«هلال رخ پادشاه»
—-------------------
https://goo.gl/cGhHC8
نه، این ماه نیست- #هلال #مشتری است، نمایی که هرگز از روی زمین دیده نمی‌شود!

در این تصویر غول گازی فرمانروا با جزییاتی خیره‌کننده به نمایش در آمده است. این عکس را یک شهروند-دانشمند با بهره از عکس‌های خام فضاپیمای جونوی ناسا که از ۴ ژوییه‌ی ۲۰۱۶ وارد مدار مشتری شده درست کرده است.

ویژگی‌های برجسته‌ی بسیاری از جو مشتری در این عکس دیده می‌شوند، از جمله #لکه‌_سرخ_بزرگ و پرآوازه و همدم کوچک‌ترش، #بیضی_BA. رشته‌ای از توفان‌های گِرد و سفید هم در این نمای هلالی مشتری خودنمایی می‌کنند. به گفته‌ی مقامات ناسا، مشتری اکنون روی هم رفته ۸ تا از این توفان‌ها را دارد که به نام "#رشته‌_مروارید" شناخته می‌شوند. [دیده بودید: * جونو یکی از "مرواریدهای" مشتری را به تصویر کشید (https://goo.gl/c63i8n)]

ناسا همه‌ی داده‌های تصویری که #جونو با دستگاه #جونوکم خود (#JunoCam) گرد می‌آورد را به طور آزاد برای همگان منتشر می‌کند، بنابراین هر کسی که علاقمند باشد می‌تواند با پردازش آنها، عکس های تازه و خیره کننده‌ای پدید بیاورد.

این عکس تازه که ناسا روز جمعه، ۱۳ ژانویه منتشر کرد توسط رومن تکاچنکو و با پردازش عکسی که جونوکم در ۱۱ دسامبر ۲۰۱۶ به هنگام تازه‌ترین گذر جونو از کنار مشتری گرفته بود درست شده. در زمان گرفته شدن عکس، جونو حدود ۴۵۸۸۰۰ کیلومتر از قله‌ی ابرهای این سیاره‌ی غول‌پیکر فاصله داشت.

مدار کنونی جونو به گرد مشتری بسیار بیضی و کشیده است؛ این کاوشگر هر ۵۴ روز یک بار به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش از مشتری رسیده و از کنار آن می‌گذرد.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Juno.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«عکس تازه تمام‌رخ از پادشاه منظومه خورشیدی»
—-------------------------------------------

* سیاره‌ی مشتری در آوریل ۲۰۱۷ (فروردین-اردیبهشت ۹۶) وارد جایگاه #پادیستان (مقابله) می‌شود: در نزدیک‌ترین فاصله به زمین جای می‌گیرد و نیمکره‌ای از آن که رو به خورشید است، کاملا روشن از نور آفتاب می‌شود.

#تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا از این پیکره‌بندی ویژه بهره جسته تا از جرمی که دستکم تاکنون بزرگ‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی شناخته شده عکسی بگیرد. این تصویر هم به بیشمار عکس‌های دیگری که در گذشته گرفته شده بود افزوده می‌شود، و به همراه آنها اخترشناسان را در بررسی دگرگونی‌های جو این غول گازی یاری می‌نماید.

در ۷ آوریل، مشتری به جایگاه پادیستان می‌رسد، نقطه‌ای که در آن، سیاره درست در سمت مخالف خورشید در آسمان دیده می‌شود [فاصله‌ی ۱۸۰ درجه]. این بدین معناست که خورشید، زمین و مشتری روی یک خط جای می‌گیرند- زمین در میان آن دو.

#مشتری در جایگاه پادیستان به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به زمین می‌رسد و تنها حدود ۶۷۰ میلیون کیلومتر با آن فاصله دارد، و به همین دلیل از همه‌ی زمان‌های سال درخشان‌تر دیده می‌شود.

در روز ۳ آوریل، تلسکوپ هابل از این همترازی خوب بهره جست و چشم تیزبین خود را رو به این سیاره‌ی غول‌پیکر چرخاند. هابل مشتری را به کمک دوربین میدان گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) رصد کرد که به آن اجازه می‌داد مشتری را در طول موج‌های فرابنفش، دیدنی (مریی)، و فروسرخ ببیند. عکس پایانی نمایی واضح از مشتری را نشان می‌دهد که ویژگی‌های بسیاری را در جو چگال آن آشکار کرده است. به دلیل نزدیکی مشتری، هابل توانسته جزییاتی به کوچکی ۱۳۰ کیلومتر را هم روی آن نمایان سازد.

سطح مشتری به چند نوار آشکار و رنگین بخش شده که همراستا با استوای آن کشیده شده‌اند. این نوارها به دلیل تفاوت در کدری ابرها در اثر مقدار متفاوت آمونیاک یخ‌زده در آنها پدید آمده‌اند؛ هر چه انباشت این ماده در نوارها بیشتر باشد، روشن‌تر دیده می‌شوند. انباشت‌های گوناگون نیز با تندبادهایی که سرعتشان به ۶۵۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد از هم جدا شده‌اند.

آشکارترین ویژگی در مشتری، توفان واچرخند غول‌پیکر آنست که به نام لکه‌ی سرخ بزرگ شناخته می‌شود. این توفان به اندازه‌ای بزرگ است که می‌تواند سیاره‌ی زمین را یکجا در خود جای دهد. ولی این عکس تازه‌ هم مانند عکس‌های دیگری که در این سال‌ها به کمک هابل و تلسکوپ‌های زمینی گرفته شده‌اند، تایید می‌کند که این توفان غول‌آسا که دستکم ۱۵۰ سال است بر روی مشتری می‌وزد، همچنان دارد کوچک و کوچک‌تر می‌شود. دلیل این آب رفتن هنوز ناشناخته است. بنابراین هابل رصد مشتری را به امید گشودن این راز توفانی توسط دانشمندان ادامه خواهد داد.

کنار #لکه‌_سرخ_بزرگ و پرآوازه یک توفان کوچک‌تر در عرض‌های پایین‌تر دیده می‌شود. نمای این توفان همانند لکه‌ی سرخ بزرگ است ولی اندازه‌ی بسیار کوچک‌تری دارد، از همین رو به نام "لکه‌ی سرخ کوچک" (بیضی BA) شناخته شده.

رصدهای مشتری بخشی از برنامه‌ی "میراث جو سیاره‌های بیرونی" (OPAL) است که به هابل اجازه می‌دهد هر ساله، بخشی از وقتش را برای بررسی سیاره‌های بیرونی سامانه‌ی خورشیدی کنار بگذارد. در این برنامه، دانشمندان به مجموعه‌ای از نقشه‌ها دسترسی خواهند یافت که به آنها کمک می‌کند نه تنها جو سیاره‌های غول‌پیکر سامانه‌ی خورشیدی، بلکه جو سیاره‌ی خودمان و جو سیاره‌هایی که پیرامون دیگر ستارگان یافته شده‌اند را نیز بررسی کنند. این برنامه در سال ۲۰۱۴ با اورانوس آغاز شد، و از ۲۰۱۵ نیز به رصد مشتری و نپتون پرداخته. در سال ۲۰۱۸ نیز رصد کیوان را آغاز خواهد کرد.
https://goo.gl/REjpvP
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Jupiter.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«مشتری یک "لکه‌ سرد بزرگ" هم دارد»
—------------------------------------

سیاره‌ی مشتری را با لکه‌ی سرخ بزرگش می‌شناسیم، توفانی به پهنای دو برابر قطر زمین بر سطح این غول گازی. اکنون پژوهشگران پی برده‌اند که مشتری یک لکه‌ی بزرگ دیگر هم دارد، تقریبا به همین بزرگی: یک "لکه‌ی سرد بزرگ" که در اثر شفق‌های پر جنب و جوش سیاره پدید آمده است.

پژوهشگران نخستین بار لکه‌ی سرد بزرگ و تغییرپذیر را در داده‌های تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در شیلی پیدا کردند، و سپس رد آن را در داده‌های بیش از ۱۵ ساله‌ی یک تلسکوپ دیگر دنبال کردند. این پهنه‌ی سرد در بیشترین اندازه، حدود ۲۴۰۰۰ در ۱۲۰۰۰ کیلومتر گستردگی دارد، و دمای آن ۲۰۰ درجه‌ی سانتیگراد کمتر از دمای پیرامونش در جو بالایی سیاره است. اگرچه این لکه هر از گاهی ناپدید می‌شود، ولی به نظر می‌رسد دوباره بازسازی می‌شود، درست بیرون از شفق‌های درخشان سیاره.

تام استالرد، یک اخترشناس سیاره‌ای از دانشگاه لستر بریتانیا می گوید: «دگرگونی‌های لکه‌ی سرد بزرگ سریع‌تر از #لکه‌_سرخ_بزرگ روی می‌دهد و اندازه و شکلش تنها در مدت چند روز یا چند هفته تغییر می‌کند، ولی تا جایی که داده‌های گذشته‌ی ما نشان می‌دهند، یعنی در مدت ۱۵ سال، هر بار پس از تغییر دوباره خود را نو کرده.» استالرد نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه‌ای در این باره است که در شماره‌ی ۱۰ آوریل نشریه‌ی جئوفیزیکال جورنال لترز منتشر شده.

به گفته‌ی پژوهشگران، این لکه گویا دستاورد جانبی شفق‌های زیبای سیاره است، و شیوه‌ی بازسازی آن نشان می‌دهد که عمری به اندازه‌ی خود شفق‌ها دارد- تا چندین هزار سال.

مانند زمین، شفق‌های مشتری هم در پی کشیده شدن ذرات باردار به قطب‌ها توسط میدان مغناطیسی سیاره و برخورد آنها به جو سیاره نزدیک این قطب‌ها پدید می‌آیند. ولی شفق‌های مشتری بسیار پایدارتر و شدیدترند، و ذرات بارداری که آنها را پدید می‌آورد تنها از خورشید سرچشمه نمی‌گیرد بلکه از ماه‌های آن هم می‌آید.

بر پایه‌ی پژوهش تاره، این شفق‌ها به جو مشتری انرژی می‌دهند و دمایش را تا جایی بالا می‌برند که یک تفاوت گرمایی بزرگ میان بالای جو و لایه‌های پایینی پدید می‌آید. این گویا به پیدایش یک گرداب در جو می‌انجامد، و پهنه‌ای بیرون از منطقه‌ی شفق می‌آفریند که خنک‌تر از محیط پیرامون است.

استالرد می‌گوید نزدیک شفق‌های زمین هم پدیده‌ی همسانی یافته شده، ولی پایداری کمتری دارد زیرا شفق‌های زمین بسیار بیشتر تغییر می‌کنند، و همچنین به این دلیل که چرخش مشتری بخشی از گرمایش را در یک جا به دام می‌اندازد.

استالرد می‌گوید: «جریان‌های جوی پدید آمده در اثر شفق‌های زمینی می توانند گرما را به سرعت در سرتاسر سیاره پخش کنند، و کاری کنند که جو بالایی سیاره مانند یک زنگ بلرزد و زنگ بزند، ولی چرخش سریع مشتری این انرژی را در جاهایی نزدیک‌تر به قطب نگه می‌دارد.»

استالرد می‌افزاید که آنها از یافتن #لکه‌_سرد_بزرگ #مشتری شگفت‌زده شده‌اند، ولی همچنان که به دنبال نشانه‌هایی از دیگر ویژگی‌های جوی می‌گردند، به بررسی این لکه نیز ادامه می‌دهند. آمیزه‌ی داده‌های دستگاه‌های زمینی با داده‌های فضاپیمای جونو که اکنون در مدار مشتریست می‌تواند بینش‌های بسیار بیشتری درباره‌ی شرایط جوی این سیاره‌ی غول‌پیکر فراهم آورد.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/GreatColdSpot.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«لکه بزرگ مشتری با رنگ طبیعی»
—------------------------------—

"لکه‌ی سرخ بزرگ"، ویژگی نمادین سیاره‌ی #مشتری، در این عکس که به دست شهروند-دانشمند، بیورن یانسن و با بهره از داده‌های دوربین جونوکم فضاپیمای جونوی ناسا پدید آمده خودنمایی می‌کند.

این تصویر که به رنگ واقعی است، لکه‌ی سرخ بزرگ و پیرامونش را به رنگی طبیعی، به گونه‌ای که اگر خودمان در جایگاه #فضاپیمای_جونو بودیم می‌دیدیم نشان می‌دهد. منطقه‌های پرآشوب جو سیاره درون و پیرامون #لکه‌_سرخ_بزرگ به خوبی دیده می‌شوند.

داده‌های این عکس در ساعت ۱۰:۱۰ شامگاه روز ۱۰ ژوییه‌ی ۲۰۱۷ به وقت خاور آمریکا، در زمان هفتمین گذر جونو از کنار مشتری گردآوری شده. در آن زمان، فاصله‌ی جونو از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض ۳۲.۶- درجه، حدود ۱۳۹۱۷ کیلومتر بود.
https://goo.gl/yFNQef
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/GreatRedSpot.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«مشتری از زاویه‌ای نو»
—---------------------—

این چشم‌انداز خیره‌کننده‌ی #مشتری به دست دو شهروند-دانشمند و با بهره از داده‌های دوربین جونوکم فضاپیمای جونوی ناسا پدید آمده است.

در زمان گردآوری داده‌ها، توفان بزرگ و پرآشوب مشتری -#لکه‌_سرخ_بزرگ- کم کم داشت از میدان دید جونوکم بیرون می‌فت و نوارهای پویای جنوب مشتری از راه می‌رسیدند. شمال در سمت چپ عکس است و جنوب در سمت راست.

داده‌های عکس در ۱۰ ژوییه‌ی ۲۰۱۷، ساعت ۷:۱۲ به وقت اقیانوس آرام گرفته شده، زمانی که #فضاپیمای_جونو هفتمین دیدارش با مشتری را انجام می‌داد.

در زمان گرفتن این عکس، جونو ۱۶۵۳۳ کیلومتر از قله‌ی ابرهای مشتری، در عرض جغرافیایی ۳۶.۹- فاصله داشت.
https://goo.gl/XQPD2M
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/JupiterNewView.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«آشکار شدن بخش دیگری از رازهای لکه سرخ بزرگ مشتری»
—---------------------------------------------------------
https://goo.gl/D3n7Cn
داده‌هایی که فضاپیمای جونوی ناسا در نخستین گذر خود از فراز لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری در ژوییه‌ی ۲۰۱۷ گرد آورده بود نشان می‌دهد که این ساختار پرآوازه تا ژرفای جو مشتری در زیر ابرهای آن ادامه دارد. این ماموریت دستاوردهای دیگری نیز داشته از جمله این که مشتری دارای دو منطقه‌ی تابشی که پیش از این ناشناخته بوده‌اند است. این یافته‌ها در روز دوشنبه در نشست سالانه‌ی انجمن ژئوفیزیک آمریکا در نیواورلئانز ارایه شد.

اسکات بولتون، پژوهشگر ارشد جونو در بنیاد پژوهشی جنوب باختر در سن آنتونیو می‌گوید: «یکی از پرسش‌های بنیادی درباره‌ی لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری اینست: تا چه ژرفایی نفوذ دارد؟ داده‌های جونو نشان می دهند که این پرآوازه‌ترین توفان سامانه‌ی خورشیدی دارای پهنایی حدود یک و نیم برابر زمین است، و ریشه‌هایش تا حدود ۳۰۰ کیلومتر در جو این سیاره نفوذ کرده.»

لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری یک ساختار بیضی غول‌پیکر از ابرهای زرشکی‌رنگ در نیمکره‌ی جنوبی مشتری است که در اثر بادهایی سریع‌تر از هر توفان زمینی، در جهت پادساعتگرد محیط این بیضی را دور می‌زنند. بر پایه‌ی سنجشی که روز ۳ آوریل ۲۰۱۷ انجام شد، پهنای لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری ۱۶۰۰۰ کیلومتر، هم‌ارز ۱.۳ پهنای زمین است.

اندی اینگرسول، استاد سیاره‌شناسی کلتک و یکی از پژوهشگران جونو می‌گوید: «جونو پی برد که ریشه‌های #لکه‌_سرخ_بزرگ به ژرفاهایی ۵۰ تا ۱۰۰ برابر ژرفای اقیانوس‌های زمین می‌رسد و در بخش پایه‌اش گرم‌تر از بالا است. بادها با تغییر دما ارتباط دارند، و گرمی پایه‌ی لکه، سرعت و خشونت بادهایی که در بالای لکه می‌بینیم را توضیح می‌دهد.»

دگرگونی‌های آینده‌ی لکه‌ی سرخ بزرگ هنوز به بررسی نیاز دارد. این توفان در سال ۱۸۳۰ یافته شد و احتمال می‌رود بیش از ۳۵۰ سال از عمرش می‌گذرد. در سده‌ی ۱۹ میلادی، پهنای لکه‌ی سرخ بزرگ بسیار بیش از دو برابر زمین بود، ولی بر پایه‌ی سنجش‌ها و اندازه‌گیری‌های تلسکوپ‌های روی زمین و فضاپیماها، به نظر می‌رسد دارد کوچک می‌شود. هنگامی که وویجرهای ۱ و ۲ ناسا سر راهشان به سوی کیوان و بیرون از سامانه‌‌ی خورشیدی، از کنار #مشتری گذشتند، پهنای لکه‌ی سرخ بزرگ دو برابر قطر زمین بود. امروزه، اندازه‌گیری‌های زمینی و فضایی نشان می‌دهند این بیضی که #فضاپیمای_جونو هم از فرازش گذشته، پهنایش به اندازه‌ی یک سوم و درازایش به اندازه‌ی یک هشتم از زمان دیدار با وویجرها کمتر شده.

جونو همچنین یک منطقه‌ی تابشی تازه را هم کشف کرده، درست بالای جو این غول گازی، نزدیک استوا. این منطقه در بردارنده‌ی یون‌های پرانرژی هیدروژن، اکسیژن، و گوگرد است که با سرعتی نزدیک به سرعت نور در حرکتند.

هایدی بکر، سربازرس ماموریت دیده‌بانی پرتوهای جونو می‌گوید: «هر چه به مشتری نزدیک‌تر می‌شویم آن را اسرارآمیزتر می‌یابیم. ما می‌دانستیم که تابش‌ها احتمالا شگفت‌زده‌مان می‌کنند، ولی فکرش را نمی کردیم که یک منطقه‌ی تابشی تازه نزدیک سیاره ببینیم. ما آن را تنها به این دلیل یافتیم که جونو با ویژگی نمونه‌‌ی مدارش به ما اجازه می‌دهد تا در گذرهای علمی‌اش از کنار سیاره، بسیار به قله‌ی ابرهای آن نزدیک شویم و به معنای واقعی کلمه از درون آنها بگذریم.»

این منطقه‌ی تازه با بهره از دستگاه "آشکارساز ذرات پرانرژی مشتری" (JEDI) یافته‌ شد. باور بر اینست که این ذرات دستاورد اتم‌های پرانرژی خنثایی (یون‌های پرسرعت بدون بار الکتریکی) هستند که در گازهای پیرامون آیو و اروپا، دو تا از ماه‌های مشتری پدید می‌آیند. این اتم‌های خنثا سپس در برهم‌کنش با جو بالایی مشتری، الکترون‌هایشان را از دست می‌دهند و به یون تبدیل می‌شوند.

جونو همچنین نشانه‌هایی از توده‌های یون سنگین پرانرژی در لبه‌های درونی کمربند تابش نسبیتی الکترون مشتری یافته- منطقه‌ای از الکترون‌هایی با سرعت نزدیک به سرعت نور. این نشانه‌ها به هنگام دیدار جونو با کمربند الکترونی مشتری در عرض بالا دیده شدند، در منطقه‌ای که پیش از این هرگز هیچ فضاپیمایی بررسی نکرده بود. این که این سرچشمه‌ی ذرات چیست و دقیقا چه گونه‌ ذراتی هستند هنوز به خوبی شناخته نشده. جونو با دوربین دستگاه SRU-1 خود این توده‌ها را به شکل نوفه‌های (نویزهای) بی‌اندازه شدیدی در عکس‌هایی دید که در بخش "بررسی پرتوها"ی ماموریتش گرفته بود.

جونو تا امروز هشت دور مدارش را به گرد مشتری کامل کرده. نهمین گذر علمی این فضاپیما در ۱۶ دسامبر انجام خواهد شد.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/GreatRedSpot.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«بزرگ‌ترین و دیرپاترین توفان منظومه خورشیدی شاید تا ۲۰ سال دیگر فروکش می‌کند»
—-------------------------------------------------------------------

* به گفته‌ی دانشمندان در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (جی‌پی‌ال) در کالیفرنیا، #لکه‌_سرخ_بزرگ مشتری شاید تا ۲۰ سال دیگر ناپدید شود.

این #توفان بزرگ -که از خود زمین هم گسترده‌تر است- نخستین بار در ۱۸۳۰ میلادی دیده شد، ولی رصدهای سده‌ی ۱۶۰۰ هم یک لکه‌ی بزرگ را بر سطح #مشتری نشان داده بودند که احتمالا همین سامانه‌ی توفانی بوده. این نشان می‌دهد که لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری (جی‌آراس) توفانیست که سده‌هاست دارد می‌خروشد.

به تازگی تارنمای بیزنس اینسایدر، درباره‌ی سرنوشت این توفان غول‌پیکر گفتگویی با گلن اورتون، یکی از اعضای گروه رهبری ماموریت جونو و دانشمند سیاره‌ای در جی‌پی‌ال انجام داده.

به گفته‌ی اورتون، جریان چرخشی این توفان قدرتش را به دلیل وجود رودباد‌های (جریان‌های جتی) مشتری که سرعتشان به ۴۸۳-۶۴۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد حفظ کرده، ولی این هم مانند هر توفان دیگری نمی‌تواند برای همیشه پایدار بماند. وی به بیزنس اینسایدر می‌گوید: «واقعیت اینست که لکه‌ی سرخ بزرگ مدت‌هاست که دارد کوچک و کوچک‌تر می‌شود.»

وی می‌افزاید: «لکه‌ی سرخ بزرگ (جی‌آراس) یک تا دو دهه‌ی دیگر به "دایره‌ی سرخ بزرگ" (جی‌آرسی) تبدیل خواهد شد. شاید پس از آن هم روزی برسد که تنها یک جی‌آرام از آن بماند، یعنی یک "خاطره‌ی سرخ بزرگ".»

اورتون می‌گوید درازای این توفان در اواخر سده‌ی ۱۸۰۰ احتمالا ۳۰ درجه بوده. این هم‌ارز بیش از ۵۶۰۰۰ کیلومتر است- چهار برابر قطر زمین. ولی در سال ۱۹۷۹ که فضاپیمای هسته‌ای وویجر ۲ از کنار مشتری گذشت این توفان آب رفته بود و پهنایش به کمی بیش از دو برابر قطر سیاره‌مان رسیده بود.

داده های گرد آمده درباره‌ی این لکه‌ی زرشکی‌رنگ نشان می‌دهد که روند کوچک شدن آن هنوز هم ادامه دارد. تا ۳ آوریل ۲۰۱۷، پهنای جی‌آراس به ۱۶۳۵۰ کیلومتر رسیده بود، کمتر از ۱.۳ برابر قطر زمین. دیرپاترین توفان روی زمین تنها ۳۱ روز پایید [توفند "جان" در سال ۱۹۹۴- م]، ولی مشتری می‌تواند توفان‌هایش را به مدت بیشتری نگه دارد زیرا این غول گازی ده‌ها هزار کیلومتر جو دارد و نیز بسیار سریع‌تر از زمین می‌چرخد.
https://goo.gl/FsPWzj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/GRS.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky