🌐 درس‌های استراتژیک از مرور تاریخ #عسلویه
این 4 مرحله #توسعه #پارس_جنوبی

✔️ #رامین_فروزنده/

1- نیمه دوم 70 و نیمه اول 80: مشارکت (Partnership) به جای مقابله: دو دهه قبل باوجود برخی مخالفت‌ها قراردادهای بیع متقابل با حضور توتال اجرایی شد. فازهای یک الی 10 پارس جنوبی وارد مرحله توسعه شدند و طی حدود یک دهه به بهره‌برداری رسیدند. ثمره این قراردادها، تولید قریب به 300 میلیون مترمکعب گاز و مهم‌تر از آن، رشد توان شرکت‌های داخلی همچون پتروپارس، اویک و تاسیسات دریایی بود. تصمیم استراتژیک این بود: مشارکت اقتصادی با غول‌های نفتی توتال، انی و استات‌اویل در ازای توسعه میدان، یادگیری دانش مدیریت پروژه و افزایش توان پیمانکاران عمومی. این منطق هم‌اکنون در بسیاری از کشورهای دنیا پذیرفته می‌شود که هدف از انعقاد قرارداد «عدم مشارکت یا کاهش سهم شرکت‌های خارجی در تصمیم‌گیری» نیست؛ بلکه حداکثرسازی منافع ملی است که از قضا معمولاً با دادن سهمی از مدیریت به طرف خارجی میسر می‌شود.

2 - نیمه دوم 80 و سال‌های نخست 90: کاربست صحیح استراتژی رقابتی (Competetive Strategy): در زمان تحریم و با خروج تدریجی شرکت‌های خارجی، دو راه‌حل کلی وجود داشت: توقف توسعه، یا ادامه توسعه. اما نکته اینجا بود که باوجود فرصت (Opportunity) بازار بزرگ بدون حضور رقبای خارجی، اکثر شرکت‌ها دچار ضعف (Weakness) بودند. ماتریس معروف SWOT در این زمان استراتژی رقابتی را توصیه می‌کند که مصداق آن برای صنعت نفت ایران، بهره‌گیری از فرصت برای رفع نقاط ضعف بود. در بخش بالادستی نفت، این شرکت‌ها نمونه‌هایی موفق از اجرای استراتژی یادشده در پارس جنوبی (علاوه بر شرکت‌های بند قبل) هستند: قرارگاه خاتم‌الانبیاء و شرکت‌های زیرمجموعه آن، حفاری شمال، انرژی دانا، پترو دانیال کیش و مهران.

متن کامل در لینک زیر:
goo.gl/z15mQ2
@asrenaftcom