«آلفا و اُمگا- دو عکس متفاوت کاسینی از کیوان»
—-------------------------------------------
این دو عکس در کنار هم نشان می‌دهند که #فضاپیمای_کاسینی چه راه دور و درازی را باید می‌پیمود تا به #کیوان (زحل) برسد.
سمت چپ یکی از نخستین عکس‌هاییست که کاسینی در سفرش از بخش درونی به بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی از این غول حلقه‌دار گرفت. سمت راست نیز یکی از واپسین عکس‌های کاسینی از کیوان را نشان می‌دهد و نقطه‌ای از جو سیاره که کاسینی فردای آن روز به درون آن شیرجه زد را هم در بر دارد.
تصویر سمت چپ در سال ۲۰۰۱ گرفته شده بود، حدود شش ماه پس از گذشتن فضاپیما از کنار مشتری برای دریافت کمک گرانشی از آن (عملیات قلاب‌سنگ گرانشی) گرفته شد و بهترین عکسیست که کاسینی با دوربین وضوح بالای خود (زاویه-باریک) گرفت و مانند چیزیست که تلسکوپ هابل از مدار زمین می‌تواند ببیند. تصویر سمت راست یکی از عکس‌هاییست که کاسینی در اواخر ماموریتش و از فاصله‌ی نزدیک، با دوربین کم‌وضوح‌تر خود (زاویه گسترده) گرفته بود و تنها بخش کوچکی از سیاره را در خود جای داده.
در تصویر سمت چپ کیوان را از زاویه‌ی ۲۰ درجه زیر صفحه‌ی حلقه‌ها نشان می‌دهد. عکس در روز ۱۳ ژوییه‌ی ۲۰۰۱ در طول موج‌هایی از نور فروسرخ در محدوده‌ی ۷۲۷ نانومتر، و با بهره از دوربین زاویه-باریک کاسینی گرفته شده. تصویر سمت راست رو به نقطه‌ای در فاصله‌ی ۶ درجه شمال استوای سیاره، و در طیف دیدنی (مریی)، با دوربین زاویه-گسترده‌ی فضاپیما، در روز ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۷ گرفته شده.
به هنگام گرفتن عکس سمت چپ، فاصله‌ی کاسینی از کیوان حدود ۵۱۰ میلیون کیلومتر بود و هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۳۱۰۰ کیلومتر است. تصویر سمت راست از فاصله‌ی حدود ۵۷۹۰۰۰ کیلومتری گرفته شد و هر پیکسلش هم‌ارز ۳۵ کیلومتر است.
فضاپیمای کاسینی ماموریت خود را در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن در جو سیاره به پایان برد.
https://goo.gl/mGbf7s
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/AlphaOmega.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
این دو عکس در کنار هم نشان می‌دهند که #فضاپیمای_کاسینی چه راه دور و درازی را باید می‌پیمود تا به #کیوان (زحل) برسد.
سمت چپ یکی از نخستین عکس‌هاییست که کاسینی در سفرش از بخش درونی به بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی از این غول حلقه‌دار گرفت. سمت راست نیز یکی از واپسین عکس‌های کاسینی از کیوان را نشان می‌دهد و نقطه‌ای از جو سیاره که کاسینی فردای آن روز به درون آن شیرجه زد را هم در بر دارد.
تصویر سمت چپ در سال ۲۰۰۱ گرفته شده بود، حدود شش ماه پس از گذشتن فضاپیما از کنار مشتری برای دریافت کمک گرانشی از آن (عملیات قلاب‌سنگ گرانشی) گرفته شد و بهترین عکسیست که کاسینی با دوربین وضوح بالای خود (زاویه-باریک) گرفت و مانند چیزیست که تلسکوپ هابل از مدار زمین می‌تواند ببیند. تصویر سمت راست یکی از عکس‌هاییست که کاسینی در اواخر ماموریتش و از فاصله‌ی نزدیک، با دوربین کم‌وضوح‌تر خود (زاویه گسترده) گرفته بود و تنها بخش کوچکی از سیاره را در خود جای داده.
در تصویر سمت چپ کیوان را از زاویه‌ی ۲۰ درجه زیر صفحه‌ی حلقه‌ها نشان می‌دهد. عکس در روز ۱۳ ژوییه‌ی ۲۰۰۱ در طول موج‌هایی از نور فروسرخ در محدوده‌ی ۷۲۷ نانومتر، و با بهره از دوربین زاویه-باریک کاسینی گرفته شده. تصویر سمت راست رو به نقطه‌ای در فاصله‌ی ۶ درجه شمال استوای سیاره، و در طیف دیدنی (مریی)، با دوربین زاویه-گسترده‌ی فضاپیما، در روز ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۷ گرفته شده.
به هنگام گرفتن عکس سمت چپ، فاصله‌ی کاسینی از کیوان حدود ۵۱۰ میلیون کیلومتر بود و هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۳۱۰۰ کیلومتر است. تصویر سمت راست از فاصله‌ی حدود ۵۷۹۰۰۰ کیلومتری گرفته شد و هر پیکسلش هم‌ارز ۳۵ کیلومتر است.
فضاپیمای کاسینی ماموریت خود را در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن در جو سیاره به پایان برد.
https://goo.gl/mGbf7s
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/AlphaOmega.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«تصویر زیبای کاسینی از انسلادوس در کنار حلقه‌های مادرش»
—------------------------------------------------------—
در این تصویر، انسلادوس، ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) را جلوی حلقه‌های روشن از آفتابِ این سیاره می‌بینیم.
انسلادوس زیر پوسته‌ی یخ‌زده‌اش اقیانوسی از آب مایع پنهان کرده و به طور پیوسته فواره‌هایی از ذرات آب یخ‌زده و مواد دیگری که از همین اقیانوس سرچشمه گرفته‌اند را از شکاف ترَک‌های پوسته‌اش در قطب جنوب (پایین تصویر) به بیرون می‌افشاند.
نقطه‌ی روشن سمت راست انسلادوس یک ستاره‌ی دوردست است.
این عکس را #فضاپیمای_کاسینی ناسا در ۶ نوامبر ۲۰۱۱، در طیف دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-بسته‌ی خود گرفته بود. در زمان گرفتن عکس، فضاپیما حدود ۱۴۵ هزار کیلومتر از انسلادوس فاصله داشت.
فضاپیمای کاسینی ماموریت خود را در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن در جو سیاره‌ی کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/YYFSR4
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/AllAglow.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------—
در این تصویر، انسلادوس، ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) را جلوی حلقه‌های روشن از آفتابِ این سیاره می‌بینیم.
انسلادوس زیر پوسته‌ی یخ‌زده‌اش اقیانوسی از آب مایع پنهان کرده و به طور پیوسته فواره‌هایی از ذرات آب یخ‌زده و مواد دیگری که از همین اقیانوس سرچشمه گرفته‌اند را از شکاف ترَک‌های پوسته‌اش در قطب جنوب (پایین تصویر) به بیرون می‌افشاند.
نقطه‌ی روشن سمت راست انسلادوس یک ستاره‌ی دوردست است.
این عکس را #فضاپیمای_کاسینی ناسا در ۶ نوامبر ۲۰۱۱، در طیف دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-بسته‌ی خود گرفته بود. در زمان گرفتن عکس، فضاپیما حدود ۱۴۵ هزار کیلومتر از انسلادوس فاصله داشت.
فضاپیمای کاسینی ماموریت خود را در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن در جو سیاره‌ی کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/YYFSR4
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/AllAglow.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«سیاره کیوان از پشت توری از یخ»
—-------------------------------
حلقه‌های سیاره‌ی کیوان (زحل) که از بی‌شمار تکه‌ی یخی درست شده‌اند، در این تصویر مانند یک پرده‌ی نازک حریر دیده می‌شوند.
پان، ماه کوچک کیوان با پهنای ۲۸ کیلومتری‌اش، در مداری درون شکاف اِنکه در حلقه‌ی A به گرد سیاره می‌چرخد. در آن سوی حلقه‌ها کمانی را می‌بینیم که در واقع لبه‌ی خمیده‌ی خود کیوان است. حلقه‌ها بر روی پیکر آن سایه انداخته و قله‌ی ابرهایش را راه راه کرده‌اند.
این عکس را #فضاپیمای_کاسینی ناسا روز ۱۲ فوریه‌ی ۲۰۱۶، در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه باریک خود گرفته بود. در آن هنگام، فضاپیما حدود ۱.۲ میلیون کیلومتر از پان فاصله داشت.
کاسینی ماموریت بسیار موفق خود را در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با شیرجه در جو #کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/uBr7s8
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/VeilofIce.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------------
حلقه‌های سیاره‌ی کیوان (زحل) که از بی‌شمار تکه‌ی یخی درست شده‌اند، در این تصویر مانند یک پرده‌ی نازک حریر دیده می‌شوند.
پان، ماه کوچک کیوان با پهنای ۲۸ کیلومتری‌اش، در مداری درون شکاف اِنکه در حلقه‌ی A به گرد سیاره می‌چرخد. در آن سوی حلقه‌ها کمانی را می‌بینیم که در واقع لبه‌ی خمیده‌ی خود کیوان است. حلقه‌ها بر روی پیکر آن سایه انداخته و قله‌ی ابرهایش را راه راه کرده‌اند.
این عکس را #فضاپیمای_کاسینی ناسا روز ۱۲ فوریه‌ی ۲۰۱۶، در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه باریک خود گرفته بود. در آن هنگام، فضاپیما حدود ۱.۲ میلیون کیلومتر از پان فاصله داشت.
کاسینی ماموریت بسیار موفق خود را در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با شیرجه در جو #کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/uBr7s8
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/VeilofIce.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«گرگ و میش رنگین تیتان»
—---------------------—
در این تصویر لایه‌های جدا از همِ ریزگرد در جو بالایی تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) را می‌بینیم. جو تیتان انباشته از مواد شیمیایی پیچیده‌ایست که از متان و نیتروژن ریشه گرفته، مولکول‌های پیچیده‌ای را ساخته، و در پایان مه‌دودی که تیتان را در میان گرفته را پدید آورده‌اند.
این تصویر رنگ طبیعی در روز ۳۱ مارس ۲۰۱۵، به کمک دوربین زاویه-گسترده‌ی فضاپیمای کاسینی در نور دیدنی (مریی) گرفته شده بود. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از تیتان حدود ۳۳,۰۸۳ کیلومتر، و دیدگاهش رو به منطقه‌ی قطب شمال تیتان در سمت شب آن بود. بخشی از هلال روشنِ سمت روز تیتان هم در سمت راست دیده می‌شود.
ماموریت پربار #فضاپیمای_کاسینی در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، با فرورفتن این فضاپیما در جو کیوان به پایان رسید.
https://goo.gl/8WcYSp
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/TitanHaze.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------—
در این تصویر لایه‌های جدا از همِ ریزگرد در جو بالایی تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) را می‌بینیم. جو تیتان انباشته از مواد شیمیایی پیچیده‌ایست که از متان و نیتروژن ریشه گرفته، مولکول‌های پیچیده‌ای را ساخته، و در پایان مه‌دودی که تیتان را در میان گرفته را پدید آورده‌اند.
این تصویر رنگ طبیعی در روز ۳۱ مارس ۲۰۱۵، به کمک دوربین زاویه-گسترده‌ی فضاپیمای کاسینی در نور دیدنی (مریی) گرفته شده بود. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از تیتان حدود ۳۳,۰۸۳ کیلومتر، و دیدگاهش رو به منطقه‌ی قطب شمال تیتان در سمت شب آن بود. بخشی از هلال روشنِ سمت روز تیتان هم در سمت راست دیده می‌شود.
ماموریت پربار #فضاپیمای_کاسینی در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، با فرورفتن این فضاپیما در جو کیوان به پایان رسید.
https://goo.gl/8WcYSp
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/TitanHaze.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تیتان، ماه سیاره کیوان هم مانند زمین "سطح دریا" دارد»
—------------------------------------------------—
* تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) از آنچه تاکنون می‌پنداشتیم هم به زمین شبیه‌تر است. بر پایه‌ی پژوهشی تازه، این ماه غول‌پیکر هم یک "سطح دریا"ی سراسری دارد، درست مانند سیاره‌ی خودمان.
بررسی‌های گذشته نشان داده بود که تیتان یک جَوِ چگالِ زمین‌مانند، و همچنین مایعات پایدار روی سطحش دارد- هرچند که پهنه‌های مایع تیتان از هیدروکربن‌هایی چون اتان و متان پر شده‌اند نه آب مایع. به گفته‌ی ناسا، در دو پژوهش تازه‌‌ای که در دانشگاه کرنل انجام شده، یک همانندی خیره‌کننده‌ی دیگر میان زمین و تیتان آشکار شده است.
در پژوهش نخست که با بهره از داده‌های #فضاپیمای_کاسینی ناسا انجام شده، دقیق‌ترین نقشه‌ی مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) تیتان تا به امروز به دست آمده. بر پایه‌ی همین نقشه، پژوهش دوم نشان می‌دهد که بزرگ‌ترین دریاها و دریاچه‌های هیدروکربنی #تیتان همگی یک سطح میانگین یا "سطح دریا"ی برابر دارند، بسیار مانند دریاها و اقیانوس‌های زمین. هر دو پژوهش در نشریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
این نقشه‌ی مکان‌نگاری چند ویژگی دیگر را نیز روی تیتان نشان می‌دهند، از جمله کوه‌هایی که بلندی‌شان به ۷۰۰ متر می‌رسد و گودی‌هایی در مناطق استوایی که یا می‌توانند بازمانده‌ی دریاهای خشک شده‌ی باستانی باشند یا دستاورد جریان موادی باشند که از یخ‌فشان‌ها به بیرون سرازیر شده. نقشه‌ی تازه همچنین نشان می‌دهد که تیتان پَخت‌تر از چیزیست که فکر می‌کردیم (یک کره‌گون، حجمی که کره‌ی کامل نیست)، بنابراین کلفتی پوسته‌ی آن متغیرتر از چشمداشت‌هاست.
دانشمندان به کمک این داده‌های مکان‌نگاشتی پی بردند که بزرگ‌ترین دریاچه‌ها و دریاهای مایع تیتان دارای ارتفاع (بلندی) سطح ثابتی نسبت به کشش گرانشی آن هستند- درست مانند اقیانوس‌های اطلس و آرام زمین.
همچنین پژوهش دوم نشان می‌دهد که دریاهای کوچک‌تر تیتان چند صد پا بلندتر از سطح دریا هستند، باز هم مانند آنچه روی زمین می‌بینیم. برای نمونه، دریاچه‌ی تیتی‌کاکا در رشته کوه آند بیش از ۱۲۰۰۰ پا (۳۶۵۰ متر) بالاتر از سطح دریاست.
ولی همانندی‌های زمین و تیتان همین جا پایان نمی‌پذیرد، بر پایه‌ی این پژوهش، پهنه‌های مایع تیتان از زیر سطح آن به هم وصلند، از راه چیزهایی مانند سامانه‌های آبخوان (سفره‌های زیرزمینی) که در زمین می‌بینیم.
در گزارش ناسا آمده: «به نظر می‌رسد زیر سطح تیتان هیدروکربن مایع روانست، همان گونه که آب زیر سطح زمین، از میان سنگ‌ها و منفذها یا شن‌ها جریان پیدا می‌کند و همین باعث می‌شود دریاچه‌هایی که به هم نزدیکند به هم راه پیدا کنند و سطحشان با هم یکسان شود.»
🔴 تصویر: دریای له‌جیا، دومین پهنه‌ی مایع تیتان و یکی از چندین دریا و دریاچه‌ای که شمالگان تیتان را آراسته‌اند.
https://goo.gl/WS1ZCb
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/TitanSeaLevel.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------------—
* تیتان، بزرگ‌ترین ماه سیاره‌ی #کیوان (زحل) از آنچه تاکنون می‌پنداشتیم هم به زمین شبیه‌تر است. بر پایه‌ی پژوهشی تازه، این ماه غول‌پیکر هم یک "سطح دریا"ی سراسری دارد، درست مانند سیاره‌ی خودمان.
بررسی‌های گذشته نشان داده بود که تیتان یک جَوِ چگالِ زمین‌مانند، و همچنین مایعات پایدار روی سطحش دارد- هرچند که پهنه‌های مایع تیتان از هیدروکربن‌هایی چون اتان و متان پر شده‌اند نه آب مایع. به گفته‌ی ناسا، در دو پژوهش تازه‌‌ای که در دانشگاه کرنل انجام شده، یک همانندی خیره‌کننده‌ی دیگر میان زمین و تیتان آشکار شده است.
در پژوهش نخست که با بهره از داده‌های #فضاپیمای_کاسینی ناسا انجام شده، دقیق‌ترین نقشه‌ی مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) تیتان تا به امروز به دست آمده. بر پایه‌ی همین نقشه، پژوهش دوم نشان می‌دهد که بزرگ‌ترین دریاها و دریاچه‌های هیدروکربنی #تیتان همگی یک سطح میانگین یا "سطح دریا"ی برابر دارند، بسیار مانند دریاها و اقیانوس‌های زمین. هر دو پژوهش در نشریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
این نقشه‌ی مکان‌نگاری چند ویژگی دیگر را نیز روی تیتان نشان می‌دهند، از جمله کوه‌هایی که بلندی‌شان به ۷۰۰ متر می‌رسد و گودی‌هایی در مناطق استوایی که یا می‌توانند بازمانده‌ی دریاهای خشک شده‌ی باستانی باشند یا دستاورد جریان موادی باشند که از یخ‌فشان‌ها به بیرون سرازیر شده. نقشه‌ی تازه همچنین نشان می‌دهد که تیتان پَخت‌تر از چیزیست که فکر می‌کردیم (یک کره‌گون، حجمی که کره‌ی کامل نیست)، بنابراین کلفتی پوسته‌ی آن متغیرتر از چشمداشت‌هاست.
دانشمندان به کمک این داده‌های مکان‌نگاشتی پی بردند که بزرگ‌ترین دریاچه‌ها و دریاهای مایع تیتان دارای ارتفاع (بلندی) سطح ثابتی نسبت به کشش گرانشی آن هستند- درست مانند اقیانوس‌های اطلس و آرام زمین.
همچنین پژوهش دوم نشان می‌دهد که دریاهای کوچک‌تر تیتان چند صد پا بلندتر از سطح دریا هستند، باز هم مانند آنچه روی زمین می‌بینیم. برای نمونه، دریاچه‌ی تیتی‌کاکا در رشته کوه آند بیش از ۱۲۰۰۰ پا (۳۶۵۰ متر) بالاتر از سطح دریاست.
ولی همانندی‌های زمین و تیتان همین جا پایان نمی‌پذیرد، بر پایه‌ی این پژوهش، پهنه‌های مایع تیتان از زیر سطح آن به هم وصلند، از راه چیزهایی مانند سامانه‌های آبخوان (سفره‌های زیرزمینی) که در زمین می‌بینیم.
در گزارش ناسا آمده: «به نظر می‌رسد زیر سطح تیتان هیدروکربن مایع روانست، همان گونه که آب زیر سطح زمین، از میان سنگ‌ها و منفذها یا شن‌ها جریان پیدا می‌کند و همین باعث می‌شود دریاچه‌هایی که به هم نزدیکند به هم راه پیدا کنند و سطحشان با هم یکسان شود.»
🔴 تصویر: دریای له‌جیا، دومین پهنه‌ی مایع تیتان و یکی از چندین دریا و دریاچه‌ای که شمالگان تیتان را آراسته‌اند.
https://goo.gl/WS1ZCb
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/TitanSeaLevel.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
https://goo.gl/aJTFu1
در این تصویر ره‌آ، ماه سیاره‌ی #کیوان را می‌بینیم که دارد از برابر تیتان می‌گذرد. تفاوت‌های میان این دو ماه بزرگ به سادگی اینجا دیده می‌شود- هر چقدر که ره‌آ پر از دهانه و بی‌هوا است، تیتان جَوی پر از نیتروژن دارد که حتی از هوای زمین هم چگال‌تر است و نمایی یکدست به آن داده.
این تصویر در روز ۱۹ نوامبر ۲۰۰۹، توسط #فضاپیمای_کاسینی ناسا در طیف دیدنی (مریی) گرفته شده. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از ره‌آ حدود ۱ میلیون و ۱۴۸ هزار کیلومتر بوده.
@onestar_in_sevenskies
در این تصویر ره‌آ، ماه سیاره‌ی #کیوان را می‌بینیم که دارد از برابر تیتان می‌گذرد. تفاوت‌های میان این دو ماه بزرگ به سادگی اینجا دیده می‌شود- هر چقدر که ره‌آ پر از دهانه و بی‌هوا است، تیتان جَوی پر از نیتروژن دارد که حتی از هوای زمین هم چگال‌تر است و نمایی یکدست به آن داده.
این تصویر در روز ۱۹ نوامبر ۲۰۰۹، توسط #فضاپیمای_کاسینی ناسا در طیف دیدنی (مریی) گرفته شده. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از ره‌آ حدود ۱ میلیون و ۱۴۸ هزار کیلومتر بوده.
@onestar_in_sevenskies
«ترانه نور و یخ!»
—---------------
در این عکس که #فضاپیمای_کاسینی ناسا در ۱ نوامبر ۲۰۰۹ گرفته بود، یکی از فریبنده‌ترین و وسوسه‌انگیزترین اجرام سامانه‌ی خورشیدی -انسلادوس، ماه سیاره‌ی کیوان- را می‌بینیم که از پشت با نور خورشید روشن شده. این نورپردازی شگفت‌انگیز فواره‌های پیوسته افشانِ جنوب این ماهِ ۵۰۵ کیلومتری را به خوبی آشکار کرده است.
این فواره‌های یخ که خود کاسینی در سال ۲۰۰۵ آنها را یافته بود، به نظر می‌رسد از اقیانوسی از آب مایع در زیر پوسته‌ی یخ‌زده‌ی انسلادوس سرچشمه می‌گیرند. موادی که آنها به فضا می‌افشانند یکی از حلقه‌های بیرونی و تنُک کیوان (حلقه‌ی E) را پر کرده و همچنین سطح خود انسلادوس را به سپیدی و بازتابندگی برف نموده است.
حلقه‌های یخی کیوان هم نوری که از خورشید بر پشتشان تابیده را رو دوربین‌های کاسینی پراکنده کرده‌اند. در آن سوی حلقه‌ها یکی دیگر از ماه‌های کیوان را می‌بینیم، پاندورا با پهنای ۸۴ کیلومتر که سمت شبش از نور طلایی‌رنگ کم‌جانی که از خود #کیوان بازتابیده روشن شده است.
این عکس در طیف دیدنی (مریی) گرفته شده و رنگ طبیعی این اجرام را نشان می‌دهد. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از انسلادوس حدود ۲۴۰,۸۰۰ کیلومتر و از پاندورا حدود ۵۶۶,۸۰۰ کیلومتر بود.
🔴 عنوانِ "ترانه‌ی یخ و آتش" برگردانِ عنوان این مطلب در تارنمای اصلی ناسا است: A Song of Ice and Light
#apod
https://goo.gl/xMkRFo
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180215.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------
در این عکس که #فضاپیمای_کاسینی ناسا در ۱ نوامبر ۲۰۰۹ گرفته بود، یکی از فریبنده‌ترین و وسوسه‌انگیزترین اجرام سامانه‌ی خورشیدی -انسلادوس، ماه سیاره‌ی کیوان- را می‌بینیم که از پشت با نور خورشید روشن شده. این نورپردازی شگفت‌انگیز فواره‌های پیوسته افشانِ جنوب این ماهِ ۵۰۵ کیلومتری را به خوبی آشکار کرده است.
این فواره‌های یخ که خود کاسینی در سال ۲۰۰۵ آنها را یافته بود، به نظر می‌رسد از اقیانوسی از آب مایع در زیر پوسته‌ی یخ‌زده‌ی انسلادوس سرچشمه می‌گیرند. موادی که آنها به فضا می‌افشانند یکی از حلقه‌های بیرونی و تنُک کیوان (حلقه‌ی E) را پر کرده و همچنین سطح خود انسلادوس را به سپیدی و بازتابندگی برف نموده است.
حلقه‌های یخی کیوان هم نوری که از خورشید بر پشتشان تابیده را رو دوربین‌های کاسینی پراکنده کرده‌اند. در آن سوی حلقه‌ها یکی دیگر از ماه‌های کیوان را می‌بینیم، پاندورا با پهنای ۸۴ کیلومتر که سمت شبش از نور طلایی‌رنگ کم‌جانی که از خود #کیوان بازتابیده روشن شده است.
این عکس در طیف دیدنی (مریی) گرفته شده و رنگ طبیعی این اجرام را نشان می‌دهد. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از انسلادوس حدود ۲۴۰,۸۰۰ کیلومتر و از پاندورا حدود ۵۶۶,۸۰۰ کیلومتر بود.
🔴 عنوانِ "ترانه‌ی یخ و آتش" برگردانِ عنوان این مطلب در تارنمای اصلی ناسا است: A Song of Ice and Light
#apod
https://goo.gl/xMkRFo
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180215.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«نگاهی به پایان»
—-------------
در این تصویر سمت شب سیاره‌ی کیوان (زحل) را می‌بینیم که از نور خورشید که از حلقه‌هایش بازتابیده (پرتوی حلقه‌تاب) کمی روشن شده است.
این یک تصویر موزاییکی است که از پیوند شماری از واپسین عکس‌های گرفته شده با دوربین‌های فضاپیمای کاسینی درست شده، و جایی را نشان می‌دهد که فضاپیما باید تا چند ساعت دیگر از آنجا وارد جو سیاره می‌شد.
اگرچه این نقطه که با بیضی سفید نشان داده شده در زمان گرفتن این عکس‌ها در سمت شب سیاره بود، ولی به هنگام شیرجه‌ی کاسینی به درون جو بالایی کیوان برای پایان دادن به ماموریت پرافتخار ۱۳ ساله‌اش، این نقطه هم دیگر با چرخش سیاره وارد روشنایی روز شده بود.
عکس‌هایی که این تصویر از پیوندشان درست شده با فیلترهای طیفی سرخ، سبز و آبی گرفته شده بودند و با هم چشم‌اندازی با رنگ تقریبا طبیعی را پدید آورده‌اند.
این عکس‌ها در روز ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۷، به کمک دوربین زاویه-گسترده‌ی کاسینی و از فاصله‌ی حدود ۶۳۴۰۰۰ کیلومتری #کیوان گرفته شده بودند.
#فضاپیمای_کاسینی ناسا ماوریتش را در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ به پایان برد.
https://goo.gl/ouimNS
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/FinalFrontier.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------
در این تصویر سمت شب سیاره‌ی کیوان (زحل) را می‌بینیم که از نور خورشید که از حلقه‌هایش بازتابیده (پرتوی حلقه‌تاب) کمی روشن شده است.
این یک تصویر موزاییکی است که از پیوند شماری از واپسین عکس‌های گرفته شده با دوربین‌های فضاپیمای کاسینی درست شده، و جایی را نشان می‌دهد که فضاپیما باید تا چند ساعت دیگر از آنجا وارد جو سیاره می‌شد.
اگرچه این نقطه که با بیضی سفید نشان داده شده در زمان گرفتن این عکس‌ها در سمت شب سیاره بود، ولی به هنگام شیرجه‌ی کاسینی به درون جو بالایی کیوان برای پایان دادن به ماموریت پرافتخار ۱۳ ساله‌اش، این نقطه هم دیگر با چرخش سیاره وارد روشنایی روز شده بود.
عکس‌هایی که این تصویر از پیوندشان درست شده با فیلترهای طیفی سرخ، سبز و آبی گرفته شده بودند و با هم چشم‌اندازی با رنگ تقریبا طبیعی را پدید آورده‌اند.
این عکس‌ها در روز ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۷، به کمک دوربین زاویه-گسترده‌ی کاسینی و از فاصله‌ی حدود ۶۳۴۰۰۰ کیلومتری #کیوان گرفته شده بودند.
#فضاپیمای_کاسینی ناسا ماوریتش را در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ به پایان برد.
https://goo.gl/ouimNS
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/FinalFrontier.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«از پشت حجاب نور»
—------------------
فضاپیمای کاسینی ناسا به هنگام گرفتن این عکس، سیاره‌ی کیوان (زحل) و حلقه‌هایش را از پشت پرده‌ای از نور خیره‌کننده‌ی خورشید که بر عدسی دوربینش افتاده بوده نگاه می‌کرده. اگر شما هم می‌توانستید به آنجا بروید و هنگامی که خورشید از زاویه‌ای ویژه می‌تابد، از پشت پنجره‌ی فضاپیما بیرون را نگاه کنید چشم‌اندازی بسیار همانند این را خواهید دید.
این تصویر از پیوند عکس‌هایی درست شده که با بهره از فیلترهای طیفی سرخ، سبز و آبی گرفته شده‌اند و با هم نمایی به رنگ طبیعی را پدید آورده‌اند. این عکس‌ها به کمک دوربین زاویه‌گسترده‌ی فضاپیمای کاسینی، در روز ۲۳ ژوئن ۲۰۱۳، و از فاصله‌ی حدود ۷۹۰۵۰۰ کیلومتری کیوان گرفته شده بودند.
#فضاپیمای_کاسینی در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ ماموریت خود را با شیرجه در جو سیاره‌ی #کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/CqdvHF
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/glare.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------
فضاپیمای کاسینی ناسا به هنگام گرفتن این عکس، سیاره‌ی کیوان (زحل) و حلقه‌هایش را از پشت پرده‌ای از نور خیره‌کننده‌ی خورشید که بر عدسی دوربینش افتاده بوده نگاه می‌کرده. اگر شما هم می‌توانستید به آنجا بروید و هنگامی که خورشید از زاویه‌ای ویژه می‌تابد، از پشت پنجره‌ی فضاپیما بیرون را نگاه کنید چشم‌اندازی بسیار همانند این را خواهید دید.
این تصویر از پیوند عکس‌هایی درست شده که با بهره از فیلترهای طیفی سرخ، سبز و آبی گرفته شده‌اند و با هم نمایی به رنگ طبیعی را پدید آورده‌اند. این عکس‌ها به کمک دوربین زاویه‌گسترده‌ی فضاپیمای کاسینی، در روز ۲۳ ژوئن ۲۰۱۳، و از فاصله‌ی حدود ۷۹۰۵۰۰ کیلومتری کیوان گرفته شده بودند.
#فضاپیمای_کاسینی در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ ماموریت خود را با شیرجه در جو سیاره‌ی #کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/CqdvHF
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/glare.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ماه‌ها، حلقه‌ها، سایه‌ها، و ابرها در کنار هم»
—---------------------------------------
هنگام پرواز به گرد سیاره‌ی کیوان (زحل) باید به دنبال چشم‌اندازهایی تماشایی باشیم که از هم‌کناری ماه‌ها، حلقه‌ها و سایه‌های این سیاره پدید می‌آیند. یکی از این آرایش‌های بسیار دیدنی در سال ۲۰۰۵ توسط #فضاپیمای_کاسینی که در آن زمان به گرد کیوان می‌گشت به تصویر کشیده شد.
در این تصویر، حلقه‌های نازک کیوان را تقریبا از لبه می‌بینیم و ماه‌های تتیس و میماس را هم در دو سوی آن. سایه‌های تیره‌ای از حلقه‌های گسترده‌ی کیوان روی بخش بالایی آن افتاده و پیچیدگی‌های چشمگیر آنها را نمایش می‌دهد.
این عکس از فاصله‌ی ۱.۲ میلیون کیلومتری کیوان، و در طیف بنفش نور دیدنی (مریی) گرفته شده و بافت ابرهای آن را نمایان کرده است.
فضاپیمای روباتیک کاسینی که گشت و گذار در سامانه‌ی #کیوان را در سال ۲۰۰۴ آغاز کرده بود، در سپتامبر گذشته در شیرجه‌ای برنامه‌ریزی شده به درون ابرهای این سیاره فرو رفت تا در آن سوخته و نابود شود، زیرا سوختی که برای تغییر مسیر نیاز داشت رو به پایان بود و هر آن امکان داشت با یکی از ماه‌های سیاره برخورد کرده و محیط دست‌نخورده‌ی آن را به میکروب‌های زمینی بیالاید.
#apod
https://goo.gl/Gyx98v
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180402.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------
هنگام پرواز به گرد سیاره‌ی کیوان (زحل) باید به دنبال چشم‌اندازهایی تماشایی باشیم که از هم‌کناری ماه‌ها، حلقه‌ها و سایه‌های این سیاره پدید می‌آیند. یکی از این آرایش‌های بسیار دیدنی در سال ۲۰۰۵ توسط #فضاپیمای_کاسینی که در آن زمان به گرد کیوان می‌گشت به تصویر کشیده شد.
در این تصویر، حلقه‌های نازک کیوان را تقریبا از لبه می‌بینیم و ماه‌های تتیس و میماس را هم در دو سوی آن. سایه‌های تیره‌ای از حلقه‌های گسترده‌ی کیوان روی بخش بالایی آن افتاده و پیچیدگی‌های چشمگیر آنها را نمایش می‌دهد.
این عکس از فاصله‌ی ۱.۲ میلیون کیلومتری کیوان، و در طیف بنفش نور دیدنی (مریی) گرفته شده و بافت ابرهای آن را نمایان کرده است.
فضاپیمای روباتیک کاسینی که گشت و گذار در سامانه‌ی #کیوان را در سال ۲۰۰۴ آغاز کرده بود، در سپتامبر گذشته در شیرجه‌ای برنامه‌ریزی شده به درون ابرهای این سیاره فرو رفت تا در آن سوخته و نابود شود، زیرا سوختی که برای تغییر مسیر نیاز داشت رو به پایان بود و هر آن امکان داشت با یکی از ماه‌های سیاره برخورد کرده و محیط دست‌نخورده‌ی آن را به میکروب‌های زمینی بیالاید.
#apod
https://goo.gl/Gyx98v
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180402.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«سپیده‌دم یک غول»
—----------------
در این تصویرِ فضاپیمای کاسینی ناسا، هلالی باریک از جو روشن شده از آفتابِ #کیوان (زحل) را می‌بینیم به همراه حلقه‌های یخی آن که مانند نوارهای تیره‌ای در پیش‌زمینه به چشم می‌خورند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌های کیوان و حدود ۷ درجه زیر صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور سبز و با بهره از دوربین زاویه-باز کاسینی، در روز ۳۱ مارس ۲۰۱۷ گرفته شده.
در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی #فضاپیمای_کاسینی از کیوان حدود ۱ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۶۱ کیلومتر است.
https://goo.gl/PvkaC8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SaturnianDawn.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—----------------
در این تصویرِ فضاپیمای کاسینی ناسا، هلالی باریک از جو روشن شده از آفتابِ #کیوان (زحل) را می‌بینیم به همراه حلقه‌های یخی آن که مانند نوارهای تیره‌ای در پیش‌زمینه به چشم می‌خورند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌های کیوان و حدود ۷ درجه زیر صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور سبز و با بهره از دوربین زاویه-باز کاسینی، در روز ۳۱ مارس ۲۰۱۷ گرفته شده.
در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی #فضاپیمای_کاسینی از کیوان حدود ۱ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۶۱ کیلومتر است.
https://goo.gl/PvkaC8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SaturnianDawn.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«خوشه کروی در کنار دو آواره آسمانی»
—---------------------------------—
در هفتههای گذشته سیاره‌های درخشان بهرام و کیوان (مریخ و زحل) با هم در آسمان سپیده‌دم و در محدوده‌ی صورت فلکی کمان دیده می‌شدند.
در این تصویر که روز ۳۱ مارس گرفته شده و ۳ درجه از آسمان را می‌پوشاند، این دو شبچراغ آسمان را می‌بینیم که به همراه خوشه‌ی کروی بزرگ ام۲۲ یک سه‌گوش را درست کرده‌اند.
خوشه‌ی ام۲۲ (پایین، سمت چپ) که توپ بزرگی از بیش از ۱۰۰ هزار ستاره با سنی بسیار بیشتر از خورشید است حدود ۱۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد.
ولی این دو سیاره بسیار به ما نزدیک‌ترند.
#کیوان که با رنگ زرد روشنی در بالای چارچوب دیده می‌شود حدود ۸۲ دقیقه‌ی نوری از ما فاصله دارد. اگر دقیق‌تر نگاه کنید می‌توانید بزرگ‌ترین ماهش، تیتان را هم مانند نقطه‌ای روشن در جایگاه حدود ساعت ۵ در فروغ خیره‌کننده‌ی سیاره‌ی مادر ببینید.
#بهرام سرخ‌فام هم تنها ۹ دقیقه‌ی نوری از زمین فاصله دارد.
هر دو سیاره دارند به سوی پادیستانی (مقابله) با خورشید پیش می‌روند. سیاره‌ی بهرام در ماه ژوییه (تیرماه) به این موقعیت خواهد رسید و بسیار پرنورتر خواهد شد. در آن هنگام فاصله‌ی این سیاره از سیاره‌ی زمین تنها به ۳.۲ دقیقه‌ی نوری خواهد رسید.
#apod
https://goo.gl/BrxM4w
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180412.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------—
در هفتههای گذشته سیاره‌های درخشان بهرام و کیوان (مریخ و زحل) با هم در آسمان سپیده‌دم و در محدوده‌ی صورت فلکی کمان دیده می‌شدند.
در این تصویر که روز ۳۱ مارس گرفته شده و ۳ درجه از آسمان را می‌پوشاند، این دو شبچراغ آسمان را می‌بینیم که به همراه خوشه‌ی کروی بزرگ ام۲۲ یک سه‌گوش را درست کرده‌اند.
خوشه‌ی ام۲۲ (پایین، سمت چپ) که توپ بزرگی از بیش از ۱۰۰ هزار ستاره با سنی بسیار بیشتر از خورشید است حدود ۱۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد.
ولی این دو سیاره بسیار به ما نزدیک‌ترند.
#کیوان که با رنگ زرد روشنی در بالای چارچوب دیده می‌شود حدود ۸۲ دقیقه‌ی نوری از ما فاصله دارد. اگر دقیق‌تر نگاه کنید می‌توانید بزرگ‌ترین ماهش، تیتان را هم مانند نقطه‌ای روشن در جایگاه حدود ساعت ۵ در فروغ خیره‌کننده‌ی سیاره‌ی مادر ببینید.
#بهرام سرخ‌فام هم تنها ۹ دقیقه‌ی نوری از زمین فاصله دارد.
هر دو سیاره دارند به سوی پادیستانی (مقابله) با خورشید پیش می‌روند. سیاره‌ی بهرام در ماه ژوییه (تیرماه) به این موقعیت خواهد رسید و بسیار پرنورتر خواهد شد. در آن هنگام فاصله‌ی این سیاره از سیاره‌ی زمین تنها به ۳.۲ دقیقه‌ی نوری خواهد رسید.
#apod
https://goo.gl/BrxM4w
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180412.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«مشتری ماه‌های بزرگش را مدیون کیوان است»
—---------------------------------—
در آغاز تاریخ سامانه‌ی خورشیدی، مشتری یک مسافر تنها بود. این سیاره به اندازه‌ای بزرگ بود که شکافی گسترده در قرص پیرامون خورشید پدید آورده بود، شکافی خالی از هر گونه غبار و آواری که با آن بتواند ماه‌های بزرگی که امروزه دارد را درست کند. سپس سیاره‌ی کیوان (زحل) پدید آمد و احتمالا او بود که سنگ‌هایی را به درون مدار مشتری پرتاب کرد تا مشتری بعدها بتواند با آنها برای خودش ماه درست کند.
#مشتری اکنون ۶۹ ماه دارد ولی ۴ تا از بزرگ‌ترینِ آنها -آیو، اروپا، گانیمد، و کالیستو- به احتمال بسیار در همان روزگار جوانی سامانه‌ی خورشیدی پدید آمدند نه این که مانند بیشتر ماه‌های کوچکش، آنها را از دیگر جاهای سامانه‌ی خورشیدی ربوده باشد. این چهار ماه که به نام ماه‌های گالیله‌ای شناخته می‌شوند به احتمال بسیار از حلقه‌ای از سنگ و غبار در لبه‌ی بیرونی مدار مشتری درست شدند.
پس از آن که مشتری از دل قرصی از سنگ و سنگ‌ریزه و گاز که خورشید را در بر گرفته بود پدید آمد (همان قرصی که همه‌ی سیاره‌ها را ساخت)، با پیشروی در مدارش همه‌ی مواد درون مدار را روبید (جاروب کرد) و مداری خالی برای خودش درست کرد. ولی گرانش خورشید می‌توانسته آوارهایی را به درون مداری درست بیرون از دسترس این سیاره‌ی غول‌پیکر کشانده باشد.
سنگ‌اندازی
توما رونه از دانشگاه اکس-مارسی فرانسه و همکارانش شبیه‌سازی‌هایی برای روند پیدایش کیوان انجام دادند تا چگونگی تاثیر آن بر این ذخیره‌ی سنگی را بررسی کنند. آنان دریافتند که کیوان در روزگار کودکی می‌توانسته مدارهای آن سنگ‌ها را به هم زده باشد. برخی از آنها هم می‌توانسته‌اند وارد مداری به گرد مشتری شده و در آنجا با برخورد به هم ماه‌های گالیله‌ای را بسازند.
خود #کیوان احتمالا یا از سنگ‌هایی که درست بیرون از مدار مشتری بودند درست شده بوده یا این که در جایی دورتر به دنیا آمده و بعدها در اثر کشش گرانشی خورشید به درون کوچیده است- در هر دو صورت شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که او باعث جابجایی سنگ‌هایی شد که سرانجام ماه‌های مشتری را ساختند.
احتمالا تا حدود ۱۰۰ هزار سال پس از پیدایش کیوان این سنگ‌ها به هم برخورد کرده و انباشته شدند و ماه‌های گالیله‌ای را ساختند. به گفته‌ی پژوهشگران همین فرآیند می‌توانسته بعدها با پیدایش اورانوس و نپتون درست بیرون از مدار کیوان هم رخ داده و ماه‌های بزرگ کیوان -تیتان و یاپتوس- را ساخته باشد.
این می‌تواند آگاهی‌هایی درباره‌ی ماه‌های پیرامون سیاره‌های سامانه‌های دیگر، که با وجود سال‌ها جستجو، هنوز هیچ یک به طور قطعی دیده نشده به ما بدهد. رونه می‌گوید: «این پژوهش می‌تواند به این معنا باشد که سیاره‌هایی با ماه‌های پرشمار، مانند مشتری، ترجیحا -یا حتی تنها- در سامانه‌هایی پدید می‌آیند که بیش از یک سیاره‌ی بزرگ دارند.» این می‌تواند به ما کمک کند تا تصمیم بگیریم برای یافتن ماه‌های فراخورشیدی تلسکوپ‌هایمان را رو به چه سامانه هایی بگیریم.
****
تصویر: آیو، ماه گالیله‌ای مشتری بر پس‌زمینه‌ای از ابرهای این سیاره
https://goo.gl/GSXJ9g
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/solo-traveller.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------—
در آغاز تاریخ سامانه‌ی خورشیدی، مشتری یک مسافر تنها بود. این سیاره به اندازه‌ای بزرگ بود که شکافی گسترده در قرص پیرامون خورشید پدید آورده بود، شکافی خالی از هر گونه غبار و آواری که با آن بتواند ماه‌های بزرگی که امروزه دارد را درست کند. سپس سیاره‌ی کیوان (زحل) پدید آمد و احتمالا او بود که سنگ‌هایی را به درون مدار مشتری پرتاب کرد تا مشتری بعدها بتواند با آنها برای خودش ماه درست کند.
#مشتری اکنون ۶۹ ماه دارد ولی ۴ تا از بزرگ‌ترینِ آنها -آیو، اروپا، گانیمد، و کالیستو- به احتمال بسیار در همان روزگار جوانی سامانه‌ی خورشیدی پدید آمدند نه این که مانند بیشتر ماه‌های کوچکش، آنها را از دیگر جاهای سامانه‌ی خورشیدی ربوده باشد. این چهار ماه که به نام ماه‌های گالیله‌ای شناخته می‌شوند به احتمال بسیار از حلقه‌ای از سنگ و غبار در لبه‌ی بیرونی مدار مشتری درست شدند.
پس از آن که مشتری از دل قرصی از سنگ و سنگ‌ریزه و گاز که خورشید را در بر گرفته بود پدید آمد (همان قرصی که همه‌ی سیاره‌ها را ساخت)، با پیشروی در مدارش همه‌ی مواد درون مدار را روبید (جاروب کرد) و مداری خالی برای خودش درست کرد. ولی گرانش خورشید می‌توانسته آوارهایی را به درون مداری درست بیرون از دسترس این سیاره‌ی غول‌پیکر کشانده باشد.
سنگ‌اندازی
توما رونه از دانشگاه اکس-مارسی فرانسه و همکارانش شبیه‌سازی‌هایی برای روند پیدایش کیوان انجام دادند تا چگونگی تاثیر آن بر این ذخیره‌ی سنگی را بررسی کنند. آنان دریافتند که کیوان در روزگار کودکی می‌توانسته مدارهای آن سنگ‌ها را به هم زده باشد. برخی از آنها هم می‌توانسته‌اند وارد مداری به گرد مشتری شده و در آنجا با برخورد به هم ماه‌های گالیله‌ای را بسازند.
خود #کیوان احتمالا یا از سنگ‌هایی که درست بیرون از مدار مشتری بودند درست شده بوده یا این که در جایی دورتر به دنیا آمده و بعدها در اثر کشش گرانشی خورشید به درون کوچیده است- در هر دو صورت شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که او باعث جابجایی سنگ‌هایی شد که سرانجام ماه‌های مشتری را ساختند.
احتمالا تا حدود ۱۰۰ هزار سال پس از پیدایش کیوان این سنگ‌ها به هم برخورد کرده و انباشته شدند و ماه‌های گالیله‌ای را ساختند. به گفته‌ی پژوهشگران همین فرآیند می‌توانسته بعدها با پیدایش اورانوس و نپتون درست بیرون از مدار کیوان هم رخ داده و ماه‌های بزرگ کیوان -تیتان و یاپتوس- را ساخته باشد.
این می‌تواند آگاهی‌هایی درباره‌ی ماه‌های پیرامون سیاره‌های سامانه‌های دیگر، که با وجود سال‌ها جستجو، هنوز هیچ یک به طور قطعی دیده نشده به ما بدهد. رونه می‌گوید: «این پژوهش می‌تواند به این معنا باشد که سیاره‌هایی با ماه‌های پرشمار، مانند مشتری، ترجیحا -یا حتی تنها- در سامانه‌هایی پدید می‌آیند که بیش از یک سیاره‌ی بزرگ دارند.» این می‌تواند به ما کمک کند تا تصمیم بگیریم برای یافتن ماه‌های فراخورشیدی تلسکوپ‌هایمان را رو به چه سامانه هایی بگیریم.
****
تصویر: آیو، ماه گالیله‌ای مشتری بر پس‌زمینه‌ای از ابرهای این سیاره
https://goo.gl/GSXJ9g
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/solo-traveller.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«حلقه‌های رنگ رنگ کیوان»
—-------------------------
در این عکس که توسط فضاپیمای کاسینی ناسا در روز ۲۲ اوت ۲۰۰۹ گرفته شده حلقه‌های #کیوان (زحل) را با رنگ‌های ملایمشان می‌بینیم. تکه‌های سازنده‌ی این حلقه‌ها اندازه‌های گوناگونی دارند، از ذره‌هایی کوچک‌تر از یک دانه شن گرفته تا تکه‌های به بزرگی یک کوه، و به طور عمده هم از یخ آب درست شده‌اند. سرچشمه‌ی رنگ‌های این حلقه‌ها هنوز به طور دقیق شناخته نشده و همچنان مایه‌ی بحث و گفتگوهایی داغ میان دانشمندان است.
این تصویر از پیوند عکس‌هایی که کاسینی با فیلترهای طیفی سرخ، سبز، و آبی گرفته درست شده و نمایی با رنگ طبیعی را نشان می دهد. عکس‌ها با دوربین زاویه-باریک #کاسینی و از فاصله‌ی حدود ۲.۰۵ میلیون کیلومتریِ مرکز حلقه‌ها گرفته شده بودند.
فضاپیمای کاسینی ماموریت بسیار پیروزمند خود را در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، با شیرجه در ابرهای کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/i1ruZe
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/gravity-s-rainbow.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------
در این عکس که توسط فضاپیمای کاسینی ناسا در روز ۲۲ اوت ۲۰۰۹ گرفته شده حلقه‌های #کیوان (زحل) را با رنگ‌های ملایمشان می‌بینیم. تکه‌های سازنده‌ی این حلقه‌ها اندازه‌های گوناگونی دارند، از ذره‌هایی کوچک‌تر از یک دانه شن گرفته تا تکه‌های به بزرگی یک کوه، و به طور عمده هم از یخ آب درست شده‌اند. سرچشمه‌ی رنگ‌های این حلقه‌ها هنوز به طور دقیق شناخته نشده و همچنان مایه‌ی بحث و گفتگوهایی داغ میان دانشمندان است.
این تصویر از پیوند عکس‌هایی که کاسینی با فیلترهای طیفی سرخ، سبز، و آبی گرفته درست شده و نمایی با رنگ طبیعی را نشان می دهد. عکس‌ها با دوربین زاویه-باریک #کاسینی و از فاصله‌ی حدود ۲.۰۵ میلیون کیلومتریِ مرکز حلقه‌ها گرفته شده بودند.
فضاپیمای کاسینی ماموریت بسیار پیروزمند خود را در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، با شیرجه در ابرهای کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/i1ruZe
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/gravity-s-rainbow.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کارت پستالی از درون صفحه!»
—----------------------------
در روز ۱۳ مارس ۲۰۰۶، فضاپیمای کاسینی ناسا با دوربین زاویه-باریک خود این عکس را از سیاره‌ی کیوان (زحل) و حلقه‌هایش که تقریبا درست از لبه دیده می‌شدند گرفت. به جز کیوان و حلقه‌ها، سه ماه از ده‌ها ماه این سیاره هم در چارچوب دیده می‌شوند: میماس و ژانوسِ کوچک در بالای حلقه‌ها، و تتیس هم پایین حلقه‌ها. اینجا "بالا" و "پایین"ِ حلقه‌ها بیشتر بستگی به چشم‌انداز ما دارد. هر سه‌ی این ماه‌ها به همراه ذرات حلقه‌ها تقریبا در یک صفحه به گرد کیوان می‌چرخند و بنابراین بالا و پایینی در کار نیست.
سمت شبِ میماس کمی از نور "کیوان‌تاب" روشن شده- نور خورشید که از روی ابرهای خود کیوان بازتابیده. زاویه‌ی تابش آفتاب به گونه‌ایست که سایه‌ی حلقه‌ها بر بخش بالایی کیوان افتاده.
این تصویر از پیوند عکس‌های گرفته شده از پشت فیلترهای طیفی سرخ، آبی، و سبز درست شده و نمایی با رنگ طبیعی را پدید آورده است. در زمان گرفتن این عکس‌ها، فاصله‌ی کاسینی از کیوان حدود ۲.۷ میلیون کیلومتر بود.
#فضاپیمای_کاسینی ماموریت درخشان خود را در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با شیرجه در جو #کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/SrVuQ9
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/RingPlane.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
در روز ۱۳ مارس ۲۰۰۶، فضاپیمای کاسینی ناسا با دوربین زاویه-باریک خود این عکس را از سیاره‌ی کیوان (زحل) و حلقه‌هایش که تقریبا درست از لبه دیده می‌شدند گرفت. به جز کیوان و حلقه‌ها، سه ماه از ده‌ها ماه این سیاره هم در چارچوب دیده می‌شوند: میماس و ژانوسِ کوچک در بالای حلقه‌ها، و تتیس هم پایین حلقه‌ها. اینجا "بالا" و "پایین"ِ حلقه‌ها بیشتر بستگی به چشم‌انداز ما دارد. هر سه‌ی این ماه‌ها به همراه ذرات حلقه‌ها تقریبا در یک صفحه به گرد کیوان می‌چرخند و بنابراین بالا و پایینی در کار نیست.
سمت شبِ میماس کمی از نور "کیوان‌تاب" روشن شده- نور خورشید که از روی ابرهای خود کیوان بازتابیده. زاویه‌ی تابش آفتاب به گونه‌ایست که سایه‌ی حلقه‌ها بر بخش بالایی کیوان افتاده.
این تصویر از پیوند عکس‌های گرفته شده از پشت فیلترهای طیفی سرخ، آبی، و سبز درست شده و نمایی با رنگ طبیعی را پدید آورده است. در زمان گرفتن این عکس‌ها، فاصله‌ی کاسینی از کیوان حدود ۲.۷ میلیون کیلومتر بود.
#فضاپیمای_کاسینی ماموریت درخشان خود را در روز ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با شیرجه در جو #کیوان به پایان برد.
https://goo.gl/SrVuQ9
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/RingPlane.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«شش سیاره در چشم‌انداز زیبای پارک یوسمیتی»
--------------------------------------------
از روزگار باستان پنج سیاره‌ی تیر، ناهید، بهرام، مشتری و کیوان که در آسمان شب‌های سیاره‌ی زمین به چشم دیده می‌شوند را می‌شناختند. ولی گویا در این تصویر زیبای آسمان شب شش سیاره به چشم دیده می‌شود!
یک بررسی کنیم: #بهرام (مریخ) زردفام و بسیار درخشان به سادگی در سمت چپ نوار کهکشان دیده می‌شود.
#کیوان (زحل) غرق در تابش پراکنده‌ی ستارگان کهکشان است، و #مشتری هم بسیار نزدیک افق سمت راست، در میان درختان و بر زمینه‌ای از روشنی یک شهر دوردست نور می‌افشاند.
این عکس هفته‌ی گذشته از کنار آب‌های آرام دریاچه‌ی زیبا و بلند تنایا در پارک ملی یوسمیتی گرفته شده و اگر کمی دقت کنید، سه سیاره‌ی دیگر را نیز در آن خواهید یافت، البته نه در آسمان!
اگر نتوانستید آنها را کنید تصویر بعدی را ببینید.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180614.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------------------------
از روزگار باستان پنج سیاره‌ی تیر، ناهید، بهرام، مشتری و کیوان که در آسمان شب‌های سیاره‌ی زمین به چشم دیده می‌شوند را می‌شناختند. ولی گویا در این تصویر زیبای آسمان شب شش سیاره به چشم دیده می‌شود!
یک بررسی کنیم: #بهرام (مریخ) زردفام و بسیار درخشان به سادگی در سمت چپ نوار کهکشان دیده می‌شود.
#کیوان (زحل) غرق در تابش پراکنده‌ی ستارگان کهکشان است، و #مشتری هم بسیار نزدیک افق سمت راست، در میان درختان و بر زمینه‌ای از روشنی یک شهر دوردست نور می‌افشاند.
این عکس هفته‌ی گذشته از کنار آب‌های آرام دریاچه‌ی زیبا و بلند تنایا در پارک ملی یوسمیتی گرفته شده و اگر کمی دقت کنید، سه سیاره‌ی دیگر را نیز در آن خواهید یافت، البته نه در آسمان!
اگر نتوانستید آنها را کنید تصویر بعدی را ببینید.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180614.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
به گفتگوی الکترومغناطیسی کیوان و ماهش، انسلادوس گوش دهید @onestar_in_sevenskies
«به گفتگوی الکترومغناطیسی کیوان و ماهش گوش دهید»
-----------------------------------------------------
بررسی داده‌های به دست آمده در مدارهای "پایان بزرگ" فضاپیمای #کاسینی نشانگر یک برهمکنش بسیار نیرومند و پویا از امواج پلاسما میان کیوان (زحل) و حلقه‌ها و ماهش، انسلادوس است. این داده‌ها برای نخستین بار نشان می‌دهند که این امواج در راستای خطوط میدان مغناطیسی که کیوان را یکراست به انسلادوس پیوند داده‌اند حرکت می‌کنند. این خطوط میدان مانند یک مدار الکتریکی میان این دو جرم رفتار کرده و انرژی را میان آنها دادوستد می‌کند.
پژوهشگران امواج پلاسمایی که کاسینی دریافت کرده بود را به صدایی در بسامدهای دامنه‌ی شنوایی انسان تبدیل کردند- همان گونه که دستگاه رادیو، امواج الکترومغناطیسی را به موسیقی تبدیل می‌کند. مدت زمان دریافت این امواج توسط کاسینی ۱۶ دقیقه بود ولی اینجا فشرده شده و به ۲۸.۵ ثانیه رسیده.
پلاسما (حالت چهارم ماده) بسیار همانند آب، امواجی برای حمل انرژی تولید می‌کند. فضاپیمای کاسینی در یکی از نزدیک‌ترین گذرهایش از کنار کیوان، با دستگاه امواج رادیو و پلاسمای خود (آرپی‌دبلیواس، RPWS) امواج شدیدی از پلاسما را ثبت کرد.
علی سلیمان، یکی از اعضای گروه پی‌آردبلیواس از دانشگاه آیووا، آیوواسیتی می‌گوید: «انسلادوس ژنراتور کوچکی‌ست که به گرد کیوان می‌چرخد، و ما می‌دانستیم که یک چشمه‌ی پایدار و پیوسته‌ی انرژی است. اکنون پی برده‌ایم که خود کیوان هم با گسیل سیگنال‌های پلاسما در راستای مداری از خطوط میدان مغناطیسی به درازای صدها هزار کیلومتر که آن را به انسلادوس پیوند داده، به آن پاسخ می‌دهد.»
برهمکنش #کیوان و انسلادوس متفاوت با رابطه‌ی زمین و ماه است. انسلادوس در میدان مغناطیسی کیوان غرق شده و از نظر زمین‌شناختی نیز فعال است- افشانه‌هایی از بخار آب به فضا می‌افشاند که یونیده شده و محیط پیرامون کیوان را پر می‌کنند. ولی ماه ما چنین برهم‌کنشی با زمین ندارد. برهم‌کنش‌هایی از این دست میان کیوان و حلقه‌هایش، که آنها نیز بسیار پویا هستند انجام می‌شود.
ضبط این امواج روز ۲ سپتامبر ۲۰۱۷ انجام شده بود، دو هفته پیش از فرورفتن کاسینی در جو کیوان و پایان دادن به ماموریت بسیار پیروزمند ۱۳ ساله‌اش. گزارش یافته‌های این پژوهش در دو مقاله، در نشریه‌ی جئوفیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
در همین زمینه: * صدایی که کاسینی در این بخش از ماموریتش می‌شنود متفاوت با گذشته است (https://goo.gl/ZU4hDm)
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/SaturnEnceladus.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------------------------
بررسی داده‌های به دست آمده در مدارهای "پایان بزرگ" فضاپیمای #کاسینی نشانگر یک برهمکنش بسیار نیرومند و پویا از امواج پلاسما میان کیوان (زحل) و حلقه‌ها و ماهش، انسلادوس است. این داده‌ها برای نخستین بار نشان می‌دهند که این امواج در راستای خطوط میدان مغناطیسی که کیوان را یکراست به انسلادوس پیوند داده‌اند حرکت می‌کنند. این خطوط میدان مانند یک مدار الکتریکی میان این دو جرم رفتار کرده و انرژی را میان آنها دادوستد می‌کند.
پژوهشگران امواج پلاسمایی که کاسینی دریافت کرده بود را به صدایی در بسامدهای دامنه‌ی شنوایی انسان تبدیل کردند- همان گونه که دستگاه رادیو، امواج الکترومغناطیسی را به موسیقی تبدیل می‌کند. مدت زمان دریافت این امواج توسط کاسینی ۱۶ دقیقه بود ولی اینجا فشرده شده و به ۲۸.۵ ثانیه رسیده.
پلاسما (حالت چهارم ماده) بسیار همانند آب، امواجی برای حمل انرژی تولید می‌کند. فضاپیمای کاسینی در یکی از نزدیک‌ترین گذرهایش از کنار کیوان، با دستگاه امواج رادیو و پلاسمای خود (آرپی‌دبلیواس، RPWS) امواج شدیدی از پلاسما را ثبت کرد.
علی سلیمان، یکی از اعضای گروه پی‌آردبلیواس از دانشگاه آیووا، آیوواسیتی می‌گوید: «انسلادوس ژنراتور کوچکی‌ست که به گرد کیوان می‌چرخد، و ما می‌دانستیم که یک چشمه‌ی پایدار و پیوسته‌ی انرژی است. اکنون پی برده‌ایم که خود کیوان هم با گسیل سیگنال‌های پلاسما در راستای مداری از خطوط میدان مغناطیسی به درازای صدها هزار کیلومتر که آن را به انسلادوس پیوند داده، به آن پاسخ می‌دهد.»
برهمکنش #کیوان و انسلادوس متفاوت با رابطه‌ی زمین و ماه است. انسلادوس در میدان مغناطیسی کیوان غرق شده و از نظر زمین‌شناختی نیز فعال است- افشانه‌هایی از بخار آب به فضا می‌افشاند که یونیده شده و محیط پیرامون کیوان را پر می‌کنند. ولی ماه ما چنین برهم‌کنشی با زمین ندارد. برهم‌کنش‌هایی از این دست میان کیوان و حلقه‌هایش، که آنها نیز بسیار پویا هستند انجام می‌شود.
ضبط این امواج روز ۲ سپتامبر ۲۰۱۷ انجام شده بود، دو هفته پیش از فرورفتن کاسینی در جو کیوان و پایان دادن به ماموریت بسیار پیروزمند ۱۳ ساله‌اش. گزارش یافته‌های این پژوهش در دو مقاله، در نشریه‌ی جئوفیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
در همین زمینه: * صدایی که کاسینی در این بخش از ماموریتش می‌شنود متفاوت با گذشته است (https://goo.gl/ZU4hDm)
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/SaturnEnceladus.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«نمایش نور در شمال سیاره کیوان از چشم هابل»
--------------------------------------------
* در عکس‌های تازه‌ی هابل شفق‌های فرابنفش سیاره‌ی کیوان که به گرد قطب شمالش حلقه زده‌اند را در ماه‌های پیش و پس از انقلاب تابستانی شمال آن می‌بینیم.
دانشمندان به کمک دوربین طیف‌نگار تلسکوپ فضایی #هابل، شفق‌های کیوان (زحل) را در زمان انقلاب تابستانی به تصویر کشیده‌اند. دلیل گزینش این زمان یکی اینست که بهترین زمان برای دیدن قطب شمال سیاره (از زمین) است، و نیز همزمان با رصدهای فضاپیمای کاسینی از این شفق‌هاست که سال گذشته در مدارهای "پایان بزرگ" خود انجام داد. دانشمندان با پیوند داده‌های کاسینی و هابل توانستند دقیق‌ترین بررسی را روی رفتار شفق‌های قطبی #کیوان در گذر زمان انجام دهند.
شفق‌های قطبی شمالی و جنوبی زمین در پی برهمکنش میدان مغناطیسی سیاره با بادهای خورشیدی (جریان ذرات باردار از خورشید) پدید می‌آیند. این ذرات در راستای خطوط میدان مغناطیسی زمین به سوی قطب‌ها کشیده می‌شوند و در آنجا با برهمنش اکسیژن و نیتروژن جو زمین با آنها، رقص نوری خیره‌کننده پدید می‌آورند. شفق‌های کیوان و دیگر سیاره‌های بیرونی هم به شیوه‌ای همسان درست می‌شوند، ولی چون جو آنها به طور عمده هیدروژنی است، نوری که تولید می‌شود در طیف فرابنفش است.
چشم انسان توان دیدن این نور فرابنفش را ندارد، و بیشتر آن هم توسط جو زمین درآشامیده (جذب) می‌شود [بنابراین اگر چشممان نور فرابنفش را هم می‌دید، با تلسکوپ‌های معمولی از روی زمین آنها را نمی‌توانستیم ببینیم-م]. ولی خوشبختانه چشمان تیزتر و توانمندتری در آسمان داریم- اینجا، طیف‌نگار تلسکوپ فضایی هابل که در فضا به گرد زمین می‌گردد به کمکمان می‌آید.
تصاویر هابل شفقی پیوسته در تغییر را در قطب شمال کیوان نشان می دهد که همزمان با کاهش و افزایش شدت باد خورشیدی و همچنین چرخش سریع سیاره دگرگون می‌شوند (یک دور چرخش کیوان تنها ۱۱ ساعت زمان می‌برد). درخشش شفق‌ها به هنگام سپیده‌دم و همچنین درست پیش از نیمه شب به اوج می‌رسد- ولی این بیشینه‌ی نیمه شب را تاکنون هرگز ندیده بودیم، و شاید ربطی به شیوه‌ی برخورد باد خورشیدی به سیاره در زمان انقلاب داشته باشد.
هابل در گذشته هم شفق‌های کیوان را بررسی کرده بود. این بررسی‌ها به دانشمندان کمک می‌کند تا بتوانند میدان مغناطیسی نیرومند این سیاره را از راه دور بهتر بشناسند.
#شفق_قطبی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/SaturnAurora.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------------------------
* در عکس‌های تازه‌ی هابل شفق‌های فرابنفش سیاره‌ی کیوان که به گرد قطب شمالش حلقه زده‌اند را در ماه‌های پیش و پس از انقلاب تابستانی شمال آن می‌بینیم.
دانشمندان به کمک دوربین طیف‌نگار تلسکوپ فضایی #هابل، شفق‌های کیوان (زحل) را در زمان انقلاب تابستانی به تصویر کشیده‌اند. دلیل گزینش این زمان یکی اینست که بهترین زمان برای دیدن قطب شمال سیاره (از زمین) است، و نیز همزمان با رصدهای فضاپیمای کاسینی از این شفق‌هاست که سال گذشته در مدارهای "پایان بزرگ" خود انجام داد. دانشمندان با پیوند داده‌های کاسینی و هابل توانستند دقیق‌ترین بررسی را روی رفتار شفق‌های قطبی #کیوان در گذر زمان انجام دهند.
شفق‌های قطبی شمالی و جنوبی زمین در پی برهمکنش میدان مغناطیسی سیاره با بادهای خورشیدی (جریان ذرات باردار از خورشید) پدید می‌آیند. این ذرات در راستای خطوط میدان مغناطیسی زمین به سوی قطب‌ها کشیده می‌شوند و در آنجا با برهمنش اکسیژن و نیتروژن جو زمین با آنها، رقص نوری خیره‌کننده پدید می‌آورند. شفق‌های کیوان و دیگر سیاره‌های بیرونی هم به شیوه‌ای همسان درست می‌شوند، ولی چون جو آنها به طور عمده هیدروژنی است، نوری که تولید می‌شود در طیف فرابنفش است.
چشم انسان توان دیدن این نور فرابنفش را ندارد، و بیشتر آن هم توسط جو زمین درآشامیده (جذب) می‌شود [بنابراین اگر چشممان نور فرابنفش را هم می‌دید، با تلسکوپ‌های معمولی از روی زمین آنها را نمی‌توانستیم ببینیم-م]. ولی خوشبختانه چشمان تیزتر و توانمندتری در آسمان داریم- اینجا، طیف‌نگار تلسکوپ فضایی هابل که در فضا به گرد زمین می‌گردد به کمکمان می‌آید.
تصاویر هابل شفقی پیوسته در تغییر را در قطب شمال کیوان نشان می دهد که همزمان با کاهش و افزایش شدت باد خورشیدی و همچنین چرخش سریع سیاره دگرگون می‌شوند (یک دور چرخش کیوان تنها ۱۱ ساعت زمان می‌برد). درخشش شفق‌ها به هنگام سپیده‌دم و همچنین درست پیش از نیمه شب به اوج می‌رسد- ولی این بیشینه‌ی نیمه شب را تاکنون هرگز ندیده بودیم، و شاید ربطی به شیوه‌ی برخورد باد خورشیدی به سیاره در زمان انقلاب داشته باشد.
هابل در گذشته هم شفق‌های کیوان را بررسی کرده بود. این بررسی‌ها به دانشمندان کمک می‌کند تا بتوانند میدان مغناطیسی نیرومند این سیاره را از راه دور بهتر بشناسند.
#شفق_قطبی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/SaturnAurora.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«شش‌گوش قطب شمال کیوان و رازهایی تازه»
-------------------------------------------
در این تصویر رنگی، رودباد شش-بَر (شش ضلعی) شگفت‌انگیزی که به نام شش‌گوش قطب شمال کیوان شناخته می‌شود و تا عرض ۷۰ درجه‌ی شمالی سیاره گسترده شده را می‌بینیم.
این تصویر که رنگ‌هایش نمایشی است از پیوند داده‌های فروسرخ، دیدنی (مریی)، و فرابنفشی درست شده که فضاپیمای #کاسینی ناسا در اواخر سال ۲۰۱۲ گرد آورده بود.
این توفان شگفت‌انگیز که نخستین بار در دهه‌ی ۱۹۸۰ در عکس‌های فضاپیمای وویجر دیده و شناسایی شده بود، توفانی دیرپا و وابسته به چرخش این غول گازی حلقه‌دار است که پهنایی نزدیک به ۳۰ هزار کیلومتر را می‌پوشاند.
در مرکز این شش‌گوش، توفانِ توفند-مانندِ قطب شمال #کیوان جای دارد.
به تازگی در بررسی داده‌های درازمدت فضاپیمای کاسینی یک تاوه‌ی (گردابِ) چشمگیر و فرازِ بالا (ارتفاع بالا) یافته شده که محدوده‌اش دقیقا با مرزهای شش‌گوش قطب شمال همخوانی دارد و با نزدیک شدن به تابستان نیمکره‌ی شمال سیاره پدید آمده است [در زمان رسیدن کاسینی به کیوان، قطب شمال آن در زمستان به سر می‌برد].
به گفته‌ی دانشمندان، لبه‌های این تاوه‌ی نویافته نیز شش‌گوش، و درست همخوان با ساختار ابری شش‌گوشِ سیاره است.
به نظر می‌رسد این تاوه تا صدها کیلومتر بالاتر از قله‌ی این ابرها، به درون پوش‌سپهر (استراتوسفر) کیوان کشیده شده است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180907.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------------
در این تصویر رنگی، رودباد شش-بَر (شش ضلعی) شگفت‌انگیزی که به نام شش‌گوش قطب شمال کیوان شناخته می‌شود و تا عرض ۷۰ درجه‌ی شمالی سیاره گسترده شده را می‌بینیم.
این تصویر که رنگ‌هایش نمایشی است از پیوند داده‌های فروسرخ، دیدنی (مریی)، و فرابنفشی درست شده که فضاپیمای #کاسینی ناسا در اواخر سال ۲۰۱۲ گرد آورده بود.
این توفان شگفت‌انگیز که نخستین بار در دهه‌ی ۱۹۸۰ در عکس‌های فضاپیمای وویجر دیده و شناسایی شده بود، توفانی دیرپا و وابسته به چرخش این غول گازی حلقه‌دار است که پهنایی نزدیک به ۳۰ هزار کیلومتر را می‌پوشاند.
در مرکز این شش‌گوش، توفانِ توفند-مانندِ قطب شمال #کیوان جای دارد.
به تازگی در بررسی داده‌های درازمدت فضاپیمای کاسینی یک تاوه‌ی (گردابِ) چشمگیر و فرازِ بالا (ارتفاع بالا) یافته شده که محدوده‌اش دقیقا با مرزهای شش‌گوش قطب شمال همخوانی دارد و با نزدیک شدن به تابستان نیمکره‌ی شمال سیاره پدید آمده است [در زمان رسیدن کاسینی به کیوان، قطب شمال آن در زمستان به سر می‌برد].
به گفته‌ی دانشمندان، لبه‌های این تاوه‌ی نویافته نیز شش‌گوش، و درست همخوان با ساختار ابری شش‌گوشِ سیاره است.
به نظر می‌رسد این تاوه تا صدها کیلومتر بالاتر از قله‌ی این ابرها، به درون پوش‌سپهر (استراتوسفر) کیوان کشیده شده است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180907.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
