«نمای سه بعدی از یک جایگاه VIP روی ماه»
—----------------------------------------------
https://goo.gl/dBhnXU
عینک های سرخ/آبی خود را به چشم بزنید و این نمای سه بعدی (استریو) از دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow Valley) روی ماه را تماشا کنید!
در جلوی این تصویر برجسته‌ی رنگی (آناگلیف)، نمایی پرجزییات و سه بُعدی از خودروی ماه نوردِ فضاپیمای آپولو ۱۷ می‌بینید. پشت سر خودرو، گردونه‌ی ماه نشین دیده می‌شود و دورتر از آن هم تپه‌های ماه.
در آن زمان این امکان پدید آمده بود که مردم روی زمین به وسیله‌ی دوربین تلویزیونی که روی خودرو جای داشت، برخاستن ماه‌نشین از سطح ماه را تماشا کنند. از همین رو این ایستگاه خودرو به نام "جایگاه ویژه" (VIP) هم شناخته می‌شود.
در دسامبر سال ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، یوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را روی ماه گذراندند، در حالی که همکارشان رونالد ایوانز بالای سرشان در خود فضاپیما به گرد ماه می‌چرخید. این فضانوردان با خود ۱۱۰ کیلوگرم نمونه‌ی سنگ و خاک ماه را به زمین آوردند که از همه‌ی نمونه‌هایی که از جاهای دیگر ماه آورده شده بود بیشتر بود.
سرنان و اشمیت هنوز هم آخرین کسانی هستند که روی سطح ماه راه رفته یا رانندگی کرده‌اند.
#آپولو #آپولو_۱۷ #دره_ثور_لیترو #VIP #apod
در همین زمینه:
* ایستگاه آپولو ۱۷ روی ماه (https://goo.gl/MsYnLA)
* آپولو ۱۷: نمای سه بعدی از مدار ماه (https://goo.gl/KadrmR)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/vip.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------
https://goo.gl/dBhnXU
عینک های سرخ/آبی خود را به چشم بزنید و این نمای سه بعدی (استریو) از دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow Valley) روی ماه را تماشا کنید!
در جلوی این تصویر برجسته‌ی رنگی (آناگلیف)، نمایی پرجزییات و سه بُعدی از خودروی ماه نوردِ فضاپیمای آپولو ۱۷ می‌بینید. پشت سر خودرو، گردونه‌ی ماه نشین دیده می‌شود و دورتر از آن هم تپه‌های ماه.
در آن زمان این امکان پدید آمده بود که مردم روی زمین به وسیله‌ی دوربین تلویزیونی که روی خودرو جای داشت، برخاستن ماه‌نشین از سطح ماه را تماشا کنند. از همین رو این ایستگاه خودرو به نام "جایگاه ویژه" (VIP) هم شناخته می‌شود.
در دسامبر سال ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، یوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را روی ماه گذراندند، در حالی که همکارشان رونالد ایوانز بالای سرشان در خود فضاپیما به گرد ماه می‌چرخید. این فضانوردان با خود ۱۱۰ کیلوگرم نمونه‌ی سنگ و خاک ماه را به زمین آوردند که از همه‌ی نمونه‌هایی که از جاهای دیگر ماه آورده شده بود بیشتر بود.
سرنان و اشمیت هنوز هم آخرین کسانی هستند که روی سطح ماه راه رفته یا رانندگی کرده‌اند.
#آپولو #آپولو_۱۷ #دره_ثور_لیترو #VIP #apod
در همین زمینه:
* ایستگاه آپولو ۱۷ روی ماه (https://goo.gl/MsYnLA)
* آپولو ۱۷: نمای سه بعدی از مدار ماه (https://goo.gl/KadrmR)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/vip.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«برای حفظ تعادل به چقدر گرانش نیاز داریم؟»
—---------------------------------------------
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بودنشان نبود! مقصر، نیروی گرانش ماه بود: نیروی گرانش ماه به اندازه‌ی کافی برای آن که به فضانوردان کمک کند تا "بالا" را از "پایین" تشخیص دهند نبود.
سر پا ماندن در محیطی که گرانش کمی دارد کار آسانی نیست، و اسناد ناسا پر از نمونه‌هایی از افتادن فضانوردان بر روی سطح ماه است. بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان،، دلیل همه‌ی این رخدادهای ناگوار در کره‌ی ماه می‌توانسته این باشد که نیروی گرانش آنجا به اندازه‌ی کافی نبود که بتواند به فضانوردان اطلاعات بی‌ابهامی درباره‌ی آن که "بالا" کجاست بدهد.
دانشمندان برای شبیه‌سازی میدان‌های گرانشی با شدت‌های گوناگون، شماری از داوطلبان را در یک دستگاه #مرکزگریز (سانتریفیوژ) بازو-کوتاه ساخت سازمان فضایی اروپا گذاشته و چرخاندند. به این داوطلبان در هنگام چرخش، نماهایی از چشم‌اندازها و یا حرف "p" را نشان می دادند، به گونه‌ای که آنها بسته به این که برداشت و احساسشان از "سمت بالا" چه بود، این حرف را "p" یا "d" می‌خواندند.
این پژوهش نشان داد که انسان‌ها برای حس کردن و تشخیص این که "بالا" کجاست، نیاز به گرانشی دستکم ۱۵ درصد گرانش زمین دارند. گرانش ماه ۱۷ درصد گرانش زمین است، ولی محیطش نیز برای انسان‌ها بیگانه و نامانوس است؛ گرانش اندک و چشم انداز نامعمول توضیحیست بر این که چرا فضانوردان حتی با آن که مشکلی نداشتند، زمین می‌خوردند [حتما می‌دانید که اینجا واژه‌ی "زمین" به معنای سطح سیاره‌ی زمین نیست!! -م].
این نکته‌ی خوبی برای ماموریت‌های آینده به سیاره‌ی بهرام است، جایی که در آن، فضانوردان گرانشی در حدود ۳۸ درصد گرانش زمین را حس خواهند کرد. دانستن "جهتِ بالا" به بازدیدکنندگان بهرام کمک خواهد کرد تا ایمن باشند، زاویه‌ی تپه‌ها را درست برآورد کنند یا اگر نیاز بود، مسیر یک گریزگاه را به درستی تشخیص دهند. این می تواند برای هدف‌های معمولی‌تر نیز کاربرد داشته باشد.
مایکل جنکین، یکی از رهبران این پژوهش می‌گوید: «فرض کنید یک کلید برق مدل آمریکای شمالی دارید که در آن، با فشردن بخش "بالایی" کلید، دستگاه روشن می‌شود. اگر در بیرون از زمین باشیم و ندانیم "بالا" در کدام جهت است، از کجا می‌توانیم بفهمیم کلید "روشن" است یا "خاموش" (on یا off)؟ در همه‌ی چالش‌هایی که ماموریت‌های سرنشین دارِ آینده در بهرام با آن روبرو خواهند بود، میدان گرانشی می‌بایست یک نشانه‌ی به اندازه‌ی کافی نیرومند برای تشخیص درست "جهت بالا" فراهم کند.»
لاورنس هریس، همکار جنکین نیز می‌گوید: «درک جهتگیری نسبی خود و جهان نه تنها برای حفظ تعادل مهم است، بلکه در بسیاری از دیگر جنبه‌های دریافتی (ادراکی)، مانند تشخیص چهره‌ها و شناسایی اشیا و پیش‌بینی رفتار اجسامی که در حال افتادن یا پرتابند نیز اهمیت دارد. تفسیر نادرستِ این که "بالا" کجاست می‌تواند به خطاهای دریافتی بیانجامد و اگر کسی برای پایدار نگه داشتن خود نقطه‌ی مرجع نادرستی را به کار ببرد تعادلش به خطر خواهد افتاد.»
#آپولو #کره_ماه #گرانش #فضاتورد
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/09/blog-post_89.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بودنشان نبود! مقصر، نیروی گرانش ماه بود: نیروی گرانش ماه به اندازه‌ی کافی برای آن که به فضانوردان کمک کند تا "بالا" را از "پایین" تشخیص دهند نبود.
سر پا ماندن در محیطی که گرانش کمی دارد کار آسانی نیست، و اسناد ناسا پر از نمونه‌هایی از افتادن فضانوردان بر روی سطح ماه است. بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان،، دلیل همه‌ی این رخدادهای ناگوار در کره‌ی ماه می‌توانسته این باشد که نیروی گرانش آنجا به اندازه‌ی کافی نبود که بتواند به فضانوردان اطلاعات بی‌ابهامی درباره‌ی آن که "بالا" کجاست بدهد.
دانشمندان برای شبیه‌سازی میدان‌های گرانشی با شدت‌های گوناگون، شماری از داوطلبان را در یک دستگاه #مرکزگریز (سانتریفیوژ) بازو-کوتاه ساخت سازمان فضایی اروپا گذاشته و چرخاندند. به این داوطلبان در هنگام چرخش، نماهایی از چشم‌اندازها و یا حرف "p" را نشان می دادند، به گونه‌ای که آنها بسته به این که برداشت و احساسشان از "سمت بالا" چه بود، این حرف را "p" یا "d" می‌خواندند.
این پژوهش نشان داد که انسان‌ها برای حس کردن و تشخیص این که "بالا" کجاست، نیاز به گرانشی دستکم ۱۵ درصد گرانش زمین دارند. گرانش ماه ۱۷ درصد گرانش زمین است، ولی محیطش نیز برای انسان‌ها بیگانه و نامانوس است؛ گرانش اندک و چشم انداز نامعمول توضیحیست بر این که چرا فضانوردان حتی با آن که مشکلی نداشتند، زمین می‌خوردند [حتما می‌دانید که اینجا واژه‌ی "زمین" به معنای سطح سیاره‌ی زمین نیست!! -م].
این نکته‌ی خوبی برای ماموریت‌های آینده به سیاره‌ی بهرام است، جایی که در آن، فضانوردان گرانشی در حدود ۳۸ درصد گرانش زمین را حس خواهند کرد. دانستن "جهتِ بالا" به بازدیدکنندگان بهرام کمک خواهد کرد تا ایمن باشند، زاویه‌ی تپه‌ها را درست برآورد کنند یا اگر نیاز بود، مسیر یک گریزگاه را به درستی تشخیص دهند. این می تواند برای هدف‌های معمولی‌تر نیز کاربرد داشته باشد.
مایکل جنکین، یکی از رهبران این پژوهش می‌گوید: «فرض کنید یک کلید برق مدل آمریکای شمالی دارید که در آن، با فشردن بخش "بالایی" کلید، دستگاه روشن می‌شود. اگر در بیرون از زمین باشیم و ندانیم "بالا" در کدام جهت است، از کجا می‌توانیم بفهمیم کلید "روشن" است یا "خاموش" (on یا off)؟ در همه‌ی چالش‌هایی که ماموریت‌های سرنشین دارِ آینده در بهرام با آن روبرو خواهند بود، میدان گرانشی می‌بایست یک نشانه‌ی به اندازه‌ی کافی نیرومند برای تشخیص درست "جهت بالا" فراهم کند.»
لاورنس هریس، همکار جنکین نیز می‌گوید: «درک جهتگیری نسبی خود و جهان نه تنها برای حفظ تعادل مهم است، بلکه در بسیاری از دیگر جنبه‌های دریافتی (ادراکی)، مانند تشخیص چهره‌ها و شناسایی اشیا و پیش‌بینی رفتار اجسامی که در حال افتادن یا پرتابند نیز اهمیت دارد. تفسیر نادرستِ این که "بالا" کجاست می‌تواند به خطاهای دریافتی بیانجامد و اگر کسی برای پایدار نگه داشتن خود نقطه‌ی مرجع نادرستی را به کار ببرد تعادلش به خطر خواهد افتاد.»
#آپولو #کره_ماه #گرانش #فضاتورد
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/09/blog-post_89.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
برای حفظ تعادل به چقدر گرانش نیاز داریم؟
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بو...
«ماه پیرتر از چیزیست که گمان می‌رفت»
—----------------------------------------
https://goo.gl/AuFjqy
* سن ماه از آنچه که دانشمندان گمان می‌بردند هم بیشتر است زیرا بر پایه‌ی پژوهشی تازه، پیدایش آن ۴.۵۱ میلیارد سال پیش، چندین میلیون سال زودتر از چیزی که در گذشته پنداشته می‌شد رخ داده بوده.
گروهی از پژوهشگران به رهبری دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس (UCLA) دریافته‌اند که دستکم ۴.۵۱ میلیارد سال از عمر ماه می‌گذرد، یعنی ۴۰ تا ۱۴۰ میلیون سال پیرتر از پنداشت‌های گذشته‌ی دانشمندان. [خوانده بودید: * ماه تنها ۹۵ میلیون سال جوان‌تر از منظومه خورشیدی است! (https://goo.gl/Av81NG)]
این نتایج بر پایه‌ی بررسی کانی‌هایی به نام #زیرکن که در سال ۱۹۷۱، در ماموریت #آپولو_۱۴ به زمین آورده شده بودند به دست آمده و در شماره‌ی ۱۱ ژانویه‌ی نشریه‌ی ساینس ادوَنسز منتشر شده است.
#سن_ماه تاکنون یک موضوع بسیار جنجالی بوده است، و دانشمندان سال‌های سال است که با بهره از شیوه‌های گوناگون علمی در تلاش برای یافتن پاسخی قطعی برای این پرسشند.
ملانی باربونی، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش و یک دانشمند زمین‌شیمی (ژئوشیمی) در بخش علوم زمین، سیاره‌ها و فضای UCLA می‌گوید: «ما سرانجام یک سن کمینه برای ماه پیدا کردیم؛ اکنون دیگر سنش را می‌دانیم.»
بر پایه‌ی انگاره‌ی برخورد بزرگ، ماه در پی برخورد سهمگین و سر به سر زمین جوان با یک "جنین سیاره‌ای" که #تیا نامیده شده پدید آمد.
بر پایه‌ی این پژوهش تازه، ماه تنها حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد سامانه‌ی خورشیدی شکل گرفت- این یک نکته‌ی مهم است که آگاهی‌هایی کلیدی برای اخترشناسان و سیاره‌شناسانی که در پی شناخت دگرگونی‌های آغازین سامانه‌ی خورشیدی و زمین هستند فراهم می‌کند.
باربونی می‌گوید در این پژوهش کار دشواری را بر عهده داشتند زیرا: «هر چیزی که پیش از #برخورد_بزرگ بوده ردش اکنون به کلی پاک شده» با این که دانشمندان نمی‌توانند از آنچه پیش از برخورد تیا رخ داده بوده آگاه شوند، ولی این یافته‌ها به این علت که به دانشمندان کمک می‌کنند تا رویدادهای مهم پس از آن را بشناسند اهمیت دارند.
تعیین سن سنگ‌های ماه به طور معمول کار سختی است زیرا بیشتر آنها تکه‌های بسیاری از سنگ‌های دیگر را در خود دارند. ولی باربونی توانست هشت زیرکن که در شرایطی دست نخورده بودند را بررسی کند. او به ویژه چگونگی واپاشی محتوای #اورانیوم آنها به سرب و چگونگی واپاشی محتوای #لوتتیوم آنها به عنصری به نام هَفنیوم را بررسی کرد (اولی در آزمایشگاهی در دانشگاه پرینستون و دومی با بهره از یک طیف‌سنج جرمی در UCLA). پژوهشگران برای تعیین سن ماه همه‌ی این عنصرها را با هم بررسی کردند.
کوین مک‌کیگان، استاد ژئوشیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «زیرکن‌ها بهترین ساعت‌های طبیعتند. آنها بهترین کانی در حفظ تاریخ زمین‌شناسی و آشکار کردن جایی که از آن می‌آیند هستند.»
برخورد زمین با تیا یک ماه مایع گداخته پدید آورد که سپس سخت و جامد شد. دانشمندان بر این باورند که ماه درست پس از پیدایش، بیشتر سطحش پوشیده از #تفتال (ماگما) بود. سنجش‌های اورانیوم-سرب نشان می‌دهند که زیرکن نخستین بار چه زمانی در اقیانوس تفتال ماه پدیدار شد، که سپس سرد شد و پایین رفت و گوشته و پوسته‌ی ماه را تشکیل داد. سنجش‌های لوتتیوم #هفنیوم هم زمان شکل‌گیری تفتالِ آن را نشان می‌دهند، چیزی که زودتر رخ داده بود.
ادوارد یانگ، استاد زمین‌شیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «ملانی بسیار هوشمندانه توانست تاریخ ماه را دنبال کرده و سن آن را پیش از جامد شدنش، و نه زمانی که دیگر جامد شده بود اندازه بگیرد.»
دانشمندان در پژوهش‌های گذشته سن ماه را از روی سنگ‌هایش که با برخوردهای پرشمار آلوده شده بودند اندازه گرفته بودند. مک‌کیگان می‌گوید این سنگ‌ها زمانِ رویدادهای دیگر را آشکار می‌کردند، «ولی سن خود ماه را نشان نمی‌دادند.»
پژوهشگران UCLA برای پژوهش روزگار آغازین ماه به بررسی زیرکن‌هایی که توسط فضانوردان آپولو به زمین آورده شده ادامه می‌دهند.
* توضیح عکس: آلن شپارد، فضانورد آپولو ۱۴ بر سطح ماه
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Moon-age.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
https://goo.gl/AuFjqy
* سن ماه از آنچه که دانشمندان گمان می‌بردند هم بیشتر است زیرا بر پایه‌ی پژوهشی تازه، پیدایش آن ۴.۵۱ میلیارد سال پیش، چندین میلیون سال زودتر از چیزی که در گذشته پنداشته می‌شد رخ داده بوده.
گروهی از پژوهشگران به رهبری دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس (UCLA) دریافته‌اند که دستکم ۴.۵۱ میلیارد سال از عمر ماه می‌گذرد، یعنی ۴۰ تا ۱۴۰ میلیون سال پیرتر از پنداشت‌های گذشته‌ی دانشمندان. [خوانده بودید: * ماه تنها ۹۵ میلیون سال جوان‌تر از منظومه خورشیدی است! (https://goo.gl/Av81NG)]
این نتایج بر پایه‌ی بررسی کانی‌هایی به نام #زیرکن که در سال ۱۹۷۱، در ماموریت #آپولو_۱۴ به زمین آورده شده بودند به دست آمده و در شماره‌ی ۱۱ ژانویه‌ی نشریه‌ی ساینس ادوَنسز منتشر شده است.
#سن_ماه تاکنون یک موضوع بسیار جنجالی بوده است، و دانشمندان سال‌های سال است که با بهره از شیوه‌های گوناگون علمی در تلاش برای یافتن پاسخی قطعی برای این پرسشند.
ملانی باربونی، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش و یک دانشمند زمین‌شیمی (ژئوشیمی) در بخش علوم زمین، سیاره‌ها و فضای UCLA می‌گوید: «ما سرانجام یک سن کمینه برای ماه پیدا کردیم؛ اکنون دیگر سنش را می‌دانیم.»
بر پایه‌ی انگاره‌ی برخورد بزرگ، ماه در پی برخورد سهمگین و سر به سر زمین جوان با یک "جنین سیاره‌ای" که #تیا نامیده شده پدید آمد.
بر پایه‌ی این پژوهش تازه، ماه تنها حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد سامانه‌ی خورشیدی شکل گرفت- این یک نکته‌ی مهم است که آگاهی‌هایی کلیدی برای اخترشناسان و سیاره‌شناسانی که در پی شناخت دگرگونی‌های آغازین سامانه‌ی خورشیدی و زمین هستند فراهم می‌کند.
باربونی می‌گوید در این پژوهش کار دشواری را بر عهده داشتند زیرا: «هر چیزی که پیش از #برخورد_بزرگ بوده ردش اکنون به کلی پاک شده» با این که دانشمندان نمی‌توانند از آنچه پیش از برخورد تیا رخ داده بوده آگاه شوند، ولی این یافته‌ها به این علت که به دانشمندان کمک می‌کنند تا رویدادهای مهم پس از آن را بشناسند اهمیت دارند.
تعیین سن سنگ‌های ماه به طور معمول کار سختی است زیرا بیشتر آنها تکه‌های بسیاری از سنگ‌های دیگر را در خود دارند. ولی باربونی توانست هشت زیرکن که در شرایطی دست نخورده بودند را بررسی کند. او به ویژه چگونگی واپاشی محتوای #اورانیوم آنها به سرب و چگونگی واپاشی محتوای #لوتتیوم آنها به عنصری به نام هَفنیوم را بررسی کرد (اولی در آزمایشگاهی در دانشگاه پرینستون و دومی با بهره از یک طیف‌سنج جرمی در UCLA). پژوهشگران برای تعیین سن ماه همه‌ی این عنصرها را با هم بررسی کردند.
کوین مک‌کیگان، استاد ژئوشیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «زیرکن‌ها بهترین ساعت‌های طبیعتند. آنها بهترین کانی در حفظ تاریخ زمین‌شناسی و آشکار کردن جایی که از آن می‌آیند هستند.»
برخورد زمین با تیا یک ماه مایع گداخته پدید آورد که سپس سخت و جامد شد. دانشمندان بر این باورند که ماه درست پس از پیدایش، بیشتر سطحش پوشیده از #تفتال (ماگما) بود. سنجش‌های اورانیوم-سرب نشان می‌دهند که زیرکن نخستین بار چه زمانی در اقیانوس تفتال ماه پدیدار شد، که سپس سرد شد و پایین رفت و گوشته و پوسته‌ی ماه را تشکیل داد. سنجش‌های لوتتیوم #هفنیوم هم زمان شکل‌گیری تفتالِ آن را نشان می‌دهند، چیزی که زودتر رخ داده بود.
ادوارد یانگ، استاد زمین‌شیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «ملانی بسیار هوشمندانه توانست تاریخ ماه را دنبال کرده و سن آن را پیش از جامد شدنش، و نه زمانی که دیگر جامد شده بود اندازه بگیرد.»
دانشمندان در پژوهش‌های گذشته سن ماه را از روی سنگ‌هایش که با برخوردهای پرشمار آلوده شده بودند اندازه گرفته بودند. مک‌کیگان می‌گوید این سنگ‌ها زمانِ رویدادهای دیگر را آشکار می‌کردند، «ولی سن خود ماه را نشان نمی‌دادند.»
پژوهشگران UCLA برای پژوهش روزگار آغازین ماه به بررسی زیرکن‌هایی که توسط فضانوردان آپولو به زمین آورده شده ادامه می‌دهند.
* توضیح عکس: آلن شپارد، فضانورد آپولو ۱۴ بر سطح ماه
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Moon-age.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
«یکی از آخرین عکس‌های انسان روی ماه»
—-------------------------------------
در دسامبر ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، ایوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را در دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow) روی ماه گذراندند و در همان زمان، همکارشان رونالد ایوانز هم بر فراز سر آنها در مدار ماه می‌چرخید.
این تصویر واضح و باکیفیت توسط سرنان هنگامی که داشت به همراه اشمیت کف دره پرسه می‌زد گرفته شد. در چشم‌انداز، اشمیت و خودروی ماه‌نورد را سمت چپ و در لبه‌ی دهانه‌ی "شورتی" (Shorty)، نزدیک جایی که اشمیت زمین‌شناس، خاک نارنجی ماه را یافت می‌بینیم.
فضانوردان آپولو ۱۷ با ۱۱۰ کیلوگرم سنگ و خاک از ماه برگشتند که از همه‌ی سنگ و خاکی که فضانوردان پیشین از جاهای دیگر ماه گردآوری و به زمین آورده بودند بیشتر بود. اکنون چهل و پنج سال از آن زمان می‌گذرد و پس از اشمیت و سرنان، دیگر هرگز کسی پای بر #ماه نگذاشته.
#آپولو #apod
https://goo.gl/SPQdsZ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Apollo17.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------
در دسامبر ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، ایوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را در دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow) روی ماه گذراندند و در همان زمان، همکارشان رونالد ایوانز هم بر فراز سر آنها در مدار ماه می‌چرخید.
این تصویر واضح و باکیفیت توسط سرنان هنگامی که داشت به همراه اشمیت کف دره پرسه می‌زد گرفته شد. در چشم‌انداز، اشمیت و خودروی ماه‌نورد را سمت چپ و در لبه‌ی دهانه‌ی "شورتی" (Shorty)، نزدیک جایی که اشمیت زمین‌شناس، خاک نارنجی ماه را یافت می‌بینیم.
فضانوردان آپولو ۱۷ با ۱۱۰ کیلوگرم سنگ و خاک از ماه برگشتند که از همه‌ی سنگ و خاکی که فضانوردان پیشین از جاهای دیگر ماه گردآوری و به زمین آورده بودند بیشتر بود. اکنون چهل و پنج سال از آن زمان می‌گذرد و پس از اشمیت و سرنان، دیگر هرگز کسی پای بر #ماه نگذاشته.
#آپولو #apod
https://goo.gl/SPQdsZ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Apollo17.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«نمای سه بعدی از گودال های مسیه روی ماه»
—---------------------------------------—
بسیاری از خوشه‌های ستاره‌ای و سحابی‌های درخشان آسمان سیاره‌ی زمین با نام اخترشناس "شارل مسیه" خوانده می‌شوند که در سده‌ی ۱۸ میلادی، کاتالوگ پرآوازه‌ای از این اجرام پدید آورد. نام وی همچنین بر این دو دهانه‌ی بزرگ و چشمگیر روی ماه نیز نهاده شده.
این دو #دهانه_برخوردی که بر روی سطح تیره و هموار دریای باروری ماه جای دارند، به نام‌های مسیه (چپ) و مسیه آ شناخته می‌شوند و اندازه‌هایشان به ترتیب برابر با ۱۵ در ۸ و ۱۶ در ۱۱ کیلومتر است.
شکل این دو دهانه کشیده (بیضی) است، زیرا جسم برخوردی که از چپ به راست حرکت می‌کرده، با زاویه‌ی بسیار کم و بسته‌ای به سطح خورده و این گودال‌ها را پدید آورده بوده.
برخورد با زاویه‌ی بسته همچنین باعث پدید آمدن دو رگه‌ی روشن از مواد شده که روی سطح به سمت راست و تا بیرون از چارچوب تصویر کشیده شده‌اند (پست بعد را ببینید).
این تصویر خیره‌کننده‌ی سه‌بعدی (استریو) که برای دیدنش نیاز به عینک سرخ/آبی (با عدسی سرخ سمت چپ) دارید، از همگذاری دو عکس پُروضوح درست شده که به هنگام سفر #آپولو ۱۱ به #ماه گرفته شده بودند
#apod
https://goo.gl/n3FJSz
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MessierCraters.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------—
بسیاری از خوشه‌های ستاره‌ای و سحابی‌های درخشان آسمان سیاره‌ی زمین با نام اخترشناس "شارل مسیه" خوانده می‌شوند که در سده‌ی ۱۸ میلادی، کاتالوگ پرآوازه‌ای از این اجرام پدید آورد. نام وی همچنین بر این دو دهانه‌ی بزرگ و چشمگیر روی ماه نیز نهاده شده.
این دو #دهانه_برخوردی که بر روی سطح تیره و هموار دریای باروری ماه جای دارند، به نام‌های مسیه (چپ) و مسیه آ شناخته می‌شوند و اندازه‌هایشان به ترتیب برابر با ۱۵ در ۸ و ۱۶ در ۱۱ کیلومتر است.
شکل این دو دهانه کشیده (بیضی) است، زیرا جسم برخوردی که از چپ به راست حرکت می‌کرده، با زاویه‌ی بسیار کم و بسته‌ای به سطح خورده و این گودال‌ها را پدید آورده بوده.
برخورد با زاویه‌ی بسته همچنین باعث پدید آمدن دو رگه‌ی روشن از مواد شده که روی سطح به سمت راست و تا بیرون از چارچوب تصویر کشیده شده‌اند (پست بعد را ببینید).
این تصویر خیره‌کننده‌ی سه‌بعدی (استریو) که برای دیدنش نیاز به عینک سرخ/آبی (با عدسی سرخ سمت چپ) دارید، از همگذاری دو عکس پُروضوح درست شده که به هنگام سفر #آپولو ۱۱ به #ماه گرفته شده بودند
#apod
https://goo.gl/n3FJSz
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MessierCraters.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«نمای سه‌بعدی از یک جایگاه VIP روی ماه»
—----------------------------------------
عینک‌های سرخ/آبی خود را بر چشم بزنید و این نمای سه بعدی (استریو) از دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow Valley) روی ماه را تماشا کنید!
در جلوی این تصویر برجسته‌ی رنگی (آناگلیف)، نمایی پرجزییات و سه بُعدی از خودروی ماه‌نوردِ فضاپیمای آپولو ۱۷ می‌بینید. پشت سر خودرو، گردونه‌ی ماه نشین دیده می‌شود و دورتر از آن هم تپه‌های ماه.
در آن زمان این امکان پدید آمده بود که مردم روی زمین به وسیله‌ی دوربین تلویزیونی که روی خودرو جای داشت، برخاستن ماه‌نشین از سطح ماه را تماشا کنند. از همین رو این ایستگاه خودرو به نام "جایگاه ویژه" (VIP) هم شناخته می‌شود.
۴۵ سال پیش در این ماه، در دسامبر سال ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، یوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را روی ماه گذراندند و همزمان، همکارشان رونالد ایوانز بالای سرشان در خود فضاپیما به گرد ماه می‌چرخید. این فضانوردان با خود ۱۱۰ کیلوگرم نمونه‌ی سنگ و خاک ماه را به زمین آوردند که از همه‌ی نمونه‌هایی که از جاهای دیگر ماه آورده شده بود بیشتر بود.
سرنان و اشمیت هنوز هم آخرین کسانی هستند که روی سطح ماه راه رفته یا رانندگی کرده‌اند.
#apod #آپولو
https://goo.gl/2xsjgq
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/vip.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
عینک‌های سرخ/آبی خود را بر چشم بزنید و این نمای سه بعدی (استریو) از دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow Valley) روی ماه را تماشا کنید!
در جلوی این تصویر برجسته‌ی رنگی (آناگلیف)، نمایی پرجزییات و سه بُعدی از خودروی ماه‌نوردِ فضاپیمای آپولو ۱۷ می‌بینید. پشت سر خودرو، گردونه‌ی ماه نشین دیده می‌شود و دورتر از آن هم تپه‌های ماه.
در آن زمان این امکان پدید آمده بود که مردم روی زمین به وسیله‌ی دوربین تلویزیونی که روی خودرو جای داشت، برخاستن ماه‌نشین از سطح ماه را تماشا کنند. از همین رو این ایستگاه خودرو به نام "جایگاه ویژه" (VIP) هم شناخته می‌شود.
۴۵ سال پیش در این ماه، در دسامبر سال ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، یوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را روی ماه گذراندند و همزمان، همکارشان رونالد ایوانز بالای سرشان در خود فضاپیما به گرد ماه می‌چرخید. این فضانوردان با خود ۱۱۰ کیلوگرم نمونه‌ی سنگ و خاک ماه را به زمین آوردند که از همه‌ی نمونه‌هایی که از جاهای دیگر ماه آورده شده بود بیشتر بود.
سرنان و اشمیت هنوز هم آخرین کسانی هستند که روی سطح ماه راه رفته یا رانندگی کرده‌اند.
#apod #آپولو
https://goo.gl/2xsjgq
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/vip.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«آپولو ۱۷: نمای سه‌بعدی از مدار ماه»
—---------------------------------
عینک آبی/سرخ خود را بزنید و این نمای چشمگیر سه‌بعدی از یک دنیایی فرازمینی را تماشا کنید.
این چشم‌انداز به دست فرماندهی فضاپیمای آپولو ۱۷، یوجین سرنان در ۱۱ دسامبر ۱۹۷۲، و یک دور گردشِ مداری پیش از فرود و نشستن بر سطح ماه ثبت شد.
این تصویر سه‌بعدی برجسته از پیوند دو عکس (AS17-147-22465 و AS17-147-22466) درست شده که توسط وی از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی (مدول) ماه‌نشین "چلنجر" گرفته شده بودند. در آن هنگام، او و دکتر هریسون اشمیت بر فراز جایگاه تعیین شده برای فرود روی ماه، یعنی دره‌ی ثور-لیترو بودند.
نزدیک مرکز چارچوب، رخساره‌ی گسترده و روشن از آفتاب توده‌کوه جنوب (South Massif) دیده می‌شود که در سمت چپ دره‌ی ثور-لیترو و بر روی سطح تیره‌ی آن قد برفراشته. آن سوی کوه‌ها، نزدیک لبه‌ی ماه هم دریای آرامش به چشم می‌خورد.
گردونه‌ی فرماندهی #آپولو ۱۷ با نام" آمریکا" و به خلبانی رونالد ایوانز درون مدار و جلوی ستیغ توده‌کوه جنوبی دیده می‌شود.
#apod
https://goo.gl/BzEWYu
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180223.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------
عینک آبی/سرخ خود را بزنید و این نمای چشمگیر سه‌بعدی از یک دنیایی فرازمینی را تماشا کنید.
این چشم‌انداز به دست فرماندهی فضاپیمای آپولو ۱۷، یوجین سرنان در ۱۱ دسامبر ۱۹۷۲، و یک دور گردشِ مداری پیش از فرود و نشستن بر سطح ماه ثبت شد.
این تصویر سه‌بعدی برجسته از پیوند دو عکس (AS17-147-22465 و AS17-147-22466) درست شده که توسط وی از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی (مدول) ماه‌نشین "چلنجر" گرفته شده بودند. در آن هنگام، او و دکتر هریسون اشمیت بر فراز جایگاه تعیین شده برای فرود روی ماه، یعنی دره‌ی ثور-لیترو بودند.
نزدیک مرکز چارچوب، رخساره‌ی گسترده و روشن از آفتاب توده‌کوه جنوب (South Massif) دیده می‌شود که در سمت چپ دره‌ی ثور-لیترو و بر روی سطح تیره‌ی آن قد برفراشته. آن سوی کوه‌ها، نزدیک لبه‌ی ماه هم دریای آرامش به چشم می‌خورد.
گردونه‌ی فرماندهی #آپولو ۱۷ با نام" آمریکا" و به خلبانی رونالد ایوانز درون مدار و جلوی ستیغ توده‌کوه جنوبی دیده می‌شود.
#apod
https://goo.gl/BzEWYu
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180223.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تصویر 3D دهانه‌های ماه از درون مدار آن»
—------------------------------------------—
فرانک بومن، جیمز لاول، و ویلیام آندرس در دسامبر ۱۹۶۸ سفری به #ماه رفتند و سپس به زمین بازگشتند.
در این تصویر سه‌بعدی برجسته‌نما که برای بهتر دیدنش نیاز به عینک‌های ویژه‌ی سرخ/آبی دارید، چشم‌اندازی را می‌بینید که این فضانوردان از مدار ماه می‌دیدند و دهانه‌های برخوردی جنوب باختر دریای باروری ماه را در بر دارد.
بزرگ‌ترین این دهانه‌ها دهانه‌ی بزرگ گکلنیوس است که جلوی چشم‌انداز دیده می‌شود. قطر این دهانه به حدود ۷۰ کیلومتر می‌رسد و کف آن پوشیده از گدازه است و در جای جایش هم ماهدرهها یا شیارهایی -گودال‌های باریک و بلند- به چشم می‌خورد.
این ماهدرهها که از روی دیواره‌ها و ستیغ مرکزی دهانه هم گذشته‌اند به احتمال بسیار پس از شکل‌گیری خود دهانه پدید آمده‌اند.
دورتر از این دهانه هم سه دهانه‌ی دیگر را می‌بینیم. دو دهانه‌ی بزرگ با کف هموار به نام دهانه‌های کلمب ای (بالایی) و ماژلان شناخته می‌شوند. دهانه‌ی دیگر که سطح آشفته و ناهمواری دارد هم ماژلان ای (Magelhaens A) نام دارد و قطرش به حدود ۳۵ کیلومتر می‌رسد.
#apod #دهانه_برخوردی #آپولو
https://goo.gl/ywbm3p
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180303.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------—
فرانک بومن، جیمز لاول، و ویلیام آندرس در دسامبر ۱۹۶۸ سفری به #ماه رفتند و سپس به زمین بازگشتند.
در این تصویر سه‌بعدی برجسته‌نما که برای بهتر دیدنش نیاز به عینک‌های ویژه‌ی سرخ/آبی دارید، چشم‌اندازی را می‌بینید که این فضانوردان از مدار ماه می‌دیدند و دهانه‌های برخوردی جنوب باختر دریای باروری ماه را در بر دارد.
بزرگ‌ترین این دهانه‌ها دهانه‌ی بزرگ گکلنیوس است که جلوی چشم‌انداز دیده می‌شود. قطر این دهانه به حدود ۷۰ کیلومتر می‌رسد و کف آن پوشیده از گدازه است و در جای جایش هم ماهدرهها یا شیارهایی -گودال‌های باریک و بلند- به چشم می‌خورد.
این ماهدرهها که از روی دیواره‌ها و ستیغ مرکزی دهانه هم گذشته‌اند به احتمال بسیار پس از شکل‌گیری خود دهانه پدید آمده‌اند.
دورتر از این دهانه هم سه دهانه‌ی دیگر را می‌بینیم. دو دهانه‌ی بزرگ با کف هموار به نام دهانه‌های کلمب ای (بالایی) و ماژلان شناخته می‌شوند. دهانه‌ی دیگر که سطح آشفته و ناهمواری دارد هم ماژلان ای (Magelhaens A) نام دارد و قطرش به حدود ۳۵ کیلومتر می‌رسد.
#apod #دهانه_برخوردی #آپولو
https://goo.gl/ywbm3p
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180303.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خاک و غبار ماه برای سلول‌های بدن انسان بسیار کشنده و مرگبار است»
—----------------------------------------------------------------
* می‌گویند در فضا عطسه‌ای شنیده نمی‌شنود. ولی فضانورد #آپولو ۱۷، هریسون اشمیت در سال ۱۹۷۲، پس از بازگشت به درون گردونه‌ی فرماندهی چلنجر آپولو بارها و بارها عطسه کرد.
اشمیت یک روز پس از پیاده‌روی روی ماه، به طور اتفاقی بخشی از خاک‌های ماه که وی به همراه فرمانده‌اش به درون چلنجر آورده بودند را استنشاق کرد. او یک روز کامل را از چیزی که خودش "تب یونجه‌ی ماه" نامید رنج برد. آبریزش چشمی و تپش گلو پیدا کرد و یک بند روی عطسه افتاد.
@onestar_in_sevenskies
نه، اشمیت به ماه حساسیت (آلرژی) نداشت. دانشمندان ناسا اکنون می‌دانند که ذرات غبار ماه -به ویژه کوچک‌ترین و تیزترین آنها- خطری آشکار برای سلامت فضانوردان دارند. در پژوهشنامه‌ی تازه‌ای که در شماره‌ی ماه آوریل نشریه‌ی جئوهلث (GeoHealth) منتشر شده، میزان خطر این ذرات برای سلول‌های بدن بررسی شده؛ و یافته‌های آن به اندازه‌ی سمت تاریک ماه شوم و تاریک است. در چند آزمایشِ انجام شده در آزمایشگاه، یک پیمانه از نمونه‌ی همانندسازی شده‌ی غبار ماه بررسی شد و نتیجه این بود که این خاک به اندازه‌ای مرگبار است که اگر سلول‌های مغز و ریه در معرض آن باشند، می‌تواند تا ۹۰ درصد آنها را نابود کند.
@onestar_in_sevenskies
دردسر پیچیده‌ی غباری
رفتار خاک و غبار روی ماه کمی متفاوت با خاک و غبار زمین است. نخست این که، ذراتش تیز و برنده است. از آنجایی که روی ماه هیچ بادی نمی‌ورد، هیچ فرسایشی هم در کار نیست. ذرات خاک و غبار ماه -که بیشترش دستاورد برخورد [و شکستن] ریزشهاب‌سنگ‌ها است- همان جور لبه‌تیز و برنده به جا می‌مانند و اگر با نفسی عمیق وارد ریه‌ی فضانورد شوند به آسانی می‌توانند سلول‌های آن را ببرند و به درونشان نفوذ کنند.
افزون بر این، غبار ماه می‌تواند ...
ادامه‌ی مطلب در پست بعدی 👇👇👇👇
—----------------------------------------------------------------
* می‌گویند در فضا عطسه‌ای شنیده نمی‌شنود. ولی فضانورد #آپولو ۱۷، هریسون اشمیت در سال ۱۹۷۲، پس از بازگشت به درون گردونه‌ی فرماندهی چلنجر آپولو بارها و بارها عطسه کرد.
اشمیت یک روز پس از پیاده‌روی روی ماه، به طور اتفاقی بخشی از خاک‌های ماه که وی به همراه فرمانده‌اش به درون چلنجر آورده بودند را استنشاق کرد. او یک روز کامل را از چیزی که خودش "تب یونجه‌ی ماه" نامید رنج برد. آبریزش چشمی و تپش گلو پیدا کرد و یک بند روی عطسه افتاد.
@onestar_in_sevenskies
نه، اشمیت به ماه حساسیت (آلرژی) نداشت. دانشمندان ناسا اکنون می‌دانند که ذرات غبار ماه -به ویژه کوچک‌ترین و تیزترین آنها- خطری آشکار برای سلامت فضانوردان دارند. در پژوهشنامه‌ی تازه‌ای که در شماره‌ی ماه آوریل نشریه‌ی جئوهلث (GeoHealth) منتشر شده، میزان خطر این ذرات برای سلول‌های بدن بررسی شده؛ و یافته‌های آن به اندازه‌ی سمت تاریک ماه شوم و تاریک است. در چند آزمایشِ انجام شده در آزمایشگاه، یک پیمانه از نمونه‌ی همانندسازی شده‌ی غبار ماه بررسی شد و نتیجه این بود که این خاک به اندازه‌ای مرگبار است که اگر سلول‌های مغز و ریه در معرض آن باشند، می‌تواند تا ۹۰ درصد آنها را نابود کند.
@onestar_in_sevenskies
دردسر پیچیده‌ی غباری
رفتار خاک و غبار روی ماه کمی متفاوت با خاک و غبار زمین است. نخست این که، ذراتش تیز و برنده است. از آنجایی که روی ماه هیچ بادی نمی‌ورد، هیچ فرسایشی هم در کار نیست. ذرات خاک و غبار ماه -که بیشترش دستاورد برخورد [و شکستن] ریزشهاب‌سنگ‌ها است- همان جور لبه‌تیز و برنده به جا می‌مانند و اگر با نفسی عمیق وارد ریه‌ی فضانورد شوند به آسانی می‌توانند سلول‌های آن را ببرند و به درونشان نفوذ کنند.
افزون بر این، غبار ماه می‌تواند ...
ادامه‌ی مطلب در پست بعدی 👇👇👇👇
«نخستین عکسی که از روی دنیایی دیگر گرفته شد »
------------------------------------------------
آیا تازگی تصویر پانورامایی از دنیایی دیگر دیده‌اید؟
تصویر پانوراما یا سراسرنمایی که این جا می‌بینید، جایگاه گسترده و باشکوه فرود #آپولو ۱۱ در دریای آسایش کره‌ی ماه را نشان می‌دهد که از پیوند و کنار هم گذاری نماهای وضوح بالای فیلم‌های اولیه ساخته شده.
این عکس‌ها را نیل آرمسترانگ اندکی پس از فرود بر سطح ماه در ۲۰ ژوییه‌ی ۱۹۶۹، از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین عقاب گرفته بود.
نمایی که انتهای سمت چپ را نشان می‌دهد (تصویر AS11-37-5449) نخستین عکسی‌ست که یک انسان از روی دنیایی دیگر گرفته.
رو به جنوب عکس، دماغه‌ی موتور در پیش زمینه‌ی چپ دیده می‌شود و سمت راست هم سایه‌ی خود عقاب که رو به باختر است را می‌توان دید.
برای سنجش اندازه‌‌ها، دهانه‌ی بزرگ و کم‌ژرفای سمت راست را ببینید که قطری در حدود ۱۲ متر دارد.
این نماها از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین و حدود یک ساعت و نیم پس از فرود، و پیش از گام نهادن بر سطح ماه ثبت شده‌اند، و نخست برای این در نظر گرفته شده بودند که اگر نیاز به ترک زودهنگام ماه پیدا شود، مدرکی از جایگاه فرود ثبت شده باشد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180721.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------
آیا تازگی تصویر پانورامایی از دنیایی دیگر دیده‌اید؟
تصویر پانوراما یا سراسرنمایی که این جا می‌بینید، جایگاه گسترده و باشکوه فرود #آپولو ۱۱ در دریای آسایش کره‌ی ماه را نشان می‌دهد که از پیوند و کنار هم گذاری نماهای وضوح بالای فیلم‌های اولیه ساخته شده.
این عکس‌ها را نیل آرمسترانگ اندکی پس از فرود بر سطح ماه در ۲۰ ژوییه‌ی ۱۹۶۹، از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین عقاب گرفته بود.
نمایی که انتهای سمت چپ را نشان می‌دهد (تصویر AS11-37-5449) نخستین عکسی‌ست که یک انسان از روی دنیایی دیگر گرفته.
رو به جنوب عکس، دماغه‌ی موتور در پیش زمینه‌ی چپ دیده می‌شود و سمت راست هم سایه‌ی خود عقاب که رو به باختر است را می‌توان دید.
برای سنجش اندازه‌‌ها، دهانه‌ی بزرگ و کم‌ژرفای سمت راست را ببینید که قطری در حدود ۱۲ متر دارد.
این نماها از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین و حدود یک ساعت و نیم پس از فرود، و پیش از گام نهادن بر سطح ماه ثبت شده‌اند، و نخست برای این در نظر گرفته شده بودند که اگر نیاز به ترک زودهنگام ماه پیدا شود، مدرکی از جایگاه فرود ثبت شده باشد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180721.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«چرا در عکس‌های آپولو ستاره‌ای دیده نمی‌شود؟»
---------------------------------------------
"چرا در عکس‌هایی که فضانوردان آپولو از روی ماه گرفتند، هیچ ستاره‌ای دیده نمی‌شود؟"
به احتمال بسیار شما نیز بارها این پرسش را شنیده‌اید.
باورمندان به نظریه‌ی توطئه بر این باورند که ناسا "هرگز" به ماه نرفته بوده و این عکس‌ها و فیلم‌ها از روی زمین گرفته شده‌اند ولی ناسا به عمد ستارگان آسمان را حذف کرده، چون [به گمان آنها] ممکن بود برخی با شناسایی صورت‌های فلکی و بررسی جایگاه آنها در آسمان و همچنین به کمک پدیده‌ی دیدگشت (اختلاف منظر)، متوجه شوند که این آسمان، آسمان زمین است!
ولی پاسخ این شکاکان یک جمله‌ی بسیار ساده است: فضانوردان در سمت روز ماه فرود آمده بودند!
خورشید در آسمان بود و به شدت چشم‌انداز را روشن کرده بود. صِرف تاریک و سیاه بودن آسمان دلیل بر پرستاره بودن آن نمی‌شود. اگر در ساعت اوج شلوغی شب به مرکز یک شهر بزرگ بروید، آسمانش را سیاه، ولی تقریبا بی‌ستاره خواهید دید. شاید اگر در گوشه‌ای که نور چراغ‌ها چشمتان را نزند بایستید، به زحمت بتوانید تک و توکی ستاره و سیاره‌ی پرنور را در آن پیدا کنید. فضانوردان آپولو هم گفته‌اند اگر در سایه‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین می‌ایستادند، می‌توانستند شماری از پرنورترین ستاره‌ها را ببینند.
اگر #آپولو در سمت شب ماه فرود آمده بود، فضانوران آسمانی بسیار زیبا را بالای سرشان می‌دیدند، با ستارگانی که شمارشان حتی از شمار ستارگان در تاریک‌ترین آسمان‌های زمین هم بیشتر بود، زیرا دیگر هوایی در کار نبود که آشفتگی در دید ایجاد کند.
برخی به گفته‌ی فضانوردانِ ایستگاه فضایی بین المللی اشاره می‌کنند که گفته‌اند آسمان ایستگاه فضایی را پرستاره دیده‌اند. واقعیت اینست که آنها هم تنها هنگامی که در سمت شب زمین هستند چنین چیزی را می‌بینند. در سمت روزِ زمین، خورشید به شدت آسمان را روشن می‌کند. ایستگاه فضایی هر ۹۰ دقیقه یک بار زمین را دور می‌زند و از همین رو فضانوردان در یک شبانه‌روز، ۱۵-۱۶ بار آسمان شب را می‌بینند و از آن لذت می‌برند.
این تک و توک ستارگانی که فضانوردان آپولو دیده بودند را ما هم می‌توانستیم ببینیم، ولی نه در یک عکس ساده، بلکه در عکسی با زمان نوردهی بلند، و باید بگوییم با توجه به این که چشم‌انداز روی سطح غرق در نور خورشید بود، نوردهی بسیار بلند باعث می‌شد چشم‌انداز آن تقریبا سفید دیده شود!
*******
توضیح تصویر:
🔴 عکسی که سرنشینان شاتل دیسکاوری در سال ۱۹۹۸ از ماه و ایستگاه میر گرفته بودند. در آن هنگام، شاتل در سمت روز زمین بود و به همین دلیل هیچ ستاره‌ای در آسمان نمی‌دید. تنها ماه بود که برای این عکس به اندازه‌ی کافی روشن بود
*******
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/blog-post_30.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------------
"چرا در عکس‌هایی که فضانوردان آپولو از روی ماه گرفتند، هیچ ستاره‌ای دیده نمی‌شود؟"
به احتمال بسیار شما نیز بارها این پرسش را شنیده‌اید.
باورمندان به نظریه‌ی توطئه بر این باورند که ناسا "هرگز" به ماه نرفته بوده و این عکس‌ها و فیلم‌ها از روی زمین گرفته شده‌اند ولی ناسا به عمد ستارگان آسمان را حذف کرده، چون [به گمان آنها] ممکن بود برخی با شناسایی صورت‌های فلکی و بررسی جایگاه آنها در آسمان و همچنین به کمک پدیده‌ی دیدگشت (اختلاف منظر)، متوجه شوند که این آسمان، آسمان زمین است!
ولی پاسخ این شکاکان یک جمله‌ی بسیار ساده است: فضانوردان در سمت روز ماه فرود آمده بودند!
خورشید در آسمان بود و به شدت چشم‌انداز را روشن کرده بود. صِرف تاریک و سیاه بودن آسمان دلیل بر پرستاره بودن آن نمی‌شود. اگر در ساعت اوج شلوغی شب به مرکز یک شهر بزرگ بروید، آسمانش را سیاه، ولی تقریبا بی‌ستاره خواهید دید. شاید اگر در گوشه‌ای که نور چراغ‌ها چشمتان را نزند بایستید، به زحمت بتوانید تک و توکی ستاره و سیاره‌ی پرنور را در آن پیدا کنید. فضانوردان آپولو هم گفته‌اند اگر در سایه‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین می‌ایستادند، می‌توانستند شماری از پرنورترین ستاره‌ها را ببینند.
اگر #آپولو در سمت شب ماه فرود آمده بود، فضانوران آسمانی بسیار زیبا را بالای سرشان می‌دیدند، با ستارگانی که شمارشان حتی از شمار ستارگان در تاریک‌ترین آسمان‌های زمین هم بیشتر بود، زیرا دیگر هوایی در کار نبود که آشفتگی در دید ایجاد کند.
برخی به گفته‌ی فضانوردانِ ایستگاه فضایی بین المللی اشاره می‌کنند که گفته‌اند آسمان ایستگاه فضایی را پرستاره دیده‌اند. واقعیت اینست که آنها هم تنها هنگامی که در سمت شب زمین هستند چنین چیزی را می‌بینند. در سمت روزِ زمین، خورشید به شدت آسمان را روشن می‌کند. ایستگاه فضایی هر ۹۰ دقیقه یک بار زمین را دور می‌زند و از همین رو فضانوردان در یک شبانه‌روز، ۱۵-۱۶ بار آسمان شب را می‌بینند و از آن لذت می‌برند.
این تک و توک ستارگانی که فضانوردان آپولو دیده بودند را ما هم می‌توانستیم ببینیم، ولی نه در یک عکس ساده، بلکه در عکسی با زمان نوردهی بلند، و باید بگوییم با توجه به این که چشم‌انداز روی سطح غرق در نور خورشید بود، نوردهی بسیار بلند باعث می‌شد چشم‌انداز آن تقریبا سفید دیده شود!
*******
توضیح تصویر:
🔴 عکسی که سرنشینان شاتل دیسکاوری در سال ۱۹۹۸ از ماه و ایستگاه میر گرفته بودند. در آن هنگام، شاتل در سمت روز زمین بود و به همین دلیل هیچ ستاره‌ای در آسمان نمی‌دید. تنها ماه بود که برای این عکس به اندازه‌ی کافی روشن بود
*******
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/blog-post_30.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دیدار آپولو ۱۲ با کاوشگر سرویور در ماه»
-----------------------------------------
آپولو ۱۲ دومین کاوشگری بود که انسان را روی ماه نشاند. جایگاه فرود آن در جایی نزدیک نقطه‌ای بود که سه سال پیش، کاوشگر سرویور ۳ در آن فرود آمده بود.
این عکس توسط آلن بین، خلبان گردونه‌ی ماه‌نشین این ماموریت گرفته شده و در آن، فرماندهی ماموریت آپولو ۱۲، پیت کنراد را می‌بینیم که دارد کاوشگر سرویور را تکان می‌دهد تا ببیند چقدر سر جای خود محکم شده است. "اینترپید"، گردونه‌ی ماه‌نشین آپولو ۱۲ هم کمی دورتر دیده می‌شود.
آپولو ۱۲ چندین عکس و تکه‌هایی از ماه را به زمین آورد.
از کارهای انجام شده در ماموریت #آپولو ۱۲ یکی هم جایگذاری "بسته‌ی آزمایشگاهی سطح ماه آپولو" بود که آزمایش‌های بسیاری، از جمله اندازه‌گیری و سنجش بادهای خورشیدی را انجام داد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181022.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------------
آپولو ۱۲ دومین کاوشگری بود که انسان را روی ماه نشاند. جایگاه فرود آن در جایی نزدیک نقطه‌ای بود که سه سال پیش، کاوشگر سرویور ۳ در آن فرود آمده بود.
این عکس توسط آلن بین، خلبان گردونه‌ی ماه‌نشین این ماموریت گرفته شده و در آن، فرماندهی ماموریت آپولو ۱۲، پیت کنراد را می‌بینیم که دارد کاوشگر سرویور را تکان می‌دهد تا ببیند چقدر سر جای خود محکم شده است. "اینترپید"، گردونه‌ی ماه‌نشین آپولو ۱۲ هم کمی دورتر دیده می‌شود.
آپولو ۱۲ چندین عکس و تکه‌هایی از ماه را به زمین آورد.
از کارهای انجام شده در ماموریت #آپولو ۱۲ یکی هم جایگذاری "بسته‌ی آزمایشگاهی سطح ماه آپولو" بود که آزمایش‌های بسیاری، از جمله اندازه‌گیری و سنجش بادهای خورشیدی را انجام داد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181022.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«دیدار آپولو ۱۲ با کاوشگر سرویور در ماه» ----------------------------------------- آپولو ۱۲ دومین کاوشگری بود که انسان را روی ماه نشاند. جایگاه فرود آن در جایی نزدیک نقطه‌ای بود که سه سال پیش، کاوشگر سرویور ۳ در آن فرود آمده بود. این عکس توسط آلن بین، خلبان…
جایگاه های فرود #آپولو ۱۲ و سرویور ۳ در اقیانوس توفان‌ها روی ماه.
در این تصویر، گردونه‌ی ماه‌نشین اینترپید آپولو ۱۲ را در سمت راست، با کمی فاصله از کاوشگر سرویور ۳، به همراه چند دهانه که فضانوردان از آنها بازدید کردند می‌بینیم.
چارچوب پیوست سمت راست، گردونه‌ی اینترپید را نشان می‌دهد
@onestar_in_sevenskies
در این تصویر، گردونه‌ی ماه‌نشین اینترپید آپولو ۱۲ را در سمت راست، با کمی فاصله از کاوشگر سرویور ۳، به همراه چند دهانه که فضانوردان از آنها بازدید کردند می‌بینیم.
چارچوب پیوست سمت راست، گردونه‌ی اینترپید را نشان می‌دهد
@onestar_in_sevenskies
«پانورامایی از سطح ماه و فضانوردان آپولو ۱۵»
---------------------------------------------
کاوش روی ماه چه حسی دارد؟ ماموریت‌های آپولوی ناسا در اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ و اوایل ۱۹۷۰ شانس این کار و تجربه‌ی چنین حسی را به انسان‌ها داد.
یکی از این ماموریت‌ها #آپولو ۱۵ بود که به ویژه برای آشنایی بیشتر با سطح ماه انجام شد و فضانوردان در آن به بررسی کوه‌ها، دره‌ها، دریاوارها، و بلندی‌های ماه پرداختند.
فضانوردان این ماموریت، دیوید اسکات و جیمز اروین حدود سه روز را روی ماه گذراندند و همزمان، آلفرد وردن نیز در گردونه‌ی فرماندهی در مدار ماه می‌چرخید.
این ماموریت که با پرتاب آپولو ۱۵ در ۲۶ ژوییه‌ی ۱۹۷۱ آغاز شد، نخستین ماموریتی بود که یک خودروی ماه نورد در آن به کار رفت.
این تصویر سراسرنما (پانوراما) که از پیوند دیجیتالی نماهای جداگانه درست شده، اسکات را نشان می‌دهد که دارد تخته سنگی روی دامنه‌ی کوه ۳.۵ کیلومتری هدلیِ دلتا (δ)، در سمت چپ خودروی خورشیدی چهارچرخه را بررسی می‌کند. ایروین هم داشت از چشم‌انداز عکس می‌گرفت و سایه‌اش بر سمت راست خودرو افتاده. سمت راست او هم یک سطح روشن از آفتاب دیده می‌شود.
این دو با خودرویشان روی هم رفته ۲۸ کیلومتر بر سطح ماه راندند و حدود ۷۶ کیلوگرم از سنگ‌های ماه را برای بررسی دقیق به زمین آوردند.
برنامه‌ی ناسا و دیگر سازمان‌های فضایی ادامه‌ی این گونه کاوش‌ها با فرستادن فضاپیماهای سرنشین‌دار به ماه، بهرام، و دورتر است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181111.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------------
کاوش روی ماه چه حسی دارد؟ ماموریت‌های آپولوی ناسا در اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰ و اوایل ۱۹۷۰ شانس این کار و تجربه‌ی چنین حسی را به انسان‌ها داد.
یکی از این ماموریت‌ها #آپولو ۱۵ بود که به ویژه برای آشنایی بیشتر با سطح ماه انجام شد و فضانوردان در آن به بررسی کوه‌ها، دره‌ها، دریاوارها، و بلندی‌های ماه پرداختند.
فضانوردان این ماموریت، دیوید اسکات و جیمز اروین حدود سه روز را روی ماه گذراندند و همزمان، آلفرد وردن نیز در گردونه‌ی فرماندهی در مدار ماه می‌چرخید.
این ماموریت که با پرتاب آپولو ۱۵ در ۲۶ ژوییه‌ی ۱۹۷۱ آغاز شد، نخستین ماموریتی بود که یک خودروی ماه نورد در آن به کار رفت.
این تصویر سراسرنما (پانوراما) که از پیوند دیجیتالی نماهای جداگانه درست شده، اسکات را نشان می‌دهد که دارد تخته سنگی روی دامنه‌ی کوه ۳.۵ کیلومتری هدلیِ دلتا (δ)، در سمت چپ خودروی خورشیدی چهارچرخه را بررسی می‌کند. ایروین هم داشت از چشم‌انداز عکس می‌گرفت و سایه‌اش بر سمت راست خودرو افتاده. سمت راست او هم یک سطح روشن از آفتاب دیده می‌شود.
این دو با خودرویشان روی هم رفته ۲۸ کیلومتر بر سطح ماه راندند و حدود ۷۶ کیلوگرم از سنگ‌های ماه را برای بررسی دقیق به زمین آوردند.
برنامه‌ی ناسا و دیگر سازمان‌های فضایی ادامه‌ی این گونه کاوش‌ها با فرستادن فضاپیماهای سرنشین‌دار به ماه، بهرام، و دورتر است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181111.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Forwarded from 👑یک ستاره در هفت آسمان👑 (یک ستاره در هفت آسمان)
«نخستین عکسی که از روی دنیایی دیگر گرفته شد »
------------------------------------------------
آیا تازگی تصویر پانورامایی از دنیایی دیگر دیده‌اید؟
تصویر پانوراما یا سراسرنمایی که این جا می‌بینید، جایگاه گسترده و باشکوه فرود #آپولو ۱۱ در دریای آسایش کره‌ی ماه را نشان می‌دهد که از پیوند و کنار هم گذاری نماهای وضوح بالای فیلم‌های اولیه ساخته شده.
این عکس‌ها را نیل آرمسترانگ اندکی پس از فرود بر سطح ماه در ۲۰ ژوییه‌ی ۱۹۶۹، از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین عقاب گرفته بود.
نمایی که انتهای سمت چپ را نشان می‌دهد (تصویر AS11-37-5449) نخستین عکسی‌ست که یک انسان از روی دنیایی دیگر گرفته.
رو به جنوب عکس، دماغه‌ی موتور در پیش زمینه‌ی چپ دیده می‌شود و سمت راست هم سایه‌ی خود عقاب که رو به باختر است را می‌توان دید.
برای سنجش اندازه‌‌ها، دهانه‌ی بزرگ و کم‌ژرفای سمت راست را ببینید که قطری در حدود ۱۲ متر دارد.
این نماها از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین و حدود یک ساعت و نیم پس از فرود، و پیش از گام نهادن بر سطح ماه ثبت شده‌اند، و نخست برای این در نظر گرفته شده بودند که اگر نیاز به ترک زودهنگام ماه پیدا شود، مدرکی از جایگاه فرود ثبت شده باشد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180721.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------
آیا تازگی تصویر پانورامایی از دنیایی دیگر دیده‌اید؟
تصویر پانوراما یا سراسرنمایی که این جا می‌بینید، جایگاه گسترده و باشکوه فرود #آپولو ۱۱ در دریای آسایش کره‌ی ماه را نشان می‌دهد که از پیوند و کنار هم گذاری نماهای وضوح بالای فیلم‌های اولیه ساخته شده.
این عکس‌ها را نیل آرمسترانگ اندکی پس از فرود بر سطح ماه در ۲۰ ژوییه‌ی ۱۹۶۹، از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین عقاب گرفته بود.
نمایی که انتهای سمت چپ را نشان می‌دهد (تصویر AS11-37-5449) نخستین عکسی‌ست که یک انسان از روی دنیایی دیگر گرفته.
رو به جنوب عکس، دماغه‌ی موتور در پیش زمینه‌ی چپ دیده می‌شود و سمت راست هم سایه‌ی خود عقاب که رو به باختر است را می‌توان دید.
برای سنجش اندازه‌‌ها، دهانه‌ی بزرگ و کم‌ژرفای سمت راست را ببینید که قطری در حدود ۱۲ متر دارد.
این نماها از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین و حدود یک ساعت و نیم پس از فرود، و پیش از گام نهادن بر سطح ماه ثبت شده‌اند، و نخست برای این در نظر گرفته شده بودند که اگر نیاز به ترک زودهنگام ماه پیدا شود، مدرکی از جایگاه فرود ثبت شده باشد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180721.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Forwarded from 👑یک ستاره در هفت آسمان👑 (یک ستاره در هفت آسمان)
«نخستین عکسی که از روی دنیایی دیگر گرفته شد »
------------------------------------------------
آیا تازگی تصویر پانورامایی از دنیایی دیگر دیده‌اید؟
تصویر پانوراما یا سراسرنمایی که این جا می‌بینید، جایگاه گسترده و باشکوه فرود #آپولو ۱۱ در دریای آسایش کره‌ی ماه را نشان می‌دهد که از پیوند و کنار هم گذاری نماهای وضوح بالای فیلم‌های اولیه ساخته شده.
این عکس‌ها را نیل آرمسترانگ اندکی پس از فرود بر سطح ماه در ۲۰ ژوییه‌ی ۱۹۶۹، از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین عقاب گرفته بود.
نمایی که انتهای سمت چپ را نشان می‌دهد (تصویر AS11-37-5449) نخستین عکسی‌ست که یک انسان از روی دنیایی دیگر گرفته.
رو به جنوب عکس، دماغه‌ی موتور در پیش زمینه‌ی چپ دیده می‌شود و سمت راست هم سایه‌ی خود عقاب که رو به باختر است را می‌توان دید.
برای سنجش اندازه‌‌ها، دهانه‌ی بزرگ و کم‌ژرفای سمت راست را ببینید که قطری در حدود ۱۲ متر دارد.
این نماها از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین و حدود یک ساعت و نیم پس از فرود، و پیش از گام نهادن بر سطح ماه ثبت شده‌اند، و نخست برای این در نظر گرفته شده بودند که اگر نیاز به ترک زودهنگام ماه پیدا شود، مدرکی از جایگاه فرود ثبت شده باشد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180721.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------
آیا تازگی تصویر پانورامایی از دنیایی دیگر دیده‌اید؟
تصویر پانوراما یا سراسرنمایی که این جا می‌بینید، جایگاه گسترده و باشکوه فرود #آپولو ۱۱ در دریای آسایش کره‌ی ماه را نشان می‌دهد که از پیوند و کنار هم گذاری نماهای وضوح بالای فیلم‌های اولیه ساخته شده.
این عکس‌ها را نیل آرمسترانگ اندکی پس از فرود بر سطح ماه در ۲۰ ژوییه‌ی ۱۹۶۹، از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین عقاب گرفته بود.
نمایی که انتهای سمت چپ را نشان می‌دهد (تصویر AS11-37-5449) نخستین عکسی‌ست که یک انسان از روی دنیایی دیگر گرفته.
رو به جنوب عکس، دماغه‌ی موتور در پیش زمینه‌ی چپ دیده می‌شود و سمت راست هم سایه‌ی خود عقاب که رو به باختر است را می‌توان دید.
برای سنجش اندازه‌‌ها، دهانه‌ی بزرگ و کم‌ژرفای سمت راست را ببینید که قطری در حدود ۱۲ متر دارد.
این نماها از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی ماه‌نشین و حدود یک ساعت و نیم پس از فرود، و پیش از گام نهادن بر سطح ماه ثبت شده‌اند، و نخست برای این در نظر گرفته شده بودند که اگر نیاز به ترک زودهنگام ماه پیدا شود، مدرکی از جایگاه فرود ثبت شده باشد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180721.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky