#سوال_از_اشو
اشو عزيز، ديروز به من گفته شد كه باهوش هستم، احساس كردم كه چيزي بد خوانده شده ام،
گويي كه حتي خطرناك بود.
آيا ممكن است نوري بر "ترس از هوشمندي" بتابانيد؟
#پاسخ
آويرباوا Avirbhava، احساس بدگرفتن از اينكه "باهوش" intelligent خطاب
شده اي اثبات مي كند كه واقعاً هوشمند هستي
نخستين و مهم ترين بخش از هوشمندي، معصوميت است
براي همين است كه احساس خوبي نداشتي ، زيرا كه در دنيا معصوميت و هوش تقسيم شده اند، نه فقط تقسيم شده اند، بلكه به دو قطب مخالف هم تقسيم شده اند.
اگر هوش معصوم بماند، زيباترين چيز ممكن است
ولي اگر هوش، با معصوميت مخالف باشد، فقط حيله گري است و نه هيچ چيز ديگر، هوشمندي نيست.
لحظه اي كه معصوميت ازبين برود، روح هوشمندي نيز رفته است، فقط يك جسد است. بهتر است فقط آن را "قواي شناختي" intellect خواند.
مي تواند تو را يك روشنفكر بزرگ كند، ولي زندگي تو را دگرگون نخواهد كرد و رازهاي هستي را برايت نخواهد گشود. آن اسرار فقط براي #كودك_هوشمند گشوده هستند.
و انسان واقعاً هوشمند، كودكي اش را تا آخرين نفس، زنده نگه مي دارد. او هرگز آن را از دست نمي دهد ، همان شگفتي كه كودك با نگاه كردن به پرندگان، به گل ها و به آسمان احساس مي كند.
به همين ترتيب، هوشمندي نيز بايد كودك وار child-like باشد.
حق با مسيح است وقتي كه مي گويد، "تازماني كه دوباره زاده نشويد، ملكوت خداوند را نخواهيد ديد."
آنچه او "خداوند"God مي خواند، من "جهان هستي" existence مي خوانم. ولي جمله درست است "زايش دوباره" يعني دوباره كودك شدن.
ولي وقتي كه انسان بالغي بارديگر يك كودك مي شود، تفاوتي بين يك كودك معمولي و انسان دوباره زاده شده وجود دارد. كودك معمولي به اين دليل معصوم است كه #جاهل است و معصوميت شخص دوبارزاده شده، بزرگترين ارزش در زندگي است زيرا جهالت نيست،
#هوشمندي_خالص است.
پس، از هوشمندي نترس، فقط وقتي از هوش بترس كه در مخالفت با معصوميت باشد.
و من آويرباوا را مي شناسم: او معصوم هست. براي همين است كه از اينكه هوشمند خوانده شده احساس خوبي نداشته است. شايد به نظر او اينگونه آمده كه او را حيله باز، مكار و زرنگ خوانده اند. و احساس او درست است.
ولي اگر هوشمندي با معصوميت تو تنظيم است، با آن مخالف نباش.
#معصوميت_تنها، جهالت مي شود.
#هوشمندي_تنها، حيله گري مي شود.
هردوي آن ها با هم، نه جهالت است و نه حيله گري،
بلكه فقط يك پذيرابودن، يك گشاده بودن است ، قلبي كه قادر است با كوچك ترين چيزها در زندگي به شگفتي در آيد.
و به نظر من، انساني كه احساس شگفتي را شناخته باشد، تنها انسان مذهبي است.
از طريق شگفتي اوست كه در مي يابد جهان هستي فقط ماده نيست، نمي تواند باشد.
براي او اين يك نتيجه گيري منطقي نيست، برايش يك باور نيست،
بلكه يك تجربه ي واقعي است.
چنين تجربه اي زيبا، چنين اسرارآميز،
چنان بي نظير هوشمندي عظيمي را در درون او نشان مي دهد.
ولي جهان هستي حيله گر نيست. بسيار ساده است، معصوم است.
اگر بتواني اين دو كيفيت را باهم نگه داري، به هيچ چيز ديگر نيازي نداري.
اين دو تو را به مقصد خودشناسي هدايت خواهند كرد.
اشو
انتقال_چراغ
اشو عزيز، ديروز به من گفته شد كه باهوش هستم، احساس كردم كه چيزي بد خوانده شده ام،
گويي كه حتي خطرناك بود.
آيا ممكن است نوري بر "ترس از هوشمندي" بتابانيد؟
#پاسخ
آويرباوا Avirbhava، احساس بدگرفتن از اينكه "باهوش" intelligent خطاب
شده اي اثبات مي كند كه واقعاً هوشمند هستي
نخستين و مهم ترين بخش از هوشمندي، معصوميت است
براي همين است كه احساس خوبي نداشتي ، زيرا كه در دنيا معصوميت و هوش تقسيم شده اند، نه فقط تقسيم شده اند، بلكه به دو قطب مخالف هم تقسيم شده اند.
اگر هوش معصوم بماند، زيباترين چيز ممكن است
ولي اگر هوش، با معصوميت مخالف باشد، فقط حيله گري است و نه هيچ چيز ديگر، هوشمندي نيست.
لحظه اي كه معصوميت ازبين برود، روح هوشمندي نيز رفته است، فقط يك جسد است. بهتر است فقط آن را "قواي شناختي" intellect خواند.
مي تواند تو را يك روشنفكر بزرگ كند، ولي زندگي تو را دگرگون نخواهد كرد و رازهاي هستي را برايت نخواهد گشود. آن اسرار فقط براي #كودك_هوشمند گشوده هستند.
و انسان واقعاً هوشمند، كودكي اش را تا آخرين نفس، زنده نگه مي دارد. او هرگز آن را از دست نمي دهد ، همان شگفتي كه كودك با نگاه كردن به پرندگان، به گل ها و به آسمان احساس مي كند.
به همين ترتيب، هوشمندي نيز بايد كودك وار child-like باشد.
حق با مسيح است وقتي كه مي گويد، "تازماني كه دوباره زاده نشويد، ملكوت خداوند را نخواهيد ديد."
آنچه او "خداوند"God مي خواند، من "جهان هستي" existence مي خوانم. ولي جمله درست است "زايش دوباره" يعني دوباره كودك شدن.
ولي وقتي كه انسان بالغي بارديگر يك كودك مي شود، تفاوتي بين يك كودك معمولي و انسان دوباره زاده شده وجود دارد. كودك معمولي به اين دليل معصوم است كه #جاهل است و معصوميت شخص دوبارزاده شده، بزرگترين ارزش در زندگي است زيرا جهالت نيست،
#هوشمندي_خالص است.
پس، از هوشمندي نترس، فقط وقتي از هوش بترس كه در مخالفت با معصوميت باشد.
و من آويرباوا را مي شناسم: او معصوم هست. براي همين است كه از اينكه هوشمند خوانده شده احساس خوبي نداشته است. شايد به نظر او اينگونه آمده كه او را حيله باز، مكار و زرنگ خوانده اند. و احساس او درست است.
ولي اگر هوشمندي با معصوميت تو تنظيم است، با آن مخالف نباش.
#معصوميت_تنها، جهالت مي شود.
#هوشمندي_تنها، حيله گري مي شود.
هردوي آن ها با هم، نه جهالت است و نه حيله گري،
بلكه فقط يك پذيرابودن، يك گشاده بودن است ، قلبي كه قادر است با كوچك ترين چيزها در زندگي به شگفتي در آيد.
و به نظر من، انساني كه احساس شگفتي را شناخته باشد، تنها انسان مذهبي است.
از طريق شگفتي اوست كه در مي يابد جهان هستي فقط ماده نيست، نمي تواند باشد.
براي او اين يك نتيجه گيري منطقي نيست، برايش يك باور نيست،
بلكه يك تجربه ي واقعي است.
چنين تجربه اي زيبا، چنين اسرارآميز،
چنان بي نظير هوشمندي عظيمي را در درون او نشان مي دهد.
ولي جهان هستي حيله گر نيست. بسيار ساده است، معصوم است.
اگر بتواني اين دو كيفيت را باهم نگه داري، به هيچ چيز ديگر نيازي نداري.
اين دو تو را به مقصد خودشناسي هدايت خواهند كرد.
اشو
انتقال_چراغ