زبان نایینی

#آن_روزها
.

🖊: خاطرات مطبوعاتی و سینمایی/ احمد طالبی نژاد
قسمت نهم
... آن شب دایی که مهمان داشت ساعت نُه رفت و مغازه را به آقا عبدالله پسر دائی اش که در واقع جانشیش بود سپرد. از ده به بعد مشتری ها کم می شدند. دیدم حوصله ام سر رفته. چه کنم چه نکنم شیطنتم کل کرد. آقا عبداله آدم خوش اخلاقی بود و زیاد سخت نمی گرفت.، ‌ به فکرم رسید نقش آغاسی را بازی کنم. نشستم پشت میز دایی، گوشی تلفن را برداشتم و شماره برنامه جُنگ شب را که از قبل یادداشت کرده بودم، گرفتم. چند بار، تا بالاخره ارتباط بر قرار شد و خانمی گوشی را بر داشت. تا گفت " جنگ شب بفرمایید " صدای آغاسی را تقلید کردم و گفتم " سلام خانم. من آغاسی هستم. می خواستم با آقای فرهی صحبت کنم " دستپاچه شد و اظهار خوشحالی کرد و سریع وصل کرد به استودیو. فرهی گوشی را برداشت و هیجان زده احوال پرسی کرد و گفت ما را شرمنده کردی آغاسی جان. ما باید باهات تماس می گرفتیم و... از رادیو یک ترانه در حال پخش بود. به محض تمام شدنش، فرهی با هیجان به شنوندگان عزیز اعلام کرد که خواننده محبوبشان نعمت اله آغاسی پشت خط است. ترس برم داشت. خودم را برای ادامه این بازی، آماده نکرده بودم. پیش از این که وارد گفتگو شود، گفتم اجازه بدید دوخطی از آخرین ترانه ام که خیلی دوستش دارم را برایتان بخوانم. و بی آن که معطل جواب او شوم زدم زیر آواز و خواندم " با ما زمونه، نامهربونه. هردل که می بینی دریای خونه. آسمون الهی ویرون گردی. بری زیر هم وپریشون گردی ...." و بالا فاصله گوشی را گذاشتم. این ترانه از ساخته های مهندس همایون خرم و از جمله ترانه های کمی سنگینی بود که آغاسی تا آن زمان خوانده بود. فکر می کنم در فیلمی به نام " نعمت نفتی " تنها ساخته ایرج صادقپور فیلمبردار خوب آن سال ها در مقام کارگردان. وقتی گوشی را گذاشتم، آقا عبداله چپ چپ نگاهی کرد و گفت " آخرش سرتو به باد میدی. حالا می گردن شماره تلفن رو پیدا می کنن و پدرتو در میارن "‌آن وقت ها پیدا کردن مزاخم تلفنی، کار ساده ای نبود. باید به مخابرات اطلاع می دادی و آن ها باید کمین می نشتند تا تماس گیرنده، دوباره زنگ بزند. من البته این را نمی دانستم. به همین دلیل از ترس رادیو را هم خاموش کردم، رفتم توی پستو و در را بستم. تا وقتی که مغازه تعطیل شد و کر کره ها را دادیم پایین. آن شب توی پستو خوابیدم واز ترس خوابم برد نفهمیدم این بازی احمقانه، به کجا انجامید و فرهی که این موقعیت طلایی را از دست داد، چه کرد. آیا باخود آغاسی تماس گرفت، نگرفت ؟ و خلاصه هرچه بود گذشت. اما بعدها گاهی که به یاد این بازی خطر ناک می افتادم، با خود فکر می کردم عجب کله خری بودم. این بازی تقلید صدا را در دوران دانشجویی هم گاهی ادامه می دادم. از جمله تقلید صدا و حالت و حرکات برخی استادان، به ویژه دکتر ساسان سپنتا را در می آوردم. یک روز که قبل از شروع کلاس در حال تقلید از او بودم و همکلاسی هایم از خنده ریسه رفته بودند، در باز شد و استاد سپنتا وارد شد و معرکه ای به پا شد که بیا و بنگر. گویا از قبل کسی به او خبر داده بود که فلانی ادایت را در می آورد... به همین دلیل سپنتا تا پایان سال چهارم تحصیلم، با من خوب نشد که نشد. در حالی که من به این دلیل که او پسر عبدالحسین سپنتا بود، دوستش داشتم.
اما عشق سینما و مجله های سینمایی، در ولایت هم دست از سرم بر نمی داشت. تنها نمایندۀ مطبوعات کشور آقایی بود به نام اشراقی که خانۀ مجللی در میدان اصلی شهر موسوم به فلکۀ بالا داشت. روزهای دوشنبه و چهارشنبه، علاوه بر روزنامه های کیهان و اطلاعات که هر روز می آمد، یک گونی حاوی مجله های معروف هم برایش می رسید. یعنی گونی ها را می دادند به شرکت اتوبوسرانی « اکسپرت» که تنها اتوبوسی بود که بین نایین و تهران کار می کرد...ادامه دارد

@mamatiir

232 viewsAbas Emaml, edited 07:04