«تپش‌های نامنظم قلب یک سیاهچاله»
—-------------------------------

* در مرکز خوشه‌ی کهکشانی قنطورس، به فاصله‌ی ۱۴۵ میلیون سال نوری زمین، کهکشان بیضیگون بزرگی به نام ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ جای دارد که در ژرفای دلش سیاهچاله‌ای غول‌پیکر لانه گزیده.

داده‌های تازه‌ی رصدخانه‌ی #پرتو_X چاندرای ناسا و چند تلسکوپ‌ دیگر جزییاتی را درباره‌ی این سیاهچاله‌ی غول‌پیکر آشکار کرده. اگرچه خود این سیاهچاله دیده نمی‌شود ولی تاثیری که بر اجرام کهکشان و خوشه‌ای که در آنست می‌گذارد را می‌توان بررسی کرد.
@onestar_in_sevenskies
این سیاهچاله به گونه‌ای مانند یک قلب تپنده است که خون را از راه سرخرگ‌ها به درون بدن می‌فرستد. به همین شیوه توانسته مواد و انرژی را به درون کهکشان میزبانش و فراتر از آن تزریق کند.

دانشمندان با بررسی جزییات داده‌های پرتو ایکس چاندرا شواهدی از فوران‌های تکرارشونده‌ای از ذرات پرانرژی یافته‌اند که از ابرسیاهچاله‌ی مرکز ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ سرچشمه می‌گیرند. این فوران‌ها حفره‌های گسترده‌ای در گاز داغی که فضای میان کهکشان‌های خوشه را پر کرده درست می‌کنند. آنها همچنین امواج شوکی، همسان با غرش‌های صوتی (sonic boom) که توسط هواپیماهای پرسرعت ایجاد می‌شود پدید می‌آورند که تا ده‌ها هزار سال نوری در فضای خوشه پیش می‌روند.

این تصویر از همگذاری داده‌های چند تلسکوپ درست شده: داده‌های پرتو X چاندرا (رنگ سرخ) که گازهای داغ خوشه را نشان می‌دهند، داده‌های رادیویی آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی بنیاد ملی علوم (رنگ آبی) که ذرات پرانرژی فواره‌های ابرسیاهچاله را نمایان کرده‌اند. داده‌های نور دیدنی (مریی) تلسکوپ فضایی هابل (رنگ سبز) نیز کهکشان‌های درون خوشه و همچنین کهکشان‌ها و ستارگان بیرون از خوشه را نشان می‌دهد.
@onestar_in_sevenskies
اخترشناسان با انجام پردازش ویژه‌ای روی داده‌های پرتو ایکس توانسته‌اند ۹ حفره را در گازهای میان کهکشان‌های خوشه آشکار کنند. در تصویر دیگر، این حفره‌ها با حرف‌های A تا I، و جای سیاهچاله هم با + برچسب خورده‌اند.

پژوهشگران برآورد می‌کنند که فوران‌ها یا "تپش‌های" این سیاهچاله هر ۵ تا ۱۰ میلیون سال یک بار رخ می‌دهند. افزون بر مدت زمان‌های متفاوت، این تپش‌ها از این نظر که بازه‌های زمانی متفاوتی میانشان است نیز با تپش‌های منظم قلب انسان تفاوت دارند.

با پردازش داده‌های پرتو ایکس به شیوه‌ای متفاوت، دنباله‌ای از ساختارهای خمیده (منحنی) به فاصله‌های تقریبا یکسان در گاز داغ آشکار شد. این ساختارها می‌تواند در اثر امواج صدا که از تپش‌های پی در پیِ سیاهچاله تولید می‌شود پدید آمده باشند. در یک #خوشه‌_کهکشانی، گاز داغی که فضای خوشه را پر کرده به امواج صدا اجازه‌ی انتشار می‌دهد (البته با بسامدی بسیار پایین‌تر از آستانه‌ی شنوایی انسان)....

ادامه را در پست بعدی بخوانید 👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین ☝️☝️☝️☝️

...در یک #خوشه‌_کهکشانی، گاز داغی که فضای خوشه را پر کرده به امواج صدا اجازه‌ی انتشار می‌دهد (البته با بسامدی بسیار پایین‌تر از آستانه‌ی شنوایی انسان)..

ساختارهای درون خوشه‌ی قنطورس همانند موج‌هایی هستند که در خوشه‌ی برساووش دیده شده. نواک (زیر و بمی) صدای خوشه‌ی قنطورس بی‌اندازه ژرف (پایین) است، هم‌ارز یک صدای ناهنجار حدود ۵۶ اکتاو پایین‌تر از نت‌های نزدیک "دو میانی" (middle C). این یک نواک کمی بالاتر (حدود یک اکتاو) نسبت به صدای خوشه‌ی برساووش است. توضیح‌های دیگری هم برای این ساختارهای خمیده ارایه شده، از جمله اثرهای ناشی از آشفتگی و یا میدان‌های مغناطیسی.

همچنین به نظر می‌رسد فوران‌های سیاهچاله، گازهایی که توسط ابرنواخترها بارور (غنی) شده بودند را نیز با خود بالا برده‌اند. نویسندگان گزارشی درباره‌ی پژوهش خوشه‌ی قنطورس نقشه‌ای از چگالی عنصرهای سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم درست کرده‌اند.
@onestar_in_sevenskies
در این نقشه، هر چه چگالی عنصرهای سنگین در منطقه‌ای بیشتر باشد، آن منطقه به رنگ روشن‌تر نمایانده شده. بنابراین مناطقی با بیشترین چگالی عنصرهای سنگین در سمت راست سیاهچاله جای دارند. یک منطقه‌ی کم‌چگال‌تر نزدیک سیاهچاله دیده می‌شود که با این نظریه‌ که فعالیت‌های سیاهچاله بوده که گازهای بارور شده را به بیرون از مرکز خوشه رانده سازگاری دارد. انرژی تولید شده توسط سیاهچاله همچنین می تواند جلوی سرد شدن این ذخیره‌ی بزرگ گاز داغ را بگیرد که همین باعث جلوگیری از به دنیا آمدن شمار فراوانی از ستارگان در این گاز شده.

پژوهشنامه‌ای درباره‌ی این یافته‌ها در شماره‌ی ۲۱ مارس ۲۰۱۶ ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده و نگارش برخط آن هم در دسترس است.

#NGC_4696 #تلسکوپ_چاندرا

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/BlackHoleHeartBeat.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«مرز پایانی میدان‌های مرزی»
—------------------------—

حدود ۴ میلیارد سال نوری دورتر از زمین، خوشه‌ی کهکشانی بزرگ آبل ۳۷۰ جای دارد که چنانچه در این تصویر واضح #تلسکوپ_فضایی_هابل می‌بینیم، محیط آن تنها در تسلط دو کهکشان بیضیگون غول‌پیکر است و در جای جای آن نیز کمان‌هایی کم‌نور به چشم می‌خورد.

کمان‌های آبی‌فام و کم‌نور پراکنده به همراه کمان اژدها-مانند چشمگیری که زیر سمت چپ مرکز دیده می‌شوند همگی تصویر کهکشان‌هایی هستند که در فاصله‌ای بسیار دورتر، در آن سوی آبل ۳۷۰ جای دارند.

فاصله‌ی این کهکشان‌ها از ما حدود دو برابر فاصله‌ای خوشه‌ی آبل ۳۷۰ است و در حالت معمول نور آنها دیده نمی‌شود، ولی گرانش سهمگین این خوشه که بیشتر آن مربوط به ماده‌ی نادیدنی تاریک است با رفتاری مانند یک عدسی، نور آنها را خم کرده و با بزرگنمایی تصویرشان، آنها را برای ما دیدارپذیر کرده است.

این پدیده که به گونه‌ی وسوسه‌انگیزی دیدن کهکشان‌های آغازین کیهان را برای ما امکان‌پذیر می‌سازد به نام #همگرایی_گرانشی شناخته می‌شود و دستاورد پیچش فضازمان است و نخستین بار یک سده پیش، توسط آلبرت اینشتین پیش‌بینی شده بود.

نقطه‌ی نورانی پایین، سمت راست تصویر یکی از ستارگان کهکشان خودمانست که با تیزی‌های پراش دیده می‌شود و به همراه خوشه‌ی آبل ۳۷۰، در #صورت_فلکی_نهنگ جای دارد.

این آخرین مورد از شش #خوشه‌_کهکشانی به تصویر کشیده شده در برنامه‌ی #میدان‌های_مرزی است که به تازگی پایان یافته.
#apod
https://goo.gl/Wlo6vH
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Abell370.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«امواج غول‌آسا در خوشه برساووش»
—---------------------------------—

*یک گروه بین‌المللی از دانشمندان با بهره از داده‌های رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا و داده‌های رادیویی و شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای، موج گسترده‌ای را در خوشه‌ی کهکشانی برساووش یافته‌اند که تا ۲۰۰ هزار سال نوری گسترده شده، یعنی ۲ برابر پهنای کهکشان راه شیری.

به گفته‌ی این پژوهشگران، این موج میلیاردها سال پیش و هنگامی پدید آمد که یک خوشه‌ی کهکشانی کوچک‌ از کنار خوشه‌ی برساووش گذشت و باعث شد ذخیره‌ی هنگفت گازهای آن پیرامون حجم غول‌آسایی از فضا به چرخش بیفتد.

استفن واکر، رهبر این گروه از مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا در گرین‌بلت مریلند می‌گوید: «برساووش یکی از پرجرم‌ترین خوشه‌های کهکشانی نزدیک، و یکی از درخشان‌ترین‌ها در طیف #پرتو_X است. موجی که ما شناسایی کرده‌ایم مربوط به گذر یک خوشه‌ی کوچک‌تر است، که نشان می‌دهد برهم‌کنش‌های ادغامی که این ساختارهای غول‌آسا را پدید آورده هنوز در جریانست.»
@onestar_in_sevenskies
پژوهشنامه‌ای درین باره در شماره‌ی ژوئن ۲۰۱۷ ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی به چاپ رسیده و نگارش برخط آن نیز در دسترس است.

خوشه‌های کهکشانی بزرگ‌ترین ساختارهایی هستند که در جهان امروز توسط گرانش یکپارچه شده‌اند. #خوشه‌_کهکشانی برساووش با پهنای حدود ۱۱ میلیون سال نوری و فاصله‌ی حدود ۲۴۰ میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی برساووش جای دارد و به همین دلیل این نام به آن داده شده. مانند همه‌ی خوشه‌های کهکشانی، بیشتر ماده‌ی دیدارپذیر درون آن به شکل گازهایی فراگیر با دمای میلیون‌ها درجه است؛ این گازها به اندازه‌ای داغند که تنها پرتوهای X می‌گسیلند.

داده‌های چاندرا انواع ساختارها را در این گاز آشکار کرده، از حباب‌های گسترده‌ای که ابرسیاهچاله‌ی کهکشان مرکزی خوشه (ان‌جی‌سی ۱۲۷۵) درست کرده تا یک ساختار شگفت‌انگیزِ کاو (مقعر) که به نام "خلیج" (bay) خوانده شده.

شکل مقعر خلیج نمی‌توانسته به دلیل حباب‌هایی که ابرسیاهچاله درست کرده بوده پدید آمده باشد. داده‌های رادیویی که از آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جی. جانسکی در مرکز نیومکزیکو به دست آمده نشان می‌دهد که این ساختار خلیج بر خلاف چیزی که دانشمندان از ساختارهای مربوط به فعالیت ابرسیاهچاله انتظار دارند، هیچ پرتویی نمی‌گسیلد. همچنین، در مدل‌های استاندارد گازهای گردان، به طور معمول ساختارهایی پدید می‌آید که رو به سمت دیگری کمانه می‌زنند.
@onestar_in_sevenskies
واکر و گروهش برای بررسی این خلیج به سراغ داده‌های موجود چاندرا از خوشه‌ی برساووش رفتند. آنها روی هم رفته داده‌های پُروضوحی که در مدت ۱۰.۴ روز به دست آمده بود را با داده‌های میدان گسترده‌ای که به مدت ۵.۸ روز در انرژی‌های میان ۷۰۰ تا ۷۰۰۰ الکترون ولت به دست آمده بود آمیختند. سپس با فیلتر داده‌های چاندرا، لبه‌های ساختارها را واضح‌تر کرده و جزییات کوچک را نمایان ساختند.

پس از آن، تصویر برساووش با لبه‌های واضح شده را با شبیه‌سازی‌های رایانه ای از ادغام خوشه‌های کهکشانی مقایسه کردند؛ این شبیه‌سازی‌ها توسط جان روهون، اخترفیزیکدان مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان در کمبریج ماساچوست و بر روی ابررایانه‌ی پلیادس ناسا انجام شده بود. خود زوهون در این پژوهش شرکت نداشت ولی شبیه‌سازی‌هایش را روی یک کاتالوگ برخط گرد آورد تا به اخترشناسان در بررسی خوشه‌های کهکشانی کمک کند.

زوهون می‌گوید: «ادغام خوشه‌های کهکشانی نماینده آخرین گام پیدایش ساختارها در کیهانند. شبیه‌سازی‌های هیدرودینامیکی از ادغام خوشه‌ها به ما اجازه می‌دهد ویژگی‌های درون گاز داغ را پدید آوریم و پارامترهای فیزیکی، مانند میدان مغناطیسی را بسنجیم. سپس می‌توانیم برای همخوان کردن ویژگی‌های دقیق ساختارهایی که در پرتوی X می‌بینیم تلاش کنیم.»

یکی از شبیه‌سازی‌ها به نظر می‌رسید پیدایش این خلیج را توضیح می‌دهد. در این شبیه‌سازی، ...
ادامه در پست بعدی 👇👇👇

«از چشم‌های مارکاریان تا زیبای خفته»
—---------------------------------

این نمای گسترده و موزاییکی تلسکوپی از بالا به پایین، زنجیره‌ای از کهکشان‌ها به نام "زنجیره‌ی مارکاریان" از هسته‌ی خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه تا کهکشان مارپیچی غبارآلود ام ۶۴ را نشان می‌دهد.

این چشم‌انداز پهنه‌ای به گستردگی ۲۰ برابر قرص کامل ماه از آسمان باشکوه شبانه را در بر گرفته، پهنه‌ای که انباشته از ستارگان پیش‌زمینه در #صورت‌_فلکی_دوشیزه و صورت فلکی آراسته‌ی گیسو، و سحابی‌های غبارآلودیست که بر فراز صفحه‌ی کهکشان راه شیری شناور بوده و به نام "سحابی‌های شار یکپارچه" شناخته می‌شوند.

اگر دقت کنید، می‌توانید "چشم‌های مارکاریان" را در بالای چارچوب ببینید، یک جفت کهکشان برخوردی پرآوازه که نزدیک ام۸۷، کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خوشه‌ی دوشیزه دیده می‌شوند. در پایین چارچوب هم به ام۶۴ می‌رسیم که به نام کهکشان سیه‌چشم و یا زیبای خفته نیز شناخته می‌شود. [تصویر بعدی را هم ببینید]

خوشه‌ی دوشیزه نزدیک‌ترین خوشه‌ی بزرگ کهکشانی به گروه محلی ماست. کهکشان‌های این خوشه حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند ولی ام۶۴ تنها ۱۷ میلیون سال نوری از ما دور است.
#apod
#خوشه_کهکشانی
https://goo.gl/pbq4AV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/MarkarianChain.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کشف کهکشان‌هایی که در مرکز خوشه‌های کهکشانی "وول می‌خورند"»
—----------------------------------------------------------------

اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی هابل ناسا پی برده‌اند که درخشان‌ترین کهکشان‌ها در خوشه‌های کهکشانی، نسبت به مرکز جرم خوشه "می‌لولند" (وول می‌خورند). این یافته‌ی نامنتظره با پیش‌بینی‌های کنونی مدل استانداردِ ماده‌ی تاریک سازگار نیست. شاید بررسی بیشتر در این باره بتواند بینش‌های تازه‌ای درباره‌ی سرشت ماده‌ی تاریک به ما بدهد، شاید حتی نشان دهد که در این باره نیاز به فیزیک تازه‌ای داریم.

ماده‌ی تاریک کمی بیش از ۲۵ درصد جرم-انرژی کیهان را تشکیل می‌دهد ولی به طور مستقیم دیده نمی‌شود و از همین رو به عنوان یکی از بزرگ‌ترین رازهای اخترشناسی نوین دانسته می‌شود. هم کهکشان‌ها و هم خوشه‌های کهکشانی با هاله‌هایی نادیدنی از ماده‌ی تاریک در بر گرفته شده‌‌اند. خوشه‌های کهکشانی گروه‌های غول پیکری از کهکشانند که گاه تا هزار کهکشان را در خود جای داده‌اند و همه‌ی آنها در گاز داغ میان‌کهکشانی غرقند. چنین خوشه‌هایی هسته‌های بسیار چگال و انبوهی دارند که در هر یک، کهکشانی غول‌آسا با عنوان "درخشان‌ترین کهکشان خوشه" (بی‌سی‌جی، BCG) دیده می‌شود.

مدل استاندارد ماده‌ی تاریک (مدل ماده‌ی تاریک سرد) پیش‌بینی می‌کند که اگر یک خوشه‌ی کهکشانی پس از گذراندن دوره‌ی پرآشوب ادغام کهکشان‌ها، به یک حالت واهِلیده (آرام گرفته، relaxed) برگردد، دیگر درخشان‌ترین کهکشانش (بی‌سی‌جی) از مرکز خوشه جابجا نخواهد شد و نفوذ گرانشی سهمگین ماده‌ی تاریک، آن را سر جای خود نگه خواهد داشت.

ولی اکنون گروهی از اخترشناسان سوییسی، فرانسوی و بریتانیایی با بررسی ۱۰ #خوشه‌_کهکشانی به کمک #تلسکوپ_فضایی_هابل دریافته‌اند که بر خلاف چشمداشت‌ها، بی‌سی‌جی‌های آنها در مرکز خوشه ثابت نیستند.

بر پایه‌ی داده‌های هابل، با آن که این خوشه‌ها دیرزمانیست به حالت واهلیده رسیده‌اند، ولی این کهکشان‌ها دارند به گرد مرکز جرم (گرانیگاه) خوشه "می‌لولند". به بیان دیگر، مرکز بخش دیدارپذیر هر یک از این خوشه‌ها و گرانیگاه کلی آنها (که هاله‌ی ماده‌ی تاریک را هم در بر دارد) بر هم منطبق نیستند و به اندازه‌ی ۴۰ هزار سال نوری از هم فاصله دارند.

دیوید هاروی، اخترشناس بنیاد پلی‌تکنیک فدرال لوزان سوییس (EPFL)، و نویسنده‌ی اصلی گزارش این پژوهش می‌گوید: «ما پی بردیم که این بی‌سی‌جی‌ها به گرد مرکز هاله‌ها می‌لولند. این نشان می‌دهد که در مرکز این خوشه‌ها به جای یک منطقه‌ی انبوه و چگال (چیزی که مدل ماده‌ی تاریک سرد پیش‌بینی کرده)، ناحیه‌ای با چگالی بسیار کمتر وجود دارد. این یک نشانه‌ی خیره‌کننده از وجود گونه‌های ناشناخته‌ای از ماده‌ی تاریک درست در قلب خوشه‌های کهکشانیست.»

بررسی حرکت بی‌سی‌جی‌ها تنها می‌تواند به هنگام بررسی رفتار #همگرایی_گرانشی خوشه‌ها انجام شود. این خوشه‌ها به اندازه‌ای پرجرمند که فضازمان را خم کرده و باعث شده‌اند مسیر نوری که از اجرام دورتر (اجرام پشتشان) تابیده را خم کنند [مانند یک عدسی]. این اثر که به نام همگرایی گرانشی قوی شناخته می‌شود می‌تواند در تهیه‌ی نقشه از ماده‌ی تاریک خوشه‌های کهکشانی به کار رود، و به اخترشناسان اجازه دهد جای گرانیگاه را به دقت شناسایی کرده و سپس انحراف بی سی‌جی‌ها از این مرکز را اندازه بگیرند.

اگر این "لنگش" یک پدیده‌ی ناشناخته‌ی اخترفیزیکی نباشد و در حقیقت دستاورد رفتار ماده‌ی تاریک باشد، پس با مدل استاندارد ماده‌ی تاریک همخوانی نداشته و تنها می‌تواند با "برهمکنش ذرات #ماده‌_تاریک با یکدیگر" توجیه شود- یک ناسازگاری (تناقض) نیرومند با تعریف کنونی ما از ماده‌ی تاریک. این می‌تواند نشان دهد که برای حل راز ماده‌ی تاریک نیازمند فیزیک بنیادی تازه‌ای هستیم.

فردریک کوربَن، یکی از نویسندگان پژوهش از EPFL در پایان می‌گوید: «ما چشم به راه کاوشگرهای بزرگی مانند ماهواره‌ی اقلیدس هستیم که مجموعه داده‌های ما را گسترش خواهند داد. پس از آن خواهیم فهمید که این لولیدن بی‌سی‌جی‌ها زیر سر یک پدیده‌ی اخترفیزیکی تازه‌ است یا فیزیک بنیادی تازه‌ای نیاز داریم. هر کدام که باشد، چیز هیجان‌انگیزی خواهد بود!»

**********
تصویر: خوشه‌ی کهکشانی آبل اس۱۰۶۳ از چشم تلسکوپ هابل. این خوشه به اندازه‌ای پرجرم است که مانند یک عدسی همگرا، نور اجرام پشتش را خمانده و به چشم ما رسانده. این خوشه با فاصله‌ی ۴ میلیارد سال نوری از زمین، در صورت فلکی درنا جای دارد.


https://goo.gl/SaETxg
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/DarkMatter.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«باستان‌شناسی کیهانی»
—------------------

این عکس را تلسکوپ فضایی هابل گرفته و تک تک لکه‌های روشنی که در آن می‌بینید برای خودشان یک کهکشان جداگانه‌اند- البته به جز نقطه‌ی پرنوری که در میانه‌ی چارچوب دیده می‌شود؛ این نقطه در حقیقت یکی از ستارگان کهکشان خودمانست که دست بر قضا در میدان دید ما از این اجرام جاخوش کرده!

مرکز تصویر جای ویژه‌ایست؛ این نقطه بر مرکز خوشه‌ی کهکشانی بزرگی به نام WHL J24.3324-8.477 منطبق است و درخشان‌ترین کهکشان خوشه نیز همان جا دیده می شود. این خوشه‌ی کهکشانی در راستای #صورت_فلکی_نهنگ جای دارد و نوری که اکنون از آن می‌بینیم حدود ۷.۱ میلیارد سال در راه بوده تا به چشم ما برسد (سرخگرایی یا انتقال به سرخ ۰.۵۶۶).

جهان هستی ساختارهایی با اندازه‌های گوناگون دارد— سیاره‌ها دور ستارگان گرد می‌آیند، ستارگان در کهکشان‌ها انباشته می‌شوند، کهکشان‌ها با هم گروه می‌سازند، و گروه‌‌های کهکشانی هم خوشه‌ها را پدید می‌آورند. هر #خوشه‌_کهکشانی صدها تا هزاران کهکشان در خود جای داده که همگی در بند گرانش یکدیگرند.

ماده‌ی تاریک و انرژی تاریک نقش‌هایی کلیدی در پیدایش و دگرگونی این خوشه‌ها بازی می‌کنند، از همین رو بررسی خوشه‌های کهکشانی می‌تواند در شناخت این پدیده‌های رازگونه‌ی کیهان به دانشمندان کمک کند.

#تلسکوپ_فضایی_هابل این تصویر فروسرخ را در برنامه‌ای به نام RELICS گرفته. در این برنامه، به هدف یافتن درخشان‌ترین کهکشان‌های دوردست برای بررسی‌های آینده توسط تلسکوپ جیمز وب، از ۴۱ خوشه‌ی بزرگ کهکشانی تصویربرداری شد. چنین پژوهشی بر دانسته‌های ما از ریشه و خاستگاه کیهان خواهد افزود.
https://goo.gl/maSmMK
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/WHL.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«همسایگی کهکشان، ستاره، و خوشه در آسمان»
—---------------------------------------—

در این چشم‌انداز تلسکوپی کهکشان‌هایی دوردست را در آن سوی ستارگان درخشان کهکشان خودمان می‌بینیم.

میدان این تصویر حدود یک درجه از آسمان در راستای صورت فلکی شمالی زن درزنجیر (آندرومدا) را می‌پوشاند. در میانه‌ی چارچوب ستاره‌ی زردفام اچ‌دی ۱۴۷۷۱ با تیزی‌های پراشش به چشم می‌خورد و در گوشه‌ی بالا، سمت راست هم #کهکشان_مارپیچی بزرگ ان‌جی‌سی۸۹۱ با پهنای ۱۰۰ هزار سال نوری‌اش خود را تقریبا درست از لبه نشان می‌دهد [یک کهکشان #لبه‌نما است].

ان‌جی‌سی ۸۹۱ که حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، با داشتن یک قرص کهکشانی تخت و نازک، بسیار همانند کهکشان راه شیری خودمانست. ابرهای تیره‌ی غبار مانند نواری بلند از میان قرص آن و کوژی مرکزی‌اش گذشته و آنها را دو نیم کرده‌اند.

پایین، سمت چپ تصویر، اعضای #خوشه‌_کهکشانی آبل ۳۴۷ با فاصله‌ی حدود ۲۴۰ میلیون سال نوری از زمین را می‌بینیم که کهکشان‌های بزرگ خود را در این نمای تلسکوپی واضح و باکیفیت به نمایش گذاشته است. این کهکشان‌ها هم از نظر اندازه‌ی فیزیکی همسان با ان‌جی‌سی ۸۹۱ هستند ولی حدود ۸ برابر دورترند و به همین دلیل هم اندازه‌ی دیداری (ظاهری) آنها حدود یک هشتم اندازه‌ی دیداری ان‌جی‌سی ۸۹۱ است.

#صورت_فلکی_زن‌_در_زنجیر #apod
https://goo.gl/5Fskrx
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/HD14771.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ازدحام کرم‌های شب‌تاب کیهانی»
—---------------------------—

کهکشان‌ها مانند کرم‌های شب‌تاب در این تصویر دیدنی تلسکوپ هابل می‌درخشند!

این انبوه کرم‌های شب‌تاب کیهانی در حقیقت یک #خوشه‌_کهکشانی پرجمعیت به نام آبل ۲۱۶۳ است، یکی از اعضای کاتالوگ آبل (Abell)، کاتالوگی که در پیمایش سرتاسری آسمان گردآوری شده و بیش از ۴۰۰۰ خوشه‌ی کهکشانی را در خود دارد.

خوشه‌ی آبل ۲۱۶۳ با فاصله‌ی ۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_مارافسای جا دارد.

این خوشه به دلایلی ویژه بررسی خوبی رویش انجام شده؛ این که مواد درون هسته‌اش (محیط میان‌خوشه‌) دارای ویژگی‌هایی استثنایی است، از جمله هاله‌ی رادیویی گسترده، درخشندگی پرتو ایکس، و دماهای بی‌اندازه بالا دارد. این داغ‌ترین خوشه در کاتالوگ است! رصد خوشه‌های غول‌پیکری مانند آبل ۲۱۶۳ می‌تواند در بررسی ماده‌ی تاریک سودمند باشد، و از راه پدیده‌هایی مانند همگرایی گرانشی، چشم‌اندازی نوین از کیهان دوردست برای ما فراهم کند.

این عکس را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود گرفته، و بخشی از یک برنامه‌ی رصدی گسترده به نام RELICS است. در این برنامه از ۴۱ خوشه‌ی بزرگ کهکشانی برای یافتن کهکشان‌های درخشان دوردست تصویربرداری می‌شود تا با بهره از تلسکوپ‌های کنونی و در آینده نیز با تلسکوپ فضایی جیمز وب با جزییات بیشتری بررسی شوند.
https://goo.gl/H8hmKT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Abell2163.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«پرتوهای X نامنتظره از یک خوشه کهکشانی»
—----------------------------------------

خوشه‌ی کهکشانی برساووش به گونه‌ی شگفت‌انگیزی در یک رنگ ویژه‌ از طیف #پرتو_X می‌درخشد، ولی چرا؟

هیچ کس پاسخ قطعی این پرسش را نمی‌داند ولی بر پایه‌ی انگاشتی (فرضیه‌ای) که بسیار بر سرش بحث و گفتگو شده، این پرتوهای ایکس سرنخی برای شناسایی سرشتِ ماده‌ی تاریک‌اند که دیرزمانیست در پی آنند.

این راز درباره‌ی رنگی از طیف پرتو ایکس با انرژی ۳.۵ کیلوالکترون ولت است- به نظر می‌رسد مناطق بیرون از مرکز خوشه در این طیف به شدت می‌درخشند ولی اگر یکراست به بخش‌های پیرامون مرکز خوشه که احتمالا ابرسیاهچاله‌ای نیز در آنست نگاه کنیم، اثر چندانی از پرتوهای ۳.۵ کیلو الکترون ولت دیده نمی‌شود.

بر پایه‌ی نظریه‌ی بسیار جنجال‌برانگیز که درین باره پیشنهاد شده، اینجا می‌تواند چیزی باشد که تاکنون هرگز دیده نشده: ماده‌ی تاریک فلورسنت (اف‌دی‌ام، FDM).

ذرات این گونه از ماده‌ی تاریک می‌توانند پرتوهای ایکس ۳.۵ کیلوالکترون ولت را درآشامند (جذب کنند). اگر چنین چیزی درست باشد، ذرات اف‌دی‌ام پس از جذب می‌توانند این پرتوهای ایکس ۳.۵ کیلوالکترون ولت را از سرتاسر خوشه بگسیلند و یک خط گسیلشی (نشری) پدید بیاورند.

ولی اگر به ذراتی از این ماده که در خوشه، میان ما و منطقه‌ی مرکزی آن، پیرامون ابرسیاهچاله هستند نگاه کنیم، جذب بیشتری از اف‌دی‌ام‌ها دیده می‌شود که این به پیدایش یک طیف درآشامی (جذبی) در این طیف می‌انجامد.

در اینجا تصویری از #خوشه‌_کهکشانی برساووش را می‌بینیم که در آن، پرتوهای نور دیدنی (مریی) و رادیویی به رنگ سرخ، و پرتوهای X که توسط رصدخانه‌ی زمین‌گرد چاندرای ناسا گردآوری شده هم به رنگ آبی نشان داده شده است.

#apod #ماده_تاریک
https://goo.gl/JgaE9J
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180102.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies