#آن‌سوی_ابرها آخرین ساخته #مجید_مجیدی پس از تجربه ناموفق #محمد_رسول‌الله بازگشتی به سینمای انسان‌محور است. محمد رسول‌الله به‌قدری ضعیف و درهم‌ریخته بود و چنان از فیلم‌نامه بدون ساختار رنج می‌برد که احتمالا هر بازگشتی به دوران گذشته برای مجیدی گامی مثبت تلقی می‌شود.

اما «آن‌سوی ابرها» به‌نسبت موفق هم هست. فیلم پر است از تصاویر عالی و سکانس‌های جالب که مجیدی پیش از آن نیز به‌ویژه در #بچه‌های_آسمان و #رنگ_خدا ثابت کرده بود که از پس‌شان برمی‌آید. مجیدی این‌بار اما تنها یک فیلم انسان‌گرایانه با محوریت روابط انسانی و واکاوی زندگی فراموش‌شدگان جامعه نساخته، بلکه با هدف افزودن جذابیت‌های سینمایی به فیلمش این مفاهیم را با مضامین بالیوودی درهم‌آمیخته است. رئالیزم اجتماعی مجیدی این بار پر است از صحنه‌های تعقیب و گریز و رقص و رنگ. اما این درهم‌تنیدگی حوادث اتفاقا نقطه ضعف داستان‌گویی مجیدی نیز شده است. داستان به‌جای این‌که یکی دو گره محکم داشته باشد، ده‌ها گره دارد که فرصت برای واکاوی و درگیری مخاطب با آن‌ها در فیلم فراهم نمی‌شود.

بازی‌ها، تدوین و فیلم‌برداری خیلی خوب به خدمت فیلم درآمده است و به‌خصوص موسیقی عالی ای.آر.رحمان فضای خوبی برای فیلم فراهم کرده است.

پایان فیلم آن‌چنان خوش است که انگار مجیدی نمی‌خواهد ردی از ناراحتی آن‌همه دشواری و آشفتگی اجتماعی را در ذهن بیننده‌اش بر جای بگذارد.

ورایتی به‌درستی نوشته که #آن‌سوی_ابرها تلفیقی است از #بچه‌های_آسمان و #میلیونر_زاغه‌نشین ... البته از نظر ساختاری آثاری از #رنگ_خدا و #بدوک هم در این فیلم دیده می‌شود. فیلم مجیدی حتی می‌تواند نماینده سینمای هند در اسکار باشد هرچند نوع روایت داستان که تاحدی نامنجسم است، شاید مانع این اتفاق باشد.

#هنر
#سینما

#نیمکت
http://T.me/nymkat