📝 او امامِ «جمعه» نبود! | #روح_الله_رشیدی
📌 بخشی از یک یادداشت قدیمی برای شهید محراب #آیت‌الله_مدنی

◀️ آنها که مستمع خطبه‌‌هایش بوده‌اند، گواهی می‌دهند که او، برای اسقاط تکلیف، خطبه نمی‌خواند. خطبه‌هایش، «بخشنامه»ای هم نبود. آنچه می‌گفت، همانی بود که فهمیده و ادراک کرده بود؛ چه آنجا که از «تقوا» سخن می‌گفت و چه آن‌گاه که مسائل روزمره‌ی مردم را به تحلیل می‌نشست. سادگی، صراحت و صداقت و البته مردمداری از کلامش می‌بارید.
وقتی نماینده‌ی امام و امام جمعه‌ی شهری مانند تبریز، در خطبه‌هایش از برخورد ناشایست کارکنان فلان اداره با مراجعین انتقاد کرده و هشدار شدیداللحن می‌دهد به آنها که حال مردم را رعایت کنند وگرنه باهاشان برخورد خواهد کرد، طبیعی‌ست که مردم هم با امام جمعه‌شان همراه و همدل شوند.

◀️ در خطبه‌های او #مردم نقش اول را دارند. نه اینکه شعار #مردمداری بدهد برای بازارگرمی و مریدپروری؛ باورش بود که «مردم ولی‌نعمتان انقلابند».

◀️ با مردم چنان سخن نمی‌گفت که درنیابند حرفش را. سادگی بیان و کلامش، درست همانند مُرادش بود. او با آنها زندگی می‌کرد؛ می‌رفت در مجمع‌شان؛ می‌فهمید و ادراک می‌‌کرد مردم را و آلام آنها را فریاد می‌کرد از محرابِ جمعه.
عرصه‌ای از زندگی مردم نبود که او در آن غایب باشد. مگر ممکن بود مردم در خطر باشند و او در سفر؟! مگر ممکن بود که مردم آب نداشته باشند و او از سراب بگوید؟

◀️ او فقط امامِ #جمعه نبود؛ او امامِ #هر_روز بود برای مردم آذربایجان.
نماز جمعه برای مخاطبانش #عادت نبود؛ #فرصت بود. آنجا محل تجمع انرژی‌های متعهد بود برای پیش بردن کشتی انقلاب؛ محل قرار بود برای تدبیر امور.

🔺 @ebteda_ir
🎬 @Mostazafin_TV

⭕️ او امامِ «جمعه» نبود! / در خطبه‌هایش مردم نقش اول را داشتند...
➖ برشی از یک یادداشت قدیمی درباره شهید محراب #آیت‌الله_مدنی



◀️ آنها که مستمع خطبه‌‌هایش بوده‌اند، گواهی می‌دهند که او، برای اسقاط تکلیف، خطبه نمی‌خواند. خطبه‌هایش، «بخشنامه»ای هم نبود. آنچه می‌گفت، همانی بود که فهمیده و ادراک کرده بود؛ چه آنجا که از «تقوا» سخن می‌گفت و چه آن‌گاه که مسائل روزمره‌ی مردم را به تحلیل می‌نشست. سادگی، صراحت و صداقت و البته مردمداری از کلامش می‌بارید.

▫️ وقتی نماینده‌ی امام و امام جمعه‌ی شهری مانند تبریز، در خطبه‌هایش از برخورد ناشایست کارکنان فلان اداره با مراجعین انتقاد کرده و هشدار شدیداللحن می‌دهد به آنها که حال مردم را رعایت کنند وگرنه باهاشان برخورد خواهد کرد، طبیعی‌ست که مردم هم با امام جمعه‌شان همراه و همدل شوند.


🔸 در خطبه‌های او مردم نقش اول را دارند. نه اینکه شعار #مردمداری بدهد برای بازارگرمی و مریدپروری؛ باورش بود که «مردم ولی‌نعمتان انقلابند».
با مردم چنان سخن نمی‌گفت که درنیابند حرفش را. سادگی بیان و کلامش، درست همانند مُرادش بود. او با آنها زندگی می‌کرد؛ می‌رفت در مجمع‌شان؛ می‌فهمید و ادراک می‌‌کرد مردم را و آلام آنها را فریاد می‌کرد از محرابِ جمعه.

▫️ عرصه‌ای از زندگی مردم نبود که او در آن غایب باشد. مگر ممکن بود مردم در خطر باشند و او در سفر؟! مگر ممکن بود که مردم آب نداشته باشند و او از سراب بگوید؟


🔹 او فقط امامِ #جمعه نبود؛ امامِ هر روز بود برای مردم آذربایجان...
نماز جمعه برای مخاطبانش #عادت نبود؛ #فرصت بود. آنجا محل تجمع انرژی‌های متعهد بود برای پیش بردن کشتی انقلاب؛ محل قرار بود برای تدبیر امور.


📎 متن کامل یادداشت را در نمایش سریع (Instant View) بخوانید...

🔺 @ebteda_ir
🎬 @Mostazafin_TV

⭕️ تناقضی که به آن عادت کرده‌ایم!

◀️ برای #فلسطین جان می‌دهیم اما حاضر نیستیم، در طول یک سال (بخوانید ۳۶۵ روز)، برای #مسئله_اول_جهان_اسلام، قدمی هم برداریم!

🔸 حزب‌الهی و غیرحزب‌الهی، اصلاحطلب، اصولگرا و انقلابی، رسانه‌ای و غیررسانه‌ای هم ندارد، همه #عادت کرده‌ایم...

🔺 این عادت کی شکسته می‌شود، معلوم نیست؛ اما خوب واضح است، تا این عادت از بین نرود، مسئله فلسطین حل نخواهد شد.

#گذرنامه

🎬 @Mostazafin_TV

⭕️ یزید هم حاضر است اسپانسرِ اینگونه مراسمات شود!

◀️ این سخنان #شهید_مطهری را حتماً بخوانید. دقیقاً برای امروز گفته شده؛ شهید، خطری جدی را به ما یادآوری می‌کند؛ خطرِ تهی‌شدن یک حرکت اجتماعی از معنا؛ خطرِ برگزاری مراسماتی بی‌جهت، خنثی، تشریفاتی و از روی عادت؛ مراسماتی بی‌اثر، که حتی اگر یزید هم از گور درآید، می‌تواند در آن‌ها شرکت کند، و برای حسینش اشک بریزد:


🔸 گاهی یک جریان موج خیز و حرکت‌زای اجتماعی، روح خود را از دست می‌دهد و از آن جز یک سلسله آداب و تشریفات بی‌اثر باقی نمی‌ماند.

🔹 اميرالمؤمنين فرمود اسلام به دست اموي‌ها مانند ظرفی که وارونه شود و محتوایش بیرون بریزد و جز خود ظرف باقی نماند، وارونه می‌شود و از محتوای خود خالی می‌شود (یُکْفَأُ الْاِسْلامُ کَما یُکْفَأُ الْاِناءُ). و ما، نام این پدیده اجتماعی را، تبدیل حرکت به بنیاد می‌نهیم.

🔸 در شرایطی که حسین به صورت یک مکتب در یک زمان حضور دارد و سمبلِ راه و روش اجتماعی معین، و نفی کننده‌ی راه و روش دیگری است، یک قطره اشک برایش ریختن در واقع نوعی سربازی است.

🔹 در شرایط خشن یزیدی، در حزب حسینی‌ها شرکت کردن و تظاهر به گریه کردن بر شهدا نوعی اعلام وابسته بودن به گروه اهل حق و اعلان جنگ با گروه اهل باطل و در حقیقت نوعی از خود گذشتگی است. اینجاست که عزاداری حسین بن علی یک حرکت است، یک موج است، یک #مبارزه_اجتماعی است.

🔸 اما تدریجاً روح و فلسفه این دستور فراموش می‌شود و محتوای این ظرف بیرون می‌ریزد و مسئله شکل یک عادت به خود می‌گیرد که مردمی دور هم جمع بشوند و به مراسم عزاداری مشغول شوند، بدون اینکه نمایان‌گر یک #جهت‌گیری_خاص_اجتماعی باشد و بدون آنکه از نظر اجتماعی عمل معنی‌داری به شمار رود، فقط برای کسب ثواب (که البته دیگر ثوابی هم در کار نخواهد بود) مراسمی را مجرد از وظایف اجتماعی و بی رابطه با حسین‌های زمان و بی رابطه با یزیدها و عبيدالله‌های زمان بپا دارند.

🔹 اینجاست که حرکت تبدیل به بنیاد یعنی #عادت شده و محتوای ظرف، بیرون ریخته و ظرفِ خالی، باقی مانده است. در چنین مراسمی است که اگر شخص یزید بن معاویه هم از گور بدر آید حاضر است که شرکت کند، بلکه بزرگترین مراسم را بپا دارد. در چنین مراسمی است که نه تنها (تباکی) اثر ندارد، اگر یک مَن اشک هم نثار کنیم به جایی برنمی خورد.

📚 بررسی اجمالی نهضت‌های اسلامی در صد ساله اخیر - ص ۸۲

🎬 @Mostazafin_TV

⭕️ یزید هم حاضر است اسپانسرِ اینگونه مراسمات شود!

◀️ این سخنان #شهید_مطهری را حتماً بخوانید؛ شهید، خطری جدی را به ما یادآوری می‌کند؛ خطرِ تهی‌شدن یک حرکت اجتماعی از معنا؛ خطرِ برگزاری مراسماتی بی‌جهت، خنثی، تشریفاتی و از روی عادت؛ مراسماتی بی‌اثر، که حتی اگر یزید هم از گور درآید، می‌تواند در آن‌ها شرکت کند، و برای حسینش اشک بریزد:

🔸 گاهی یک جریان موج خیز و حرکت‌زای اجتماعی، روح خود را از دست می‌دهد و از آن جز یک سلسله آداب و تشریفات بی‌اثر باقی نمی‌ماند.

🔹 اميرالمؤمنين فرمود اسلام به دست اموي‌ها مانند ظرفی که وارونه شود و محتوایش بیرون بریزد و جز خود ظرف باقی نماند، وارونه می‌شود و از محتوای خود خالی می‌شود (یُکْفَأُ الْاِسْلامُ کَما یُکْفَأُ الْاِناءُ). و ما، نام این پدیده اجتماعی را، تبدیل حرکت به بنیاد می‌نهیم.

🔸 در شرایطی که حسین به صورت یک مکتب در یک زمان حضور دارد و سمبلِ راه و روش اجتماعی معین، و نفی کننده‌ی راه و روش دیگری است، یک قطره اشک برایش ریختن در واقع نوعی سربازی است.

🔹 در شرایط خشن یزیدی، در حزب حسینی‌ها شرکت کردن و تظاهر به گریه کردن بر شهدا نوعی اعلام وابسته بودن به گروه اهل حق و اعلان جنگ با گروه اهل باطل و در حقیقت نوعی از خود گذشتگی است. اینجاست که عزاداری حسین بن علی یک حرکت است، یک موج است، یک #مبارزه_اجتماعی است.

🔸 اما تدریجاً روح و فلسفه این دستور فراموش می‌شود و محتوای این ظرف بیرون می‌ریزد و مسئله شکل یک عادت به خود می‌گیرد که مردمی دور هم جمع بشوند و به مراسم عزاداری مشغول شوند، بدون اینکه نمایان‌گر یک #جهت‌گیری_خاص_اجتماعی باشد و بدون آنکه از نظر اجتماعی عمل معنی‌داری به شمار رود، فقط برای کسب ثواب (که البته دیگر ثوابی هم در کار نخواهد بود) مراسمی را مجرد از وظایف اجتماعی و بی رابطه با حسین‌های زمان و بی رابطه با یزیدها و عبيدالله‌های زمان بپا دارند.

🔹 اینجاست که حرکت تبدیل به بنیاد یعنی #عادت شده و محتوای ظرف، بیرون ریخته و ظرفِ خالی، باقی مانده است. در چنین مراسمی است که اگر شخص یزید بن معاویه هم از گور بدر آید حاضر است که شرکت کند، بلکه بزرگترین مراسم را بپا دارد. در چنین مراسمی است که نه تنها (تباکی) اثر ندارد، اگر یک مَن اشک هم نثار کنیم به جایی برنمی خورد.

📚 استاد مطهری؛ بررسی اجمالی نهضت‌های اسلامی در صد ساله اخیر - ص ۸۲

🎬 @Mostazafin_TV