#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل.....
اسمال بزاز
در ابتدای ورود به تهران محل زندگی منزل فامیل واقع در خیابان قدیمی اسماعیل بزاز ( اسمال بزاز) یا مولوی کنونی بود که در بین اهالی محله به خیابون ( بدون پسوند) معروف بود. گفته شده این خیابان اولین خیابان احداث شده در تهران است وگفته می شد که در جای این خیابان سابقا خندقی بزرگ بوده که شواهدی موجود بود، مانند مسجد خندق اباد و پیشنماز ان در گذشته حاج اقا حسین خندق ابادی .
ناصرالدین شاه برای پر کردن خندق های فراوان اطراف تهران حکم می کند هر کس خندقی را پرکند و ساختمان بسازد زمین ان متعلق به اوست.
اسمال بزاز نیز این خندق را پر و در اطراف ان ساختمانهایی از جمله دکان یا زورخانه، حمام، مسجد و خانه می سازد.
مجتهد خندق ابادی که با اسمال بزاز مشکلاتی داشته از خواندن نماز صبح به خاطر فعالیت زور خانه و صدای ضرب ان که مبطل وضو است، خوداری نموده و لاجرم مومنین اعتراض می کنند. اسمال بزاز ناچار به فروش زورخانه می شود و جای ان به یک شیره کش خانه اعلا مبدل می شود.
اختلاف مجتهد با او خاتمه نمی یابد و چون شغل فرعی او مطربی و دلقکی در دربار شاه بود( شغل اصلی او بزازی) حکم به نجس بودن حمامی که با پول مطربی ساخته شده است، میدهد.
اسمال بزاز از خیر حمام بزرگ و زیبای خود نمی گذرد و لاجرم حمام نیمه تعطیل می ماند. این حمام در هنگام حضور ما در محله رونق بسیار داشت، هم به لحاظ گرمی و پاکیزگی و هم خدمه کاربلد و لنگ و حوله تمیز، اسمال بزاز بعد از فوت پیش نماز و جانشینی فرزندش حاج اقا جعفر در مسجد به عنوان چشم روشنی فرزند پیش نماز جدید یک کیسه اشرفی( سکه طلای زمان ناصرالدین شاه) به خدمت او می برد. چند روز بعد حاج اقا در معیت مومنین زیادی به حمام امده و با ریختن یک دولچه اب به صحن حمام انرا پاک اعلام می کند.
لهجه اهالی خیابون که مورد تقلید اکثر مهاجرین شهرستانی و روستایی بخصوص روشنی ها قرار گرفت به لهجه جنوب شهری تهران یا لهجه لاتی معروف بود.
ادامه دارد......
✍ امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
تاریخچه تهران
با این که از مولوی محل اسکان ابتدایی خاطرات و حکایات زیادی برای تعریف وجود دارد و در آینده چند مورد جذاب ان بیان می شود، امروز بهتر دیدم خلاصه ای از تاریخ این ابر شهر بی در و پیکر که ابتدا دهکده راهزنان بود را از چند منبع برایتان نقل کنم.
تهران در عهد صفویه قریه ای در شمال ری بود و محل دزدانی بود که از قافله های عبوری از ری یا حاملین آذوقه از ورامین راهزنی نموده و در خانه هایی که اغلب زیر زمین بود، یا حداکثر محل قابل استفاده ان زیر زمین بود و از طریق تونلهایی به خارج قریه راه داشت، زندگی می کردند. هنوز در محله عودلاجان و بازارچه مروی میتوان نمونه انرا یافت.
نام تهران با واقعه ای عجیب عجین شده که مکتوم مانده و ان مربوط به زمان جنگ اشرف افغان و نادر است. بخشی از سرداب و تونلهای قریه به انبار مهمات افغانها اختصاص داشت و زمانی که اشرف افغان در منطقه ورامین با سپاه نادر روبرو شد و شکست خورد به سمت اصفهان عقب نشست و نادر چند روز مشغول جمع اوری غنایم شد. در این فرصت مردان و جوانان تهرانی بر قاعده عادت شبانه به طمع یافتن گنج و مال به انبار افغانها یورش بردند. ناچار نیاز به مشعل داشته و رابطه مشعل و انبار باروت معلوم است. گفته شده تمام مردان و پسران در اثر انفجار باروت کشته شدند.
روستاییان و خلافکاران آواره بدون ترس به قریه وارد شده و اغلب در همان خانه ها و با همان زنان زندگی تشکیل دادند.
در زمان اقا محمد خان قاجار ان خواجه خونریز سفاک، تهران را به دلیل تکیه بر انبار آذوقه ورامین و شهریار و نزدیکی به ایل ترکمن قاجار تهران را پایتخت خود نمود.
کم کم دستگاه اداری سلاطین قاجار از منشی و دبیر و گزمه و قراول و یساول و فراش و میر غضب و درباریان خائنی چون میرزا ابراهیم کلانتر که با خیانت به لطفعلی خان زند وزیر و مشیر خاقان( لقب مغولی که قاجار نسب خود را به مغول می رساندند) شد با ایل و اُبه و فک و فامیل راهی دربار شدند و متوطن در انجا.
اماری در کتاب تاریخ اجتماعی تهران نوشته جعفر شهری مربوط به ان زمان است که برخی مشاغل و حرف بسیار جالب است. جمعیت تهران ۱۹۶۲۵۵ نفر که ۶۴۰۲ مرد و ۲۶۳۷ زن جمعا ۹۰۳۹ نفر "بی حاصل" ( صفت توسط ماموران سر شماری انتخاب شده) است.
امار شاغلان که به دو گروه مجاز و غیر مجاز تقسیم شده اند :
شاغلین مجاز
درویش و قلندر ۳۳ نفر، دلال محبت ۱۰۰ نفر، گدا ۵۲۶ نفر ، دلال عقد و نکاح ۱۷ نفر، معروفه ۱۳۱۷ نفر، دعا نویس ۲۵ خانه، رمالی ۲۳ خانه، تریاک فروش ۲۲ دکان، عالم مذهبی ۱۰۸ نفر، نوحه خوان ۱۳۵ نفر، مار گیر و معرکه گیر ۲۸ نفر، شعبده باز ۶ نفر، مطرب دوره گرد ۱۴ نفر، گردویی، دوغی و شربتی ۳۲ نفر، سیرابی فروش ۱۰ نفر ، طبق کش ۳۲ نفر ....
مشاغل غیر مجاز :
دزد خانه بُر ۲۱ نفر، جیب بر ۱۱ نفر، دخل زن۲ نفر، دزد کیف انداز ۴ نفر، قمار باز خال سیاه بند ۶۵ نفر، قمار باز ساده ۲۵ نفر، دزد دام ۷۰ نفر، مال خر ۱۲ نفر، کفن دزد ۲ نفر، ....
در دوران رضاخان و اغاز مرحله توسعه سرطانی تهران یعنی سال ۱۳۱۲ شمسی جمعیت تهران ۳۲۵۰۰۰ نفر است.
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
ادامه دارد......
✍امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
صادق
محله محصور بین مولوی و سیروس و خیابان ری بسیار دوست داشتنی بود. بچه های با معرفت وهمسایه های صمیمی. حسین و احمد همسایه نزدیک و رفیق شفیق که یکی وکیل دعاوی شد و دیگری پزشک حاذق، اما از همه جالبتر جوانی به اسم صادق که از ما بزرگتر بودو اغلب جمعه بچه ها را به کوه می برد و چندین بار به امام زاده داود. با این که بسیار باسواد و خوش اخلاق بود نمی دانستیم که جزو گروه های مبارز ، و حتی نام او مستعار است. گاهی کتابی را برای همه می خواند و گاهی کتابی را می اورد که بچه ها بخوانند. وسایل کوهنوردی را هرکس می خرید در اختیار گروه قرار می گرفت. طولانی ترین پیاده روی عمرم که به پا درد انجامید همان روزها و از فرح زاد به امام زاده داود و برگشت در همان روز بود.
بعد ها فهمیدیم این جوان خوش اخلاق و خوش رو جزو گروههای چریکی بوده و پس از انقلاب در سپاه پاسداران به مقام مهمی دست یافته است. او در جوانی و با حادثه تصادف اتومبیل از دنیا رفت. خدایش رحمت کند.
ادامه دارد.....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
گذر حمام گلشن
کوچه حمام گلشن یک محله کامل و درست و حسابی بود. مغازه هایی برای رفع نیاز مردم از قبیل قصابی، بقالی، نانوایی و ... تا حمام و مسجد و درمانگاه
محله همچون موجود زنده ای بود که زندگی در ان جاری بود، عشق می ورزید، کینه جو می شد. علت نام ان گذر و محله از حمامی با همین نام، بسیار پررونق ومشهور بوده است. گفته می شد حمام دیگری در همین محل بوده به نام فیروزه که چاهش فروکش کرده و عده ای از مشتریان را بلعیده و بعد از تعمیر نیز بی رونق، تا این که صاحبش عده ای یا شخصی را اجیر و در نوبت زنانه حمام گلشن به صورت هیولائی مردانه و برهنه از خزینه خارج می شود، ناگهان اهالی محله می بینند زنان برهنه به کوچه دویده و فریاد می زنند اژدها در حمام است. کسبه با عبا و قبا و هرچه دم دستشان بوده زنان را پوشانده و به خانه می فرستند. از ان تاریخ دیگر حمام گلشن از گرمی افتاده و گمان کنم درمانگاه محل را در مکان ان ساخته باشند.
همه چیز محله جذاب بود. صادق را که گفتم، مسجد حمام گلشن با بخاری چوب سوز که از خرده چوبهای نجاری محل تامین می شد و فرشهای دست بافت قدیمی و پیش نماز با ابهت و کم سخن و اخمو، با گالش لاستیکی و جوراب پشمی دستباف، که ادم را یاد امامان و افراد قصه ها می انداخت. اقای غروی سیدی با عمامه بزرگ و ریش بلند عالمی با سواد و نماینده اکثر مراجع تقلید در دریافت وجوهات شرعی که در بازار تهران حجره بزازی داشت و خود او را در ساعتی از روز که به فروش پارچه مشغول بوددیده ام. پسر عمه با او بسیار نزدیک بود و می گفت در اوج انقلاب که بازار تعطیل و بانکها در اعتصاب بودند، اقای خمینی در فرانسه مشکل مالی دارند و از پاریس تقاضای پول می شود. حاج اقا غروی از بازاریان و وجوه موجود در گاوصندوقشان مبلغ قابل توجهی دلار تهیه و عازم پاریس می شود. در فرودگاه افسر گذرنامه می پرسد حاج اقا چی همراه دارید؟ اقای غروی با ان چشمان درشت براق و مشکی دستانش را بالا آورده و می گوید" دلار" افسر بی چاره به خیال طنز و سخره سید، بدون بازرسی اجازه عبور میدهد.
دیگر دلخوشی و خاطره ان محله نانوایی تافتون گذر بود با تنور گلی و نانهای مغز پخت اعلا، درست مثل نانوایی تافتون در بازار نایین که به یاد ماندنی است.
همچنین حاج احمد اقا زرگر که با کلاه عرقچین مشکی و قبا پوششی نیمه آخوندی داشت و رفیق پسر عمه بود. او کارش ساختن انگشترهای عالی با طرح ابتکاری و نگین های اصیل و خوب بود. حاصل رفاقت با احمد اقا زرگر ساختن یک انگشتر زیبا و یادگاری با نگین فیروزه خوش رنگ برایم بود که بعد ها انرا گم کردم و بسیار غصه خوردم.
ادامه دارد....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
تفنگ ساچمه ای
گرچه خاطرات مولوی و کوچه درویشها بسیار اما به ناچار باید سری به محل تحصیل ( دانشکده مخابرات) بزنیم. در آینده ضمن بیان خاطرات سعی در معرفی کلی انجا خواهد شد، اما اکنون خاطره ای شنیدنی:
در ان روزها بر خلاف امروزه تعداد دختران متقاضی رشته های فنی بسیار کم بود. در کلاس سی نفره ما دو دختر خانم بودند که یکی ریز نقش با لباس سنگین و رنگین و بدون روسری که ارمنی بود. دیگری با قامتی بلندتر که یا طهرانی بود یا اطراف تهران ولی بسیار جلف و سبک، با لباسهایی که بخشی از سر و سینه و گردن تا پشت سر باز بود .
داخل پرانتز بگویم حجاب برخی خانمها در دهه پنجاه تهران بدون روسری و چادر اما مرتب و آراسته بود. تک و توک دخترانی بودند با شورتک یا لباس بدن نما که در اقلیت بودند البته بجز مهمانی ها و عروسی ها که فرق می کرد.
الغرض در کلاس ما دو سه نفر اصفهانی بودند که تعصب زیاد داشتند و از حجاب همکلاسی مان ناراضی بودند. ابتدا نزد استاد ادبیات فارسی ( یادش بخیر) که آخوندی شیک پوش و خوش چهره به نام دکتر علی اکبر صادقی ( پدر خانم اقای خاتمی ) رفته در مورد لباس این خانم شکایت می کنند،و او بچه ها را از دخالت و فضولی بر حذر نموده و سفارش به احترام می کند. لذا بچه ها که حساب دستشان می آید از رفتن نزد رئیس آموزش که خانمی زیبا بود ( خانم روحانی) منصرف و نقشه ای طرح می کنند. ( ترفندی نادرست و غیر اخلاقی) برای این کار از تعدای ماش و لوله خودکار بیک استفاده می کنند.
روزی در کلاس استاد کامکار ( استاد فیزیک) این خانم همکلاسی جیغ کشید و گفت زنبور گردنم را گزید. استاد و دیگران گفتند زنبوری وجود ندارد. پس از چند دقیقه ان خانم در حال گریه از استاد اجازه گرفته و از کلاس خارج شد. خیلی ها از موضوع با خبر نشدند، منجمله خود من که بعد فهمیدم کار اصفهانی ها بوده و از طریق شلیک ماش به قسمتهایی از بدن برهنه او وی را مجازات کرده بودند.
ناگفته نماند که از طرف مسولین دانشکده نیز سختگیری های عجیبی وجود داشت، من با گروه انها ارتباطی نداشتم اما گاهی به نمازخانه می رفتم و دیدم که کتاب نهج البلاغه را جمع اوری نموده اند. دوستان مذهبی هم به کوه می رفتند و هم جلسه های تفسیر و غیره داشتند. این خاطرات را بدون حب و بغض و بر اساس انچه دیده ام در این جا نقل می کنم.
ادامه دارد.....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
کتاب کشف الاسرار
سالهای آخر دبیرستان بیشتر به جان کتابهای مرحوم ابوی می افتادم و کنکاش می کردم. کتابهای خانه پدری بیشتر از علامه مجلسی بخصوص جلاءالعیون ومنتهی الآمال و... بود. تک و توک کتابهای دیگری برایم جذابیت داشت مثل رساله عملیه ای که یک صفحه کامل ان عکس اقای خمینی بود و چون از پدر سوال کردم بدون توضیح شرایط زمان چیزی مهمی نگفت اما چند روز بعد همان عکس را در استخر اب انداخته و کتاب را پنهان کردند. کتاب دیگری که روی جلد ان جز نام کتاب 《 کشف الاسرار》 از نویسنده و ناشر خبری نبود اما با مطالعه چند صفحه فهمیدم به نوعی جواب کتاب یا نوشته ای است که گاهی به رضا شاه حمله شده بود. بعدها فهمیدم شخصی جزوه ۳۸ صفحه ای به نام "اسرار هزار ساله" که دارای مضامین توهینی به شیعه و روحانیت بود نوشته و دولت در انتشار ان کمک نموده و اقای خمینی انرا در رد ان جزوه نوشته بود. ان روزگار من به عمق مسایل سیاسی و نتایج ان اگاه نبودم . الغرض این بار کتاب را با خود به تهران بردم. روزی در کلاس مدارهای الکترونیکی که استادش ( اقای موسوی) فردی ظاهرا مذهبی و دارای محاسن بود، پرسیدم کتاب کشف الاسرار از کیست؟ او با اخم جواب داد نمی دانم اما در پایان کلاس گفتن شما به دفتر من بیایید. بعد از حضور در دفتر پرسید از چه کتابی سوال کردی و گفتم، انگاه پرسید از کجا این کتاب راشناخته ای و ایا انرا داری؟ بلافاصله کتاب را که در کیفم بود به سویش گرفتم. کاملا تغییر رنگ چهره و تعجب او معلوم بود. گفت کره خر میدانی داشتن این کتاب جرم است و زندان دارد؟ این کتاب از اقای خمینی است. پس انرا در کشو میزش گذاشت و گفت هفته بعد بیرون از دانشکده انرا برمی گردانم و تو هم انرا در جایی چون خاک باغچه پنهان کن.
از ان روز او که با حسینیه ارشاد و مرحوم دکتر شریعتی ارتباط داشت گاهی کتابی از مرحوم شریعتی برایم می آورد و آغاز اشنایی بیشتر با مسایل سیاسی و اجتماعی و انچه در زیر پوسته ارام شهر می گذشت پی بردم.
ادامه دارد....
✍امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
اقای ایروانی، همشهری شریف و با محبت
نهار خوری کارکنان حوزه وزارتی ( وزارت پست و تلگراف و تلفن) در محوطه دانشکده مخابرات که پشت ساختمان دو طبقه وزارتخانه بود، قرار داشت. ظهرها کارکنان وزارتخانه جز وزیر به انجا می رفتند.سلف سرویس ما هم در طبقه زیرین دانشکده بود با غذای نسبتا خوب و ارزان، چلوکباب و جوجه کباب ۱۵ ریال و هفته ای یک بار یا گاهی بیشتر. روزی بعد از نهار در محوطه چمن و زیر درختچه های گل با احمد اقا طیبی لم داده و حتی دراز کش بودیم و بر سبیل عادت بلند، بلند به زبان مادری( نایینی) گپ می زدیم، در این اثنا سه نفر میانسال با لباس مرتب و کراوات در حال رفتن به نهار خوری وزارتخانه بودند که یکی از انها از بقیه جدا شده و مستقیم به طرف ما آمد. من و احمد حیرت زده نیم خیز شده و چون به نزدیکی ما رسید گفت" تا اوینم دی همشهریا کی ان گو زوون خویمی هنگاران" ما بلادرنگ ایستادیم و سلام کردیم. گفت "می ایراونی یی رئیس دفتر وزیر، شوما کیید؟" ما اسممان و فامیلی خود را گفتیم، سپس از اسم پدر و پدر بزرگ ما نیز سوال نمود. معلوم بود انها را می شناسد. چون دوستانش منتظر بودند به محل دفترش اشاره و گفت "حتمی پیش می ایید" و خدا حافظی نموده به دوستانش پیوست.
مدتی بعد با احمد اقا رفتیم این همشهری را ببینیم. نگهبان با تندی گفت اقای ایروانی وقت ندارند و باید هماهنگ کنید. با این پا و ان پا کردن ما از طریق تلفن داخلی سوالی کرد و نامتان چیست؟ سپس به ما راهنمایی نمود که کجا برویم. دفتر اقای ایروانی بسیار شلوغ و به عبارتی محشر کبری بود. دم در ایستادیم، تو این شلوغی دیدیم اقای ایروانی امد و ما را به نزدیک میز کارش و چند مبلی که بود راهنمایی نمود و تلفنی سفارش چای داد. وقتی ما را گیج و مبهوت دید گفت "ائرو جلسه مدیر کل ها و وزیرو، شوما راحت بید. با گذاشتن گوشی تلفنی روی میز عسلی جلو ما گفت" تا می هنداجمون وِ دی گَله نی شوما تیلفن کیرید و چایتی وخورید" .
پس از انکه حضرات را جمع و جور و هماهنگی جلسه را انجام داد به نزد ما برگشت. باز حرف نایین و مردم و اوضاع نایین بود. این کشش و علاقه به زادگاه کاملا مشهود بود. بار دیگری که رفتیم دفتر مهندس کریم معتمدی وزیر را که خالی بود به ما نشان داد. نمی توانم با دم و دستگاه دفتر و دسک وزرا و مقامات الان مقایسه کنم. به دلایلی دفتر مدیر حوزه وزارتی که از اشنایان است و دیده ام به مراتب از دفتر وزیر سابق مخابرات مجللتر است. خلاصه اقای ایروانی چنان با محبت و صمیمی برخورد می کرد که رویمان باز بود. قبولی دانشکده دو مرحله ای بود. قبولی در آزمون و مصاحبه ، برای دوستی که در آزمون قبول اما در مصاحبه پذیرفته نشده بود به نزد اقای ایروانی رفته و تقاضای مساعدت کردم و ایشان در حضورم با معاون آموزشی دانشکده صحبت کردند. باور کنید چون از ملاقات ایشان برگشتم دیدم در انتهای لیست نام او را با خودکار اضافه کرده بودند. زمان گذشت و روزگار چرخید و ما در استخدام مخابرات و با شهید دکتر قندی مرتبط بودیم. از دیدن اقای ایروانی ذوق زده شدم و ابراز احساسات بسیار نمودم. گفت" می بازنشسه گرتایی، دوباره دعوت و کارشی کرته، اما می جون خوی دیا اُووم تو یه جو ناشو" و درست هم می گفت چون کار مجددش به یک سال هم نرسید.
برای ان همشهری با محبت اگر زنده هستند ارزوی شادی و سلامتی و اگر به دیار باقی هجرت نموده اند طلب رحمت واسعه الهی دارم.
ادامه دارد......
✍امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
فتو رحیمیان
اوضاع اوایل دهه پنجاه تهران جذابیت های زیادی داشت. خیابان شاه ( جمهوری فعلی) خیابانی زنده و پر رونق بود. بخصوص از چهار راه مخبرالدوله ( به قول کمک راننده اتوبوس دوطبقه که نام ایستگاهها را بلند می گفت: مفخورالدوله)
تا میدان بهارستان که دو سینمابا نامهای حافظ و سعدی و کتابفروشی های متعدد و مغازه ها و پاساژ مظفریان در سه طبقه بسیار خاطره انگیز بود.
رحیم اقا پسر بزرگتر عمه ماه سلطان که از کودکی به تهران آمده و مدتی نزد تجار هندی دربازار پادو بوده به عکاسی علاقه بسیار داشت. اولین تصاویر پدر بزرگ و مادربزرگها و قالی بافی در سال ۱۳۳۵ به بعد را او انجام داده بود. بعد با خرید مغازه ای کوچک در انتهای راهرو طبقه سوم پاساژ مظفریان کار و کاسبی مستقل به راه انداخت. نام مغازه از ترکیب ( فتو + رحیم +یان) که نام با مسمایی بود و مهر کارت ویزیت او شد. شکل و شمایل رحیم اقا که ضعیف الجثه اما شیک پوش و اراسته بود و در اغلب مجالس با کراوات حضور می یافت دیدنی بود. در این پاساژ هنرمندان بزرگ و معروفی چون استاد تجویدی( مینیاتور) و استاد سلحشور( خطاط) و کارمند او اقای صندوقی که نقاشی بسیاری از کتب درسی از اوست دفتر داشتند.
اما دفتر فتو رحیمیان خود حکایت مفصلی داشت که کتابی می طلبد. گفته بودم خانمها اغلب بی حجاب اما مرتب و آراسته بودند الا در مهمانی ها و جشن های عروسی که شورش را در می آوردند.
من نیز درعصرها و مواقع بیکاری به انجا رفته و کم کم به فن عکاسی اشنا شدم. همراهی با رحیم اقا در مجالس مختلط مشکل نبود چون عکسهای مهم و ویژه را خود می گرفت و عکسهای معمولی را با دوربین دیگر من به عهده داشتم. اما چشمتان روز بد نبیند در یک عروسی تالار فردوسی دانشگاه تهران که مذهبی بودند و زنانه جدا بود، از قضا عکاس خانمی که همکاری داشت نتوانسته بود بیاید رحیم اقا گفت شما که واردی میروی چند تا عکس از مجلس و عروس با فامیلش میگیری و می آیی. جوان شهرستانی چشم و گوش بسته که تازه پشت لبش سبز شده و هیچ از عوالم نسوان خبر نداردناگهان با منظره سالن مد و لباس و خانم های بزک دوزک کرده و نیمه برهنه روبرو می شود، دستپاچه و شوکه شده تا انجا که نزدیک بود از کار عادی خود بازمانم.با سختی و اضطراب تعدادی عکس گرفته و فارغ از دقت برای تهیه عکس های معمول عروس با سرعت از سالن خارج شدم. از ان روز با اقا رحیم شرط گذاشتم دیگر چنین تکلیف شاق و مشکلی بر عهده من نگذارد. رحیم اقا مردی پاک دل و مهربان بود . خدایش رحمت کند.
ادامه دارد....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
اردوی رامسر
در گذشته و حال اغلب دانشگاه ها اقدام به برگزاری اردوی دانشجویی می کنند. از جمله مواردی که خاطراتش ماندنی است. در تابستان ۱۳۵۴ عازم اردو شدیم. وسیله حرکت قطار تهران شمال تا ساری و بقیه اتوبوس بود. من تا ان هنگام قطار و هواپیما سوار نشده بودم، اما بعدها که تجربه حاصل شد بگویم قطار تهران تا گرگان با گذر از کوه ها و دره ها و جنگل های سرسبز مازندران و دیدن زیبایی های شگفت انگیز و شور آفرین واقعا عالی بود. روح با نشاط جوانی که از دیدن شاخه گلی منقلب می شود از دیدن این همه زیبایی هیجان زده و پر غوغا می شود. در محل اردو که مختلط بود و دارای برنامه های متنوع از قبیل بحثهایی با موضوع مشخص و کنترل شده تا سخنرانی اساتید معروف و گارگاه های هنری و البته شنا و موسیقی شبانه با حضور خوانندگان معروف ان زمان. بیشتر شرکت کنندگان اردو از دانشجویان هنر و علوم اجتماعی بودند.
بر اساس روحیه و عادات و نوع تفکر با چند دانشجوی دیگر گروهی پسرانه داشتیم و اغلب در هنگام غذا یا شرکت در سخنرانی ها با هم بودیم. برای شنا به گوشه و کنار اکتفا و شبها ( که هنگامه پایکوبی بود) بیشتر به ساحل پناه می بردیم.هدف مهم از اردو تغییرات رفتاری و سبک زندگی بود. هجرت از زندگی سنتی و گذر به تجدد .
خاطره مهم ان اردو هنگام برگشت و در قطار اتفاق افتاد. دانشجویی بلند بالا با موهای فر و پر پشت با دوستانش در اردو و مسائل عشقی مشکلاتی پیدا می کنند. دوستان او برای دست انداختن و شوخی با فندک موهای او را اتش می زنند. نتیجه به درگیری و جنجال منجر و اوضاع بهم ریخته شد. حکایتی به یادم امد که به همسفرانم بازگو کردم.
گفته اند آخوندی شباهنگام در مطالعه به حدیثی منقول از رسول الله بر می خورد که " هر کس ریشش از یک قبضه( کف دست) بلندتر باشد احمق است." شیخ محاسن خود را به دست گرفته می بیند از یک قبضه بیشتر است. ابتدا انرا غلط پنداشته ولی موریانه شک به جانش افتاده و از باب احتیاط ریش را در چنگ گرفته و الباقی را روی شعله چراغ روغن چراغ می گیرد. ریش و پشم تا انتها می سوزد. در حاشیه حدیث می نویسد: در لیله پنجم جمادی سنه.... این مطلب به ثبوت رسید.
ادامه دارد.....
✍ امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل
سرگذشت تاریخ نایین( بلاغی)
با کار در فتو رحیمیان به مرور با محیط و همسایگان پاساژ و جو خیابان شاه آباد( جمهوری) اشنا شدم. کم کم بر خود مسلط و لهجه نایینی که البته خیلی درگیر ان نبودم تغییر کرد.
در طبقه اول و نبش خیابان انتشارات اسیا ( مرحوم عطایی که در جوانی فوت نمود)در مغازه ای بزرگ دایر بود که خانم جوان مرحوم و پسرش ارش ان را اداره می کردند. خانواده عطایی با اقای رحیمیان روابط دوستانه داشتند و در نتیجه گردش در میان کتابهای انتشارات اسیا زنگ تفریح دلپذیری بود.
چند مغازه جلوتر از پاساژ به سمت بهارستان کتابفروشی منوچهری بود. عاقله مردی اهل کتاب که گاهی چاپ برخی کتابها را انجام میداد. پشت ویترین مغازه او در بین کتابها کتابی بدون جلد با عنوان "تاریخ نایین" و نام نویسنده ( عبدالحجه بلاغی) چشمم را گرفت. کتاب را گرفته، تورقی نمودم، از وضعیت یتیمانه کتاب گله نموده که عدم فروش و نداشتن متولی بعد از چاپ را عنوان نمود. او که میدانست من شاگرد فتو رحیمیان و فهمید نایینی هستم، توضیح داد که این کتاب ضمیمه یا مجلد دیگری دارد با نام " انساب خاندانهای نایین" و با کاغذ نامرغوب چاپ شده است. او توصیه کرد تو این چند جلد باقی مانده را بخر و در نایین خواهان خواهد داشت. خرید انها را مشروط به صحافی دو مجلد در یک جلد کردم و نهایتا پنج جلد مجموعه نوشته مرحوم بلاغی را به قیمت هر جلد بیست و پنج تومان خریدم. فشار مالی داشت اما میدانستم کتاب ارزشمندی است . یک جلد ان را در سال ۱۳۵۴ به کتابخانه عمومی نایین هدیه کردم. جلدی را به دوستی نایینی اهل کتاب و یکی را به دوست عزیز اقای محمد حسنی که بعدها در دانشگاه اصفهان استاد شد و حقوق خواند و از وکلای خوب اصفهان و جلدی را امانت دادم که بازگشتی نداشت. تنها یک جلد برای خودم ماند.
نظریه استاد ایرج افشار در خصوص تاریخ نایین بلاغی است که: " او در حد مقدور و توان خود همت گمارده و اثری مهم در خصوص تاریخ و پیشینه نایین به جا گذاشته است."
این نظریه دقیق و منصفانه راهنمای عملی برای نگارنده شد و در حد وسع به ترویج و حفظ زبان و فرهنگ زادگاه خود قلم می زنم.
ادامه دارد....

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن
سخن چه فایده گفتن چو پند می‌ننیوشم؟
به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل
و گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

✍ امامی آرندی
@naein_nameh

#آن_روزها
.
#ادامه_تحصیل

تاریخچه سینما در ایران را نمی دانم. یعنی کار تحقیقی نکرده ام اما در دوران تحصیل و امدن به تهران یکی از جاذبه ها و سرگرمی مردم تهران سینما بود. گفته ام که در خیابان شاه اباد دو سینما ( اروپا و حافظ ) کنارهم بود که سینما حافظ فقط فیلم هندی نمایش می داد و سینما اروپا فیلم فارسی( اصطلاحی برای فیلم های آبکی ان زمان) یعنی فیلم با داستان عشق و عاشقی و رقص آواز بود. من نه خیلی روشنفکر بودم و نه خیلی مذهبی اما اونجور فیلم ها را تجربه کردم و چنگی به دلم نزد. چند فیلم توسط جریانهای مترقی فرهنگ و هنر مخصوص دانشجویان در سینما پلازا نمایش داده شد. یکی گوژپشت نتردام که گمان کنم زبان اصلی بود و یکی فیلم گوزنها ساخته مسعود کیمیایی که به دیدنش می ارزید. البته با دوستم گاهی فیلم خارجی یا برخی فیلم داخلی مثل " تنگسیر" را دیدم و لذت بردم. در فیلم تنگسیر که انگلیسی ها در جنوب سلطه داشتند و همه مبادی و منابع و متولیان به نوعی در قید منافع خود بودند زار ممد ( زائر محمد) که حقوقش پرداخت نمی شود و امانتش را باز نمی گردانند و هیچ پناهگاه و یاوری نمی بیند تفنگ برنو خود را از زیر خاک نخلستان بیرون آورده و نمادهای زر و زور و تزویر را ترور می کند. فریاد می زند " اخه این چه مملکتیه ، حاجی اش دزده، قاضی اش دزده ، سیدش دزده ، ....و  مردم که از ظلم موجود خسته بودند در بدرقه اش شعار میدهند " نگو زار ممد ، بگو شیر ممد"

✍امامی آرندی
@naein_nameh