نظرات حامیان جمهوری اسلامی یادآور سخن اریک ویار، نویسندۀ فرانسوی، در کتاب «راه و رسمِ زمانه» (2019) است که با انتقادی طعنه‌آمیز از هواداران نازی‌ها می‌نویسد که آنها «احترام مرموزی برای دروغ قائل بودند.»

‏⁧#مهسا_امینی⁩

همۀ تسلیم‌شدگانی که در اتاق‌های گاز تمام کردند یک داستان دارند، یا به بیان دقیق‌تر، داستانی ندارند؛ آنان سراشیبی سقوط را تا ته پایین رفتند، مانند رودهایی که به دریا می‌ریزند. آنان هنگام ورود به اردوگاه، به‌خاطر عجز بنیادین، یا از سر بداقبالی، یا به میانجی حادثه‌ای پیش‌پاافتاده، پیش از آنکه بتوانند خود را با محیط وفق دهند، از پا می‌افتند؛ آنان مغلوب زمان می‌شوند، عمر آنان کوتاه، اما شمارشان بی‌پایان است؛ آنان، تسلیم‌شدگان، غرق‌شدگان، ستون فقرات اردوگاه را شکل می‌دهند، توده‌ای بی‌نام‌ونشان که پیوسته بازساخته می‌شود و هماره یکسان است، توده‌ای از نا-انسان‌هایی که در سکوت رژه می‌روند و کار می‌کنند، بارقۀ الهی درونشان مرده است، و پیشاپیش خالی‌تر از آن‌اند که به‌راستی رنج کشند. آدم دودل می‌ماند که آنان را زنده بنامد: آدم دودل می‌ماند که مرگشان را مرگ بنامد، مرگی که هیچ ترسی از آن ندارند، چون درمانده‌تر از آن‌اند که بفهمند.

(باقی‌مانده‌های آشویتس: شاهد و بایگانی، جورجو آگامبن، مجتبا گل‌محمدی)

چند ماه پس از انقلاب اسلامی، نزدیک به ۳۰۰ دانشجو از دیوار سفارت آمریکا در تهران بالا رفته و ۶۶ دیپلمات و کارمند را به گروگان گرفتند. چرا چنین گسست وحشیانه و تماشایی در روابط ایران و آمریکا رخ داد؟

برای پاسخ، یان ریشار ایرانشناس و استاد دانشگاه به منابع آمریکایی و همچنین ایرانی تکیه می‌کند.
در روز ۱۵ اکتبر ساعت ۱۹ همراه او و کتاب جدیدش در کتابفروشی ناکجا خواهیم بود.

با ما همراه باشید.

https://www.utopiran.com/so/5cOFC0-1a?languageTag=en

🔴اطلاعیه:

چارت جدید برنامه‌های پاییزی ناکجا
برنامه‌ها را برای دوستان خود در پاریس ارسال کنید:
.
.
🟡برنامه‌های آتی:

•
دیدار با یان ریشار درباره‌ی کتاب «le grand satan,le shah et l’imam » شنبه ۱۵ اکتبر ساعت ۱۹
.
•دیدار با بهار مجدزاده درباره‌ی نقشه‌نگاری یک حافظه‌ی تبعیدی:
جمعه ۲۱ اکتبر ساعت ۱۹ «برنامه به زبان فارسی»
شنبه ۲۲ اکتبر ساعت ۱۹ «برنامه به زبان فرانسه»
.
#ادبیات #خرید_آنلاین_کتاب #ناکجاکتاب #پاریس
#ادبیات_فارسی
#ادبیات_ناکجا
#ادبیات_فارسی_ناکجا
#کتاب
#ناکجا
#ناکجا_کتاب
#نشر_ناکجا
#انتشارات_ناکجا
#بدون_سانسور
#بدون_سانسور_ناکجا
#سانسور_ناکجا
#سانسور
#کتاب_خوب
#کتاب_خوب_ناکجا

نسخه فیزیکی دو عنوان جدید از محسن نامجو هم اکنون در نشر ناکجا

‏کتاب هایکوهای ژاپنی با عنوان «یکی غُرابِ تنها»؛ اولین ترجمه‌ی محسن نامجو در سالی که گذشت و همچنین کتاب تألیفی‌اش با عنوان «۱۴۰۰» که مجموعه یادداشت‌های اوست که در این سال به نگارش درآمده‌اند، از امروز در شهرکتاب ناکجا و همچنین در سایت ناکجاکتاب قابل دسترسی‌ می باشد.

https://www.naakojaaketab.com/product-page/1400mohsennamjoo

https://www.naakojaaketab.com/product-page/yekighorabetanha

شیطان بزرگ
شاه و امام
کتابی درباره‌ی روابط امریکا تا انقلاب ۵۷ و تسخیر سفارت امریکا به دست انقلابیون
این نشست در ۱۵ اکتبر در کتابفروشی ناکجا خواهد بود و همراه با یان ریشار استاد دانشگاه سوربن و ایرانشناس بحث و گفت‌و‌گو خواهیم کرد.


https://www.utopiran.com/so/5cOFC0-1a?languageTag=en

برنامه‌ی امروز با یان ریشار درکتابفروشی ناکجا ساعت ۱۹
🔼

کلیه مذاهب فقط در یک چیز مشترکند و آن این‌که هر وقت علم نظریه‌ای را مطرح می‌کند آن را تکفیر می‌کنند و وقتی آن تئوری اثبات شد می‌گویند این را در کتاب آسمانی ما قبلا گفته بودند!

‏| جک لندن | نشریه سه‌پنج

راه درست همین بالارفتن از دیوار زندگی‌ست، زندگی که سفت و محکم است چون کوه، و قلبت را سرشار می‌کند از آزادی آن‌دم که به فرارش می‌رسی…

برای #الناز_رکابی و شجاعتش
#مهسا_امینی

«"سوگ" یعنی چی؟»
«یه‌جور غمه که تمومی نداره، فقط حالش عوض می‌شه.»
من سوگوار چه هستم؟ ذهنم هزار جا می‌رود و افکارم قروقاتی می‌شود، درست مثل خُرده‌ریزهایی که از اینجاوآنجا ته کیف آدم جمع شده‌اند. شاید سوگوار اینم که بیش از آنچه فکر می‌کنم به مادرم شباهت دارم. اینکه حس می‌کنم مرا گذاشته‌اند روی یک تردمیل و هرچه جان می‌کنم به تردمیل با آن سرعت زیادش نمی‌رسم. اینکه فرزندانم از کثافتکاری‌های این دنیا در امان نیستند. اینکه ممکن است یکی دخترم را توی پارکینگی خالی خِفت کند و به او دست‌درازی کند. اینکه پسرم در فرهنگی رشد خواهد کرد که زنان در آن حق‌وحقوقی ندارند. اینکه جُفت بچه‌هایم به‌ دست دیوانه‌ای اسلحه‌به‌دست توی مدرسۀ خودشان کشته شوند. اینکه اصلا یکی از بچه‌های خودم آن دیوانۀ اسلحه‌به‌دست باشد...

(شرم، مکِنا گودمن، ترجمۀ نیلی انصار)

ملتزم بودن به آزادی مشترک مردممان یعنی اگر کشورمان اسیر باشد، بایستی در جهت آزاد کردنش بکوشیم، نه آنکه آن را برای جست‌وجوی آزادی در جایی دیگر ترک کنیم، و اگر هم مجبور به ترک موطن خود شدیم، باید به تلاش برای آنکه بتوانیم بازگردیم و در آزادی با سایر هم‌میهنانمان زندگی کنیم ادامه دهیم. ممکن است پرسیده شود «اصلاً چرا باید به‌جای آنکه بروم و آزادی خودم را در جایی دیگر جست‌وجو کنم نگران و غم‌خوار آزادی مردم خویش باشم؟ اگر کشورم با من ناحق و ناروا برخورد می‌کند، من هیچ دینی، هیچ تعهدی، بدان ندارم.» یک پاسخ احتمالی آن است که آزادی‌ای که شاید بتوانیم در کشوری دیگر از آن برخوردار شویم به نسبت آزادی‌ای که قادر می‌بودیم با مردم خودمان از آن محظوظ گردیم الزاماً واجد غنا و کمال کمتری است. در کشور دیگر، در بهترین حالت، ممکن است از آزادی‌های مدنی یا حتی سیاسی برخوردار شویم، اما نخواهیم توانست آزادانه برطبق فرهنگ خودمان زندگی کنیم. آزادی در بین مردم خودمان طعم خوش‌تری دارد.