#مغزهای_کوچک_زنگ‌زده، ساخته #هومن_سیدی، یک فیلم گانگستری با مختصات جغرافیایی-فرهنگی ایران بود که بسیار هم خوب از آب درآمده.

فضاسازی فیلم اگرچه شبیه یکی از معروفترین فیلم‌های گانگستری آمریکای جنوبی بود، اما در ایجاد کشش در مخاطب بسیار موفق است.

#نوید_محمدزاده، #فرهاد_اصلانی و #نوید_پورفرج خیلی خوب بودند. ریتم فیلم و فیلمبرداری عالی بود. اگر یکی دو سکانس اضافه در فیلم نبود، #مغزهای_کوچک_زنگ‌زده به یک اثر ماندگار در سینمای ایران تبدیل می‌شد.

#هنر
#سینما
#جشنواره_فیلم_فجر

#نیمکت
http://T.me/nymkat

#بدون_تاریخ_بدون_امضا؛ اجتماعیِ قصه‌گو

#وحید_جلیلوند در دومین تجربه کارگردانی خود گامی بلند برداشته است. «بدون تاریخ٬ بدون امضا» یکی از بهترین فیلم‌های یک سال گذشته در سینمای ایران است. اگرچه فیلمنامه همانند بسیاری از فیلم‌های دیگر دارای زوائدی است؛ اما هوشیاری گره زدن دو قصه به هم، فیلم را از سایر فیلم‌های اجتماعی متمایز ساخته است. همین مسأله «بدون تاریخ، بدون امضا» را به یک فیلم قصه‌گوی خوب تبدیل کرده است. دو قصه همزمان به جلیلوند اجازه داده که بدون وصله و پینه‌های رایج در سینمای اجتماعی، روایت را پیش ببرد. البته جلیلوند تلفیق دو داستان را در #چهارشنبه_۱۹_اردیبهشت هم تجربه کرده بود که آن هم موفق بود.

#امیر_آقایی بهترین بازی خود را به نمایش گذاشته است. #نوید_محمدزاده هم بسیار خوب است. بازی #هدیه_تهرانی هم ساده و در جهت فیلم است.

ریتم کند فیلم نه تنها به اثر لطمه نزده٬ بلکه کاملاً در خدمت قصه‌گویی است.

قهرمان داستان (امیر آقایی) اگرچه در جامعه فاسد خالی از اخلاق امروز کمی غیرقابل‌باور می‌نماید، اما بیننده را همراه درگیری‌های ذهنی خود می‌کند و جای خالی شخصیت‌های وجدان‌گرا در سینمای ایران را پر کرده است.

#بدون_تاریخ_بدون_امضا فیلم بسیار خوبی است. لذت دیدنش را از دست ندهید.

#هنر
#سینما

#نیمکت
http://T.me/nymkat

"بینوایان"؛ قیل و قال برای هیچ

تئاتر #بینوایان شاید از نظر تعداد مخاطب، حجم تبلیغات و قیل و قال مهمترین اتفاق این هنر در چند دهه گذشته است. #حسین_پارسایی (کارگردان) نمایشی را با انبوهی ستاره و بازیگر و یک ارکستر بزرگ (به‌رهبری #بردیا_کیارس) در تالار هتل مجلل اسپیناس پالاس روی صحنه برده است و مدت‌هاست که بسیاری از بیلبردهای اتوبان‌ها به تصاویر ستارگان حاضر در این نمایش ( #نوید_محمدزاده، #پارسا_پیروزفر، #پریناز_ایزدیار، #اشکان_خطیبی، #سحر_دولتشاهی و #هوتن_شکیبا) مزین شده است. همه این‌ها در خدمت اجرای نمایشی است برگرفته از یکی از مهم‌ترین آثار تاریخ ادبیات جهان: #بینوایان.

تماشاگری که به‌دنبال این‌همه نام بزرگ، با امید بسیار و به‌سختی بلیط حضور در این آوردگاه را تهیه کرده، سرانجام یک نمایش دست چندم و نسبتاٌ ضعیف از اقتباس‌های سینمایی این اثر (به‌ویژه فیلم بینوایان ساخته #تام_هوپر) را تماشا می‌کند. نمایشی سردرگم که هم ارزش‌های روایتی شاهکار #ویکتور_هوگو را در خود ندارد و هم با آن متن پیش پا افتاده‌اش توصیفات حیرت‌انگیز داستان اصلی را کمرنگ کرده است.

متن نمایشی که قرار بوده موزیکال باشد، اتفاقاً هیچ شباهتی به شعر ندارد و بازیگران در اکثر اوقات جمله‌های روزمره را با همراهی موزیک و به‌خیال خودشان به‌شکل آواز می‌خوانند. آیا کارگردان نمایش (که سابقه‌ای طولانی در ابرپروژه‌های تئاتری دارد) نمی‌داند که معنای نمایش موزیکال تنها همراهی موسیقی با دیالوگ‌های بازیگران نیست؟ این متن ضعیف و این حجم از فالش‌خوانی برای نمایشی که شاید ده‌ها میلیارد تومان درآمد بلیط‌فروشی دارد عجیب است.

از میان آن همه ستاره و بازیگر مطرح تنها هوتن شکیبا و سحر دولتشاهی بازی می‌کنند و پارسا پیروزفر هم متوسط است. نوید محمدزاده همان‌قدر که در سینما تحسین‌برانگیز است در تئاتر ضعیف است. حسین پارسایی همکاری با محمدزاده را در نمایش #الیورتوئیست هم تجربه کرده بود. نوید محمدزاده در آن نمایش هم بسیار ضعیف بود. پریناز ایزدیار حتی توانایی آواز خواندن ندارد، هرچند بازیگران دیگر هم آن‌قدر خارج می‌خوانند که گاهی فکر می‌کردم کاش جای همه‌شان خواننده حرفه‌ای می‌خواند.

در مقایسه با نمایش اولیورتوئیست که دکور، بسیاری از ضعف‌های نمایشی را پوشانده بود، «بینوایان» یک دکور متوسط و ایستا داشت و از این حیث هم نسبت به کار قبلی حسین پارسایی چند به گام به عقب بود.

هر چند در پایان تئاتر برخی از مردم که تجربه دیدن چنین نمایش بزرگ و پر زرق و برقی را نداشته‌اند، راضی بودند، اما انتظار بسیاری از تماشاگران حرفه‌ای تئاتر و سینما که اقتباس‌های بسیار بهتری از داستان بینوایان را دیده بودند و یا با مفاهیم و اصول موسیقی و تئاتر آشنایی بیشتری داشتند، برآورده نشده بود.

#هنر
#تئاتر
#ادبیات
#موسیقی

#نیمکت
http://T.me/nymkat

#متری_شیش_و_نیم دومین ساخته #سعید_روستایی پس از #ابد_و_یک_روز است. موفقیت «ابد و یک روز»، حاشیه‌های بسیار این فیلم در هنگام ساخت و در جریان نمایش در جشنواره فیلم فجر، کسب سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه مردم و بازیگران حاضر در «متری شیش و نیم» باعث شده بود همه در انتظار دیدن یک اثر فوق‌العاده باشند. اتفاقی که البته نیافتاد...

«متری شیش و نیم» شروع فوق‌العاده‌ای دارد. تعقیب و گریز قبل از تیتراژ و پایان این تعقیب گریز یکی بهترین آغازهای (opening) تاریخ سینمای ایران است. یک سوم ابتدایی فیلم هم خیلی خوب از آب درآمده است. «روستایی» به‌واسطه پژوهش‌هایش برای ساخت «ابد و یک روز» و «متری شیش و نیم» آشنایی بسیاری با فضای مواد مخدر ایران دارد و این موضوع در ساختار یک سوم اول فیلم مشهود است. صحنه‌های ورود نیروی انتظامی به محدوده معتادان، دستگیری آنان و سپس ماجراهای این معتادان در کلانتری که با استفاده از چندین هزار معتاد واقعی ساخته شده، بسیار عالی و مستندگونه از آب درآمده است.

تماشاگر پس از یک‌سوم اول انتظاراتی از شخصیت «ناصر خاکباز» (با بازی #نوید_محمدزاده) دارد که در یک‌سوم دوم فیلم اصلا برآورده نمی‌شود. ضعف شخصیت‌پردازی در فیلمنامه اجازه نداده است که شخصیت ضد قهرمان فیلم به‌درستی شکل بگیرد و دوئل قهرمان-ضدقهرمان فیلم جز در برخی دیالوگ‌ها ناموفق است. هر چند همین تلاش هم بسیار موفق‌تر از بسیاری از فیلم‌های گذشته ایران است.

یک سوم انتهایی فیلم اما بسیار شعارزده و دارای اضافات بسیار است. فیلم که در یک‌سوم دوم افت کرده بود در انتها سقوط می‌کند. تلاش برای مبرا کردن «ناصر خاکباز» فیلم را از ریتم انداخته و چندپارگی فیلم را بیشتر هم کرده است.

ناگفته نماند که فیلم از نظر فنی، تدوین، فیلمبرداری و موسیقی بسیار خوب است و بیشترین ضربه را از فیلم‌نامه خود خورده که دارای نخ تسبیح محکمی نیست. انگار «روستایی» می‌خواسته ایده‌های بسیاری را در یک فیلم بگنجاند و این باعث شده که شما چندین قاب و سکانس و دیالوگ خوب را کنار هم ببینید که مجموعه‌اش ضعف‌های اساسی دارد.

#هنر
#سینما

#نیمکت
http://T.me/nymkat