#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
گذر حمام گلشن
کوچه حمام گلشن یک محله کامل و درست و حسابی بود. مغازه هایی برای رفع نیاز مردم از قبیل قصابی، بقالی، نانوایی و ... تا حمام و مسجد و درمانگاه
محله همچون موجود زنده ای بود که زندگی در ان جاری بود، عشق می ورزید، کینه جو می شد. علت نام ان گذر و محله از حمامی با همین نام، بسیار پررونق ومشهور بوده است. گفته می شد حمام دیگری در همین محل بوده به نام فیروزه که چاهش فروکش کرده و عده ای از مشتریان را بلعیده و بعد از تعمیر نیز بی رونق، تا این که صاحبش عده ای یا شخصی را اجیر و در نوبت زنانه حمام گلشن به صورت هیولائی مردانه و برهنه از خزینه خارج می شود، ناگهان اهالی محله می بینند زنان برهنه به کوچه دویده و فریاد می زنند اژدها در حمام است. کسبه با عبا و قبا و هرچه دم دستشان بوده زنان را پوشانده و به خانه می فرستند. از ان تاریخ دیگر حمام گلشن از گرمی افتاده و گمان کنم درمانگاه محل را در مکان ان ساخته باشند.
همه چیز محله جذاب بود. صادق را که گفتم، مسجد حمام گلشن با بخاری چوب سوز که از خرده چوبهای نجاری محل تامین می شد و فرشهای دست بافت قدیمی و پیش نماز با ابهت و کم سخن و اخمو، با گالش لاستیکی و جوراب پشمی دستباف، که ادم را یاد امامان و افراد قصه ها می انداخت. اقای غروی سیدی با عمامه بزرگ و ریش بلند عالمی با سواد و نماینده اکثر مراجع تقلید در دریافت وجوهات شرعی که در بازار تهران حجره بزازی داشت و خود او را در ساعتی از روز که به فروش پارچه مشغول بوددیده ام. پسر عمه با او بسیار نزدیک بود و می گفت در اوج انقلاب که بازار تعطیل و بانکها در اعتصاب بودند، اقای خمینی در فرانسه مشکل مالی دارند و از پاریس تقاضای پول می شود. حاج اقا غروی از بازاریان و وجوه موجود در گاوصندوقشان مبلغ قابل توجهی دلار تهیه و عازم پاریس می شود. در فرودگاه افسر گذرنامه می پرسد حاج اقا چی همراه دارید؟ اقای غروی با ان چشمان درشت براق و مشکی دستانش را بالا آورده و می گوید" دلار" افسر بی چاره به خیال طنز و سخره سید، بدون بازرسی اجازه عبور میدهد.
دیگر دلخوشی و خاطره ان محله نانوایی تافتون گذر بود با تنور گلی و نانهای مغز پخت اعلا، درست مثل نانوایی تافتون در بازار نایین که به یاد ماندنی است.
همچنین حاج احمد اقا زرگر که با کلاه عرقچین مشکی و قبا پوششی نیمه آخوندی داشت و رفیق پسر عمه بود. او کارش ساختن انگشترهای عالی با طرح ابتکاری و نگین های اصیل و خوب بود. حاصل رفاقت با احمد اقا زرگر ساختن یک انگشتر زیبا و یادگاری با نگین فیروزه خوش رنگ برایم بود که بعد ها انرا گم کردم و بسیار غصه خوردم.
ادامه دارد....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
گذر حمام گلشن
کوچه حمام گلشن یک محله کامل و درست و حسابی بود. مغازه هایی برای رفع نیاز مردم از قبیل قصابی، بقالی، نانوایی و ... تا حمام و مسجد و درمانگاه
محله همچون موجود زنده ای بود که زندگی در ان جاری بود، عشق می ورزید، کینه جو می شد. علت نام ان گذر و محله از حمامی با همین نام، بسیار پررونق ومشهور بوده است. گفته می شد حمام دیگری در همین محل بوده به نام فیروزه که چاهش فروکش کرده و عده ای از مشتریان را بلعیده و بعد از تعمیر نیز بی رونق، تا این که صاحبش عده ای یا شخصی را اجیر و در نوبت زنانه حمام گلشن به صورت هیولائی مردانه و برهنه از خزینه خارج می شود، ناگهان اهالی محله می بینند زنان برهنه به کوچه دویده و فریاد می زنند اژدها در حمام است. کسبه با عبا و قبا و هرچه دم دستشان بوده زنان را پوشانده و به خانه می فرستند. از ان تاریخ دیگر حمام گلشن از گرمی افتاده و گمان کنم درمانگاه محل را در مکان ان ساخته باشند.
همه چیز محله جذاب بود. صادق را که گفتم، مسجد حمام گلشن با بخاری چوب سوز که از خرده چوبهای نجاری محل تامین می شد و فرشهای دست بافت قدیمی و پیش نماز با ابهت و کم سخن و اخمو، با گالش لاستیکی و جوراب پشمی دستباف، که ادم را یاد امامان و افراد قصه ها می انداخت. اقای غروی سیدی با عمامه بزرگ و ریش بلند عالمی با سواد و نماینده اکثر مراجع تقلید در دریافت وجوهات شرعی که در بازار تهران حجره بزازی داشت و خود او را در ساعتی از روز که به فروش پارچه مشغول بوددیده ام. پسر عمه با او بسیار نزدیک بود و می گفت در اوج انقلاب که بازار تعطیل و بانکها در اعتصاب بودند، اقای خمینی در فرانسه مشکل مالی دارند و از پاریس تقاضای پول می شود. حاج اقا غروی از بازاریان و وجوه موجود در گاوصندوقشان مبلغ قابل توجهی دلار تهیه و عازم پاریس می شود. در فرودگاه افسر گذرنامه می پرسد حاج اقا چی همراه دارید؟ اقای غروی با ان چشمان درشت براق و مشکی دستانش را بالا آورده و می گوید" دلار" افسر بی چاره به خیال طنز و سخره سید، بدون بازرسی اجازه عبور میدهد.
دیگر دلخوشی و خاطره ان محله نانوایی تافتون گذر بود با تنور گلی و نانهای مغز پخت اعلا، درست مثل نانوایی تافتون در بازار نایین که به یاد ماندنی است.
همچنین حاج احمد اقا زرگر که با کلاه عرقچین مشکی و قبا پوششی نیمه آخوندی داشت و رفیق پسر عمه بود. او کارش ساختن انگشترهای عالی با طرح ابتکاری و نگین های اصیل و خوب بود. حاصل رفاقت با احمد اقا زرگر ساختن یک انگشتر زیبا و یادگاری با نگین فیروزه خوش رنگ برایم بود که بعد ها انرا گم کردم و بسیار غصه خوردم.
ادامه دارد....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
تفنگ ساچمه ای
گرچه خاطرات مولوی و کوچه درویشها بسیار اما به ناچار باید سری به محل تحصیل ( دانشکده مخابرات) بزنیم. در آینده ضمن بیان خاطرات سعی در معرفی کلی انجا خواهد شد، اما اکنون خاطره ای شنیدنی:
در ان روزها بر خلاف امروزه تعداد دختران متقاضی رشته های فنی بسیار کم بود. در کلاس سی نفره ما دو دختر خانم بودند که یکی ریز نقش با لباس سنگین و رنگین و بدون روسری که ارمنی بود. دیگری با قامتی بلندتر که یا طهرانی بود یا اطراف تهران ولی بسیار جلف و سبک، با لباسهایی که بخشی از سر و سینه و گردن تا پشت سر باز بود .
داخل پرانتز بگویم حجاب برخی خانمها در دهه پنجاه تهران بدون روسری و چادر اما مرتب و آراسته بود. تک و توک دخترانی بودند با شورتک یا لباس بدن نما که در اقلیت بودند البته بجز مهمانی ها و عروسی ها که فرق می کرد.
الغرض در کلاس ما دو سه نفر اصفهانی بودند که تعصب زیاد داشتند و از حجاب همکلاسی مان ناراضی بودند. ابتدا نزد استاد ادبیات فارسی ( یادش بخیر) که آخوندی شیک پوش و خوش چهره به نام دکتر علی اکبر صادقی ( پدر خانم اقای خاتمی ) رفته در مورد لباس این خانم شکایت می کنند،و او بچه ها را از دخالت و فضولی بر حذر نموده و سفارش به احترام می کند. لذا بچه ها که حساب دستشان می آید از رفتن نزد رئیس آموزش که خانمی زیبا بود ( خانم روحانی) منصرف و نقشه ای طرح می کنند. ( ترفندی نادرست و غیر اخلاقی) برای این کار از تعدای ماش و لوله خودکار بیک استفاده می کنند.
روزی در کلاس استاد کامکار ( استاد فیزیک) این خانم همکلاسی جیغ کشید و گفت زنبور گردنم را گزید. استاد و دیگران گفتند زنبوری وجود ندارد. پس از چند دقیقه ان خانم در حال گریه از استاد اجازه گرفته و از کلاس خارج شد. خیلی ها از موضوع با خبر نشدند، منجمله خود من که بعد فهمیدم کار اصفهانی ها بوده و از طریق شلیک ماش به قسمتهایی از بدن برهنه او وی را مجازات کرده بودند.
ناگفته نماند که از طرف مسولین دانشکده نیز سختگیری های عجیبی وجود داشت، من با گروه انها ارتباطی نداشتم اما گاهی به نمازخانه می رفتم و دیدم که کتاب نهج البلاغه را جمع اوری نموده اند. دوستان مذهبی هم به کوه می رفتند و هم جلسه های تفسیر و غیره داشتند. این خاطرات را بدون حب و بغض و بر اساس انچه دیده ام در این جا نقل می کنم.
ادامه دارد.....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
تفنگ ساچمه ای
گرچه خاطرات مولوی و کوچه درویشها بسیار اما به ناچار باید سری به محل تحصیل ( دانشکده مخابرات) بزنیم. در آینده ضمن بیان خاطرات سعی در معرفی کلی انجا خواهد شد، اما اکنون خاطره ای شنیدنی:
در ان روزها بر خلاف امروزه تعداد دختران متقاضی رشته های فنی بسیار کم بود. در کلاس سی نفره ما دو دختر خانم بودند که یکی ریز نقش با لباس سنگین و رنگین و بدون روسری که ارمنی بود. دیگری با قامتی بلندتر که یا طهرانی بود یا اطراف تهران ولی بسیار جلف و سبک، با لباسهایی که بخشی از سر و سینه و گردن تا پشت سر باز بود .
داخل پرانتز بگویم حجاب برخی خانمها در دهه پنجاه تهران بدون روسری و چادر اما مرتب و آراسته بود. تک و توک دخترانی بودند با شورتک یا لباس بدن نما که در اقلیت بودند البته بجز مهمانی ها و عروسی ها که فرق می کرد.
الغرض در کلاس ما دو سه نفر اصفهانی بودند که تعصب زیاد داشتند و از حجاب همکلاسی مان ناراضی بودند. ابتدا نزد استاد ادبیات فارسی ( یادش بخیر) که آخوندی شیک پوش و خوش چهره به نام دکتر علی اکبر صادقی ( پدر خانم اقای خاتمی ) رفته در مورد لباس این خانم شکایت می کنند،و او بچه ها را از دخالت و فضولی بر حذر نموده و سفارش به احترام می کند. لذا بچه ها که حساب دستشان می آید از رفتن نزد رئیس آموزش که خانمی زیبا بود ( خانم روحانی) منصرف و نقشه ای طرح می کنند. ( ترفندی نادرست و غیر اخلاقی) برای این کار از تعدای ماش و لوله خودکار بیک استفاده می کنند.
روزی در کلاس استاد کامکار ( استاد فیزیک) این خانم همکلاسی جیغ کشید و گفت زنبور گردنم را گزید. استاد و دیگران گفتند زنبوری وجود ندارد. پس از چند دقیقه ان خانم در حال گریه از استاد اجازه گرفته و از کلاس خارج شد. خیلی ها از موضوع با خبر نشدند، منجمله خود من که بعد فهمیدم کار اصفهانی ها بوده و از طریق شلیک ماش به قسمتهایی از بدن برهنه او وی را مجازات کرده بودند.
ناگفته نماند که از طرف مسولین دانشکده نیز سختگیری های عجیبی وجود داشت، من با گروه انها ارتباطی نداشتم اما گاهی به نمازخانه می رفتم و دیدم که کتاب نهج البلاغه را جمع اوری نموده اند. دوستان مذهبی هم به کوه می رفتند و هم جلسه های تفسیر و غیره داشتند. این خاطرات را بدون حب و بغض و بر اساس انچه دیده ام در این جا نقل می کنم.
ادامه دارد.....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
کتاب کشف الاسرار
سالهای آخر دبیرستان بیشتر به جان کتابهای مرحوم ابوی می افتادم و کنکاش می کردم. کتابهای خانه پدری بیشتر از علامه مجلسی بخصوص جلاءالعیون ومنتهی الآمال و... بود. تک و توک کتابهای دیگری برایم جذابیت داشت مثل رساله عملیه ای که یک صفحه کامل ان عکس اقای خمینی بود و چون از پدر سوال کردم بدون توضیح شرایط زمان چیزی مهمی نگفت اما چند روز بعد همان عکس را در استخر اب انداخته و کتاب را پنهان کردند. کتاب دیگری که روی جلد ان جز نام کتاب 《 کشف الاسرار》 از نویسنده و ناشر خبری نبود اما با مطالعه چند صفحه فهمیدم به نوعی جواب کتاب یا نوشته ای است که گاهی به رضا شاه حمله شده بود. بعدها فهمیدم شخصی جزوه ۳۸ صفحه ای به نام "اسرار هزار ساله" که دارای مضامین توهینی به شیعه و روحانیت بود نوشته و دولت در انتشار ان کمک نموده و اقای خمینی انرا در رد ان جزوه نوشته بود. ان روزگار من به عمق مسایل سیاسی و نتایج ان اگاه نبودم . الغرض این بار کتاب را با خود به تهران بردم. روزی در کلاس مدارهای الکترونیکی که استادش ( اقای موسوی) فردی ظاهرا مذهبی و دارای محاسن بود، پرسیدم کتاب کشف الاسرار از کیست؟ او با اخم جواب داد نمی دانم اما در پایان کلاس گفتن شما به دفتر من بیایید. بعد از حضور در دفتر پرسید از چه کتابی سوال کردی و گفتم، انگاه پرسید از کجا این کتاب راشناخته ای و ایا انرا داری؟ بلافاصله کتاب را که در کیفم بود به سویش گرفتم. کاملا تغییر رنگ چهره و تعجب او معلوم بود. گفت کره خر میدانی داشتن این کتاب جرم است و زندان دارد؟ این کتاب از اقای خمینی است. پس انرا در کشو میزش گذاشت و گفت هفته بعد بیرون از دانشکده انرا برمی گردانم و تو هم انرا در جایی چون خاک باغچه پنهان کن.
از ان روز او که با حسینیه ارشاد و مرحوم دکتر شریعتی ارتباط داشت گاهی کتابی از مرحوم شریعتی برایم می آورد و آغاز اشنایی بیشتر با مسایل سیاسی و اجتماعی و انچه در زیر پوسته ارام شهر می گذشت پی بردم.
ادامه دارد....
✍امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
کتاب کشف الاسرار
سالهای آخر دبیرستان بیشتر به جان کتابهای مرحوم ابوی می افتادم و کنکاش می کردم. کتابهای خانه پدری بیشتر از علامه مجلسی بخصوص جلاءالعیون ومنتهی الآمال و... بود. تک و توک کتابهای دیگری برایم جذابیت داشت مثل رساله عملیه ای که یک صفحه کامل ان عکس اقای خمینی بود و چون از پدر سوال کردم بدون توضیح شرایط زمان چیزی مهمی نگفت اما چند روز بعد همان عکس را در استخر اب انداخته و کتاب را پنهان کردند. کتاب دیگری که روی جلد ان جز نام کتاب 《 کشف الاسرار》 از نویسنده و ناشر خبری نبود اما با مطالعه چند صفحه فهمیدم به نوعی جواب کتاب یا نوشته ای است که گاهی به رضا شاه حمله شده بود. بعدها فهمیدم شخصی جزوه ۳۸ صفحه ای به نام "اسرار هزار ساله" که دارای مضامین توهینی به شیعه و روحانیت بود نوشته و دولت در انتشار ان کمک نموده و اقای خمینی انرا در رد ان جزوه نوشته بود. ان روزگار من به عمق مسایل سیاسی و نتایج ان اگاه نبودم . الغرض این بار کتاب را با خود به تهران بردم. روزی در کلاس مدارهای الکترونیکی که استادش ( اقای موسوی) فردی ظاهرا مذهبی و دارای محاسن بود، پرسیدم کتاب کشف الاسرار از کیست؟ او با اخم جواب داد نمی دانم اما در پایان کلاس گفتن شما به دفتر من بیایید. بعد از حضور در دفتر پرسید از چه کتابی سوال کردی و گفتم، انگاه پرسید از کجا این کتاب راشناخته ای و ایا انرا داری؟ بلافاصله کتاب را که در کیفم بود به سویش گرفتم. کاملا تغییر رنگ چهره و تعجب او معلوم بود. گفت کره خر میدانی داشتن این کتاب جرم است و زندان دارد؟ این کتاب از اقای خمینی است. پس انرا در کشو میزش گذاشت و گفت هفته بعد بیرون از دانشکده انرا برمی گردانم و تو هم انرا در جایی چون خاک باغچه پنهان کن.
از ان روز او که با حسینیه ارشاد و مرحوم دکتر شریعتی ارتباط داشت گاهی کتابی از مرحوم شریعتی برایم می آورد و آغاز اشنایی بیشتر با مسایل سیاسی و اجتماعی و انچه در زیر پوسته ارام شهر می گذشت پی بردم.
ادامه دارد....
✍امامی آرندی
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
اقای ایروانی، همشهری شریف و با محبت
نهار خوری کارکنان حوزه وزارتی ( وزارت پست و تلگراف و تلفن) در محوطه دانشکده مخابرات که پشت ساختمان دو طبقه وزارتخانه بود، قرار داشت. ظهرها کارکنان وزارتخانه جز وزیر به انجا می رفتند.سلف سرویس ما هم در طبقه زیرین دانشکده بود با غذای نسبتا خوب و ارزان، چلوکباب و جوجه کباب ۱۵ ریال و هفته ای یک بار یا گاهی بیشتر. روزی بعد از نهار در محوطه چمن و زیر درختچه های گل با احمد اقا طیبی لم داده و حتی دراز کش بودیم و بر سبیل عادت بلند، بلند به زبان مادری( نایینی) گپ می زدیم، در این اثنا سه نفر میانسال با لباس مرتب و کراوات در حال رفتن به نهار خوری وزارتخانه بودند که یکی از انها از بقیه جدا شده و مستقیم به طرف ما آمد. من و احمد حیرت زده نیم خیز شده و چون به نزدیکی ما رسید گفت" تا اوینم دی همشهریا کی ان گو زوون خویمی هنگاران" ما بلادرنگ ایستادیم و سلام کردیم. گفت "می ایراونی یی رئیس دفتر وزیر، شوما کیید؟" ما اسممان و فامیلی خود را گفتیم، سپس از اسم پدر و پدر بزرگ ما نیز سوال نمود. معلوم بود انها را می شناسد. چون دوستانش منتظر بودند به محل دفترش اشاره و گفت "حتمی پیش می ایید" و خدا حافظی نموده به دوستانش پیوست.
مدتی بعد با احمد اقا رفتیم این همشهری را ببینیم. نگهبان با تندی گفت اقای ایروانی وقت ندارند و باید هماهنگ کنید. با این پا و ان پا کردن ما از طریق تلفن داخلی سوالی کرد و نامتان چیست؟ سپس به ما راهنمایی نمود که کجا برویم. دفتر اقای ایروانی بسیار شلوغ و به عبارتی محشر کبری بود. دم در ایستادیم، تو این شلوغی دیدیم اقای ایروانی امد و ما را به نزدیک میز کارش و چند مبلی که بود راهنمایی نمود و تلفنی سفارش چای داد. وقتی ما را گیج و مبهوت دید گفت "ائرو جلسه مدیر کل ها و وزیرو، شوما راحت بید. با گذاشتن گوشی تلفنی روی میز عسلی جلو ما گفت" تا می هنداجمون وِ دی گَله نی شوما تیلفن کیرید و چایتی وخورید" .
پس از انکه حضرات را جمع و جور و هماهنگی جلسه را انجام داد به نزد ما برگشت. باز حرف نایین و مردم و اوضاع نایین بود. این کشش و علاقه به زادگاه کاملا مشهود بود. بار دیگری که رفتیم دفتر مهندس کریم معتمدی وزیر را که خالی بود به ما نشان داد. نمی توانم با دم و دستگاه دفتر و دسک وزرا و مقامات الان مقایسه کنم. به دلایلی دفتر مدیر حوزه وزارتی که از اشنایان است و دیده ام به مراتب از دفتر وزیر سابق مخابرات مجللتر است. خلاصه اقای ایروانی چنان با محبت و صمیمی برخورد می کرد که رویمان باز بود. قبولی دانشکده دو مرحله ای بود. قبولی در آزمون و مصاحبه ، برای دوستی که در آزمون قبول اما در مصاحبه پذیرفته نشده بود به نزد اقای ایروانی رفته و تقاضای مساعدت کردم و ایشان در حضورم با معاون آموزشی دانشکده صحبت کردند. باور کنید چون از ملاقات ایشان برگشتم دیدم در انتهای لیست نام او را با خودکار اضافه کرده بودند. زمان گذشت و روزگار چرخید و ما در استخدام مخابرات و با شهید دکتر قندی مرتبط بودیم. از دیدن اقای ایروانی ذوق زده شدم و ابراز احساسات بسیار نمودم. گفت" می بازنشسه گرتایی، دوباره دعوت و کارشی کرته، اما می جون خوی دیا اُووم تو یه جو ناشو" و درست هم می گفت چون کار مجددش به یک سال هم نرسید.
برای ان همشهری با محبت اگر زنده هستند ارزوی شادی و سلامتی و اگر به دیار باقی هجرت نموده اند طلب رحمت واسعه الهی دارم.
ادامه دارد......
✍امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
اقای ایروانی، همشهری شریف و با محبت
نهار خوری کارکنان حوزه وزارتی ( وزارت پست و تلگراف و تلفن) در محوطه دانشکده مخابرات که پشت ساختمان دو طبقه وزارتخانه بود، قرار داشت. ظهرها کارکنان وزارتخانه جز وزیر به انجا می رفتند.سلف سرویس ما هم در طبقه زیرین دانشکده بود با غذای نسبتا خوب و ارزان، چلوکباب و جوجه کباب ۱۵ ریال و هفته ای یک بار یا گاهی بیشتر. روزی بعد از نهار در محوطه چمن و زیر درختچه های گل با احمد اقا طیبی لم داده و حتی دراز کش بودیم و بر سبیل عادت بلند، بلند به زبان مادری( نایینی) گپ می زدیم، در این اثنا سه نفر میانسال با لباس مرتب و کراوات در حال رفتن به نهار خوری وزارتخانه بودند که یکی از انها از بقیه جدا شده و مستقیم به طرف ما آمد. من و احمد حیرت زده نیم خیز شده و چون به نزدیکی ما رسید گفت" تا اوینم دی همشهریا کی ان گو زوون خویمی هنگاران" ما بلادرنگ ایستادیم و سلام کردیم. گفت "می ایراونی یی رئیس دفتر وزیر، شوما کیید؟" ما اسممان و فامیلی خود را گفتیم، سپس از اسم پدر و پدر بزرگ ما نیز سوال نمود. معلوم بود انها را می شناسد. چون دوستانش منتظر بودند به محل دفترش اشاره و گفت "حتمی پیش می ایید" و خدا حافظی نموده به دوستانش پیوست.
مدتی بعد با احمد اقا رفتیم این همشهری را ببینیم. نگهبان با تندی گفت اقای ایروانی وقت ندارند و باید هماهنگ کنید. با این پا و ان پا کردن ما از طریق تلفن داخلی سوالی کرد و نامتان چیست؟ سپس به ما راهنمایی نمود که کجا برویم. دفتر اقای ایروانی بسیار شلوغ و به عبارتی محشر کبری بود. دم در ایستادیم، تو این شلوغی دیدیم اقای ایروانی امد و ما را به نزدیک میز کارش و چند مبلی که بود راهنمایی نمود و تلفنی سفارش چای داد. وقتی ما را گیج و مبهوت دید گفت "ائرو جلسه مدیر کل ها و وزیرو، شوما راحت بید. با گذاشتن گوشی تلفنی روی میز عسلی جلو ما گفت" تا می هنداجمون وِ دی گَله نی شوما تیلفن کیرید و چایتی وخورید" .
پس از انکه حضرات را جمع و جور و هماهنگی جلسه را انجام داد به نزد ما برگشت. باز حرف نایین و مردم و اوضاع نایین بود. این کشش و علاقه به زادگاه کاملا مشهود بود. بار دیگری که رفتیم دفتر مهندس کریم معتمدی وزیر را که خالی بود به ما نشان داد. نمی توانم با دم و دستگاه دفتر و دسک وزرا و مقامات الان مقایسه کنم. به دلایلی دفتر مدیر حوزه وزارتی که از اشنایان است و دیده ام به مراتب از دفتر وزیر سابق مخابرات مجللتر است. خلاصه اقای ایروانی چنان با محبت و صمیمی برخورد می کرد که رویمان باز بود. قبولی دانشکده دو مرحله ای بود. قبولی در آزمون و مصاحبه ، برای دوستی که در آزمون قبول اما در مصاحبه پذیرفته نشده بود به نزد اقای ایروانی رفته و تقاضای مساعدت کردم و ایشان در حضورم با معاون آموزشی دانشکده صحبت کردند. باور کنید چون از ملاقات ایشان برگشتم دیدم در انتهای لیست نام او را با خودکار اضافه کرده بودند. زمان گذشت و روزگار چرخید و ما در استخدام مخابرات و با شهید دکتر قندی مرتبط بودیم. از دیدن اقای ایروانی ذوق زده شدم و ابراز احساسات بسیار نمودم. گفت" می بازنشسه گرتایی، دوباره دعوت و کارشی کرته، اما می جون خوی دیا اُووم تو یه جو ناشو" و درست هم می گفت چون کار مجددش به یک سال هم نرسید.
برای ان همشهری با محبت اگر زنده هستند ارزوی شادی و سلامتی و اگر به دیار باقی هجرت نموده اند طلب رحمت واسعه الهی دارم.
ادامه دارد......
✍امامی آرندی
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
فتو رحیمیان
اوضاع اوایل دهه پنجاه تهران جذابیت های زیادی داشت. خیابان شاه ( جمهوری فعلی) خیابانی زنده و پر رونق بود. بخصوص از چهار راه مخبرالدوله ( به قول کمک راننده اتوبوس دوطبقه که نام ایستگاهها را بلند می گفت: مفخورالدوله)
تا میدان بهارستان که دو سینمابا نامهای حافظ و سعدی و کتابفروشی های متعدد و مغازه ها و پاساژ مظفریان در سه طبقه بسیار خاطره انگیز بود.
رحیم اقا پسر بزرگتر عمه ماه سلطان که از کودکی به تهران آمده و مدتی نزد تجار هندی دربازار پادو بوده به عکاسی علاقه بسیار داشت. اولین تصاویر پدر بزرگ و مادربزرگها و قالی بافی در سال ۱۳۳۵ به بعد را او انجام داده بود. بعد با خرید مغازه ای کوچک در انتهای راهرو طبقه سوم پاساژ مظفریان کار و کاسبی مستقل به راه انداخت. نام مغازه از ترکیب ( فتو + رحیم +یان) که نام با مسمایی بود و مهر کارت ویزیت او شد. شکل و شمایل رحیم اقا که ضعیف الجثه اما شیک پوش و اراسته بود و در اغلب مجالس با کراوات حضور می یافت دیدنی بود. در این پاساژ هنرمندان بزرگ و معروفی چون استاد تجویدی( مینیاتور) و استاد سلحشور( خطاط) و کارمند او اقای صندوقی که نقاشی بسیاری از کتب درسی از اوست دفتر داشتند.
اما دفتر فتو رحیمیان خود حکایت مفصلی داشت که کتابی می طلبد. گفته بودم خانمها اغلب بی حجاب اما مرتب و آراسته بودند الا در مهمانی ها و جشن های عروسی که شورش را در می آوردند.
من نیز درعصرها و مواقع بیکاری به انجا رفته و کم کم به فن عکاسی اشنا شدم. همراهی با رحیم اقا در مجالس مختلط مشکل نبود چون عکسهای مهم و ویژه را خود می گرفت و عکسهای معمولی را با دوربین دیگر من به عهده داشتم. اما چشمتان روز بد نبیند در یک عروسی تالار فردوسی دانشگاه تهران که مذهبی بودند و زنانه جدا بود، از قضا عکاس خانمی که همکاری داشت نتوانسته بود بیاید رحیم اقا گفت شما که واردی میروی چند تا عکس از مجلس و عروس با فامیلش میگیری و می آیی. جوان شهرستانی چشم و گوش بسته که تازه پشت لبش سبز شده و هیچ از عوالم نسوان خبر نداردناگهان با منظره سالن مد و لباس و خانم های بزک دوزک کرده و نیمه برهنه روبرو می شود، دستپاچه و شوکه شده تا انجا که نزدیک بود از کار عادی خود بازمانم.با سختی و اضطراب تعدادی عکس گرفته و فارغ از دقت برای تهیه عکس های معمول عروس با سرعت از سالن خارج شدم. از ان روز با اقا رحیم شرط گذاشتم دیگر چنین تکلیف شاق و مشکلی بر عهده من نگذارد. رحیم اقا مردی پاک دل و مهربان بود . خدایش رحمت کند.
ادامه دارد....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
فتو رحیمیان
اوضاع اوایل دهه پنجاه تهران جذابیت های زیادی داشت. خیابان شاه ( جمهوری فعلی) خیابانی زنده و پر رونق بود. بخصوص از چهار راه مخبرالدوله ( به قول کمک راننده اتوبوس دوطبقه که نام ایستگاهها را بلند می گفت: مفخورالدوله)
تا میدان بهارستان که دو سینمابا نامهای حافظ و سعدی و کتابفروشی های متعدد و مغازه ها و پاساژ مظفریان در سه طبقه بسیار خاطره انگیز بود.
رحیم اقا پسر بزرگتر عمه ماه سلطان که از کودکی به تهران آمده و مدتی نزد تجار هندی دربازار پادو بوده به عکاسی علاقه بسیار داشت. اولین تصاویر پدر بزرگ و مادربزرگها و قالی بافی در سال ۱۳۳۵ به بعد را او انجام داده بود. بعد با خرید مغازه ای کوچک در انتهای راهرو طبقه سوم پاساژ مظفریان کار و کاسبی مستقل به راه انداخت. نام مغازه از ترکیب ( فتو + رحیم +یان) که نام با مسمایی بود و مهر کارت ویزیت او شد. شکل و شمایل رحیم اقا که ضعیف الجثه اما شیک پوش و اراسته بود و در اغلب مجالس با کراوات حضور می یافت دیدنی بود. در این پاساژ هنرمندان بزرگ و معروفی چون استاد تجویدی( مینیاتور) و استاد سلحشور( خطاط) و کارمند او اقای صندوقی که نقاشی بسیاری از کتب درسی از اوست دفتر داشتند.
اما دفتر فتو رحیمیان خود حکایت مفصلی داشت که کتابی می طلبد. گفته بودم خانمها اغلب بی حجاب اما مرتب و آراسته بودند الا در مهمانی ها و جشن های عروسی که شورش را در می آوردند.
من نیز درعصرها و مواقع بیکاری به انجا رفته و کم کم به فن عکاسی اشنا شدم. همراهی با رحیم اقا در مجالس مختلط مشکل نبود چون عکسهای مهم و ویژه را خود می گرفت و عکسهای معمولی را با دوربین دیگر من به عهده داشتم. اما چشمتان روز بد نبیند در یک عروسی تالار فردوسی دانشگاه تهران که مذهبی بودند و زنانه جدا بود، از قضا عکاس خانمی که همکاری داشت نتوانسته بود بیاید رحیم اقا گفت شما که واردی میروی چند تا عکس از مجلس و عروس با فامیلش میگیری و می آیی. جوان شهرستانی چشم و گوش بسته که تازه پشت لبش سبز شده و هیچ از عوالم نسوان خبر نداردناگهان با منظره سالن مد و لباس و خانم های بزک دوزک کرده و نیمه برهنه روبرو می شود، دستپاچه و شوکه شده تا انجا که نزدیک بود از کار عادی خود بازمانم.با سختی و اضطراب تعدادی عکس گرفته و فارغ از دقت برای تهیه عکس های معمول عروس با سرعت از سالن خارج شدم. از ان روز با اقا رحیم شرط گذاشتم دیگر چنین تکلیف شاق و مشکلی بر عهده من نگذارد. رحیم اقا مردی پاک دل و مهربان بود . خدایش رحمت کند.
ادامه دارد....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
اردوی رامسر
در گذشته و حال اغلب دانشگاه ها اقدام به برگزاری اردوی دانشجویی می کنند. از جمله مواردی که خاطراتش ماندنی است. در تابستان ۱۳۵۴ عازم اردو شدیم. وسیله حرکت قطار تهران شمال تا ساری و بقیه اتوبوس بود. من تا ان هنگام قطار و هواپیما سوار نشده بودم، اما بعدها که تجربه حاصل شد بگویم قطار تهران تا گرگان با گذر از کوه ها و دره ها و جنگل های سرسبز مازندران و دیدن زیبایی های شگفت انگیز و شور آفرین واقعا عالی بود. روح با نشاط جوانی که از دیدن شاخه گلی منقلب می شود از دیدن این همه زیبایی هیجان زده و پر غوغا می شود. در محل اردو که مختلط بود و دارای برنامه های متنوع از قبیل بحثهایی با موضوع مشخص و کنترل شده تا سخنرانی اساتید معروف و گارگاه های هنری و البته شنا و موسیقی شبانه با حضور خوانندگان معروف ان زمان. بیشتر شرکت کنندگان اردو از دانشجویان هنر و علوم اجتماعی بودند.
بر اساس روحیه و عادات و نوع تفکر با چند دانشجوی دیگر گروهی پسرانه داشتیم و اغلب در هنگام غذا یا شرکت در سخنرانی ها با هم بودیم. برای شنا به گوشه و کنار اکتفا و شبها ( که هنگامه پایکوبی بود) بیشتر به ساحل پناه می بردیم.هدف مهم از اردو تغییرات رفتاری و سبک زندگی بود. هجرت از زندگی سنتی و گذر به تجدد .
خاطره مهم ان اردو هنگام برگشت و در قطار اتفاق افتاد. دانشجویی بلند بالا با موهای فر و پر پشت با دوستانش در اردو و مسائل عشقی مشکلاتی پیدا می کنند. دوستان او برای دست انداختن و شوخی با فندک موهای او را اتش می زنند. نتیجه به درگیری و جنجال منجر و اوضاع بهم ریخته شد. حکایتی به یادم امد که به همسفرانم بازگو کردم.
گفته اند آخوندی شباهنگام در مطالعه به حدیثی منقول از رسول الله بر می خورد که " هر کس ریشش از یک قبضه( کف دست) بلندتر باشد احمق است." شیخ محاسن خود را به دست گرفته می بیند از یک قبضه بیشتر است. ابتدا انرا غلط پنداشته ولی موریانه شک به جانش افتاده و از باب احتیاط ریش را در چنگ گرفته و الباقی را روی شعله چراغ روغن چراغ می گیرد. ریش و پشم تا انتها می سوزد. در حاشیه حدیث می نویسد: در لیله پنجم جمادی سنه.... این مطلب به ثبوت رسید.
ادامه دارد.....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
اردوی رامسر
در گذشته و حال اغلب دانشگاه ها اقدام به برگزاری اردوی دانشجویی می کنند. از جمله مواردی که خاطراتش ماندنی است. در تابستان ۱۳۵۴ عازم اردو شدیم. وسیله حرکت قطار تهران شمال تا ساری و بقیه اتوبوس بود. من تا ان هنگام قطار و هواپیما سوار نشده بودم، اما بعدها که تجربه حاصل شد بگویم قطار تهران تا گرگان با گذر از کوه ها و دره ها و جنگل های سرسبز مازندران و دیدن زیبایی های شگفت انگیز و شور آفرین واقعا عالی بود. روح با نشاط جوانی که از دیدن شاخه گلی منقلب می شود از دیدن این همه زیبایی هیجان زده و پر غوغا می شود. در محل اردو که مختلط بود و دارای برنامه های متنوع از قبیل بحثهایی با موضوع مشخص و کنترل شده تا سخنرانی اساتید معروف و گارگاه های هنری و البته شنا و موسیقی شبانه با حضور خوانندگان معروف ان زمان. بیشتر شرکت کنندگان اردو از دانشجویان هنر و علوم اجتماعی بودند.
بر اساس روحیه و عادات و نوع تفکر با چند دانشجوی دیگر گروهی پسرانه داشتیم و اغلب در هنگام غذا یا شرکت در سخنرانی ها با هم بودیم. برای شنا به گوشه و کنار اکتفا و شبها ( که هنگامه پایکوبی بود) بیشتر به ساحل پناه می بردیم.هدف مهم از اردو تغییرات رفتاری و سبک زندگی بود. هجرت از زندگی سنتی و گذر به تجدد .
خاطره مهم ان اردو هنگام برگشت و در قطار اتفاق افتاد. دانشجویی بلند بالا با موهای فر و پر پشت با دوستانش در اردو و مسائل عشقی مشکلاتی پیدا می کنند. دوستان او برای دست انداختن و شوخی با فندک موهای او را اتش می زنند. نتیجه به درگیری و جنجال منجر و اوضاع بهم ریخته شد. حکایتی به یادم امد که به همسفرانم بازگو کردم.
گفته اند آخوندی شباهنگام در مطالعه به حدیثی منقول از رسول الله بر می خورد که " هر کس ریشش از یک قبضه( کف دست) بلندتر باشد احمق است." شیخ محاسن خود را به دست گرفته می بیند از یک قبضه بیشتر است. ابتدا انرا غلط پنداشته ولی موریانه شک به جانش افتاده و از باب احتیاط ریش را در چنگ گرفته و الباقی را روی شعله چراغ روغن چراغ می گیرد. ریش و پشم تا انتها می سوزد. در حاشیه حدیث می نویسد: در لیله پنجم جمادی سنه.... این مطلب به ثبوت رسید.
ادامه دارد.....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
سرگذشت تاریخ نایین( بلاغی)
با کار در فتو رحیمیان به مرور با محیط و همسایگان پاساژ و جو خیابان شاه آباد( جمهوری) اشنا شدم. کم کم بر خود مسلط و لهجه نایینی که البته خیلی درگیر ان نبودم تغییر کرد.
در طبقه اول و نبش خیابان انتشارات اسیا ( مرحوم عطایی که در جوانی فوت نمود)در مغازه ای بزرگ دایر بود که خانم جوان مرحوم و پسرش ارش ان را اداره می کردند. خانواده عطایی با اقای رحیمیان روابط دوستانه داشتند و در نتیجه گردش در میان کتابهای انتشارات اسیا زنگ تفریح دلپذیری بود.
چند مغازه جلوتر از پاساژ به سمت بهارستان کتابفروشی منوچهری بود. عاقله مردی اهل کتاب که گاهی چاپ برخی کتابها را انجام میداد. پشت ویترین مغازه او در بین کتابها کتابی بدون جلد با عنوان "تاریخ نایین" و نام نویسنده ( عبدالحجه بلاغی) چشمم را گرفت. کتاب را گرفته، تورقی نمودم، از وضعیت یتیمانه کتاب گله نموده که عدم فروش و نداشتن متولی بعد از چاپ را عنوان نمود. او که میدانست من شاگرد فتو رحیمیان و فهمید نایینی هستم، توضیح داد که این کتاب ضمیمه یا مجلد دیگری دارد با نام " انساب خاندانهای نایین" و با کاغذ نامرغوب چاپ شده است. او توصیه کرد تو این چند جلد باقی مانده را بخر و در نایین خواهان خواهد داشت. خرید انها را مشروط به صحافی دو مجلد در یک جلد کردم و نهایتا پنج جلد مجموعه نوشته مرحوم بلاغی را به قیمت هر جلد بیست و پنج تومان خریدم. فشار مالی داشت اما میدانستم کتاب ارزشمندی است . یک جلد ان را در سال ۱۳۵۴ به کتابخانه عمومی نایین هدیه کردم. جلدی را به دوستی نایینی اهل کتاب و یکی را به دوست عزیز اقای محمد حسنی که بعدها در دانشگاه اصفهان استاد شد و حقوق خواند و از وکلای خوب اصفهان و جلدی را امانت دادم که بازگشتی نداشت. تنها یک جلد برای خودم ماند.
نظریه استاد ایرج افشار در خصوص تاریخ نایین بلاغی است که: " او در حد مقدور و توان خود همت گمارده و اثری مهم در خصوص تاریخ و پیشینه نایین به جا گذاشته است."
این نظریه دقیق و منصفانه راهنمای عملی برای نگارنده شد و در حد وسع به ترویج و حفظ زبان و فرهنگ زادگاه خود قلم می زنم.
ادامه دارد....
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
سرگذشت تاریخ نایین( بلاغی)
با کار در فتو رحیمیان به مرور با محیط و همسایگان پاساژ و جو خیابان شاه آباد( جمهوری) اشنا شدم. کم کم بر خود مسلط و لهجه نایینی که البته خیلی درگیر ان نبودم تغییر کرد.
در طبقه اول و نبش خیابان انتشارات اسیا ( مرحوم عطایی که در جوانی فوت نمود)در مغازه ای بزرگ دایر بود که خانم جوان مرحوم و پسرش ارش ان را اداره می کردند. خانواده عطایی با اقای رحیمیان روابط دوستانه داشتند و در نتیجه گردش در میان کتابهای انتشارات اسیا زنگ تفریح دلپذیری بود.
چند مغازه جلوتر از پاساژ به سمت بهارستان کتابفروشی منوچهری بود. عاقله مردی اهل کتاب که گاهی چاپ برخی کتابها را انجام میداد. پشت ویترین مغازه او در بین کتابها کتابی بدون جلد با عنوان "تاریخ نایین" و نام نویسنده ( عبدالحجه بلاغی) چشمم را گرفت. کتاب را گرفته، تورقی نمودم، از وضعیت یتیمانه کتاب گله نموده که عدم فروش و نداشتن متولی بعد از چاپ را عنوان نمود. او که میدانست من شاگرد فتو رحیمیان و فهمید نایینی هستم، توضیح داد که این کتاب ضمیمه یا مجلد دیگری دارد با نام " انساب خاندانهای نایین" و با کاغذ نامرغوب چاپ شده است. او توصیه کرد تو این چند جلد باقی مانده را بخر و در نایین خواهان خواهد داشت. خرید انها را مشروط به صحافی دو مجلد در یک جلد کردم و نهایتا پنج جلد مجموعه نوشته مرحوم بلاغی را به قیمت هر جلد بیست و پنج تومان خریدم. فشار مالی داشت اما میدانستم کتاب ارزشمندی است . یک جلد ان را در سال ۱۳۵۴ به کتابخانه عمومی نایین هدیه کردم. جلدی را به دوستی نایینی اهل کتاب و یکی را به دوست عزیز اقای محمد حسنی که بعدها در دانشگاه اصفهان استاد شد و حقوق خواند و از وکلای خوب اصفهان و جلدی را امانت دادم که بازگشتی نداشت. تنها یک جلد برای خودم ماند.
نظریه استاد ایرج افشار در خصوص تاریخ نایین بلاغی است که: " او در حد مقدور و توان خود همت گمارده و اثری مهم در خصوص تاریخ و پیشینه نایین به جا گذاشته است."
این نظریه دقیق و منصفانه راهنمای عملی برای نگارنده شد و در حد وسع به ترویج و حفظ زبان و فرهنگ زادگاه خود قلم می زنم.
ادامه دارد....
مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم
✍ امامی آرندی
@naein_nameh
#سالنامه
.
گزارش پنج سال فعالیت کانال با اقرار به ضعفها و کمبودها و بی سوادی ادمین کانال، به همراه تشکر بسیار از همراهان صمیمی و دوستان فرهیخته و دانشمند که یاری نموده اند و تقدیم عرض تبریک نوروزی .
مطالب منتشره در سر فصل های مختلف که با #(....) مشخص شده در سال اول و دوم بیشتر از کتاب "نایین نامه" است که در سال ۱۳۹۷ منتشر شده و در بیست و پنجمین دوسالانه کتاب اصفهان به عنوان اثر برتر انتخاب شد، می باشد.
#آموزش_گویش_نایینی ( ۴۹۷ مورد). #کلمه_ترکیبهای_نایینی ( ۴۳۸ مورد)
#تاریخچه_نایین ( ۳۹۷ مورد) . #مشاهیر_نایین ( ۲۵۸ ) مورد. #مثل_حکم_نایینی ( ۲۷۸ مورد). #سخن_روز ( ۲۵۳ مورد).
#آن_روزها ( ۱۵۷ مورد) .
#طنز_هفته ( ۱۳۶ مورد).
#جمعه_بازار ( ۳۰۷ مورد).
#نایین_نامه ( ۱۱۲ مورد).
#اخبار_نایین ( ۱۰۹ مورد).
#حکایت ( ۱۲۷ مورد). #آداب_رسوم_نایین قدیم ( ۱۱۲ مورد).
#دستور_زبان_نایینی ( ۱۲۰ مورد)
#نظام_سنتی_آبیاری_نایین (۳۷ مورد)
#پنجاه_یادگار_از_نایین ( ۷۳ مورد)
#شعرای_نایین ( ۹۲ مورد)
@naein_nameh
.
گزارش پنج سال فعالیت کانال با اقرار به ضعفها و کمبودها و بی سوادی ادمین کانال، به همراه تشکر بسیار از همراهان صمیمی و دوستان فرهیخته و دانشمند که یاری نموده اند و تقدیم عرض تبریک نوروزی .
مطالب منتشره در سر فصل های مختلف که با #(....) مشخص شده در سال اول و دوم بیشتر از کتاب "نایین نامه" است که در سال ۱۳۹۷ منتشر شده و در بیست و پنجمین دوسالانه کتاب اصفهان به عنوان اثر برتر انتخاب شد، می باشد.
#آموزش_گویش_نایینی ( ۴۹۷ مورد). #کلمه_ترکیبهای_نایینی ( ۴۳۸ مورد)
#تاریخچه_نایین ( ۳۹۷ مورد) . #مشاهیر_نایین ( ۲۵۸ ) مورد. #مثل_حکم_نایینی ( ۲۷۸ مورد). #سخن_روز ( ۲۵۳ مورد).
#آن_روزها ( ۱۵۷ مورد) .
#طنز_هفته ( ۱۳۶ مورد).
#جمعه_بازار ( ۳۰۷ مورد).
#نایین_نامه ( ۱۱۲ مورد).
#اخبار_نایین ( ۱۰۹ مورد).
#حکایت ( ۱۲۷ مورد). #آداب_رسوم_نایین قدیم ( ۱۱۲ مورد).
#دستور_زبان_نایینی ( ۱۲۰ مورد)
#نظام_سنتی_آبیاری_نایین (۳۷ مورد)
#پنجاه_یادگار_از_نایین ( ۷۳ مورد)
#شعرای_نایین ( ۹۲ مورد)
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
تاریخچه سینما در ایران را نمی دانم. یعنی کار تحقیقی نکرده ام اما در دوران تحصیل و امدن به تهران یکی از جاذبه ها و سرگرمی مردم تهران سینما بود. گفته ام که در خیابان شاه اباد دو سینما ( اروپا و حافظ ) کنارهم بود که سینما حافظ فقط فیلم هندی نمایش می داد و سینما اروپا فیلم فارسی( اصطلاحی برای فیلم های آبکی ان زمان) یعنی فیلم با داستان عشق و عاشقی و رقص آواز بود. من نه خیلی روشنفکر بودم و نه خیلی مذهبی اما اونجور فیلم ها را تجربه کردم و چنگی به دلم نزد. چند فیلم توسط جریانهای مترقی فرهنگ و هنر مخصوص دانشجویان در سینما پلازا نمایش داده شد. یکی گوژپشت نتردام که گمان کنم زبان اصلی بود و یکی فیلم گوزنها ساخته مسعود کیمیایی که به دیدنش می ارزید. البته با دوستم گاهی فیلم خارجی یا برخی فیلم داخلی مثل " تنگسیر" را دیدم و لذت بردم. در فیلم تنگسیر که انگلیسی ها در جنوب سلطه داشتند و همه مبادی و منابع و متولیان به نوعی در قید منافع خود بودند زار ممد ( زائر محمد) که حقوقش پرداخت نمی شود و امانتش را باز نمی گردانند و هیچ پناهگاه و یاوری نمی بیند تفنگ برنو خود را از زیر خاک نخلستان بیرون آورده و نمادهای زر و زور و تزویر را ترور می کند. فریاد می زند " اخه این چه مملکتیه ، حاجی اش دزده، قاضی اش دزده ، سیدش دزده ، ....و مردم که از ظلم موجود خسته بودند در بدرقه اش شعار میدهند " نگو زار ممد ، بگو شیر ممد"
✍امامی آرندی
@naein_nameh
.
#ادامه_تحصیل
تاریخچه سینما در ایران را نمی دانم. یعنی کار تحقیقی نکرده ام اما در دوران تحصیل و امدن به تهران یکی از جاذبه ها و سرگرمی مردم تهران سینما بود. گفته ام که در خیابان شاه اباد دو سینما ( اروپا و حافظ ) کنارهم بود که سینما حافظ فقط فیلم هندی نمایش می داد و سینما اروپا فیلم فارسی( اصطلاحی برای فیلم های آبکی ان زمان) یعنی فیلم با داستان عشق و عاشقی و رقص آواز بود. من نه خیلی روشنفکر بودم و نه خیلی مذهبی اما اونجور فیلم ها را تجربه کردم و چنگی به دلم نزد. چند فیلم توسط جریانهای مترقی فرهنگ و هنر مخصوص دانشجویان در سینما پلازا نمایش داده شد. یکی گوژپشت نتردام که گمان کنم زبان اصلی بود و یکی فیلم گوزنها ساخته مسعود کیمیایی که به دیدنش می ارزید. البته با دوستم گاهی فیلم خارجی یا برخی فیلم داخلی مثل " تنگسیر" را دیدم و لذت بردم. در فیلم تنگسیر که انگلیسی ها در جنوب سلطه داشتند و همه مبادی و منابع و متولیان به نوعی در قید منافع خود بودند زار ممد ( زائر محمد) که حقوقش پرداخت نمی شود و امانتش را باز نمی گردانند و هیچ پناهگاه و یاوری نمی بیند تفنگ برنو خود را از زیر خاک نخلستان بیرون آورده و نمادهای زر و زور و تزویر را ترور می کند. فریاد می زند " اخه این چه مملکتیه ، حاجی اش دزده، قاضی اش دزده ، سیدش دزده ، ....و مردم که از ظلم موجود خسته بودند در بدرقه اش شعار میدهند " نگو زار ممد ، بگو شیر ممد"
✍امامی آرندی
@naein_nameh
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
#آن_روزها
#آداب_رسوم_نایین_قدیم
.
چراغ زنبوری،
چراغ توری
وقتی این چراغ به آرند آمد من کودک بودم، جز برای شب نشینی و آمدن مهمان گاهی برای بافتن قالی نیز شبها روشن می کردند. به اندازه یک لامپ صد وات روشنایی داشت. مادربزرگم فکر می کرد مثل لامپا و پی سوز و گرد سوز میتوان فتیله انرا تنظیم کرد. برای کم مصرف شدن نفت گرانبها که با مشقت تهیه می شد می گفت " فتیله اش را پایین بکشید"
در این آدینه شب روح همه اموات شاد باشد.
@naein_nameh
#آداب_رسوم_نایین_قدیم
.
چراغ زنبوری،
چراغ توری
وقتی این چراغ به آرند آمد من کودک بودم، جز برای شب نشینی و آمدن مهمان گاهی برای بافتن قالی نیز شبها روشن می کردند. به اندازه یک لامپ صد وات روشنایی داشت. مادربزرگم فکر می کرد مثل لامپا و پی سوز و گرد سوز میتوان فتیله انرا تنظیم کرد. برای کم مصرف شدن نفت گرانبها که با مشقت تهیه می شد می گفت " فتیله اش را پایین بکشید"
در این آدینه شب روح همه اموات شاد باشد.
@naein_nameh
#آن_روزها
.
#سربازی
تیمسار نجیمی نایینی
دانشکده به پایان رسید و در بهمن ۱۳۵۶ به خدمت نظام اعزام شدم. دوره آموزشی پر خاطره را در مرکز( ۱-۰) کادر و در لشگرک تهران با زمستان سرد گذراندیم. خاطرات بسیار تلخ و شیرین آن را در اینده تقدیم دوستان خواهم نمود. پایان دوره آموزشی در بهار ۱۳۵۷ با رفتن دسته دسته بچه ها برای آموزش تکمیلی به دیگر بخشهای ارتش انجام شد. ما سه یا چهار نفر چند روزی در پادگان ( آموزشی) خالی الاف بودیم. روزی یک سرکار استوار امده با شوخ طبعی گفت انهایی که پارتی کلفت دارند( امریه سپهبد به بالا) جمع شوند.به هر کدام پاکت مهر شده ای داد و گفت سه روز دیگر به باغ شاه مراجعه کنید. لازم است بدانید چند ماه قبل از خدمت مرحوم رحیم اقا آرندیان ( فتو رحیمیان) پسر عمه که به ملاقات تیمسار سپهبد نجیمی نایینی میرفت( روابط نزدیکی داشتند) گفت روی یک کاغذ جایی که دلت میخواهد سربازی را طی کنی بنویس تا به تیمسار بدهم. روی برگه دفتر او( فتو رحیمیان) نوشتم، ۱- هوانیروز اصفهان، ۲- صنایع نظانی تهران،۳- نیروی هوایی .
باور نمی کردم ان مقام بلند پایه و شخصیت شریف و همشهری نایینی با دقتی که عرض می کنم امریه صادر کرده باشد.
سپهبد نجیمی نایینی برای بسیاری از اهالی نایین و ورزنه در امر سربازی مساعدت نموده و خلق کثیری رهین منت اویند. وقتی در باغ شاه به نزد سرهنگی رفته و نامه را تحویل دادم و خارج شدم. زمانی نگذشته بود که درجه داری امد و گفت اصفهان نمیشود و چند روز دیگر بیا ابلاغ هوانیروز کرمانشاه را بگیر.
دمغ و افسرده به منزل عمه مراجعه کردم. روی اینکه دوباره مزاحم رحیم اقا شوم نداشتم، توکل بر خدا نموده و در روز موعود به پادگان مراجعه نمودم. کارمند همان جناب سرهنگ گفت تو از اقوام نجیمی هستی ؟ امریه تیمسار نجیمی هوانیروز اصفهان است و باید به اصفهان بروی.
از خوشحالی به هوا پریدم و نامه مهر شده را که پس از ده روز باید خود را در اصفهان معرفی کنم گرفتم.
ادامه دارد.......
✍امامی آرندی
@naein_nameh
.
#سربازی
تیمسار نجیمی نایینی
دانشکده به پایان رسید و در بهمن ۱۳۵۶ به خدمت نظام اعزام شدم. دوره آموزشی پر خاطره را در مرکز( ۱-۰) کادر و در لشگرک تهران با زمستان سرد گذراندیم. خاطرات بسیار تلخ و شیرین آن را در اینده تقدیم دوستان خواهم نمود. پایان دوره آموزشی در بهار ۱۳۵۷ با رفتن دسته دسته بچه ها برای آموزش تکمیلی به دیگر بخشهای ارتش انجام شد. ما سه یا چهار نفر چند روزی در پادگان ( آموزشی) خالی الاف بودیم. روزی یک سرکار استوار امده با شوخ طبعی گفت انهایی که پارتی کلفت دارند( امریه سپهبد به بالا) جمع شوند.به هر کدام پاکت مهر شده ای داد و گفت سه روز دیگر به باغ شاه مراجعه کنید. لازم است بدانید چند ماه قبل از خدمت مرحوم رحیم اقا آرندیان ( فتو رحیمیان) پسر عمه که به ملاقات تیمسار سپهبد نجیمی نایینی میرفت( روابط نزدیکی داشتند) گفت روی یک کاغذ جایی که دلت میخواهد سربازی را طی کنی بنویس تا به تیمسار بدهم. روی برگه دفتر او( فتو رحیمیان) نوشتم، ۱- هوانیروز اصفهان، ۲- صنایع نظانی تهران،۳- نیروی هوایی .
باور نمی کردم ان مقام بلند پایه و شخصیت شریف و همشهری نایینی با دقتی که عرض می کنم امریه صادر کرده باشد.
سپهبد نجیمی نایینی برای بسیاری از اهالی نایین و ورزنه در امر سربازی مساعدت نموده و خلق کثیری رهین منت اویند. وقتی در باغ شاه به نزد سرهنگی رفته و نامه را تحویل دادم و خارج شدم. زمانی نگذشته بود که درجه داری امد و گفت اصفهان نمیشود و چند روز دیگر بیا ابلاغ هوانیروز کرمانشاه را بگیر.
دمغ و افسرده به منزل عمه مراجعه کردم. روی اینکه دوباره مزاحم رحیم اقا شوم نداشتم، توکل بر خدا نموده و در روز موعود به پادگان مراجعه نمودم. کارمند همان جناب سرهنگ گفت تو از اقوام نجیمی هستی ؟ امریه تیمسار نجیمی هوانیروز اصفهان است و باید به اصفهان بروی.
از خوشحالی به هوا پریدم و نامه مهر شده را که پس از ده روز باید خود را در اصفهان معرفی کنم گرفتم.
ادامه دارد.......
✍امامی آرندی
@naein_nameh