«هلالی به سپیدی برف»
—----------------------------
https://goo.gl/kvnnmL
اینجا بخشی از نیمکره‌ی رو به کیوانِ #انسلادوس، ماه وسوسه‌انگیز و درونی این غول گازی را می‌بینیم.

در این تصویر زیبا که #فضاپیمای_کاسینی ناسا در ماه نوامبر گرفته شمال بالای چارچوب است؛ دوربین کاسینی تقریبا رو به خورشید و از فاصله‌ی ۱۳۰ هزار کیلومتری هلال روشن انسلادوس تنظیم شده.

این دنیای دوردست بیش از ۹۰ درصد نوری که از خورشید دریافت می‌کند را بازمی‌تاباند، و همین باعث شده بازتابندگی (#سپیدایی) سطح آن به اندازه‌ی برف تازه باشد.

انسلادوس با قطر تنها ۵۰۰ کیلومتر به گونه‌ی شگفت‌انگیزی فعال است. عکس‌هایی که کاسینی از این ماه گرفته آبفشان‌هایی را در قطب جنوب آن نمایان کرده و داده‌هایی که این فضاپیما در هنگام گذشتن از کنار آن گرد آورده نیز خبر از وجود احتمالی یک اقیانوس سرتاسری آب مایع در زیر پوسته‌ی یخی آن می‌دهند.

#apod #کیوان

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Enceladus.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«گویا وویجر ۲۵ سال زودتر از کاسینی فواره‌های انسلادوس را دیده بود»
—----------------------------------------------------------------

* اگر می‌دانستیم دنبال چه چیزی باید بگردیم، شاید ۲۵ سال زودتر به وجود یخ‌فشان‌های انسلادوس، ماه سیاره‌ی کیوان پی می‌بردیم.

نخستین بار در سال ۲۰۰۵ فواره‌های بزرگی از ذرات یخی که از قطب جنوب انسلادوس بیرون می‌زدند در عکس‌های فضاپیمای کاسینی ناسا دیده شد و دانشمندان سیاره‌ای را شیفته و مفتون ساخت. داده‌های بعدی کاسینی نشان داد که در زیر سطح این ماه دریایی [از آب مایع] پنهان شده که می‌تواند یکی از بهترین جاهای سامانه‌ی خورشیدی برای جستجوی زندگی باشد.

اکنون یک علاقمند به پردازش تصاویر از تنسی آمریکا بر این باور است که توانسته این فواره‌ها را در بایگانی داده‌های تصویری فضاپیمای وویجر ۱ که در سال ۱۹۸۰ از کنار کیوان گذشت "پیش-کشف" کند.

تد استریک، استادیار کالج منطقه‌ای رون استیت که به تازگی با گروه نیوهورایزنز ناسا هم کار کرده، با دریافت بخشی از داده‌های وویجر ۱ که در دسترس همگان است از سامانه‌ی برخط داده‌های سیاره‌ای ناسا و پردازش آنها، برآمدگی محوی را در نیمکره‌ی جنوبی این ماه یخی آشکار کرده.

پشته‌سازی عکس‌ها
استریک برای نمایان کردن فواره‌های انسلادوس در داده‌های قدیمی #وویجر نیاز به عکس‌هایی داشت که در زمانی که انسلادوس با زاویه‌ی ویژه‌ای روشن شده بود گرفته شده بودند. ولی وویجر در آن زمان‌های کلیدی هیچ عکسی که انسلادوس در کانون دوربینش باشد نگرفته بود.

پس وی ناچار شد بایگانی تصاویر را جستجو کند و در عکس‌هایی که وویجر از دیگر اجرام پیرامون کیوان گرفته بود، به دنبال عکسی بگردد که انسلادوس به طور شانسی در آنها افتاده باشد. وی می‌گوید: «هشت تصویر که انسلادوس هم در آنها بود را در یک دسته تصویر یافتم. انسلادوس تنها به اندازه‌ی چند پیکسل بود، در یک زاویه‌ی گام که چندان آرمانی نبود ولی برای این گونه کارها سودمند بود.»

استریک با پشته‌سازی (stacking) این هشت عکس که در نوامبر ۱۹۸۰ گرفته شده بودند، و میانگین گرفتن از آنها، توانست نسبت سیگنال-به-نویزِ تصویر پایانی را افزایش داده و چیزی را آشکار کند که به گفته‌ی او، همان یخ‌فشان‌هاییست که کاسینی چند دهه بعد یافت. دستاورد استریک در نشست علوم ماه و سیاره‌ای که ماه آینده در وودلندز تگزاس برگزار می‌شود ارایه خواهد شد.

اندرو کوتز، یکی از دانشمندان ماموریت کاسینی در آزمایشگاه علوم فضای مولارد بریتانیا می‌گوید: «این بسیار عالیست که بشود به سراغ داده‌هایی که حدود یک چهارم سده پیش از رسیدن کاسینی به دست آمده بود رفت -و با بهره از یافته‌های کاسینی- این تصویر پردازش شده و چشمگیر وویجر را به دست آورد که به نظر می‌رسد یخ‌فشان‌ها را در آن زمان نشان می‌دهد.»

وی می‌افزاید، اگر تصویر پرداخته‌ی (پردازش شده‌ی) استریک به راستی توده‌ی پدید آمده در اثر یخ‌فشان‌های #انسلادوس را نشان بدهد، این می‌تواند منبع داده‌های تازه و فریبنده‌ای برای پژوهشگران فراهم کند.

«اگر یک مورد شناسایی دیگر در داده‌های دهه‌ی ۸۰ تایید شود توان آن را دارد که -پس از بررسی و واسنجی کامل داده‌ها-چیزهایی درباره‌ی پیشینه‌ی این فواره‌ها و این که از چه زمانی فعال بوده‌اند به ما بگوید.»
https://goo.gl/jVq8yR
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Enceladus-Voyager1.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«دنیای دورو»
—---------—

انسلادوس، ماه سیاره‌ی کیوان (زحل) با قطر ۵۰۴ کیلومتر، جهانی دو-نیم شده است. در شمال آن، انبوهی از دهانه‌ها و زخم‌های به جا مانده از برخوردهای پرشماری که این ماه در درازنای تاریخش متحمل شده را می‌بینیم؛ ولی در جنوب، پیکره‌ای یکدست‌تر با چین و چروک‌هایی که دستاورد فعالیت‌های زمین‌شناختی روی آن هستند به چشم می‌خورد.

بیشتر اجرام سامانه‌ی خورشیدی که جو ندارند، سطحشان در اثر برخوردها به شدت در هم کوبیده شده‌، مانند منطقه‌ی شمال انسلادوس. ولی فعالیت‌های زمین‌شناختی که در جنوب آن جریان دارد، از جمله یخ‌فشان‌های پرآوازه‌ی قطب جنوبش، توانسته‌اند دهانه‌ها را پاک کرده و سطحی جوان‌تر با نمایی هموارتر روی آن پدید بیاورند.

دیدگاه این تصویر رو به نیمکره‌ی پادکیوان #انسلادوس است [نیمه‌ای که هیچگاه رو به کیوان نمی‌شود]. شمال انسلادوس بالای تصویر است و ۴ درجه به سمت راست چرخیده. این عکس در ۲۷ نوامبر ۲۰۱۶، به کمک دوربین زاویه-باریک #فضاپیمای_کاسینی ناسا و در نور دیدنی (مریی) گرفته شده.

در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی کاسینی از انسلادوس حدود ۶۶۰۰۰ کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۳۹۸ متر است.
https://goo.gl/XmKpCg
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Enceladus.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«شگفتی تازه انسلادوس: بخش‌هایی از سطح آن گرم‌تر از جاهای دیگر است!»
—------------------------------------------------------------------—

بر پایه‌ی پژوهش تازه‌ای که در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده، منطقه‌ی قطب جنوب انسلادوس، ماه یخی سیاره‌ی کیوان (زحل)، تنها چند فوت زیر سطح یخ‌زده‌اش گرم‌تر از چیزیست که انتظار می‌رفت. این نشان می‌دهد که اقیانوس آب مایع زیر این منطقه شاید تنها چند کیلومتر با سطح فاصله داشته باشد- نزدیک‌تر از چیزی که پیش از این گمان می‌رفت.

این فزونی گرما به ویژه روی سه ساختار بیشتر حس می‌شود که بی‌شباهت به "راه‌راه‌های ببری" (ترک‌خوردگی‌های آشکار برجسته‌ای روی قطب جنوب انسلادوس که یخ‌فشان‌ها از آنها بیرون می‌زند) نیستند، ولی بر خلاف راه‌راه‌های ببری، به نظر نمی‌رسد اکنون فعال باشند. این شکستگی‌های به ظاهر خفته‌ روی یک اقیانوس زیرزمینی و گرم، به پویایی زمین‌شناسی انسلادوس اشاره دارند، و نشان می دهند که این ماه می‌توانسته در گذشته چندین دوره‌ی فعالیت، در بخش‌های گوناگون سطحش را پشت سر گذاشته باشد.

به گفته‌ی یکی از این پژوهشگران، این فزونی دما را نمی‌توان به تابش آفتاب یا گرمایش خود کیوان نسبت داد، بنابراین باید به دنبال چشمه‌ی گرمایی دیگری در آنجا بود.

این یافته با نتایج پژوهش سال ۲۰۱۶ که به دست گروهی جدا از گروه علمی کاسینی انجام شد و کلفتی پوسته‌ی یخی انسلادوس را برآورد کرده بود سازگار است. این پژوهش‌ها ژرفای میانگین پوسته‌ی یخی را ۱۸ تا ۲۲ کیلومتر نشان می‌دهند، با کلفتی کمتر از ۵ کیلومتر در قطب جنوب.

لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه‌ی کاسینی در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادینای کالیفرنیا می گوید: «یافتن دماهایی بالاتر از چشمداشت بر فراز این سه منطقه‌ی خفته، شگفتی دیگری بر شگفتی‌های #انسلادوس می‌افزاید. اقیانوس زیرزمینی آن چگونه است و آیا زندگی می‌تواند در آن وجود داشته باشد؟ اینها پرسش‌هایی هستند که ماموریت‌های آینده در این دنیای اقیانوسی پاسخش را خواهند یافت.»

#فضاپیمای_کاسینی
https://goo.gl/FNMdNS
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Enceladusheat.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«انسلادوس یک دنیای زخم‌خورده است»
—---------------------------------—
https://goo.gl/LRUZ8p
* قطب جنوب #انسلادوس زخمی شده و دارد خونریزی می‌کند، با خونی از جنس گرما و آب. این آسیب احتمالا از سوی یک سنگ آسمانی غول‌پیکر بر آن وارد شده که کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پیش به این ماه یخ‌زده‌ی سیاره‌ی کیوان برخورد کرد و این ترک‌خوردگی‌ها و شیارهای نشت‌کننده را روی آن پدید آورد.

منطقه ی نزدیک قطب جنوب انسلادوس، ماه سیاره‌ی کیوان (زحل) یکی از فریبنده‌ترین رازهای سامانه‌ی خورشیدی را در خود دارد. افشانه‌هایی از آب مایع که از اقیانوسی زیرزمینی سرچشمه گرفته‌اند به همراه گرمای بسیار از ترک‌های این ناحیه بیرون می‌زنند. تابش گرمایی قطب جنوب انسلادوس حدود ۱۰ گیگاوات بیشتر از چشمداشت‌هاست- هم‌ارز توان ۴۰۰ توربین بادی که با بالاترین ظرفیت خود کار کنند. ولی بخش‌های دیگر این ماه، سرد و به نسبت همگن است.
[خبرش را اینجا خواندید: * شگفتی تازه انسلادوس: بخش‌هایی از سطح آن گرم‌تر از جاهای دیگر است! (https://goo.gl/4b2xyL)]

جان اسپنسر، از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در کلرادو می‌گوید: «ما توضیح واقعا خوبی نیافته‌ایم که چرا همه‌ی این فعالیت‌ها در یک جا متمرکز شده.»

در بیشتر ماه‌های یخی و اقیانوسی، سرچشمه‌ی اصلی گرما "کشند" (جزر و مد) است: این اجرام در اثر گرانش سیاره‌ی مادری و نیز همسایگانشان کش و قوس پیدا می‌کنند و در نتیجه درونشان گرم می‌شود.

آنجلا استیکل از دانشگاه جانز هاپکینز در مریلند می‌گوید: «اگر گرمای آن در اثر نیروی کشندی بود، جنوب و شمالش می‌بایست یکسان می‌شد. پس این واقعیت که جنوب انسلادوس با داشتن این افشانه‌ها و برون‌ریزی‌های گرمایی، ساز مخالف با بخش‌های دیگرش می‌زند یک راز است.»

استیکل و همکارش جیمز رابرتز با بهره از شبیه سازی‌های رایانه‌ای به بررسی این پرداختند که آیا یک برخورد بزرگ در گذشته می‌توانسته به چنین پدیده‌ای بیانجامد یا نه. آنها پی بردند که ظاهر شگفت‌انگیز انسلادوس را می‌توان با برخورد بزرگی توضیح داد که شکاف‌هایی غول‌پیکر روی یخ‌هایش پدید آورده بوده. به گفته‌ی این دانشمندان در همایش علمی دانش سیاره‌ای، چنین برخوردی می‌توانسته قطب جنوب را گرم و شکننده کرده باشد. این همایش روز ۲۱ مارس در تگزاس برگزار شد.

دنیای زخم‌خورده
استیکل می‌گوید: «یک برخورد می‌توانسته شرایط مناسب برای پیدایش سطحی مانند آنچه امروز می‌بینیم را فراهم آورد.» این برخورد برای داشتن چنین اثری می‌بایست به اندازه‌ی کافی نیرومند باشد تا به درون لایه‌ی یخ ۲۰ کیلومتری که اقیانوس انسلادوس را پوشانده نفوذ کند، ولی ما امروزه اثری از یک دهانه نمی‌بینیم زیرا آبی که بیرون زد و آن را پرکرد بی‌درنگ یخ زد.

رابرتز می‌گوید: «تا یک ساعت پس از برخورد، آب‌های بیرون زده توانستند یک لایه‌ی یخی ۱۰ سانتیمتری درست کرده و بازسازی پوسته‌ی یخی را آغاز کنند. این آسیب‌دیدگی به سرعت بهبود یافت، ولی جای زخمش به جا ماند.»

چنین برخوردی می‌توانسته به سطح انسلادوس انرژی بدهد و دمای یخ پیرامون را بالا برده و آن را سست کند. همچنین این برخورد یک موج شوک و فعالیت لرزه‌ای پدید آورد که توانستند پوسته را بشکافد.

این برخورد حتی دقیقا روی قطب جنوب نیز رخ نداده بوده. زیرا گودالِ پدید آمده به کاهش گرانش در منطقه‌ی برخورد انجامیده و در نتیجه ماه چرخیده بوده، به گونه‌ای که آن گودال یا دهانه کم کم به سمت قطب جابجا شد.

فرانسیس نیمو از دانشگاه کالیفرنیا در سانتا کروز می‌گوید: «این برخورد می‌توانسته هر جایی رخ داده باشد ولی پس از آن انسلادوس به اندازه ای کج شده بوده که نقطه‌ی برخورد به جایی که نزدیک‌ترین قطب بود رسید.»

این بخش پوشیده از یخ شکننده و پر از ترک‌خوردگی به قطب جنوب رسید و با نشت آب و گرما و به آرامی یخ زدن، زخمش را درمان کرد و از این آزمون سخت سربلند بیرون آمد.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Enceladus-impact.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«انسلادوس همه شرایط پذیرایی از زندگی را دارد»
—----------------------------------------

* انسلادوس آمادگی و شرایط مورد نیاز برای پدید آمدن زندگی در آن را دارد. فضاپیمای کاسینی ناسا در گذر پایانی‌اش از درون آبفشان‌های این ماه یخی، هیدروژن مولکولی را یافت که نشان‌دهنده‌ی شرایط مناسب زندگی در اقیانوس زیرزمینی آنست.

کاسینی بیش از یک دهه است که در مدار کیوان به کاوش این سیاره و ماه‌هایش سرگرم است، و بهترین عکس‌ها و سنجش‌هایی که تاکنون از این سامانه داشته‌ایم را برایمان فراهم کرده است. کاسینی کاوشگر هویگنس را بر سطح ماه مه‌آلود کیوان، تیتان نشاند، ساختارهای حلقه‌های کیوان رو موشکافی کرد، و نشان داد که انسلادوس بسیار شگفت‌انگیزتر از هر آن چیزیست که گمانش را میبردیم.
@onestar_in_sevenskies
قطب جنوب #انسلادوس ساختارهای گرم و شگفت‌آور، و افشانه‌های آب مایع دارد که از یک اقیانوس درونی سرچشمه می‌گیرند، اقیانوسی که بسیاری باور نداشتند ب‌تواند در چنین دنیای سرد و کوچکی وجود داشته باشد. این افشانه‌ها همچنین در بردارنده‌ی ترکیبات فریبنده‌ای مانند مولکول‌های آلی و دی اکسید کربن هستند که همگی از پیش‌نیازهای زندگی از گونه‌ی زمینی‌اند.

همه‌ی این‌ها نشانه‌های وسوسه‌انگیزی از زیست‌پذیری هستند. ولی تاکنون شواهدی از وجود یک چشمه‌ی انرژی که بتواند زندگی احتمالی را پشتیبانی کنند یافته نشده بود. در محیط‌های خشن روی زمین، هیدروژن می‌تواند این نقش را داشته باشد .

کریس‌ مک‌کی از مرکز پژوهشی ایمز ناسا در کالیفرنیا می گوید: «چیزی که برای کامل کردن داستان زیست‌پذیری گم شده بود یک چشمه‌ی (منبع) انرژی بود. این [یافته]، این داستان را کامل می‌کند.»

آب‌نبات برای میکروب‌ها
کاسینی هیدروژن را در نخستین گذرهای خود از درون آبفشان‌های انسلادوس یافته بود، ول یراهی نبود که بشود تعیین کرد این هیدروژن از خود انسلادوس آمده یا از دستگاه کاسینی. هنگامی که ذرات از آبفشان‌ها وارد طیف‌سنج جرمی یونی و خنثای فضاپیما (INMS) می‌شدند، با دیواره‌های تیتانیومی آن برهم‌کنش انجام داده و هیدروژنی از همان گونه‌ای که فرآیندهای آبگرمایی (هیدروترمال) در درون انسلادوس می‌توانست پدید بیاورد تولید می‌کردند.
@onestar_in_sevenskies
هانتر ویت از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در تگزاس می گوید: «ما در زمان پرتاب کاسینی نمی‌دانستیم که به چنین آزمایشی نیاز خواهیم داشت.» از همین رو ویت و همکارانش برای جستجوی هیدروژن ناچار شدند دستگاه INMS را در حالت تازه‌ای قرار دهند که مولکول‌ها را بدون اجازه دادن به تماس آنها با دیواره‌ها، بسنجد.

سرانجام آنها هیدروژن مولکولی که در جستجویش بودند را یافتند- آن هم به مقدار بسیار. یافته‌ها نشان داد که هیدروژن بسیار زیادی در پوسته‌ی یخی انسلادوس یا در اقیانوس آن ذخیره شده. این بدان معناست که هیدروژن مولکولی می‌بایست به طور پیوسته آنجا تولید شود، شاید از راه واکنش‌های آبگرمایی همسان با واکنش‌هایی که نزدیک دریچه‌های بستر اقیانوس‌های زمین رخ می‌دهد....

ادامه در پست بعد

«تلسکوپ جیمز وب به جستجوی زندگی در منظومه خودمان هم خواهد پرداخت»
—---------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/v8qmoe
* بر پایه‌ی یکی از بیانیه‌های تازه‌ی ناسا، تلسکوپ فضایی جیمز وب که به زودی راهی فضا می‌شود، چشم نیرومند و تیزبین خود را به دو تا از نخستین نامزدهای وجود زندگی بیگانه خواهد دوخت: ماه‌های یخی فواره‌دار انسلادوس و اروپا.

هم اروپا (ماه مشتری) و هم انسلادوس (ماه کیوان) به احتمال بسیار اقیانوسی از آب مایع زیر پوسته‌ی یخی خود هستند. همچنین در هر دو نشانه‌های فواره‌هایی غول‌پیکر از مایع دیده شده که از میان شکاف‌های یخ سطحشان بیرون می‌زند؛ به گفته‌ی دانشمندان، این فواره‌ها می‌توانند توسط آبفشان‌های زیرسطحی پدید آمده باشند که شاید یک چشمه‌ی گرمایی و مواد مغذی برای گونه‌های زیستی درونشان فراهم کنند.

هایدی همل، دستیار اجرایی "همکاری دانشگاه‌ها برای پژوهش اخترشناسی" (ای‌یوآرای) است می‌گوید:«دلیل ما برای گزینش این دو ماه این بود که هر دو شناسه‌های شیمیایی مناسب برای زندگی را در خود دارند.» همل رهبر چالشی بود که برای بهره گرفتن از جیمز وب در بررسی اجرام سامانه‌ی خورشیدی انجام شد.

تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) که تنها "وب" نیز خوانده می‌شود، تصاویری در نور #فروسرخ خواهد گرفت؛ این نور می‌تواند برای شناسایی اجرامی به کار رود که خودشان گرما تولید می‌کنند ولی به اندازه‌ی کافی داغ نیستند که نور بتابانند (مانند انسان، که به همین دلیل هم بیشتر دستگاه‌های دید در شب با نور فروسرخ کار می‌کنند). پژوهشگران امیدوارند وب در شناسایی مناطقی روی اروپا و انسلادوس که فعالیت زمین‌شناختی دارند، از جمله فوران‌های مایع، به آنها کمک کند.

آبفشان‌های #انسلادوس توسط فضاپیمای کاسینی به دقت بررسی شده‌اند. این کاوشگر از درون آنها هم گذشت و از همنهش مواد آنها نمونه برداشت. آبفشان‌های #اروپا را تلسکوپ فضایی هابل یافت، و پژوهشگران بسیار کمتر از انسلادوس درباره‌ی آنها آگاهی دارند.

جرونیمو ویلانووا، دانشمند اصلی برنامه‌ی رصدهای اروپا و انسلادوس با تلسکوپ وب می‌گوید: «آیا آنها از آبِ یخ‌زده‌اند؟ آیا بخار آب داغ آزاد می‌کنند؟ دمای این مناطق فعال و آبی که بیرون می‌پاشند چقدر است؟ سنجش‌های تلسکوپ وب به ما اجازه خواهد داد تا با دقت و درستی بی‌سابقه‌ای پاسخ این پرسش‌ها را بیابیم.»

رصدهای وب می‌تواند راه را برای ماموریت فضاپیمای "یوروپا کلیپر" (Europa Clipper) هموار کند، یک کاوشگر مداری ۲ میلیارد دلاری که به جستجوی نشانه‌های زندگی روی اروپا خواهد پرداخت. به گفته‌ی ویلانووا، جیمز وب جاهایی که مناسب جستجوهای یوروپا کلیپر است را شناسایی خواهد کرد.

انسلادوس از چشم وب حدود ۱۰ برابر کوچک‌تر از اروپا دیده می‌شود، بنابراین دانشمندان نخواهند توانست عکس‌های پُروضوحی از سطح انسلادوس بگیرند، ولی باز هم می‌تواند ساختارهای مولکولی آبفشان‌های آن را بررسی کند.

ولی این احتمال هم هست که رصدهای وب هیچ #آبفشان فعالی در اروپا ثبت نکند؛ دانشمندان نمی‌دانند که این آبفشان‌ها چه زمانی و هر چند وقت یک بار فوران می‌کنند، و وقت این رصدهای وب هم محدود است و شاید هیچگاه با فوران آنها همزمان نشود. این تلسکوپ می‌تواند مواد آلی -که برای پیدایش زندگی از گونه‌ی آشنای ما بنیادی هستند- را در فواره‌ها شناسایی کند. ولی ویلانووا هشدار می‌دهد که وب توانایی شناسایی مستفیم گونه‌های زیستی در این فواره‌ها را ندارد.

#تلسکوپ_جیمز_وب در سال ۲۰۱۸ به فضا پرتاب شده و در نقطه ی لاگرانژ ال‌۲ در فاصله‌ی ۱.۷ میلیون کیلومتری زمین جای خواهد گرفت [بخوانید: * تلسکوپ "جیمز وب" وارد چه مداری خواهد شد؟ (https://goo.gl/nAfCwe)].

این تلسکوپ برای ما دیدگاهی با وضوح بسیار بالا هم از فضای نزدیک و هم از دوردست‌های کیوان فراهم خواهد کرد. دانشمنمدان پیشاپیش گزینش اجرام یا مناطق مورد علاقه برای رصد با تلسکوپ پرقدرت وب را آغاز کرده‌اند، و اروپا و انسلادوس از جمله اجرامیند که رصدشان قطعی خواهد بود.
#اخترزیست‌شناسی

* توضیح تصویر: نمونه‌ای احتمالی از طیف‌سنجی‌های آینده‌ی تلسکوپ جیمز وب برای آبقشان‌های اروپا
https://goo.gl/v8qmoe
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/webb.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies