امروز با فیلمی مواجه ایم که یک تکنسین سینما در رابطه با کار خودش آن را شیرین کاری می نامد و یک اثر ناموفق... هیچکاک می گوید که نمیداند چطور در آن زمان انقدر افراطی شده بود. افراطی در رعایت تکنیکی که جمعه (امروز) روی آن بحث می کنیم و تبادل نظر ...

آیا طناب در پلان سکانس می تواند سینما باشد؟

آیا این تئاتر نمایشی با دوربین بازیگوش و تدوین نداشته و زمان ممتد دوساعته اش خود می تواند قصه گویی را بدون تاویل و تفسیر بسازد؟

میتواند شخصیت ها و انگیزه هایش را کاریکاتوریزه نکند؟

آیا میتواند مکان و افراد این جمع را بدون نیچه و نظریه اش تبدیل به جمع روشنفکری کند؟

آیا میتواند معلم را کارآگاهی باهوش کند؟ اصلا معلم هست یا کارآگاه؟

آیا غیر از تعلیق و شیرین کاری پلان سکانس را که هیچکاک خود اقرار میکند او را به دستاورد دیگری هم رسانیده ؟

آیا این فیلم از فشار منتقدینی بود که هیچکاک را سرگرمی ساز و مبتذل میدانستند ؟

آیا این فیلم تاویل و تفسیر را به این دلیل باز گذاشته که جذب روشنفکرین منتقدنمای آن زمان باشد؟

آیا کتاب و دیالوگ ها و وسیله قتاله (طناب) و سرو شام روی میزی که تابوت یکی از افراد جمع است، قرار است نمایش و تئاتری باشند که تکنیک جناب فیلمساز را تست کنند ؟

آیا هیچکاک مجبور می شود به ورطه نمادبازی افتد یا واقعا قصدش این بوده ؟

آیا این یک فیلم خوب است ؟
پاسخش قطعا خیر است . فیلم خوبی نیست اما فیلم مهمی ست. خیلی مهم

برای پاسخ به تمامی این پرسش ها، دسته جمعی هنگام تماشا و گپ و گفت جمعی به فردیت یک مولف سینماگر می رسیم.
طناب فردا کافه فاستر سالن نقدزی ... یک اثر مهم و یک لذت نقدی دیگر ...

#طناب #هیچکاک #سینمامولف #قبل_ازجلسه

@mohsen_baghery_critic