#سکوت #فرهنگ_نقد #حرف_بزرگترین_نعمت
در مذمت سکوت و این عمل در برابر منتقدین خویش
اگر سکوت جایز بود و ارتباط شکل نمیگرفت؛ جهان در نطفه به مرگ میرسید. سکوت برادر مرگ است مثل خواب فرقش خود به خواب رفتن و مرگی که خودش رقم زده نه که از روی خستگی و استراحت به مرگ کوتاه مدتی روانه شده باشد. سکوت برادر مرگی است که خود انتخاب میکند مرده باشد و همیشه بمیرد. حتی وقتی چشمان و گوش و دهانش کار کند سکوتش در برابر چیزی مساوی با مرگ است در برابر زندگی...سکوت نکردن دروازه های تکامل را باز میکند. سکوت آفت است و مانند خشم در لحظاتی نیاز است. مثل سکوت در برابر خشم !
انسان همیشه ساکت و انسان همیشه پرحرف، هر دو افراط است و تفریط. انسانی که در لحظاتی ساکت است و لحظات دقیقی خشمگین قطعا متعادل است و حلالِ مشکلات خویش و دیگران...
انسانی هم که در مواقع نقد و انتقاد / در مواقع روبرویی با حقیقت وجودین خویش / در مواقع حل کردن بدی های خود سکوت می کند، نقدپذیر نیست؛ قطعا از فرهنگ نقد بویی نبرده است. فرهنگ نقد دقیقا دیالوگ بر روی مواضع و ضعف های خود است.
این شعارهای فرهنگ نقد را جدی بگیرید تا در هنگامی که ضعف خود را از کسی شنیدید، کانال عوض نکنید؛ بلکه درون گفتمان رفته و مانع روانکاوی شخصیت خویش هم برای خود و هم برای دیگران نشوید؛ از پس آشکار شدن خلاصی می آید و حرکت. وقتی آشکار شد، دروازه های پذیرش نقد و راه اعمال اصلاحات خصوصیات اخلاقی گشوده می شود.
سکوت ظلم است به خصوص وقتی پای خودمان وسط باشد. از خود حرف زدن به دنبال شنیدن بدی هایمان باشیم. خوبی وقتی گفتنش کارساز است که در خودآگاه نباشد. وقتی در خودآگاه خوب باشی، گفتنش باعث دستکاری کردن خوبی ها می شود. خوبی که در ناخودآگاه باشد هم گفتن ندارد، تنها تشکر میخواهد.
بدی ها باعث رنجش و آزار دیگران هستند. اگر کسی با فرار و سکوت از بدی های خویش می گریزد، قطعا از خود فرار می کند و فرار از مواجهه با خود...
وقتی خود از خودتان فرار می کنید؟ چگونه انتظار دارید دیگران شما را تحمل کنند. به دایورت کننده سپردن که مشترک خودتان را در دسترس نگذارید نتیجه ای جز سایلنت و سکوت ظلمت بار و توهم گنده شدن می آورد و قطع ارتباط با خود. این همان فرار بی ادبانه است که از همان خصلت و بدی به خودمان روا میداریم.
من را نقد کن رفیق و اصلاحش را به من بسپر. اگر بهتر نشدم حق ئداری حرف هایت را تکرار نکنی، مگر اینکه دیگر رفیقم نباشی. از نقد ناراحت شدن از یک مدعی فرهنگ نقد و نقادی به همان معناست که خودتان را به کوچه علی چپ بزنید و نشنیده بگیرید. واقعا چه ظلمی در حق خود و دیگران ... حتی اگر هفتاد سال شعارش هم داده باشید. سکوت در برابر نقد عین فحش میماند به منتقد ... حتی از آن بدتر است.
@mohsen_baghery_critic
در مذمت سکوت و این عمل در برابر منتقدین خویش
اگر سکوت جایز بود و ارتباط شکل نمیگرفت؛ جهان در نطفه به مرگ میرسید. سکوت برادر مرگ است مثل خواب فرقش خود به خواب رفتن و مرگی که خودش رقم زده نه که از روی خستگی و استراحت به مرگ کوتاه مدتی روانه شده باشد. سکوت برادر مرگی است که خود انتخاب میکند مرده باشد و همیشه بمیرد. حتی وقتی چشمان و گوش و دهانش کار کند سکوتش در برابر چیزی مساوی با مرگ است در برابر زندگی...سکوت نکردن دروازه های تکامل را باز میکند. سکوت آفت است و مانند خشم در لحظاتی نیاز است. مثل سکوت در برابر خشم !
انسان همیشه ساکت و انسان همیشه پرحرف، هر دو افراط است و تفریط. انسانی که در لحظاتی ساکت است و لحظات دقیقی خشمگین قطعا متعادل است و حلالِ مشکلات خویش و دیگران...
انسانی هم که در مواقع نقد و انتقاد / در مواقع روبرویی با حقیقت وجودین خویش / در مواقع حل کردن بدی های خود سکوت می کند، نقدپذیر نیست؛ قطعا از فرهنگ نقد بویی نبرده است. فرهنگ نقد دقیقا دیالوگ بر روی مواضع و ضعف های خود است.
این شعارهای فرهنگ نقد را جدی بگیرید تا در هنگامی که ضعف خود را از کسی شنیدید، کانال عوض نکنید؛ بلکه درون گفتمان رفته و مانع روانکاوی شخصیت خویش هم برای خود و هم برای دیگران نشوید؛ از پس آشکار شدن خلاصی می آید و حرکت. وقتی آشکار شد، دروازه های پذیرش نقد و راه اعمال اصلاحات خصوصیات اخلاقی گشوده می شود.
سکوت ظلم است به خصوص وقتی پای خودمان وسط باشد. از خود حرف زدن به دنبال شنیدن بدی هایمان باشیم. خوبی وقتی گفتنش کارساز است که در خودآگاه نباشد. وقتی در خودآگاه خوب باشی، گفتنش باعث دستکاری کردن خوبی ها می شود. خوبی که در ناخودآگاه باشد هم گفتن ندارد، تنها تشکر میخواهد.
بدی ها باعث رنجش و آزار دیگران هستند. اگر کسی با فرار و سکوت از بدی های خویش می گریزد، قطعا از خود فرار می کند و فرار از مواجهه با خود...
وقتی خود از خودتان فرار می کنید؟ چگونه انتظار دارید دیگران شما را تحمل کنند. به دایورت کننده سپردن که مشترک خودتان را در دسترس نگذارید نتیجه ای جز سایلنت و سکوت ظلمت بار و توهم گنده شدن می آورد و قطع ارتباط با خود. این همان فرار بی ادبانه است که از همان خصلت و بدی به خودمان روا میداریم.
من را نقد کن رفیق و اصلاحش را به من بسپر. اگر بهتر نشدم حق ئداری حرف هایت را تکرار نکنی، مگر اینکه دیگر رفیقم نباشی. از نقد ناراحت شدن از یک مدعی فرهنگ نقد و نقادی به همان معناست که خودتان را به کوچه علی چپ بزنید و نشنیده بگیرید. واقعا چه ظلمی در حق خود و دیگران ... حتی اگر هفتاد سال شعارش هم داده باشید. سکوت در برابر نقد عین فحش میماند به منتقد ... حتی از آن بدتر است.
@mohsen_baghery_critic