Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
فیلمی زیبا از رقص شفق‌های قطبی در آسمان شمالگان در شب ۱۴ مارس. این ویدیو را الیور رایت، رهبر یک تور گردشگری شفقی در ابیسکوی سوئد گرفته.
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
«به ناسا در بهتر شناختن "استیو" کمک کنید!»
—---------------------------------------
https://goo.gl/XYUGnT
پدیده‌ی آسمانی تازه‌ای که گاهی پدیدار می‌شود و به طور عمده به رنگ‌های بنفش و سرخ می‌درخشد علاقه و توجه دانشمندان، عکاسان، و فضانوردان را جلب کرده است. این پدیده نخستین بار توسط یک گروه از شهروند-دانشمندان به نام "پیگران شفق آلبرتا" یافته شد که از نور شگفت‌انگیز آن عکس گرفتند و از روی شوخی نامی هم برایش برگزیدند: "استیو" (Steve).
از آن هنگام تاکنون دانشمندان به چیزهای بسیاری درباره‌ی رنگ‌های بنفش و سبز آن پی برده‌اند و حنی نامی علمی هم برایش برگزیده‌اند: Strong Thermal Emission Velocity Enhancement که کوتاه‌شده‌اش می‌شود همان "استیو".
در برنامه‌ای به نام اوروراسورس (Aurorasaurus) که ناسا و بنیاد ملی دانش سرمایه‌گذار آن هستند از شهروند-دانشمندان برای گرفتن عکس‌هایی هر چه بیشتر جهت کمک به به آنان در شناخت این پدیده‌ی رازگونه درخواست شده. اوروراسورس با بهره از گزارش‌ها و عکس‌های شهروندان، پدیدار شدن شفق‌ها -و اکنون استیو- را در سراسر دنیا دنبال می‌کنند.
پژوهش و بررسی درباره‌ی استیو یک راهکار شناسایی دیداری برای ردگیری فرآیندهای شیمیایی و فیزیکی‌ای که در فضای نزدیک زمین جریان دارند فراهم می‌کند. این آگاهی‌ها به طور کلی می‌توانند به دانشمندان در بهتر شناختن شرایط اقلیمی فضای نزدیک زمین -چیزی که می‌تواند بر سیگنال‌های مخابراتی و ماهواره‌ای اثر بگذارد- کمک کند.
همه، از فضانورد و دانشمند گرفته تا آسمان‌دوستان بی‌باک می‌توانند به دانشمندان درباره‌ی نما (ظاهر)، چرخه‌ی زندگی، پیامدهای استیو کمک کنند.
چه چیزهایی باید درباره‌ی استیو بدانید؟ راهنمایی‌های زیر دستاورد داده‌هایی هستند که تاکنون به دست آمده و به شما در شکار استیو کمک می‌کنند:
۱) استیو نسبت به شفق‌های معمولی که اغلب سبز هستند، در جاهایی نزدیک‌تر به استوا پدید می‌آید؛ در نیمکره‌ی شمالی، حدود ۵ تا ۱۰ درجه پایین‌تر. این بدین معناست که در عرض‌های یکسان با کلگری کانادا بالای سر دیده می‌شود.
۲) این پدیده در انگلستان، کانادا، آلاسکا، ایالت‌های شمالی آمریکا و نیوزیلند گزارش شده.
۳) استیو کمان بسیار باریکی دارد که در راستای خاوری-باختری درست می‌شود و تا صدها یا هزاران کیلومتر کشیده می‌شود.
۴) استیو به طور عمده نور بنفش می‌گسیلد.
۵) این پدیده گاهی با ساختاری سبزفام به شکل حضار چوبی با دگرگونی سریع و عمر کوتاه همراه می‌شود.
۶) استیو می‌تواند ۲۰ دقیقه تا یک ساعت دوام داشته باشد.
۷) استیو تاکنون در حضور #شفق_قطبی دیده شده (ولی شفق قطبی اغلب بدون استیو رخ می‌دهد). دانشمندان می‌خواهند درباره‌ی پیوند میان این دو پدیده هم بیشتر بدانند.
۸) استیو می‌تواند تنها در برخی از فصل‌ها پدید بیایند. از اکتبر ۲۰۱۶ تا فوریه‌ی ۲۰۱۷ گزارشی از دیده شدنش دریافت نشده. همچنین، از اکتبر ۲۰۱۷ تا فوریه‌ی ۲۰۱۸ هم جایی دیده نشده.
گزارش‌های خود از استیو (و همچنین شفق قطبی) را می‌توانید در تارنمای www.aurorasaurus.org و یا به کمک برنامه‌های کاربردی (app) رایگان اوروراسورس برای اندروید و آی‌او‌اس بفرستید. هر کسی می‌تواند نام بنویسد و گزارش‌ها یا آگهی‌ها را به رایگان دریافت نماید.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/STEVE.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------
https://goo.gl/XYUGnT
پدیده‌ی آسمانی تازه‌ای که گاهی پدیدار می‌شود و به طور عمده به رنگ‌های بنفش و سرخ می‌درخشد علاقه و توجه دانشمندان، عکاسان، و فضانوردان را جلب کرده است. این پدیده نخستین بار توسط یک گروه از شهروند-دانشمندان به نام "پیگران شفق آلبرتا" یافته شد که از نور شگفت‌انگیز آن عکس گرفتند و از روی شوخی نامی هم برایش برگزیدند: "استیو" (Steve).
از آن هنگام تاکنون دانشمندان به چیزهای بسیاری درباره‌ی رنگ‌های بنفش و سبز آن پی برده‌اند و حنی نامی علمی هم برایش برگزیده‌اند: Strong Thermal Emission Velocity Enhancement که کوتاه‌شده‌اش می‌شود همان "استیو".
در برنامه‌ای به نام اوروراسورس (Aurorasaurus) که ناسا و بنیاد ملی دانش سرمایه‌گذار آن هستند از شهروند-دانشمندان برای گرفتن عکس‌هایی هر چه بیشتر جهت کمک به به آنان در شناخت این پدیده‌ی رازگونه درخواست شده. اوروراسورس با بهره از گزارش‌ها و عکس‌های شهروندان، پدیدار شدن شفق‌ها -و اکنون استیو- را در سراسر دنیا دنبال می‌کنند.
پژوهش و بررسی درباره‌ی استیو یک راهکار شناسایی دیداری برای ردگیری فرآیندهای شیمیایی و فیزیکی‌ای که در فضای نزدیک زمین جریان دارند فراهم می‌کند. این آگاهی‌ها به طور کلی می‌توانند به دانشمندان در بهتر شناختن شرایط اقلیمی فضای نزدیک زمین -چیزی که می‌تواند بر سیگنال‌های مخابراتی و ماهواره‌ای اثر بگذارد- کمک کند.
همه، از فضانورد و دانشمند گرفته تا آسمان‌دوستان بی‌باک می‌توانند به دانشمندان درباره‌ی نما (ظاهر)، چرخه‌ی زندگی، پیامدهای استیو کمک کنند.
چه چیزهایی باید درباره‌ی استیو بدانید؟ راهنمایی‌های زیر دستاورد داده‌هایی هستند که تاکنون به دست آمده و به شما در شکار استیو کمک می‌کنند:
۱) استیو نسبت به شفق‌های معمولی که اغلب سبز هستند، در جاهایی نزدیک‌تر به استوا پدید می‌آید؛ در نیمکره‌ی شمالی، حدود ۵ تا ۱۰ درجه پایین‌تر. این بدین معناست که در عرض‌های یکسان با کلگری کانادا بالای سر دیده می‌شود.
۲) این پدیده در انگلستان، کانادا، آلاسکا، ایالت‌های شمالی آمریکا و نیوزیلند گزارش شده.
۳) استیو کمان بسیار باریکی دارد که در راستای خاوری-باختری درست می‌شود و تا صدها یا هزاران کیلومتر کشیده می‌شود.
۴) استیو به طور عمده نور بنفش می‌گسیلد.
۵) این پدیده گاهی با ساختاری سبزفام به شکل حضار چوبی با دگرگونی سریع و عمر کوتاه همراه می‌شود.
۶) استیو می‌تواند ۲۰ دقیقه تا یک ساعت دوام داشته باشد.
۷) استیو تاکنون در حضور #شفق_قطبی دیده شده (ولی شفق قطبی اغلب بدون استیو رخ می‌دهد). دانشمندان می‌خواهند درباره‌ی پیوند میان این دو پدیده هم بیشتر بدانند.
۸) استیو می‌تواند تنها در برخی از فصل‌ها پدید بیایند. از اکتبر ۲۰۱۶ تا فوریه‌ی ۲۰۱۷ گزارشی از دیده شدنش دریافت نشده. همچنین، از اکتبر ۲۰۱۷ تا فوریه‌ی ۲۰۱۸ هم جایی دیده نشده.
گزارش‌های خود از استیو (و همچنین شفق قطبی) را می‌توانید در تارنمای www.aurorasaurus.org و یا به کمک برنامه‌های کاربردی (app) رایگان اوروراسورس برای اندروید و آی‌او‌اس بفرستید. هر کسی می‌تواند نام بنویسد و گزارش‌ها یا آگهی‌ها را به رایگان دریافت نماید.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/STEVE.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«اژدهای سبز در آسمان نروژ»
—---------------------------
چند روز پیش از گرفته شدن این عکس در ماه گذشته، حفره‌ای که در تاج خورشید پدید آمده بود ابری از الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های پرسرعت به فضا فرستاد.
بخشی از این ابر به مغناطکره‌ی زمین برخورد کرد و شفق‌هایی دیدنی پدید آورد که در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شدند.
در این تصویر که از ترومسوی نروژ گرفته شده یکی از این شفق‌های زیبا که نمای خوش‌‌کسی هم داشت را می‌بینیم.
از دید عکاس، این شفق لرزان سبزرنگ که از اکسیژن جو سرچشمه گرفته بیشتر به یک اژدهای بزرگ می‌ماند، ولی خوب هر کسی آزادست که آن را به چیزی تشبیه کند.
اگرچه اکنون بیشینه‌ی خورشید به پایان رسیده، ولی خورشید هنوز هم فعالیت‌های گاه به گاهی از خود نشان می‌دهد که به پیدایش شفق‌هایی زیبا در آسمان زمین می‌انجامند. حتی یکی از این رویدادها درست همین هفته‌ی پیش رخ داد.
#apod #شفق_قطبی
https://goo.gl/nvo3Wx
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180410.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------
چند روز پیش از گرفته شدن این عکس در ماه گذشته، حفره‌ای که در تاج خورشید پدید آمده بود ابری از الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های پرسرعت به فضا فرستاد.
بخشی از این ابر به مغناطکره‌ی زمین برخورد کرد و شفق‌هایی دیدنی پدید آورد که در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شدند.
در این تصویر که از ترومسوی نروژ گرفته شده یکی از این شفق‌های زیبا که نمای خوش‌‌کسی هم داشت را می‌بینیم.
از دید عکاس، این شفق لرزان سبزرنگ که از اکسیژن جو سرچشمه گرفته بیشتر به یک اژدهای بزرگ می‌ماند، ولی خوب هر کسی آزادست که آن را به چیزی تشبیه کند.
اگرچه اکنون بیشینه‌ی خورشید به پایان رسیده، ولی خورشید هنوز هم فعالیت‌های گاه به گاهی از خود نشان می‌دهد که به پیدایش شفق‌هایی زیبا در آسمان زمین می‌انجامند. حتی یکی از این رویدادها درست همین هفته‌ی پیش رخ داد.
#apod #شفق_قطبی
https://goo.gl/nvo3Wx
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180410.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ویدیوهایی نادر از پدیده اسرارآمیز "استیو"»
—----------------------------------------
https://goo.gl/otXnak
روز ۱۹ آوریل، در پی برخورد باد خورشیدی به میدان مغناطیسی زمین یک توفان زمین‌مغناطیسی رده‌ی جی۱ در آسمان کانادا رخ داد.
متیو ویلر از رابسون ولی بریتیش کلمبیا در آن شب از خانه بیرون رفت تا ببیند در آسمان چه خبر است- و اینجا بود که استیو (#STEVE) پیش چشمش پدیدار شد. وی می‌گوید: «سگم یک بند، و در تمام ساعتی که استیو دیده می‌شد به آن واق واق می‌کرد. این پدیده مانند رودی با سرعتی شگفت‌آور بود.»
استیو شاید نمایی مانند #شفق_قطبی داشته باشد ولی چیز دیگریست. یکی از تفاوت‌هایش اینست که رنگ بنفش ملایمی دارد و مانند شفق‌های معمولی سبزفام نیست. همچنین شکل ویژه‌ی خودش را هم دارد: یک نوار باریک و صاف که می‌تواند از این سر تا آن سر آسمان کشیده شده باشد.
پژوهشگران مدت چندانی نیست که بررسی این پدیده را آغاز کرده‌اند. چند سال پیش یکی از ماهواره‌های اروپایی "سُوارم" به گونه‌ای شانسی از درون یکی از آنها گذشت. سنجش‌های این ماهواره نشان می‌داد که استیو نواری از گاز یونیده‌ی داغ (۳۰۰۰ درجه‌ی سانتیگراد) در لایه‌ی بالایی جو زمین، حدود ۳۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح زمین بود. در برخی، تنها برخی از توفان‌های زمین‌مغناطیسی پدیدار می‌شود و دیده شدنش را نمی‌توان پیش‌بینی کرد.
ویدیوی دیگری از ویلر که خودش آن را بهترین می‌داند، همراهی دلپذیر این نوار بنفش ملایم را با شفق‌های سبزرنگ نزدیکش که از گونه‌ی "حصار چوبی" بودند نشان می‌دهد.
ویلر می‌گوید: «این نوار بنفش بسیار سریع‌تر از حصار چوبی حرکت می‌کرد. و با این که شکلشان پی درپی میان هموار و ناهموار دگرگون می‌شد ولی مسیرشان در آسمان در سرتاسر ساعت یکسان بود.»
آیا استیو واقعا سگ‌ها را به واق واق می‌اندازد؟ ویلر می‌گوید: «برای سگ من که این گونه است. "پچ"، سگ ستاره‌شناس من که از نژاد آکباش است نه تنها به استیو، بلکه به ایستگاه فضایی هم از زمانی که یک توله بود تاکنون واکنش نشان می‌دهد و همیشه هم او را بیرون از مزرعه می‌بینم. او یک یابنده‌ی ارزشمند بارش‌های شهابی نیز هست. هر گاه که می‌بینم سرش را بالا گرفته و واق واق می‌کند می‌فهمم که وقت بیرون رفتن است.»
در همین زمینه: * به ناسا در بهتر شناختن "استیو" کمک کنید! (https://goo.gl/uTdzWb)
********
یکی از ویدیوهای ویلر را می‌توانید به شکل gif اینجا ببینید. ویدیوی دوم را درپست بعدی تماشا کنید.👇👇
********
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/STEVE.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------
https://goo.gl/otXnak
روز ۱۹ آوریل، در پی برخورد باد خورشیدی به میدان مغناطیسی زمین یک توفان زمین‌مغناطیسی رده‌ی جی۱ در آسمان کانادا رخ داد.
متیو ویلر از رابسون ولی بریتیش کلمبیا در آن شب از خانه بیرون رفت تا ببیند در آسمان چه خبر است- و اینجا بود که استیو (#STEVE) پیش چشمش پدیدار شد. وی می‌گوید: «سگم یک بند، و در تمام ساعتی که استیو دیده می‌شد به آن واق واق می‌کرد. این پدیده مانند رودی با سرعتی شگفت‌آور بود.»
استیو شاید نمایی مانند #شفق_قطبی داشته باشد ولی چیز دیگریست. یکی از تفاوت‌هایش اینست که رنگ بنفش ملایمی دارد و مانند شفق‌های معمولی سبزفام نیست. همچنین شکل ویژه‌ی خودش را هم دارد: یک نوار باریک و صاف که می‌تواند از این سر تا آن سر آسمان کشیده شده باشد.
پژوهشگران مدت چندانی نیست که بررسی این پدیده را آغاز کرده‌اند. چند سال پیش یکی از ماهواره‌های اروپایی "سُوارم" به گونه‌ای شانسی از درون یکی از آنها گذشت. سنجش‌های این ماهواره نشان می‌داد که استیو نواری از گاز یونیده‌ی داغ (۳۰۰۰ درجه‌ی سانتیگراد) در لایه‌ی بالایی جو زمین، حدود ۳۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح زمین بود. در برخی، تنها برخی از توفان‌های زمین‌مغناطیسی پدیدار می‌شود و دیده شدنش را نمی‌توان پیش‌بینی کرد.
ویدیوی دیگری از ویلر که خودش آن را بهترین می‌داند، همراهی دلپذیر این نوار بنفش ملایم را با شفق‌های سبزرنگ نزدیکش که از گونه‌ی "حصار چوبی" بودند نشان می‌دهد.
ویلر می‌گوید: «این نوار بنفش بسیار سریع‌تر از حصار چوبی حرکت می‌کرد. و با این که شکلشان پی درپی میان هموار و ناهموار دگرگون می‌شد ولی مسیرشان در آسمان در سرتاسر ساعت یکسان بود.»
آیا استیو واقعا سگ‌ها را به واق واق می‌اندازد؟ ویلر می‌گوید: «برای سگ من که این گونه است. "پچ"، سگ ستاره‌شناس من که از نژاد آکباش است نه تنها به استیو، بلکه به ایستگاه فضایی هم از زمانی که یک توله بود تاکنون واکنش نشان می‌دهد و همیشه هم او را بیرون از مزرعه می‌بینم. او یک یابنده‌ی ارزشمند بارش‌های شهابی نیز هست. هر گاه که می‌بینم سرش را بالا گرفته و واق واق می‌کند می‌فهمم که وقت بیرون رفتن است.»
در همین زمینه: * به ناسا در بهتر شناختن "استیو" کمک کنید! (https://goo.gl/uTdzWb)
********
یکی از ویدیوهای ویلر را می‌توانید به شکل gif اینجا ببینید. ویدیوی دوم را درپست بعدی تماشا کنید.👇👇
********
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/STEVE.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
شفق‌های قطبی زیبا که در شب ۱۹ آوریل در آسمان تاسمانی، استرالیا پدید آمدند
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
شفق‌های قطبی زیبا که در شب ۱۹ آوریل در آسمان تاسمانی، استرالیا پدید آمدند
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
«تماشای همزمانِ شفق قطبی و طلوع آفتاب از درون ایستگاه فضایی»
—-------------------------------------------------------------
در #ایستگاه_فضایی_بین‌المللی (ISS)، تنها زمان برای تماشای زیبایی‌های شفق قطبی تا پیش از سر زدن آفتاب در آن سمت زمین است. زیرا در آن هنگام سیاره‌مان در پس‌زمینه به اندازه‌ای روشن می‌شود که دیگر چنین چیزی شدنی نخواهد بود.
شوربختانه سرعت مداری ایستگاه فضایی به اندازه‌ای بالاست که پس از غروب آفتاب در یک سمت، کمتر از ۴۷ دقیقه بعد خورشید از آن سو بالا می‌آید.
در این تصویر یک شفق قطبی سبزفام زیر پای ایستگاه و در افق بالا، سمت راست دیده می‌شود، و خورشید هم دارد با نور مزاحمش از بالا، سمت چپ می‌آید.
تماشای یک شفق از درون ایستگاه و دیدن پیکره‌ی کامل آن که مانند یک آمیب سبز غول‌پیکر، پیوسته شکل خود را تغییر می‌دهد می‌تواند مسحورکننده باشد.
#شفق_قطبی دستاورد برخورد الکترون‌ها و پروتون‌های پرانرژی‌ای که از خورشید می‌آیند به میدان مغناطیسی زمین است. در پی این برخورد، این ذرات در مسیری مارپیچ به سوی زمین پایین می‌آیند و در این مسیر چنان سرعتی پیدا می‌کنند که می‌توانند با کوبیده شدن به اتم‌ها و مولکول‌های هوا، آن را به تابش وادارند.
ایستگاه فضایی بین‌المللی تقریبا در همان فاصله‌ای به گرد زمین می‌گردد که شفق‌ها هستند، به گونه‌ای که بارها پیش آمده که درست از درون لایه‌های تنُک بالایی شفق‌ها گذشته‌اند، کاری که نه به فضانوردان آسیبی می‌رساند و نه شکل شفق را تغییر می‌دهد.
#apod
https://goo.gl/nhNQFj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180501.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------------------------------------------
در #ایستگاه_فضایی_بین‌المللی (ISS)، تنها زمان برای تماشای زیبایی‌های شفق قطبی تا پیش از سر زدن آفتاب در آن سمت زمین است. زیرا در آن هنگام سیاره‌مان در پس‌زمینه به اندازه‌ای روشن می‌شود که دیگر چنین چیزی شدنی نخواهد بود.
شوربختانه سرعت مداری ایستگاه فضایی به اندازه‌ای بالاست که پس از غروب آفتاب در یک سمت، کمتر از ۴۷ دقیقه بعد خورشید از آن سو بالا می‌آید.
در این تصویر یک شفق قطبی سبزفام زیر پای ایستگاه و در افق بالا، سمت راست دیده می‌شود، و خورشید هم دارد با نور مزاحمش از بالا، سمت چپ می‌آید.
تماشای یک شفق از درون ایستگاه و دیدن پیکره‌ی کامل آن که مانند یک آمیب سبز غول‌پیکر، پیوسته شکل خود را تغییر می‌دهد می‌تواند مسحورکننده باشد.
#شفق_قطبی دستاورد برخورد الکترون‌ها و پروتون‌های پرانرژی‌ای که از خورشید می‌آیند به میدان مغناطیسی زمین است. در پی این برخورد، این ذرات در مسیری مارپیچ به سوی زمین پایین می‌آیند و در این مسیر چنان سرعتی پیدا می‌کنند که می‌توانند با کوبیده شدن به اتم‌ها و مولکول‌های هوا، آن را به تابش وادارند.
ایستگاه فضایی بین‌المللی تقریبا در همان فاصله‌ای به گرد زمین می‌گردد که شفق‌ها هستند، به گونه‌ای که بارها پیش آمده که درست از درون لایه‌های تنُک بالایی شفق‌ها گذشته‌اند، کاری که نه به فضانوردان آسیبی می‌رساند و نه شکل شفق را تغییر می‌دهد.
#apod
https://goo.gl/nhNQFj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180501.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تماشای "استیو" در عرض‌های پایین»
—---------------------------------
در روز شنبه، ۵ ماه می، جریانی از #باد_خورشیدی به زمین رسید و توفان‌های زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) از رده‌ی جی۱ و جی۲ را پدید آورد. در فراز بالای جو زمین، نوارهای داغ پلاسما آغاز به رقصیدن در مغناطکره‌ی سیاره کردند. و ناگهان، "استیو" پدیدار شد.
آلن دایر از گلیچن در آلبرتای کانادا عکس‌هایی از نوار درخشان بنفش آن گرفت. به گفته‌ی وی، #استیو در آغاز مانند کمانی کم‌نور در سمت خاور بود و سپس پرنور شده و از این سر تا آن سر آسمان کشیده شد.
"تابش گرمایی ناگهانی از افزایش سرعت" یا STEVE نخستین بار همین چند سال پیش در آلبرتا دیده شد، هرچند که بی‌تردید از مدت ها پیش از این هم وجود داشته و رخ می‌داده. نوار باریک استیو یک ارتباطی با #شفق_قطبی دارد، ولی پیکره و رنگی ویژه‌ی خود دارد و در جاهایی خاص پدید می‌آید. تا جایی که می‌دانیم، استیو نمایشی‌ست که در پی جریان پلاسمای داغ در لایه‌های بالایی جو اجرا می‌شود.
الیزابت مک‌دونالد از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا به تازگی مقاله‌ای درباره‌ی استیو منتشر کرده. در این مقاله، استیو به پدیده‌ای به نام "رانش یونی زیرشفقی" (subauroral ion drift) که سرواژه‌ی آن می‌شود "سِد" (SAID) ربط داده شده. ماهواره‌ها هزاران سد را ردگیری کرده‌اند: آنها بیشتر در فصل‌های بهار و پاییز پدیدار می‌شوند و به نظر می‌رسد عرض‌های جغرافیایی نزدیک به۶۰+ درجه را بیشتر ترجیح می‌دهند.
این هفته، استیو به عرض‌هایی جنوبی‌تر از همیشه رفت. گرِگ اَش نوار آن را بر فراز الی در مینه‌سوتا، در عرض ۴۷.۹+ شمالی دید و به تصویر کشید.
وی می‌گوید: «این نخستین بار بود که استیو را می‌دیدم و برایم فراموش‌نشدنی بود. با چشم نامسلح دیده می‌شد و من می‌توانستم تپش‌های نور سبز و بنفش را در آن ببینیم.»
همه‌ی جاهایی که این استیو را دیدند در عرض‌هایی به نسبت پایین بودند: تافت، مینه‌سوتا (۴۷.۶+)، باکستون، داکوتای شمالی (۴۷.۶+)، آرکادیا، میشیگان (۴۴.۵+) و فورت فرانسیز، اونتاریو (۴۸.۶+). این عرض‌های به نسبت پایین نشانه‌ای دلگرم‌کننده برای آسمان‌دوستانی است که خواهان تماشای این نوارهای شگفت‌انگیز با چشم خود هستند. نیازی نیست برای دیدن استیو به دایره‌ی شمالگان بروید؛ شاید خودش سری به آسمانتان بزند.
🔴تصویر: استیو در گلیچن، آلبرتا.
https://goo.gl/fKRQ5S
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/STEVE.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------
در روز شنبه، ۵ ماه می، جریانی از #باد_خورشیدی به زمین رسید و توفان‌های زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) از رده‌ی جی۱ و جی۲ را پدید آورد. در فراز بالای جو زمین، نوارهای داغ پلاسما آغاز به رقصیدن در مغناطکره‌ی سیاره کردند. و ناگهان، "استیو" پدیدار شد.
آلن دایر از گلیچن در آلبرتای کانادا عکس‌هایی از نوار درخشان بنفش آن گرفت. به گفته‌ی وی، #استیو در آغاز مانند کمانی کم‌نور در سمت خاور بود و سپس پرنور شده و از این سر تا آن سر آسمان کشیده شد.
"تابش گرمایی ناگهانی از افزایش سرعت" یا STEVE نخستین بار همین چند سال پیش در آلبرتا دیده شد، هرچند که بی‌تردید از مدت ها پیش از این هم وجود داشته و رخ می‌داده. نوار باریک استیو یک ارتباطی با #شفق_قطبی دارد، ولی پیکره و رنگی ویژه‌ی خود دارد و در جاهایی خاص پدید می‌آید. تا جایی که می‌دانیم، استیو نمایشی‌ست که در پی جریان پلاسمای داغ در لایه‌های بالایی جو اجرا می‌شود.
الیزابت مک‌دونالد از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا به تازگی مقاله‌ای درباره‌ی استیو منتشر کرده. در این مقاله، استیو به پدیده‌ای به نام "رانش یونی زیرشفقی" (subauroral ion drift) که سرواژه‌ی آن می‌شود "سِد" (SAID) ربط داده شده. ماهواره‌ها هزاران سد را ردگیری کرده‌اند: آنها بیشتر در فصل‌های بهار و پاییز پدیدار می‌شوند و به نظر می‌رسد عرض‌های جغرافیایی نزدیک به۶۰+ درجه را بیشتر ترجیح می‌دهند.
این هفته، استیو به عرض‌هایی جنوبی‌تر از همیشه رفت. گرِگ اَش نوار آن را بر فراز الی در مینه‌سوتا، در عرض ۴۷.۹+ شمالی دید و به تصویر کشید.
وی می‌گوید: «این نخستین بار بود که استیو را می‌دیدم و برایم فراموش‌نشدنی بود. با چشم نامسلح دیده می‌شد و من می‌توانستم تپش‌های نور سبز و بنفش را در آن ببینیم.»
همه‌ی جاهایی که این استیو را دیدند در عرض‌هایی به نسبت پایین بودند: تافت، مینه‌سوتا (۴۷.۶+)، باکستون، داکوتای شمالی (۴۷.۶+)، آرکادیا، میشیگان (۴۴.۵+) و فورت فرانسیز، اونتاریو (۴۸.۶+). این عرض‌های به نسبت پایین نشانه‌ای دلگرم‌کننده برای آسمان‌دوستانی است که خواهان تماشای این نوارهای شگفت‌انگیز با چشم خود هستند. نیازی نیست برای دیدن استیو به دایره‌ی شمالگان بروید؛ شاید خودش سری به آسمانتان بزند.
🔴تصویر: استیو در گلیچن، آلبرتا.
https://goo.gl/fKRQ5S
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/STEVE.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«جلوه‌های زمین و آسمان در عکسی از درون ایستگاه فضایی»
—------------------------------------------------------
این تصویر همه‌ی این چیزها را یکجا در بر دارد: #شفق_قطبی، هواتاب، یکی از کهن‌ترین دهانه‌های برخوردی روی زمین، برف و یخ، ستارگان، نور شهرها، و بخشی از ایستگاه فضایی بین‌المللی. شما چند تایشان را می‌توانید پیدا کنید؟
بسیاری از آنها با رنگ ویژه‌شان شناسایی می‌شوند.
در سمت چپ، جلوه‌ی زیبای شفق قطبی را می‌بینیم که بخش پایینش سبز است و بالا سرخ. هواتاب هم نارنجی است و در راستای خمیدگی پیکره‌ی زمین دیده می‌شود.
دهانه‌ی برخوردی دایره‌ای منیکوگان در کانادا، با سن ۲۰۰ میلیون سال و قطر ۱۰۰ کیلومتر در بخش پایین، سمت راست تصویر دیده می‌شود و پوشیده از یخ و برف سفید است.
ستارگان با نورهای رنگارنگشان در تاریکی فضای پس‌زمینه می‌درخشند. نور چراغ‌های شهرها هم در چند جای سطح زمین لکه‌های زرد درخشان پدید آورده‌اند.
و در پایان، بخشی از ایستگاه فضایی بین‌المللی (#ISS) را هم به رنگ قهوه‌ای روشن در بالای چارچوب می‌بینیم. این تصویر در سال ۲۰۱۲ از درون ایستگاه گرفته شده بود.
apod
https://goo.gl/onmjv4
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180529.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------------------
این تصویر همه‌ی این چیزها را یکجا در بر دارد: #شفق_قطبی، هواتاب، یکی از کهن‌ترین دهانه‌های برخوردی روی زمین، برف و یخ، ستارگان، نور شهرها، و بخشی از ایستگاه فضایی بین‌المللی. شما چند تایشان را می‌توانید پیدا کنید؟
بسیاری از آنها با رنگ ویژه‌شان شناسایی می‌شوند.
در سمت چپ، جلوه‌ی زیبای شفق قطبی را می‌بینیم که بخش پایینش سبز است و بالا سرخ. هواتاب هم نارنجی است و در راستای خمیدگی پیکره‌ی زمین دیده می‌شود.
دهانه‌ی برخوردی دایره‌ای منیکوگان در کانادا، با سن ۲۰۰ میلیون سال و قطر ۱۰۰ کیلومتر در بخش پایین، سمت راست تصویر دیده می‌شود و پوشیده از یخ و برف سفید است.
ستارگان با نورهای رنگارنگشان در تاریکی فضای پس‌زمینه می‌درخشند. نور چراغ‌های شهرها هم در چند جای سطح زمین لکه‌های زرد درخشان پدید آورده‌اند.
و در پایان، بخشی از ایستگاه فضایی بین‌المللی (#ISS) را هم به رنگ قهوه‌ای روشن در بالای چارچوب می‌بینیم. این تصویر در سال ۲۰۱۲ از درون ایستگاه گرفته شده بود.
apod
https://goo.gl/onmjv4
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180529.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دو جلوه زیبا و کمیاب در آسمان کانادا»
------------------------------------
این عکس در غروب ۱۷ ژوئن، یکی از روزهای نزدیک به انقلاب تابستانی، از بشا، در آلبرتای کانادا گرفته شده و بازتاب آسمانی زیبا را در آب‌های آرام یک دریاچه نشان می‌دهد.
درست بالای افق، ابرهای روشن شب‌تاب را می‌بینیم که در آسمان تاریک می‌درخشند.
ابرهای یخی شب‌تاب در فرازای ۸۰ کیلومتری سطح زمین، جایی که بنا به تعریف، لبه‌ی فضا خوانده می شود جای دارند و به دلیل همین بلندی، می‌توانند نور خورشید را بازبتابانند هر چند که از دیدگاه سطح زمین، خورشید کاملا زیر افق است.
این جلوه‌های ترانَما (شفاف) که اغلب در عرض‌های جغرافیایی بالا و در ماه‌های تابستان پدیدار می‌شوند، به نام ابرهای میان‌سپهری قطبی (polar mesospheric) هم شناخته می شوند و در اثر چاگالش یخ پیرامون ذرات پسماندهای شهاب‌ها یا خاکسترهای آتشفشانی پدید می‌آیند.
در این تصویر شفق‌های قطبی که پیامد فعالیت خورشید هستند نیز آسمان را روشن کرده‌اند. این جلوه‌های دوست‌داشتنی هم مانند ابرهای شب‌تاب در فراز بسیار بالا، نزدیک لبه‌ی فضا و در عرض‌های بالا پدید می‌آیند.
#apod #ابر_شب‌تاب #شفق_قطبی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180621.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------
این عکس در غروب ۱۷ ژوئن، یکی از روزهای نزدیک به انقلاب تابستانی، از بشا، در آلبرتای کانادا گرفته شده و بازتاب آسمانی زیبا را در آب‌های آرام یک دریاچه نشان می‌دهد.
درست بالای افق، ابرهای روشن شب‌تاب را می‌بینیم که در آسمان تاریک می‌درخشند.
ابرهای یخی شب‌تاب در فرازای ۸۰ کیلومتری سطح زمین، جایی که بنا به تعریف، لبه‌ی فضا خوانده می شود جای دارند و به دلیل همین بلندی، می‌توانند نور خورشید را بازبتابانند هر چند که از دیدگاه سطح زمین، خورشید کاملا زیر افق است.
این جلوه‌های ترانَما (شفاف) که اغلب در عرض‌های جغرافیایی بالا و در ماه‌های تابستان پدیدار می‌شوند، به نام ابرهای میان‌سپهری قطبی (polar mesospheric) هم شناخته می شوند و در اثر چاگالش یخ پیرامون ذرات پسماندهای شهاب‌ها یا خاکسترهای آتشفشانی پدید می‌آیند.
در این تصویر شفق‌های قطبی که پیامد فعالیت خورشید هستند نیز آسمان را روشن کرده‌اند. این جلوه‌های دوست‌داشتنی هم مانند ابرهای شب‌تاب در فراز بسیار بالا، نزدیک لبه‌ی فضا و در عرض‌های بالا پدید می‌آیند.
#apod #ابر_شب‌تاب #شفق_قطبی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180621.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
