«مردگان متحرک فضا»
—------------------------------
https://goo.gl/98F8MD
* اگر از رخوت و سکون گورستان یا از زامبی‌های در حال پوسیدن می‌ترسید، پس هرگز به این سه #سیاره_فراخورشیدی تپ‌اختری نزدیک نشوید.
هیچ چیز نمی‌تواند در این زیست‌ناپذیرترین گوشه‌ی کهکشان زنده بماند. فضانوردی که گذرش به سیاره‌ی #پولترگایست (PSR B1257+12 c- روح شرور) بیفتد، خود را در میان سه سیاره‌ی مرده خواهد یافت که سرگردان در دل میدان‌های مغناطیسی در هم پیچیده‌ی یک جنازه‌ی ستاره‌ای (یک #تپ‌اختر) به این سو و آن سو می‌روند.
این تپ‌اختر #PSR_B1257_12 نام دارد و همچون ویرانه‌های خانه‌ای که روزگاری بزرگ و باشکوه بوده، هسته‌ایست که از یک ستاره‌ی منفجر شده به جا مانده. PSR B1257+12 به نام #لیچ (lich) که نام یک موجود تخیلی #زامبی-گونه است نیز شناخته می‌شود.
ولی این هراس‌انگیزترین موضوع در این گورستان سیاره‌ای نیست، لیچ دو باریکه‌ی تابشی چرخان دارد که در زمانی کوتاه‌تر از یک چشم بر هم زدن فضا را دور می‌زنند و می‌توانند در یک آن هر فضاپیمایی را به خاکستر تبدیل کنند. این باریکه‌های پرانرژی پی در پی بر پولترگایست و همسایه‌هایش می‌تابند و شب‌های تاریکشان را با #شفق هایی کم‌جان روشن می‌کنند.
دو سیاره‌ی دیگر، یکی PSR B1257+12 b است که به نام دراگ (#Draugr)، یک موجود زامبی-گونه در اسطوره‌های اسکاندیناوی نامیده شده و دیگری PSR B1257+12 d که نام فوویتور (#Phobetor)، ایزد کابوس‌ها در افسانه‌های یونانی را بر خود دارد.
هر سه سیاره در دهه‌ی ۱۹۹۰ و با بهره از روش "#زمان‌بندی_تپ‌اختر" یافته شدند، روشی که ویژه‌ی یافتن سیاره‌های پیرامون تپ‌اخترها است. اگر ناهنجاری و بی‌نظمی‌ای در زمان‌بندی تپ‌های تپ‌اختر دیده شود، می‌توان به وجود سیاره‌هایی پی برد که به گرد آن می‌چرخند. [در وبلاگ خواندید: * ۶ روش برای یافتن سیاره‌های فراخورشیدی (https://goo.gl/14oU46)]
فاصله‌ی این مردگان سرگردان از زمین حدود ۲۳۰۰ سال نوریست و در صورت فلکی #دوشیزه جای دارند. اگر آن چنان توانایی فراطبیعی داشتید که توانستید خود را به سطح یکی از این سه جنازه برسانید، برایتان آرزوی مرگی آسان و بی‌درد می‌کنیم!!
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_2.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------
https://goo.gl/98F8MD
* اگر از رخوت و سکون گورستان یا از زامبی‌های در حال پوسیدن می‌ترسید، پس هرگز به این سه #سیاره_فراخورشیدی تپ‌اختری نزدیک نشوید.
هیچ چیز نمی‌تواند در این زیست‌ناپذیرترین گوشه‌ی کهکشان زنده بماند. فضانوردی که گذرش به سیاره‌ی #پولترگایست (PSR B1257+12 c- روح شرور) بیفتد، خود را در میان سه سیاره‌ی مرده خواهد یافت که سرگردان در دل میدان‌های مغناطیسی در هم پیچیده‌ی یک جنازه‌ی ستاره‌ای (یک #تپ‌اختر) به این سو و آن سو می‌روند.
این تپ‌اختر #PSR_B1257_12 نام دارد و همچون ویرانه‌های خانه‌ای که روزگاری بزرگ و باشکوه بوده، هسته‌ایست که از یک ستاره‌ی منفجر شده به جا مانده. PSR B1257+12 به نام #لیچ (lich) که نام یک موجود تخیلی #زامبی-گونه است نیز شناخته می‌شود.
ولی این هراس‌انگیزترین موضوع در این گورستان سیاره‌ای نیست، لیچ دو باریکه‌ی تابشی چرخان دارد که در زمانی کوتاه‌تر از یک چشم بر هم زدن فضا را دور می‌زنند و می‌توانند در یک آن هر فضاپیمایی را به خاکستر تبدیل کنند. این باریکه‌های پرانرژی پی در پی بر پولترگایست و همسایه‌هایش می‌تابند و شب‌های تاریکشان را با #شفق هایی کم‌جان روشن می‌کنند.
دو سیاره‌ی دیگر، یکی PSR B1257+12 b است که به نام دراگ (#Draugr)، یک موجود زامبی-گونه در اسطوره‌های اسکاندیناوی نامیده شده و دیگری PSR B1257+12 d که نام فوویتور (#Phobetor)، ایزد کابوس‌ها در افسانه‌های یونانی را بر خود دارد.
هر سه سیاره در دهه‌ی ۱۹۹۰ و با بهره از روش "#زمان‌بندی_تپ‌اختر" یافته شدند، روشی که ویژه‌ی یافتن سیاره‌های پیرامون تپ‌اخترها است. اگر ناهنجاری و بی‌نظمی‌ای در زمان‌بندی تپ‌های تپ‌اختر دیده شود، می‌توان به وجود سیاره‌هایی پی برد که به گرد آن می‌چرخند. [در وبلاگ خواندید: * ۶ روش برای یافتن سیاره‌های فراخورشیدی (https://goo.gl/14oU46)]
فاصله‌ی این مردگان سرگردان از زمین حدود ۲۳۰۰ سال نوریست و در صورت فلکی #دوشیزه جای دارند. اگر آن چنان توانایی فراطبیعی داشتید که توانستید خود را به سطح یکی از این سه جنازه برسانید، برایتان آرزوی مرگی آسان و بی‌درد می‌کنیم!!
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_2.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«می‌دانید بزرگ‌ترین کهکشان شناخته شده کیهان چیست؟»
—------------------------------------------------—
https://goo.gl/hzG5dq
درک ما از بزرگی کهکشان راه شیری بسیار ساده و سربسته است، ولی کافیست یک شب تابستانی به آسمان نگاه کنیم تا به این باور برسیم که این کهکشان به راستی بزرگ است. این تاج گل روشن و آراسته به پولک‌های درخشان ستارگان، از شمال تا جنوب گسترده شده و دو سر آسمان را به هم پیوند داده است.
اخترشناسان قطر این کهکشان را ۱۰۰ هزار سال نوری برآورد کرده‌اند که نخست چندان زیاد به نظر نمی‌رسد، ولی اگر بدانید که یک سال نوری -مسافتی که نور در یک سال می‌پیماید- برابر است با ۹ تریلیون کیلومتر، آن گاه به بزرگیش پی خواهید برد.
سریع‌ترین فضاپیمایی که انسان تاکنون ساخته کاوشگرهای #هلیوس بوده‌اند که از میانه‌های دهه‌ی ۱۹۷۰ تا سال ۱۹۸۵ برای بررسی بادهای خورشیدی به گرد خورشید می‌چرخیدند و در این ماموریت، سرعتشان به ۲۵۳ هزار کیلومتر بر ساعت می‌رسید. با آن که سرعت این کاوشگرها ۹ برابر سرعت ایستگاه فضایی بین‌المللی بود، ولی با همین سرعت سرسام آور هم برای پیمودن یک سال نوری می‌بایست ۴۳۸۳ سال زمان صرف می‌کردند.
@onestar_in_sevenskies
حتی نور هم برای این که از یک سر به سر دیگر کهکشان ره شیری برسد ۱۰۰ هزار سال در راه خواهد بود. یک پرتوی نور که ۱۰۰ هزار سال پیش زمین را ترک کرده بوده، یعنی در زمانی که نئاندرتال‌ها گونه‌ی غالب انسانی در اروپا بودند، تازه اکنون و در روزگار تلفن‌های موبایل به آن سوی کهکشان رسیده است. تا ۱۰۰ هزار سال دیگر زمین چگونه خواهد بود؟
ولی کهکشان راه شیری هر چقدر هم که بزرگ باشد در برابر آی‌سی ۱۱۰۱، یک کهکشان کم نور در مرکز خوشه‌ی کهکشانی پرجمعیت آبل ۲۰۲۹ در صورت فلکی #دوشیزه (سنبله)، کوتوله‌ای بیش نیست. آی‌سی ۱۱۰۱ که یک میلیارد سال نوری از زمین دور است، با قطر ۶ میلیون سال نوری، دستکم ۶۰ برابر بزرگ‌تر از راه شیریست و عنوان بزرگ‌ترین کهکشان شناخته شده‌ی کیهان را در اختیار دارد.
احتمالا همه‌ی شما نماهایی که در آنها بزرگی زمین و خورشید با هم مقایسه شده‌اند را دیده‌اید. زمین بی هیچ گفتگویی در برابر خورشید کوچک و ریز به نظر می‌رسد. اکنون خورشید را در ۲۰۰-۴۰۰ میلیارد ضرب کنید تا شمار ستارگان درون کهکشان راه شیری به دست بیاید. و در نظر بگیرید که بسیاری از این ستارگان می‌توانند سیاره‌هایی هم داشته باشند. این راه شیری عجب جای بزرگیست ... حال آن را کنار آی‌سی ۱۱۰۱ با ۱۰۰ تریلیون ستاره بگذارید!
کهکشان‌ها را در سه دسته‌ی اصلی می‌توان جای داد: مارپیچی (مانند راه شیری)، بیضیگون، و نامنظم. هسته‌ی کهکشان‌های مارپیچی از نور زرد میلیاردها ستاره‌ی پیر می‌درخشد، ستارگانی که در روزگار جوانی کهکشان به دنیا آمده بوده و از آن زمان تاکنون دگرگونی های زیادی کرده و دیگر پیر شده‌اند. ستارگان داغ و جوان که معمولا رنگشان آبی‌تر است، از چگالش و فشرده شدن گاز و غبار درون بازوان مارپیچی کهکشان[های مارپیچی] که به گرد هسته پیچ خورده‌اند پدید می‌آیند.
@onestar_in_sevenskies
کهکشان‌هایی که در دسته‌ی کهکشان‌های #بیضیگون جای دارند، یا کروی هستند یا شکلی مانند توپ راگبی دارند و معمولا هیچ ساختار نمایانی در آنها دیده نمی‌شود (چیزهایی مانند بازو و ...). بیشتر آنها همچون لکه‌های کُرکی مبهم یا توده‌هایی مه‌آلود از ستاره دیده می‌شوند.
این کهکشان‌ها در جوانی به سرعت همه‌ی گاز و غبارشان را تبدیل به میلیاردها ستاره کردند، همان ستاره‌هایی که اکنون دیگر پیر شده‌اند و رنگی زرد دارند، مانند ستارگان درون هسته‌ی کهکشان راه شیری. هیچ بازوی مارپیچی یا ستاره‌ی داغ جوانی در آنها دیده نمی‌شود.
بیضیگون‌های غول پیکری مانند آی‌سی ۱۱۰۱ معمولا در آغاز کوچکند، و کم کم با کهکشان‌های کوچک دیگری که درون خوشه‌هایی مانند آبل ۲۰۲۹ هستند ادغام و یکی می‌شوند. ولی اگر این فرآیند بدون مهار ادامه یابد، یک هیولا متولد می‌شود. بیضیگون‌های بزرگ در درازنای زندگی خود می‌توانند جرم بسیار زیادی بیاندوزند، و هر چه بزرگ‌تر می‌شوند، نیروی گرانشی که بر محیط پیرامون خود وارد می‌کنند هم بیشتر می‌شود و در نتیجه باز هم کهکشان‌های بیشتری را می‌بلعند. کهکشان‌های بیضیگون بزرگ از ویژگی‌های مشترک خوشه‌های کهکشانی بزرگ و غنی هستند.
راه شیری در یک #خوشه_کهکشانی که به نام "گروه محلی" شناخته می شود جای دارد. این کهکشان به همراه آندرومدا (زن بر زنجیر) بزرگ ترین اعضا از حدود ۵۴ عضو این گروهند...
ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼
—------------------------------------------------—
https://goo.gl/hzG5dq
درک ما از بزرگی کهکشان راه شیری بسیار ساده و سربسته است، ولی کافیست یک شب تابستانی به آسمان نگاه کنیم تا به این باور برسیم که این کهکشان به راستی بزرگ است. این تاج گل روشن و آراسته به پولک‌های درخشان ستارگان، از شمال تا جنوب گسترده شده و دو سر آسمان را به هم پیوند داده است.
اخترشناسان قطر این کهکشان را ۱۰۰ هزار سال نوری برآورد کرده‌اند که نخست چندان زیاد به نظر نمی‌رسد، ولی اگر بدانید که یک سال نوری -مسافتی که نور در یک سال می‌پیماید- برابر است با ۹ تریلیون کیلومتر، آن گاه به بزرگیش پی خواهید برد.
سریع‌ترین فضاپیمایی که انسان تاکنون ساخته کاوشگرهای #هلیوس بوده‌اند که از میانه‌های دهه‌ی ۱۹۷۰ تا سال ۱۹۸۵ برای بررسی بادهای خورشیدی به گرد خورشید می‌چرخیدند و در این ماموریت، سرعتشان به ۲۵۳ هزار کیلومتر بر ساعت می‌رسید. با آن که سرعت این کاوشگرها ۹ برابر سرعت ایستگاه فضایی بین‌المللی بود، ولی با همین سرعت سرسام آور هم برای پیمودن یک سال نوری می‌بایست ۴۳۸۳ سال زمان صرف می‌کردند.
@onestar_in_sevenskies
حتی نور هم برای این که از یک سر به سر دیگر کهکشان ره شیری برسد ۱۰۰ هزار سال در راه خواهد بود. یک پرتوی نور که ۱۰۰ هزار سال پیش زمین را ترک کرده بوده، یعنی در زمانی که نئاندرتال‌ها گونه‌ی غالب انسانی در اروپا بودند، تازه اکنون و در روزگار تلفن‌های موبایل به آن سوی کهکشان رسیده است. تا ۱۰۰ هزار سال دیگر زمین چگونه خواهد بود؟
ولی کهکشان راه شیری هر چقدر هم که بزرگ باشد در برابر آی‌سی ۱۱۰۱، یک کهکشان کم نور در مرکز خوشه‌ی کهکشانی پرجمعیت آبل ۲۰۲۹ در صورت فلکی #دوشیزه (سنبله)، کوتوله‌ای بیش نیست. آی‌سی ۱۱۰۱ که یک میلیارد سال نوری از زمین دور است، با قطر ۶ میلیون سال نوری، دستکم ۶۰ برابر بزرگ‌تر از راه شیریست و عنوان بزرگ‌ترین کهکشان شناخته شده‌ی کیهان را در اختیار دارد.
احتمالا همه‌ی شما نماهایی که در آنها بزرگی زمین و خورشید با هم مقایسه شده‌اند را دیده‌اید. زمین بی هیچ گفتگویی در برابر خورشید کوچک و ریز به نظر می‌رسد. اکنون خورشید را در ۲۰۰-۴۰۰ میلیارد ضرب کنید تا شمار ستارگان درون کهکشان راه شیری به دست بیاید. و در نظر بگیرید که بسیاری از این ستارگان می‌توانند سیاره‌هایی هم داشته باشند. این راه شیری عجب جای بزرگیست ... حال آن را کنار آی‌سی ۱۱۰۱ با ۱۰۰ تریلیون ستاره بگذارید!
کهکشان‌ها را در سه دسته‌ی اصلی می‌توان جای داد: مارپیچی (مانند راه شیری)، بیضیگون، و نامنظم. هسته‌ی کهکشان‌های مارپیچی از نور زرد میلیاردها ستاره‌ی پیر می‌درخشد، ستارگانی که در روزگار جوانی کهکشان به دنیا آمده بوده و از آن زمان تاکنون دگرگونی های زیادی کرده و دیگر پیر شده‌اند. ستارگان داغ و جوان که معمولا رنگشان آبی‌تر است، از چگالش و فشرده شدن گاز و غبار درون بازوان مارپیچی کهکشان[های مارپیچی] که به گرد هسته پیچ خورده‌اند پدید می‌آیند.
@onestar_in_sevenskies
کهکشان‌هایی که در دسته‌ی کهکشان‌های #بیضیگون جای دارند، یا کروی هستند یا شکلی مانند توپ راگبی دارند و معمولا هیچ ساختار نمایانی در آنها دیده نمی‌شود (چیزهایی مانند بازو و ...). بیشتر آنها همچون لکه‌های کُرکی مبهم یا توده‌هایی مه‌آلود از ستاره دیده می‌شوند.
این کهکشان‌ها در جوانی به سرعت همه‌ی گاز و غبارشان را تبدیل به میلیاردها ستاره کردند، همان ستاره‌هایی که اکنون دیگر پیر شده‌اند و رنگی زرد دارند، مانند ستارگان درون هسته‌ی کهکشان راه شیری. هیچ بازوی مارپیچی یا ستاره‌ی داغ جوانی در آنها دیده نمی‌شود.
بیضیگون‌های غول پیکری مانند آی‌سی ۱۱۰۱ معمولا در آغاز کوچکند، و کم کم با کهکشان‌های کوچک دیگری که درون خوشه‌هایی مانند آبل ۲۰۲۹ هستند ادغام و یکی می‌شوند. ولی اگر این فرآیند بدون مهار ادامه یابد، یک هیولا متولد می‌شود. بیضیگون‌های بزرگ در درازنای زندگی خود می‌توانند جرم بسیار زیادی بیاندوزند، و هر چه بزرگ‌تر می‌شوند، نیروی گرانشی که بر محیط پیرامون خود وارد می‌کنند هم بیشتر می‌شود و در نتیجه باز هم کهکشان‌های بیشتری را می‌بلعند. کهکشان‌های بیضیگون بزرگ از ویژگی‌های مشترک خوشه‌های کهکشانی بزرگ و غنی هستند.
راه شیری در یک #خوشه_کهکشانی که به نام "گروه محلی" شناخته می شود جای دارد. این کهکشان به همراه آندرومدا (زن بر زنجیر) بزرگ ترین اعضا از حدود ۵۴ عضو این گروهند...
ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼
«دنباله‌داری با دو دُم»
--------------------
دنباله‌دار نویافته‌ی "ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو" (سی/۲۰۱۸ وی۱) دم در آورده! آن هم دوتا! میشاییل یاگر از اتریش در شب ۱۸ نوامبر این دنباله‌دار را که داشت در صورت فلکی دوشیزه به پیش می‌رود به تصویر کشید.
ولی چرا دنباله‌دار ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو دو دم دارد؟
حقیقت اینست که تقریبا همه‌ی دنباله‌دارها دو دم دارند. با گرم شدن هسته‌ی یک دنباله‌دار زیر نور خورشید، آمیزه‌ای از گاز و غبار از آن جدا شده و در فضا پخش می‌شود. چیزی نمی‌گذرد که این آمیزه‌ی گاز و غبار به دو دم جدا بخش می‌شود: "دم یونی" گازی که یکراست در جهت باد خورشیدی کشیده می‌شود، و یک "دم غباری" که سنگین‌تر است و در برابر فشار باد خورشیدی پایداری کرده و کمابیش در همان راستای مدار دنباله‌دار پخش می‌شود. در این تصویر پویای میشاییل یاگر، دم بلند یونی به بالا، سمت چپ کشیده شده و دم غباری که کوتاه‌تر است هم رو به بالا، سمت راست.
به نظر می‌رسد این نخستین دیدار #دنباله‌دار ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو از بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی است و مداری تقریبا سهمی دارد. این دنباله‌دار در ۳-۴ دسامبر (۱۲-۱۳ آذر) به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید، یعنی فاصله‌ی ۰.۳۸ یکای اخترشناسی می‌رسد (درون مدار تیر). در ۲۷ نوامبر (۶ آذر) هم از فاصله‌ی ۰.۶۷ یکای اخترشناسی زمین خواهد گذشت. قدر آن اکنون ۸+ است و دوستداران دنباله‌دارها می‌توانند آن را پیش از سپیده‌دم در صورت فلکی #دوشیزه پیدا کنند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/C-2018V1.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------
دنباله‌دار نویافته‌ی "ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو" (سی/۲۰۱۸ وی۱) دم در آورده! آن هم دوتا! میشاییل یاگر از اتریش در شب ۱۸ نوامبر این دنباله‌دار را که داشت در صورت فلکی دوشیزه به پیش می‌رود به تصویر کشید.
ولی چرا دنباله‌دار ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو دو دم دارد؟
حقیقت اینست که تقریبا همه‌ی دنباله‌دارها دو دم دارند. با گرم شدن هسته‌ی یک دنباله‌دار زیر نور خورشید، آمیزه‌ای از گاز و غبار از آن جدا شده و در فضا پخش می‌شود. چیزی نمی‌گذرد که این آمیزه‌ی گاز و غبار به دو دم جدا بخش می‌شود: "دم یونی" گازی که یکراست در جهت باد خورشیدی کشیده می‌شود، و یک "دم غباری" که سنگین‌تر است و در برابر فشار باد خورشیدی پایداری کرده و کمابیش در همان راستای مدار دنباله‌دار پخش می‌شود. در این تصویر پویای میشاییل یاگر، دم بلند یونی به بالا، سمت چپ کشیده شده و دم غباری که کوتاه‌تر است هم رو به بالا، سمت راست.
به نظر می‌رسد این نخستین دیدار #دنباله‌دار ماخهولتز-فوجیکاوا-ایواموتو از بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی است و مداری تقریبا سهمی دارد. این دنباله‌دار در ۳-۴ دسامبر (۱۲-۱۳ آذر) به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید، یعنی فاصله‌ی ۰.۳۸ یکای اخترشناسی می‌رسد (درون مدار تیر). در ۲۷ نوامبر (۶ آذر) هم از فاصله‌ی ۰.۶۷ یکای اخترشناسی زمین خواهد گذشت. قدر آن اکنون ۸+ است و دوستداران دنباله‌دارها می‌توانند آن را پیش از سپیده‌دم در صورت فلکی #دوشیزه پیدا کنند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/C-2018V1.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
