خواستم یک بارِ دیگر نوشته هایم را بخوانم تا مطمئن شوم که فهمیده ام؛ اما من می‌دانستم. من تهِ وجودم همه چیز را می‌دانستم و با نخ های رنگارنگ و ساده گره های مختلف به آن زده بودم تا نبینی. تو دیده بودی و حالا هر دویمان می‌دانستیم که می‌دانی. هر دویمان سعی کردیم تمامِ نگاه ها، لحظه ها، کلمه های دو پهلو، لمس ها و احساس ها را نادیده بگیریم و خنده های جعلی و حرف های مستقیم را باور کنیم. هر دوامان می‌دانستیم کجایِ حرف هایمان را دروغ می‌گوییم. هر دوامان دروغ می‌گفتیم و سکوت که می‌کردیم، چشمانمان راست را فریاد می‌زد.•°•°

• خب ENFP عزیزم باید یاد بگیری که....

باید یاد بگیری وقتی رفتی توی رابطه لازم نیست سعی کنی احساسات خودت رو کمتر بروز بدی فقط برای اینکه فکر میکنی زیاده روی میشه.

―――———―――———――
ᚚ @MBTISUB . #ENFP

دروغ می‌گه. بمیرید اما به حرفش گوش نکنید.
(کامنت های زیرشم تو چنل بخونید.)

روز ولنتاین که می‌شه شما به تکاپویِ کادوی ولنتاین می‌افتید و من تمامِ فکر و ذکرم می‌شه تولدِ قدیمی ترین آدمی که به جز خانواده برام مونده. عزیزِ دلم، تولدت بیشتر از این که مبارکِ تو باشه، مبارکِ من باشه که تو رو دارم.

این چه رازی ست که هر بار بهار
با عزای دل ما می‌آید؟

تنها خداست‌
و تنها خدا می‌داند که چه کهکشانی و چه غمی انداخته
اندر دلِ ما
که خورشید را انکار می‌کنیم و بساطی نداریم که کوله بار ببندیم.
لبخند زدم و بار ها شکستم. این‌جا خوابِ من بود و صبح که شد، این من بودم که تنها می‌شود.

کلمات ناگزیرند و کلمات وارونه اند و کلمات بی رنگ و مزه اند و کلمات، دلقک وارانه ترین رخ را از احساس نشان می‌دهند، گاهی اوقات.

آدم ها حتی از کلمات وارونه ترند، هنگامی که نخواهند و نتوانند کلمات را درک کنند.

دست هایمان در دستِ هم،
یک دنیا مهره هایِ نخ شده و پارچه هایِ سفید و سیاهِ پیچیده شده دورِ سر و یک مشت لب گزیدن و ترس، دیوارِ بزرگِ بینمان.
با هر کوکِ چرمِ گردنبندِ وَن یَکادَت یک خاطره و یک نگاه خط می‌خورد.

_

عبور باید کرد
و هم نوردِ افق های دور باید شد
و گاه در رگِ یک حرف خیمه باید زد
چه خوب یادم هست
عبارتی که به ییلاقِ ذهن وارد شد
وسیع باش و تنها
سر به زیر و سخت...
_ سهرابِ سپهری

غمگین مباش گیتی
که هنوز
دخترانِ دبیرستانی ای را می‌شناسم
که با زیبایی آسمانِ پس از بارانت
ذوق می‌کنند
و عکس می‌گیرند
و عکس ها را به هم نشان می‌دهند
و هنوز زندگی برایشان تازگی دارد.

مرا دوست بدار
به سان گذر از
یک سمت خیابان
به سمتی دیگر؛
اول به من نگاه کن
بعد به من نگاه کن
بعد باز هم مرا نگاه کن.
_جمال ثریا

نام ها دیوارمان بودند.
چپ و راست روی همه چیز برچسب می‌زدند و من
بی نام و نشان ترین را از میان خرابه ها یافته بودم.
گرد و خاکش را گرفته بودم و آورده بودمش خانه.
مامان پرسیده بود:
این دیگر چیست؟
و من گفته بودم:
نمی‌دانم.
روز ها بی نام و نشان مراقبتش می‌کردم و شب ها بی نام و نشان درکم می‌کرد.
یادم داد بی نام و نشان زندگی کنم.
بی نام و نشان روی صورت احساس راه می‌رفتم و تو نمی‌دانستی.
نمی‌خواستم بدانی.
می‌ترسیدم تو هم از دیار نام ها باشی.
می‌ترسیدم بپرسی:
این دیگر چیست؟
می‌ترسیدم بگویم:
نمی‌دانم

خونه واسه تو کجاست؟