VLTI( Very Large Telescope Interferometer)

تلسکوپ تداخل سنجی بسیار بزرگ ( VLTI)

این تلسکوپ در رصدخانه جنوبی اروپا (ESO) از تداخل‌سنجی برای ترکیب نوری که توسط چهار تلسکوپ واحد (UT) با قطر 8.2 متر یا چهار تلسکوپ کمکی (AT) متحرک با قطر 1.8 متر جمع‌آوری می‌شود، استفاده می‌کند. این کار یک «تلسکوپ مجازی» بزرگ‌تر ایجاد می‌کند که قطر آن معادل فاصله بین تلسکوپ‌های منفرد است و به «VLTI» اجازه می‌دهد جزئیات بسیار دقیق‌تری از کیهان را ثبت کند، جزئیاتی که با استفاده از «UT» یا «AT» به‌تنهایی قابل دستیابی نیستند. توانایی ترکیب نور با استفاده از «UT» یا «AT» ویژگی خاصی به «VLTI» می‌بخشد. «UT» به دلیل قطر بزرگ‌تر خود، توان گردآوری نور بالایی دارد و می‌تواند شش خط پایه با طول‌ها و جهت‌گیری‌های متفاوت تشکیل دهد. این امر حداکثر تفکیکی معادل یک تلسکوپ با قطر 130 متر را فراهم می‌کند. در مقابل، «AT» را می‌توان در 30 موقعیت مختلف بر روی سکوی «VLT» جابه‌جا کرد تا اطلاعات بیشتری درباره اجرام کیهانی مشاهده‌شده به دست آید. این جابه‌جایی تعداد بسیار بیشتری خط پایه ایجاد کرده و به «VLTI» امکان می‌دهد به حداکثر تفکیکی معادل یک تلسکوپ با قطر 200 متر دست پیدا کند. در حال حاضر «VLTI» با خط پایه‌هایی تا طول 140 متر (بسته به موقعیت ATها) کار می‌کند. به لطف این قطر بزرگ، ستاره‌شناسان می‌توانند جزئیاتی را مشاهده کنند که تا حدود 17 برابر دقیق‌تر از یک «UT» منفرد است، دقتی که معادل تشخیص چراغ‌های جلو و عقب یک خودرو است که از پهلو و در حال پارک روی سطح ماه دیده شود.
پرتوهای نوری جمع‌آوری‌شده توسط هر یک از تلسکوپ‌ها، از طریق یک سامانه پیچیده از آینه‌ها در تونل‌های زیرزمینی به یکدیگر رسانده می‌شوند. این آینه‌ها پرتوها را به مجموعه‌ای چشمگیر از ابزارهای «VLTI» هدایت می‌کنند، جایی که نورها ترکیب شده و برای تحلیل علمی آماده می‌شوند. برای ترکیب موفقیت‌آمیز نور، اختلاف مسیر پرتوها از هر تلسکوپ باید با دقتی در حدود یک‌هزارم میلی‌متر کنترل شود.

«علم با VLTI»

به لطف وضوح بی‌نظیر خود، «VLTI» می‌تواند گستره وسیعی از اجرام را با جزئیاتی بی‌سابقه تصویربرداری کند و دیدگاه‌های تازه‌ای در بسیاری از حوزه‌های تحقیقاتی اخترشناسی ایجاد نماید. نمونه‌هایی از این پژوهش‌ها شامل «جستجوی سیارات فراخورشیدی»، «رصد ستارگان جوان و پیر»، «مطالعه نواحی بسیار نزدیک به سیاهچاله ابرپرجرم در مرکز کهکشان راه شیری»، و «بررسی اجرام کیهانی دوردست خارج از کهکشان ما (مانند هسته‌های فعال کهکشانی که از پرانرژی ترین و اسرارآمیزترین پدیده‌های کیهان هستند)» می‌شود.

«نوشتاری بر متن خبر» :🔥

«تلسکوپ‌های تداخل‌سنجی» :
سامانه‌هایی هستند که نور جمع‌آوری‌شده از چند تلسکوپ مجزا را با استفاده از روش تداخل‌سنجی ترکیب می‌کنند تا مانند یک تلسکوپ بسیار بزرگ عمل کرده و وضوح زاویه‌ای بسیار بالاتری به دست آورند. این روش امکان مشاهده جزئیات بسیار ریز اجرام دوردست را فراهم می‌کند ( فراتر از توانمندی یک تلسکوپ منفرد ).

«خط پایه ( Base Line )» :
در تلسکوپ‌های تداخل‌سنجی به فاصله‌ی بین دو تلسکوپ (یا محل قرارگیری آن‌ها) گفته می‌شود. هرچه این فاصله بیشتر باشد، قدرت تفکیک زاویه‌ای (وضوح جزئیات) بالاتر می‌رود، درست مثل این که آینهٔ تلسکوپ را بزرگ‌تر کرده باشیم.

در «VLTI» این فاصله می‌تواند از چند ده متر تا بیش از 100 متر باشد و هر جفت تلسکوپ یک خط پایه متفاوت ایجاد می‌کند.

«UT» :
«Unit Telescope» :
چهار تلسکوپ ثابت اصلی با آیینه هایی به قطر 8.2 متر که نور زیادی را جمع آوری می‌کنند.

«AT» :
«Auxiliary Telescope» :
چهار تلسکوپ با آیینه هایی به قطر 1.8 متر که می توان آن ها را جا به جا کرد تا خط پایه های متنوع تری برای تداخل سنجی ایجاد شود.


«ترجمه خبر،نوشتار و گردآوری» : « امین برجعلی »
«منبع» : «www.eso.org»

#news
#notes

🆔 @Nojum_NIT