#شرح_احوال_ما
- سعدی و دردسخنان همیشه‌گی

چنان قحط سالی شد اندر دمشق
که یاران فراموش کردند عشق

چنان آسمان بر زمین شد بخیل
که لب تر نکردند زرع و نخیل

بخوشید سرچشمه‌های قدیم
نماند آب، جز آب چشم یتیم

نبودی به‌جز آه بیوه زنی
اگر بر شدی دودی از روزنی

چو درویش بی‌رنگ دیدم درخت
قوی بازوان سست و درمانده سخت

نه در کوه سبزی نه در باغ شخ
ملخ بوستان خورده مردم ملخ

در آن حال پیش آمدم دوستی
از او مانده بر استخوان پوستی

وگرچه به مکنت قوی حال بود
خداوند جاه و زر و مال بود

بدو گفتم: ای یار پاکیزه‌خوی
چه درماندگی پیشت آمد؟ بگوی

بغرید بر من که عقلت کجاست؟
چو دانی و پرسی سؤالت خطاست

نبینی که سختی به غایت رسید
مشقت به حد نهایت رسید؟

نه باران همی آید از آسمان
نه برمی‌رود دود فریادخوان

بدو گفتم: آخر تو را باک نیست
کشد زهر جایی که تریاک نیست

گر از نیستی دیگری شد هلاک
تو را هست، بط را ز طوفان چه باک؟

نگه کرد رنجیده در من فقیه
نگه کردن عالم اندر سفیه

که مرد ارچه بر ساحل است، ای رفیق
نیاساید و دوستانش غریق

من از بینوایی نیم روی زرد
غم بینوایان رخم زرد کرد

نخواهد که بیند خردمند، ریش
نه بر عضو مردم، نه بر عضو خویش

یکی اول از تندرستان منم
که ریشی ببینم بلرزد تنم

منغص بود عیش آن تندرست
که باشد به پهلوی بیمار سست

چو بینم که درویش مسکین نخورد
به کام اندرم لقمه زهر است و درد

یکی را به زندان درش دوستان
کجا ماندش عیش در بوستان...

@niyazestanbarani
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

#شرح_احوال_ما

- یکی از ناب‌ترین غزل‌های مولانا صائب تبریزی است. این غزل با یاد زاینده رود سپاهان که روزگاری سرچشمه‌ی زنده‌گی بوده و پرآب آغاز می‌شود و بعد می‌رسد به اجتماعی که مجلس مستان بی‌خرد شده است و اهل دانش و خرد در عذابی الیم می‌سوزند و...

درین دو هفته که زاینده رود سرشارست
پلی است آن طرف آب، هر که هشیارست

چه‌سان ز سیر چمن خاطرم گشاده شود؟
که بوی گل به دِماغ ضعیف من بارست

دل آرمیده بود تا شمرده است نفس
چمن صحیح بود تا نسیم بیمارست

عرق ز روی تو آتش به زیر پا دارد
عجب نباشد اگر همچو اشک، سیارست

به خارخار هوس دامن تو در گروست
وگرنه بادیه‌ی عشق بی خس و خارست

به وصل دلبر کنعان رسیدن آسان نیست
متاع این سفر از چشم همچو دستارست

ز درد خویش ندارم خبر، همین دانم
که هر چه جز دل خود می خورم زیانکارست

جهان به مجلس مستان بیخرد ماند
که در شکنجه بود هر کسی که هشیارست

به مجمعی که فتادی، بساز با یاران
که در نماز جماعت شتاب بیکارست

مخور فریب مسیحا و چاره سازی او
که شربت دل بیمار، چشم بیمارست

نظر به کعبه و بتخانه نیست عاشق را
که طفل، شوخ چو افتد ز خانه بیزارست

به طبع تازه صائب فسرده‌گی مرساد!
که در بهار و خزان خامه اش گهربارست

@niyazestanbarani
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹