غزل شماره ٢٦٨: ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می رود

#ای_ساربان_آهسته_رو_کآرام_جانم_می رود

وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او

گویی که نیشی دور از او در استخوانم می رود

گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون

پنهان نمی ماند که خون بر آستانم می رود

محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان

کز عشق آن سرو روان گویی روانم می رود

او می رود دامن کشان من زهر تنهایی چشان

دیگر مپرس از من نشان کز دل نشانم می رود

برگشت یار سرکشم بگذاشت عیش ناخوشم

چون مجمری پر
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
طراح: سیده مهلا هاشمی

متن نگار | @matnnegar 🆔