Forwarded from اتچ بات
#دلنوشته_ها
☑️ شهر هزاره های تاریخی
نایین زادگاه پدری من، شهری در دل کویر مرکزی ایران و در میانه اصفهان و یزد، "شهر هزاره های تاریخی" نامیده شده و علاوه بر تقدیم رجالی بزرگ و نام آور، بیش از هرچیز به فرش های زیبا و عباهای خاص خود شناخته شده است. شادروان دکتر محمد ابراهیم باستانی پاریزی در مقدمه کتاب "تلاش آزادی" که درباره حسن پیرنیا (مشیرالدوله نایینی)، سیاستمدار، حقوقدان، تاریخ‌نگار ایرانی و صدراعظم ایران در اواخر عهد قاجار نوشته، با اشاره به ارتباط جغرافیا با روحیه و ویژگی های مردمی، ویژگی مردمان نایین را ترکیبی از زیرکی و سخت کوشیِ اصفهانی ها و یزدی ها دانسته است.
من، اگر چه زاده و بزرگ شده شهر تهران هستم، اما تابستان های تمام دوران کودکی و نوجوانی و آغاز جوانی ام را در روستای هُیُد، در بخش مرکزی و کوهپایه نایین، و در میان باغ های زیبا و درختان گردو، بادام، زردآلو و سیب آن گذرانده ام و نایین را وطن خود می دانم. ضمن اینکه به گویش محلی نایینی و مناطق همجوار آن، در اردستان و کوهپایه و جلگه اصفهان، با هر دو لهجه یِ "یور و اوشو" و "بور و بشه" [هر دو به معنای بیا و برو]، مسلط و به روانی سخن می گویم.
هنوز و همیشه، نایین و هُیُد برایم، نوستالژیک و خاطره انگیز است، آن سان که هنگام رفتن به آن دیار، وقتی به حوالی نیستانک، در سی کیلومتری نایین می رسم، ناخودآگاه احساس وصف ناشدنیِ وطن به معنای خاصِ اخصِ آن به من دست می دهد. پنجره های خودرو را پایین می آورم و نفس های عمیق می کشم و معنای "حب الوطن من الایمان" را بهتر و بیشتر و از عمقِ جان لمس می کنم. اگر چه، همچون همه ایرانی ها، همه جای ایران، سرای من است. زنده و پاینده باد ایران، میهنِ جاودانِ ایرانیان.
🖋 حسین جابری انصاری
🔗 فایل پیوست این فرسته، نماهنگ کوتاهی درباره نایین است که متن شعری که در آن خوانده می شود، در زیر خواهد آمد.
همچو ایران در میان این جهان
شهر نائین چون کویری بی کران
چند بیتی را چنین گویم بخوان
هفت مَحَلَش یک به یک گویم بدان
کوی سنگ، پَنجآهه‌و چِل دختران
نوآباد، سرای‌نو، باب‌المسجد‌و کلوان
آب انبار و بادگیرش‌یادگار‌ِ باستان
مسجِدِ جامعُ نارین قلعه ی ساسانیان
آسیابِ آبیِ ریگارهُ بازارِ آن
قدمتی دیرینه دارد در زمان
روید از خاکِ غنی اش زعفران
چون که باشد گوهری سرخ و گران
دلنوازست گویشِ شیرینِ آن
مردمانش خوب رویُ مهربان
نقش فرشش شُهره ی اهلِ جهان
قالی اش سوغاتیِ گردشگران
گر گذر کردی تو روزی زین میان
از عبا و طعم کالجوشش بدان
گرچه ما‌نیستیم جزء شاعران
چند بیتی اینچنین‌تو از زبانِ من بدان
🎼 شعر: #داود_بهزادی_نایینی
🎼 صدا: #زهرا_شفیعی
🎼 تهیه: #رسانه_اینستاگرامی_نایین
#یک_حرف_از_هزاران
◀️ گزیده های ایران و جهان ▶️
https://t.me/yekhezaran
☑️ شهر هزاره های تاریخی
نایین زادگاه پدری من، شهری در دل کویر مرکزی ایران و در میانه اصفهان و یزد، "شهر هزاره های تاریخی" نامیده شده و علاوه بر تقدیم رجالی بزرگ و نام آور، بیش از هرچیز به فرش های زیبا و عباهای خاص خود شناخته شده است. شادروان دکتر محمد ابراهیم باستانی پاریزی در مقدمه کتاب "تلاش آزادی" که درباره حسن پیرنیا (مشیرالدوله نایینی)، سیاستمدار، حقوقدان، تاریخ‌نگار ایرانی و صدراعظم ایران در اواخر عهد قاجار نوشته، با اشاره به ارتباط جغرافیا با روحیه و ویژگی های مردمی، ویژگی مردمان نایین را ترکیبی از زیرکی و سخت کوشیِ اصفهانی ها و یزدی ها دانسته است.
من، اگر چه زاده و بزرگ شده شهر تهران هستم، اما تابستان های تمام دوران کودکی و نوجوانی و آغاز جوانی ام را در روستای هُیُد، در بخش مرکزی و کوهپایه نایین، و در میان باغ های زیبا و درختان گردو، بادام، زردآلو و سیب آن گذرانده ام و نایین را وطن خود می دانم. ضمن اینکه به گویش محلی نایینی و مناطق همجوار آن، در اردستان و کوهپایه و جلگه اصفهان، با هر دو لهجه یِ "یور و اوشو" و "بور و بشه" [هر دو به معنای بیا و برو]، مسلط و به روانی سخن می گویم.
هنوز و همیشه، نایین و هُیُد برایم، نوستالژیک و خاطره انگیز است، آن سان که هنگام رفتن به آن دیار، وقتی به حوالی نیستانک، در سی کیلومتری نایین می رسم، ناخودآگاه احساس وصف ناشدنیِ وطن به معنای خاصِ اخصِ آن به من دست می دهد. پنجره های خودرو را پایین می آورم و نفس های عمیق می کشم و معنای "حب الوطن من الایمان" را بهتر و بیشتر و از عمقِ جان لمس می کنم. اگر چه، همچون همه ایرانی ها، همه جای ایران، سرای من است. زنده و پاینده باد ایران، میهنِ جاودانِ ایرانیان.
🖋 حسین جابری انصاری
🔗 فایل پیوست این فرسته، نماهنگ کوتاهی درباره نایین است که متن شعری که در آن خوانده می شود، در زیر خواهد آمد.
همچو ایران در میان این جهان
شهر نائین چون کویری بی کران
چند بیتی را چنین گویم بخوان
هفت مَحَلَش یک به یک گویم بدان
کوی سنگ، پَنجآهه‌و چِل دختران
نوآباد، سرای‌نو، باب‌المسجد‌و کلوان
آب انبار و بادگیرش‌یادگار‌ِ باستان
مسجِدِ جامعُ نارین قلعه ی ساسانیان
آسیابِ آبیِ ریگارهُ بازارِ آن
قدمتی دیرینه دارد در زمان
روید از خاکِ غنی اش زعفران
چون که باشد گوهری سرخ و گران
دلنوازست گویشِ شیرینِ آن
مردمانش خوب رویُ مهربان
نقش فرشش شُهره ی اهلِ جهان
قالی اش سوغاتیِ گردشگران
گر گذر کردی تو روزی زین میان
از عبا و طعم کالجوشش بدان
گرچه ما‌نیستیم جزء شاعران
چند بیتی اینچنین‌تو از زبانِ من بدان
🎼 شعر: #داود_بهزادی_نایینی
🎼 صدا: #زهرا_شفیعی
🎼 تهیه: #رسانه_اینستاگرامی_نایین
#یک_حرف_از_هزاران
◀️ گزیده های ایران و جهان ▶️
https://t.me/yekhezaran
Telegram
attach 📎