و تمام روز های افتضاحی که احساسات عمیق دارن.

از این روز هایی که می‌گذرانم، چیزی نمی‌توانم بگویم جز "اوج خواستن"
اوج خواستن
اوج خواستن..
ساکتم. پر از فکرم. پر از رنجم. شب و روز از درد به خودم می‌پیچم.
و تو را دوست دارم. و تو را دوست دارم و تو را دوست...•°•°•°

یعنی می‌گی وقتشه دست از مرور این چند روز برداریم و بلند شیم سر پا؟
منظورت اینه که بسه ۳ ساعت پشت هم فکر کردن از صبح تا حالا؟

من آن روز زیر همان پله ای که نشسته بودیم و در آغوشم گرفته بودی، یک بطری شوق زندگی پیدا کردم. من آن را تا امشب زیر لباسم پنهان کرده بودم... نفهمیدی؟
امشب من شوق زندگی را سر کشیده ام. می‌گویند مستی آور است! می‌خواهم به وقت مستی، روی تخت دراز کشیده باشم. با ترک های دیوار خیال ببافم. تو را رسم کنم. برق چشمانت را خوشه خوشه بچینم و یادت را جرعه جرعه بنوشم. می‌خواهم اگر این آخرین شب است، که اگر این آخرین بار است، باز هم بپرسم آسمان تا کجاست؟
حتی اگر باز هم جوابی برایش نداشته باشی.•°•°•°

منم، شکار. شکارم کن... سپس ببوس و بچرخانم… سپس بچرخ و ببوسانم.
سپس چه کار؟ چه کارم کن؟..

2:30

.

آه! و من یک روز دیگر زندگی کردم چون تمام حرف های آخر برای خداحافظی هنوز هم زیادی خجالت آور بودند.•°•°•°

دانشمندان بمب ساختند، ویروس و دارو را ساختند،
دیوانگان رقصیدند و رقصاندند، خندیدند و خنداندند.
_پویان گیلانی

زمزمه ی شبانه.
سی امِ آبان ماهِ هزار و چهارصد و دو.
نشسته در بالکن خانه و منتظرِ شنیده شدن صدای مامان برای خوردنِ شام.
به یاد شب های پر از دردی که هنوز همه چیز زیبا بود... بماند به یادگار.
https://t.me/Myskyyy/4161
https://t.me/Myskyyy/7689

اگر تنها دوای دردی بودم،
یا که دوایی بودی برای دردم،
می‌ماندم.•°•°•°

پرسیدی: ...

دیروز باران بارید؛ اما من قهر نبودم. من روی زانویت تکیه دادم و باریدم. زانویت خیس شد.
تو نگران بودی. تو دستانم را گرفته بودی و چشم هایت نگران بود. بعد از یک ساعت، باران بارید.
پس دیدی؟ نه. من قهر باشم هم باران نمی‌بارد... .
اما اگر بشکنم، شاید چرا.
مثل دیروز.