می‌رسد از یک نقطه‌ی کانونی در صورت فلکی دوپیکر بر زمین می‌بارند.
ولی اگر سه‌بعدی و جرم مادری‌شان را بگوییم، پاسخش اینست که ذرات و سنگریزه‌های پدیدآوردنده‌ی بارش دوپیکری همگی از سیارک شگفت‌انگیزِ "۳۲۰۰ فیتون" جدا شدهاند که دارای مدارِ به خوبی شناخته شده‌ای به گرد خورشید است، و بخشی از این مدار که به زمین نزدیک می‌شود در برابر صورت فلکی دوپیکر جای گرفته.
بنابراین هر گاه زمین از این مدار می‌گذرد (این مدار را قطع می‌کند)، کانونِ فرود آوارهای دنباله‌دار هم در دوپیکر دیده می‌شود.
آنچه اینجا می‌بینید پیوندی از چندین تصویر است که در شب ۱۴ دسامبر ۲۰۲۰، به هنگام بارش شهابی دوپیکری آن سال گرفته شده بودند و با هم رد بیش از ۲۰۰ شهاب درخشان را نشان می‌دهند.
بهترین بارش شهابی ماه نوامبر، بارش شیری (اسدی)، دیشب به اوج رسید و امشب هم در این اوج می‌ماند.
شوربختانه امسال، بیشینه‌ی این بارش به هنگام سپیده‌دم است و ماه نیز که در گامِ گوژ است به شدت می‌درخشد، چیزی که دیدنِ شهاب‌های کم‌نور را دشوار می‌کند.
هر چند که در هر ساعت، چند شهابِ درخشانِ شیری را باید بتوان دید.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211116.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشان‌های جدا ولی درگیر!»
-----------------------------------
در این تصویر، چرا کهکشان نزدیک یک اثر همگرایی گرانشی روی کهکشان دوم پدید نیاورده؟
پاسخ اینست که پدید آورده، ولی چون دو کهکشان بسیار نزدیکند، جابجایی زاویه‌ای بسیار کوچک‌تر از اندازه‌های زاویه‌ایِ خودِ کهکشان‌ها شده.
در این تصویر هابل از ان‌جی‌سی ۳۳۱۴، دو کهکشان مارپیچی بزرگ را می‌بینیم که به گونه‌ای شانسی، راستای خط دید ما برای هر دوی آنها یکیست.
مارپیچی جلویی (ان‌جی‌سی ۳۳۱ای) تقریبا از روبرو دیده می‌شود و خوشه‌های ستاره‌ای جوان و پرنور نمایی فرفره‌ای به آن داده‌اند، ولی در برابر درخشش کهکشان پشتی (ان‌جی‌سی ۳۳۱۴بی) به نظر می‌رسد بیشترِ ساختارش را رگه‌های تیره و پیچاِن غبار میان‌ستاره‌ای تشکیل داده.
این دو کهکشان که هیچ برهم‌کنشی با هم ندارند، هر دو کهکشان در لبه‌ی خوشه‌ی کهکشانی مار باریک دیده می‌شوند و فاصله‌شان از زمین ۱۱۷ و ۱۴۰ میلیون سال نوریست.
کج‌نمایی‌های ناشی از همگرایی گرانشی هنگامی که کهکشانِ همگراینده کوچک‌تر و دورتر است بسیار آسان‌تر دیده می‌شوند.
در این شرایط، تصویر کهکشان پس‌زمینه (پشتی) می‌تواند آن چنان دگرگون شود که به شکل حلقه‌ای پیرامونِ کهکشانِ جلویی در آید.
همگرایی‌های گرانشیِ زودگذری که به دلیل ستارگانِ درون کهکشان جلویی رخ می‌دهند [ریزهمگرایی-م]، می‌توانند برای اندک‌زمانی نورِ ستارگان در کهکشان پشتی را بزرگنمایی کنند؛ چنین پدیده‌ای می‌تواند در چالش‌های رصدیِ آینده با تلسکوپ‌های پرتوان‌تر دیده شود.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211117.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------
در این تصویر، چرا کهکشان نزدیک یک اثر همگرایی گرانشی روی کهکشان دوم پدید نیاورده؟
پاسخ اینست که پدید آورده، ولی چون دو کهکشان بسیار نزدیکند، جابجایی زاویه‌ای بسیار کوچک‌تر از اندازه‌های زاویه‌ایِ خودِ کهکشان‌ها شده.
در این تصویر هابل از ان‌جی‌سی ۳۳۱۴، دو کهکشان مارپیچی بزرگ را می‌بینیم که به گونه‌ای شانسی، راستای خط دید ما برای هر دوی آنها یکیست.
مارپیچی جلویی (ان‌جی‌سی ۳۳۱ای) تقریبا از روبرو دیده می‌شود و خوشه‌های ستاره‌ای جوان و پرنور نمایی فرفره‌ای به آن داده‌اند، ولی در برابر درخشش کهکشان پشتی (ان‌جی‌سی ۳۳۱۴بی) به نظر می‌رسد بیشترِ ساختارش را رگه‌های تیره و پیچاِن غبار میان‌ستاره‌ای تشکیل داده.
این دو کهکشان که هیچ برهم‌کنشی با هم ندارند، هر دو کهکشان در لبه‌ی خوشه‌ی کهکشانی مار باریک دیده می‌شوند و فاصله‌شان از زمین ۱۱۷ و ۱۴۰ میلیون سال نوریست.
کج‌نمایی‌های ناشی از همگرایی گرانشی هنگامی که کهکشانِ همگراینده کوچک‌تر و دورتر است بسیار آسان‌تر دیده می‌شوند.
در این شرایط، تصویر کهکشان پس‌زمینه (پشتی) می‌تواند آن چنان دگرگون شود که به شکل حلقه‌ای پیرامونِ کهکشانِ جلویی در آید.
همگرایی‌های گرانشیِ زودگذری که به دلیل ستارگانِ درون کهکشان جلویی رخ می‌دهند [ریزهمگرایی-م]، می‌توانند برای اندک‌زمانی نورِ ستارگان در کهکشان پشتی را بزرگنمایی کنند؛ چنین پدیده‌ای می‌تواند در چالش‌های رصدیِ آینده با تلسکوپ‌های پرتوان‌تر دیده شود.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2021/11/ap211117.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
