Сёньняшнімі словамі пра Крым Трамп, у якасьці кіраўніка самай магутнай ядзернай дзяржавы, пазыцыянаваў сябе як фактар небясьпекі для чалавецтва, для яго фізычнага існаваньня. Але будзем памятаць, што Трамп – гэта яшчэ ня ўвесь амэрыканскі народ, як і Лукашэнка – не беларускі народ.

Менш чым за 100 дзён мы апынуліся ў сьвеце, у якім не жылі нават дзяды цяперашняга маладога пакаленьня: ЗША больш не зьяўляюцца ні сьцяганосцам свабоды, ні абаронцам дэмакратыі, ні — і гэта самае кепскае — прыхільнікам міжнароднага права.

Цяпер ад ЗША можа чакаць апраўданьня якой заўгодна агрэсіі і якога заўгодна дыктатара. Гучыць нязвыкла, неверагодна, але — факт.

Для беларускай Незалежнасьці гэта стварае надзвычай небясьпечную сытуацыю: Пуцін і раней мог узяць Беларусь без адзінага стрэлу, але цяпер ён можа зрабіць гэта пры ўхваленьні Белага дому.

Асабліва калі анэксія будзе часткай “зьдзелкі” па будаўніцтву якога-небудзь “Трамп-таўэр”, скажам, у маскоўскім Зарадзьдзі (пасьля зносу гасьцініцы “Россия” месца пустое, усё роўна як спэцыяльна чакалі, і сто мэтраў ад Крамля).

Трамп абрынуў сусьветны парадак не таму, што прапаноўвае прызнаць Крым расейскім. Урэшце, у гісторыі карта сьвету мянялася бясконца, і большай часткай — у выніку войнаў.

Праблема ў тым, што новая адміністрацыя Белага дому прымае агрэсію як норму.

Калі б прапанова суправаджалася пацьвярджэньнем асуджэньня агрэсіі Расеі — кшталту, мы працягваем лічыць РФ агрэсарам, лічым дзеяньні Масквы недапушчальнымі, але ў мэтах прадухіленьня глабальнага ядзернага канфлікту просім украінскі народ пайсьці на гэтую вялікую ахвяру… , — стаўленьне, перакананы, было б іншым.

А так мы ўбачылі — адмову ЗША прагаласаваць за асуджэньне агрэсіі Крамля ў ААН, цынічны шантаж Кіева спыненьнем дапамогі, беспардонны ціск на ўкраінскі народ, які адстойвае сваё права на жыцьцё, абразы ў бок Зяленскага на фоне абуральных, зусім незаслужаных камплімэнтаў Пуціну.

У палітыцы словы і ёсьць дзеяньні. Вось гэта тое, што прыхільнікі Трампа альбо ня ведаюць, альбо забыліся, альбо робяць выгляд, што ня ведаюць ці забыліся.

І такімі сваімі дзеяньнямі кіраўнік самай магутнай дзяржавы ўводзіць агрэсію ў норму.

Паўтараю: агрэсіі былі і раней, але яны не лічыліся нормай. Падыйсьці да чалавека і ўдарыць яго па галаве — не было нармальным. Цяпер — будзе. Гэта і ёсьць канчатковага разбурэньне сусьветнага парадку, якім ён існаваў апошнія 80 гадоў.

Так, разбураць яго пачаў Пуцін. Але давяршыў справу — Трамп.

Па ўмовах прапанаванай «зьдзелкі» Украіна павінна аддаць практычна ўсё – і ня бачна, што Расея павінна аддаць хоць што-небудзь. Гэта – нават не «прымус да міру», гэта – прымус да капітуляцыі. Але капітуляцыя Ўкраіны мае ўсе шанцы абярнуцца капітуляцыяй ЗША – перад Масквой.

Пуцін даў назоў “Сталінград” аэрапорту ў Валгаградзе — “па просьбе ветэранаў”. У 1995 вяртаньне сталінскіх сімвалаў замест “Пагоні” і Бел-Чырвона-Белага Сьцяга Лукашэнка таксама апраўдваў просьбай ветэранаў — але там сапраўды былі ветэраны-удзельнікі вайны (якія зьнішчылі сваёй настальгіяй па СССР будучыню ўнукаў і праўнукаў). У 2025 годзе якія могуць быць “ветэраны”, калі самаму маладому ўдзельніку вайны 98 (!) гадоў! Хіба што — ветэраны КГБ, якое і правіць Расеяй і Беларусьсю.

Я даволі шмат выказваўся апошнім часам пра палітыку новай амэрыканскай адміністрацыі, зраблю падсумаваньне першых 100 дзён прэзыдэнцтва Трампа.

Адзінае станоўчае, што можна было б адзначыць у дзеяньнях Трампа – гэта барацьба з нелегальнай іміграцыяй.

Аднак яна спалучаецца з практыкай, адмоўныя вынікі якой могуць мець разбуральны эфэкт для сыстэмы, на якой стагодзьдзямі (не дзесяцігодзьдзямі – стагодзьдзямі!) будавалася Амэрыка як прававая і дэмакратычная дзяржава.

Я маю на ўвазе ігнараваньне структурамі выканаўчай улады рашэньняў заканадаўчай і судовай уладаў. Гэта тое, што патэнцыйна можа выклікаць хаос і штурхнуць Амэрыку ў стан вострага грамадзкага супрацьстаяньня аж да грамадзянскай вайны. Залішне канстатаваць, што гэта ня тое што ня «зробіць Амэрыку ізноў вялікай», а аслабіць яе на доўгія часы.

Што ж да міжнароднага статусу ЗША, дык ён – у выніку крайне некампэтэнтных дзеяньняў Трампа і ягонай каманды прафанаў у дыпляматыі і міжнароднай палітыкі – ужо зьнішчаны, калі мець на ўвазе статус Амэрыкі як лідэра свабоднага сьвету. За 100 дзён Трамп зруйнаваў тое, што напрацоўвалася 80 гадоў – давер да Амэрыкі. Вярнуць гэты давер пасьля Трампа будзе вельмі няпроста, спатрэбяцца гады і гады.

Слова Амэрыкі цяпер нічога ня вартае. Амэрыканскія прэзыдэнты і раней парушалі абавязальніцтвы (варта прыгадаць падпісаны ў выніку выкручваньня рук Кіеву дыпляматычнымі шантажыстамі Клінтана «Будапэшцкі мэмарандум», які быў цалкам у інтарэсах Крамля, і невыкананьне яго Абамам пасьля анэксіі Расеяй Крыму). Але падобнае хаця б тлумачылі юрыдычнай казуістыкай і не ўзводзілася ў ранг нармальнасьці – цяпер усё робіцца адкрыта і цынічна.

Пры папярэдніх прэзыдэнтах, пры Абаме і Байдэне стратэгічную лінію ЗША ў міжнароднай палітыцы вызначалі нікчэмнасьці, цяпер іх месца занялі карыкатурныя пэрсанажы.

Дзеяньні трампаўскай адміністрацыі па разбурэньні сусьветнага парадку ўражваюць.

Вашынгтон упершыню ясна даў зразумець, што можа «умыць рукі» у выпадку агрэсіі супраць краінаў НАТА (уласна, само існаваньне НАТА пастаўлена пад сумнеў).

Прэзыдэнт ЗША ўпершыню на памяці цяпер жывучых пакаленьняў выказаў тэрытарыяльныя прэтэнзіі ў дачыненьні іншых краінаў. Такога не дазвалялі сябе ні Хрушчоў, ні Брэжнеў пад час уводу войскаў у 1956-м у Будапэшт, у 1968 у Прагу і ў 1979-м у Афганістан. Нагадаю, што сумнавядомая «дактрына Брэжнева» грунтавалася на праве СССР супрацьстаяць спробам зьмены сацыялістычнага ладу ў падкантрольных яму краінах, а не ў захопе гэтых краінаў ці іх частак.

Нарэшце, ЗША ўпершыню ў сваёй гісторыі прагаласавалі ў ААН (прычым двойчы!) разам з краінамі-ізгоямі.
Складаецца ўражаньне, што Трамп хоча ўключыць Вашынгтон у «вось зла» – Пхеньян – Пэкін -Тэгеран – Масква – «и примкнувший к ним» Менск.
У гэтым шэрагу – ліквідацыя праграмаў падтрымкі грамадзянскай супольнасьці тых краінаў сьвету, дзе ўсталяваныя аўтарытарныя рэжымы, спроба ліквідацыі (насупраць Кангрэсу ЗША) радыё «Свабода» і «Голас Амэрыкі» (гэтаму апладзіруюць са сваіх магілаў пад крамлёўскай сьцяной тав. Суслаў і тав. Андропаў – іх мэта пачынае зьдзяйсьняцца).

І, нарэшце, Украіна. Слова, якое можа ўмясьціць у сабе стаўленьне трампаўскай адміністрацыі да народа, што вядзе гераічнае і ахвярнае змаганьне з агрэсарам – цынізм.

Трамп вывеў Пуціна з пазыцыі міжнароднага ізгоя і вярнуў Крэмль у арбіту міжнароднай палітыкі, чым, безумоўна, істотна ўзмацніў імпэрскую кэгэбісцкую Расею. А ўсё, што ўзмацняе імпэрскую Расею – аслабляе беларускую Незалежнасьць і павялічвае пагрозу для існаваньня Беларусі як сувэрэннай краіны.

Мы да гэтага часу ня чулі ад Трампа ніводнага слова ў падтрымку беларускіх палітвязтьняў, сярод якіх і Алесь Бяляцкі – ляўрэат прэміі, пра якую марыць гаспадар Белага дому. (1/2)

(2/2) Часам чую: «Пачкай, у яго ёсьць плян!». Ня ведаю, зь якіх крыніцаў бяруць ілюзорны аптымізм прыхільнікі Трампа. Няма ў яго ніякага «плану». Няма ў яго нічога, акрамя неўтаймаванага жаданьня задаволіць свае асабістыя гіганцкія (а насамрэч – нікчэмныя) амбіцыі. А вось у тэхнакратаў, якія за ім, такі план можа існаваць – усталяваньне дыктатуры новага фармату («тэхнафашызм»). Але гэта не прынясе нічога добрага ні для сьвету, ні для Беларусі.

Галоўная выснова, якую можна зрабіць і беларусам, і жыхарам іншых эўрапейскіх краінаў з пергшых ста дзён знаходжаньня ў Белым доме гэтай асобы – спадзявацца трэба на саміх сябе.

Беларусь — краіна, якая шмат у чым залежыць ад пазыцыі асноўных геапалітычных гульцоў. І галоўная праблема, якая стаіць перад прыхільнікамі дэмакратычнага выбару Беларусі вось ужо больш як тры дзясяткі гадоў фактычна з моманту абвяшчэньня Незалежнасьці ў жніўні 91-га — гэта нявызначаснасьць Захаду ў сваім стаўленьні да гэтай самай Незалежнасьці.

На словах нібыта ўсё ў парадку — ніхто з заходніх палітыкаў не выступае супраць існаваньня Беларусі як сувэрэннай краіны, ва ўсякім разе ў апошнія гады. Але такое адчуваньне, што існуе маўклівая згода на тое, каб Беларусь заставалася ў зоне інтарэсаў Масквы.

Зразумела, што гэта, у сваю чаргу, частка яшчэ большай геапалітычнай праблемы — стаўленьня Захаду да існаваньня Расеі як імпэрыі.

Цяпер ужо відавочна, што пры зусім іншых дзеяньнях, найперш Вашынгтону, Пуцін мог пацярпець паразу ўжо ў 2022 годзе (я маю на ўвазе якасна іншы ўзровень паставак Украіне зброі). Цяпер, падобна, такая магчымасьць у кароткатэрміновай і нават сярэднетэрміновай пэрспэктыве не праглядаецца. Пуцінскі рэжым можа замацавацца надоўга.

Але гэта не азначае, што сытуацыя ня зьменіцца ніколі. Яна можа зьмяніцца нечакана, пад узьдзеяньнем фактараў, якіх мы нават ня можам прадбачыць. (Поўны тэкст - па спасылцы) https://gazetaby.com/post/navumchyk-belarusy-musyacz-bycz-gatovyya-dacz-zrazumecz-svetu-shto-niy/207095/

ХТО ЗАПЛАЦІЎ ЗА ПЕРАМОГУ І ХТО ЯЕ СКРАЎ. Інтэрпрэтацыі цяперашнім прэзыдэнтам Амэрыкі ролі нацый у дасягненьні перамогі над Гітлерам даюць падставу для развагаў у дні, калі чалавецтва адзначае завяршэньне самай на памяці цывілізацыі крывапралітнай вайны.

У словах гаспадара Белага дому праўдзіва тое, што без дапамогі Злучаных Штатаў вайна, найхутчэй, была б саюзьнікамі прайграная. Калі б у канцы 41-га Амэрыка не ўступіла б у вайну ўсёй сваёй гіганцкай эканамичнай магутнасьцю, не пастаўляла б саюзьнікам тысячы і тысячы самалётаў, танкаў, розных відаў зброі — дык ужо ў 1942 годзе Рэйх мог бы акупаваць Вялікабрытанію, як ён гэта зрабіў з краінамі матэрыковай Эўпропы. Тым самым, дзясяткі дывізій і тэхніка былі б перакінутыя на Ўсходні фронт, і ў 1943-м (калі не раней) Гітлер сапраўды мог дайсьці да Ўралу. На гэтым (перамогай нацызму) вайна была б завершаная. Наступны этап, праз гады, меў бы ўжо ядзерны характар (нагадаю, што ў рэальным 1945-м Гітлеру зусім няшмат не хапіла да стварэньня атамнай зброі, а сродкі дастаўкі на сотні кілямэтраў у яго ўжо былі — ФАЎ-2).

Значнасьць амэрыканскай дапамогі прызнаваў напрыканцы вайны і Сталін. Але неўзабаве пра ролю ЗША, увогуле саюзьнікаў, у СССР пастараліся надзейна і надоўга забыцца.

Не кажу пра тое, што замоўчвалася роля СССР і пэрсанальна Сталіна ў разьвязваньні Другой сусьветнай вайны, тая эканамічная дапамога (найперш сыравінай), якую Крэмль аказваў Рэйху з 1939-га і аж да 22 чэрвеня 1941 (па сутнасьці, СССР быў рэальным саюзьнікам Гітлера ў значна большай ступені, чым некаторыя бутафорскія рэжымы Эўропы).

Але мы, савецкія школьнікі, амаль нічога ня ведалі і пра баявыя дзеяньні ў Паўночнай Афрыцы, дзе войскі саюзьнікаў перамалолі нямецкую тэхніку, якая ў іншым выпадку ўмацавала б Усходні фронт. Ці пра бітвы амэрыканскага марскога флёту ў Ціхім акіяне.

Ледзь-ледзь прыгадвалі і пра харчовую дапамогу, якая дапамагала выжываць і байцам Чырвонай арміі, і тым, хто знаходзіўся ў савецкім тыле.

Адзінымі, хто ня бачыў амэрыканскай прадуктовай дапамогі, былі жыхары акупаваных тэрыторыяй.

Ёсьць вялікая розьніца ў акупацыі Трэцім Рэйхам тэрыторыяў сучасных Беларусі і Расеі.

Бо калі немцамі быў акупаваны толькі 1 (адзін) працэнт тэрыторыі цяперашняй Расейскай Фэдэрацыі, дык Беларусі — 100%. Гэта, пагадзіцеся, гіганцкая розьніца.

У СССР была табуяваная тэма тэма адказнасьці камуністычнага кіраўніцтва СССР за тых, хто апынуўся на акупаваных тэрыторыях. Застаецца яна такой і ў лукашэнкаўскай Беларусі.

Замоўчваецца, што ўжо летам 1941 Сталін аддаў загад пры адступленьні вывозіць на ўсход ня толькі абсталяваньне заводаў, аўтамабільную тэхніку, але і зерне, скаціну, хлеб, а тое, што немагчыма вывезьці — зьнішчаць. «Ни одного колоска врагу!».

Як будуць выжываць пакінутыя на міласьць захопнікаў мільёны мірных жыхароў — Сталіна не хвалявала.

Яго хвалявала арганізацыя партызанскіх дзеяньняў. Пры гэтым усе тры гады акупацыі за падрывы чыгуначных эшэлонаў ды дывэрсіі супраць Вермахту расплочаваліся мірныя беларусы, расстраляныя на плошчах ды спаленыя ў вёсках.

Ці бралі ў разьлік арганізатары партызанскіх апэрацый гэтыя непазьбежныя будучыя ахвяры? Цэнтральны штаб партызанскага руху знаходзіўся ў Маскве, акцыі распрацоўваліся непасрэдна НКВД. Чалавечыя жыцьці — ня тое, што цанілася (і цяпер цэніцца) у чэкістаў...

Вяртаючыся ж да тэмы ролі нацый у перамозе, мы павінны разумець, што ваююць, найперш, ня танкі, гарматы ды самалёты, а — людзі. Магчыма, у будучай вайне будуць змагацца паміж сабой робаты (сёньня гэта ўжо не выглядае фантастычным) зь мінімумам чалавечых ахвяраў ці нават увогуле бяз іх, а татальнае адключэньне энэргетычных сыстэмаў праціўніка на доўгі тэрмін і будзе азначаць канчатковую перамогу.

Але восем дзесяцігодзьдзяў таму ваявалі людзі. У акопах, за прыцэламі гарматаў, за штурваламі зьнішчальнікаў гінулі людзі. (1/2)

(2/2) Таму кошт той вайны і той перамогі павінен вымяраецца чалавечымі жыцьцямі, а ня колькасьцю самалётаў ды танкаў. І калі нават ня браць у разьлік ахвяры сярод мірнага насельніцтва, а гаварыць толькі пра тых, хто гінуў са зброяй у руках, — народы былога СССР, асабліва беларусы, рускія, украінцы заплацілі самы вялікі кошт за перамогу.

Ну а далей — па Васілю Быкаву: «Я лічу, што перамогу сапраўды адабралі. І ў беларусаў, і ў расейцаў, і ня толькі. Гэтае адбіраньне адбылося адразу пасьля перамогі. І адабраў яе вялікі кумір гэтых народаў — Сталін. Кожныя пераможцы разьлічваюць нешта здабыць у выніку перамогі, асабліва пасьля такой крывавай вайны. І гэта было правільна, заканамерна. Але што ў выніку яны атрымалі — што атрымалі народы Савецкага Саюзу? Зноў жа тую камуністычную кабалу, тую заняволенасьць і галечу».

Як, увогуле, выглядае ў гістарычнай рэтраспэктыве?

Зьнішчыўшы ў 1918 годзе БНР і захапіўшы Беларусь, бальшавікі ў 1941-м здалі беларускі народ нацысцкім акупантам, каб у 1944-м ізноў усталяваць ужо камуністычнцую акупацыю — вось прыблізна гэтак будзе напісана ў падручніках гісторыі гадоў праз дзьвесьце (калі Беларусь застанецца на карце сьвету).

... Калі вынікі перамогі ў саміх пераможцаў, як кажа Быкаў, адабраў Сталін — дык сёньня мы можам канстатаваць, што ў нас, у нашчадкаў пераможцаў іх адабраў Лукашэнка. Падмануўшы ў пачатку свайго прэзыдэнцтва старое пакаленьне вяртаньнем «сьцяга Перамогі» (і адначасна вызначыўшы ідэал «моцнай дзяржавы» мадэльлю Гітлера), ён умацоўвае свой рэжым «русскомировским» заганным «победобесием». Тым самым, які сёньня падсілкоўвае злачынную вайну супраць Украіны.

Плоцяць за гэта цяперашнія пакаленьні беларусаў — у акрэсьціных і ў эміграцыі. А будучыя пакаленьні будуць плаціць зьнішчанымі сёньня магчымасьцямі.

Што ж, нічога новага няма ў гэтым сьвеце ад ягонага стварэньня, і ахвяры дзядоў ня вучаць унукаў.

Вечная Памяць героям і ахвярам той вайны.

Беларусам , ачмураным фразай «калабарацыя з нямецкімі акупантамі”, варта задаць самім сабе пытаньне: а хто мусіў карміць, лячыць, вучыць мільёны людзей, пакінутых Чырвонай Арміяй на міласьць акупантаў? Уражвае гэтая няздольнасьць да элемэнтарнай логікі; значна прасьцей паддацца прапагандзе, якая дурыць мазгі дзесяцігодзьдзямі.

Рызыкну выказаць прагноз адносна перамоў у справе вайны РФ супраць Украіны. Пуцін не прыедзе ў Стамбул (яму няма з чым туды ехаць). Найхутчэй, не прыедзе і Трамп (не захоча зьвязваць сябе з правалам «мірнага плану»).

Пуцін, ясна, ня пойдзе на перамір’е – і Захад нічога ня зможа зь ім зрабіць. Час упушчаны, трэба было дабіваць Пуціна ў 2022.

Эўрапейскія санкцыі? Пляваў Пуцін на гэтыя санкцыі – а галоўнае, пляваў на іх рускі народ, які «вынесет всё, что Господь ниспошлёт». 500% тарыфы на краіны, якія купляюць расейскія нафту і газ, якімі гразіў Трамп, выглядаюць больш сур’ёзна – але Трамп іх не прыменіць, бо мае нейкую невытлумачальную псыхалягічную залежнасьць ад Пуціна. Ды і мы пераканаліся, чаго вартыя словы Трампа (нічога ня вартыя). Але і нават калі былі б уведзеныя ня 500, а 5000% тарыфы, і РФ засталася б увогуле без бюджэту – рускі народ, як было сказана вышэй, «вынесет всё», да таго ж ён знаходзіцца ў стане імпэрскага драйву, калі «великая Россия» важней за ўласнае жыцьцё.

Адзінае, што можа спыніць Пуціна – ваенная параза. Яна ўсё яшчэ тэхнічна магчымая (калі б ЗША ўклаліся па-поўнай), але не рэальная – Трамп забаіцца.

Таму варта рыхтавацца да нападу Расеі на Польшчу і краіны Балтыі, з выкарыстаньнем тэрыторыі Беларусі як плацдарму – і зь вялікай доляй верагоднасьці, з нанясеньнем менавіта з тэрыторыі Беларусі тактычнага ядзернага ўдару. Не з Расеі (навошта Пуціну падстаўляць сваю тэрыторыю пад удар у адказ?) - а менавіта зь Беларусі. Зрэшты, Захад на яго, як перакананы Пуцін (нажаль, справядліва), адэкватна не адкажа: «Ніхто не жадаў паміраць за Данцыг» (гл. падручнік гісторыі).

З надыходзячым вас 30-годзьдзем ганебнага «рэфэрэндуму» пра адмову ад мовы, Герба, Сьцяга, з наданьнем Лукашэнку права распускаць парлямэнт і за інтэграцыю з Расеяй, спадарыні і спадары.

Неканстытуцыйны і нелегітымны "рэфэрэндум"-95 па сваіх разбуральных наступствах лічу самай чорнай падзеяй сучаснай беларускай гісторыі. Але яго вынікі - не назаўсёды. https://d4yrk5snbm6uo.cloudfront.net/post/navumchyk-u-syamyu-eurapejskix-narodau-belarusy-paunavartasna-vernuczc/207206/

«Рада Беларускай Народнай Рэспублікі ўхваляе грамадзянскую пазыцыю беларусаў, якія і на Бацькаўшчыне, і ў эміграцыі захоўваюць вернасьць бел-чырвона-беламу сьцягу і гербу „Пагоня“, адданасьць беларускай мове, прынцыпам дэмакратыі. У новай вольнай Беларусі нацыянальным сымбалям і беларускай мове будзе вернуты іх законны статус, парушаны антыканстытуцыйным рэфэрэндумам 1995 году» https://www.svaboda.org/a/33413554.html

“Няшчасная Беларусь! Добры, памяркоўны, рамантычны народ у руках такой поскудзі. І пакуль гэты народ будзе дурнем, так будзе заўсёды...” (Уладзімкр Караткевіч).

Але можа здарыцца яшчэ горш — ня будзе ніякага “заўсёды”. Беларускі народ зьнікне як нацыя, бо ў 1994-95 сапраўды павёў сябе неразумна і згубіў шанец, сам сабе выбраўшы поскудзь і адмовіўшыся ад галоўнага, што вызначае нацыю — мовы. Хаця тады ўсё яму было раскладзена па паліцах, усё сказана і прадказана. Трэба было падумаць, хаця б пяць хвілінаў пабыць ня “дурнем”.

Па сваіх разбуральных для нацыі наступствах рэфэрэндум-95 — самая чорная падзея ў гісторыі Беларусі. Не ХХ стагодзьдзя, а навогул. Мы бачым толькі яшчэ пачатак яго вынікаў.

І калі задацца пытаньнем, ці захаваецца пасьля яго ў будучыні беларуская нацыя, больш падставаў меркаваць, што хутчэй — не, чым — так. Нашчадкі беларусаў, канешне, будуць існаваць фізычна, але беларусаў як нацыі — можа і ня быць праз сто гадоў. Усё да таго ідзе.

У гэтым, магчыма, і ёсьць гістарычная місія беларусаў: паказаць сьвету, даць урок, што бывае, калі людзі адмаўляюцца ад сваёй мовы, ад сваіх нацыянальных каштоўнасьцяў.

Як і прагназаваў, пагрозы Трапмпа скончыліся нічым: ён заявіў, што хоча сустрэцца з Пуціным. Мала таго: Вашынгтон мяркуе аднавіць дзейнасьць савету «Расеі-NATO» (!!!).

Уявіце, што Рузвэльт у 1942 кажа, што хоча сустрэцца з Гітлерам і арганізаваць «круглы стол» з Герынгам і Гебэльсам. А чо, гаварыць жа – лепей, чым ваяваць, ці ня так?

Пуцін абмакнуў Трампа галавой ва ўнітаз і за шкірку моцна там трымае – ну а той з радасьцю сёрбае, падобна, субстанцыя яму падабаецца.

Нікчэмнасьці на чале ЗША былі і раней, але ніколі ЗША не выстаўляліся гэткім пасьмешышчам на ўвесь сьвет.

Пытаюцца, як стаўлюся да выказваньня Зянона Пазьняка пра наяўнасьць у тым ліку і ў мяне як дэпутата Апазыцыі БНФ у ВС-12 «гістарычнай легітымнасьці». Гэта – меркаваньне Пазьняка. Лічу яго выбітнай асобай у гісторыі Беларусі, галоўнай фігурай у здабыцьці Незалежнасьці. Пры гэтым, маю іншае, адрознае ад ягонага, стаўленьне да некаторых палітычных працэсаў і да некаторых асобаў. Таксама хачу сказаць, што нікому ад свайго імя рабіць якія б тое ні было заявы я права не даваў.

Усе пагрозы і лідэраў ЭЗ, і Трампа ў выпадку сабатаваньня Пуціным спыненьня агню — аказаліся пустымі словамі. Што да самога Пуціна — ён яшчэ ў 2022 дамагаўся перамоваў з прэзыдэнтам ЗША. Сёньня ён блізкі да гэтага як ніколі.

Ёсьць рэч, якую ня могуць зразумець заходнія палітыкі. Гэта — нязначнасьць матэрыяльнага дабрабыту для «глыбіннага» рускага чалавека перад ягоным імкненьнем бачыць Расею «великой”. Ды ўвогуле, рускі чалавек ня тое што гадамі, ня тое што ўсё жыцьцё сваё — а пакаленьнямі цярпець умовы, якія немец ці француз зь цяжкасьцю можа сабе ўявіць.

У Германіі зьнікненьне паловы гатункаў піва з-за эканамічных памылак ураду імгненна зьмяло б урад; у Францыі пэнсійная рэформа, па сутнасьці, гэта зрабіла. У Расіі пятая частка насельніцтва (гэта як дзьве Галяндыі) жыве ва ўмовах «удобства — во дворе», і нармальна. Дзяды-прадзеды гэтак жылі — унукі-праўнукі гэтак жыць будуць.

Але фэномэн сёньняшняй Расеі ня ў гэтым. Пуцін не залежыць ня толькі ад узроўню жыцьця сваіх грамадзянаў: ён не залежыць ад фізычнага іх жыцьця.

Бо самі грамадзяне ня цэняць жыцьцё. Ні жыцьцё суседа, ні жыцьцё сына, брата ці мужа, ні ўласнае.

Незалежныя аналітыкі называюць колькасьць пацьверджаных (нэкралёгамі ў мясцовых газэтах і г.д.) забітых на вайне з Украінай у 110 000 грамадзянаў РФ. Несумненна, што рэальная лічба значна большая. Некаторыя кажуць, што большая ў тры разы.

І гэта ніяк не ўскалыхнула «глыбінны» рускі народ, гэтыя 85% насельніцтва. Наадварот — «ещё теснее сплотили свои ряды». Нядаўняе маштабнае «победобесие» гэта пацьвердзіла.

Пуцін можа пакласьці яшчэ і мільён, і пяць мільёнаў без усялякай для сябе рызыкі.

Так што ніякі 18-ты (альбо 118-ты?) пакет эўрапейскіх санкцый яму ня страшны.

Страшная для яго — толькі сіла. Вайсковая сіла ў некалькі разоў больш моцнага праціўніка. Якім было і пакуль застаецца NATO.

А ў непасрэднае баявое сутыкненьне з расейскай арміяй, як даваў ясна зразумець яшчэ Байдэн, Захад уступаць намеру ня мае. І нават украінцам, якія ваююць і гатовыя ваяваць далей, зброя адмяраецца ў аптэкарскіх маштабах (калі параўноўваць з рэальнай патрэбай).

Што азначае — у сутыкненьне з NATO першым уступіць Пуцін.

Ці ёсьць неабходнасьць называць краіну, тэрыторыя якой будзе ізноў скарыстаная як вайсковы пляцдарм?