Forwarded from محسن باقری - نقدزیست (محسن باقری)
#نقدیادداشت
🔰محمدتقی فهیم به فیلم تختی در صفحه شخصی اش در اینستاگرام
مردمی که نیم قرن با غلامرضا تختی حال کرده اند، از مغازه و قصابی محله تا محیط های ورزشی و قهوه خانه های شهر، عکس آقا تختی جذاب ترین تصویر آمال و آرزویشان بوده و همواره این اسطوره سنگ محک مردی و نامردی بوده و هست، حالا چرا باید از تصویری بر پرده حمایت کنند که همه ی این موجودیت را نشانه رفته است ؟ اصلا چرا باید مردم از قهرمانی خوششان بیاید که حتی نمی تواند جوراب هایش را پیدا کند ؟ واقعیت امر، فیلم غلامرضا تختی، اثری با شکوه و بزرگ است، فیلمی که نمونه عظیم هالیوودی در سینمای ایران شناخته می شود ولی مگر مردم از داستان زندگی تختی فیلمی هالیوودی می خواهند ؟ کاش قهرمان سازی از هیچ را از هالیود وام می گرفتند. به شخصه فیلم تختی را تا سکانس ملبورن دوست دارم و معتقدم که اگر بهرام توکلی و تهیه کننده اش، سعید ملکان، داستان را چنان بسط می دادند که فینال، مسابقه ملبورن بود، حتی به رغم وجود نابازیگر غیر کاریزماتیک ، فیلمی می شد که مردم می خواستند ، اما گرایش روشنفکرانه ی پشت فیلم و اینکه نگاه به رضایت نخبگان و لایه هایی خاص جامعه معطوف بوده ، قصه را تا خار و ذلیل کردن قهرمان و به خودکشی کشاندن اش ، کش داده اند تا تیر خلاصی بر گمان های کشتن مستقیم تختی توسط ساواک باشد ، یعنی خلاف جهت خواست توده های مردم و قلقلک خوشایند شبه روشنفکران . پس عجیب نیست که حالا سهم فیلم تختی از سه میلیون مخاطب اکران نوروزی ناچیز و عامل ریزش آنها به گیشه فیلم های نازل و سطحی شدن مبرهن . آیا در این گریزان کردن مردم از دیدن فیلم خوب و کشاندنشان به دیدن آثار سطحی ، کی مقصر است ؟ کمپین راه انداختن و تشویق برخی چهره ها و خواص هیچ کمکی به این طراحی از پیش ، برای حرام کردن یک سوژه محبوب نمی کند
🔰محسن باقری : قهرمان سازی آمریکا آنقدر مردم سوسول ندارد که نبیند چطور قهرمانشان را به مرگ کشاندند. مشکل اینجاست مردم قهرمان پرور، همیشه شهید محور نمی کنند و شهادت می دهند... تختی کشی رسم ماست. قهرمان خودش را می کشد که با امثال ما طرف نباشد. ظرفیت یک مشت شعر و شعار برای تختی مردمی هرساله می شد اعتبار پوشالی؟ حالا حقیقت را باید چشید و کمی عذاب وجدان گرفت. ما کشتیم و بالای سرش روضه خوندیم. روضه دیگر بس است،لطفا خفه خوان مرگ بگیریم .... حقیقت تلخ است. از خانواده، جامعه، دولت، ملت، شاه، وطن، میهن، خدا، عشق، من، تو؛ فهیم، نادان، دانا و ... همه دستشان آغشته به خون تختی است. پس ببین که تختی دیگر نکشیم و قدردانش باشیم. تختی را مادر، خواهر، برادر کشتند و تنها پدر در مقابلش بچه بود. که او رفت و بی پدر گیر آورده و تا میخورد قرص مرگ نثارش کردیم.
یک بار هم که شده شقیقه به گوزن ربط ندهید و فروشی که توسط همان ملت قهرمان کش ایجاد شده را به خاطر مردم مداری مضحکتان به روشنفکری برچسب نزنید. سینمای آمریکا جامعه ای دارد که قهرمانش را نمی کشد و راست راست ملتش بر دروغ و فریب خانه نمی سازند... پس مدل قهرمان سازی روشنفکرانه ایرانی را بچشیم که بی شک تلخ است اما حقیقی و حقیقت را باید مانند همان لیوان آبی که تختی سر کشید، نوش جان کنیم. همین خقیقت تلخ ملت را به سینما نکشاند، پس فیلم به هدف خود رسیده... مردم هم مثل همیشه در محکمه خود حاضر نشده اند اما خدا را شکر که محکومند به حقیقتی که اسمش می آید عذاب وجدان میبلعند آنهم تا ابد الدهر. از وجدان بگدرد، باید فاتحه را خواند. تختی را نکشتند؛ تختی را دق دادیم و از جان سیرش کردیم ...آخ که این بازگویی حقیقت تلخ، چقدر شیرین است ... تا باشد از این روشنفکری ها.
🆔 @mohsen_baghery_critic
🔰محمدتقی فهیم به فیلم تختی در صفحه شخصی اش در اینستاگرام
مردمی که نیم قرن با غلامرضا تختی حال کرده اند، از مغازه و قصابی محله تا محیط های ورزشی و قهوه خانه های شهر، عکس آقا تختی جذاب ترین تصویر آمال و آرزویشان بوده و همواره این اسطوره سنگ محک مردی و نامردی بوده و هست، حالا چرا باید از تصویری بر پرده حمایت کنند که همه ی این موجودیت را نشانه رفته است ؟ اصلا چرا باید مردم از قهرمانی خوششان بیاید که حتی نمی تواند جوراب هایش را پیدا کند ؟ واقعیت امر، فیلم غلامرضا تختی، اثری با شکوه و بزرگ است، فیلمی که نمونه عظیم هالیوودی در سینمای ایران شناخته می شود ولی مگر مردم از داستان زندگی تختی فیلمی هالیوودی می خواهند ؟ کاش قهرمان سازی از هیچ را از هالیود وام می گرفتند. به شخصه فیلم تختی را تا سکانس ملبورن دوست دارم و معتقدم که اگر بهرام توکلی و تهیه کننده اش، سعید ملکان، داستان را چنان بسط می دادند که فینال، مسابقه ملبورن بود، حتی به رغم وجود نابازیگر غیر کاریزماتیک ، فیلمی می شد که مردم می خواستند ، اما گرایش روشنفکرانه ی پشت فیلم و اینکه نگاه به رضایت نخبگان و لایه هایی خاص جامعه معطوف بوده ، قصه را تا خار و ذلیل کردن قهرمان و به خودکشی کشاندن اش ، کش داده اند تا تیر خلاصی بر گمان های کشتن مستقیم تختی توسط ساواک باشد ، یعنی خلاف جهت خواست توده های مردم و قلقلک خوشایند شبه روشنفکران . پس عجیب نیست که حالا سهم فیلم تختی از سه میلیون مخاطب اکران نوروزی ناچیز و عامل ریزش آنها به گیشه فیلم های نازل و سطحی شدن مبرهن . آیا در این گریزان کردن مردم از دیدن فیلم خوب و کشاندنشان به دیدن آثار سطحی ، کی مقصر است ؟ کمپین راه انداختن و تشویق برخی چهره ها و خواص هیچ کمکی به این طراحی از پیش ، برای حرام کردن یک سوژه محبوب نمی کند
🔰محسن باقری : قهرمان سازی آمریکا آنقدر مردم سوسول ندارد که نبیند چطور قهرمانشان را به مرگ کشاندند. مشکل اینجاست مردم قهرمان پرور، همیشه شهید محور نمی کنند و شهادت می دهند... تختی کشی رسم ماست. قهرمان خودش را می کشد که با امثال ما طرف نباشد. ظرفیت یک مشت شعر و شعار برای تختی مردمی هرساله می شد اعتبار پوشالی؟ حالا حقیقت را باید چشید و کمی عذاب وجدان گرفت. ما کشتیم و بالای سرش روضه خوندیم. روضه دیگر بس است،لطفا خفه خوان مرگ بگیریم .... حقیقت تلخ است. از خانواده، جامعه، دولت، ملت، شاه، وطن، میهن، خدا، عشق، من، تو؛ فهیم، نادان، دانا و ... همه دستشان آغشته به خون تختی است. پس ببین که تختی دیگر نکشیم و قدردانش باشیم. تختی را مادر، خواهر، برادر کشتند و تنها پدر در مقابلش بچه بود. که او رفت و بی پدر گیر آورده و تا میخورد قرص مرگ نثارش کردیم.
یک بار هم که شده شقیقه به گوزن ربط ندهید و فروشی که توسط همان ملت قهرمان کش ایجاد شده را به خاطر مردم مداری مضحکتان به روشنفکری برچسب نزنید. سینمای آمریکا جامعه ای دارد که قهرمانش را نمی کشد و راست راست ملتش بر دروغ و فریب خانه نمی سازند... پس مدل قهرمان سازی روشنفکرانه ایرانی را بچشیم که بی شک تلخ است اما حقیقی و حقیقت را باید مانند همان لیوان آبی که تختی سر کشید، نوش جان کنیم. همین خقیقت تلخ ملت را به سینما نکشاند، پس فیلم به هدف خود رسیده... مردم هم مثل همیشه در محکمه خود حاضر نشده اند اما خدا را شکر که محکومند به حقیقتی که اسمش می آید عذاب وجدان میبلعند آنهم تا ابد الدهر. از وجدان بگدرد، باید فاتحه را خواند. تختی را نکشتند؛ تختی را دق دادیم و از جان سیرش کردیم ...آخ که این بازگویی حقیقت تلخ، چقدر شیرین است ... تا باشد از این روشنفکری ها.
🆔 @mohsen_baghery_critic