زبان نایینی

#آن_روزها

🖊: خاطرات مطبوعاتی و سینمایی/ احمد طالبی نژاد
قسمت ششم
... یک سال از درس عقب افتاده بودم. در کلاس دوم سیکل اول، ثبت نام کردم. تصمیم گرفتم این عقب ماندگی را جبران کنم. همین طور هم شد. اغلب دوستانم که حالا کلاس سوم بودند، مردود شدند و من به اصطلاح به آنها رسیدم. شاگرد اول کلاس نبودم، اما فعال ترین بودم.کم کم در مدرسه گروه تئاتر درست شد که من هم عضو اصلیش بودم. همان جواد نویدی که شبیه فردین بود، می رفت اصفهان و از طریق دوستی که داشت نسخه ای از نمایشنامه های ارحام صدر را می گرفت و با چند روز تمرین اجرا می شد و طبعا شب اول هم با حضور مقامات و اعیان واشراف شهر به همراه خانواده. سال سوم دبیرستان بودیم که یکی از دبیرانمان که خودش هم سابقه کار تئاتر در زادگاهش را داشت، کتاب " پنج نمایش از مشروطه " نوشته "گوهر مراد " را آورد وداد بچه های گروه تئاتر بخوانیم. وقتی این پنج نمایشنامه را خواندم، متوجه شدم با آنچه ما به صحنه می بردیم، تومنی هفتصدنار تفاوت دارد. خواندن این کتاب دنیای ذهنی ام را تا حدود زیادی، تغییر داد. از بین نمایشنامه ها ٫ " ننه انسی " را انتخاب و اجرا کردیم. بعد ها همان معلم، داستان کوتاه داش آکل صادق هدایت را به من داد و گفت این را به نمایشنامه تبدیل کن. وقتی خواندم، ‌تصویری که از داش آکل و کاکارستم در ذهنم نقش بست، تصویر جاهل های کلاه مخملی فیلم های آن زمان بود. مثل نقش هایی که عباس مصدق و ناصر ملک مطیعی به خصوص به نقش فرمان در فیلم قیصر بازی کرده بود. شروع کردیم به تمرین. من هم کارگردان بودم و هم بازیگر نقش کاکا رستم. پس از چند روز از معلممان خواهش کردم بیاید تمرینمان را ببیند. آمد ما هم لباس جاهلی به تن و کلاه مخملی به سر رفتیم روی صحنه و شروع کردیم به بازی که دیدم معلممان دارد از خنده ریسه می رود. بعد هم بلند شد و پرید رو صحنه و شروع کرد به دادوبیداد، که این لباس ها را چرا پوشیده اید؟. این داستان در دوره قاجار می گذرد که هنوز کت وشلوار به ایران نیامده بود و کلی مارا سرزنش کرد و ما هم کلی خجالت کشیدیم وگذشت یک سال بعد فیلم داش آکل ساخته مسعود کیمیائی بر پرده آ مد و با دیدن لباس های قهرمانان داستان در آن فیلم که بسیار درست طراحی شده بود، دو باره غرق در شرمساری شدیم. اگر آن معلم عزیز که متاسفانه نامش را فراموش کرده ام به دادمان نمی رسید و ما آن نمایش را با لباس جاهل های فیلم فارسی درحضور مقامات شهر که اغلب غیر بومی بودند و لابد برخی شان این داستان معروف هدایت را خوانده بودند، اجرا می کردیم، چه آبرویی از ما ومسئولان هنر نشناس مدرسه می رفت. آمد و رفت های سالانه به تهران و شاگردی دکان دائی که تا پایان دوران دبیرستان در سال هزار و سیصد و پنجاه ودو ادامه یافت، بهانه هرساله ای بود برای فرار از برهوت و پیوستن به دریا. شاید هم سراب. هرچه بود، روح پر تلاطم من نُه ماه از سال بی قراری می کرد تا خرداد از راه برسد. روزی که آخرین امتحان را می دادیم، بقچه ام را می زدم زیر بغل و به انتظار " اکسپورت " می ماندم که عصر از نایین حرکت می کرد و صبح زود می رسید تهران. چه لذتی داشت عبور اتوبوس از خیابان های خلوت تهران که چراغ هایش هنوز روشن بودند. بوذرجمهری پیاده می شدیم، تاکسی یا سه چرخه موتوری سوار می شدم وخودم را می رساندم میدان عشرت آباد. دائی که خیلی هم مشتاق و منتظرم نبود، جواب سلامم را با تکان سر می داد و من هم مثل بچه آدم بقچه یا ساکم را می گذاشتم توی پستو ومی رفتم سراغ کاسه های سفالی کثیفی که کارآموزان دوره پاسبانی در پادگان عشرت آباد صبح کله سحر می آمدند و یک تومان می دادند و خامه و مربا را توی کاسه بهشان می دادیم و آن ها هم شتاب زده می لمباندند و ته کاسه را باقی می گذاشتند و دِ بُدو که رفتی مبادا دیر برسند…ادامه دارد

👁🌸👁
@mamatiir

296 viewsAbas Emaml, edited 05:18