«برنامه ناسا برای پدید آوردن سردترین نقطه کیهان»
—---------------------------------------------
* در این تابستان، جعبه‌ای به اندازه‌ی یک یخدان به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاده می‌شود، جایی که قرار است در آن سردترین نقطه‌ی کیهان را پدید بیاورد.
درون این جعبه، لیزر، یک محفظه‌ی خلا و یک "چاقوی" الکترومغناطیسی برای خنثا کردن انرژی ذرات گاز، و کند کردن آنها تا مرز سکون به کار خواهد رفت. این مجموعه ابزار که در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا ساخته شده، به نام "آزمایشگاه اتم سرد" (کال، CAL) نامیده شده است. کال اکنون گام‌های پایانی آماده شدن را در جی‌پی‌ال می‌گذراند و در ماه اوت با یک موشک اسپیس-ایکس سی‌آراس-۱۲ روانه‌ی ایستگاه فضایی خواهد شد.
کار این دستگاه سرد کردن اتم‌های گاز تا دمای تنها یک میلیاردم درجه بالاتر از #صفر_مطلق است. این ۱۰۰ میلیون برابر سردتر از ژرفای فضاست.
دانشمند پروژه‌ی کال، رابرت تامپسون از جی‌پی‌ال می‌گوید: «بررسی این اتم‌های فَراسَرد می‌تواند شناخت ما از ماده و سرشت بنیادین گرانش را دگرگون کند. آزمایش‌هایی که با کال انجام خواهیم داد به ما بینشی از گرانش و انرژی تاریک -که از جمله‌ی فراگیرترین نیروهای کیهانند- به ما خواهد داد.»
@onestar_in_sevenskies
هنگامی که اتم‌ها تا دماهای بسیار بسیار پایین سرد می‌شوند (مانند آنچه درون کال رخ خواهد داد) می‌توانند به حالتی ویژه از ماده برسند که به نام چگالش بوز-اینشتین شناخته می‌شود. در این حالت، قوانین آشنای فیزیک کنار رفته و قوانین فیزیک کوانتوم برتری می‌یابند. در این حالت رفتار ماده بیشتر موجی می‌شود تا ذره‌ای. ردیف‌های اتم هماهنگ با یکدیگر حرکت می‌کنند، مانند این که همگی روی یک پارچه‌ی متحرک سوار باشند. این شکل موجی رازآمیز تاکنون در دماهایی به پایینی دمایی که کال به آن دست خواهد یافت دیده نشده.
دانشمندان ناسا تاکنون هرگز #چگالش_بوز_اینشین را در فضا ندیده یا پدید نیاورده‌اند. روی زمین، کشش گرانشی باعث می‌شود اتم‌ها پیوسته رو به زمین بیایند، از همین رو به طور معمول تنها برای کسری از ثانیه می‌توانند دیده شوند.
ولی در ایستگاه فضایی، اتم‌های فراسرد می‌توانند در زمان سقوط آزاد، شکل‌های موج-مانند خود را بیشتر نگه دارند. این به دانشمندان پنجره‌ای گسترده‌تر برای شناخت فیزیک در پایه‌ای‌ترین سطحش می‌دهد. تامپسون برآورد کرد که کال می‌تواند چگالش بوز-اینشتین را برای مدت پنج تا ۱۰ ثانیه دیدارپذیر کند؛ در آینده، بهره‌گیری از فناوری‌های بیشتر در کال می‌تواند این زمان را به صدها ثانیه برساند.
چگالش‌های بوز-اینشتین یک "ابرشاره" هستند- گونه‌ای شاره با گرانروی (ویسکوزیته‌ی) صفر که در آن، اتم‌ها بدون هیچ اصطکاکی حرکت می‌کنند، انگار که همگی یک ماده‌ی جامد یگانه باشند.
آنیتا سنگوپتا مدیر پروژه‌ی کال از جی‌پی‌ال می‌گوید: «اگر آبِ #ابرشاره را در یک لیوان به چرخش در آوریم، تا همیشه به چرخش ادامه خواهد داد. هیچ گرانروی‌ای وجود ندارد که از سرعت آن بکاهد و انرژی جنبشی‌اش را کم کند. اگر بتوانیم فیزیک ابرشاره‌ها را بهتر بشناسیم، شاید بتوانیم بهره‌گیری از آنها برای تراوژ (انتقال) کارآمدترِ انرژی را بیاموزیم.»
@onestar_in_sevenskies
پنج گروه از دانشمندان آزمایش‌هایی که با کال انجام می‌شود را پیش خواهند برد. از جمله‌ی آنها اریک کورنل از دانشگاه کلرادو، بولدر و بنیاد ملی استاندارد و فناوری است. کورنل یکی از برندگان جایزه‌ی نوبل است که نخستین بار در سال ۱۹۹۵، چگالش بوز-اینشتین را در یک محیط آزمایشگاهی پدید آورد.
دستاوردهای این آزمایش‌ها می‌تواند به پیشرفت شماری از فناوری‌ها بیانجامد، از جمله حسگرها، رایانه‌های کوانتومی، و ساعت‌های اتمی که در ناوبری فضاپیماها به کار می‌روند.
به گفته‌ی کمال اودریهیری، دستیار مدیر پروژه‌ی کال از جی‌پی‌ال، پیامدهای مربوط به یافتن #انرژی_تاریک ...
🔹ادامه در پست بعد 👇👇👇👇
—---------------------------------------------
* در این تابستان، جعبه‌ای به اندازه‌ی یک یخدان به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاده می‌شود، جایی که قرار است در آن سردترین نقطه‌ی کیهان را پدید بیاورد.
درون این جعبه، لیزر، یک محفظه‌ی خلا و یک "چاقوی" الکترومغناطیسی برای خنثا کردن انرژی ذرات گاز، و کند کردن آنها تا مرز سکون به کار خواهد رفت. این مجموعه ابزار که در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا ساخته شده، به نام "آزمایشگاه اتم سرد" (کال، CAL) نامیده شده است. کال اکنون گام‌های پایانی آماده شدن را در جی‌پی‌ال می‌گذراند و در ماه اوت با یک موشک اسپیس-ایکس سی‌آراس-۱۲ روانه‌ی ایستگاه فضایی خواهد شد.
کار این دستگاه سرد کردن اتم‌های گاز تا دمای تنها یک میلیاردم درجه بالاتر از #صفر_مطلق است. این ۱۰۰ میلیون برابر سردتر از ژرفای فضاست.
دانشمند پروژه‌ی کال، رابرت تامپسون از جی‌پی‌ال می‌گوید: «بررسی این اتم‌های فَراسَرد می‌تواند شناخت ما از ماده و سرشت بنیادین گرانش را دگرگون کند. آزمایش‌هایی که با کال انجام خواهیم داد به ما بینشی از گرانش و انرژی تاریک -که از جمله‌ی فراگیرترین نیروهای کیهانند- به ما خواهد داد.»
@onestar_in_sevenskies
هنگامی که اتم‌ها تا دماهای بسیار بسیار پایین سرد می‌شوند (مانند آنچه درون کال رخ خواهد داد) می‌توانند به حالتی ویژه از ماده برسند که به نام چگالش بوز-اینشتین شناخته می‌شود. در این حالت، قوانین آشنای فیزیک کنار رفته و قوانین فیزیک کوانتوم برتری می‌یابند. در این حالت رفتار ماده بیشتر موجی می‌شود تا ذره‌ای. ردیف‌های اتم هماهنگ با یکدیگر حرکت می‌کنند، مانند این که همگی روی یک پارچه‌ی متحرک سوار باشند. این شکل موجی رازآمیز تاکنون در دماهایی به پایینی دمایی که کال به آن دست خواهد یافت دیده نشده.
دانشمندان ناسا تاکنون هرگز #چگالش_بوز_اینشین را در فضا ندیده یا پدید نیاورده‌اند. روی زمین، کشش گرانشی باعث می‌شود اتم‌ها پیوسته رو به زمین بیایند، از همین رو به طور معمول تنها برای کسری از ثانیه می‌توانند دیده شوند.
ولی در ایستگاه فضایی، اتم‌های فراسرد می‌توانند در زمان سقوط آزاد، شکل‌های موج-مانند خود را بیشتر نگه دارند. این به دانشمندان پنجره‌ای گسترده‌تر برای شناخت فیزیک در پایه‌ای‌ترین سطحش می‌دهد. تامپسون برآورد کرد که کال می‌تواند چگالش بوز-اینشتین را برای مدت پنج تا ۱۰ ثانیه دیدارپذیر کند؛ در آینده، بهره‌گیری از فناوری‌های بیشتر در کال می‌تواند این زمان را به صدها ثانیه برساند.
چگالش‌های بوز-اینشتین یک "ابرشاره" هستند- گونه‌ای شاره با گرانروی (ویسکوزیته‌ی) صفر که در آن، اتم‌ها بدون هیچ اصطکاکی حرکت می‌کنند، انگار که همگی یک ماده‌ی جامد یگانه باشند.
آنیتا سنگوپتا مدیر پروژه‌ی کال از جی‌پی‌ال می‌گوید: «اگر آبِ #ابرشاره را در یک لیوان به چرخش در آوریم، تا همیشه به چرخش ادامه خواهد داد. هیچ گرانروی‌ای وجود ندارد که از سرعت آن بکاهد و انرژی جنبشی‌اش را کم کند. اگر بتوانیم فیزیک ابرشاره‌ها را بهتر بشناسیم، شاید بتوانیم بهره‌گیری از آنها برای تراوژ (انتقال) کارآمدترِ انرژی را بیاموزیم.»
@onestar_in_sevenskies
پنج گروه از دانشمندان آزمایش‌هایی که با کال انجام می‌شود را پیش خواهند برد. از جمله‌ی آنها اریک کورنل از دانشگاه کلرادو، بولدر و بنیاد ملی استاندارد و فناوری است. کورنل یکی از برندگان جایزه‌ی نوبل است که نخستین بار در سال ۱۹۹۵، چگالش بوز-اینشتین را در یک محیط آزمایشگاهی پدید آورد.
دستاوردهای این آزمایش‌ها می‌تواند به پیشرفت شماری از فناوری‌ها بیانجامد، از جمله حسگرها، رایانه‌های کوانتومی، و ساعت‌های اتمی که در ناوبری فضاپیماها به کار می‌روند.
به گفته‌ی کمال اودریهیری، دستیار مدیر پروژه‌ی کال از جی‌پی‌ال، پیامدهای مربوط به یافتن #انرژی_تاریک ...
🔹ادامه در پست بعد 👇👇👇👇
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«برنامه ناسا برای پدید آوردن سردترین نقطه کیهان» —--------------------------------------------- * در این تابستان، جعبه‌ای به اندازه‌ی یک یخدان به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاده می‌شود، جایی که قرار است در آن سردترین نقطه‌ی کیهان را پدید بیاورد. درون این…
🔹ادامه ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
به گفته‌ی کمال اودریهیری، دستیار مدیر پروژه‌ی کال از جی‌پی‌ال، پیامدهای مربوط به یافتن #انرژی_تاریک هیجان ویژه‌ای دارند. وی خاطرنشان می‌کند که در مدل‌های کنونی کیهان‌شناختی، حدود ۲۷ درصد کیهان از ماده‌ی تاریک، ۶۸ درصد از انرژی تاریک، و حدود ۵ درصد از ماده‌ی معمولی تشکیل شده است.
اودرهیری می‌گوید: «این بدان معناست که ما حتی با همه‌ی فناوری‌های کنونی، هنوز نسبت به ۹۵ درصد جهان هستی نابیناییم. اتم‌های سرد فرا-حسمند در آزمایشگاه کال توان آن را دارند که مانند یک عدسی تازه در نخستین تلسکوپ گالیله، بسیاری از رازهای فراتر از مرزهای فیزیک شناخته شده را آشکار کنند.»
آزمایشگاه اتم سرد هم اکنون در گام آزمایش به سر می‌برد تا برای تحویل به کیپ کاناورال فلوریدا آماده شود.
دیو اوِلین، رهبر بستر آزمایش (testbed) در جی‌پی‌ال می گوید: «آزمون‌هایی که در ماه‌های آینده روی زمین انجام می‌دهیم، برای اطمینان یافتن از این که می‌توانیم زمانی که در فضاست، از راه دور روشنش کنیم، و در پایان از این سامانه‌ی پُرمایه‌ی فیزیک اتمی برای سال‌های آینده آگاهی بیاموزیم آزمایش‌هایی مهمند.»
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/CAL.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
به گفته‌ی کمال اودریهیری، دستیار مدیر پروژه‌ی کال از جی‌پی‌ال، پیامدهای مربوط به یافتن #انرژی_تاریک هیجان ویژه‌ای دارند. وی خاطرنشان می‌کند که در مدل‌های کنونی کیهان‌شناختی، حدود ۲۷ درصد کیهان از ماده‌ی تاریک، ۶۸ درصد از انرژی تاریک، و حدود ۵ درصد از ماده‌ی معمولی تشکیل شده است.
اودرهیری می‌گوید: «این بدان معناست که ما حتی با همه‌ی فناوری‌های کنونی، هنوز نسبت به ۹۵ درصد جهان هستی نابیناییم. اتم‌های سرد فرا-حسمند در آزمایشگاه کال توان آن را دارند که مانند یک عدسی تازه در نخستین تلسکوپ گالیله، بسیاری از رازهای فراتر از مرزهای فیزیک شناخته شده را آشکار کنند.»
آزمایشگاه اتم سرد هم اکنون در گام آزمایش به سر می‌برد تا برای تحویل به کیپ کاناورال فلوریدا آماده شود.
دیو اوِلین، رهبر بستر آزمایش (testbed) در جی‌پی‌ال می گوید: «آزمون‌هایی که در ماه‌های آینده روی زمین انجام می‌دهیم، برای اطمینان یافتن از این که می‌توانیم زمانی که در فضاست، از راه دور روشنش کنیم، و در پایان از این سامانه‌ی پُرمایه‌ی فیزیک اتمی برای سال‌های آینده آگاهی بیاموزیم آزمایش‌هایی مهمند.»
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/CAL.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
برنامه ناسا برای پدید آوردن سردترین نقطه کیهان
* در این تابستان، جعبه‌ای به اندازه‌ی یک یخدان به ایستگاه فضایی بین‌المللی فرستاده می‌شود، جایی که قرار است در آن سردترین نقطه‌ی کیهان را...
«پاسخ به یکی از بزرگ‌ترین پرسش‌های طبیعت: چه چیزی به گسترش کیهان شتاب می‌دهد؟»
—---------------------------------------------------------------
* فیزیکدانان دانشگاه بریتیش کلمبیا شاید پاسخ یکی از چیستان‌های بزرگ کیهان را یافته باشند: چه چیزی گسترش (انبساط) جهان هستی را شتابدار کرده؟
دانشجوی پسادکترا، چینگ‌دی وانگ در پژوهشی تازه که برای حل یک ناسازگاری مهم میان دو تا از پیروزترین نظریه‌های توضیح‌دهنده ی کارکرد کیهان، یعنی مکانیک کوانتومی و نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین انجام داده بود، پاسخ این پرسش را یافت.
این پژوهش نشان می‌دهد که اگر در جهان هستی بی‌اندازه زوم کنیم، پی می‌بریم که از فضا و زمانی درست شده که پیوسته در نوسان است.
وانگ می‌گوید: «#فضازمان برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد ایستا و ساکن نیست، بلکه پیوسته در جنبش است.»
بیل آنرو، استاد فیزیک و اخترشناسی که بَرنِگر (ناظر) این پژوهش بود می‌گوید: «این یک اندیشه‌ی تازه در زمینه‌ایست که اندیشه‌های تازه‌ی چندانی در تلاش برای حل این راز در آن وجود نداشته.»
در سال ۱۹۹۸، اخترشناسان دریافتند که جهان هستی دارد با نرخی فزاینده گسترش می‌یابد، این بدان معناست که فضا خالی نیست و انباشته از انرژی تاریکی است که بر ماده فشار وارد می کند.
ساده‌ترین نامزد برای انرژی تاریک، انرژی خلا است. هنگامی که فیزیکدانان نظریه‌ی مکانیک کوانتومی را برای انرژی خلا به کار می‌برند، وجود چگالی بی‌اندازه بزرگی از انرژی خلا پیش‌بینی می‌شود، بسیار بیش از کل انرژی همه‌ی ذرات کیهان. اگر این درست باشد، نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین می‌گوید که این انرژی می‌بایست اثر گرانشی نیرومندی داشته باشد و به گمان بیشتر فیزیکدانان، این باید جهان را به گسترشی انفجاری وادارد.
خوشبختانه چنین چیزی رخ نمی‌دهد و #گسترش_کیهان بسیار آرام است. ولی این یک مساله است که باید برای پیشرفت فیزیک بنیادی حل شود.
برخلاف دانشمندان دیگر که می‌کوشند برای حل این مساله، نظریه‌های مکانیک کوانتومی یا نسبیت عام را اصلاح کنند، وانگ و همکارانش آنرو و ژن ژو که او هم یک دانشجوی پی‌اچ‌دی در دانشگاه بریتیش کلمبیا است، رویکرد متفاوتی را پیشنهاد می‌کنند. آنها چگالی هنگفت انرژی خلا که توسط مکانیک کوانتومی پیش‌بینی می‌شود را جدی گرفته و پی بردند که اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی انرژی خلا در آنست که در محاسبه‌های پیشین نادیده گرفته شده بود.
محاسبه‌های آنها یک تصویر فیزیکی کاملا متفاوت را برای کیهان به نمایش می‌گذارد. در این تصویر تازه، فضایی که در آن زندگی می‌کنیم به شدت در نوسان است. فضا در هر نقطه، میان گسترش (انبساط) و ترنگش (انقباض) نوسان می‌کند. با نوسان میان این دو، هر دو یکدیگر را خنثی می‌کنند ولی اثر خالص بسیار کوچکی به جا می‌ماند که کیهان را به گسترشی آرام و شتابنده وامی‌دارد.
ولی اگر فضا و زمان دارد نوسان می‌کند، پس چرا حسش نمی‌کنیم؟
وانگ می‌گوید: «این در مقیاسی بسیار خُرد رخ می‌دهد، حتی میلیاردها و میلیاردها بار کوچک‌تر از یک الکترون.»
اونروه می‌گوید: «این مانند امواجیست که در اقیانوس می‌بینیم. رقص تند و شدید تک‌اتم‌های سازنده‌ی آب‌هایی که این امواج روی آن جابجا می‌شوند، اثری رویشان نمی‌گذارد.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در فیزیکال ریویو دی منتشر شده است.
#انرژی_تاریک #انرژی_خلا
https://goo.gl/Deu39V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/expansion.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------------------
* فیزیکدانان دانشگاه بریتیش کلمبیا شاید پاسخ یکی از چیستان‌های بزرگ کیهان را یافته باشند: چه چیزی گسترش (انبساط) جهان هستی را شتابدار کرده؟
دانشجوی پسادکترا، چینگ‌دی وانگ در پژوهشی تازه که برای حل یک ناسازگاری مهم میان دو تا از پیروزترین نظریه‌های توضیح‌دهنده ی کارکرد کیهان، یعنی مکانیک کوانتومی و نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین انجام داده بود، پاسخ این پرسش را یافت.
این پژوهش نشان می‌دهد که اگر در جهان هستی بی‌اندازه زوم کنیم، پی می‌بریم که از فضا و زمانی درست شده که پیوسته در نوسان است.
وانگ می‌گوید: «#فضازمان برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد ایستا و ساکن نیست، بلکه پیوسته در جنبش است.»
بیل آنرو، استاد فیزیک و اخترشناسی که بَرنِگر (ناظر) این پژوهش بود می‌گوید: «این یک اندیشه‌ی تازه در زمینه‌ایست که اندیشه‌های تازه‌ی چندانی در تلاش برای حل این راز در آن وجود نداشته.»
در سال ۱۹۹۸، اخترشناسان دریافتند که جهان هستی دارد با نرخی فزاینده گسترش می‌یابد، این بدان معناست که فضا خالی نیست و انباشته از انرژی تاریکی است که بر ماده فشار وارد می کند.
ساده‌ترین نامزد برای انرژی تاریک، انرژی خلا است. هنگامی که فیزیکدانان نظریه‌ی مکانیک کوانتومی را برای انرژی خلا به کار می‌برند، وجود چگالی بی‌اندازه بزرگی از انرژی خلا پیش‌بینی می‌شود، بسیار بیش از کل انرژی همه‌ی ذرات کیهان. اگر این درست باشد، نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین می‌گوید که این انرژی می‌بایست اثر گرانشی نیرومندی داشته باشد و به گمان بیشتر فیزیکدانان، این باید جهان را به گسترشی انفجاری وادارد.
خوشبختانه چنین چیزی رخ نمی‌دهد و #گسترش_کیهان بسیار آرام است. ولی این یک مساله است که باید برای پیشرفت فیزیک بنیادی حل شود.
برخلاف دانشمندان دیگر که می‌کوشند برای حل این مساله، نظریه‌های مکانیک کوانتومی یا نسبیت عام را اصلاح کنند، وانگ و همکارانش آنرو و ژن ژو که او هم یک دانشجوی پی‌اچ‌دی در دانشگاه بریتیش کلمبیا است، رویکرد متفاوتی را پیشنهاد می‌کنند. آنها چگالی هنگفت انرژی خلا که توسط مکانیک کوانتومی پیش‌بینی می‌شود را جدی گرفته و پی بردند که اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی انرژی خلا در آنست که در محاسبه‌های پیشین نادیده گرفته شده بود.
محاسبه‌های آنها یک تصویر فیزیکی کاملا متفاوت را برای کیهان به نمایش می‌گذارد. در این تصویر تازه، فضایی که در آن زندگی می‌کنیم به شدت در نوسان است. فضا در هر نقطه، میان گسترش (انبساط) و ترنگش (انقباض) نوسان می‌کند. با نوسان میان این دو، هر دو یکدیگر را خنثی می‌کنند ولی اثر خالص بسیار کوچکی به جا می‌ماند که کیهان را به گسترشی آرام و شتابنده وامی‌دارد.
ولی اگر فضا و زمان دارد نوسان می‌کند، پس چرا حسش نمی‌کنیم؟
وانگ می‌گوید: «این در مقیاسی بسیار خُرد رخ می‌دهد، حتی میلیاردها و میلیاردها بار کوچک‌تر از یک الکترون.»
اونروه می‌گوید: «این مانند امواجیست که در اقیانوس می‌بینیم. رقص تند و شدید تک‌اتم‌های سازنده‌ی آب‌هایی که این امواج روی آن جابجا می‌شوند، اثری رویشان نمی‌گذارد.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در فیزیکال ریویو دی منتشر شده است.
#انرژی_تاریک #انرژی_خلا
https://goo.gl/Deu39V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/expansion.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«تهیه دقیق‌ترین نقشه پراکندگی ماده تاریک کیهان » —------------------------------------------ * یافته‌ی تازه نشانگر دقت سنجش‌های گذشته از تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان است- که از این نظریه پشتیبانی می‌کند که ماده‌ی تاریک و انرژی تاریک بیشتر جهان هستی را ساخته‌اند.…
ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
... جو زونتز، از دانشگاه ادینبرو که بر این پژوهش کار می‌کند می‌گوید: «سنجش‌های دی‌ئی‌اس اگر با نقشه‌ی پلانک مقایسه شود، از ساده‌ترین نسخه‌ی نظریه‌ی ماده‌ی تاریک/انرژی تاریک پشتیبانی می‌کند. لحظه‌ای که دریافتیم سنجشمان با دقت ۷ درصد با یافته‌های پلانک سازگاری دارد لحظه‌ای تکان‌دهنده برای همه‌ی گروهمان بود.»
ابزار اصلی دی‌ئی‌اس ، دوربین ۵۷۰ مگاپیکسلی انرژی تاریک (DECam) است، که یکی از نیرومندترین دستگاه‌های موجود است و می‌تواند عکس‌های دیجیتالی از نور کهکشان‌هایی در فاصله‌ی ۸ میلیارد سال نوری زمین بگیرد. این دوربین در آزمایشگاه فرمی که آزمایشگاه اصلی برای سنجش #انرژی_تاریک است ساخته و آزمایش شده و بر روی تلسکوپ ۴ متری "بلانکو"ی بنیاد ملی علوم، بخشی از رصدخانه‌ی میان‌آمریکایی سرو تولولو که خود بخشی از رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی نوری است نصب شده. داده‌های دی‌ئی‌اس در مرکز ملی کاربردهای ابررایانش در دانشگاه ایلینوی در اربانا-شمپین پردازش شده.
دانشمندان دی‌ئی‌اس دارند با بهره از این دوربین، به مدت پنج سال با دقتی بی‌سابقه از یک هشتم آسمان نقشه بر می‌دارند. پنجمین سال این رصدها در ماه اوت آغاز خواهد شد. نتایج تازه‌ای که این هفته منتشر شده از داده‌هایی به دست آمده که در یک سال نخست این پیمایش گرد آمده بود و تنها یک سی‌ام (۱/۳۰) آسمان را می‌پوشاند.
@onestar_in_sevenskies
نایجل شارپ، مدیر برنامه در بنیاد ملی علوم می‌گوید: «مایه‌ی شگفتی است که این گروه توانسته‌اند تنها در یک سال از پیمایششان به چنین دقتی دست یابند. اکنون که روش‌های بررسی آنها پیشرفت کرده و آزموده شده، ما مشتاقانه چشم‌انتظار نتایج نامنتظره در ادامه‌ی پیمایشیم.»
دانشمندان دی‌ئی‌اس از دو روش برای سنجش ماده‌ی تاریک بهره جستند. نخست، نقشه‌هایی از جایگاه کهکشان‌ها به عنوان ردیاب درست کردند، و دوم، پیکره‌ی ۲۶ میلیون کهکشان را به دقت سنجیدند تا با بهره از چیزی به نام #همگرایی_گرانشی، الگوی ماده‌ی تاریک را در میلیاردها سال نوری پدید بیاورند.
جهت انجام این سنجش‌های فرا-دقیق، دی‌ئی‌اس راهکارهای تازه‌ای برای دیدن اعوجاج‌های ریزی که در اثر همگرایی گرانشی در تصویر کهکشان‌ها پدید آمده بود در پیش گرفتند؛ این همگرایی‌های ریز با چشم دیده نمی‌شوند و کار دانشمندان در دیدن آنها، پیشرفت‌های انقلابی نامنتظره‌ای را در شناخت این سیگنال‌های کیهانی امکان‌پذیر می‌سازد. با این فرآیند، دانشمندان توانستند بزرگ‌ترین راهنما برای دیدن ماده‌ی تاریک کیهان را رسم کنند (تصویر بالا). اندازه‌ی این نقشه‌ی تازه‌ی ماده‌ی تاریک ۱۰ برابر چیزیست که دی‌ئی‌اس در سال ۲۰۱۵ منتشر کرد و می‌تواند در پایان ۳ برابر گسترده‌تر نیز بشود.
ارین شلدون، فیزیکدانی در آزمایشگاه ملی بروکهیونِ دی‌اوئی و کسی که در پدید آوردن راهکار تازه‌ی دیدن این همگرایی‌ها همکاری داشت می‌گوید: «این یک تلاش گروهی بسیار گسترده، و نقطه‌ی اوج سال‌ها کار متمرکز است.»
****
🔴 در این نقشه بخش‌های سرخ دارای انرژی تاریکی بیشتر از میانگین، و بخش‌های آبی کمتر از میانگین‌اند.
https://goo.gl/BQ3qZj
—---------------------—
* به دلیل بلند بودن خبر، بخش‌هایی از متن تا اندازه‌ای که به ارزش علمی آن آسیب نرسد حذف شده.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/DarkMatterMap.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
... جو زونتز، از دانشگاه ادینبرو که بر این پژوهش کار می‌کند می‌گوید: «سنجش‌های دی‌ئی‌اس اگر با نقشه‌ی پلانک مقایسه شود، از ساده‌ترین نسخه‌ی نظریه‌ی ماده‌ی تاریک/انرژی تاریک پشتیبانی می‌کند. لحظه‌ای که دریافتیم سنجشمان با دقت ۷ درصد با یافته‌های پلانک سازگاری دارد لحظه‌ای تکان‌دهنده برای همه‌ی گروهمان بود.»
ابزار اصلی دی‌ئی‌اس ، دوربین ۵۷۰ مگاپیکسلی انرژی تاریک (DECam) است، که یکی از نیرومندترین دستگاه‌های موجود است و می‌تواند عکس‌های دیجیتالی از نور کهکشان‌هایی در فاصله‌ی ۸ میلیارد سال نوری زمین بگیرد. این دوربین در آزمایشگاه فرمی که آزمایشگاه اصلی برای سنجش #انرژی_تاریک است ساخته و آزمایش شده و بر روی تلسکوپ ۴ متری "بلانکو"ی بنیاد ملی علوم، بخشی از رصدخانه‌ی میان‌آمریکایی سرو تولولو که خود بخشی از رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی نوری است نصب شده. داده‌های دی‌ئی‌اس در مرکز ملی کاربردهای ابررایانش در دانشگاه ایلینوی در اربانا-شمپین پردازش شده.
دانشمندان دی‌ئی‌اس دارند با بهره از این دوربین، به مدت پنج سال با دقتی بی‌سابقه از یک هشتم آسمان نقشه بر می‌دارند. پنجمین سال این رصدها در ماه اوت آغاز خواهد شد. نتایج تازه‌ای که این هفته منتشر شده از داده‌هایی به دست آمده که در یک سال نخست این پیمایش گرد آمده بود و تنها یک سی‌ام (۱/۳۰) آسمان را می‌پوشاند.
@onestar_in_sevenskies
نایجل شارپ، مدیر برنامه در بنیاد ملی علوم می‌گوید: «مایه‌ی شگفتی است که این گروه توانسته‌اند تنها در یک سال از پیمایششان به چنین دقتی دست یابند. اکنون که روش‌های بررسی آنها پیشرفت کرده و آزموده شده، ما مشتاقانه چشم‌انتظار نتایج نامنتظره در ادامه‌ی پیمایشیم.»
دانشمندان دی‌ئی‌اس از دو روش برای سنجش ماده‌ی تاریک بهره جستند. نخست، نقشه‌هایی از جایگاه کهکشان‌ها به عنوان ردیاب درست کردند، و دوم، پیکره‌ی ۲۶ میلیون کهکشان را به دقت سنجیدند تا با بهره از چیزی به نام #همگرایی_گرانشی، الگوی ماده‌ی تاریک را در میلیاردها سال نوری پدید بیاورند.
جهت انجام این سنجش‌های فرا-دقیق، دی‌ئی‌اس راهکارهای تازه‌ای برای دیدن اعوجاج‌های ریزی که در اثر همگرایی گرانشی در تصویر کهکشان‌ها پدید آمده بود در پیش گرفتند؛ این همگرایی‌های ریز با چشم دیده نمی‌شوند و کار دانشمندان در دیدن آنها، پیشرفت‌های انقلابی نامنتظره‌ای را در شناخت این سیگنال‌های کیهانی امکان‌پذیر می‌سازد. با این فرآیند، دانشمندان توانستند بزرگ‌ترین راهنما برای دیدن ماده‌ی تاریک کیهان را رسم کنند (تصویر بالا). اندازه‌ی این نقشه‌ی تازه‌ی ماده‌ی تاریک ۱۰ برابر چیزیست که دی‌ئی‌اس در سال ۲۰۱۵ منتشر کرد و می‌تواند در پایان ۳ برابر گسترده‌تر نیز بشود.
ارین شلدون، فیزیکدانی در آزمایشگاه ملی بروکهیونِ دی‌اوئی و کسی که در پدید آوردن راهکار تازه‌ی دیدن این همگرایی‌ها همکاری داشت می‌گوید: «این یک تلاش گروهی بسیار گسترده، و نقطه‌ی اوج سال‌ها کار متمرکز است.»
****
🔴 در این نقشه بخش‌های سرخ دارای انرژی تاریکی بیشتر از میانگین، و بخش‌های آبی کمتر از میانگین‌اند.
https://goo.gl/BQ3qZj
—---------------------—
* به دلیل بلند بودن خبر، بخش‌هایی از متن تا اندازه‌ای که به ارزش علمی آن آسیب نرسد حذف شده.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/DarkMatterMap.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«آیا انرژی تاریک با گذشت زمان تغییری می‌کند؟»
—------------------------------------------—
* دانشمندان به این فکر افتاده‌اند که شاید "نیروی" اسرارآمیزی که به گسترش کیهان شتاب می‌دهد، در گذر زمان تغییر می‌کند.
چندیست که یک درگیری علمی بر سر یک پرسش کوچک ولی چشمگیر در اندازه‌گیر ی‌های نرخ گسترش (انبساط) کیهان به راه افتاده. نرخ کنونی که به نام ثابت هابل (H0- بخوانید: اچ-هیچ) شناخته می‌شود، پیوندی میان سرخگراییِ (انتقال به سرخ) طیف نور یک جرم و فاصله‌ی فیزیکی‌اش تعریف می‌کند. همچنین سن و اندازه، و همچنین چگالی لازم برای این که کیهان از دید هندسی تخت باشد را بیان می‌کند. [۱].
کوتاه سخن، این ثابت یک عدد به نسبت مهم است.
@onestar_in_sevenskies
#گسترش_کیهان یکی از بزرگ‌ترین یافته‌های سده‌ی ۲۰ بود. ولی با گذشت حدود یک سده، دانشمندان هنوز درباره‌ی نرخ کنونی آن به پاسخی قطعی نرسیده‌اند. کسانی که از تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان برای این سنجش بهره می‌برند، این نرخ را حدود ۶۵ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه گرفته‌اند (km/s/Mpc، هر مگاپارسک هم‌ارز ۳.۲۶ میلیون سال نوریست). ولی آنهایی که از ابرنواخترها و اجرام کیهانیِ نزدیک‌تر کمک می‌گیرند، به نرخی حدود ۷۳ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک رسیده‌اند [نمودار را ببینید].
این اختلاف یادآور جدال دیگری در اواخر سده‌ی بیستم است که در آن، گروهی پشتیبان حدود ۵۰ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک بودند و گروهی دیگر پشتیبان حدود ۱۰۰ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک. پژوهش‌های دقیق وندی فریدمن از دانشگاه شیکاگو، و همکارانش به کمک تلسکوپ فضایی هابل به این جنگ و ستیز پایان داد.
@onestar_in_sevenskies
اختلاف کنونی تنها می‌تواند مربوط به پژوهش‌ها و انگاشت‌ها باشد (حتی چه بسا زیر سر یک پوچی کیهانی). با این وجود فریدمن یادآوری می‌کند که بخشی از راه حل جدال پیشین، این کشف تاریخی بود که در نیمه‌ی گذشته‌ی تاریخ جهان، گسترش کیهان شتاب پیدا کرده. چیزی به نام "انرژی تاریک" تعریف شد که به این شتاب دامن می‌زند. اگرچه هنوز از چیستیِ #انرژی_تاریک چیزی نمی‌دانیم، ولی دیدگاه پرطرفدار اینست که آن را گونه‌ای انرژی در سرشتِ خودِ فضا بدانیم. اگر چنین باشد، با گسترش فضا، انرژی تاریک هم با آن افزایش می‌یابد و به جای آن که رقیق شود، چگالی‌اش دست نخورده می‌ماند.
آیا فیزیک نوین هم می‌تواند پشت درگیری کنونی باشد؟
گونگ-بو ژائو از آکادمی علوم چین و دانشگاه پورتسمورث بریتانیا، به همراه همکارانش به یافتن پاسخ این پرسش بر آمدند. آنها به بررسی این پرداختند که آیا این ناسازگاری تازه می‌تواند زیر سر یک "انرژی تاریکِ تغییرپذیر" باشد؟ انرژی تاریکی که نه تنها چگالی‌اش با گذشت زمان تغییر می‌کند، بلکه خودش هم به همین شیوه‌ی دگرگونی چگالی، با گذشت زمان تغییر می‌کند.
به زبان ریاضی، اگر ...
ادامه ی مطلب در پست یعد 👇👇👇👇👇👇👇
—------------------------------------------—
* دانشمندان به این فکر افتاده‌اند که شاید "نیروی" اسرارآمیزی که به گسترش کیهان شتاب می‌دهد، در گذر زمان تغییر می‌کند.
چندیست که یک درگیری علمی بر سر یک پرسش کوچک ولی چشمگیر در اندازه‌گیر ی‌های نرخ گسترش (انبساط) کیهان به راه افتاده. نرخ کنونی که به نام ثابت هابل (H0- بخوانید: اچ-هیچ) شناخته می‌شود، پیوندی میان سرخگراییِ (انتقال به سرخ) طیف نور یک جرم و فاصله‌ی فیزیکی‌اش تعریف می‌کند. همچنین سن و اندازه، و همچنین چگالی لازم برای این که کیهان از دید هندسی تخت باشد را بیان می‌کند. [۱].
کوتاه سخن، این ثابت یک عدد به نسبت مهم است.
@onestar_in_sevenskies
#گسترش_کیهان یکی از بزرگ‌ترین یافته‌های سده‌ی ۲۰ بود. ولی با گذشت حدود یک سده، دانشمندان هنوز درباره‌ی نرخ کنونی آن به پاسخی قطعی نرسیده‌اند. کسانی که از تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان برای این سنجش بهره می‌برند، این نرخ را حدود ۶۵ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک اندازه گرفته‌اند (km/s/Mpc، هر مگاپارسک هم‌ارز ۳.۲۶ میلیون سال نوریست). ولی آنهایی که از ابرنواخترها و اجرام کیهانیِ نزدیک‌تر کمک می‌گیرند، به نرخی حدود ۷۳ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک رسیده‌اند [نمودار را ببینید].
این اختلاف یادآور جدال دیگری در اواخر سده‌ی بیستم است که در آن، گروهی پشتیبان حدود ۵۰ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک بودند و گروهی دیگر پشتیبان حدود ۱۰۰ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک. پژوهش‌های دقیق وندی فریدمن از دانشگاه شیکاگو، و همکارانش به کمک تلسکوپ فضایی هابل به این جنگ و ستیز پایان داد.
@onestar_in_sevenskies
اختلاف کنونی تنها می‌تواند مربوط به پژوهش‌ها و انگاشت‌ها باشد (حتی چه بسا زیر سر یک پوچی کیهانی). با این وجود فریدمن یادآوری می‌کند که بخشی از راه حل جدال پیشین، این کشف تاریخی بود که در نیمه‌ی گذشته‌ی تاریخ جهان، گسترش کیهان شتاب پیدا کرده. چیزی به نام "انرژی تاریک" تعریف شد که به این شتاب دامن می‌زند. اگرچه هنوز از چیستیِ #انرژی_تاریک چیزی نمی‌دانیم، ولی دیدگاه پرطرفدار اینست که آن را گونه‌ای انرژی در سرشتِ خودِ فضا بدانیم. اگر چنین باشد، با گسترش فضا، انرژی تاریک هم با آن افزایش می‌یابد و به جای آن که رقیق شود، چگالی‌اش دست نخورده می‌ماند.
آیا فیزیک نوین هم می‌تواند پشت درگیری کنونی باشد؟
گونگ-بو ژائو از آکادمی علوم چین و دانشگاه پورتسمورث بریتانیا، به همراه همکارانش به یافتن پاسخ این پرسش بر آمدند. آنها به بررسی این پرداختند که آیا این ناسازگاری تازه می‌تواند زیر سر یک "انرژی تاریکِ تغییرپذیر" باشد؟ انرژی تاریکی که نه تنها چگالی‌اش با گذشت زمان تغییر می‌کند، بلکه خودش هم به همین شیوه‌ی دگرگونی چگالی، با گذشت زمان تغییر می‌کند.
به زبان ریاضی، اگر ...
ادامه ی مطلب در پست یعد 👇👇👇👇👇👇👇
«تارهایی که در سرتاسر کیهان تنیده شده»
—---------------------------------—
آیا جهان ما در تسخیر چیزیست؟ این نقشه‌ی "ماده‌ی تاریک" گویا چنین چیزی را نشان می‌دهد.
نیروی گرانشی که از سوی ماده‌ی نادیدنیِ تاریک وارد می‌شود بهترین توضیح برای این پرسش است که چرا کهکشان‌ها اینقدر سریع دور خود می‌چرخند، چرا کهکشان‌ها اینقدر سریع خوشه‌های کهکشانی را دور می‌زنند، چرا عدسی‌های گرانشی اینقدر شدید نور را خم می‌کنند، و چرا پراکندگی ماده‌ی دیدارپذیر (معمولی) هم در فضای نزدیک و هم در پس‌زمینه‌ی ریزموج کیهانی به این شکل است.
در این تصویر که از آنِ نمایشگاه جهان تاریکِ آسمان‌نمای هایدن در موزه‌ی تاریخ طبیعی آمریکاست، نمایی از چگونگی تسخیرِ کیهان توسط ماده‌ی فراگیر تاریک را نشان می‌دهد.
این تصویر خود بخشی از یک شبیه‌سازی پرجرییات است و در آن، رشته‌های درهم پیچیده‌ی ماده‌ی تاریک (به رنگ سیاه) را می‌بینیم که مانند تار عنکبوت در کیهان تنیده شده، و در اندک جاهایی از آن هم توده‌های ماده‌ی باریونی (ماده‌ی معمولی) به رنگ نارنجی دیده می‌شود.
این شبیه‌سازی‌ها از دید آماری همخوانی نزدیکی با مشاهدات اخترشناسی دارند.
چیزی که مایه‌ی هراس است اینست که #ماده_تاریک اگرچه جوهره‌ای شگفت‌انگیز و کاملا ناشناخته است، ولی شگفت‌انگیزترین سرچشمه‌ی گرانش در کیهان نیست.
این افتخار اکنون از آنِ #انرژی_تاریک است، سرچشمه‌ی یکدست‌تری از گرانشِ -البته از نوع وازننده (پادگرانش)- که تا جایی که می‌دانیم بر روند گسترش کیهان فرمان می‌راند.
#apod
https://goo.gl/8qJD2s
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------—
آیا جهان ما در تسخیر چیزیست؟ این نقشه‌ی "ماده‌ی تاریک" گویا چنین چیزی را نشان می‌دهد.
نیروی گرانشی که از سوی ماده‌ی نادیدنیِ تاریک وارد می‌شود بهترین توضیح برای این پرسش است که چرا کهکشان‌ها اینقدر سریع دور خود می‌چرخند، چرا کهکشان‌ها اینقدر سریع خوشه‌های کهکشانی را دور می‌زنند، چرا عدسی‌های گرانشی اینقدر شدید نور را خم می‌کنند، و چرا پراکندگی ماده‌ی دیدارپذیر (معمولی) هم در فضای نزدیک و هم در پس‌زمینه‌ی ریزموج کیهانی به این شکل است.
در این تصویر که از آنِ نمایشگاه جهان تاریکِ آسمان‌نمای هایدن در موزه‌ی تاریخ طبیعی آمریکاست، نمایی از چگونگی تسخیرِ کیهان توسط ماده‌ی فراگیر تاریک را نشان می‌دهد.
این تصویر خود بخشی از یک شبیه‌سازی پرجرییات است و در آن، رشته‌های درهم پیچیده‌ی ماده‌ی تاریک (به رنگ سیاه) را می‌بینیم که مانند تار عنکبوت در کیهان تنیده شده، و در اندک جاهایی از آن هم توده‌های ماده‌ی باریونی (ماده‌ی معمولی) به رنگ نارنجی دیده می‌شود.
این شبیه‌سازی‌ها از دید آماری همخوانی نزدیکی با مشاهدات اخترشناسی دارند.
چیزی که مایه‌ی هراس است اینست که #ماده_تاریک اگرچه جوهره‌ای شگفت‌انگیز و کاملا ناشناخته است، ولی شگفت‌انگیزترین سرچشمه‌ی گرانش در کیهان نیست.
این افتخار اکنون از آنِ #انرژی_تاریک است، سرچشمه‌ی یکدست‌تری از گرانشِ -البته از نوع وازننده (پادگرانش)- که تا جایی که می‌دانیم بر روند گسترش کیهان فرمان می‌راند.
#apod
https://goo.gl/8qJD2s
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«اگر بُعدهای دیگری هم در کیهان باشد، بسیار بسیار کوچک خواهند بود»
------------------------------------------------------------------
آیا در جهان هستی بیش از سه بُعد وجود دارد؟
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، این بعدهای بیشتر اگر هم وجود داشته باشند شاید در مقیاس‌های بزرگ نباشند. این پژوهش می‌گوید در فاصله‌های بلند، کیهان به احتمال بسیار تنها در همین سه بعدی که روی زمین حس می‌کنیم کار می‌کند. این بررسی همچنین به دانشمندان در بهتر شناختنِ سرشت معماگونه‌ی #انرژی_تاریک کمک می‌کند، پدیده‌ای رازآلود که شتاب گسترش (انبساط) کیهان به آن نسبت داده شده.
در اکتبر ۲۰۱۷، دانشمندان به کمک رصدخانه‌ی لایگو یک موج گرانشی را دریافت کردند که در برخورد دو ستاره‌ی نوترونی پدید آمده بود. این رویداد با نام جی‌دبلیو۱۷۰۸۱۷ با تلسکوپ‌های معمولی هم دیده شد و به اخترشناسان کمک کرد تا همزمان این رخداد را از راه #امواج_گرانشی و امواج الکترومغناطیسی بررسی کنند. این سنجش‌های دوگانه به دانشمندان اجازه می‌دهد همه‌ی چیزهای گوناگون را درباره‌ی کیهان بررسی کنند، از جمله شمار بُعدهایی که ممکن است در آن باشد. این پژوهش تازه همچنین شواهد دیگری را برای نسبیت عام اینشتین به ما می‌دهد.
@onestar_in_sevenskies
کریس پاردو، نویسنده‌ی اصلی پژوهش از دانشگاه پرینستون می‌گوید: «بر پایه‌ی نسبیت عام، گرانش در سه بعد کارمی‌کند، و [یافته‌های ما] نشان می‌دهند که این چیزیست که ما می‌بینیم.»
گزارش این پژوهش در شماره‌ی ۲۳ ژوییه‌ی نشریه‌ی کاسمولوجی اند آستروپارتیکل فیزیکز منتشر شده.
با این که نسبیت عام تاکنون برای توصیف دقیق کیهان موفق بوده، ولی یک چیز هست که هنوز توضیح چندان خوبی برایش ندارد: چرا گسترش کیهان شتابدار است. دانشمندان دلیل این شتاب را چیزی به نام "انرژی تاریک" می‌دانند، ولی هیچ کس نمی‌داند این انرژی تاریک چیست. برخی نظریه‌ها با اصلاح گرانش این شتاب را توضیح می‌دهند، و می‌گویند گرانش در مقیاس‌های بزرگ به گونه‌ای متفاوت رفتار می‌کند. بسیاری از این نظریه‌ها پیش‌بینی می‌کنند که بُعدهای دیگری وجود دارد، و این را با کمک امواج گرانشی می‌توان بررسی کرد.
@onestar_in_sevenskies
تسا بیکر، کیهان‌شناس دانشگاه آکسفورد که در این پژوهش شرکت نداشت می‌گوید: «اساسا انگیزه‌ی همه‌ی تلاش‌ها برای جستجوی نظریه‌های جایگزین گرانش، پی بردن به راز انرژی تاریک است. ما می‌خواهیم بفهمیم: آیا راهی هست که قوانین گرانش را یک جوری بپیچانیم که توضیحی برای شتابدار بودن گسترش کیهان به دست آید؟»
بر پایه‌ی بسیاری از این نظریه‌ها، اگر بعدهای دیگری وجود داشته باشد، امواج گرانشی می‌بایست به درون این بعدها "نشت" کند و باعث شود این امواج با پیشروی در کیهان، ضعیف شوند. دانشمندان در پژوهشی تازه، مقدار راهی که امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی پیمودند تا از جی‌دبلیو۱۷۰۸۱۷ به زمین برسند را اندازه گرفتند، ولی هیچ نشانه‌ای از ضعیف شدنی که می‌بایست مربوط به بعدهای دیگر باشد را ندیدند.
در پی رویداد ...
ادامه‌ی مطلب را در پست بعد بخوانید 👇👇👇👇👇
------------------------------------------------------------------
آیا در جهان هستی بیش از سه بُعد وجود دارد؟
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، این بعدهای بیشتر اگر هم وجود داشته باشند شاید در مقیاس‌های بزرگ نباشند. این پژوهش می‌گوید در فاصله‌های بلند، کیهان به احتمال بسیار تنها در همین سه بعدی که روی زمین حس می‌کنیم کار می‌کند. این بررسی همچنین به دانشمندان در بهتر شناختنِ سرشت معماگونه‌ی #انرژی_تاریک کمک می‌کند، پدیده‌ای رازآلود که شتاب گسترش (انبساط) کیهان به آن نسبت داده شده.
در اکتبر ۲۰۱۷، دانشمندان به کمک رصدخانه‌ی لایگو یک موج گرانشی را دریافت کردند که در برخورد دو ستاره‌ی نوترونی پدید آمده بود. این رویداد با نام جی‌دبلیو۱۷۰۸۱۷ با تلسکوپ‌های معمولی هم دیده شد و به اخترشناسان کمک کرد تا همزمان این رخداد را از راه #امواج_گرانشی و امواج الکترومغناطیسی بررسی کنند. این سنجش‌های دوگانه به دانشمندان اجازه می‌دهد همه‌ی چیزهای گوناگون را درباره‌ی کیهان بررسی کنند، از جمله شمار بُعدهایی که ممکن است در آن باشد. این پژوهش تازه همچنین شواهد دیگری را برای نسبیت عام اینشتین به ما می‌دهد.
@onestar_in_sevenskies
کریس پاردو، نویسنده‌ی اصلی پژوهش از دانشگاه پرینستون می‌گوید: «بر پایه‌ی نسبیت عام، گرانش در سه بعد کارمی‌کند، و [یافته‌های ما] نشان می‌دهند که این چیزیست که ما می‌بینیم.»
گزارش این پژوهش در شماره‌ی ۲۳ ژوییه‌ی نشریه‌ی کاسمولوجی اند آستروپارتیکل فیزیکز منتشر شده.
با این که نسبیت عام تاکنون برای توصیف دقیق کیهان موفق بوده، ولی یک چیز هست که هنوز توضیح چندان خوبی برایش ندارد: چرا گسترش کیهان شتابدار است. دانشمندان دلیل این شتاب را چیزی به نام "انرژی تاریک" می‌دانند، ولی هیچ کس نمی‌داند این انرژی تاریک چیست. برخی نظریه‌ها با اصلاح گرانش این شتاب را توضیح می‌دهند، و می‌گویند گرانش در مقیاس‌های بزرگ به گونه‌ای متفاوت رفتار می‌کند. بسیاری از این نظریه‌ها پیش‌بینی می‌کنند که بُعدهای دیگری وجود دارد، و این را با کمک امواج گرانشی می‌توان بررسی کرد.
@onestar_in_sevenskies
تسا بیکر، کیهان‌شناس دانشگاه آکسفورد که در این پژوهش شرکت نداشت می‌گوید: «اساسا انگیزه‌ی همه‌ی تلاش‌ها برای جستجوی نظریه‌های جایگزین گرانش، پی بردن به راز انرژی تاریک است. ما می‌خواهیم بفهمیم: آیا راهی هست که قوانین گرانش را یک جوری بپیچانیم که توضیحی برای شتابدار بودن گسترش کیهان به دست آید؟»
بر پایه‌ی بسیاری از این نظریه‌ها، اگر بعدهای دیگری وجود داشته باشد، امواج گرانشی می‌بایست به درون این بعدها "نشت" کند و باعث شود این امواج با پیشروی در کیهان، ضعیف شوند. دانشمندان در پژوهشی تازه، مقدار راهی که امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی پیمودند تا از جی‌دبلیو۱۷۰۸۱۷ به زمین برسند را اندازه گرفتند، ولی هیچ نشانه‌ای از ضعیف شدنی که می‌بایست مربوط به بعدهای دیگر باشد را ندیدند.
در پی رویداد ...
ادامه‌ی مطلب را در پست بعد بخوانید 👇👇👇👇👇