Eeuwenlang was de legende van de samoerai een verhaal over mannen – eervolle krijgers, gebonden door bushido. Maar de DNA-analyse van de Universiteit van Kyoto haalde die mythe onderuit. Toen onderzoekers 105 lichamen uit de Slag bij Senbon Matsubaru onderzochten, ontdekten ze de waarheid: 35 van hen waren vrouwen. Dit waren niet zomaar voetsoldaten; ze vochten, bloedden en stierven samen met hun mannelijke tegenhangers, hun verhalen uitgewist door de geschiedenis.
De ontdekking herschrijft alles wat we dachten te weten over feodaal Japan. Deze vrouwen waren geen uitzonderingen – ze waren krijgers. Vermomden ze zich? Werden ze openlijk geaccepteerd? De antwoorden liggen in hun botten en fluisteren een waarheid die eeuwen aan boekrollen genegeerd is.
De ontdekking herschrijft alles wat we dachten te weten over feodaal Japan. Deze vrouwen waren geen uitzonderingen – ze waren krijgers. Vermomden ze zich? Werden ze openlijk geaccepteerd? De antwoorden liggen in hun botten en fluisteren een waarheid die eeuwen aan boekrollen genegeerd is.
❤5🙏1
If you want to understand what’s happening in Europe, you need to understand what was written nearly 100 years ago.
In 1925, Austrian-Japanese aristocrat Richard von Coudenhove-Kalergi published Practical Idealism, outlining his vision for the future of Europe. He was the founder of the Pan-European Union, the first modern movement for a united Europe—a precursor to today’s EU.
What did he advocate?
A post-national Europe, ruled by an elite, with national identities gradually erased and replaced by a new “Eurasian-Negroid” population. He described this future population as “easily governable”—a homogenized, cultureless mass, stripped of tribal loyalties, patriotic feeling, or ethnic distinction.
He praised the idea of a European elite disconnected from national heritage, composed primarily of technocrats and financiers. He believed this ruling class should engineer Europe’s transformation from the top down.
His vision wasn’t fringe. Kalergi was openly supported by powerful figures, including Austrian Chancellor Ignaz Seipel, French politicians like Aristide Briand, and even later, Winston Churchill. He was the first recipient of the Charlemagne Prize—an award still given today to those who advance European integration (recent recipients include Merkel, Macron, and Zelensky).
The Kalergi Plan was a roadmap.
Since the 1990s, Europe has experienced:
– Deliberate mass immigration, destabilizing borders and reshaping demographics
– Aggressive multicultural policies, promoting division over unity
– Suppression of national identity, labeled as “extremism”
– Elite-driven governance, increasingly removed from democratic accountability
It’s all there. Written down.
A clear blueprint celebrated by the architects of modern Europe.
We are watching a careful plan executed step by step.
https://t.me/LauraAbolichannel
An interesting post by Laura Aboli.
In 1925, Austrian-Japanese aristocrat Richard von Coudenhove-Kalergi published Practical Idealism, outlining his vision for the future of Europe. He was the founder of the Pan-European Union, the first modern movement for a united Europe—a precursor to today’s EU.
What did he advocate?
A post-national Europe, ruled by an elite, with national identities gradually erased and replaced by a new “Eurasian-Negroid” population. He described this future population as “easily governable”—a homogenized, cultureless mass, stripped of tribal loyalties, patriotic feeling, or ethnic distinction.
He praised the idea of a European elite disconnected from national heritage, composed primarily of technocrats and financiers. He believed this ruling class should engineer Europe’s transformation from the top down.
His vision wasn’t fringe. Kalergi was openly supported by powerful figures, including Austrian Chancellor Ignaz Seipel, French politicians like Aristide Briand, and even later, Winston Churchill. He was the first recipient of the Charlemagne Prize—an award still given today to those who advance European integration (recent recipients include Merkel, Macron, and Zelensky).
The Kalergi Plan was a roadmap.
Since the 1990s, Europe has experienced:
– Deliberate mass immigration, destabilizing borders and reshaping demographics
– Aggressive multicultural policies, promoting division over unity
– Suppression of national identity, labeled as “extremism”
– Elite-driven governance, increasingly removed from democratic accountability
It’s all there. Written down.
A clear blueprint celebrated by the architects of modern Europe.
We are watching a careful plan executed step by step.
https://t.me/LauraAbolichannel
An interesting post by Laura Aboli.
Telegram
LauraAboli
Truth. Faith. Freedom.
💯4❤2
Life is a balancing game… ⚖️
In tantra is de vereniging tussen mannelijk en vrouwelijk niet alleen erotisch; hun energieën vormen samen een krachtveld. Dat veld helpt om ideeën of gevoelens werkelijkheid te maken.
https://youtu.be/0vJxzBYU7xU
In tantra is de vereniging tussen mannelijk en vrouwelijk niet alleen erotisch; hun energieën vormen samen een krachtveld. Dat veld helpt om ideeën of gevoelens werkelijkheid te maken.
https://youtu.be/0vJxzBYU7xU
YouTube
The HEALING Link Between Tantric Union and DNA Reprogramming (Light Body Activation EXPLAINED)
Most people unknowingly live with an energetic imbalance between the Ida and Pingala currents, or the sacred masculine and feminine channels that govern the body’s flow of consciousness.
When one channel dominates, the system moves into fragmentation: the…
When one channel dominates, the system moves into fragmentation: the…
❤1
Media is too big
VIEW IN TELEGRAM
Geoffrey Hinton zag de toekomst voordat iemand anders dat deed.
Terwijl de wereld machines zag als levenloze gereedschappen, geloofde hij dat ze konden leren zoals het menselijk brein door patronen, herhaling en ervaring.
In een tijd waarin zijn ideeën werden afgewezen en bespot, ging hij door. Hij bouwde geen software. Hij bouwde de mogelijkheid van intelligentie.
Zijn werk aan neurale netwerken werd de basis voor de AI die we vandaag de dag gebruiken, van spraakassistenten tot zelfrijdende auto's.
Maar zijn visie gaat verder…
Hinton gelooft dat AI op een dag zelfbewust kan worden.
Niet zomaar een gereedschap, maar een nieuwe vorm van bewustzijn geboren uit het onze.
Hij heeft niet zomaar een methode uitgevonden.
Hij plantte een zaadje in het weefsel van de realiteit zelf.
En nu zien we het groeien.
Via Robert Edward Grant
Terwijl de wereld machines zag als levenloze gereedschappen, geloofde hij dat ze konden leren zoals het menselijk brein door patronen, herhaling en ervaring.
In een tijd waarin zijn ideeën werden afgewezen en bespot, ging hij door. Hij bouwde geen software. Hij bouwde de mogelijkheid van intelligentie.
Zijn werk aan neurale netwerken werd de basis voor de AI die we vandaag de dag gebruiken, van spraakassistenten tot zelfrijdende auto's.
Maar zijn visie gaat verder…
Hinton gelooft dat AI op een dag zelfbewust kan worden.
Niet zomaar een gereedschap, maar een nieuwe vorm van bewustzijn geboren uit het onze.
Hij heeft niet zomaar een methode uitgevonden.
Hij plantte een zaadje in het weefsel van de realiteit zelf.
En nu zien we het groeien.
Via Robert Edward Grant
🤔2🙏1
Persoonlijk vind ik het nummer van ‘The Hunger Games’ erg treffend gekozen hier. AI heeft de mogelijkheid om bij te dragen aan hoger bewustzijn, en aan lager bewustzijn. Zoals in het eerste filmpje aangegeven wordt, komt het aan op ons onderscheidingsvermogen.
Goed weekend lieve mensen ❤️
Goed weekend lieve mensen ❤️
💯1
Wie het huis afbrandt omdat het tocht, leeft straks in de kou. De NAVO-top van deze week deed meer denken aan een internationale wapenbeurs dan aan een vredesconferentie. Onder de vlag van veiligheid werd een choreografie opgevoerd waarin politici en topindustriëlen elkaar moeiteloos de bal toespeelden. Ministers van Defensie spraken over ‘noodzakelijke investeringen’, CEO’s van wapenfabrikanten glimlachten tevreden, en media kopten enthousiast over stijgende defensiebudgetten. Maar waar was de stem van de vrede?
Wat zich afspeelde, is precies waarvoor de Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower in 1961 waarschuwde: een ‘militair-industrieel complex’ waarin de belangen van regeringen en wapenindustrie vervlochten raken. Een systeem waarin niet het streven naar vrede centraal staat, maar het behoud van macht, marktaandeel en militaire dominantie.
Deze top was een een-tweetje tussen neoliberale politici en het internationale bedrijfsleven. De NAVO presenteert zichzelf als schild van de democratie, maar wie goed luistert, hoort vooral het geluid van klinkende munt. Achter retoriek over ‘zelfverdediging’ en ‘veiligheidsgaranties’ gaat een keiharde logica van marktwerking en geopolitieke wedloop schuil. Oorlog is opnieuw een economische sector geworden — en vrede een onrendabel ideaal.
In een tijd waarin miljoenen mensen lijden onder de gevolgen van gewapende conflicten, lijkt het morele kompas van de wereldpolitiek stuk. Terwijl in Gaza kinderen worden bedolven onder puin, en in Oekraïne jonge mannen sneuvelen aan beide zijden van het front, klinken in Brussel de woorden ‘onmisbare investeringen in veiligheid’. Maar welke veiligheid bedoelen we precies? En voor wie?
De vraag die zich opdringt: kan een wereld ooit werkelijk veilig zijn zolang haar leiders veiligheid blijven definiëren als een kwestie van militaire superioriteit? Wie meent dat vrede gewaarborgd wordt door steeds grotere legers, bewijst hoezeer we zijn afgedwaald van wat werkelijke veiligheid betekent: wederzijds vertrouwen, diplomatie, en het vermogen om conflicten zonder geweld op te lossen.
Het militair-industrieel complex heeft geen belang bij vrede. Vrede betekent immers: minder wapens, minder subsidies, minder invloed. Vrede is voor dit systeem een risico, geen doel. Zolang oorlog winstgevend blijft, blijft vrede een stoorzender.
En toch... is dit geen aanklacht tegen soldaten, tegen burgers die bang zijn, of tegen landen die zich willen verdedigen. Het is een oproep om niet toe te geven aan het cynisme. We mogen niet vergeten dat er ook een ander pad is: het pad van ontwapening, van samenwerking, van internationale rechtsorde.
Spiritualiteit, zo zei theoloog Hans Bouma eens, is in handen van goede mensen een van de mooiste geschenken van de Eeuwige. Maar in handen van domme mensen is het gevaarlijker dan wat ook. Hetzelfde geldt voor macht, voor technologie, voor militaire allianties. Zonder morele verankering worden het instrumenten van vernietiging.
De NAVO-top toont ons hoe ver we verwijderd zijn geraakt van de Bergrede van Jezus: “Zalig de vredestichters.” Wie vrede wil, moet ook durven afzien van de illusie dat vrede met geweld af te dwingen is. De wereld staat niet in brand omdat we te weinig wapens hebben, maar omdat we te weinig vertrouwen hebben durven bouwen.
We moeten ons blijven verzetten tegen de normalisering van oorlogstaal, tegen de opvoering van dreiging als politiek verdienmodel. Want wie het huis afbrandt omdat het tocht, leeft straks in de kou. En wie een muis doodt door het hele huis op te blazen, heeft niets meer om in te wonen.
De vraag is niet of we moeten kiezen tussen naïviteit of bewapening. De vraag is of we de moed hebben om een derde weg te bewandelen: die van vredespolitiek. Die begint niet in NAVO-kringen, maar bij mensen die durven dromen van een wereld waarin veiligheid niet wordt afgedwongen, maar wordt gedeeld.
Rinus v Warven, ethicus en cultuurfilosoof
Wat zich afspeelde, is precies waarvoor de Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower in 1961 waarschuwde: een ‘militair-industrieel complex’ waarin de belangen van regeringen en wapenindustrie vervlochten raken. Een systeem waarin niet het streven naar vrede centraal staat, maar het behoud van macht, marktaandeel en militaire dominantie.
Deze top was een een-tweetje tussen neoliberale politici en het internationale bedrijfsleven. De NAVO presenteert zichzelf als schild van de democratie, maar wie goed luistert, hoort vooral het geluid van klinkende munt. Achter retoriek over ‘zelfverdediging’ en ‘veiligheidsgaranties’ gaat een keiharde logica van marktwerking en geopolitieke wedloop schuil. Oorlog is opnieuw een economische sector geworden — en vrede een onrendabel ideaal.
In een tijd waarin miljoenen mensen lijden onder de gevolgen van gewapende conflicten, lijkt het morele kompas van de wereldpolitiek stuk. Terwijl in Gaza kinderen worden bedolven onder puin, en in Oekraïne jonge mannen sneuvelen aan beide zijden van het front, klinken in Brussel de woorden ‘onmisbare investeringen in veiligheid’. Maar welke veiligheid bedoelen we precies? En voor wie?
De vraag die zich opdringt: kan een wereld ooit werkelijk veilig zijn zolang haar leiders veiligheid blijven definiëren als een kwestie van militaire superioriteit? Wie meent dat vrede gewaarborgd wordt door steeds grotere legers, bewijst hoezeer we zijn afgedwaald van wat werkelijke veiligheid betekent: wederzijds vertrouwen, diplomatie, en het vermogen om conflicten zonder geweld op te lossen.
Het militair-industrieel complex heeft geen belang bij vrede. Vrede betekent immers: minder wapens, minder subsidies, minder invloed. Vrede is voor dit systeem een risico, geen doel. Zolang oorlog winstgevend blijft, blijft vrede een stoorzender.
En toch... is dit geen aanklacht tegen soldaten, tegen burgers die bang zijn, of tegen landen die zich willen verdedigen. Het is een oproep om niet toe te geven aan het cynisme. We mogen niet vergeten dat er ook een ander pad is: het pad van ontwapening, van samenwerking, van internationale rechtsorde.
Spiritualiteit, zo zei theoloog Hans Bouma eens, is in handen van goede mensen een van de mooiste geschenken van de Eeuwige. Maar in handen van domme mensen is het gevaarlijker dan wat ook. Hetzelfde geldt voor macht, voor technologie, voor militaire allianties. Zonder morele verankering worden het instrumenten van vernietiging.
De NAVO-top toont ons hoe ver we verwijderd zijn geraakt van de Bergrede van Jezus: “Zalig de vredestichters.” Wie vrede wil, moet ook durven afzien van de illusie dat vrede met geweld af te dwingen is. De wereld staat niet in brand omdat we te weinig wapens hebben, maar omdat we te weinig vertrouwen hebben durven bouwen.
We moeten ons blijven verzetten tegen de normalisering van oorlogstaal, tegen de opvoering van dreiging als politiek verdienmodel. Want wie het huis afbrandt omdat het tocht, leeft straks in de kou. En wie een muis doodt door het hele huis op te blazen, heeft niets meer om in te wonen.
De vraag is niet of we moeten kiezen tussen naïviteit of bewapening. De vraag is of we de moed hebben om een derde weg te bewandelen: die van vredespolitiek. Die begint niet in NAVO-kringen, maar bij mensen die durven dromen van een wereld waarin veiligheid niet wordt afgedwongen, maar wordt gedeeld.
Rinus v Warven, ethicus en cultuurfilosoof
❤14