Абдулмасиҳ неча кунлар йўл юриб Жабияга етиб келганида, тоғаси Сотиҳ ўлим тўшагида
ётарди. У шунча йўлдан келиб бундай нохуш хабарни эшитишни сира истамасди. Чунки
Хусравнинг топшириғи оддий топшириқ эмас эди.
Сотиҳ жиянининг саломига алик ҳам олмади. Чунки саломни эшитадиган ҳоли йўқ эди
унинг. Умрининг сўнгги дақиқаларини яшаётган эди.
Салом яна такрорланди. Сотиҳдан яна сас чиқмади. Абдулмасиҳ:
—Яман диёрининг каттаси соқовми? Ёки карми? Ё бўлмаса, ўзи ўлганда, рухи осмонга
учиб кетганми? — дея Сотиҳни мадҳ этувчи шеърини айтди. Шу иайт Сотиҳнинг кўзлари хиёл
очилди ва қийналақийиала жавоб бергандек бўлди:
—Абдулмасиҳ туясига миниб Сотиҳнинг олдига келди, ҳолбуки, Сотиҳ кабрга кириш
олдида... Эй Абдулмасиҳ, сени сосоний малик ўз саройининг йиқилиши, оташнинг сўниши,
Мубадоннинг туши ҳақида маълумот олмоқ мақсадида жўнатган...
Сотиҳ яна жим бўлиб колди. Абдулмасиҳ унинг гапиришини кутарди. Сотиҳ эса, ўлайўлай
деб зўрға нафас оларди. Ниҳоят, сўзида давом этди:
— Эй Абдулмасиҳ, ваҳий такрортакрор ўқилганда, асо соҳибига пайғамбарлик берилганда,
Самова сойи сувга тўлганда, Сава кўли қуриганда, форсларнинг ибодатгоҳида оташ сўнганда,
билки, ўша пайтда Шом шаҳри Сотиҳ учун Шом бўлмоқликдан чиққандир. Эронликларнинг
йиқилган миноралари нечта бўлса, ўшанча султон салтанат сурар, кейин эса, бошларига не
шўриш тушса, шуни кўрарлар, — дедию, сўзини давом эттиролмади. Дармонсизликдан
ҳолсизланиб, дудоқлари юмилди. Бир неча нафасдан сўнг ҳаракатсиз қолди. Шундай қилиб,
узоқ йиллар давом этган умр поёнига етди.
Сотиҳ дафн этилди. Абдулмасиҳ унинг жавобларини Хусравга билдириш учун дарҳол
йўлга чикди.
Хусрав жавобни эшитиб, анча ўзига келди. «Ўн тўрт малик келибкетгунча нималар
бўлмайди», деди ўзича.
Унинг ҳисобкитоби — салтанат мақомида узоқ йиллар тўйибтўйиб подшоҳлик қилиш эди.
Ҳали у қора кунлар келгунча, ҳеч бўлмаса, юз эллик йил, балки икки юз йил ўтар, деб ўйларди
Хусрав.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
ётарди. У шунча йўлдан келиб бундай нохуш хабарни эшитишни сира истамасди. Чунки
Хусравнинг топшириғи оддий топшириқ эмас эди.
Сотиҳ жиянининг саломига алик ҳам олмади. Чунки саломни эшитадиган ҳоли йўқ эди
унинг. Умрининг сўнгги дақиқаларини яшаётган эди.
Салом яна такрорланди. Сотиҳдан яна сас чиқмади. Абдулмасиҳ:
—Яман диёрининг каттаси соқовми? Ёки карми? Ё бўлмаса, ўзи ўлганда, рухи осмонга
учиб кетганми? — дея Сотиҳни мадҳ этувчи шеърини айтди. Шу иайт Сотиҳнинг кўзлари хиёл
очилди ва қийналақийиала жавоб бергандек бўлди:
—Абдулмасиҳ туясига миниб Сотиҳнинг олдига келди, ҳолбуки, Сотиҳ кабрга кириш
олдида... Эй Абдулмасиҳ, сени сосоний малик ўз саройининг йиқилиши, оташнинг сўниши,
Мубадоннинг туши ҳақида маълумот олмоқ мақсадида жўнатган...
Сотиҳ яна жим бўлиб колди. Абдулмасиҳ унинг гапиришини кутарди. Сотиҳ эса, ўлайўлай
деб зўрға нафас оларди. Ниҳоят, сўзида давом этди:
— Эй Абдулмасиҳ, ваҳий такрортакрор ўқилганда, асо соҳибига пайғамбарлик берилганда,
Самова сойи сувга тўлганда, Сава кўли қуриганда, форсларнинг ибодатгоҳида оташ сўнганда,
билки, ўша пайтда Шом шаҳри Сотиҳ учун Шом бўлмоқликдан чиққандир. Эронликларнинг
йиқилган миноралари нечта бўлса, ўшанча султон салтанат сурар, кейин эса, бошларига не
шўриш тушса, шуни кўрарлар, — дедию, сўзини давом эттиролмади. Дармонсизликдан
ҳолсизланиб, дудоқлари юмилди. Бир неча нафасдан сўнг ҳаракатсиз қолди. Шундай қилиб,
узоқ йиллар давом этган умр поёнига етди.
Сотиҳ дафн этилди. Абдулмасиҳ унинг жавобларини Хусравга билдириш учун дарҳол
йўлга чикди.
Хусрав жавобни эшитиб, анча ўзига келди. «Ўн тўрт малик келибкетгунча нималар
бўлмайди», деди ўзича.
Унинг ҳисобкитоби — салтанат мақомида узоқ йиллар тўйибтўйиб подшоҳлик қилиш эди.
Ҳали у қора кунлар келгунча, ҳеч бўлмаса, юз эллик йил, балки икки юз йил ўтар, деб ўйларди
Хусрав.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
— Бўлмаса, мен бу етимни олсаммикан, боласиз қайтишдан уяляпман.
— Билганингни қил. Балки, бир етимни олганимиз туфайли уйимизга барака келар.
Ҳалима сўзни чўзиб ўтирмасдан ўрнидан турди ва Каъбага қараб кетди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
— Билганингни қил. Балки, бир етимни олганимиз туфайли уйимизга барака келар.
Ҳалима сўзни чўзиб ўтирмасдан ўрнидан турди ва Каъбага қараб кетди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Ҳарис Ҳалимани кузатгач, ёнида қолган Абдуллоҳни овутмоқ учун хаёлига келган ҳар
чорани қўллаб кўрди. Аммо қорни оч болани сутдан бошқа ҳеч нарса билан тинчитиб
бўлмаслигини жуда яхши биларди: Яна шуни ҳам яхши билардики, Ҳалиманинг маммаларидаги
ёлғиз Абдуллоҳга етмаётган сут энди икки болани оч қолдириши аниқ эди. У шўрлик боланинг
етимлиги етмагандек, уни яна очлик ҳам кутмовда ва бир дард икки бўлиши турган гап эди.
Ҳаммасига сабаб — йўқчилик, қурғоқчилик. Бу икки сабаб бир бўлиб, ўғлини тўйдиришдан
ожиз бўлган бир аёлни эмизишга бола қидиришга мажбур қилди. Авваллари саҳарга қадар бир
боланинг фарёди ила уйғонган оила, энди уйқудан тамоман воз кечадиган бўлди, бошларига тор
келган дунё мукаммал бир зиндон ҳолига айланадиган бўлди.
Қуёш ботмоқ учун уфққа нарвон қўйган ҳам эдики, Ҳалима бола қучоқлаган ҳолда қайтиб
келди. Юзида мамнунлик аломатлари бор эди. Ҳарис бу мамнуниятни савдонинг яхши
бўлганлигидан деб билди.
— Хурсанд кўринасан, Ҳалима?
— Ҳа, хурсандман. Чунки гул юзли бир бола билан келяпман.
Ҳарис «гул юзли бўлиш қорин тўйдирмайдику», дегандек бокди, аммо...
— Аввал болани бир кўрчи, — деди Ҳалима ва гўдакнинг юзини очди. Йўргакда ётган
чақалоқнинг ҳақиқатан бир бола эканлигига кўзлари ишонмади Ҳариснинг. Таърифга
сиғмайдиган даражада тотли бир бўй тараларди ундан.
Ҳалима ўтирди. Ўнг мамма яна Муҳаммаднинг гул дудоқларига ўрнашди, чап мамма
Абдуллоҳга берилди. Абдуллоҳ илк эмишдаёқ оғзини тўлдирган ва туғилганидан бери ўзи зор
бўлган она сутини тўйибтўйиб эма бошлади.
Кўп ўтмай, иккала бола ҳам уйқуга кетдилар. Ҳарис кўриб ишонмаган бу ҳолни ҳайратла
томоша қиларди. Абдуллоҳни ва бу гўдакни тўйдираётган бу қадар мўл сут қаердан келастир?
Энди навбат ўзларига келди. Ҳар бир оила сингари улар ҳам туяларини соғиб сутини
ичишга мажбур эдилар. Бир нажот бўлиб қолар деган ниятда елини қурибқақшаган туяга
яқинлашдилар. Туя эмчаклари сутга тўла эди. Туяда меъёридан ортиқ даражада сут бор эди.
Ҳолбуки, Ҳарис бу қадар сутни ўнгида эмас, тушида кўрса ҳам рози эди.
Ойлар мобайнида уйқуга тўймаган оила аъзолари бугун биринчи марта бемалол
ухладилар. Абдуллоҳ илк маротаба йиғламасдан ухлади. Ҳалима уйқусини бўлмасдан
эрталабгача ухлашнинг мазасини биринчи марта тотди.
Эрталаб туясининг мўлкўл сут берганини кўриб, Ҳарис бунинг шунчаки бир тасодиф
эмаслигини фахмлади:
— Ҳалима, жуда муборак, барака келтирувчи бир бола олиб келдингда оиламизга, — деди.
Қисқа муддатли олдибердидан сўнг Бани Саъд қабиласи орқага қайтди. Ҳалиманинг
эшаги яна қийнайдиганга ўхшарди. Аммо бу дафъа чопқиллаб олдинга тушди, қабила халқи
орқада қолиб кета бошлади. Қабила аёллари бу сафар Ҳалимага қараб қичқирдилар:
— Бошингга раҳмат ёғсин, Ҳалима, сал секинроқ юр.
Ҳалима дугоналаридан айрилишни истамасди. Бироқ эшак тўхтамасликка жазм қилгандек
эди. Ҳарис эшакнинг ипини тортиб туриб, олдига ўтди ва тўхтатди. Ҳамроҳлари етиб келгач,
қўйиб юборилган эшак яна чопқиллаб, ҳаммадан ўзиб кета бошлади.
— Ҳарис, бу кечаги эшак эмас, шекилли! Дедилар қабиладошлари.
— Ўша, кечаги эшагимиз, — деди Ҳарис.
— Жоним, кеча сизларни йўлларда хуноб қилган эшак бугун пойгага чиқмагандир.
Қарагин, пойгада чопаётгандек.
— Отамнинг боши ҳаққи айтаманки, бу кечаги эшакдир.
Бириси сўзга аралашди:
— Ҳа, билиб турибмиз, кечаги эшак. Бироқ бугун бошқача бўлиб қолибди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
чорани қўллаб кўрди. Аммо қорни оч болани сутдан бошқа ҳеч нарса билан тинчитиб
бўлмаслигини жуда яхши биларди: Яна шуни ҳам яхши билардики, Ҳалиманинг маммаларидаги
ёлғиз Абдуллоҳга етмаётган сут энди икки болани оч қолдириши аниқ эди. У шўрлик боланинг
етимлиги етмагандек, уни яна очлик ҳам кутмовда ва бир дард икки бўлиши турган гап эди.
Ҳаммасига сабаб — йўқчилик, қурғоқчилик. Бу икки сабаб бир бўлиб, ўғлини тўйдиришдан
ожиз бўлган бир аёлни эмизишга бола қидиришга мажбур қилди. Авваллари саҳарга қадар бир
боланинг фарёди ила уйғонган оила, энди уйқудан тамоман воз кечадиган бўлди, бошларига тор
келган дунё мукаммал бир зиндон ҳолига айланадиган бўлди.
Қуёш ботмоқ учун уфққа нарвон қўйган ҳам эдики, Ҳалима бола қучоқлаган ҳолда қайтиб
келди. Юзида мамнунлик аломатлари бор эди. Ҳарис бу мамнуниятни савдонинг яхши
бўлганлигидан деб билди.
— Хурсанд кўринасан, Ҳалима?
— Ҳа, хурсандман. Чунки гул юзли бир бола билан келяпман.
Ҳарис «гул юзли бўлиш қорин тўйдирмайдику», дегандек бокди, аммо...
— Аввал болани бир кўрчи, — деди Ҳалима ва гўдакнинг юзини очди. Йўргакда ётган
чақалоқнинг ҳақиқатан бир бола эканлигига кўзлари ишонмади Ҳариснинг. Таърифга
сиғмайдиган даражада тотли бир бўй тараларди ундан.
Ҳалима ўтирди. Ўнг мамма яна Муҳаммаднинг гул дудоқларига ўрнашди, чап мамма
Абдуллоҳга берилди. Абдуллоҳ илк эмишдаёқ оғзини тўлдирган ва туғилганидан бери ўзи зор
бўлган она сутини тўйибтўйиб эма бошлади.
Кўп ўтмай, иккала бола ҳам уйқуга кетдилар. Ҳарис кўриб ишонмаган бу ҳолни ҳайратла
томоша қиларди. Абдуллоҳни ва бу гўдакни тўйдираётган бу қадар мўл сут қаердан келастир?
Энди навбат ўзларига келди. Ҳар бир оила сингари улар ҳам туяларини соғиб сутини
ичишга мажбур эдилар. Бир нажот бўлиб қолар деган ниятда елини қурибқақшаган туяга
яқинлашдилар. Туя эмчаклари сутга тўла эди. Туяда меъёридан ортиқ даражада сут бор эди.
Ҳолбуки, Ҳарис бу қадар сутни ўнгида эмас, тушида кўрса ҳам рози эди.
Ойлар мобайнида уйқуга тўймаган оила аъзолари бугун биринчи марта бемалол
ухладилар. Абдуллоҳ илк маротаба йиғламасдан ухлади. Ҳалима уйқусини бўлмасдан
эрталабгача ухлашнинг мазасини биринчи марта тотди.
Эрталаб туясининг мўлкўл сут берганини кўриб, Ҳарис бунинг шунчаки бир тасодиф
эмаслигини фахмлади:
— Ҳалима, жуда муборак, барака келтирувчи бир бола олиб келдингда оиламизга, — деди.
Қисқа муддатли олдибердидан сўнг Бани Саъд қабиласи орқага қайтди. Ҳалиманинг
эшаги яна қийнайдиганга ўхшарди. Аммо бу дафъа чопқиллаб олдинга тушди, қабила халқи
орқада қолиб кета бошлади. Қабила аёллари бу сафар Ҳалимага қараб қичқирдилар:
— Бошингга раҳмат ёғсин, Ҳалима, сал секинроқ юр.
Ҳалима дугоналаридан айрилишни истамасди. Бироқ эшак тўхтамасликка жазм қилгандек
эди. Ҳарис эшакнинг ипини тортиб туриб, олдига ўтди ва тўхтатди. Ҳамроҳлари етиб келгач,
қўйиб юборилган эшак яна чопқиллаб, ҳаммадан ўзиб кета бошлади.
— Ҳарис, бу кечаги эшак эмас, шекилли! Дедилар қабиладошлари.
— Ўша, кечаги эшагимиз, — деди Ҳарис.
— Жоним, кеча сизларни йўлларда хуноб қилган эшак бугун пойгага чиқмагандир.
Қарагин, пойгада чопаётгандек.
— Отамнинг боши ҳаққи айтаманки, бу кечаги эшакдир.
Бириси сўзга аралашди:
— Ҳа, билиб турибмиз, кечаги эшак. Бироқ бугун бошқача бўлиб қолибди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Бани Саъд қабиласининг ерлари кўпдан бери сувсиз, қурғоқ эди. Молҳол ейишга ўт
тополмасди. Қўй ва туялар яйловга оч кетса, яйловдан яна оч қайтарди. Қоринлари бўмбўш,
маммалари қупқуруқ эди.
Ҳалиманинг моллари эса, ҳам қоринлари тўқ, ҳам елинлари сутга тўлиб қайта бошлади.
Ҳалималар хонадонига барака кирган эди. Қабила халқи ҳам буни сезди. Ҳамма, шу қатори
болалар ҳам, Муҳаммаднинг келишидан мамнун эдилар.
— Бизнинг молларимизни ҳам Ҳалиманинг моллари ўтлайдиган жойда ўтлатинглар, —
дейишарди улар.
Чўпонлар:
— Ҳаммасини бир жойда ўтлатяпмиз. Биргалашиб олиб бориб, бирга олиб қайтяпмиз.
Аммо нима бўлаётганини тушунолмаяпмиз. Уларнинг ҳайвонлари тўйиб, тўққайтяпти, бизники
оч қайтяпти. Ҳайвонларнинг ўт емасдан тўйиб қолиши, емиш емасдан туриб сут бериши ақл
бовар қилмайдиган сирлигича қолаётир... Ҳалима баъзан билиб туриб, баъзан ёдидан чиқариб,
Абдуллоҳ эмадиган чап маммасини Муҳаммадга тутса, Муҳаммаднинг гул дудоқлари дарҳол
ёпилар, «Биродаримнинг ҳаққини эма олмайман, менга ўз маммамни бер», дегандек бўлиб,
севимли юзини у ёққабу ёққа олиб қочар эди. Бундан ташқари Ҳалима Муҳаммаднинг тагини
булғаб қўйганлигини, бирор марта бўлсин, кўрмади. Келган кунларидан бери икки чақалоқ ҳам
эрталабгача ухлар, она, ота ва бошқалар безовта бўлишмас — кечалари болалари йиғлашмас
эди. Жаноби Мавло Мухаммаднинг безовта бўлмаслиги учун Абдуллоҳнинг бешигини
малакларга тебраттираётгандек эди.
— Ҳалима қиз, қандай хушбўй ҳид келяптия, валлоҳи, бу чақалоқда бир гап бор, —
дейишарди одамлар. Ўша куни Маккага бола олгани биргалашиб борганлар
Абдулмутталибнинг набирасини етим деб олмаганлари учун минг пушаймон бўлишар эди.
Кунлар Ҳалиманинг саодатли кунлари ўлароқ ўта бошлади.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
тополмасди. Қўй ва туялар яйловга оч кетса, яйловдан яна оч қайтарди. Қоринлари бўмбўш,
маммалари қупқуруқ эди.
Ҳалиманинг моллари эса, ҳам қоринлари тўқ, ҳам елинлари сутга тўлиб қайта бошлади.
Ҳалималар хонадонига барака кирган эди. Қабила халқи ҳам буни сезди. Ҳамма, шу қатори
болалар ҳам, Муҳаммаднинг келишидан мамнун эдилар.
— Бизнинг молларимизни ҳам Ҳалиманинг моллари ўтлайдиган жойда ўтлатинглар, —
дейишарди улар.
Чўпонлар:
— Ҳаммасини бир жойда ўтлатяпмиз. Биргалашиб олиб бориб, бирга олиб қайтяпмиз.
Аммо нима бўлаётганини тушунолмаяпмиз. Уларнинг ҳайвонлари тўйиб, тўққайтяпти, бизники
оч қайтяпти. Ҳайвонларнинг ўт емасдан тўйиб қолиши, емиш емасдан туриб сут бериши ақл
бовар қилмайдиган сирлигича қолаётир... Ҳалима баъзан билиб туриб, баъзан ёдидан чиқариб,
Абдуллоҳ эмадиган чап маммасини Муҳаммадга тутса, Муҳаммаднинг гул дудоқлари дарҳол
ёпилар, «Биродаримнинг ҳаққини эма олмайман, менга ўз маммамни бер», дегандек бўлиб,
севимли юзини у ёққабу ёққа олиб қочар эди. Бундан ташқари Ҳалима Муҳаммаднинг тагини
булғаб қўйганлигини, бирор марта бўлсин, кўрмади. Келган кунларидан бери икки чақалоқ ҳам
эрталабгача ухлар, она, ота ва бошқалар безовта бўлишмас — кечалари болалари йиғлашмас
эди. Жаноби Мавло Мухаммаднинг безовта бўлмаслиги учун Абдуллоҳнинг бешигини
малакларга тебраттираётгандек эди.
— Ҳалима қиз, қандай хушбўй ҳид келяптия, валлоҳи, бу чақалоқда бир гап бор, —
дейишарди одамлар. Ўша куни Маккага бола олгани биргалашиб борганлар
Абдулмутталибнинг набирасини етим деб олмаганлари учун минг пушаймон бўлишар эди.
Кунлар Ҳалиманинг саодатли кунлари ўлароқ ўта бошлади.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Муҳаммад комил инсон бўлиб вояга етаётган эди. Саккиз ойлигидаёқ гапира бошлади,
бир ой кейин эса, бемалол ганлашадиган бўлди. Икки ёшдан ўтгач, сутдан чиқиб, соғлом кучли
бир бола бўлди. Энди онасининг бағрига қайтиш вақти келган эди. Бир куни эрталаб биродари
Абдуллоҳ, опаси Шайма, дўстлари билан хайрлашди ва Саъд ибн Бакр қабиласи юртидан
айрилди. Ҳалима ва Ҳарис билан бирга Маккага равона бўлдилар. Онаси, бобосига етишиш
пайти келган эди. Ортидан унга қўл силкиб кузатаётган қардошларининг кўзлари ёшли эди.
Оминанинг ўғлига етишиши ўта ҳазин бир манзара эди. Икки ойлигидаёқ ажрашган
боласининг ҳасрати анча йиғилиб қолган эди. Ҳалима ва Ҳарис унииг икки йил мобайнида
кечирган умрини, бошларидан ўтган ғаройиб ҳодисаларни айтиб бердилар. Ҳартомонлама
мамнун эдилар. Муҳаммаднинг ҳар куни тинч ухлагани, ётоғининг доим тозалиги, сут онаси ва
отасини асло хафа қилмагани, қардошлари билан сира уришмаганлигини Оминага батафсил
ҳикоя қилиб бердилар.
— Биз Муҳаммадни ўз ўғлимиздек тарбияладик, бағримизга босдик, севдик, — дедилар.
— Чунки у ташриф буюргач, уйимизга барака ёғди, юзимизга қон югурди, болаларимизнинг,
молҳолларимизнинг қорни тўйди. Хонадонимизда доимо тотувлик ҳукм сурди, ҳузурҳаловатга
эришдик. Биламизки, сиз унинг ҳақиқий онасисиз. Бундан кейин Муҳаммад ёнингизда қолади.
Аммо бизни ўйлантириб қўйган, ҳатто қўрқитаётган бир нарса бор...
— Нима экан у? — деб сўради Омина.
— Макка вабоси...
Оминанинг кўзлари толди. Ҳақиқатан ҳам шу кунларда Маккада вабо иллати туфайли
кўп одамлар, айниқса, ёш болалар қирилиб кетаётган эди. Бу вабо Мухаммадга ҳам юқиши
эҳтимоли бор эди.
Вабо — олди олинмас ўлим бўрони, бутун Макка кўчаларида қаттиқ эсмоқда, истаган
эшикдан кириб, дуч келганни йиқитмоқда. Ҳеч кимнинг кўзёшига қарамаётир. Ҳар куни, ҳар
кўчада бир ўлим. Вабо бўрони Абдулмутталиблар эшигини қачон тақиллатишини, бу оила
қачон қурбон беришини ҳеч ким билмайди. Бир тарафда, дунёнинг ягона инжуси Муҳаммад,
бошқа тарафда, ўт ўргандай инсонни ўраётган вабо...
— Болам шу ерда қолсин... Ушбу
сўзни айта олмади Омина. Билиб туриб жигарнорасини таҳликанинг қучоғига отишга рози
қилолмади кўнглипи. Чорасиз эди. Ҳасратига чидамоқ, соғ қолса, бу бало дафъ бўлгач,
кўришмоқ умидида яна қайтиб Ҳалима билан кетишга рухсат берди.
Бироқ, икки йиллик чеккан ҳасратини ўғлини фақатгина бир неча соат кўриш билан
аритиб бўлмади. Омина ўғлининг устидаги кўйлагини ечди. Янгисини кийдирди. Асл мақсади
унинг хиди, терлари сингган бу кўйлакни олиб қолиб, ҳидлаб юриш, ҳасратини кеткизишга
ҳаракат қилиш, уйқусиз тунларида оққан кўз ёшларини бу кўйлак ила артиш эди.
Айрилиқ вақти келганда, боласига:
— Хайр, соғомон етиб бор, сени Оллоҳга омонат этдим, — дедида, кўзлари ёшланди.
Ҳалиманинг қўлидан ушлаганча, орқасига қайрилибқайрилиб қараб кетаётган боласига
тикилиб қолди. Кўнгли унинг орқасидан кетаётгандек эди. Улар кўздан ғойиб бўлгач, хонасига
кирди, йиғлади, тўйибтўйиб, бўзлаббўзлаб йиғлади.
Орадан кўп вақт ўтмай, қўшни хонадондан юксалган бир фарёд Макка вабосининг яна
бир очиқ эшик топганини, яна бир қурбон олганини, бир хаёт шамини ўчирганини билдирди.
Қалби орзикди. Ҳар нарсага қодир бўлган буюк қудрат соҳибига дуолар қилди, ниёзлар
атади. Боласи билан яна қайта кўришиш тилагини кўзёшларига йўғириб, Яратувчига ҳавола
этди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
бир ой кейин эса, бемалол ганлашадиган бўлди. Икки ёшдан ўтгач, сутдан чиқиб, соғлом кучли
бир бола бўлди. Энди онасининг бағрига қайтиш вақти келган эди. Бир куни эрталаб биродари
Абдуллоҳ, опаси Шайма, дўстлари билан хайрлашди ва Саъд ибн Бакр қабиласи юртидан
айрилди. Ҳалима ва Ҳарис билан бирга Маккага равона бўлдилар. Онаси, бобосига етишиш
пайти келган эди. Ортидан унга қўл силкиб кузатаётган қардошларининг кўзлари ёшли эди.
Оминанинг ўғлига етишиши ўта ҳазин бир манзара эди. Икки ойлигидаёқ ажрашган
боласининг ҳасрати анча йиғилиб қолган эди. Ҳалима ва Ҳарис унииг икки йил мобайнида
кечирган умрини, бошларидан ўтган ғаройиб ҳодисаларни айтиб бердилар. Ҳартомонлама
мамнун эдилар. Муҳаммаднинг ҳар куни тинч ухлагани, ётоғининг доим тозалиги, сут онаси ва
отасини асло хафа қилмагани, қардошлари билан сира уришмаганлигини Оминага батафсил
ҳикоя қилиб бердилар.
— Биз Муҳаммадни ўз ўғлимиздек тарбияладик, бағримизга босдик, севдик, — дедилар.
— Чунки у ташриф буюргач, уйимизга барака ёғди, юзимизга қон югурди, болаларимизнинг,
молҳолларимизнинг қорни тўйди. Хонадонимизда доимо тотувлик ҳукм сурди, ҳузурҳаловатга
эришдик. Биламизки, сиз унинг ҳақиқий онасисиз. Бундан кейин Муҳаммад ёнингизда қолади.
Аммо бизни ўйлантириб қўйган, ҳатто қўрқитаётган бир нарса бор...
— Нима экан у? — деб сўради Омина.
— Макка вабоси...
Оминанинг кўзлари толди. Ҳақиқатан ҳам шу кунларда Маккада вабо иллати туфайли
кўп одамлар, айниқса, ёш болалар қирилиб кетаётган эди. Бу вабо Мухаммадга ҳам юқиши
эҳтимоли бор эди.
Вабо — олди олинмас ўлим бўрони, бутун Макка кўчаларида қаттиқ эсмоқда, истаган
эшикдан кириб, дуч келганни йиқитмоқда. Ҳеч кимнинг кўзёшига қарамаётир. Ҳар куни, ҳар
кўчада бир ўлим. Вабо бўрони Абдулмутталиблар эшигини қачон тақиллатишини, бу оила
қачон қурбон беришини ҳеч ким билмайди. Бир тарафда, дунёнинг ягона инжуси Муҳаммад,
бошқа тарафда, ўт ўргандай инсонни ўраётган вабо...
— Болам шу ерда қолсин... Ушбу
сўзни айта олмади Омина. Билиб туриб жигарнорасини таҳликанинг қучоғига отишга рози
қилолмади кўнглипи. Чорасиз эди. Ҳасратига чидамоқ, соғ қолса, бу бало дафъ бўлгач,
кўришмоқ умидида яна қайтиб Ҳалима билан кетишга рухсат берди.
Бироқ, икки йиллик чеккан ҳасратини ўғлини фақатгина бир неча соат кўриш билан
аритиб бўлмади. Омина ўғлининг устидаги кўйлагини ечди. Янгисини кийдирди. Асл мақсади
унинг хиди, терлари сингган бу кўйлакни олиб қолиб, ҳидлаб юриш, ҳасратини кеткизишга
ҳаракат қилиш, уйқусиз тунларида оққан кўз ёшларини бу кўйлак ила артиш эди.
Айрилиқ вақти келганда, боласига:
— Хайр, соғомон етиб бор, сени Оллоҳга омонат этдим, — дедида, кўзлари ёшланди.
Ҳалиманинг қўлидан ушлаганча, орқасига қайрилибқайрилиб қараб кетаётган боласига
тикилиб қолди. Кўнгли унинг орқасидан кетаётгандек эди. Улар кўздан ғойиб бўлгач, хонасига
кирди, йиғлади, тўйибтўйиб, бўзлаббўзлаб йиғлади.
Орадан кўп вақт ўтмай, қўшни хонадондан юксалган бир фарёд Макка вабосининг яна
бир очиқ эшик топганини, яна бир қурбон олганини, бир хаёт шамини ўчирганини билдирди.
Қалби орзикди. Ҳар нарсага қодир бўлган буюк қудрат соҳибига дуолар қилди, ниёзлар
атади. Боласи билан яна қайта кўришиш тилагини кўзёшларига йўғириб, Яратувчига ҳавола
этди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Абдулмутталиб набирасини кўриб, кўзларига ишонмади. Икки йилда бундай бақувват,
келишган бола бўлишини ўйламаган эди. Аммо том ўйлаганидек, невараси гўзал эди. Айни
чоқда, келиши билан кетиши бир бўлган Муҳаммадидан айрилаётганидан дили қоронғи эди.
Ҳалималарга етарли даражада ҳақ берилди. Ваҳоланки, Ҳалима бутунлай ҳақ олмасликка
ҳам рози эди, чунки у ҳақини ҳар куни олаётган эди.
Ҳалима хонадонининг баракаси ила қайтгач, уйда ҳамма хурсанд бўлди. Онаси, буваси
билан бир кунгина бирга бўлиб, сўнгра айрилиқ оқибатида шодлик ва қайғуни бир вақтнинг
ўзида ҳис қилган Муҳаммад ҳам икки йил бирга ўйнабкулган оғайниларига қўшилиб, уларнинг
қучоғига отилди.
Ҳалима билан Ҳарис бу болага кўп қарздор бўлиб қолганларини, унга янада мустаҳкамроқ
боғланганликларини ҳис этдилар, уйларининг асл устуни шу бола эканини яна бир карра
англадилар.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
келишган бола бўлишини ўйламаган эди. Аммо том ўйлаганидек, невараси гўзал эди. Айни
чоқда, келиши билан кетиши бир бўлган Муҳаммадидан айрилаётганидан дили қоронғи эди.
Ҳалималарга етарли даражада ҳақ берилди. Ваҳоланки, Ҳалима бутунлай ҳақ олмасликка
ҳам рози эди, чунки у ҳақини ҳар куни олаётган эди.
Ҳалима хонадонининг баракаси ила қайтгач, уйда ҳамма хурсанд бўлди. Онаси, буваси
билан бир кунгина бирга бўлиб, сўнгра айрилиқ оқибатида шодлик ва қайғуни бир вақтнинг
ўзида ҳис қилган Муҳаммад ҳам икки йил бирга ўйнабкулган оғайниларига қўшилиб, уларнинг
қучоғига отилди.
Ҳалима билан Ҳарис бу болага кўп қарздор бўлиб қолганларини, унга янада мустаҳкамроқ
боғланганликларини ҳис этдилар, уйларининг асл устуни шу бола эканини яна бир карра
англадилар.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
http://telegra.ph/Saodat-asri-%D2%9Bissalari-04-07
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Абдулмутталиб Каъбанинг соясида, аср тушиб кун салқинлаша бошлагунча дам олгандан
кейин оғироғир қадамлар ташлаб уйи томон йўл олди. Шундайгина дарвозаси олдига етганида,
жонҳолатда югуриб келаётган бир хотинни кўриб қолди. Бирон ташвиш уни шу аҳволга солгани
аён эди. Макканинг оқсоқоли ўлароқ ҳар бир одамнинг дардини тинглаш унинг вазифаси эди.
Аёл ҳам ўз навбатида уни узокдан кўрибоқ таниган эди.
— Тўхтаб туринг, эй Абдулмутталиб! — деб бақирди. Қаттиқ саросимада эди у. Бу аёл
Абдулмутталибнинг кўзига таниш кўринди. Ёнига етиб келгач:
— Мен Ҳалимаман, — деди.
— Танидим, неварам қаерда? — деб сўради Абдулмутталиб.
— Уни қидириб юрибман.
Абдулмутталиб эсанкираб қолди, бир қўли билан деворга суянар экан:
— Нималар деяпсан ўзи? — деди.
Ҳалима бир неча оғиз гап билан аҳволни тушунтирди. Абдулмутталиб ларзага тушган эди.
Дарҳол ўзини тутиб олдида:
— Зинҳор Омина эшитмасин, — деди.
Салдан кейин яқин кишилари, хизматкорларига хабар берди. Ҳамма Абдулмутталибнинг
неварасини қидиришга тушди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
кейин оғироғир қадамлар ташлаб уйи томон йўл олди. Шундайгина дарвозаси олдига етганида,
жонҳолатда югуриб келаётган бир хотинни кўриб қолди. Бирон ташвиш уни шу аҳволга солгани
аён эди. Макканинг оқсоқоли ўлароқ ҳар бир одамнинг дардини тинглаш унинг вазифаси эди.
Аёл ҳам ўз навбатида уни узокдан кўрибоқ таниган эди.
— Тўхтаб туринг, эй Абдулмутталиб! — деб бақирди. Қаттиқ саросимада эди у. Бу аёл
Абдулмутталибнинг кўзига таниш кўринди. Ёнига етиб келгач:
— Мен Ҳалимаман, — деди.
— Танидим, неварам қаерда? — деб сўради Абдулмутталиб.
— Уни қидириб юрибман.
Абдулмутталиб эсанкираб қолди, бир қўли билан деворга суянар экан:
— Нималар деяпсан ўзи? — деди.
Ҳалима бир неча оғиз гап билан аҳволни тушунтирди. Абдулмутталиб ларзага тушган эди.
Дарҳол ўзини тутиб олдида:
— Зинҳор Омина эшитмасин, — деди.
Салдан кейин яқин кишилари, хизматкорларига хабар берди. Ҳамма Абдулмутталибнинг
неварасини қидиришга тушди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Қурайшнинг ҳошимийлар сулоласидан чиққан ва Саййидул Мурсалин бўлиш йўлида
давом этаётган кичкина Муҳаммад Ҳалима қолдириб кетган жойни нега тарк этди, қаерга кетди,
нега яна ўша жойга қайтиб келмади ёки келганида энагасини топа олмади?..
Бу саволларга жавоб беришдан ожизмиз.
Бозор тарқалиб, ҳеч ким қолмаган, қош қорая бошлаган эди. Бўлиб ўтган воқеадан Омина
ҳамон бехабар эди.
Макканинг юқори қисмида, қўлларида машъалалар кўтариб Муҳаммадни қидиришга
чиққанлар бирдан:
—Шу ердаман! Мен Абдулмутталибнинг неварасиман! — деб бақирган бир боланинг
овозини эшитиб қолдилар.
Кўп ўтмай, севикли невара бобосининг қучоғида эди.
— Жигаргўшам, мен Абдулмутталибман, бобонг сенга қурбон бўлсин, айланай, — дер эди
у.
Ҳаяжони тарқаб, ўзига келган гўдак Оминага топширилди.
Ўша кеча Ҳалима Оминанинг меҳмони бўлди. Уйига барака келтирган болажонининг
уйида тунади.
Ҳалима эртаси куни уйига қайтиб кетди. Омина энг яқин кишиси, суюкли фарзандини
бағрига босди. Мунис ва меҳрибон онанинг ўз жигаргўшасига қовушиши юрагига чексиз ҳузур
бағишлади. Ҳар жиҳатдан баркамол ва етук бўлажак инсоннинг онаси эканлиги беқиёс бир
бахтиёрлик туйғусини бағишлаган эди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
давом этаётган кичкина Муҳаммад Ҳалима қолдириб кетган жойни нега тарк этди, қаерга кетди,
нега яна ўша жойга қайтиб келмади ёки келганида энагасини топа олмади?..
Бу саволларга жавоб беришдан ожизмиз.
Бозор тарқалиб, ҳеч ким қолмаган, қош қорая бошлаган эди. Бўлиб ўтган воқеадан Омина
ҳамон бехабар эди.
Макканинг юқори қисмида, қўлларида машъалалар кўтариб Муҳаммадни қидиришга
чиққанлар бирдан:
—Шу ердаман! Мен Абдулмутталибнинг неварасиман! — деб бақирган бир боланинг
овозини эшитиб қолдилар.
Кўп ўтмай, севикли невара бобосининг қучоғида эди.
— Жигаргўшам, мен Абдулмутталибман, бобонг сенга қурбон бўлсин, айланай, — дер эди
у.
Ҳаяжони тарқаб, ўзига келган гўдак Оминага топширилди.
Ўша кеча Ҳалима Оминанинг меҳмони бўлди. Уйига барака келтирган болажонининг
уйида тунади.
Ҳалима эртаси куни уйига қайтиб кетди. Омина энг яқин кишиси, суюкли фарзандини
бағрига босди. Мунис ва меҳрибон онанинг ўз жигаргўшасига қовушиши юрагига чексиз ҳузур
бағишлади. Ҳар жиҳатдан баркамол ва етук бўлажак инсоннинг онаси эканлиги беқиёс бир
бахтиёрлик туйғусини бағишлаган эди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Каналга обуна бўлинг!👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Севимли Муҳаммад Бани Саъд қабиласидан кўпгина ширин таассуротлар билан қайтди.
Энагаси, отаси, укалари, ўртоқлари ва қўшнилар...
Шунингдек, инсонларнинг баъзи бир бурчакда турган жонсиз, фойдасиз бир тошга
сиғинишлари билан боғлиқ хотиралар ҳам ушбу таассуротлар ичида эди.
Абдулмутталибнинг кўнгли тинчланган эди. Неварасининг кун сайин улғайиб, камол
топиб бораётгани уни беҳад қувонтирарди. Уни бир кун кўрмаса, туролмасди. Каъбанинг
соясида тўшаб олган кўрпачасида ёнбошлаб ўтираркан, юрагида бир бўшлик ҳис этар, фақат
Муҳаммад чопиб келганидан кейингина енгил нафас олар, юрагини сиқаётган ҳолат дарҳол уни
тарк этар эди.
Абдулмутталиб ўта босиқ, пурвиқор, оғирвазмин бир одам эди. Шу даражада салобатли
эдики, на ўғиллари, на Макканинг аслзодалари у ўтирган кўрпачага ўтиришга ботина
олардилар. Унинг қаршисида одоб сақлаб турардилар. Баъзан суюкли набираси келиб
бобосининг тиззасига ўтирмоқчи бўлса, амакилари уни турғизиб юборишар, аммо
Абдулмутталиб:
— Неварамни ўз ҳолига қўйинглар, — дер ва у чопиб келиб, яна бобосининг тиззасига
ўтириб олар эди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Батафсил👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg
Энагаси, отаси, укалари, ўртоқлари ва қўшнилар...
Шунингдек, инсонларнинг баъзи бир бурчакда турган жонсиз, фойдасиз бир тошга
сиғинишлари билан боғлиқ хотиралар ҳам ушбу таассуротлар ичида эди.
Абдулмутталибнинг кўнгли тинчланган эди. Неварасининг кун сайин улғайиб, камол
топиб бораётгани уни беҳад қувонтирарди. Уни бир кун кўрмаса, туролмасди. Каъбанинг
соясида тўшаб олган кўрпачасида ёнбошлаб ўтираркан, юрагида бир бўшлик ҳис этар, фақат
Муҳаммад чопиб келганидан кейингина енгил нафас олар, юрагини сиқаётган ҳолат дарҳол уни
тарк этар эди.
Абдулмутталиб ўта босиқ, пурвиқор, оғирвазмин бир одам эди. Шу даражада салобатли
эдики, на ўғиллари, на Макканинг аслзодалари у ўтирган кўрпачага ўтиришга ботина
олардилар. Унинг қаршисида одоб сақлаб турардилар. Баъзан суюкли набираси келиб
бобосининг тиззасига ўтирмоқчи бўлса, амакилари уни турғизиб юборишар, аммо
Абдулмутталиб:
— Неварамни ўз ҳолига қўйинглар, — дер ва у чопиб келиб, яна бобосининг тиззасига
ўтириб олар эди.
Саодат асри қиссалари. 1-китоб
#Саодатасри
Батафсил👇
https://telegram.me/joinchat/AAAAAD8AmAv6GhbKvtbbdg