اما عدد توی جامعه دست بالاتر رو نسبت به درصد داره. یه اقلیت ۲۰ درصدی توی یه جامعه ۵۰۰ هزار نفری خیلی نمی‌تونن کاری کنن و شاید ابتدایی‌ترین انگیزه‌هاشون رو هم نتونن پیش ببرن ولی یه اقلیت ۲۰ درصدی توی یه کشور ۸۵ میلیون نفری خیلی کارها می‌تونن بکنن. اندازه توی همون چهارچوب یکیه ولی توی مورد دوم تمامی شغل‌ها و جایگاه‌ها و فضاها رو می‌تونن پر کنن و به هر جا نگاه کنن یکی شبیه خودشون رو می‌تونن به راحتی ببینن و این بزرگیِ عدد، اعتماد به نفسِ حاصل از زیاد بودن می‌آره و این اعتماد به نفس، خیلی چیزهای دیگه می‌آره.

مغزم کارهایی که نمی‌تونم انجام بدم رو فول اچ دی می‌کنه و شب تا صبح برام پخشش می‌کنه. چقدر تو می‌تونی مریض باشی ای عضو ...

Life will break you. Nobody can protect you from that, and living alone won’t either, for solitude will also break you with its yearning. You have to love. You have to feel. It is the reason you are here on earth. You are here to risk your heart. You are here to be swallowed up. And when it happens that you are broken, or betrayed, or left, or hurt, or death brushes near, let yourself sit by an apple tree and listen to the apples falling all around you in heaps, wasting their sweetness. Tell yourself that you tasted as many as you could.

The Painted Drum
Louise Erdrich

چند روزیه که دارم به کوتاه بودن زندگی فکر می‌کنم و این روزها به نظرم زندگی حتی کوتاه‌تر از اینه که بشه یه تغییر اساسی توش داد. امروز حتی داشتم فکر می‌کردم آدم ممکنه یک عمر طولانی رو توی همین فکر سپری کنه و این تفکر لزوما ربطی به کوتاهی یا بلندی نداره و صرفا یک حسه‌. اما باز، بیشتر که فکر کردم، عددها در متقاعد کردنم به بلند بودن ناتوان بودن.

یک عده‌ای داخل تهران زندگی می‌کنن که به طرز عجیبی دیدنشون برای من حس غریبگی داره. به معنای واقعی کلمه نمی‌تونم بهشون بگم یک طبقه اجتماعی یا یک گروه قومی چون به نظر ارتباط خونی با هم ندارن ولی شاید شباهتشون در این که توی تمام ویژگی‌هاشون با بقیه آدم‌هایی که می‌بینم فرق دارن. تفاوت بسیار زیاده. از رنگ پوست‌شون که سفیدتر از بقیه است تا رفتارهای اجتماعی که انگار توی یک محیط دیگه خارج از آشوب و بی‌نظمی ایران بزرگ شدن. همگی خوش‌چهره هستن، بیشتر بچه‌هاشون توی دانشگاه‌های تاپ تهران درس می‌خونن یا خارج تحصیل می‌کنن. همگی خارج از ایران فامیل‌های زیادی دارن، تراومای خانوادگی ندارن، اونایی که ایران می‌مونن مشاغل بسیار خوبی دارن، نه مشکل مالی دارن مثل بقیه ما، نه با پدر مادرشون مشکل عمیقی دارن، نه با پارتنرشون، نه با دوستانشون، نه با مسائل فلسفی. در ۲۵ سالگی یک زندگی کاملا استیبل رو فراهم می‌کنن و به طرز عجیبی نسبت به همه چیز راحت هستن. حتی به اون معنا به حکومت هم متصل نیستن که بگیم به خاطر نوع خاصی از امدادهای غیبی هست که بقیه ندارن. نه. همه چیزشون با ما متفاوته واقعا. همه چیز. حتی سرگرمی‌ها و بازی‌های کودکیشون از ما متفاوت و حتی جلوتر و مدرن‌تر بوده. همیشه وقتی یکیشون رو جایی می‌بینم سریعا دوری می‌کنم ازشون چون توی ناخودآگاهم برام شبیه ایرانی نیستن. شاید چون ازشون می‌ترسم. انسان سالمِ رنج‌نکشیده واقعا موجود ترسناکیه توی ناخودآگاه من.

دلم می‌خواد پاشم برم یه رودخونه‌ای یا دریاچه‌ای رو پیدا کنم و وسط آب دراز بکشم و چشم‌هام رو ببندم. بعد، ساعت‌ها و روزها و ماه‌ها همونجا بمونم و باز نکنم بدون این که به بعدش فکر کنم. تنها چیزی که می‌تونه ملال و خستگی از زندگی رو از من جدا کنه همینه. اما یک صدایی درونم می‌گه الان وقت خوابیدن وسط آب و اینجور این کارها نیست، دهه‌های بعدی زندگیت هم می‌تونی گم و گور شی و همچین کاری کنی، فعلا کسایی هستن که به کمکت نیاز دارن ولی اشکالی نداره که به خودت نیازی نیست.

تحلیل‌گرهای سیاسی ایرانی در واقع تحلیل‌گر نیستن بلکه بیان‌‌گر احساسات شخصی هستن. از هر کسی بدشون می‌آد یا خوششون می‌آد احساسشون رو بهش بیان می‌کنن و حتی نحوه انتخاب کلماتشون حتی شبیه به کسی که سیاست خونده نیست. پای حرف تحلیل‌گرهای آمریکایی می‌شینی بعضا می‌بینی که در عین بی‌طرفی دارن با چهارچوب‌های مرسوم سیاست تحلیل خودشون رو می‌گن.

▪️لوئیس بونوئل

ـــ دلم می‌خواهد فيلمی بسازم در مخالفت با عقاید رایج و در مخالفت با همه ايدئولوژی‌ها. چنين تلاشی تا حدی در فیلم «راه شيری» وجود دارد. فيلم من بايد ضد کمونيست‌ها، ضد سوسياليست‌ها، ضد کاتوليک‌ها، ضد ليبرال‌ها و ضد فاشيست‌ها باشد. اما من از سياست چيزی سرم نمی‌شود. سياستی وجود ندارد که هيچ‌گرايی مرا منعکس کند. دلم می‌خواهد فيلمی بسازم عليه عيسی، عليه بودا، عليه شيوا و همهٔ پیامبران دیگر.


— The Milky Way" (1969), Luis Buñuel Himself Played The Character Of 'The Pope' Who Gets Shot By The Revolutionaries.

🎥 @CinemaParadisooo

کماکان خسته‌ام از زندگی و دلم می‌خواد بخوابم اما فعل مناسب احساس امروز، خوابیدن نیست بلکه کپیدن هست.

فکر کردن احتمالا یه جایی بین خودآگاه و ناخودآگاهه. شاید حتی بیشتر از این که حواست باشه چه اتفاقی داره حین هم زدن افکارت می‌افته، حواست نیست که چه اتفاقی داره می‌افته. چیزی شبیه به رانندگی. این وسط یک وقت‌هایی هست که آدم وسط هم زدن افکارش یاد غم‌های قدیمی می‌افته و کاملا جلوشون بی‌پناهه. مثل رد کردن یه پیچ خیلی خطرناکه وقتی که مست هستی. اون لحظه هر بلایی سر آدم بیاد، اومده و هیچکس نمی‌تونه جلوی فروپاشی روانی آدم رو بگیره جز همین که بیای بیرون از جعبه‌ی ناخودآگاه. چگونه؟ نمی‌دونم.

امروز داشتم فکر می‌کردم که چقدر دوست دارم یه غریبه رو پیدا کنم و چند تا سوال ازش بپرسم که شاید پرسیدنش از هیچ آدم آشنایی ممکن نباشه و بعد هم هیچوقت نبینمش. به چندین راه فکر کردم اما هیچ راهی به ذهنم نرسید که فکر نکنن دیوونه‌ام. میلیاردها آدم روی این کره خاکی هست ولی شاید این کار احتمالا جزو سخت‌ترین کارها باشه.

بله عزیزان زندگی صف نانوایی است. زودتر برید بهتون نون می‌دن دیر برید هیچی نمی‌مونه. در هر جایی همینه‌. همینقدر ساده و بی‌خود و رندوم.

Reacted with ❤️ to your message زهرمار و

شبکه‌های اجتماعی هیچوقت انتزاع برابری از واقعیت نیستن و همیشه یه قطعه کوچیکی از واقعیت هستن و تا ابد هم همینطوری خواهند موند چون توسط «کسانی» ساخته می‌شن. فقط اگر شبکه اجتماعی باشه که «کسانی» اون رو نساخته باشن خود واقعیته.

تو لینکدین کسی اخراج نمی‌شه،
راست می‌گه خب،
همه یا رسالت‌شون در این مسیر پر از شور و شعف تموم می‌شه
یا به پایان این راه دل‌انگیز می‌رسن
یا همسفری در این سفر شگفت آور به
پایان می‌رسه
یا ماموریت‌ خطیرشون در گذر ازچالش‌هایی از جنس عشق و امید براشون تموم می‌شه

• M A H D I 🍕 •

@OfficialPersianTwitter

عجب روز نحسی

چند ماهی هست که دارم به این فکر می‌کنم که از چی توی تمام این سال‌ها و ما‌ه‌ها رنج کشیدم. نتیجه اما چیزی نیست که قابل فهمیدن باشه برام. هر بار که رنجی هست، علتش چیزی هست که پشتش چیزی هست که پشتش چیزی هست. همه چیز مثل یه دایره به هم متصله و نمی‌فهمم جای شروع کجاست چون دایره نقطه شروع نداره. امروز احساس می‌‌کردم یک موشم که دارم دنبال دم خودم می‌دوم.

وقتی یه مدت چیزی نمی‌نویسم، چیزی نوشتن خیلی سخت می‌شه. و از کجا شروع می‌شه ننوشتن؟ از این جایی که می‌نویسم و می‌نویسم و می‌بینیم هیچی عوض نمی‌شه و مطلقا عوض نمی‌شم. تصورات اشتباه مغزه؟ احتمالا آره اما فکر می‌کنم هیچ بنی بشری وجود داره که نیفته توی چاله‌هایی که مغز خودش برای آدم درست می‌کنه. اما این‌ها مهم نیست. مهم اینه چطور از چاله بیرون بیای. کجا بری؟ آفرین، توی چاه.