خودمختاری اعطایی #لنین به کردها [تشکیل #کردستان_سرخ]، توسط استالین به #ژنوساید_کردها در شوروی، تبدیل و مختوم شد
پس از انقلاب اکتبر ١٩١٧ در روسیه، به فرمان لنین رهبر اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، ناحیه #خودمختار_کردستان_سرخ در ٧ ژوئیه ١٩٢٣ تشکیل شد.
اویزد خودمختار کردها مرکب از دو ناحیه جوانشیر به مرکزیت شهر کلبجار [کێل باژار] و ناحیە زنگزور [ زەنگەزۆر] بە مرکزیت شهر لاچین بود. مساحت نواحی کردستان سرخ شامل شهرهای لاچین [مرکز ناحیه خودمختار]، کلبجار، زنکیلان، شوشا و قبادلو به مساحت ٥٢٠٠ کیلومتر مربع و جمعیت آن در حدود ٥١٢٠٠ نفر بود که ٧٣ ٪ آن کرد و بقیه آذری و ارمنی بودند.
تشکیلات کردستان سرخ که "گوجی قاجی اف" رهبری آن را بر عهده داشت، جهت کمک به رشد و توسعه زبان و فرهنگ کردی در ناحیه خودمختار، اقدام به ایجاد مراکز فرهنگی و مدارس زبان کردی در منطقه کرده بود، اما از اقدامات و فعالیتهای این تشکیلات در سایر زمینەها، اطلاع چندانی در دست نیست.
کردهای شوروی از اسلام و ایزدی پیروی میکنند و این دو مذهب که خود به عامل انشقاق کردها مبدل شده اند موجبات سوءاستفاده های مکرر آذری ها و ارمنی ها از نیروی کردها، بویژه پس از فروپاشی اتحاد شوروی، را فراهم آوردەاند.
همانگونه که وعده قدرتهای استعماری برای تشکیل کشور کرد در پیمان سیور [١٩٢٠] با مخالفت دولت تازه تاسیس ترک آتاترکی مواجه گردید و ترکیه موجبات لغو آن را با پیمان لوزان[١٩٢٣] فراهم آورد، موجودیت کردستان سرخ نیز در اثر مخالفتها و پافشاریهای باقراف رئیس جمهوری آذربایجان، سرانجام با فرمان استالین در ٨ آوریل ١٩٢٩ ملغی شد و سرزمین کردستان سرخ به ناحیه قره باغ ملحق گردید.
با انحلال خودمختاری ٦ سالەی کردستان سرخ، اقدامات گستردەای به منظور نابودی، هضم و حذف تمام یا قسمتی از گروه ملی، قومی کرد که دربرگیرنده مصادیقی از ژنوساید توام با جنایت علیه بشریت بود صورت گرفت. کوچانیدن اجباری جمعی و گروهی کردها به ترکمنستان، قرقیزستان، گرجستان و دیگر نقاط مختلف روسیه و شوروی، جدا کردن اجباری کودکان کرد از خانواده ها و انتقال اجباری آنها به گروەهای ملی و قومی دیگر، تفکیک اجباری زنان کرد از مردان و در واقع جلوگیری از توالد و تناسل و افزایش جمعیت کرد، تبعید و کوچانیدن اجباری و قراردادن کردها در معرض وضعیات زندگانی نامناسب در جهت زوال کلی هویت و موجودیت و آسیمیلاسیون فرهنگی آنها از جمله موارد مزبور بود.
ژنوساید کردها در شوروی سوسیالیستی استالینی در چندین دوره با بازه زمانی متناوب و مختلف صورت گرفته است. بطور مشخص پس از انحلال خودمختاری کردستان سرخ در ١٩٢٩ و ١٩٣٠، بخشی از کردها با عناوین اتهامی دشمنی با خلق و داشتن خصایص خرده بورژوایی [احتمالا بعلت در تملک داشتن مزارع و مراتع] به نقاط دور افتاده روسیه منتقل شدند. در دوره های بعدی و در سالهای ١٩٤٤ و ١٩٦٠ کوچانیدن اجباری بار دیگر از سرگرفته شد و بقایای مراکز زبانی و فرهنگی کردی در باکو و آذربایجان نیز برچیده شد، و سرانجام اینکه با فروپاشی اتحاد شوروی و تشدید اختلافات آذربایجان و ارمنستان بر سر ناحیه ناگورنو قرەباغ در ١٩٨٨ و بویژه با درگیریهای خونین در سرزمینهای محل سکونت کردها [کردستان سرخ]، دهها هزار کرد [حدود ١٥٠٠٠٠ نفر] مجبور به ترک خانه و کاشانه خود و نقل مکان اجباری به دیگر نقاط در آذربایجان و ارمنستان و قفقاز شدند.
بدین ترتیب سرنوشت کردستان سرخ و خودمختاری اعطایی لنین به کردها، به انهدام و هضم و حذف موجودیت کرد در ویرانه های برجای مانده از شوروی سوسیالیستی مختوم گردید. سرنوشتی که جماهیر شوراها، خود نیز بدان دچار شد.
پس از انقلاب اکتبر ١٩١٧ در روسیه، به فرمان لنین رهبر اتحاد جماهیر سوسیالیستی شوروی، ناحیه #خودمختار_کردستان_سرخ در ٧ ژوئیه ١٩٢٣ تشکیل شد.
اویزد خودمختار کردها مرکب از دو ناحیه جوانشیر به مرکزیت شهر کلبجار [کێل باژار] و ناحیە زنگزور [ زەنگەزۆر] بە مرکزیت شهر لاچین بود. مساحت نواحی کردستان سرخ شامل شهرهای لاچین [مرکز ناحیه خودمختار]، کلبجار، زنکیلان، شوشا و قبادلو به مساحت ٥٢٠٠ کیلومتر مربع و جمعیت آن در حدود ٥١٢٠٠ نفر بود که ٧٣ ٪ آن کرد و بقیه آذری و ارمنی بودند.
تشکیلات کردستان سرخ که "گوجی قاجی اف" رهبری آن را بر عهده داشت، جهت کمک به رشد و توسعه زبان و فرهنگ کردی در ناحیه خودمختار، اقدام به ایجاد مراکز فرهنگی و مدارس زبان کردی در منطقه کرده بود، اما از اقدامات و فعالیتهای این تشکیلات در سایر زمینەها، اطلاع چندانی در دست نیست.
کردهای شوروی از اسلام و ایزدی پیروی میکنند و این دو مذهب که خود به عامل انشقاق کردها مبدل شده اند موجبات سوءاستفاده های مکرر آذری ها و ارمنی ها از نیروی کردها، بویژه پس از فروپاشی اتحاد شوروی، را فراهم آوردەاند.
همانگونه که وعده قدرتهای استعماری برای تشکیل کشور کرد در پیمان سیور [١٩٢٠] با مخالفت دولت تازه تاسیس ترک آتاترکی مواجه گردید و ترکیه موجبات لغو آن را با پیمان لوزان[١٩٢٣] فراهم آورد، موجودیت کردستان سرخ نیز در اثر مخالفتها و پافشاریهای باقراف رئیس جمهوری آذربایجان، سرانجام با فرمان استالین در ٨ آوریل ١٩٢٩ ملغی شد و سرزمین کردستان سرخ به ناحیه قره باغ ملحق گردید.
با انحلال خودمختاری ٦ سالەی کردستان سرخ، اقدامات گستردەای به منظور نابودی، هضم و حذف تمام یا قسمتی از گروه ملی، قومی کرد که دربرگیرنده مصادیقی از ژنوساید توام با جنایت علیه بشریت بود صورت گرفت. کوچانیدن اجباری جمعی و گروهی کردها به ترکمنستان، قرقیزستان، گرجستان و دیگر نقاط مختلف روسیه و شوروی، جدا کردن اجباری کودکان کرد از خانواده ها و انتقال اجباری آنها به گروەهای ملی و قومی دیگر، تفکیک اجباری زنان کرد از مردان و در واقع جلوگیری از توالد و تناسل و افزایش جمعیت کرد، تبعید و کوچانیدن اجباری و قراردادن کردها در معرض وضعیات زندگانی نامناسب در جهت زوال کلی هویت و موجودیت و آسیمیلاسیون فرهنگی آنها از جمله موارد مزبور بود.
ژنوساید کردها در شوروی سوسیالیستی استالینی در چندین دوره با بازه زمانی متناوب و مختلف صورت گرفته است. بطور مشخص پس از انحلال خودمختاری کردستان سرخ در ١٩٢٩ و ١٩٣٠، بخشی از کردها با عناوین اتهامی دشمنی با خلق و داشتن خصایص خرده بورژوایی [احتمالا بعلت در تملک داشتن مزارع و مراتع] به نقاط دور افتاده روسیه منتقل شدند. در دوره های بعدی و در سالهای ١٩٤٤ و ١٩٦٠ کوچانیدن اجباری بار دیگر از سرگرفته شد و بقایای مراکز زبانی و فرهنگی کردی در باکو و آذربایجان نیز برچیده شد، و سرانجام اینکه با فروپاشی اتحاد شوروی و تشدید اختلافات آذربایجان و ارمنستان بر سر ناحیه ناگورنو قرەباغ در ١٩٨٨ و بویژه با درگیریهای خونین در سرزمینهای محل سکونت کردها [کردستان سرخ]، دهها هزار کرد [حدود ١٥٠٠٠٠ نفر] مجبور به ترک خانه و کاشانه خود و نقل مکان اجباری به دیگر نقاط در آذربایجان و ارمنستان و قفقاز شدند.
بدین ترتیب سرنوشت کردستان سرخ و خودمختاری اعطایی لنین به کردها، به انهدام و هضم و حذف موجودیت کرد در ویرانه های برجای مانده از شوروی سوسیالیستی مختوم گردید. سرنوشتی که جماهیر شوراها، خود نیز بدان دچار شد.
همزمان با سفر #پاپ_فرانسیس به #اقلیم_کُردستان، در این منطقەی #خودمختار، یک تمبر پستی بطور نمونه با تصویر پاپ چاپ شد که در پس زمینه آن نقشەایی سایەوار از کردستان بزرگ نیز قرار داشت.
چاپ نمونه تمبر مزبور اما نە تنها خشم دولت ترک را برانگیخت، بلکە با واکنش اعتراضی ایران و همچنین با تهدیدات و توهین گروههای #اولترا_فاشیست_ترک نیز مواجه شد، تا جایی حاکمان اربیل سراسیمه شده و با دستپاچگی ضمن تبری جویی از تصویب و چاپ تمبر مورد بحث، آنرا با قید فوریت، غیر مجاز و غیر قانونی اعلام کردند.
جدای از وجود، بروز و انگیزش احساسات ملی کوردی درمیان برخی از #کوردها و البته فروکش زود هنگام قابل پیش بینی آن، در پس موضوعی به نام چاپ تمبر با نقشه #کُردستان_بزرگ احتمالاتی را میتوان در نظر گرفت. هریک از سه احتمالی که در ذیل آمده تا حدودی میتواند نزدیک به واقع باشد، اما قبول هر احتمال تنها مبین تصوری خواهد بود که ما میتوانیم از پس زمینەهای مساعد موجود [در اقلیم کردستان] دریافت کنیم:
اولین احتمال نسبتا ضعیف از نظر نگارنده این خواهد بود که مسئولان حکومت اربیل با هدف بر انگیختن احساسات ملی و صرفا به منظور ترمیم اعتبار از دست رفتەی خود در میان برخی کوردهای منطقه، با انتشار این تمبر میخولستند نمایشی از یک بازی پوپولیستی راه بیاندازند.
احتمال دوم را هم میتوان هم سطح احتمال اول در نظر گرفت و آن اینکه حاکمان #اربیل یا از چاپ و طراحی تمبر با نقشه کردستان بزرگ اطلاع چندانی نداشتند و یا اینکه بروز و شدت خشم و عصبانیت ترکها و اعتراض احتمالی ایران را در چنین سطحی، پیش بینی نمیکردند.
سومین و نزدیک به واقع ترین احتمال اما مربوط به نقش ترکیەایهاست.
دولت ترکیه و اردوغیها هزاران نیروی اطلاعاتی و جاسوسی را تحت لوای ارگانها و سازمانهای نظامی، امنیتی، سیاسی و حزبی و هم در قالب شرکتهای بازرگانی و فروشگاههای تجاری به اقلیم کردستان گسیل داشتە اند. ترکیەایها شریانهای اقتصادی اقلیم بویژه منطقەی زرد را در دست گرفته و بنوعی در تصمیمات امنیتی و سیاسی اقلیم نیز نفوذ و دخالت قابل ملاحظەای یافتەاند.
اردوغانیها همانگونه که در پس پرده در اغوای رهبران اقلیم به اعلام رفراندوم زود هنگام استقلال در ٢٠١٧ نقش داشتند و در تجمعات خیابانی مردم و هواداران رفراندوم، نفوذیهای ترکها پرچم دولتهای حساسیت برانگیز را به میان مردم آورده و بالا بردند، در قضیەی چاپ نمونە تمبر اخیر نیز احتمال نقش دولت ترکیه و رد پای نفوذیهایش را نباید خیلی دور از واقع در نظر گرفت.
چاپ و یا عدم چاپ یک نمونە تمبر سمبولیک در نوع خود، نمیتواند اثباتگر و یا نافی ماوا و نیشتمان کوردها باشد، اما
نمایش فوران خشم و تهدیدهای لفظی ترکها در مجلس و جلو انداختن اولترا فاشیستها، بنظر با هدف تحریک ایران در راستای تعمیق هرچه بیشتر اختلافات میان ایران و کوردها و اثر گذاری بر روی ایرانیها باشد همانند آنچه که در ٢٠١٧ [ پسا #رفراندوم_استقلال_کردستان ] اتفاق افتاد.
گفته میشود دولت ترکیه، ایران را رقیب اقتصادی خود در منطقه میداند و از برخی پروژەهای اقتصادی در دست مطالعه و یا در دست احداث ایران، از جمله پروژەی اتصال کشورهای آسیای میانه و افغانستان و چین و هند به بندر چابهار و یا از احتمال پروژەی احداث ریل راەآهن اتصال کشورهای شرق و آسیای میانه به مدیترانه نگران است بویژه اینکه گفته میشود این ریل احتمالاً #کُردستان و اقلیم و #روژآوا را نیز به مدیترانه متصل میکند.
رقابتهای اقتصادی و یا رقابتهای سیاسی و مذهبی دولتها و کشورهای منطقه به خودشان مربوط است. #مردم_کورد اما باید هوشیار باشند بویژه حاکمان اقلیم بیش از این #ملت_کورد را به هیزم آتش و گوی چوگان دولتها تبدیل نکنند.
چاپ نمونه تمبر مزبور اما نە تنها خشم دولت ترک را برانگیخت، بلکە با واکنش اعتراضی ایران و همچنین با تهدیدات و توهین گروههای #اولترا_فاشیست_ترک نیز مواجه شد، تا جایی حاکمان اربیل سراسیمه شده و با دستپاچگی ضمن تبری جویی از تصویب و چاپ تمبر مورد بحث، آنرا با قید فوریت، غیر مجاز و غیر قانونی اعلام کردند.
جدای از وجود، بروز و انگیزش احساسات ملی کوردی درمیان برخی از #کوردها و البته فروکش زود هنگام قابل پیش بینی آن، در پس موضوعی به نام چاپ تمبر با نقشه #کُردستان_بزرگ احتمالاتی را میتوان در نظر گرفت. هریک از سه احتمالی که در ذیل آمده تا حدودی میتواند نزدیک به واقع باشد، اما قبول هر احتمال تنها مبین تصوری خواهد بود که ما میتوانیم از پس زمینەهای مساعد موجود [در اقلیم کردستان] دریافت کنیم:
اولین احتمال نسبتا ضعیف از نظر نگارنده این خواهد بود که مسئولان حکومت اربیل با هدف بر انگیختن احساسات ملی و صرفا به منظور ترمیم اعتبار از دست رفتەی خود در میان برخی کوردهای منطقه، با انتشار این تمبر میخولستند نمایشی از یک بازی پوپولیستی راه بیاندازند.
احتمال دوم را هم میتوان هم سطح احتمال اول در نظر گرفت و آن اینکه حاکمان #اربیل یا از چاپ و طراحی تمبر با نقشه کردستان بزرگ اطلاع چندانی نداشتند و یا اینکه بروز و شدت خشم و عصبانیت ترکها و اعتراض احتمالی ایران را در چنین سطحی، پیش بینی نمیکردند.
سومین و نزدیک به واقع ترین احتمال اما مربوط به نقش ترکیەایهاست.
دولت ترکیه و اردوغیها هزاران نیروی اطلاعاتی و جاسوسی را تحت لوای ارگانها و سازمانهای نظامی، امنیتی، سیاسی و حزبی و هم در قالب شرکتهای بازرگانی و فروشگاههای تجاری به اقلیم کردستان گسیل داشتە اند. ترکیەایها شریانهای اقتصادی اقلیم بویژه منطقەی زرد را در دست گرفته و بنوعی در تصمیمات امنیتی و سیاسی اقلیم نیز نفوذ و دخالت قابل ملاحظەای یافتەاند.
اردوغانیها همانگونه که در پس پرده در اغوای رهبران اقلیم به اعلام رفراندوم زود هنگام استقلال در ٢٠١٧ نقش داشتند و در تجمعات خیابانی مردم و هواداران رفراندوم، نفوذیهای ترکها پرچم دولتهای حساسیت برانگیز را به میان مردم آورده و بالا بردند، در قضیەی چاپ نمونە تمبر اخیر نیز احتمال نقش دولت ترکیه و رد پای نفوذیهایش را نباید خیلی دور از واقع در نظر گرفت.
چاپ و یا عدم چاپ یک نمونە تمبر سمبولیک در نوع خود، نمیتواند اثباتگر و یا نافی ماوا و نیشتمان کوردها باشد، اما
نمایش فوران خشم و تهدیدهای لفظی ترکها در مجلس و جلو انداختن اولترا فاشیستها، بنظر با هدف تحریک ایران در راستای تعمیق هرچه بیشتر اختلافات میان ایران و کوردها و اثر گذاری بر روی ایرانیها باشد همانند آنچه که در ٢٠١٧ [ پسا #رفراندوم_استقلال_کردستان ] اتفاق افتاد.
گفته میشود دولت ترکیه، ایران را رقیب اقتصادی خود در منطقه میداند و از برخی پروژەهای اقتصادی در دست مطالعه و یا در دست احداث ایران، از جمله پروژەی اتصال کشورهای آسیای میانه و افغانستان و چین و هند به بندر چابهار و یا از احتمال پروژەی احداث ریل راەآهن اتصال کشورهای شرق و آسیای میانه به مدیترانه نگران است بویژه اینکه گفته میشود این ریل احتمالاً #کُردستان و اقلیم و #روژآوا را نیز به مدیترانه متصل میکند.
رقابتهای اقتصادی و یا رقابتهای سیاسی و مذهبی دولتها و کشورهای منطقه به خودشان مربوط است. #مردم_کورد اما باید هوشیار باشند بویژه حاکمان اقلیم بیش از این #ملت_کورد را به هیزم آتش و گوی چوگان دولتها تبدیل نکنند.