«حفره‌ای برای زندگی روی ماه»
—----------------------------
https://goo.gl/udRG35
آیا انسان ها می‌توانند زیر سطح ماه زندگی کنند؟

این امکان وسوسه‌انگیز در سال ۲۰۰۹، و پس از آن تقویت شد که فضاپیمای ژاپنی ماه‌گرد سلینی (SELENE) از سوراخی شگفت‌انگیز زیر سطح منطقه‌ی تپه‌های ماریوس (ماریوس هیلز) ماه عکس گرفت، چیزی که می‌تواند نورگیر سقف یک دالان گدازه زیر سطح ماه باشد.

بررسی‌های بعدی که توسط مدارگرد شناسایی ماه ناسا (ال‌آراو) انجام شد نشان داد که تا جایی که دیده می‌شود، حفره‌ی تپه‌های ماریوس (ام‌اچ‌اچ، MHH) تا حدود ۱۰۰ متر ژرفا و چند صد متر هم پهنا دارد.

به تازگی دانشمندان با بررسی دوباره‌ی داده‌های رادارِ نفوذکننده در سطحِ فضاپیمای سلینی، یک رشته پژواک شگفت‌انگیز دومینه (ثانویه) را در آنها یافته‌اند- نشان‌دهنده‌ی این که دالان‌های گدازه‌ی گسترده‌ زیر سطح تپه‌های ماریوس احتمالا تا چند کیلومتر ادامه دارن دو به اندازه‌ی کافی گسترده هستند که شهرهایی را در خود جای دهند.

چنین دالان‌هایی می‌توانند پناهگاه ساکنان آینده‌ی #ماه در برابر افت و خیزهای شدید دما، برخورد ریز-شهاب‌ها، و پرتوهای خطرناک خورشید باشند. حتی شاید بشود این دالان‌های گدازه‌ی زیرزمینی را بست و هوا برای نفس کشیدن در آنها انباشت. دانشمندان احتمال می‌دهند این دالان‌ها میلیاردها سال پیش، در زمان فعالیت‌های آتشفشانی ماه پدید آمده بودند.

اینجا عکسی از سطح منطقه‌ی تپه‌های ماریوس را می‌بینید که توسط فضاپیمای مدارگرد ماه ۲ی ناسا در دهه‌ی ۱۹۶۰ گرفته شده؛ در چارچوب پیوست (پایین، سمت چپ) هم عکس مدارگرد شناسایی ماه ناسا از ام‌اچ‌اچ (حفره‌ی ماریوس هیلز) دیده می‌شود.

چند گنبد آتشفشانی هم در تصویر دیده می‌شود و در بالا، سمت راست هم می‌توانید دهانه‌ی ماریوس را ببینید.

در همین زمینه: * دالان‌های گدازه در کره ماه می‌توانند به شهرهایی زیرزمینی تبدیل شوند (https://goo.gl/bCJyJk)

#apod
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/MHH.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«چهره ماه در یک سال»
—---------------------

آیا ماه کامل همیشه یکسان دیده می‌شود؟
نه. برای دیدن این تفاوت‌های اندک، این جدول تصویری از ۱۲ ماه را ببینید.

از بالا سمت چپ به پایین سمت راست، ماه‌های کامل یک سال را از نوامبر ۲۰۱۶ تا اکتبر ۲۰۱۷ در آسمان پاکستان می‌بینیم.

همه‌ی این ماه‌های پی در پی درست با یک مقیاس نشان داده شده‌اند، بنابراین بر خلاف "خطای دید"ی که هر شب از طلوع تا غروب ماه در آسمان به نظر می‌رسد، بزرگی ماه در این عکس‌ها واقعا با هم تفاوت داشته.

دلیل این تفاوت هم اینست که مدار ماه به گرد زمین دایره‌ای نیست و بنابراین فاصله‌اش از زمین تغییر می‌کند.

یک لکه‌ی تاریک روی بخش پایینی #ماه_کامل اوت ۲۰۱۷ دیده می‌شود- این سایه‌ی زمین است که در آن هنگام یک #ماه‌گرفتگی پاره‌ای (جزیی) را پدید آورده بوده.

عکس‌ها به دلیل این که برخی پررنگ شده‌اند، با هم در رنگ نیز تفاوت دارند، ولی یک تغییر ظریف‌تر هم میان عکس‌ها دیده می‌شود که تنها اگر خوب دقت کنید متوجهش خواهید شد:

به نظر می‌رسد ماه به طور نوسانی وول می‌خورد. این پدیده "#رخ‌گردی" نام دارد و اگر بخواهید آن را بهتر ببینید، می‌توانید به تصویر پویای پست بعدی نگاه کنید که همه‌ی نوسان‌ها و وول خوردن‌های ماهانه‌ی قرص ماه را یکجا نشان می‌دهد.

#apod
https://goo.gl/52RPaM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/month.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ماه را رنگارنگ ببینیم»
—---------------------
https://goo.gl/BjUA15
ماه به طور عادی خاکستری‌رنگ (سیاه سفید) دیده می‌شود. ولی در این تصویر که چهل‌تکه‌ای از عکس‌هایی باکیفیت است که در زمانی نزدیک به گام کامل ماه گرفته شده‌اند و با هم چشم‌انداز چندرنگی از مرکز ماه را نشان می‌دهند، رنگ‌ها بسیار سیرتر شده‌اند تا تفاوت‌های رنگی اندک ولی سنجش‌پذیر در سطح ماه آشکار شود.

تفاوت‌های رنگی سطح ماه نمایانگر تفاوت‌های وقعی در همنهش (ترکیب) کانی‌های درون خاک‌های هر بخش ماه هستند.

فام‌های آبی مناطقی سرشار از تیتانیوم را نشان می‌دهند و رنگ‌های نارنجی و ارغوانی نماینده‌ی مناطقی با تیتانیوم و آهن کمتر هستند.

دریای شگفت‌انگیز بخارها زیر مرکز چارچوب، و ردیف کمانی کوهستان اپنینی هم بالای آن دیده می‌شود. سطح تاریک دهانه‌ی ۸۳ کیلومتری ارشمیدس درون دریای رگبارها را در بالا، سمت چپ تصویر می‌بینیم.

نزدیک شکافی که بالای کمان اپنینی دیده می‌شود هم جاییست که فضاپیمای آپولوی ۱۵ در آن فرود آمده بود [ببینید: * پانورامایی از سطح ماه و فضانوردان آپولو ۱۵ (https://goo.gl/J6xc4L)].

این گونه عکس‌های چندرنگ که رنگشان به کمک سنگ‌هایی که فضاپیماهای آپولو به زمین آورده بودند واسنجیده (کالیبره) شده، برای سنجش و بررسی همنهش سطح سرتاسر #ماه به کار می‌روند.

#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Moon.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«یکی از آخرین عکس‌های انسان روی ماه»
—-------------------------------------

در دسامبر ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، ایوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را در دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow) روی ماه گذراندند و در همان زمان، همکارشان رونالد ایوانز هم بر فراز سر آنها در مدار ماه می‌چرخید.

این تصویر واضح و باکیفیت توسط سرنان هنگامی که داشت به همراه اشمیت کف دره پرسه می‌زد گرفته شد. در چشم‌انداز، اشمیت و خودروی ماه‌نورد را سمت چپ و در لبه‌ی دهانه‌ی "شورتی" (Shorty)، نزدیک جایی که اشمیت زمین‌شناس، خاک نارنجی ماه را یافت می‌بینیم.

فضانوردان آپولو ۱۷ با ۱۱۰ کیلوگرم سنگ و خاک از ماه برگشتند که از همه‌ی سنگ و خاکی که فضانوردان پیشین از جاهای دیگر ماه گردآوری و به زمین آورده بودند بیشتر بود. اکنون چهل و پنج سال از آن زمان می‌گذرد و پس از اشمیت و سرنان، دیگر هرگز کسی پای بر #ماه نگذاشته.

#آپولو #apod
https://goo.gl/SPQdsZ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Apollo17.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«نمای سه بعدی از گودال های مسیه روی ماه»
—---------------------------------------—

بسیاری از خوشه‌های ستاره‌ای و سحابی‌های درخشان آسمان سیاره‌ی زمین با نام اخترشناس "شارل مسیه" خوانده می‌شوند که در سده‌ی ۱۸ میلادی، کاتالوگ پرآوازه‌ای از این اجرام پدید آورد. نام وی همچنین بر این دو دهانه‌ی بزرگ و چشمگیر روی ماه نیز نهاده شده.

این دو #دهانه_برخوردی که بر روی سطح تیره و هموار دریای باروری ماه جای دارند، به نام‌های مسیه (چپ) و مسیه آ شناخته می‌شوند و اندازه‌هایشان به ترتیب برابر با ۱۵ در ۸ و ۱۶ در ۱۱ کیلومتر است.

شکل این دو دهانه کشیده (بیضی) است، زیرا جسم برخوردی که از چپ به راست حرکت می‌کرده، با زاویه‌ی بسیار کم و بسته‌ای به سطح خورده و این گودال‌ها را پدید آورده بوده.

برخورد با زاویه‌ی بسته همچنین باعث پدید آمدن دو رگه‌ی روشن از مواد شده که روی سطح به سمت راست و تا بیرون از چارچوب تصویر کشیده شده‌اند (پست بعد را ببینید).

این تصویر خیره‌کننده‌ی سه‌بعدی (استریو) که برای دیدنش نیاز به عینک سرخ/آبی (با عدسی سرخ سمت چپ) دارید، از همگذاری دو عکس پُروضوح درست شده که به هنگام سفر #آپولو ۱۱ به #ماه گرفته شده بودند

#apod
https://goo.gl/n3FJSz
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MessierCraters.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«به تماشای طلوع ماه برویم»
—-------------------------

آیا تاکنون طلوع ماه و برخاستن آن از پشت افق را تماشا کرده‌اید؟

زمانی که قرص #ماه تقریبا کامل است، بالا آمدنِ آرامِ آن از پشت یک افق صاف می‌تواند چشم‌اندازی زیبا و فراموش‌نشدنی داشته باشد.

یک چنین طلوع تماشایی و چشمگیری در اوایل سال ۲۰۱۳ از دورنمای کوه ویکتوریا در ولینگتون نیوزیلند مورد تصویربرداری قرار گرفت. یک عکاس نجومی زبَردست با یک برنامه‌ریزی دقیق، دوربینش را در فاصله‌ی حدود دو کیلومتری چشم‌انداز جای داد و آن را رو به نقطه‌ای در دورنما که مطمئن بود ماه از آن جا بر خواهد خاست و نمایش شبانه‌اش را آغاز خواهد کرد تنظیم نمود.

ویدیویی که اینجا می بینید، تک ویدیوی ویرایش نشده‌ایست که وی بدون توقف ضبط کرده. توجه کنید که این "یک ویدیوی دور تند نیست".

مردمی که در دورنمای کوه ویکتوریا به تماشای طلوع بزرگ‌ترین ماهواره‌ی سیاره‌ی زمین آمده‌اند، در برابر قرص ماه به حالت ضدنور و تمام تیره دیده می‌شوند.

خود شما هم به سادگی می‌توانید سر زدن ماه را ببینید: این چیزیست که هر شبانه‌روز روی می‌دهد، گرچه تنها نیمی از طلوع‌های ماه در ساعت‌های شب رخ میدهد. ماه در هر شبانه‌روز، حدود پنجاه دقیقه دیرتر از شبانه‌روز پیش طلوع می‌کند، ولی طلوع قرص کامل ماه همیشه درست همزمان با غروب آفتاب انجام می‌شود.

یکی از شب‌های خوب برایدیدن #طلوع_ماه همین امشب است که ماه در زمان رسیدن به گام کامل، به زمین نزدیک‌تر از همیشه خواهد بود -پدیده‌ی اَبَرماه- و این باعث خواهد شد ماه اندکی بزرگ‌تر و روشن‌تر از همیشه دیده شود.

#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2013/01/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«سرخ و آبی در افق»
—------------------

در افق چه خبر است؟

پشت یک کشتزار اسفناج در گواتمالا، به جز درختانی در افق، یک #آتشفشان بزرگ را نیز می‌بینیم: وولکان د فوئگو (آتشفشان آتش). نور سرخی که بالای این آتشفشان دیده می‌شود گدازه‌ی داغست.

ولی به جز آن، چیز چشمگیر دیگری هم در افق دیده می‌شود: یک دایره‌ی آبی در سمت چپ. این دایره که #ماه را به همراه حلقه‌ای رنگین در بر گرفته یک تاج نامیده می‌شود. تاج در اثر #پراش نور (در اینجا نور ماه) توسط قطره‌های ریز آب در هوای زمین پدید می‌آید.

تکه‌ای از ابرها در سمت راست کنار رفته و ستارگان و حتی سیاره‌ی کیوان که بسیار بسیار دورتر از آتشفشان هستند در آن دیده می‌شوند.

اگرچه آتشفشان فوئگو هر از گاهی فعالیت‌هایی اندک از خود نشان می‌دهد ولی عکاس این تصویر خود را خوش‌شانس می‌داند که توانسته آن را درست به هنگام یک فوران انفجاری که سپتامبر گذشته رخ داد به تصویر بکشد.
#apod
https://goo.gl/XmjQ5V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MoonCorona.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«گویا هدف بعدی نیوهورایزنز یک "ماه" هم دارد!»
—---------------------------------------------
https://goo.gl/4KAhLB
* دانشمندان چند ماه پیش در تابستان، زمانی که پی بردند هدف بعدی فضاپیمای نیوهورایزنز احتمالا پیکره‌ای بادام‌زمینی‌مانند داشته یا حتی دوتایی باشد بسیار هیجان‌زده شده بودند.
[خبرش را اینجا خوانده بودید: * هدف بعدی نیوهورایزنز جالب‌تر از پیش شد (https://goo.gl/WUMja2)]

اکنون یافته‌های تازه نشان می‌دهد که این جرم دوردست گویا یک همدم مداری نیز دارد: یک #ماه (قمر) کوچک. این جرم که ۲۰۱۴ ام‌یو۶۹ نام دارد یکی از اجرام کمربند کوییپر (کی‌بی‌او) است که بیش از ۱.۵ میلیارد کیلومتر از پلوتو فاصله دارد و نیوهورایزنز به احتمال بسیار در آغاز سال ۲۰۱۹ به آن می‌رسد.

این تازه‌ترین نظریه‌ی گروه دانشمندان ماموریت نیوهورایزنز ناسا است که همچنان سرگرم بررسی داده‌های تلسکوپی از ام‌یو۶۹ هستند. یکی از این دانشمندان، مارک بویی از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در بولدر کلرادو می‌گوید: «ما واقعا تا از کنار ام‌یو۶۹ نگذریم نمی‌توانیم به شکل و پیکره‌ی دقیق آن پی ببریم و حتی شناخت کاملی از آن پیدا کنیم. ولی حتی از دور هم هر چه بیشتر این جرم کوچک را بررسی می‌کنیم، آن را جذاب‌تر و شگفت‌انگیزتر می‌یابیم.»

داده‌‌هایی که به این نتیجه درباره‌ی ساختار ام‌یو۶۹ انجامیده در مدت شش هفته از ماه‌های ژوئن و ژوییه گردآوری شده بود، زمانی که گروه دانشمندان سه بار تلاش کردند نوار سایه‌ی باریکی که از گذشتن ام‌یو۶۹ از برابر یک ستاره پدید می‌آمد را بررسی کنند- این همان پدیده‌ایست که به نام #فروپوشانی یا اختفا شناخته می‌شود. باارزش‌ترین داده‌ها در ۱۷ ژوییه به دست آمد، زمانی که دانشمندان نیوهورایزنز پنج تلسکوپ در آرژانتین که در جایگاه خوبی برای دیدن این سایه‌ی زودگذر بودند را به کار گرفتند و داده‌های مهمی درباره‌ی اندازه، شکل و مدار ام‌یو۶۹ به دست آوردند. این داده‌ها احتمال این که ام‌یو۶۹ دو جرم هم‌اندازه، یا به بیانی دیگر یک سامانه‌ی دوتایی باشد را افزایش داد.

این دیدگاه که ام‌یو۶۹ می‌تواند یک ماه داشته باشد نتیجه‌ی داده‌هاییست که از یک فروپوشانی دیگر در ۱۰ ژوییه به کمک رصدخانه‌ی هوابرد ناسا (سوفیا) به دست آمده بود. در آن روز، سوفیا در آسمان اقیانوس آرام بر جایی که می‌بایست ام‌یو۶۹ باشد متمرکز شد و چیزی را دید که مانند یک خاموشی بسیار زودگذر در نور ستاره بود. بویی می‌گوید بررسی‌ بیشتر داده‌های این فروپوشانی، از جمله همگام‌سازی آنها با محاسبه‌های مداری ام‌یو۶۹ که توسط فضاپیمای "گایا"ی سازمان فضایی اروپا انجام شده بود، این احتمال را در پی آورد که آن تغییر سیگنالی که سوفیا دیده بود می‌تواند زیر سر یک جرم دیگر کنار ام‌یو۶۹ باشد.

بویی می‌گوید: «یک دوتایی به همراه یک ماه می‌تواند به ما در توضیح جابجایی‌هایی که در این فروپوشانی‌های گوناگون در جایگاه ام‌یو۶۹ می‌بینیم کمک کند. همه‌ی اینها نشانه‌های وسوسه‌انگیزی هستند، ولی گام بعدی ما در این کار، به دست آوردن تصویر روشنی از ام‌یو۶۹ تا پیش از گذر #فضاپیمای_نیوهورایزنز از کنار آن است، در همین یکسال آینده.»

این گذر دورترین دیدار در تاریخ کاوش‌های فضایی خواهد بود. این جرم باستانی کمربند کویپر -ام‌یو۶۹- که در سال ۲۰۱۴ یافته شد بیش از ۶.۵ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد. درازای این جرم به نظر نمی‌رسد بیش از ۳۰ کیلومتر باشد، و اگر آن را دوتایی در نظر بگیریم، به نظر نمی‌رسد قطر هر یک بیش از ۱۵-۲۰ کیلومتر باشد. مانند همه‌ی اجرام کمربند کوییپر، ام‌یو۶۹ هم نمای نزدیکی از تکه‌های بازمانده از فرآیندهای سیاره‌زایی برای ما فراهم می‌کند، دنیاهای کوچکی که سرنخ‌هایی کلیدی درباره‌ی پیدایش بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی را در خود دارند.

پژوهشگر ارشد نیوهورایزنز، آلن استرن، او هم از بنیاد پژوهشی جنوب باختر می‌گوید: «این بررسی‌های فروپوشانی که مارک بویی و گروهش برای نیوهورایزنز انجام دادند بررسی‌های بی‌اندازه ارزشمندی بودند که به ما کمک کردند چشممان بر روی احتمال‌هایی بسیار نیرومند گشوده شود، این احتمال‌ها که ام‌یو۶۹ هم بسیار پیچیده‌تر از چشمداشت‌هاست و هم شگفتی‌های بسیاری برای ما به هنگام دیدار با آن در شب سال نوی ۲۰۱۹ خواهد داشت. هر چه شناختمان از آن بالاتر می‌رود، بررسی‌اش هم برایمان جذاب‌تر می‌شود. این شگفت‌انگیزست!»

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MU69.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«سطح یخ‌زده اروپا، ماه مشتری حرکت می‌کند»
—---------------------------------------—

* بر پایه‌ی یک پژوهش تازه، یخ‌های سطح اروپا، #ماه سیاره‌ی #مشتری احتمالا با یک سرعت یخچالی از استوا به قطب‌ها، یا برعکس جابجا می‌شوند. پژوهشگران می‌گوید کاوشگرهای آینده می‌توانند این جریان یخچالی را بررسی کنند تا ببینند اقیانوس زیر سطحش به اندازه‌ی کافی برای پشتیبانی از زندگی گرم هست یا نه.

اروپا تقریبا هم‌اندازه‌ی ماه خودمانست. احتمال می‌رود این ماه زیر پوسته‌ی یخی‌اش که بیش از ۳۰ کیلومتر کلفتی دارد، اقیانوسی به ژرفای احتمالی ۱۶۰ کیلومتر را پنهان کرده باشد.

به گفته‌ی یوسف اشکنازی، پژوهشگر دانشگاه بن گوریون اسراییل، از آنجایی که روی زمین هر جا آب باشد عملا زندگی نیز هست، #اروپا می‌تواند یکی از محتمل‌ترین جاها در سامانه‌ی خورشیدی برای یافتن زندگی فرازمینی باشد.

پوسته‌ی یخی اروپا اقیانوس آن را پنهان کرده. ولی رفتار آن را شاید بشود از روی سطحش شناخت، به ویژه مناطقی از سطح که به عنوان زمینه‌های آشفته (آشفته‌زمین‌ها، chaotic terrain) شناخته می‌شوند، جاهایی که یخ در آنها تاب برداشته و شکسته و توده‌هایی آشفته‌ از قطعه‌های در هم و بر هم یخ درست کرده. این مناطق شگفت‌انگیز تا ۴۰ درصد سطح اروپا را می‌پوشانند و بیشتر در راستای استوای آن دیده می‌شوند.

بررسی‌های گذشته نشان می‌داد که این زمینه‌های آشفته دستاورد تلاطم درون یخ‌هاست (زیر آنها) که باعث می‌شود قطعه‌هایی از آنها به طور عمودی بالا بیایند. اکنون اشکنازی و همکارانش احتمال جابجایی افقی این قطعه‌ها را هم بررسی کرده‌اند.

بر پایه‌ی بررسی پیشین، کلفتی این یخ‌ها در جاهای گوناگون سطح اروپا متفاوت است زیرا قطب‌های آن بسیار سردتر از استوا هستند. این تفاوت‌ در کلفتی‌ها می‌تواند به رانش یخ‌ها در سطح اروپا کمک کند ولی دانشمندان تاکنون چگونگی این فرآیند جریان‌های یخچالی احتمالی را بررسی نکرده بودند.

دانشمندان در یک شبیه‌سازی، مدلی با دو لایه برای یخ‌های اروپا در نظر گرفتند، لایه‌ای از یخ‌های گرم و نرم که زیر یک پوسته‌ی یخی سرد، شکننده و سفت (صلب) جریان دارد، کمی مانند پوسته‌ی زمین که لایه‌ای از سنگ‌های گرم زیرلایه‌ی از سنگ‌های سردتر و شکننده‌تر جریان دارد. در این مدل همچنین زیر پوسته‌ی اروپا اقیانوسی در نظر گرفته شده که از یک هسته‌ی گرم و اصطکاک ناشی از کشش گرانشی مشتری گرما می‌گیرد.

این مدل نشان داد که اگر پوسته‌ی یخی اروپا به اندازه‌ی کافی کلفت باشد، دماهای درون اقیانوس زیرسطحی برای رخ دادن گونه‌ای خروش و تلاطم به نام همرفت به اندازه‌ی کافی متغیر خواهد بود. اشکنازی می‌گوید: «در جو و اقیانوس های زمین، همرفت یک فرآیند سریع است، ولی در اروپا با یخ‌هایش، این فرآیند میلیون‌ها سال زمان می‌برد.»

وی می‌گوید اگر پدیده‌ی همرفت در اقیانوس اروپا رخ بدهد، گرما می‌تواند از استوا به قطب‌ها جریان یابد تا اندازه‌ای که استوا به اندازه‌ی چشمگیری خنک‌تر از قطب‌ها شود: «در این مدل، یخ‌ها از استوا به سوی قطب‌ها جریان می‌یابند، زیرا یخ‌ها در استوا می‌توانند چندین کیلومتر کلفت‌تر از قطب‌ها باشند.»

ولی اگر پوسته‌ی اروپا به نسبت نازک باشد و همرفت در اقیانوسش رخ ندهد، قطب‌ها بسیار سردتر از استوا می‌شوند. اشکنازی می‌گوید: «بنابراین یخ‌ها در استوا گرم‌تر و در قطب‌ها کلفت‌تر خواهند بود، و شیب فشار باعث خواهد شد یخ‌ها از قطب‌ها به سوی استوا سرازیر شوند.»

به گفته‌ی اشکنازی، سرعت جریان یخ ها بسیار کند خواهد بود، در اندازه‌ی ۱ سانتیمتر در سال. هر چند کاوشگرهای آینده می‌توانند با اندازه‌گیری کلفتی پوسته‌ی اروپا در جاهای گوناگون سطحش به دنبال نشانه‌های این جریان بگردند. وی می‌گوید انجام این کار «می‌تواند شناخت ما از آنچه زیر سطح اروپا می‌گذرد را بهبود بخشد.»
https://goo.gl/aU6vbj
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/EuropaGlacialPace.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«یک X و یک V که تنها برای لحظه‌ای کوتاه روی ماه دیده می‌شوند»
—-------------------------------------------------------------

در این چشم‌انداز سطح #ماه که به آسانی از پشت دوربین‌های دوچشمی و تلسکوپ‌های کوچک دیده می‌شود، یک نشان ضربدر (X) خیره‌کننده را می‌توانیم بر سطح ماه ببینیم، هر چند که شاید کمتر کسی از شما متوجه آن شده باشد.

این ضربدر یک جلوه‌ی آنی و گذرا است و تنها در ساعت‌های پیش از رسیدن ماه به گام چارک نخست (تربیع اول) پدیدار می‌شود. این نمای X-مانند روی خط سایه‌مرز (مرز شب و روز) و در اثر پیکره‌بندی دهانه‌های بلنچینوس، لا کای، و پورباخ درست می‌شود.

اگر در زمان نزدیک به گام چارک نخست ماه، یک فضانورد در جایی نزدیک به جایگاه این دهانه‌ها بایستد، خورشید را می‌بیند که به آرامی از افق بالا می‌آید، در یک آن، دیواره‌های این دهانه‌ها از نور خورشید روشن می‌شوند ولی کف آنها همچنان در سایه می‌ماند.

اگر در همین لحظه از روی زمین به ماه نگاه کنیم، دیواره‌های روشن در برابر کف تاریک این دهانه‌ها به طور شانسی نمایی مانند یک X را پدید می‌آورند.

این تصویر باکیفیت از "ضربدر ماه" (Lunar X) در روز ۲۲ فوریه گرفته شده. اگر باز هم نگاهتان را در راستای خط سایه ادامه دهید، یک "هفت ماه" (Lunar V) را هم روی آن پیدا خواهید کرد

[اگر نتوانستید آنها را پیدا کنید تصویر پست بعدی را ببینید 👇👇👇].

#apod
https://goo.gl/hXV1wS
—-------------------------------------------------
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180301.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«آب در سرتاسر سطح کره ماه پیدا می‌شود!»
—----------------------------------------

در سال ۲۰۰۹ سه فضاپیما وجود آب روی ماه را تایید کردند، ولی تاکنون اخترشناسان فکر می‌کردند بیشتر این آب محدود به "تله‌های سرد" در قطب‌های ماهند. اکنون بررسی داده‌های تازه‌ی دو فضاپیما سایه‌ی تردیدی بر این نظریه انداخته- بر پایه‌ی آنها، آب می‌تواند در سرتاسر سطح ماه پخش شده باشد.

این پژوهش که گزارشش در شماره‌ی ۱۲ فوریه‌ی نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده، می‌تواند درباره‌ی سرچشمه‌ی آب‌های ماه، و این که این آب چگونه می‌تواند در آینده برای زمینیان به کار رود- برای آب آشامیدنی، تبدیل آن به هیدروژن و اکسیژن برای سوخت موشک‌ها یا به عنوان هوا برای کاوش‌های فضایی آینده.

اگرچه این پژوهش چیزی از میزان در دسترس بودن این آب‌ها نمی‌گوید، ولی نشان می‌دهد که هم H2O و هم OH (مولکولی که به نام هیدروکسیل شناخته می‌شود) در سرتاسر سطح ماه پراکنده است و چه شب و چه روز می‌توان آنها را یافت.

جاشوا بندفیلد، دانشمند بنیاد علوم فضایی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما پی بردیم که اگر به هر نقطه‌ی #ماه در هر ساعت روز و در هر عرض جغرافیایی نگاه کنیم می‌توانیم نشانه‌های #آب را ببینیم. به نظر می‌رسد وجود آب به همنهش (ترکیب) سطح هم بستگی ندارد، همه جا هست.»

پژوهش‌های گذشته نشان می‌دادند که آب و هیدروکسیل (یک همخانواده‌ی آب که از تنها یک مولکول اکسیژن و یک مولکول هیدروژن درست شده) به طور عمده در "تله‌های سرد" در قطب‌های ماه یافته می‌شود- تله‌های سرد جاهایی هستند که به اندازه‌ای سردند که بخار آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) می‌توانند تا میلیاردها سال پایدار در آنها بمانند. در پژوهش تازه، دانشمندان پی بردند که شدت سیگنال های بازتابی که برای ردیابی آب به کار می‌روند بستگی به بلندی شبانه‌روز ماه دارد که برابر با ۲۹ روز زمین است.

بندفیلد و گروهش به روشی تازه برای بهره گرفتن از اطلاعات دمایی در داده‌های ماموریت‌های ماه دست یافتند. آنها با این روش، تفسیر پژوهش‌های گذشته برای جستجوی آب روی سطح ماه را تغییر دادند.

به گفته‌ی مقام‌های ناسا، آب روی سطح ماه، نور خورشید را در طول موج ویژه‌ای بازمی‌تاباند -حدود ۳ میکرون- که بیرون از طیف دیدنی (مریی) و در محدوده‌ی فروسرخ است. حسگرهای راه دور شدت نور بازتابیده‌ از سطح ماه را اندازه‌ می‌گیرند. ولی ماه خودش هم [از نور آفتاب] به اندازه‌ی کافی گرم می‌شود که نور فروسرخ بگسیلد، از همین رو پژوهشگران می‌بایست سیگنال این گسیلش را از سیگنالی که دستاورد بازتاب از روی آب و هیدروکسیل است جدا کنند. آنها این کار را با بهره از اطلاعات دمایی ماه انجام دادند.

گروه بندفیلد به یک راهکار تازه و دقیق‌تر برای به دست آوردن دما، و در نتیجه راهی بهتر برای جدا کردن سیگنال‌های بازتابی آب از سیگنال‌های گسیلشی خود ماه پیدا کردند. این مدل دمایی تازه نشان می‌داد که آب روی ماه به طور عمده در شکل هیدروکسیل وجود دارد که برای بهره گرفتن از آن می‌بایست از کانی‌ها بیرون کشیده (استخراج) شود.

پژوهشگران هنوز سرگرم بررسی داده‌ها برای آگاهی بیشتر درباره‌ی سرچشمه‌ی آب روی ماه هستند. ولی می‌گویند این آب می‌توانسته در اثر برخورد بادهای خورشیدی به سطح ماه و واکنش اتم‌های هیدروژن درون این بادها با اتم‌های اکسیژن در سنگ‌ها و خاک سطحی ماه (سنگ‌پوشه) پدید آمده باشد. با این وجود، آنها نمی‌خواهند این احتمال که این آب‌ها ممکن است به آهستگی از زمان پیدایش ماه تا به امروز، از کانی‌های خودش آزاد شده‌اند را کنار بگذارند.

جان کلر، دانشمند برنامه‌ی مدارگرد شناسایی ماه از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «برخی از این مسایل علمی بسیار بسیار دشوارند و تنها به کمک منابع گوناگون از کاوشگرهای گوناگون است که می‌توانیم به پاسخ نزدیک شویم.»
https://goo.gl/USj9K3
—-------------------------------------------------
http://www.1star7sky.com/2018/03/MoonWater.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«تصویر 3D دهانه‌های ماه از درون مدار آن»
—------------------------------------------—

فرانک بومن، جیمز لاول، و ویلیام آندرس در دسامبر ۱۹۶۸ سفری به #ماه رفتند و سپس به زمین بازگشتند.

در این تصویر سه‌بعدی برجسته‌نما که برای بهتر دیدنش نیاز به عینک‌های ویژه‌ی سرخ/آبی دارید، چشم‌اندازی را می‌بینید که این فضانوردان از مدار ماه می‌دیدند و دهانه‌های برخوردی جنوب باختر دریای باروری ماه را در بر دارد.

بزرگ‌ترین این دهانه‌ها دهانه‌ی بزرگ گکلنیوس است که جلوی چشم‌انداز دیده می‌شود. قطر این دهانه به حدود ۷۰ کیلومتر می‌رسد و کف آن پوشیده از گدازه است و در جای جایش هم ماه‌دره‌ها یا شیارهایی -گودال‌های باریک و بلند- به چشم می‌خورد.

این ماه‌‌دره‌ها که از روی دیواره‌ها و ستیغ مرکزی دهانه هم گذشته‌اند به احتمال بسیار پس از شکل‌گیری خود دهانه پدید آمده‌اند.

دورتر از این دهانه هم سه دهانه‌ی دیگر را می‌بینیم. دو دهانه‌ی بزرگ با کف هموار به نام دهانه‌های کلمب ای (بالایی) و ماژلان شناخته می‌شوند. دهانه‌ی دیگر که سطح آشفته‌ و ناهمواری دارد هم ماژلان ای (Magelhaens A) نام دارد و قطرش به حدود ۳۵ کیلومتر می‌رسد.

#apod #دهانه_برخوردی #آپولو
https://goo.gl/ywbm3p
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180303.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky