#نیمکت_بلورین (بخش اول: دیده‌ها)
من طبق روال سال‌های گذشته بهترین آثار خوانده، دیده و شنیده را برای مخاطبان نیمکت معرفی می‌کنم. این سنت از زمان وبلاگ‌نویسی من آغاز شد و چون نام وبلاگ من هم "نیمکت" بود، به بهترین آثاری که در سال گذشته با آن‌ها مواجه شده بودم، جایزه نمادینی با نام "نیمکت بلورین" اهدا می‌کردم. این توضیح لازم است که آثاری که در این‌جا معرفی می‌شوند تنها آثاری هستند که من دیده‌ام، خوانده‌ام و شنیده‌ام و طبیعی است که من همه آثار را نمی‌بینم، نمی‌خوانم و نمی‌شنوم. هدف از معرفی این آثار به اشتراک گذاشتن لذت‌ها و آموزه‌هاست، شاید یکی از خوانندگان من دوست داشته باشد این بهترین‌ها را ببیند، بشنود یا بخواند.
دیده‌ها
در بخش "دیده‌ها" باید به بهترین فیلم‌ها و تئاترهایی که در سال گذشته دیده‌ام اشاره کنم.
سینمای ایران در سال گذشته "شاهکار" نداشت. من البته دو فیلم #بدون_تاریخ_بدون_امضا و #بیست‌ویک_روز_بعد را دوست داشتم. اگرچه از نظر ساختار سینمایی اولی فیلم بهتری بود اما دومی بیشتر به دل من نشست. شاید اگر فیلم‌های جشنواره فیلم فجر نبود سال گذشته برای من بدون فیلم خوب ایرانی سپری می‌شد. در جشنواره اما دو فیلم قابل توجه دیدم؛ #مغزهای_کوچک_زنگ‌زده و #تنگه_ابوقریب. هر دو فیلم استانداردهای بالایی داشتند و به‌خصوص تنگه ابوقریب که پیش از این درباره‌اش نوشته‌ام فیلم بسیار خوبی از آب درآمده بود. بنابراین با احترام به سه فیلم #بدون_تاریخ_بدون_امضا، #بیست‌ویک_روز_بعد و #مغزهای_کوچک_زنگ‌زده، #نیمکت_بلورین سال 1396 در بخش بهترین فیلم ایرانی تقدیم می‌شود به #تنگه_ابوقریب ساخته #بهرام_توکلی.
در بخش بهترین فیلم خارجی اما با معرفی یک دوست قدیمی یک فیلم ایتالیایی دیدم با نام #Perfect_Strangers اثر پائولو جینووز. فیلم یک کمدی درام عالی بود، از آن دست فیلم‌هایی که در جشنواره‌های جهانی نادیده گرفته می‌شوند و بعدها درباره‌شان صحبت می‌شود. باید اشاره کنم که فیلم‌های اسکار سال گذشته از #لالا_لند #La_La_Land گرفته تا #مون‌لایت #Moonlight و #منچستر_کنار_دریا #Manchester_by_the_Sea هیچ‌کدام فوق‌العاده نبودند. بنابراین نیمکت بلورین بهترین فیلم خارجی به Perfect Strangers می‌رسد، با این توضیح که فیلم در سال 2016 ساخته شده است.
در بخش #انیمیشن هم باید به دو اثر ویژه اشاره کنم. #بسکتبال_عزیز #Dear_Basketball بهترین انیمیشن کوتاه سال و #لاک‌پشت_قرمز #Red_Turtle هم بهترین انیمیشن بلند سال 1396 بود. درباره هر دو اثر پیش از این نوشته‌ام. اسکار امسال پر است از انیمیشن‌های فوق‌العاده. هم #Loving_Vincent عالی است و هم #Ferdinand و #Coco. درباره همه این‌ها در دوره بعد نیمکت بلورین خواهم نوشت.
من امسال تئاتر هم زیاد دیدم. تئاتر در ایران همچنان مثل هندوانه در بسته است. می‌روی و یک تئاتر معروف پرمخاطب مثل #الیور_توئیست می‌بینی که خوب است ولی عالی نیست، یا می‌روی یک کار در تئاتر شهر می‌بینی مثل #فتوحات_گلشیری که اصلا افتضاح است و گاهی هم یک تئاتر گمنام از یک کارگردان جوان می‌بینی و ذوق‌زده می‌شوی. #فهرست_مردگان #رضا_ثروتی تئاتر خوبی بود که البته زوائد نمایشنامه‌ای داشت. اجرای فرم این تئاتر جذاب بود اما کیفیت تئاتر در حد بهترین‌ها نبود. بدون هیچ تردیدی بهترین تئاتری که امسال دیدم #این_یک_پیپ_نیست اثر #محمد_مساوات بود. کاری فوق‌العاده با نمایشنامه‌ای درست و دکور و اجرایی عالی. بنابراین نیمکت بلورین بهترین تئاتر سال گذشته تقدیم می‌شود به #این_یک_پیپ_نیست. باید توضیح بدهم که من #صد_در_صد و #اسب را ندیدم.
در ادامه درباره بهترین خوانده‌ها و شنیده‌ها هم خواهم نوشت.
#هنر
#سینما
#تئاتر
#انیمیشن
#نیمکت
http://T.me/nymkat
من طبق روال سال‌های گذشته بهترین آثار خوانده، دیده و شنیده را برای مخاطبان نیمکت معرفی می‌کنم. این سنت از زمان وبلاگ‌نویسی من آغاز شد و چون نام وبلاگ من هم "نیمکت" بود، به بهترین آثاری که در سال گذشته با آن‌ها مواجه شده بودم، جایزه نمادینی با نام "نیمکت بلورین" اهدا می‌کردم. این توضیح لازم است که آثاری که در این‌جا معرفی می‌شوند تنها آثاری هستند که من دیده‌ام، خوانده‌ام و شنیده‌ام و طبیعی است که من همه آثار را نمی‌بینم، نمی‌خوانم و نمی‌شنوم. هدف از معرفی این آثار به اشتراک گذاشتن لذت‌ها و آموزه‌هاست، شاید یکی از خوانندگان من دوست داشته باشد این بهترین‌ها را ببیند، بشنود یا بخواند.
دیده‌ها
در بخش "دیده‌ها" باید به بهترین فیلم‌ها و تئاترهایی که در سال گذشته دیده‌ام اشاره کنم.
سینمای ایران در سال گذشته "شاهکار" نداشت. من البته دو فیلم #بدون_تاریخ_بدون_امضا و #بیست‌ویک_روز_بعد را دوست داشتم. اگرچه از نظر ساختار سینمایی اولی فیلم بهتری بود اما دومی بیشتر به دل من نشست. شاید اگر فیلم‌های جشنواره فیلم فجر نبود سال گذشته برای من بدون فیلم خوب ایرانی سپری می‌شد. در جشنواره اما دو فیلم قابل توجه دیدم؛ #مغزهای_کوچک_زنگ‌زده و #تنگه_ابوقریب. هر دو فیلم استانداردهای بالایی داشتند و به‌خصوص تنگه ابوقریب که پیش از این درباره‌اش نوشته‌ام فیلم بسیار خوبی از آب درآمده بود. بنابراین با احترام به سه فیلم #بدون_تاریخ_بدون_امضا، #بیست‌ویک_روز_بعد و #مغزهای_کوچک_زنگ‌زده، #نیمکت_بلورین سال 1396 در بخش بهترین فیلم ایرانی تقدیم می‌شود به #تنگه_ابوقریب ساخته #بهرام_توکلی.
در بخش بهترین فیلم خارجی اما با معرفی یک دوست قدیمی یک فیلم ایتالیایی دیدم با نام #Perfect_Strangers اثر پائولو جینووز. فیلم یک کمدی درام عالی بود، از آن دست فیلم‌هایی که در جشنواره‌های جهانی نادیده گرفته می‌شوند و بعدها درباره‌شان صحبت می‌شود. باید اشاره کنم که فیلم‌های اسکار سال گذشته از #لالا_لند #La_La_Land گرفته تا #مون‌لایت #Moonlight و #منچستر_کنار_دریا #Manchester_by_the_Sea هیچ‌کدام فوق‌العاده نبودند. بنابراین نیمکت بلورین بهترین فیلم خارجی به Perfect Strangers می‌رسد، با این توضیح که فیلم در سال 2016 ساخته شده است.
در بخش #انیمیشن هم باید به دو اثر ویژه اشاره کنم. #بسکتبال_عزیز #Dear_Basketball بهترین انیمیشن کوتاه سال و #لاک‌پشت_قرمز #Red_Turtle هم بهترین انیمیشن بلند سال 1396 بود. درباره هر دو اثر پیش از این نوشته‌ام. اسکار امسال پر است از انیمیشن‌های فوق‌العاده. هم #Loving_Vincent عالی است و هم #Ferdinand و #Coco. درباره همه این‌ها در دوره بعد نیمکت بلورین خواهم نوشت.
من امسال تئاتر هم زیاد دیدم. تئاتر در ایران همچنان مثل هندوانه در بسته است. می‌روی و یک تئاتر معروف پرمخاطب مثل #الیور_توئیست می‌بینی که خوب است ولی عالی نیست، یا می‌روی یک کار در تئاتر شهر می‌بینی مثل #فتوحات_گلشیری که اصلا افتضاح است و گاهی هم یک تئاتر گمنام از یک کارگردان جوان می‌بینی و ذوق‌زده می‌شوی. #فهرست_مردگان #رضا_ثروتی تئاتر خوبی بود که البته زوائد نمایشنامه‌ای داشت. اجرای فرم این تئاتر جذاب بود اما کیفیت تئاتر در حد بهترین‌ها نبود. بدون هیچ تردیدی بهترین تئاتری که امسال دیدم #این_یک_پیپ_نیست اثر #محمد_مساوات بود. کاری فوق‌العاده با نمایشنامه‌ای درست و دکور و اجرایی عالی. بنابراین نیمکت بلورین بهترین تئاتر سال گذشته تقدیم می‌شود به #این_یک_پیپ_نیست. باید توضیح بدهم که من #صد_در_صد و #اسب را ندیدم.
در ادامه درباره بهترین خوانده‌ها و شنیده‌ها هم خواهم نوشت.
#هنر
#سینما
#تئاتر
#انیمیشن
#نیمکت
http://T.me/nymkat
Telegram
اسلامی بیدگلی
نکات کوتاه اقتصادی، مالی و ...
#تن‌شوری نمایشی است که براساس سریال چهل و پنج سال پیش (۱۹۷۳) #اینگمار_برگمان نوشته و توسط #رضا_ثروتی کارگردانی شده است. موضوع تن‌شوری زیر و بم‌هایی از زندگی زناشویی زوجی تقریباً چهل ساله است که تا پیش از این کمتر در عرصه نمایش (و به‌طور کلی هنر ایران) درباره آن‌ها بحث شده است. تن‌شوری از این حیث نمایشی صریح و شجاعانه است.
زن و مرد نمایش تن‌شوری اسیر کلیشه‌هایی هستند که چهار دهه پیش در اروپا مطرح بوده ولی جامعه ایران هنوز از آن کلیشه‌ها رهایی نیافته است. زن هویت مستقلی از خود ندارد و خود را تنها شوهر یوهان و مادر دو دختر معرفی می‌کند. هم #صابر_ابر (در نقش یوهان) و هم #پانته‌آ_پناهی‌ها (در نقش ماریان) بازی‌های خوبی ارائه داده‌اند. البته که «پناهی‌ها» بهتر از «ابر» است و تنها حرکت تکراری دست‌ها آزاردهنده است.
«تن‌شوری» از نظر فرم با کارهای قبلی «رضا ثروتی» تفاوت جدی دارد. ثروتی که در اجرای کارهای شلوغ و پربازیگر تبحر دارد، این‌بار به اجرای نمایشی دو نفره روی آورده است. طراحی خوب و خلوت صحنه هم به اجرا کمک کرده است.
ایراد بزرگ تن‌شوری اما کشدار بودن روایت و کش‌دارتر بودن اجرا است. «رضا ثروتی» حتی در نمایش #سمفونی_مردگان هم با ضعف کشدار شدن نمایش مواجه بود، اما این‌جا قصه‌ای آرام و کم‌گره تماشاگر را خسته می‌کند. اجرای متوالی دو سانس حتی بازیگران نمایش را تحت تأثیر قرار داده بود. حتی ویدیویی که در میان نمایش پخش شد هم کشدار بود. تعامل اندک و بی‌فایده با تماشاگران هم کمکی به خروج نمایش از فاز کشداری نکرد.
#هنر
#تئاتر
#نمایش
#نیمکت
http://T.me/nymkat
زن و مرد نمایش تن‌شوری اسیر کلیشه‌هایی هستند که چهار دهه پیش در اروپا مطرح بوده ولی جامعه ایران هنوز از آن کلیشه‌ها رهایی نیافته است. زن هویت مستقلی از خود ندارد و خود را تنها شوهر یوهان و مادر دو دختر معرفی می‌کند. هم #صابر_ابر (در نقش یوهان) و هم #پانته‌آ_پناهی‌ها (در نقش ماریان) بازی‌های خوبی ارائه داده‌اند. البته که «پناهی‌ها» بهتر از «ابر» است و تنها حرکت تکراری دست‌ها آزاردهنده است.
«تن‌شوری» از نظر فرم با کارهای قبلی «رضا ثروتی» تفاوت جدی دارد. ثروتی که در اجرای کارهای شلوغ و پربازیگر تبحر دارد، این‌بار به اجرای نمایشی دو نفره روی آورده است. طراحی خوب و خلوت صحنه هم به اجرا کمک کرده است.
ایراد بزرگ تن‌شوری اما کشدار بودن روایت و کش‌دارتر بودن اجرا است. «رضا ثروتی» حتی در نمایش #سمفونی_مردگان هم با ضعف کشدار شدن نمایش مواجه بود، اما این‌جا قصه‌ای آرام و کم‌گره تماشاگر را خسته می‌کند. اجرای متوالی دو سانس حتی بازیگران نمایش را تحت تأثیر قرار داده بود. حتی ویدیویی که در میان نمایش پخش شد هم کشدار بود. تعامل اندک و بی‌فایده با تماشاگران هم کمکی به خروج نمایش از فاز کشداری نکرد.
#هنر
#تئاتر
#نمایش
#نیمکت
http://T.me/nymkat
Telegram
اسلامی بیدگلی
نکات کوتاه اقتصادی، مالی و ...