👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«به تماشای طلوع ماه برویم» —---------------------------------— توجه بفرمایید که این یک ویدیوی دور تند "نیست"، بلکه چون از فاصله بسیار دور فیلمبرداری شده چنین سریع به نظر می‌رسد @onestar_in_sevenskies
«به تماشای طلوع ماه برویم»
—-------------------------
آیا تاکنون طلوع ماه و برخاستن آن از پشت افق را تماشا کرده‌اید؟
زمانی که قرص #ماه تقریبا کامل است، بالا آمدنِ آرامِ آن از پشت یک افق صاف می‌تواند چشم‌اندازی زیبا و فراموش‌نشدنی داشته باشد.
یک چنین طلوع تماشایی و چشمگیری در اوایل سال ۲۰۱۳ از دورنمای کوه ویکتوریا در ولینگتون نیوزیلند مورد تصویربرداری قرار گرفت. یک عکاس نجومی زبَردست با یک برنامه‌ریزی دقیق، دوربینش را در فاصله‌ی حدود دو کیلومتری چشم‌انداز جای داد و آن را رو به نقطه‌ای در دورنما که مطمئن بود ماه از آن جا بر خواهد خاست و نمایش شبانه‌اش را آغاز خواهد کرد تنظیم نمود.
ویدیویی که اینجا می بینید، تک ویدیوی ویرایش نشده‌ایست که وی بدون توقف ضبط کرده. توجه کنید که این "یک ویدیوی دور تند نیست".
مردمی که در دورنمای کوه ویکتوریا به تماشای طلوع بزرگ‌ترین ماهواره‌ی سیاره‌ی زمین آمده‌اند، در برابر قرص ماه به حالت ضدنور و تمام تیره دیده می‌شوند.
خود شما هم به سادگی می‌توانید سر زدن ماه را ببینید: این چیزیست که هر شبانه‌روز روی میدهد، گرچه تنها نیمی از طلوع‌های ماه در ساعت‌های شب رخ میدهد. ماه در هر شبانه‌روز، حدود پنجاه دقیقه دیرتر از شبانه‌روز پیش طلوع می‌کند، ولی طلوع قرص کامل ماه همیشه درست همزمان با غروب آفتاب انجام می‌شود.
یکی از شب‌های خوب برایدیدن #طلوع_ماه همین امشب است که ماه در زمان رسیدن به گام کامل، به زمین نزدیک‌تر از همیشه خواهد بود -پدیده‌ی اَبَرماه- و این باعث خواهد شد ماه اندکی بزرگ‌تر و روشن‌تر از همیشه دیده شود.
#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2013/01/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------
آیا تاکنون طلوع ماه و برخاستن آن از پشت افق را تماشا کرده‌اید؟
زمانی که قرص #ماه تقریبا کامل است، بالا آمدنِ آرامِ آن از پشت یک افق صاف می‌تواند چشم‌اندازی زیبا و فراموش‌نشدنی داشته باشد.
یک چنین طلوع تماشایی و چشمگیری در اوایل سال ۲۰۱۳ از دورنمای کوه ویکتوریا در ولینگتون نیوزیلند مورد تصویربرداری قرار گرفت. یک عکاس نجومی زبَردست با یک برنامه‌ریزی دقیق، دوربینش را در فاصله‌ی حدود دو کیلومتری چشم‌انداز جای داد و آن را رو به نقطه‌ای در دورنما که مطمئن بود ماه از آن جا بر خواهد خاست و نمایش شبانه‌اش را آغاز خواهد کرد تنظیم نمود.
ویدیویی که اینجا می بینید، تک ویدیوی ویرایش نشده‌ایست که وی بدون توقف ضبط کرده. توجه کنید که این "یک ویدیوی دور تند نیست".
مردمی که در دورنمای کوه ویکتوریا به تماشای طلوع بزرگ‌ترین ماهواره‌ی سیاره‌ی زمین آمده‌اند، در برابر قرص ماه به حالت ضدنور و تمام تیره دیده می‌شوند.
خود شما هم به سادگی می‌توانید سر زدن ماه را ببینید: این چیزیست که هر شبانه‌روز روی میدهد، گرچه تنها نیمی از طلوع‌های ماه در ساعت‌های شب رخ میدهد. ماه در هر شبانه‌روز، حدود پنجاه دقیقه دیرتر از شبانه‌روز پیش طلوع می‌کند، ولی طلوع قرص کامل ماه همیشه درست همزمان با غروب آفتاب انجام می‌شود.
یکی از شب‌های خوب برایدیدن #طلوع_ماه همین امشب است که ماه در زمان رسیدن به گام کامل، به زمین نزدیک‌تر از همیشه خواهد بود -پدیده‌ی اَبَرماه- و این باعث خواهد شد ماه اندکی بزرگ‌تر و روشن‌تر از همیشه دیده شود.
#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2013/01/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
به تماشای طلوع ماه برویم
آیا تاکنون طلوع ماه و برخاستن آن از پشت افق را تماشا کرده‌اید؟ زمانی که قرص ماه تقریبا کامل است، بالا آمدنِ آرامِ آن از پشت یک افق صاف م...
«سرخ و آبی در افق»
—------------------
در افق چه خبر است؟
پشت یک کشتزار اسفناج در گواتمالا، به جز درختانی در افق، یک #آتشفشان بزرگ را نیز می‌بینیم: وولکان د فوئگو (آتشفشان آتش). نور سرخی که بالای این آتشفشان دیده می‌شود گدازه‌ی داغست.
ولی به جز آن، چیز چشمگیر دیگری هم در افق دیده می‌شود: یک دایره‌ی آبی در سمت چپ. این دایره که #ماه را به همراه حلقه‌ای رنگین در بر گرفته یک تاج نامیده می‌شود. تاج در اثر #پراش نور (در اینجا نور ماه) توسط قطره‌های ریز آب در هوای زمین پدید می‌آید.
تکه‌ای از ابرها در سمت راست کنار رفته و ستارگان و حتی سیاره‌ی کیوان که بسیار بسیار دورتر از آتشفشان هستند در آن دیده می‌شوند.
اگرچه آتشفشان فوئگو هر از گاهی فعالیت‌هایی اندک از خود نشان میدهد ولی عکاس این تصویر خود را خوش‌شانس می‌داند که توانسته آن را درست به هنگام یک فوران انفجاری که سپتامبر گذشته رخ داد به تصویر بکشد.
#apod
https://goo.gl/XmjQ5V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MoonCorona.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------
در افق چه خبر است؟
پشت یک کشتزار اسفناج در گواتمالا، به جز درختانی در افق، یک #آتشفشان بزرگ را نیز می‌بینیم: وولکان د فوئگو (آتشفشان آتش). نور سرخی که بالای این آتشفشان دیده می‌شود گدازه‌ی داغست.
ولی به جز آن، چیز چشمگیر دیگری هم در افق دیده می‌شود: یک دایره‌ی آبی در سمت چپ. این دایره که #ماه را به همراه حلقه‌ای رنگین در بر گرفته یک تاج نامیده می‌شود. تاج در اثر #پراش نور (در اینجا نور ماه) توسط قطره‌های ریز آب در هوای زمین پدید می‌آید.
تکه‌ای از ابرها در سمت راست کنار رفته و ستارگان و حتی سیاره‌ی کیوان که بسیار بسیار دورتر از آتشفشان هستند در آن دیده می‌شوند.
اگرچه آتشفشان فوئگو هر از گاهی فعالیت‌هایی اندک از خود نشان میدهد ولی عکاس این تصویر خود را خوش‌شانس می‌داند که توانسته آن را درست به هنگام یک فوران انفجاری که سپتامبر گذشته رخ داد به تصویر بکشد.
#apod
https://goo.gl/XmjQ5V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MoonCorona.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«گویا هدف بعدی نیوهورایزنز یک "ماه" هم دارد!»
—---------------------------------------------
https://goo.gl/4KAhLB
* دانشمندان چند ماه پیش در تابستان، زمانی که پی بردند هدف بعدی فضاپیمای نیوهورایزنز احتمالا پیکره‌ای بادام‌زمینی‌مانند داشته یا حتی دوتایی باشد بسیار هیجان‌زده شده بودند.
[خبرش را اینجا خوانده بودید: * هدف بعدی نیوهورایزنز جالب‌تر از پیش شد (https://goo.gl/WUMja2)]
اکنون یافته‌های تازه نشان میدهد که این جرم دوردست گویا یک همدم مداری نیز دارد: یک #ماه (قمر) کوچک. این جرم که ۲۰۱۴ ام‌یو۶۹ نام دارد یکی از اجرام کمربند کوییپر (کی‌بی‌او) است که بیش از ۱.۵ میلیارد کیلومتر از پلوتو فاصله دارد و نیوهورایزنز به احتمال بسیار در آغاز سال ۲۰۱۹ به آن می‌رسد.
این تازه‌ترین نظریه‌ی گروه دانشمندان ماموریت نیوهورایزنز ناسا است که همچنان سرگرم بررسی داده‌های تلسکوپی از ام‌یو۶۹ هستند. یکی از این دانشمندان، مارک بویی از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در بولدر کلرادو می‌گوید: «ما واقعا تا از کنار ام‌یو۶۹ نگذریم نمی‌توانیم به شکل و پیکره‌ی دقیق آن پی ببریم و حتی شناخت کاملی از آن پیدا کنیم. ولی حتی از دور هم هر چه بیشتر این جرم کوچک را بررسی می‌کنیم، آن را جذاب‌تر و شگفت‌انگیزتر می‌یابیم.»
داده‌‌هایی که به این نتیجه درباره‌ی ساختار ام‌یو۶۹ انجامیده در مدت شش هفته از ماه‌های ژوئن و ژوییه گردآوری شده بود، زمانی که گروه دانشمندان سه بار تلاش کردند نوار سایه‌ی باریکی که از گذشتن ام‌یو۶۹ از برابر یک ستاره پدید می‌آمد را بررسی کنند- این همان پدیده‌ایست که به نام #فروپوشانی یا اختفا شناخته می‌شود. باارزش‌ترین داده‌ها در ۱۷ ژوییه به دست آمد، زمانی که دانشمندان نیوهورایزنز پنج تلسکوپ در آرژانتین که در جایگاه خوبی برای دیدن این سایه‌ی زودگذر بودند را به کار گرفتند و داده‌های مهمی درباره‌ی اندازه، شکل و مدار ام‌یو۶۹ به دست آوردند. این داده‌ها احتمال این که ام‌یو۶۹ دو جرم هم‌اندازه، یا به بیانی دیگر یک سامانه‌ی دوتایی باشد را افزایش داد.
این دیدگاه که ام‌یو۶۹ می‌تواند یک ماه داشته باشد نتیجه‌ی داده‌هاییست که از یک فروپوشانی دیگر در ۱۰ ژوییه به کمک رصدخانه‌ی هوابرد ناسا (سوفیا) به دست آمده بود. در آن روز، سوفیا در آسمان اقیانوس آرام بر جایی که می‌بایست ام‌یو۶۹ باشد متمرکز شد و چیزی را دید که مانند یک خاموشی بسیار زودگذر در نور ستاره بود. بویی می‌گوید بررسی بیشتر داده‌های این فروپوشانی، از جمله همگام‌سازی آنها با محاسبه‌های مداری ام‌یو۶۹ که توسط فضاپیمای "گایا"ی سازمان فضایی اروپا انجام شده بود، این احتمال را در پی آورد که آن تغییر سیگنالی که سوفیا دیده بود می‌تواند زیر سر یک جرم دیگر کنار ام‌یو۶۹ باشد.
بویی می‌گوید: «یک دوتایی به همراه یک ماه می‌تواند به ما در توضیح جابجایی‌هایی که در این فروپوشانی‌های گوناگون در جایگاه ام‌یو۶۹ می‌بینیم کمک کند. همه‌ی اینها نشانه‌های وسوسه‌انگیزی هستند، ولی گام بعدی ما در این کار، به دست آوردن تصویر روشنی از ام‌یو۶۹ تا پیش از گذر #فضاپیمای_نیوهورایزنز از کنار آن است، در همین یکسال آینده.»
این گذر دورترین دیدار در تاریخ کاوش‌های فضایی خواهد بود. این جرم باستانی کمربند کویپر -ام‌یو۶۹- که در سال ۲۰۱۴ یافته شد بیش از ۶.۵ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد. درازای این جرم به نظر نمی‌رسد بیش از ۳۰ کیلومتر باشد، و اگر آن را دوتایی در نظر بگیریم، به نظر نمی‌رسد قطر هر یک بیش از ۱۵-۲۰ کیلومتر باشد. مانند همه‌ی اجرام کمربند کوییپر، ام‌یو۶۹ هم نمای نزدیکی از تکه‌های بازمانده از فرآیندهای سیاره‌زایی برای ما فراهم می‌کند، دنیاهای کوچکی که سرنخ‌هایی کلیدی درباره‌ی پیدایش بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی را در خود دارند.
پژوهشگر ارشد نیوهورایزنز، آلن استرن، او هم از بنیاد پژوهشی جنوب باختر می‌گوید: «این بررسی‌های فروپوشانی که مارک بویی و گروهش برای نیوهورایزنز انجام دادند بررسی‌های بی‌اندازه ارزشمندی بودند که به ما کمک کردند چشممان بر روی احتمال‌هایی بسیار نیرومند گشوده شود، این احتمال‌ها که ام‌یو۶۹ هم بسیار پیچیده‌تر از چشمداشت‌هاست و هم شگفتی‌های بسیاری برای ما به هنگام دیدار با آن در شب سال نوی ۲۰۱۹ خواهد داشت. هر چه شناختمان از آن بالاتر می‌رود، بررسی‌اش هم برایمان جذاب‌تر می‌شود. این شگفت‌انگیزست!»
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MU69.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------
https://goo.gl/4KAhLB
* دانشمندان چند ماه پیش در تابستان، زمانی که پی بردند هدف بعدی فضاپیمای نیوهورایزنز احتمالا پیکره‌ای بادام‌زمینی‌مانند داشته یا حتی دوتایی باشد بسیار هیجان‌زده شده بودند.
[خبرش را اینجا خوانده بودید: * هدف بعدی نیوهورایزنز جالب‌تر از پیش شد (https://goo.gl/WUMja2)]
اکنون یافته‌های تازه نشان میدهد که این جرم دوردست گویا یک همدم مداری نیز دارد: یک #ماه (قمر) کوچک. این جرم که ۲۰۱۴ ام‌یو۶۹ نام دارد یکی از اجرام کمربند کوییپر (کی‌بی‌او) است که بیش از ۱.۵ میلیارد کیلومتر از پلوتو فاصله دارد و نیوهورایزنز به احتمال بسیار در آغاز سال ۲۰۱۹ به آن می‌رسد.
این تازه‌ترین نظریه‌ی گروه دانشمندان ماموریت نیوهورایزنز ناسا است که همچنان سرگرم بررسی داده‌های تلسکوپی از ام‌یو۶۹ هستند. یکی از این دانشمندان، مارک بویی از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در بولدر کلرادو می‌گوید: «ما واقعا تا از کنار ام‌یو۶۹ نگذریم نمی‌توانیم به شکل و پیکره‌ی دقیق آن پی ببریم و حتی شناخت کاملی از آن پیدا کنیم. ولی حتی از دور هم هر چه بیشتر این جرم کوچک را بررسی می‌کنیم، آن را جذاب‌تر و شگفت‌انگیزتر می‌یابیم.»
داده‌‌هایی که به این نتیجه درباره‌ی ساختار ام‌یو۶۹ انجامیده در مدت شش هفته از ماه‌های ژوئن و ژوییه گردآوری شده بود، زمانی که گروه دانشمندان سه بار تلاش کردند نوار سایه‌ی باریکی که از گذشتن ام‌یو۶۹ از برابر یک ستاره پدید می‌آمد را بررسی کنند- این همان پدیده‌ایست که به نام #فروپوشانی یا اختفا شناخته می‌شود. باارزش‌ترین داده‌ها در ۱۷ ژوییه به دست آمد، زمانی که دانشمندان نیوهورایزنز پنج تلسکوپ در آرژانتین که در جایگاه خوبی برای دیدن این سایه‌ی زودگذر بودند را به کار گرفتند و داده‌های مهمی درباره‌ی اندازه، شکل و مدار ام‌یو۶۹ به دست آوردند. این داده‌ها احتمال این که ام‌یو۶۹ دو جرم هم‌اندازه، یا به بیانی دیگر یک سامانه‌ی دوتایی باشد را افزایش داد.
این دیدگاه که ام‌یو۶۹ می‌تواند یک ماه داشته باشد نتیجه‌ی داده‌هاییست که از یک فروپوشانی دیگر در ۱۰ ژوییه به کمک رصدخانه‌ی هوابرد ناسا (سوفیا) به دست آمده بود. در آن روز، سوفیا در آسمان اقیانوس آرام بر جایی که می‌بایست ام‌یو۶۹ باشد متمرکز شد و چیزی را دید که مانند یک خاموشی بسیار زودگذر در نور ستاره بود. بویی می‌گوید بررسی بیشتر داده‌های این فروپوشانی، از جمله همگام‌سازی آنها با محاسبه‌های مداری ام‌یو۶۹ که توسط فضاپیمای "گایا"ی سازمان فضایی اروپا انجام شده بود، این احتمال را در پی آورد که آن تغییر سیگنالی که سوفیا دیده بود می‌تواند زیر سر یک جرم دیگر کنار ام‌یو۶۹ باشد.
بویی می‌گوید: «یک دوتایی به همراه یک ماه می‌تواند به ما در توضیح جابجایی‌هایی که در این فروپوشانی‌های گوناگون در جایگاه ام‌یو۶۹ می‌بینیم کمک کند. همه‌ی اینها نشانه‌های وسوسه‌انگیزی هستند، ولی گام بعدی ما در این کار، به دست آوردن تصویر روشنی از ام‌یو۶۹ تا پیش از گذر #فضاپیمای_نیوهورایزنز از کنار آن است، در همین یکسال آینده.»
این گذر دورترین دیدار در تاریخ کاوش‌های فضایی خواهد بود. این جرم باستانی کمربند کویپر -ام‌یو۶۹- که در سال ۲۰۱۴ یافته شد بیش از ۶.۵ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد. درازای این جرم به نظر نمی‌رسد بیش از ۳۰ کیلومتر باشد، و اگر آن را دوتایی در نظر بگیریم، به نظر نمی‌رسد قطر هر یک بیش از ۱۵-۲۰ کیلومتر باشد. مانند همه‌ی اجرام کمربند کوییپر، ام‌یو۶۹ هم نمای نزدیکی از تکه‌های بازمانده از فرآیندهای سیاره‌زایی برای ما فراهم می‌کند، دنیاهای کوچکی که سرنخ‌هایی کلیدی درباره‌ی پیدایش بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی را در خود دارند.
پژوهشگر ارشد نیوهورایزنز، آلن استرن، او هم از بنیاد پژوهشی جنوب باختر می‌گوید: «این بررسی‌های فروپوشانی که مارک بویی و گروهش برای نیوهورایزنز انجام دادند بررسی‌های بی‌اندازه ارزشمندی بودند که به ما کمک کردند چشممان بر روی احتمال‌هایی بسیار نیرومند گشوده شود، این احتمال‌ها که ام‌یو۶۹ هم بسیار پیچیده‌تر از چشمداشت‌هاست و هم شگفتی‌های بسیاری برای ما به هنگام دیدار با آن در شب سال نوی ۲۰۱۹ خواهد داشت. هر چه شناختمان از آن بالاتر می‌رود، بررسی‌اش هم برایمان جذاب‌تر می‌شود. این شگفت‌انگیزست!»
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MU69.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«سطح یخ‌زده اروپا، ماه مشتری حرکت می‌کند»
—---------------------------------------—
* بر پایه‌ی یک پژوهش تازه، یخ‌های سطح اروپا، #ماه سیاره‌ی #مشتری احتمالا با یک سرعت یخچالی از استوا به قطب‌ها، یا برعکس جابجا می‌شوند. پژوهشگران می‌گوید کاوشگرهای آینده می‌توانند این جریان یخچالی را بررسی کنند تا ببینند اقیانوس زیر سطحش به اندازه‌ی کافی برای پشتیبانی از زندگی گرم هست یا نه.
اروپا تقریبا هم‌اندازه‌ی ماه خودمانست. احتمال می‌رود این ماه زیر پوسته‌ی یخی‌اش که بیش از ۳۰ کیلومتر کلفتی دارد، اقیانوسی به ژرفای احتمالی ۱۶۰ کیلومتر را پنهان کرده باشد.
به گفته‌ی یوسف اشکنازی، پژوهشگر دانشگاه بن گوریون اسراییل، از آنجایی که روی زمین هر جا آب باشد عملا زندگی نیز هست، #اروپا می‌تواند یکی از محتمل‌ترین جاها در سامانه‌ی خورشیدی برای یافتن زندگی فرازمینی باشد.
پوسته‌ی یخی اروپا اقیانوس آن را پنهان کرده. ولی رفتار آن را شاید بشود از روی سطحش شناخت، به ویژه مناطقی از سطح که به عنوان زمینه‌های آشفته (آشفته‌زمین‌ها، chaotic terrain) شناخته می‌شوند، جاهایی که یخ در آنها تاب برداشته و شکسته و توده‌هایی آشفته از قطعه‌های در هم و بر هم یخ درست کرده. این مناطق شگفت‌انگیز تا ۴۰ درصد سطح اروپا را می‌پوشانند و بیشتر در راستای استوای آن دیده می‌شوند.
بررسی‌های گذشته نشان می‌داد که این زمینه‌های آشفته دستاورد تلاطم درون یخ‌هاست (زیر آنها) که باعث می‌شود قطعه‌هایی از آنها به طور عمودی بالا بیایند. اکنون اشکنازی و همکارانش احتمال جابجایی افقی این قطعه‌ها را هم بررسی کرده‌اند.
بر پایه‌ی بررسی پیشین، کلفتی این یخ‌ها در جاهای گوناگون سطح اروپا متفاوت است زیرا قطب‌های آن بسیار سردتر از استوا هستند. این تفاوت در کلفتی‌ها می‌تواند به رانش یخ‌ها در سطح اروپا کمک کند ولی دانشمندان تاکنون چگونگی این فرآیند جریان‌های یخچالی احتمالی را بررسی نکرده بودند.
دانشمندان در یک شبیه‌سازی، مدلی با دو لایه برای یخ‌های اروپا در نظر گرفتند، لایه‌ای از یخ‌های گرم و نرم که زیر یک پوسته‌ی یخی سرد، شکننده و سفت (صلب) جریان دارد، کمی مانند پوسته‌ی زمین که لایه‌ای از سنگ‌های گرم زیرلایه‌ی از سنگ‌های سردتر و شکننده‌تر جریان دارد. در این مدل همچنین زیر پوسته‌ی اروپا اقیانوسی در نظر گرفته شده که از یک هسته‌ی گرم و اصطکاک ناشی از کشش گرانشی مشتری گرما می‌گیرد.
این مدل نشان داد که اگر پوسته‌ی یخی اروپا به اندازه‌ی کافی کلفت باشد، دماهای درون اقیانوس زیرسطحی برای رخ دادن گونه‌ای خروش و تلاطم به نام همرفت به اندازه‌ی کافی متغیر خواهد بود. اشکنازی می‌گوید: «در جو و اقیانوس های زمین، همرفت یک فرآیند سریع است، ولی در اروپا با یخ‌هایش، این فرآیند میلیون‌ها سال زمان می‌برد.»
وی می‌گوید اگر پدیده‌ی همرفت در اقیانوس اروپا رخ بدهد، گرما می‌تواند از استوا به قطب‌ها جریان یابد تا اندازه‌ای که استوا به اندازه‌ی چشمگیری خنک‌تر از قطب‌ها شود: «در این مدل، یخ‌ها از استوا به سوی قطب‌ها جریان می‌یابند، زیرا یخ‌ها در استوا می‌توانند چندین کیلومتر کلفت‌تر از قطب‌ها باشند.»
ولی اگر پوسته‌ی اروپا به نسبت نازک باشد و همرفت در اقیانوسش رخ ندهد، قطب‌ها بسیار سردتر از استوا می‌شوند. اشکنازی می‌گوید: «بنابراین یخ‌ها در استوا گرم‌تر و در قطب‌ها کلفت‌تر خواهند بود، و شیب فشار باعث خواهد شد یخ‌ها از قطب‌ها به سوی استوا سرازیر شوند.»
به گفته‌ی اشکنازی، سرعت جریان یخ ها بسیار کند خواهد بود، در اندازه‌ی ۱ سانتیمتر در سال. هر چند کاوشگرهای آینده می‌توانند با اندازه‌گیری کلفتی پوسته‌ی اروپا در جاهای گوناگون سطحش به دنبال نشانه‌های این جریان بگردند. وی می‌گوید انجام این کار «می‌تواند شناخت ما از آنچه زیر سطح اروپا می‌گذرد را بهبود بخشد.»
https://goo.gl/aU6vbj
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/EuropaGlacialPace.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------—
* بر پایه‌ی یک پژوهش تازه، یخ‌های سطح اروپا، #ماه سیاره‌ی #مشتری احتمالا با یک سرعت یخچالی از استوا به قطب‌ها، یا برعکس جابجا می‌شوند. پژوهشگران می‌گوید کاوشگرهای آینده می‌توانند این جریان یخچالی را بررسی کنند تا ببینند اقیانوس زیر سطحش به اندازه‌ی کافی برای پشتیبانی از زندگی گرم هست یا نه.
اروپا تقریبا هم‌اندازه‌ی ماه خودمانست. احتمال می‌رود این ماه زیر پوسته‌ی یخی‌اش که بیش از ۳۰ کیلومتر کلفتی دارد، اقیانوسی به ژرفای احتمالی ۱۶۰ کیلومتر را پنهان کرده باشد.
به گفته‌ی یوسف اشکنازی، پژوهشگر دانشگاه بن گوریون اسراییل، از آنجایی که روی زمین هر جا آب باشد عملا زندگی نیز هست، #اروپا می‌تواند یکی از محتمل‌ترین جاها در سامانه‌ی خورشیدی برای یافتن زندگی فرازمینی باشد.
پوسته‌ی یخی اروپا اقیانوس آن را پنهان کرده. ولی رفتار آن را شاید بشود از روی سطحش شناخت، به ویژه مناطقی از سطح که به عنوان زمینه‌های آشفته (آشفته‌زمین‌ها، chaotic terrain) شناخته می‌شوند، جاهایی که یخ در آنها تاب برداشته و شکسته و توده‌هایی آشفته از قطعه‌های در هم و بر هم یخ درست کرده. این مناطق شگفت‌انگیز تا ۴۰ درصد سطح اروپا را می‌پوشانند و بیشتر در راستای استوای آن دیده می‌شوند.
بررسی‌های گذشته نشان می‌داد که این زمینه‌های آشفته دستاورد تلاطم درون یخ‌هاست (زیر آنها) که باعث می‌شود قطعه‌هایی از آنها به طور عمودی بالا بیایند. اکنون اشکنازی و همکارانش احتمال جابجایی افقی این قطعه‌ها را هم بررسی کرده‌اند.
بر پایه‌ی بررسی پیشین، کلفتی این یخ‌ها در جاهای گوناگون سطح اروپا متفاوت است زیرا قطب‌های آن بسیار سردتر از استوا هستند. این تفاوت در کلفتی‌ها می‌تواند به رانش یخ‌ها در سطح اروپا کمک کند ولی دانشمندان تاکنون چگونگی این فرآیند جریان‌های یخچالی احتمالی را بررسی نکرده بودند.
دانشمندان در یک شبیه‌سازی، مدلی با دو لایه برای یخ‌های اروپا در نظر گرفتند، لایه‌ای از یخ‌های گرم و نرم که زیر یک پوسته‌ی یخی سرد، شکننده و سفت (صلب) جریان دارد، کمی مانند پوسته‌ی زمین که لایه‌ای از سنگ‌های گرم زیرلایه‌ی از سنگ‌های سردتر و شکننده‌تر جریان دارد. در این مدل همچنین زیر پوسته‌ی اروپا اقیانوسی در نظر گرفته شده که از یک هسته‌ی گرم و اصطکاک ناشی از کشش گرانشی مشتری گرما می‌گیرد.
این مدل نشان داد که اگر پوسته‌ی یخی اروپا به اندازه‌ی کافی کلفت باشد، دماهای درون اقیانوس زیرسطحی برای رخ دادن گونه‌ای خروش و تلاطم به نام همرفت به اندازه‌ی کافی متغیر خواهد بود. اشکنازی می‌گوید: «در جو و اقیانوس های زمین، همرفت یک فرآیند سریع است، ولی در اروپا با یخ‌هایش، این فرآیند میلیون‌ها سال زمان می‌برد.»
وی می‌گوید اگر پدیده‌ی همرفت در اقیانوس اروپا رخ بدهد، گرما می‌تواند از استوا به قطب‌ها جریان یابد تا اندازه‌ای که استوا به اندازه‌ی چشمگیری خنک‌تر از قطب‌ها شود: «در این مدل، یخ‌ها از استوا به سوی قطب‌ها جریان می‌یابند، زیرا یخ‌ها در استوا می‌توانند چندین کیلومتر کلفت‌تر از قطب‌ها باشند.»
ولی اگر پوسته‌ی اروپا به نسبت نازک باشد و همرفت در اقیانوسش رخ ندهد، قطب‌ها بسیار سردتر از استوا می‌شوند. اشکنازی می‌گوید: «بنابراین یخ‌ها در استوا گرم‌تر و در قطب‌ها کلفت‌تر خواهند بود، و شیب فشار باعث خواهد شد یخ‌ها از قطب‌ها به سوی استوا سرازیر شوند.»
به گفته‌ی اشکنازی، سرعت جریان یخ ها بسیار کند خواهد بود، در اندازه‌ی ۱ سانتیمتر در سال. هر چند کاوشگرهای آینده می‌توانند با اندازه‌گیری کلفتی پوسته‌ی اروپا در جاهای گوناگون سطحش به دنبال نشانه‌های این جریان بگردند. وی می‌گوید انجام این کار «می‌تواند شناخت ما از آنچه زیر سطح اروپا می‌گذرد را بهبود بخشد.»
https://goo.gl/aU6vbj
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/EuropaGlacialPace.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«یک X و یک V که تنها برای لحظه‌ای کوتاه روی ماه دیده می‌شوند»
—-------------------------------------------------------------
در این چشم‌انداز سطح #ماه که به آسانی از پشت دوربین‌های دوچشمی و تلسکوپ‌های کوچک دیده می‌شود، یک نشان ضربدر (X) خیره‌کننده را می‌توانیم بر سطح ماه ببینیم، هر چند که شاید کمتر کسی از شما متوجه آن شده باشد.
این ضربدر یک جلوه‌ی آنی و گذرا است و تنها در ساعت‌های پیش از رسیدن ماه به گام چارک نخست (تربیع اول) پدیدار می‌شود. این نمای X-مانند روی خط سایه‌مرز (مرز شب و روز) و در اثر پیکره‌بندی دهانه‌های بلنچینوس، لا کای، و پورباخ درست می‌شود.
اگر در زمان نزدیک به گام چارک نخست ماه، یک فضانورد در جایی نزدیک به جایگاه این دهانه‌ها بایستد، خورشید را می‌بیند که به آرامی از افق بالا می‌آید، در یک آن، دیواره‌های این دهانه‌ها از نور خورشید روشن می‌شوند ولی کف آنها همچنان در سایه می‌ماند.
اگر در همین لحظه از روی زمین به ماه نگاه کنیم، دیواره‌های روشن در برابر کف تاریک این دهانه‌ها به طور شانسی نمایی مانند یک X را پدید می‌آورند.
این تصویر باکیفیت از "ضربدر ماه" (Lunar X) در روز ۲۲ فوریه گرفته شده. اگر باز هم نگاهتان را در راستای خط سایه ادامه دهید، یک "هفت ماه" (Lunar V) را هم روی آن پیدا خواهید کرد
[اگر نتوانستید آنها را پیدا کنید تصویر پست بعدی را ببینید 👇👇👇].
#apod
https://goo.gl/hXV1wS
—-------------------------------------------------
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180301.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------------------------------------------
در این چشم‌انداز سطح #ماه که به آسانی از پشت دوربین‌های دوچشمی و تلسکوپ‌های کوچک دیده می‌شود، یک نشان ضربدر (X) خیره‌کننده را می‌توانیم بر سطح ماه ببینیم، هر چند که شاید کمتر کسی از شما متوجه آن شده باشد.
این ضربدر یک جلوه‌ی آنی و گذرا است و تنها در ساعت‌های پیش از رسیدن ماه به گام چارک نخست (تربیع اول) پدیدار می‌شود. این نمای X-مانند روی خط سایه‌مرز (مرز شب و روز) و در اثر پیکره‌بندی دهانه‌های بلنچینوس، لا کای، و پورباخ درست می‌شود.
اگر در زمان نزدیک به گام چارک نخست ماه، یک فضانورد در جایی نزدیک به جایگاه این دهانه‌ها بایستد، خورشید را می‌بیند که به آرامی از افق بالا می‌آید، در یک آن، دیواره‌های این دهانه‌ها از نور خورشید روشن می‌شوند ولی کف آنها همچنان در سایه می‌ماند.
اگر در همین لحظه از روی زمین به ماه نگاه کنیم، دیواره‌های روشن در برابر کف تاریک این دهانه‌ها به طور شانسی نمایی مانند یک X را پدید می‌آورند.
این تصویر باکیفیت از "ضربدر ماه" (Lunar X) در روز ۲۲ فوریه گرفته شده. اگر باز هم نگاهتان را در راستای خط سایه ادامه دهید، یک "هفت ماه" (Lunar V) را هم روی آن پیدا خواهید کرد
[اگر نتوانستید آنها را پیدا کنید تصویر پست بعدی را ببینید 👇👇👇].
#apod
https://goo.gl/hXV1wS
—-------------------------------------------------
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180301.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«آب در سرتاسر سطح کره ماه پیدا می‌شود!»
—----------------------------------------
در سال ۲۰۰۹ سه فضاپیما وجود آب روی ماه را تایید کردند، ولی تاکنون اخترشناسان فکر می‌کردند بیشتر این آب محدود به "تله‌های سرد" در قطب‌های ماهند. اکنون بررسی داده‌های تازه‌ی دو فضاپیما سایه‌ی تردیدی بر این نظریه انداخته- بر پایه‌ی آنها، آب می‌تواند در سرتاسر سطح ماه پخش شده باشد.
این پژوهش که گزارشش در شماره‌ی ۱۲ فوریه‌ی نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده، می‌تواند درباره‌ی سرچشمه‌ی آب‌های ماه، و این که این آب چگونه می‌تواند در آینده برای زمینیان به کار رود- برای آب آشامیدنی، تبدیل آن به هیدروژن و اکسیژن برای سوخت موشک‌ها یا به عنوان هوا برای کاوش‌های فضایی آینده.
اگرچه این پژوهش چیزی از میزان در دسترس بودن این آب‌ها نمی‌گوید، ولی نشان میدهد که هم H2O و هم OH (مولکولی که به نام هیدروکسیل شناخته می‌شود) در سرتاسر سطح ماه پراکنده است و چه شب و چه روز می‌توان آنها را یافت.
جاشوا بندفیلد، دانشمند بنیاد علوم فضایی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما پی بردیم که اگر به هر نقطه‌ی #ماه در هر ساعت روز و در هر عرض جغرافیایی نگاه کنیم می‌توانیم نشانه‌های #آب را ببینیم. به نظر می‌رسد وجود آب به همنهش (ترکیب) سطح هم بستگی ندارد، همه جا هست.»
پژوهش‌های گذشته نشان می‌دادند که آب و هیدروکسیل (یک همخانواده‌ی آب که از تنها یک مولکول اکسیژن و یک مولکول هیدروژن درست شده) به طور عمده در "تله‌های سرد" در قطب‌های ماه یافته می‌شود- تله‌های سرد جاهایی هستند که به اندازه‌ای سردند که بخار آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) می‌توانند تا میلیاردها سال پایدار در آنها بمانند. در پژوهش تازه، دانشمندان پی بردند که شدت سیگنال های بازتابی که برای ردیابی آب به کار می‌روند بستگی به بلندی شبانه‌روز ماه دارد که برابر با ۲۹ روز زمین است.
بندفیلد و گروهش به روشی تازه برای بهره گرفتن از اطلاعات دمایی در داده‌های ماموریت‌های ماه دست یافتند. آنها با این روش، تفسیر پژوهش‌های گذشته برای جستجوی آب روی سطح ماه را تغییر دادند.
به گفته‌ی مقام‌های ناسا، آب روی سطح ماه، نور خورشید را در طول موج ویژه‌ای بازمی‌تاباند -حدود ۳ میکرون- که بیرون از طیف دیدنی (مریی) و در محدوده‌ی فروسرخ است. حسگرهای راه دور شدت نور بازتابیده از سطح ماه را اندازه می‌گیرند. ولی ماه خودش هم [از نور آفتاب] به اندازه‌ی کافی گرم می‌شود که نور فروسرخ بگسیلد، از همین رو پژوهشگران می‌بایست سیگنال این گسیلش را از سیگنالی که دستاورد بازتاب از روی آب و هیدروکسیل است جدا کنند. آنها این کار را با بهره از اطلاعات دمایی ماه انجام دادند.
گروه بندفیلد به یک راهکار تازه و دقیق‌تر برای به دست آوردن دما، و در نتیجه راهی بهتر برای جدا کردن سیگنال‌های بازتابی آب از سیگنال‌های گسیلشی خود ماه پیدا کردند. این مدل دمایی تازه نشان می‌داد که آب روی ماه به طور عمده در شکل هیدروکسیل وجود دارد که برای بهره گرفتن از آن می‌بایست از کانی‌ها بیرون کشیده (استخراج) شود.
پژوهشگران هنوز سرگرم بررسی داده‌ها برای آگاهی بیشتر درباره‌ی سرچشمه‌ی آب روی ماه هستند. ولی می‌گویند این آب می‌توانسته در اثر برخورد بادهای خورشیدی به سطح ماه و واکنش اتم‌های هیدروژن درون این بادها با اتم‌های اکسیژن در سنگ‌ها و خاک سطحی ماه (سنگ‌پوشه) پدید آمده باشد. با این وجود، آنها نمی‌خواهند این احتمال که این آب‌ها ممکن است به آهستگی از زمان پیدایش ماه تا به امروز، از کانی‌های خودش آزاد شده‌اند را کنار بگذارند.
جان کلر، دانشمند برنامه‌ی مدارگرد شناسایی ماه از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «برخی از این مسایل علمی بسیار بسیار دشوارند و تنها به کمک منابع گوناگون از کاوشگرهای گوناگون است که می‌توانیم به پاسخ نزدیک شویم.»
https://goo.gl/USj9K3
—-------------------------------------------------
http://www.1star7sky.com/2018/03/MoonWater.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------
در سال ۲۰۰۹ سه فضاپیما وجود آب روی ماه را تایید کردند، ولی تاکنون اخترشناسان فکر می‌کردند بیشتر این آب محدود به "تله‌های سرد" در قطب‌های ماهند. اکنون بررسی داده‌های تازه‌ی دو فضاپیما سایه‌ی تردیدی بر این نظریه انداخته- بر پایه‌ی آنها، آب می‌تواند در سرتاسر سطح ماه پخش شده باشد.
این پژوهش که گزارشش در شماره‌ی ۱۲ فوریه‌ی نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده، می‌تواند درباره‌ی سرچشمه‌ی آب‌های ماه، و این که این آب چگونه می‌تواند در آینده برای زمینیان به کار رود- برای آب آشامیدنی، تبدیل آن به هیدروژن و اکسیژن برای سوخت موشک‌ها یا به عنوان هوا برای کاوش‌های فضایی آینده.
اگرچه این پژوهش چیزی از میزان در دسترس بودن این آب‌ها نمی‌گوید، ولی نشان میدهد که هم H2O و هم OH (مولکولی که به نام هیدروکسیل شناخته می‌شود) در سرتاسر سطح ماه پراکنده است و چه شب و چه روز می‌توان آنها را یافت.
جاشوا بندفیلد، دانشمند بنیاد علوم فضایی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما پی بردیم که اگر به هر نقطه‌ی #ماه در هر ساعت روز و در هر عرض جغرافیایی نگاه کنیم می‌توانیم نشانه‌های #آب را ببینیم. به نظر می‌رسد وجود آب به همنهش (ترکیب) سطح هم بستگی ندارد، همه جا هست.»
پژوهش‌های گذشته نشان می‌دادند که آب و هیدروکسیل (یک همخانواده‌ی آب که از تنها یک مولکول اکسیژن و یک مولکول هیدروژن درست شده) به طور عمده در "تله‌های سرد" در قطب‌های ماه یافته می‌شود- تله‌های سرد جاهایی هستند که به اندازه‌ای سردند که بخار آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) می‌توانند تا میلیاردها سال پایدار در آنها بمانند. در پژوهش تازه، دانشمندان پی بردند که شدت سیگنال های بازتابی که برای ردیابی آب به کار می‌روند بستگی به بلندی شبانه‌روز ماه دارد که برابر با ۲۹ روز زمین است.
بندفیلد و گروهش به روشی تازه برای بهره گرفتن از اطلاعات دمایی در داده‌های ماموریت‌های ماه دست یافتند. آنها با این روش، تفسیر پژوهش‌های گذشته برای جستجوی آب روی سطح ماه را تغییر دادند.
به گفته‌ی مقام‌های ناسا، آب روی سطح ماه، نور خورشید را در طول موج ویژه‌ای بازمی‌تاباند -حدود ۳ میکرون- که بیرون از طیف دیدنی (مریی) و در محدوده‌ی فروسرخ است. حسگرهای راه دور شدت نور بازتابیده از سطح ماه را اندازه می‌گیرند. ولی ماه خودش هم [از نور آفتاب] به اندازه‌ی کافی گرم می‌شود که نور فروسرخ بگسیلد، از همین رو پژوهشگران می‌بایست سیگنال این گسیلش را از سیگنالی که دستاورد بازتاب از روی آب و هیدروکسیل است جدا کنند. آنها این کار را با بهره از اطلاعات دمایی ماه انجام دادند.
گروه بندفیلد به یک راهکار تازه و دقیق‌تر برای به دست آوردن دما، و در نتیجه راهی بهتر برای جدا کردن سیگنال‌های بازتابی آب از سیگنال‌های گسیلشی خود ماه پیدا کردند. این مدل دمایی تازه نشان می‌داد که آب روی ماه به طور عمده در شکل هیدروکسیل وجود دارد که برای بهره گرفتن از آن می‌بایست از کانی‌ها بیرون کشیده (استخراج) شود.
پژوهشگران هنوز سرگرم بررسی داده‌ها برای آگاهی بیشتر درباره‌ی سرچشمه‌ی آب روی ماه هستند. ولی می‌گویند این آب می‌توانسته در اثر برخورد بادهای خورشیدی به سطح ماه و واکنش اتم‌های هیدروژن درون این بادها با اتم‌های اکسیژن در سنگ‌ها و خاک سطحی ماه (سنگ‌پوشه) پدید آمده باشد. با این وجود، آنها نمی‌خواهند این احتمال که این آب‌ها ممکن است به آهستگی از زمان پیدایش ماه تا به امروز، از کانی‌های خودش آزاد شده‌اند را کنار بگذارند.
جان کلر، دانشمند برنامه‌ی مدارگرد شناسایی ماه از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «برخی از این مسایل علمی بسیار بسیار دشوارند و تنها به کمک منابع گوناگون از کاوشگرهای گوناگون است که می‌توانیم به پاسخ نزدیک شویم.»
https://goo.gl/USj9K3
—-------------------------------------------------
http://www.1star7sky.com/2018/03/MoonWater.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تصویر 3D دهانه‌های ماه از درون مدار آن»
—------------------------------------------—
فرانک بومن، جیمز لاول، و ویلیام آندرس در دسامبر ۱۹۶۸ سفری به #ماه رفتند و سپس به زمین بازگشتند.
در این تصویر سه‌بعدی برجسته‌نما که برای بهتر دیدنش نیاز به عینک‌های ویژه‌ی سرخ/آبی دارید، چشم‌اندازی را می‌بینید که این فضانوردان از مدار ماه می‌دیدند و دهانه‌های برخوردی جنوب باختر دریای باروری ماه را در بر دارد.
بزرگ‌ترین این دهانه‌ها دهانه‌ی بزرگ گکلنیوس است که جلوی چشم‌انداز دیده می‌شود. قطر این دهانه به حدود ۷۰ کیلومتر می‌رسد و کف آن پوشیده از گدازه است و در جای جایش هم ماهدرهها یا شیارهایی -گودال‌های باریک و بلند- به چشم می‌خورد.
این ماهدرهها که از روی دیواره‌ها و ستیغ مرکزی دهانه هم گذشته‌اند به احتمال بسیار پس از شکل‌گیری خود دهانه پدید آمده‌اند.
دورتر از این دهانه هم سه دهانه‌ی دیگر را می‌بینیم. دو دهانه‌ی بزرگ با کف هموار به نام دهانه‌های کلمب ای (بالایی) و ماژلان شناخته می‌شوند. دهانه‌ی دیگر که سطح آشفته و ناهمواری دارد هم ماژلان ای (Magelhaens A) نام دارد و قطرش به حدود ۳۵ کیلومتر می‌رسد.
#apod #دهانه_برخوردی #آپولو
https://goo.gl/ywbm3p
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180303.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------—
فرانک بومن، جیمز لاول، و ویلیام آندرس در دسامبر ۱۹۶۸ سفری به #ماه رفتند و سپس به زمین بازگشتند.
در این تصویر سه‌بعدی برجسته‌نما که برای بهتر دیدنش نیاز به عینک‌های ویژه‌ی سرخ/آبی دارید، چشم‌اندازی را می‌بینید که این فضانوردان از مدار ماه می‌دیدند و دهانه‌های برخوردی جنوب باختر دریای باروری ماه را در بر دارد.
بزرگ‌ترین این دهانه‌ها دهانه‌ی بزرگ گکلنیوس است که جلوی چشم‌انداز دیده می‌شود. قطر این دهانه به حدود ۷۰ کیلومتر می‌رسد و کف آن پوشیده از گدازه است و در جای جایش هم ماهدرهها یا شیارهایی -گودال‌های باریک و بلند- به چشم می‌خورد.
این ماهدرهها که از روی دیواره‌ها و ستیغ مرکزی دهانه هم گذشته‌اند به احتمال بسیار پس از شکل‌گیری خود دهانه پدید آمده‌اند.
دورتر از این دهانه هم سه دهانه‌ی دیگر را می‌بینیم. دو دهانه‌ی بزرگ با کف هموار به نام دهانه‌های کلمب ای (بالایی) و ماژلان شناخته می‌شوند. دهانه‌ی دیگر که سطح آشفته و ناهمواری دارد هم ماژلان ای (Magelhaens A) نام دارد و قطرش به حدود ۳۵ کیلومتر می‌رسد.
#apod #دهانه_برخوردی #آپولو
https://goo.gl/ywbm3p
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180303.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«وجود "آب" چقدر می‌تواند داستان پیدایش ماه را تغییر دهد؟»
—------------------------------------------------------
* آیا وجود آب در ماه با نظریه‌ی "برخورد بزرگ" ناسازگار است؟
چقدر جالب است که اندکی #آب می‌تواند چنین دگرگونی‌هایی ایجاد کند!
ماه در زمانی میان ۴.۴ و ۴.۵ میلیارد سال پیش، در پی برخورد یک جسم با زمین که هنوز روزگار نوزادی‌اش را می‌گذراند پدید آمد. این برخورد قرصی داغ و تا اندازه‌ی تبخیر شده از مواد درست کرد که به گرد این "پیش-زمین" می‌چرخید، و در پایان سرد شد و انباشته شد و #ماه را آفرید.
دانشمندان تا سال‌ها می‌پنداشتند که در پیامدهای پس از برخورد، هیدروژن از مولکول‌های آب جدا شد و به همراه عنصرهای دیگری که نقطه‌ی جوش پایینی داشتند (به اصطلاح عنصرهای گریزا یا فرّار)، از این قرص گریختند و در فضا پراکنده شدند. این باعث شد ماهی که پدید آمد یک جرم خشک و بدون عنصرهای گریزا باشد، چیزی که با بررسی های گذشته روی نمونه‌های خاک و سنگ ماه همخوانی داشت.
ولی پژوهش‌ِ تازه‌ای که درباره‌ی شیمی ماه در دست انجام است نشان میدهد که این کره می‌تواند آبدارتر از آنچه در آغاز پنداشته می‌شد باشد، و این چیزیست که پرسش‌هایی درباره‌ی برخی از جنبه‌های این داستان پیدایش مطرح می‌کند.
میکی ناکاجیما از بنیاد کارنگی می‌گوید: «این هنوز جای بررسی و پژوهش بسیاری دارد، از همین رو چیزهای بسیاریست که دانشمندان، از جمله همکاران ما در بنیاد کارنگی، می‌خواهند درباره‌ی میزان آب موجود در ماه بدانند. این پرسشی بسیار مهم است و با توجه به محدود بودن آگاهی‌های ما از تاریخچه و پراکندگی آب‌های ماه، یافتن پاسخش بسیار چالش‌برانگیز است.» ناکاجیما و دیوید استیونسن از کلتک پژوهشی را آغاز کردند در این باره که آیا با توجه به محتوای بالای آب که به تازگی برای ماه برآورد شده، نظریه‌های رایج درباره‌ی پیدایش ماه نیاز به بازنویسی دارند یا نه.
گزارش این پژوهش توسط "ارث اند پلنتاری ساینس لترز" منتشر شده است.
آنها شبیه‌سازی‌های پرجزییاتی انجام دادند تا ببینند آیا نظریه‌های "برخوردی" موجود برای پیدایش ماه می‌تواند یک ماه را توجیه کند که هم آبدار باشد و هم خالی از دیگر عنصرهای گریزا، از جمله پتاسیوم و سدیم؟
آنها چندین مدل با شرایط دمایی و فراوانیِ آبِ گوناگون برای قرصِ ماه‌ساز پدید آوردند. در دماهای بالا، این قرص انباشته از بخار سیلیکاتی می‌شد که از تبخیر گوشته‌ی هر دو جرم (هم پیش‌زمین، و هم جرم برخوردگر) سرچشمه می‌گرفت، با مقدار به نسبت کمی هیدروژن هم که از آب جدا شده بود. در مدل‌هایی با دمای پایین‌تر، این قرص انباشته از آب می‌شد ولی در چنین دماهایی، هیدروژن از این آب جدا نمی‌شد و در نتیجه سازوکار گریزا بودنش بسیار ناکارآمد می‌شد (نمی‌توانست به فضا بگریزد).
ناکاجیما توضیح میدهد: «خبر خوب اینست که مدل‌های ما نشان می‌دهند که یافته‌های تازه درباره‌ی آبدار بودن ماه با نظریه‌ی #برخورد_بزرگ ناسازگار و در تناقض نیست.»
ولی این یافته‌ها این معنی را هم می‌دهند که دانشمندان باید نظریه‌های دیگری را برای دلیل تهی بودن ماه از پتاسیم، سدیم، و دیگر عنصرهای گریزا مطرح کنند. احتمال‌های دیگری وجود دارد، از جمله این که عنصرهای گریزای درون قرص به جای این که بگریزند یا بخشی از ماه شوند، به زمین پیوستند. شاید هم زمانی که ماه تازه داشت از قرصِ پس از برخورد پدید می‌آمد، این عنصرها از پیش بخشی از ماه شدند ولی بعدها از آن جدا شدند.
https://goo.gl/LkihX6
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/…/Water-MoonOr…
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------------------
* آیا وجود آب در ماه با نظریه‌ی "برخورد بزرگ" ناسازگار است؟
چقدر جالب است که اندکی #آب می‌تواند چنین دگرگونی‌هایی ایجاد کند!
ماه در زمانی میان ۴.۴ و ۴.۵ میلیارد سال پیش، در پی برخورد یک جسم با زمین که هنوز روزگار نوزادی‌اش را می‌گذراند پدید آمد. این برخورد قرصی داغ و تا اندازه‌ی تبخیر شده از مواد درست کرد که به گرد این "پیش-زمین" می‌چرخید، و در پایان سرد شد و انباشته شد و #ماه را آفرید.
دانشمندان تا سال‌ها می‌پنداشتند که در پیامدهای پس از برخورد، هیدروژن از مولکول‌های آب جدا شد و به همراه عنصرهای دیگری که نقطه‌ی جوش پایینی داشتند (به اصطلاح عنصرهای گریزا یا فرّار)، از این قرص گریختند و در فضا پراکنده شدند. این باعث شد ماهی که پدید آمد یک جرم خشک و بدون عنصرهای گریزا باشد، چیزی که با بررسی های گذشته روی نمونه‌های خاک و سنگ ماه همخوانی داشت.
ولی پژوهش‌ِ تازه‌ای که درباره‌ی شیمی ماه در دست انجام است نشان میدهد که این کره می‌تواند آبدارتر از آنچه در آغاز پنداشته می‌شد باشد، و این چیزیست که پرسش‌هایی درباره‌ی برخی از جنبه‌های این داستان پیدایش مطرح می‌کند.
میکی ناکاجیما از بنیاد کارنگی می‌گوید: «این هنوز جای بررسی و پژوهش بسیاری دارد، از همین رو چیزهای بسیاریست که دانشمندان، از جمله همکاران ما در بنیاد کارنگی، می‌خواهند درباره‌ی میزان آب موجود در ماه بدانند. این پرسشی بسیار مهم است و با توجه به محدود بودن آگاهی‌های ما از تاریخچه و پراکندگی آب‌های ماه، یافتن پاسخش بسیار چالش‌برانگیز است.» ناکاجیما و دیوید استیونسن از کلتک پژوهشی را آغاز کردند در این باره که آیا با توجه به محتوای بالای آب که به تازگی برای ماه برآورد شده، نظریه‌های رایج درباره‌ی پیدایش ماه نیاز به بازنویسی دارند یا نه.
گزارش این پژوهش توسط "ارث اند پلنتاری ساینس لترز" منتشر شده است.
آنها شبیه‌سازی‌های پرجزییاتی انجام دادند تا ببینند آیا نظریه‌های "برخوردی" موجود برای پیدایش ماه می‌تواند یک ماه را توجیه کند که هم آبدار باشد و هم خالی از دیگر عنصرهای گریزا، از جمله پتاسیوم و سدیم؟
آنها چندین مدل با شرایط دمایی و فراوانیِ آبِ گوناگون برای قرصِ ماه‌ساز پدید آوردند. در دماهای بالا، این قرص انباشته از بخار سیلیکاتی می‌شد که از تبخیر گوشته‌ی هر دو جرم (هم پیش‌زمین، و هم جرم برخوردگر) سرچشمه می‌گرفت، با مقدار به نسبت کمی هیدروژن هم که از آب جدا شده بود. در مدل‌هایی با دمای پایین‌تر، این قرص انباشته از آب می‌شد ولی در چنین دماهایی، هیدروژن از این آب جدا نمی‌شد و در نتیجه سازوکار گریزا بودنش بسیار ناکارآمد می‌شد (نمی‌توانست به فضا بگریزد).
ناکاجیما توضیح میدهد: «خبر خوب اینست که مدل‌های ما نشان می‌دهند که یافته‌های تازه درباره‌ی آبدار بودن ماه با نظریه‌ی #برخورد_بزرگ ناسازگار و در تناقض نیست.»
ولی این یافته‌ها این معنی را هم می‌دهند که دانشمندان باید نظریه‌های دیگری را برای دلیل تهی بودن ماه از پتاسیم، سدیم، و دیگر عنصرهای گریزا مطرح کنند. احتمال‌های دیگری وجود دارد، از جمله این که عنصرهای گریزای درون قرص به جای این که بگریزند یا بخشی از ماه شوند، به زمین پیوستند. شاید هم زمانی که ماه تازه داشت از قرصِ پس از برخورد پدید می‌آمد، این عنصرها از پیش بخشی از ماه شدند ولی بعدها از آن جدا شدند.
https://goo.gl/LkihX6
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/…/Water-MoonOr…
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«یک ماه قمری کامل در یک عکس»
—------------------------------—
هر شب که به ماه نگاه می‌کنید بخش روشن از آفتابِ آن را می‌بینید که به آهستگی تغییر می‌کند.
این پیشروی گام‌ها از #ماه_نو به ماه پُر (کامل) و دوباره به ماه نو در چرخه‌ای انجام می‌شود که به نام ماه قمری شناخته شده و حدود ۲۹.۵ روز به درازا می‌کشد.
این نماها از بالا، سمت چپ تا پایین، سمت راست، پیشروی گام‌های ماه در ۲۵ شب پیاپی را نشان می‌دهند که از ۱۸ ژانویه آغاز شده و تقریبا یک ماه قمری کامل را در بر می‌گیرند.
دو روز پیش و دو روز پس از ماه نو در این نماها نادیده گرفته شده، زمانی که ماه در باریک‌ترین گام هلال است و از آنجایی که در آن هنگام در آسمان نزدیک به خورشید است، به سختی دیده می‌شود.
سازنده‌ی این نماها برای کامل کردن چرخه‌ی ماه، از آسمان عمدتا تاریک شب‌های آریزونا و همچنین کمک یک دوست بهره گرفته. نیمه‌ی نخست نماها در غروب و شامگاه گرفته شده و نیمه‌ی دوم در سپیده‌دم و بامدادان.
برای تمیزتر شدن کار، گام کامل ماه که در شب ۳۱ ژانویه بود درست در مرکز چارچوب نشان داده شده. این دومین #ماه _امل در ژانویه بود (ماه آبی)، و همچنین، ماه نزدیک به نقطه‌ی پیرازَم یا حضیض مدارش نیز بود (ابرماه)، و افزون بر اینها، یک ماه‌گرفتگی کامل هم برایش رخ داد که رنگ آن را سرخ کرد (ماه خون)؛ بنابراین این ماه کامل یک "ابرماه آبی خون" نیز نامیده می‌شد.
#apod
https://goo.gl/RJm1E6
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180310.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------—
هر شب که به ماه نگاه می‌کنید بخش روشن از آفتابِ آن را می‌بینید که به آهستگی تغییر می‌کند.
این پیشروی گام‌ها از #ماه_نو به ماه پُر (کامل) و دوباره به ماه نو در چرخه‌ای انجام می‌شود که به نام ماه قمری شناخته شده و حدود ۲۹.۵ روز به درازا می‌کشد.
این نماها از بالا، سمت چپ تا پایین، سمت راست، پیشروی گام‌های ماه در ۲۵ شب پیاپی را نشان می‌دهند که از ۱۸ ژانویه آغاز شده و تقریبا یک ماه قمری کامل را در بر می‌گیرند.
دو روز پیش و دو روز پس از ماه نو در این نماها نادیده گرفته شده، زمانی که ماه در باریک‌ترین گام هلال است و از آنجایی که در آن هنگام در آسمان نزدیک به خورشید است، به سختی دیده می‌شود.
سازنده‌ی این نماها برای کامل کردن چرخه‌ی ماه، از آسمان عمدتا تاریک شب‌های آریزونا و همچنین کمک یک دوست بهره گرفته. نیمه‌ی نخست نماها در غروب و شامگاه گرفته شده و نیمه‌ی دوم در سپیده‌دم و بامدادان.
برای تمیزتر شدن کار، گام کامل ماه که در شب ۳۱ ژانویه بود درست در مرکز چارچوب نشان داده شده. این دومین #ماه _امل در ژانویه بود (ماه آبی)، و همچنین، ماه نزدیک به نقطه‌ی پیرازَم یا حضیض مدارش نیز بود (ابرماه)، و افزون بر اینها، یک ماه‌گرفتگی کامل هم برایش رخ داد که رنگ آن را سرخ کرد (ماه خون)؛ بنابراین این ماه کامل یک "ابرماه آبی خون" نیز نامیده می‌شد.
#apod
https://goo.gl/RJm1E6
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180310.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
فیلمی که از پیوند عکس‌های فضاپیمای مدارگرد شناسایی ماه (LRO) درست شده و چرخش ماه را نشان میدهد @onestar_in_sevenskies
«فیلمی از چرخش ماه، چیزی که هیچگاه از روی زمین نمی‌بینیم»
—---------------------------------------------------------
امروزه هیچ کس از روی زمین چرخش #ماه را به این شکل نمی‌بیند. دلیلش اینست که کره‌ی ماه در قفل کشندی با زمین است و همیشه تنها یک سمتش را به ما نشان میدهد.
ولی اکنون فناوری‌های نوین به ما امکان داده تا از پیوند عکس‌های پرجزییات بیشماری که از #مدارگرد_شناسایی_ماه (الآراو) به دست می‌آوریم چرخش ماه را به طور مجازی با وضوحی بسیار ببینیم.
این ویدیوی زمان‌گریز که به همین شیوه پدید آمده، با نمای آشنای ماه از چشم زمینیان آغاز می‌شود.
چیزی نمی‌گذرد که دریای خاوری، یک دهانه‌ی بزرگ با مرکز تیره درست زیر خط استوای ماه که دیدنش از روی زمین دشوارست وارد میدان دید می‌شود.
در این ویدیو یک ماه قمری کامل در ۲۴ ثانیه خلاصه شده و در آن به روشنی می‌بینیم که سمت پیدای ماه (سمتِ رو به زمین) دارای شمار فراوانی دریاوارهای تیره است، ولی سمت پنهان آن بیشتر با بلندی‌های روشن پوشیده شده.
تا این تاریخ بیش از ۲۰ ماموریت تازه از چهار کشور در دست آماده‌سازی است که بیشترشان انتظار می‌رود امسال یا سال آینده آغاز شوند.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180318.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------------------------
امروزه هیچ کس از روی زمین چرخش #ماه را به این شکل نمی‌بیند. دلیلش اینست که کره‌ی ماه در قفل کشندی با زمین است و همیشه تنها یک سمتش را به ما نشان میدهد.
ولی اکنون فناوری‌های نوین به ما امکان داده تا از پیوند عکس‌های پرجزییات بیشماری که از #مدارگرد_شناسایی_ماه (الآراو) به دست می‌آوریم چرخش ماه را به طور مجازی با وضوحی بسیار ببینیم.
این ویدیوی زمان‌گریز که به همین شیوه پدید آمده، با نمای آشنای ماه از چشم زمینیان آغاز می‌شود.
چیزی نمی‌گذرد که دریای خاوری، یک دهانه‌ی بزرگ با مرکز تیره درست زیر خط استوای ماه که دیدنش از روی زمین دشوارست وارد میدان دید می‌شود.
در این ویدیو یک ماه قمری کامل در ۲۴ ثانیه خلاصه شده و در آن به روشنی می‌بینیم که سمت پیدای ماه (سمتِ رو به زمین) دارای شمار فراوانی دریاوارهای تیره است، ولی سمت پنهان آن بیشتر با بلندی‌های روشن پوشیده شده.
تا این تاریخ بیش از ۲۰ ماموریت تازه از چهار کشور در دست آماده‌سازی است که بیشترشان انتظار می‌رود امسال یا سال آینده آغاز شوند.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180318.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«درختی که زیر بارِ ماه کمر خم کرده!»
—----------------------------
این عکس در زمان یک #ماه_آبی گرفته شده ولی همترازی‌ای که در آن دیده می‌شود تنها در ماه‌های آبی رخ نمی‌دهد. گفتنیست "ماه آبی" نامیست که به دومین #ماه_کامل در یک ماه [میلادی] داده می‌شود.
این عکس در زمان ماه آبی ژانویه‌ی گذشته گرفته شده و عکاس در زمانی مناسب خود را به نقطه‌ای در نایتز فری کالیفرنیای آمریکا رساند تا بتواند قرص ماه در پس‌زمینه را در کنار خمیدگی یک درخت بلوط که گاوهای گرسنه تنه‌اش را به این روز انداخته بودند به تصویر بکشد.
بدبختانه در این مورد گویا چاره‌ای جز گذشتن از درون گل و لای و گذاشتن دوربین روی حصاری از سیم خاردار نبود.
با این همه، چنین نمایی از یک درخت و قرص کامل ماه را در هر شب چهاردهی می‌توان پدید آورد، تنها چیزی که نیازست برنامه‌ریزی خوب و زمان مناسب است.
در این هفته هم بیننده‌ی یک ماه آبی خواهیم بود- دومین ماه آبی سال ۲۰۱۸؛ یعنی برای دومین بار در سال ۲۰۱۸، در یک ماه دو بار ماه به گام کامل می‌رسد. کم پیش می‌آید که در یک سال دو ماه آبی داشته باشیم؛ آخرین مورد پیش از این سال ۱۹۹۹ رخ داد و مورد بعدی هم در سال ۲۰۳۷ خواهد بود.
#apod
https://goo.gl/GbAeYX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180328.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
این عکس در زمان یک #ماه_آبی گرفته شده ولی همترازی‌ای که در آن دیده می‌شود تنها در ماه‌های آبی رخ نمی‌دهد. گفتنیست "ماه آبی" نامیست که به دومین #ماه_کامل در یک ماه [میلادی] داده می‌شود.
این عکس در زمان ماه آبی ژانویه‌ی گذشته گرفته شده و عکاس در زمانی مناسب خود را به نقطه‌ای در نایتز فری کالیفرنیای آمریکا رساند تا بتواند قرص ماه در پس‌زمینه را در کنار خمیدگی یک درخت بلوط که گاوهای گرسنه تنه‌اش را به این روز انداخته بودند به تصویر بکشد.
بدبختانه در این مورد گویا چاره‌ای جز گذشتن از درون گل و لای و گذاشتن دوربین روی حصاری از سیم خاردار نبود.
با این همه، چنین نمایی از یک درخت و قرص کامل ماه را در هر شب چهاردهی می‌توان پدید آورد، تنها چیزی که نیازست برنامه‌ریزی خوب و زمان مناسب است.
در این هفته هم بیننده‌ی یک ماه آبی خواهیم بود- دومین ماه آبی سال ۲۰۱۸؛ یعنی برای دومین بار در سال ۲۰۱۸، در یک ماه دو بار ماه به گام کامل می‌رسد. کم پیش می‌آید که در یک سال دو ماه آبی داشته باشیم؛ آخرین مورد پیش از این سال ۱۹۹۹ رخ داد و مورد بعدی هم در سال ۲۰۳۷ خواهد بود.
#apod
https://goo.gl/GbAeYX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180328.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«آیا زمین پیش از پیدایش ماه هم آب داشته؟»
—------------------------------------—
https://goo.gl/QqmqkQ
* شواهد ایزوتوپی اکسیژن نشان می‌دهند که برخورد سهمگین "ماه‌ساز" برخوردی بسیار پرانرژی بوده و نیز، سیاره‌ی ما پیش از آن برخورد هم آب داشته.
بر پایه‌ی انگاره‌‌ی #برخورد_بزرگ یا برخورد سهمگین، در آغاز زندگی زمین یک جرم سیاره‌ای جامد به نام تیا (Theia) به آن کوبیده شد و کره‌ی ماه از انباشت آوارهای برخوردیِ پخش شده در فضا به دنیا آمد. بررسی تازه‌ی این رویداد که به کمک مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و #ماه انجام شده نشان میدهد که این برخورد بی‌اندازه پرانرژی بوده است.
در واقع آنقدر شدید و خشن بوده که مواد آن جرم برخوردگر و زمین تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شدند. این پژوهش همچنین نشان میدهد که بر خلاف اغلب نظریه‌ها، بیشتر آب‌های زمین پیش از برخورد با تیا به زمین آمده بود نه پس از آن.
به گمان دانشمندان، زمین و تیا همنهش ایزوتوپی متفاوتی داشته‌اند. ولی این که چرا برخلاف بیشتر سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی، اکنون همنهش ایزوتوپی ماه و زمین با هم متفاوت نیست تاکنون بی‌پاسخ بوده. اکنون بر پایه‌ی نظریه‌ای تازه، این برخورد به اندازه‌ای پرانرژی بوده که ایزوتوپ‌های دو جرم (زمین و تیا) تقریبا به طور برابر با هم آمیخته شد؛ و اگر اکنون تفاوتی هم در جایی از زمین دیده شود احتمالا دستاورد برخوردهای بعدی با زمین بوده.
ریچارد سی. گرین وود و همکارانش در دانشگاه اوپن بریتانیا برای بهتر شناختن این نظریه‌ی تازه همنهش ایزوتوپی اکسیژن را در مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و ماه بررسی کردند. پژوهش آنها نشان داد که تفاوت میان انباشت‌های ایزوتوپی اکسیژن در سنگ‌های ماه و بازالت‌های زمین [از کانی‌های روی پوسته‌ی زمین-م] در اندازه‌ی ۳ تا ۴ جزء در میلیون است. ولی از این نظر میان سنگ‌های ماه و الیوین‌های زمین -یکی از کانی‌های رایج در زیر پوسته‌ی زمین- تفاوت چشمگیری دیده نمی‌شود.
به نوشته‌ی این دانشمندان، این یافته‌ها با شبیه‌سازی‌هایی سازگارند که در آنها برخورد زمین و تیا بسیار پارنرژی بوده به گونه‌ای که موادشان تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شده. گرین‌وود و همکارانش می‌گویند همین تفاوت ۳ تا ۴ جزء در میلیون هم می‌توانسته ره‌آورد برخوردهای سیارک‌ها و دنباله‌دارها به زمین بوده که پس از پیدایش ماه انجام گرفت و روکش بالایی زمین را پدید آورد.
این پژوهشگران در ادامه افزوده‌اند که بر پایه‌ی این یافته‌های آنها بخش بزرگی از #آب های زمین پیش از رویداد برخورد بزرگ ماه‌ساز وارد زمین شده بوده. در حقیقت به گفته‌ی گرین‌وود و همکارانش سهم برخوردهای بعدی در آب‌های زمین بیش از ۵ تا ۳۰ درصد نیست. این که زمین با وجود چنین برخورد سهمگینی اقیانوس‌هایش را حفظ کرده بود می‌تواند نشان دهد که آب در سامانه‌های بیگانه‌ی پرآشوب هم می‌تواند فراوان باشد، و بنابراین با وجود پربرخورد بودن، باز هم زیست‌پذیر باشند.
درباره‌ی پرانرژی بودن برخورد بزرگ پیش از این هم خوانده بودید: * نگاهی نو به تولد خشونت‌بار ماه (https://goo.gl/jXJ2R1)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/MoonEarthWater.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------—
https://goo.gl/QqmqkQ
* شواهد ایزوتوپی اکسیژن نشان می‌دهند که برخورد سهمگین "ماه‌ساز" برخوردی بسیار پرانرژی بوده و نیز، سیاره‌ی ما پیش از آن برخورد هم آب داشته.
بر پایه‌ی انگاره‌‌ی #برخورد_بزرگ یا برخورد سهمگین، در آغاز زندگی زمین یک جرم سیاره‌ای جامد به نام تیا (Theia) به آن کوبیده شد و کره‌ی ماه از انباشت آوارهای برخوردیِ پخش شده در فضا به دنیا آمد. بررسی تازه‌ی این رویداد که به کمک مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و #ماه انجام شده نشان میدهد که این برخورد بی‌اندازه پرانرژی بوده است.
در واقع آنقدر شدید و خشن بوده که مواد آن جرم برخوردگر و زمین تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شدند. این پژوهش همچنین نشان میدهد که بر خلاف اغلب نظریه‌ها، بیشتر آب‌های زمین پیش از برخورد با تیا به زمین آمده بود نه پس از آن.
به گمان دانشمندان، زمین و تیا همنهش ایزوتوپی متفاوتی داشته‌اند. ولی این که چرا برخلاف بیشتر سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی، اکنون همنهش ایزوتوپی ماه و زمین با هم متفاوت نیست تاکنون بی‌پاسخ بوده. اکنون بر پایه‌ی نظریه‌ای تازه، این برخورد به اندازه‌ای پرانرژی بوده که ایزوتوپ‌های دو جرم (زمین و تیا) تقریبا به طور برابر با هم آمیخته شد؛ و اگر اکنون تفاوتی هم در جایی از زمین دیده شود احتمالا دستاورد برخوردهای بعدی با زمین بوده.
ریچارد سی. گرین وود و همکارانش در دانشگاه اوپن بریتانیا برای بهتر شناختن این نظریه‌ی تازه همنهش ایزوتوپی اکسیژن را در مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و ماه بررسی کردند. پژوهش آنها نشان داد که تفاوت میان انباشت‌های ایزوتوپی اکسیژن در سنگ‌های ماه و بازالت‌های زمین [از کانی‌های روی پوسته‌ی زمین-م] در اندازه‌ی ۳ تا ۴ جزء در میلیون است. ولی از این نظر میان سنگ‌های ماه و الیوین‌های زمین -یکی از کانی‌های رایج در زیر پوسته‌ی زمین- تفاوت چشمگیری دیده نمی‌شود.
به نوشته‌ی این دانشمندان، این یافته‌ها با شبیه‌سازی‌هایی سازگارند که در آنها برخورد زمین و تیا بسیار پارنرژی بوده به گونه‌ای که موادشان تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شده. گرین‌وود و همکارانش می‌گویند همین تفاوت ۳ تا ۴ جزء در میلیون هم می‌توانسته ره‌آورد برخوردهای سیارک‌ها و دنباله‌دارها به زمین بوده که پس از پیدایش ماه انجام گرفت و روکش بالایی زمین را پدید آورد.
این پژوهشگران در ادامه افزوده‌اند که بر پایه‌ی این یافته‌های آنها بخش بزرگی از #آب های زمین پیش از رویداد برخورد بزرگ ماه‌ساز وارد زمین شده بوده. در حقیقت به گفته‌ی گرین‌وود و همکارانش سهم برخوردهای بعدی در آب‌های زمین بیش از ۵ تا ۳۰ درصد نیست. این که زمین با وجود چنین برخورد سهمگینی اقیانوس‌هایش را حفظ کرده بود می‌تواند نشان دهد که آب در سامانه‌های بیگانه‌ی پرآشوب هم می‌تواند فراوان باشد، و بنابراین با وجود پربرخورد بودن، باز هم زیست‌پذیر باشند.
درباره‌ی پرانرژی بودن برخورد بزرگ پیش از این هم خوانده بودید: * نگاهی نو به تولد خشونت‌بار ماه (https://goo.gl/jXJ2R1)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/MoonEarthWater.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«خاک و غبار ماه برای سلول‌های بدن انسان بسیار کشنده و مرگبار است» —---------------------------------------------------------------- * می‌گویند در فضا عطسه‌ای شنیده نمی‌شنود. ولی فضانورد #آپولو ۱۷، هریسون اشمیت در سال ۱۹۷۲، پس از بازگشت به درون گردونه‌ی فرماندهی…
ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
https://goo.gl/AKE8dS
... افزون بر این، غبار ماه می‌تواند شناور شود. ماه هیچ جَوی ندارد که از آن در برابر بمباران پیوسته‌ی ذرات باردارِ باد خورشیدی نگاهبانی کند، از همین رو خاک آن می‌تواند الکتریسیته‌ی ساکن گرفته و مانند یک لباس، چسبندگی ایستا پیدا کنند.
به نوشته‌ی این پژوهشگران، "این بار الکتریکی می‌تواند به اندازه‌ای نیرومند باشد که ذرات خاک عملا از سطح جدا شده و شناور شوند.» [خوانده بودید: * جست و خیز شن‌های ماه (https://goo.gl/ce3Woy)]
از همین رو، این غبارها به آسانی می‌توانند به گوشه و درز و شکاف‌های لباس فضانورد چسبیده و با او وارد فضاپیما شوند. این ذرات آزاد می‌توانند راه دستگاه‌های حساس را ببندند، زیپ‌ها را پر کنند، لباس‌ها را خراب کنند، و اگر به طور اتفاقی وارد بدن فضانورد شوند، به او آسیب برسانند- چیزی که برای اشمیت رخ داد و او حس کرد.
@onestar_in_sevenskies
ساختن غبار ماه
در این پژوهش تازه، گروهی از دانشمندان دانشگاه استونی بروک نیویورک در پی این برآمدند که میزان خطر مقداری از غبار ماه -به اندازه‌ای که بتواند ریه را پر کند- واقعا چقدر خواهد بود. از آنجایی که خاک واقعی ماه روی زمین در دسترس نیست [چیزی بیش از آنچه فضانوردان آورده بودند-م]، دانشمندان خاک پنج بخش زمین را برای خاک پنج بخش ماه همانندسازی کردند. از جمله‌ی این نمونه‌های ساخته شده، خاکستر آتشفشانی از آریزونا، غبار به دست آمده از جریان گدازه در کلرادو، و یک گَرد (پودر) شیشه‌ای ساخته شده در آزمایشگاه که برای بررسی خاک ماه، مانند همین پژوهش، در سازمان زمین‌شناسی آمریکا تولید شده بود.
دانشمندان با آمیختن مستقیمِ این خاک‌ها با سلول‌های ریه‌ی انسان و سلول‌های مغز موش که در آزمایشگاه تکثیر شده بودند، میزان تاثیر خاک ماه بر اندام انسان را اندازه گرفتند. آنها هر یک از نمونه‌های خاک را بر پایه‌ی دانه‌هایشان، سه بخش کردند، نرم‌ترینِ آنها تنها چند میکرومتر پهنا داشتند (کوچک‌تر از قطر موی انسان) و به آسانی می‌توانستند به درون ریه‌ی انسان فرو کشیده شوند.
هنگامی که ۲۴ ساعت بعد، به سراغ سلول‌ها رفتند دریافتند که هر سه دسته خاک، سلول‌های مغز و ریه را به اندازه‌ای از بین برده بودند. ریزدانه‌ترین خاک، بیشترین آسیب را زده بود و تا ۹۰ درصد سلول‌هایی که در معرضش بودند را کشته بود. سلول‌هایی که به طور کامل نابود نشده بودند، نشانه‌هایی از آسیب دی‌ان‌ای در آنها دیده می‌شد، چیزی که اگر ترمیم نشود می‌تواند به سرطان یا بیماری‌های تباهی عصب (نورودژنراسیون) بیانجامد.
@onestar_in_sevenskies
پژوهشگران نوشته‌اند: «روشن است که پرهیز از استنشاق غبار #ماه برای ماموریت‌های آینده مهم خواهد بود.» ولی به گفته‌ی آنها، در کاوش‌های انسانی روی ماه در دهه‌های آینده، احتمال این که چنین چیزی به طور شانسی رخ دهد وجود دارد.
خوشبختانه ناسا از مدت‌ها پیش به طور جدی پیگیر این موضوع بوده و دارد روی چند روش کاهش غبار کار می‌کند. یکی از راهکارهای امیدبخش اینست: پوشش‌های حسمند با یک سپر غبار الکترودینامیک (Electrodynamic Dust Shield)- این سپر در اصل ورقه‌هایی باردار است که با تولید جریان‌های الکتریکی در سیم‌های نازک، غبار را دور می‌کنند. آزمایش‌های نخست کار این سپرها را خوب نشان داده‌اند و برخی از آنها نیز هم‌اکنون دارد در ایستگاه فضایی بین‌المللی آزمایش می‌شود. هنوز روشن نیست که این ورقه‌ها می‌توانند در لباس فضانوردان هم به کار روند یا نه.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/MoonDust.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
https://goo.gl/AKE8dS
... افزون بر این، غبار ماه می‌تواند شناور شود. ماه هیچ جَوی ندارد که از آن در برابر بمباران پیوسته‌ی ذرات باردارِ باد خورشیدی نگاهبانی کند، از همین رو خاک آن می‌تواند الکتریسیته‌ی ساکن گرفته و مانند یک لباس، چسبندگی ایستا پیدا کنند.
به نوشته‌ی این پژوهشگران، "این بار الکتریکی می‌تواند به اندازه‌ای نیرومند باشد که ذرات خاک عملا از سطح جدا شده و شناور شوند.» [خوانده بودید: * جست و خیز شن‌های ماه (https://goo.gl/ce3Woy)]
از همین رو، این غبارها به آسانی می‌توانند به گوشه و درز و شکاف‌های لباس فضانورد چسبیده و با او وارد فضاپیما شوند. این ذرات آزاد می‌توانند راه دستگاه‌های حساس را ببندند، زیپ‌ها را پر کنند، لباس‌ها را خراب کنند، و اگر به طور اتفاقی وارد بدن فضانورد شوند، به او آسیب برسانند- چیزی که برای اشمیت رخ داد و او حس کرد.
@onestar_in_sevenskies
ساختن غبار ماه
در این پژوهش تازه، گروهی از دانشمندان دانشگاه استونی بروک نیویورک در پی این برآمدند که میزان خطر مقداری از غبار ماه -به اندازه‌ای که بتواند ریه را پر کند- واقعا چقدر خواهد بود. از آنجایی که خاک واقعی ماه روی زمین در دسترس نیست [چیزی بیش از آنچه فضانوردان آورده بودند-م]، دانشمندان خاک پنج بخش زمین را برای خاک پنج بخش ماه همانندسازی کردند. از جمله‌ی این نمونه‌های ساخته شده، خاکستر آتشفشانی از آریزونا، غبار به دست آمده از جریان گدازه در کلرادو، و یک گَرد (پودر) شیشه‌ای ساخته شده در آزمایشگاه که برای بررسی خاک ماه، مانند همین پژوهش، در سازمان زمین‌شناسی آمریکا تولید شده بود.
دانشمندان با آمیختن مستقیمِ این خاک‌ها با سلول‌های ریه‌ی انسان و سلول‌های مغز موش که در آزمایشگاه تکثیر شده بودند، میزان تاثیر خاک ماه بر اندام انسان را اندازه گرفتند. آنها هر یک از نمونه‌های خاک را بر پایه‌ی دانه‌هایشان، سه بخش کردند، نرم‌ترینِ آنها تنها چند میکرومتر پهنا داشتند (کوچک‌تر از قطر موی انسان) و به آسانی می‌توانستند به درون ریه‌ی انسان فرو کشیده شوند.
هنگامی که ۲۴ ساعت بعد، به سراغ سلول‌ها رفتند دریافتند که هر سه دسته خاک، سلول‌های مغز و ریه را به اندازه‌ای از بین برده بودند. ریزدانه‌ترین خاک، بیشترین آسیب را زده بود و تا ۹۰ درصد سلول‌هایی که در معرضش بودند را کشته بود. سلول‌هایی که به طور کامل نابود نشده بودند، نشانه‌هایی از آسیب دی‌ان‌ای در آنها دیده می‌شد، چیزی که اگر ترمیم نشود می‌تواند به سرطان یا بیماری‌های تباهی عصب (نورودژنراسیون) بیانجامد.
@onestar_in_sevenskies
پژوهشگران نوشته‌اند: «روشن است که پرهیز از استنشاق غبار #ماه برای ماموریت‌های آینده مهم خواهد بود.» ولی به گفته‌ی آنها، در کاوش‌های انسانی روی ماه در دهه‌های آینده، احتمال این که چنین چیزی به طور شانسی رخ دهد وجود دارد.
خوشبختانه ناسا از مدت‌ها پیش به طور جدی پیگیر این موضوع بوده و دارد روی چند روش کاهش غبار کار می‌کند. یکی از راهکارهای امیدبخش اینست: پوشش‌های حسمند با یک سپر غبار الکترودینامیک (Electrodynamic Dust Shield)- این سپر در اصل ورقه‌هایی باردار است که با تولید جریان‌های الکتریکی در سیم‌های نازک، غبار را دور می‌کنند. آزمایش‌های نخست کار این سپرها را خوب نشان داده‌اند و برخی از آنها نیز هم‌اکنون دارد در ایستگاه فضایی بین‌المللی آزمایش می‌شود. هنوز روشن نیست که این ورقه‌ها می‌توانند در لباس فضانوردان هم به کار روند یا نه.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/MoonDust.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ماه توت‌فرنگی در آسمان نیویورک»
----------------------------------
در این تصویر قرص کامل ماه شب ۲۸ ژوئن را می‌بینیم که دارد در آسمان محله‌ی آپر ایست‌ساید منهتن نیویورک بالا می‌آید. گفتنیست در فرهنگ باخترزمین، این ماه به نام ماه توت فرنگی نیز شناخته می‌شود.
هوای ریزگردی و فشرده در راستای خط دید بلند ما تا افق باعث شده قرص ماه نه تنها کم‌نور شود و به زردی بگراید، بلکه پیکره‌اش هم کمی موجدار شود. با این همه، به خوبی با ترافیک و چراغ‌های خیابان ۹۶م خاوری هماهنگ شده است.
این عکس به کمک عدسی تله‌فوتو و رو به خاور-جنوب خاور، از جایی بلند در سنترال پارک گرفته شده.
این #ماه_کامل، نزدیک‌ترین ماه کامل به انقلاب تابستانی امسالِ نیمکره‌ی شمالی بود.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180630.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------
در این تصویر قرص کامل ماه شب ۲۸ ژوئن را می‌بینیم که دارد در آسمان محله‌ی آپر ایست‌ساید منهتن نیویورک بالا می‌آید. گفتنیست در فرهنگ باخترزمین، این ماه به نام ماه توت فرنگی نیز شناخته می‌شود.
هوای ریزگردی و فشرده در راستای خط دید بلند ما تا افق باعث شده قرص ماه نه تنها کم‌نور شود و به زردی بگراید، بلکه پیکره‌اش هم کمی موجدار شود. با این همه، به خوبی با ترافیک و چراغ‌های خیابان ۹۶م خاوری هماهنگ شده است.
این عکس به کمک عدسی تله‌فوتو و رو به خاور-جنوب خاور، از جایی بلند در سنترال پارک گرفته شده.
این #ماه_کامل، نزدیک‌ترین ماه کامل به انقلاب تابستانی امسالِ نیمکره‌ی شمالی بود.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180630.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«هواپیمایی بر روی ماه»
------------------
هواپیمای بزرگی دارد از جلوی ماه می‌گذرد. چنین چشم‌اندازی بسیار کم دیده می‌شود. اگر دیده شود هم ثبت آن کار آسانی نیست.
در حقیقت برای گرفتن یک چنین عکسی نیاز به برنامه‌ریزی و زمان‌بندی دقیق داریم، و یک نوردهی که از یک سو به اندازه‌ی کافی کوتاه باشد تا هم تصویر هواپیمایی که دارد به شتاب می‌گذرد تار نشود و هم ماه بیش از اندازه پرنور نشود، و از سوی دیگر به اندازه‌ی کافی بلند باشد تا بتواند هر دو را با هم بگیرد. دوربین باید پایدار باشد و شانس نیز با آدم یاری کند، زیرا همیشه این گونه نیست که هواپیماهایی که به ماه نزدیک می‌شوند درست از درون قرص آن بگذرند.
برای این کارها نیاز به یک دوربین با امکان گرفتن سریع و پیوسته‌ی ویدیو داریم، و یک پایه که دوربین روی آن سوار شود و به طور خودکار ماه را دنبال کند.
این تصویر دو هفته پیش در آسمان سئول، کره‌ی جنوبی گرفته شده. در آن هنگام، روز بود و #ماه که در گام "کوژ فزاینده" بود داشت از افق خاوری بر می‌خاست.
گذشتن این هواپیما از برابر ماه تنها ۰.۱ ثانیه زمان برد.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180703.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------
هواپیمای بزرگی دارد از جلوی ماه می‌گذرد. چنین چشم‌اندازی بسیار کم دیده می‌شود. اگر دیده شود هم ثبت آن کار آسانی نیست.
در حقیقت برای گرفتن یک چنین عکسی نیاز به برنامه‌ریزی و زمان‌بندی دقیق داریم، و یک نوردهی که از یک سو به اندازه‌ی کافی کوتاه باشد تا هم تصویر هواپیمایی که دارد به شتاب می‌گذرد تار نشود و هم ماه بیش از اندازه پرنور نشود، و از سوی دیگر به اندازه‌ی کافی بلند باشد تا بتواند هر دو را با هم بگیرد. دوربین باید پایدار باشد و شانس نیز با آدم یاری کند، زیرا همیشه این گونه نیست که هواپیماهایی که به ماه نزدیک می‌شوند درست از درون قرص آن بگذرند.
برای این کارها نیاز به یک دوربین با امکان گرفتن سریع و پیوسته‌ی ویدیو داریم، و یک پایه که دوربین روی آن سوار شود و به طور خودکار ماه را دنبال کند.
این تصویر دو هفته پیش در آسمان سئول، کره‌ی جنوبی گرفته شده. در آن هنگام، روز بود و #ماه که در گام "کوژ فزاینده" بود داشت از افق خاوری بر می‌خاست.
گذشتن این هواپیما از برابر ماه تنها ۰.۱ ثانیه زمان برد.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180703.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«وجود "آب یخ‌زده" در قطب‌های ماه تایید شد»
------------------------------------------
گروهی از دانشمندان موفق شده‌اند در تاریک‌ترین و سردترین بخش‌های مناطق قطبی #ماه، به طور مستقیم شواهدی قطعی از آب یخ‌زده‌ی سطحی بیابند. این ته‌نشست‌های یخی یکپارچه نبوده و به طور لکه لکه بر روی سطح پخش شده‌اند، و احتمالا باستانی هستند. در قطب جنوب، بیشتر این #یخ در دهانه‌ها انباشته شده. در قطب شمال این لکه‌ها در سطحی گسترده‌تر، ولی بسیار جدا از همند.
داده‌های این پژوهش به کمک یکی از دستگاه‌های ناسا به نام نقشه‌بردار کانی‌شناسی ماه (ام۳) به دست آمد. دانشمندان با بهره از این داده‌ها سه شناسه‌ی طیفی را دیدند که به طور قطعی ثابت می‌کرد روی سطح ماه آب یخ‌زده وجود دارد.
دستگاه ام۳ در سال ۲۰۰۸ به همراه فضاپیمای چاندرایان-۱ متعلق به سازمان کاوش‌های فضایی هند راهی فضا شده بود. این دستگاه نه تنها ویژگی‌های بازتابی‌ای را که از یخ آب انتظار داریم مشاهده کرد، بلکه توانست نشانه‌ی طیفی ویژه‌ی یخ را هم ببیند- نشانه‌های درآشامش (جذب) نور فروسرخ توسط مولکول‌های آب یخ‌زده با آب مایع و بخار آب تفاوت دارد و این چیزی بود که ام۳ به طور مستقیم توانست شناسایی کند.
بیشتر این یخ‌ها در سایه‌های دهانه‌های نزدیک قطبند، جایی که دما هرگز از ۲۵۰- درجه‌ی فارنهایت بیشتر نمی‌شود. کجی (انحراف) محور چرخش ماه بسیار کم است و از همین رو نور آفتاب هرگز به این مناطق نمی‌رسد.
در گذشته نشانه‌های احتمالی نامستقیمی برای آب یخ‌زده در قطب جنوب ماه یافته شده بود [اینجا خوانید]، ولی آن نشانه‌ها را می‌شد با پدیده‌های دیگری هم توضیح داد، از جمله بازتابندگیِ بیش از معمولِ خاک ماه در آن نقاط.
این یخ‌ها بیش از چند میلیمتر زیر خاک نیستند و احتمالا دسترسی به آنها آسان‌تر از دسترسی به آبیست که زیر سطح ماه یافته شده، بنابراین در ماموریت‌های بلندمدتِ آینده در ماه می‌توان از آنها به عنوان منبع آب برای کاوشگران بهره گرفت.
************
توضیح تصویر:
🔴پراکندگی یخ روی سطح قطب‌های ماه: قطب شمال (راست) و قطب جنوب (چپ). رنگ آبی جای یخ‌ها را نشان میدهد. تصویر زمینه یک تصویر سیاه و سفید از سطح ماه است که در آن شدت تیرگی، دمای سطح را نشان میدهد: هر چه تیره‌تر، سردتر. یخ‌ها در تاریک‌ترین و سردترین جاها انباشته شده‌اند، در سایه‌های دهانه‌ها. این نخستین بارست که دانشمندان به طور مستقیم نشانه‌های قطعی یخ آب را بر سطح ماه می‌بینند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/LunarIce.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------
گروهی از دانشمندان موفق شده‌اند در تاریک‌ترین و سردترین بخش‌های مناطق قطبی #ماه، به طور مستقیم شواهدی قطعی از آب یخ‌زده‌ی سطحی بیابند. این ته‌نشست‌های یخی یکپارچه نبوده و به طور لکه لکه بر روی سطح پخش شده‌اند، و احتمالا باستانی هستند. در قطب جنوب، بیشتر این #یخ در دهانه‌ها انباشته شده. در قطب شمال این لکه‌ها در سطحی گسترده‌تر، ولی بسیار جدا از همند.
داده‌های این پژوهش به کمک یکی از دستگاه‌های ناسا به نام نقشه‌بردار کانی‌شناسی ماه (ام۳) به دست آمد. دانشمندان با بهره از این داده‌ها سه شناسه‌ی طیفی را دیدند که به طور قطعی ثابت می‌کرد روی سطح ماه آب یخ‌زده وجود دارد.
دستگاه ام۳ در سال ۲۰۰۸ به همراه فضاپیمای چاندرایان-۱ متعلق به سازمان کاوش‌های فضایی هند راهی فضا شده بود. این دستگاه نه تنها ویژگی‌های بازتابی‌ای را که از یخ آب انتظار داریم مشاهده کرد، بلکه توانست نشانه‌ی طیفی ویژه‌ی یخ را هم ببیند- نشانه‌های درآشامش (جذب) نور فروسرخ توسط مولکول‌های آب یخ‌زده با آب مایع و بخار آب تفاوت دارد و این چیزی بود که ام۳ به طور مستقیم توانست شناسایی کند.
بیشتر این یخ‌ها در سایه‌های دهانه‌های نزدیک قطبند، جایی که دما هرگز از ۲۵۰- درجه‌ی فارنهایت بیشتر نمی‌شود. کجی (انحراف) محور چرخش ماه بسیار کم است و از همین رو نور آفتاب هرگز به این مناطق نمی‌رسد.
در گذشته نشانه‌های احتمالی نامستقیمی برای آب یخ‌زده در قطب جنوب ماه یافته شده بود [اینجا خوانید]، ولی آن نشانه‌ها را می‌شد با پدیده‌های دیگری هم توضیح داد، از جمله بازتابندگیِ بیش از معمولِ خاک ماه در آن نقاط.
این یخ‌ها بیش از چند میلیمتر زیر خاک نیستند و احتمالا دسترسی به آنها آسان‌تر از دسترسی به آبیست که زیر سطح ماه یافته شده، بنابراین در ماموریت‌های بلندمدتِ آینده در ماه می‌توان از آنها به عنوان منبع آب برای کاوشگران بهره گرفت.
************
توضیح تصویر:
🔴پراکندگی یخ روی سطح قطب‌های ماه: قطب شمال (راست) و قطب جنوب (چپ). رنگ آبی جای یخ‌ها را نشان میدهد. تصویر زمینه یک تصویر سیاه و سفید از سطح ماه است که در آن شدت تیرگی، دمای سطح را نشان میدهد: هر چه تیره‌تر، سردتر. یخ‌ها در تاریک‌ترین و سردترین جاها انباشته شده‌اند، در سایه‌های دهانه‌ها. این نخستین بارست که دانشمندان به طور مستقیم نشانه‌های قطعی یخ آب را بر سطح ماه می‌بینند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/LunarIce.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«یک سال قمری در یک ویدیو»
-----------------------------
کره‌ی #ماه شب به شب چهره‌اش را تغییر میدهد.
همزمان با گردش آن به دور زمین، نیمه‌ی آفتاب‌گرفته‌اش هم ذره ذره پدیدارتر می‌شود و پس از آن که به طور کامل نمایان شد، دوباره رو به پنهان شدن می‌گذارد.
این ویدیو از پیوند عکس‌های گرفته شده توسط #مدارگرد_شناسایی_ماه ناسا (الآراو) درست شده و همه‌ی ۱۲ ماهگرد یا ماه قمری که در سال ۲۰۱۸ رخ می‌دهند و همه‌ی گام‌های آن را نشان میدهد. هر ماهگرد کامل که برابر یک دور کامل ماه به گرد زمینست ۲۹.۵ روز زمان می‌برد، اندکی کمتر از یک ماه خورشیدی.
به هنگام هر ماهگرد، زاویه‌ی بازتاب نور خورشید از روی ماه هم تغییر می‌کند و این باعث می‌شود بخش‌ها و ویژگی‌های متفاوتی از ماه دیده شوند. در سرتاسر این مدت تنها یک سمت ماه رو به زمین است.
تفاوت‌هایی که شب به شب رخ می‌دهند ولی کمتر به چشم می‌آنید یکی بزرگی ظاهری قرص ماه است، و یکی هم پدیده‌ی رخگردی ماه- لنگش‌ها و نوسان‌های کوچکی که در اثر پیشروی ماه در مدار بیضی‌اش روی میدهد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180912.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------
کره‌ی #ماه شب به شب چهره‌اش را تغییر میدهد.
همزمان با گردش آن به دور زمین، نیمه‌ی آفتاب‌گرفته‌اش هم ذره ذره پدیدارتر می‌شود و پس از آن که به طور کامل نمایان شد، دوباره رو به پنهان شدن می‌گذارد.
این ویدیو از پیوند عکس‌های گرفته شده توسط #مدارگرد_شناسایی_ماه ناسا (الآراو) درست شده و همه‌ی ۱۲ ماهگرد یا ماه قمری که در سال ۲۰۱۸ رخ می‌دهند و همه‌ی گام‌های آن را نشان میدهد. هر ماهگرد کامل که برابر یک دور کامل ماه به گرد زمینست ۲۹.۵ روز زمان می‌برد، اندکی کمتر از یک ماه خورشیدی.
به هنگام هر ماهگرد، زاویه‌ی بازتاب نور خورشید از روی ماه هم تغییر می‌کند و این باعث می‌شود بخش‌ها و ویژگی‌های متفاوتی از ماه دیده شوند. در سرتاسر این مدت تنها یک سمت ماه رو به زمین است.
تفاوت‌هایی که شب به شب رخ می‌دهند ولی کمتر به چشم می‌آنید یکی بزرگی ظاهری قرص ماه است، و یکی هم پدیده‌ی رخگردی ماه- لنگش‌ها و نوسان‌های کوچکی که در اثر پیشروی ماه در مدار بیضی‌اش روی میدهد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180912.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Telegram
یک ستاره در هفت آسمان
«یک سال قمری در یک ویدیو»
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«واژه LOVE روی ماه»
-------------------------
در جستجویی نوآورانه‌تر، گروهی از ستاره‌شناسان آماتور ژاپنی استان اهیمه در جزیره‌ی شیکوکوی ژاپن یک L-O-V-E کامل را روی #ماه پیدا کرده‌اند!
آنها جستجویشان را روی این عکس با کیفیت انجام دادند که از ماه در گام چارک نخست (تربیع نخست) گرفته شده.
خود شما هم اگر بخواهید این حرف‌ها را پیدا کنید باید با دقت به جزییات سایه و روشن در راستای خط سایه‌مرز (خط میان شب و روز) ماه نگاه کنید.
پیدا کردن حرف V چندان سخت نیست. این حرف در میانه‌ی تصویر، از پادسانی (تضاد) دهانه‌‌هایی که کفشان در آن هنگام هنوز در سایه است، با لبه‌ها و پشته‌های آفتاب‌گرفته درست شده.
یافتن حرف‌های L و E کمی دشوارتر است. برای یافتنشان پایین ماه، راستای سایه‌مرز را نگاه کنید. پیدا کردن حرف O هم که دیگر روی سطح پر از دهانه‌ی ماه کاری ندارد.
گفتنیست یک حرف دیگر هم اینجاست که پیش از این درباره‌اش گفته بودیم- حرف X.
همه‌ی این حرف‌ها برای ما جلوه‌هایی زودگذرند و تنها در زمان نزدیک به رسیدن ماه به گام چارک نخست، بر روی خط سایه‌مرز پدید می‌آیند. پس خود را برای دیدن L-O-V-E در چارک نخست بعدی (۱۵ نوامبر، ۲۴ آبان) آماده کنید.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181103.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------
در جستجویی نوآورانه‌تر، گروهی از ستاره‌شناسان آماتور ژاپنی استان اهیمه در جزیره‌ی شیکوکوی ژاپن یک L-O-V-E کامل را روی #ماه پیدا کرده‌اند!
آنها جستجویشان را روی این عکس با کیفیت انجام دادند که از ماه در گام چارک نخست (تربیع نخست) گرفته شده.
خود شما هم اگر بخواهید این حرف‌ها را پیدا کنید باید با دقت به جزییات سایه و روشن در راستای خط سایه‌مرز (خط میان شب و روز) ماه نگاه کنید.
پیدا کردن حرف V چندان سخت نیست. این حرف در میانه‌ی تصویر، از پادسانی (تضاد) دهانه‌‌هایی که کفشان در آن هنگام هنوز در سایه است، با لبه‌ها و پشته‌های آفتاب‌گرفته درست شده.
یافتن حرف‌های L و E کمی دشوارتر است. برای یافتنشان پایین ماه، راستای سایه‌مرز را نگاه کنید. پیدا کردن حرف O هم که دیگر روی سطح پر از دهانه‌ی ماه کاری ندارد.
گفتنیست یک حرف دیگر هم اینجاست که پیش از این درباره‌اش گفته بودیم- حرف X.
همه‌ی این حرف‌ها برای ما جلوه‌هایی زودگذرند و تنها در زمان نزدیک به رسیدن ماه به گام چارک نخست، بر روی خط سایه‌مرز پدید می‌آیند. پس خود را برای دیدن L-O-V-E در چارک نخست بعدی (۱۵ نوامبر، ۲۴ آبان) آماده کنید.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181103.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
