تو خدای مایی، مگه نه؟ همون خدایی که وقتی قلبمون تو تلاطمه دست می‌کشه رو قلب‌مون.
ما که قائل به جسمیت خدا نیستیم، غلط کرده باشیم. ولی می‌دونیم که خدا وقتی که بی‌قراریم جمع‌مون می‌کنه و دست می‌کشه رو قلب‌مون. برامون بارون می‌فرسته
تو خدای مایی
ممنون که گذاشتی بنده‌هات باشیم.

زندگی ساده‌ست. مثلاً تو بعد از این‌که‌ شیر مورد علاقه‌تو پیدا کردی تا واقعاً مزّه شیر بده همش دلت می‌خواد لاته(چمیدونم شماها بهش می‌گید لته) بزنی.
خیلی ساده‌ست.
کافیه آدم مورد علاقه‌تو پیدا کنی همش دلت بخواد روزات شب شن و شبات روز.
همش دلت بخواد زندگی کنی
همه‌چی به علاقه بستگی داره.
خیلی جدّی و واقعی

من که با غول سیاه "خستگی در برابر همچی" گلاویزم. چون غول چراغ جادو خودشو نرسوند.
تو چی؟

پس چایی. چایی

نمی‌دونم همه‌گیریه یا نه، امّا غول سیاه "خستگی" این‌جوریه که یک تایم کوتاهی رو انرژی بامبینگت می‌کنه و بعد یهو انرژی‌تو می‌گیره.
نتیجه؟ برداشتن سنگ‌های بزرگ به نشانه نزدن و لباس‌های اتو نشده و کارهای انجام نداده و از جریانا.

پرژن بودن چه شکلیه؟ به نظرم که عالیه.
تجمع قومیت‌های رنگی‌رنگی
همش جشن و خوش‌حالی
فرهنگ خاص برای خوردن چایی
رسپی‌های خارق‌العاده و متوقف‌کننده و "بی‌نظیر"(تاکیدم رو نظیر نداشتنه) برای غذا.
زن‌های ایرونیِ تک و بانمک
آواز خوب و عالی
داشتن مناطق چهارفصله
تمدن
تمدن
تمدن

دم ایرانی‌جماعت در گذشته گرم؛ بابت پایه‌گذاری این دسته جشن‌ها.
از همین تریبون بوس به قبرتون.

نوشت: و مردمی که واژه‌های فارسی رو به کار می‌برن
*دستور غذا

آخ ما شب یلدای کی‌ایم؟

به عنوان دیوونه‌های دوست داشتنی که لبامون رنگ اناره ناراحتم که درگیر این مجهولاتیم

من نرگس هستم. و به نظرم شاخه‌های نرگس دیگه جالب نیستن.
شاید دیگه نرگسی که نرگسی میخوره و گل نرگس تو دست راست‌شه نباشم. شاید فقط نرگسی که نرگسی می‌خوره باشم
شاید!

من چایی دم می‌کنم. امّا دلم می‌خواد برام چایی بیارن. برام چایی میاری؟