بعداز پنجاه و اندی سال، هنوز با یاد اولین سیلی معلم فارس زبان در اولین روزهای مدرسه، گوشم زنگ میزند
او با زبانی حرف میزد که هرگز مادرم با چنین زبانی با من حرف نزدە بود
حرف ها و زبان معلم و چیزهایی که او می گفت، برای من و هم کلاسی هایم نامفهوم بود
بنا بر این او با سیلی و مشت و ترکە چوب، حرف ها و درسهایش را بە من و هم کلاسی هایم می فهماند ...

اخیرا در این رابطه توئیت دو کاربر را دیدم.
ظاهرا یکی شان کورده که از رنج های دهها ساله میلیون ها #کودک_غیر_فارس می گوید و البته از نقض ابتدایی و اساسی ترین #حقوق_بشر این کودکان.
اما آن دیگری با تخطئه توئیت اولی و #نازیسم_قومی نامیدن بیان او، بدیهیات حقوق بشر و
رنج و آزار توام با شکنجه یادآموزی زبانی که وی امروز خوشحال از هژمونی آن است، انکار کرده است.
او مطالبه گران حقوق بشر و حقوق #زبان_مادری را به نازیسم قومی و دشمن متهم کرده و اینکه مجبورند به زبان او شکایت و گله و دادخواست و دادخواهی کنند به به عشق و نفرت و هم پیروزی هژمونی زبان خود تعبیر کرده
است.
بدون شک درد ما و رنج ما برای او نامفهوم است هم چون زبان او که در کودکی، برای ما نامفهوم بود و این عدم شناخت و جهل به حقوق انسانی در جامعه دردی است بزرگ